Deeltijdvrouwen en sjamanen

Dit vis ik net uit m'n mail:

'Ik denk dat het niet goed is als vrouwen in deeltijd werken. Ik merk in mijn omgeving dat vrouwen die in deeltijd werken de uren die ze thuis besteden niet nuttig besteden. In plaats van zinnige bezigheden zoals het lezen van klassiekers dan wel het schrijven van toekomstige klassiekers houden ze zich vaak bezig met zichzelf en met andere vrouwen die ook in deeltijd werken en die last hebben van vage klachten. Ze hebben het daar de hele tijd over en dan besluiten ze om te gaan fröbelen. Vaak doen ze dit voor elkaar en dan noemen ze dit lekker creatief en spiritueel bezig zijn. Ik ken deeltijdvrouwen die gaan mozaïeken en ik ken vrouwen die wat ze dan noemen ‘beschermkristallen’ in elkaar zetten met veertjes en andere meuk. Ik stoor me daar aan. Ze zijn gewoon de Betsy Lurvinks van deze tijd.

Een deeltijdvrouw appte mij maandag dat ze hysterisch huilend op het wc zat. Ik zei dat ik haar niet net als Winnie de Jong met koekjes en alcohol van de wc ging lokken (om onduidelijke reden herinnert bijna niemand zich dit). Ik heb haar vervolgens in mijn mantelpakje tijdens de lunchpauze weer wat moed ingepraat. En toen bleek gisteren dat ze zich helemaal beter voelde omdat ze naar een sjamaan (?) was gegaan en die had haar hetzelfde advies gegeven als ik. Toen had ik het helemaal gehad. Ik kan haar gewoon niet meer serieus nemen.'

Een surrealistische thriller

I know, het is bloedvervelend als mensen je lastigvallen met wat ze nu weer voor raars gedroomd hebben. Zelf probeer ik mijn nachtelijke slaapavonturen dan ook zoveel mogelijk voor me te houden. Maar soms zit er een pareltje tussen. Afgelopen nacht bijvoorbeeld. Het is de aanzet voor een magisch-realistische tv-thriller die zich afspeelt in een tijdloze wereld, het begin van een surealistische misdaadroman of gewoon alleen maar dit verhaaltje.

De setting: een oud stadhuis met een aanpalende brandweerkazerne. De tussenliggende restaurantruimte is in gebruik bij het gezamenlijke personeel. Zowel ambtenaren in grijze pakken als brandweerlieden in uniform nuttigen hier hun maaltijd (niet lunch zeggen, dat doen de mensen niet in tijdloze werelden). Deze dag was anders: er had zich een wonder voltrokken. Het matglazen raampje in de deur had zich ongemerkt verplaatst, waardoor er om precies twaalf uur een zonnestraal het fonteintje in het midden van dat restaurant verlichtte. In het neerdalende water manifesteerde zich een adembenemende regenboog.

Vanaf dat moment veranderde er van alles. Er werd niet meer gewerkt, maar apathisch naar de fontein gestaard. Van heinde en verre kwamen mensen en dieren af op het licht en vormden een cirkel rond het fenomeen. Van tijd tot tijd week het water en verscheen een vrouw in de bron. Ze droeg een blauwgroen gewaad, had lang, blond Medusa-haar en was overduidelijk zwanger. Zo onverwacht de vrouw verscheen verdween ze ook weer, en samen met haar ook andere mensen uit de samenleving.

Op een dag waren alle ratten weg. Dat gaf een hoop rust, maar ook verwarring. Mensen werden begonnen hun huisdieren, kinderen en bejaarde ouders weg te houden bij de bron. Op het stadhuis werd koortsachtig vergaderd. Moest het visioen gestopt worden? En als dat niet lukte, moest er beleid komen wie of wat de vrouw tot zich kon nemen? En wie bepaalde wie of wat er werd geofferd? Er kwam een groot hek rond de fontein, maar de vrouw liet zich hierdoor niet weerhouden. Ze verscheen nu ook op andere plekken in het openbaar. Het matglazen raampje was op dat moment allang dichtgespijkerd en de fontein drooggelegd. Kortom: het was niet leuk meer.

De boel escaleerde. Mensen vielen spontaan in slaap, lagen stuiptrekkend op de grond of maakten ruzie met elkaar. De ongrijpbare dader begon nu ook direct mensen te consumeren. Ze opende haar jurk en willekeurige omstanders verdwenen in haar baarmoeder.

Toen werd ik wakker. Ik heb nog geprobeerd er een bevredigend einde bij te dromen, maar dat is niet gelukt.