Alles is eighties: Phoenix, Tiga, Tesla Boy, White Lies, Ladyhawke, Sally Shapiro, La Roux...

Bijna alles wat er aan moderne muziek verschijnt heeft een eighties twist. Dat is al bijna tien jaar zo, maar dit jaar lijkt er geen houden aan. Je hebt schaamteloze verwijzingen als die van Calvin Harris, die vorig jaar zomer het vreselijke Acceptible in the 80s uitbracht, maar daar wil ik het nu niet over hebben. Het gaat mij vooral om bands en acts die het geluid van pop, wave, rock, new romantics en zelfs de freestyle disco heel origineel verwerken in hun muziek, die dankzij de productie van nu toch niet retro klinkt.

Om te beginnen Ladyhawke uit Australië. Alles wat fout was aan Pat Benatar (en dan bedoel ik dus niet Love is a Battlefield) en dergelijke overgeproduceerde eighties softrock, gaat hier wél goed. Pakkende songs, aardig gezongen, leuke video's. Niet de hele plaat is fantastisch, maar de eerste drie singles pak je makkelijk op en vervelen niet snel. Hier de laatste single, My Delirium:


DataRock zoekt het in dezelfde hoek als Ladyhawke, de cheesy aandoende poprock uit de eerste helft van de jaren tachtig. Met referenties naar de Simple Minds en het Spandau Ballet van voor de hits. Erg leuk is The Blog, een van de tracks van het nieuwe album Red, dat net uit is. DataRock gaat soms iets te ver richting meligheid zoals met Molly (een lied over Molly Ringwald), maar de single Give it Up maakt een hoop goed met een funky gitaartje:


Phoenix was ik na hun debuut in 2000 direct uit het oog verloren. Jammer, want de vierde cd Wolfgang Amadeus is een van de betere albums van dit jaar. Hun sophistocated dancepop lijkt in de verte wel wat op Zoot Woman, die andere band die met één been in de jaren tachtig staat. Toeval of niet: In ZW zit Stuart Price, die onder de naam Les Rythmes Digitales eind jaren negentig al een plaat maakte vol eighties gimmicks. Stuart noemde zich zo omdat hij de Franse dance scene zo cool vond. En Phoenix komt oorspronkelijk Versailles. Genoeg getypt, kijk zelf maar hoe leuk:


Tesla Boy is nu nog vreselijk onbekend, maar als het aan mij ligt komt daar heel snel verandering in. Uit Moskou afkomstig, wat ze maken noemen ze dreamwave. De zanger zet een stem op die zo typisch was voor wavepop van pakweg 25 jaar geleden. Denk Human League, OMD, Blancmange: luid, laag en dwingend. Prachtige melodieuze electronische wave is het, en waar de zangers van bands uit de vorige zin niet even toonvast waren, komt Tesla Boy er erg goed mee weg. Helaas geen video kunnen vinden, daarom maar een plaatje van het artwork:


Sally Shapiro liftte drie jaar geleden mee op de retro-Italo-hype die her en der ontstond. Haar debuutalbum heette niet voor niets Disco Romance. Haar nieuwe single Miracle heeft van die typische eighties geluidseffecten, zoals een gesproken intro, heuse donderklappen en een stem die doet denken aan het ijle gekweel van prinses Stephanie van Monaco. Maar dan beter. Een video is er nog niet, dus dan maar die van het uit 2006 stammende Time To Let Go:


White Lies is door sommige recensenten beschuldigd van epigonisme. Niet zo heel gek, want met hun synth-rock willen ze erg graag lijken op Joy Division. Maar daarvoor hebben we Interpol al. Bovendien lijkt het soms of ze 'Grote Band Muziek' in de stijl van U2 willen maken. Dat pakt niet overal, maar op de single Fairwell To The Fairground wél goed uit - met drumroffels die aan Sunday Bloody Sunday doen denken.


La Roux is een twijfelgeval. Over de muziek totaal geen klachten - alsof je Yazoo, de eerste plaat van Depeche Mode en wat arcade-gamegeluiden in een blender gooit. En op één of twee nummers van La Roux achter elkaar kan ik helemaal losgaan. Maar meer echt niet. Dat komt puur door het stemgeluid van zangeres Elly Jackson. Dat is namelijk hoog, schril en tamelijk beperkt, wat ontzettend jammer is want verder klinkt het allemaal zó lekker. Dat wordt dus hopen op veel instrumentale remixes.


Tiga tot slot. Ziet er niet alleen goed uit, maar wist jaren geleden al te scoren met eighties-getinte tracks. Hij bracht opvallende covers van Corey Hart's Sunglasses At Night en Crockett's Theme van Jan Hammer uit, naast origineel eigen werk. Dat was veelal instrumentaal. Als hij zelf zong was dat grappig gortdroog (op de Nelly-cover Hot In Herre) of ondersteund door gastvocalen (van Jake Shears bijvoorbeeld, op You Gonna Want Me). Op z'n nieuwe album Ciao Tiga zingt hij veel meer zelf. Vocaal gezien is Tiga geen hoogvlieger, dus ook voor hem geldt dat een heel album achter elkaar snel gaat vervelen. Maar Shoes is toch wel weer grappig als single: