Kid Sister

Zo, dat was leuk. Een week op en om Ibiza doorgebracht met iPod, boeken, lekker eten en heel veel Britse stinksnolletjes. Maar het was weer fan-tas-ties! Bij terugkomst blijkt Kid Sister ineens haar aanstekelijke Big 'n Bad op single te hebben uitgebracht. Hier de video.

Alles wat leeft is eetbaar

Varkensoren, bergoesters (oftewel schapenballen), madenkaas, gefermenteerde haai, een sprinkhaan op een stokje: alles wat leeft is eetbaar. In sommige landen nemen ze dat wel heel letterlijk. Zie de onderstaande video, waarin een levende octopus wordt verorberd.



Gevonden bij de lezersbijdragen in het lijstje '10 of the world's strangest snacks'. Mijn favoriet: een bevrucht ei met een niet te versmaden embryo erin.

De blonde cavia

Mijn eerste fulltime baan was bij een van de grootste internetproviders van Nederland, World Online. Het was in het jaar voorafgaand aan de legendarische beursgang, het jaar dat de bomen de hemel in leken te groeien. Alles kon, alles leek te mogen. World Online hield aanvankelijk kantoor in Vianen, maar terwijl de spanning rond die beursgang toenam kwam er een hoofdkantoor bij in Rotterdam. Een ivoren toren was het, zoals wij die in Vianen alleen kenden in de vorm van de ontoegankelijke bovenverdieping waar de directie zetelde.

Op de redactie liep voornamelijk pas afgestudeerd jong volk rond, bijeengehouden door een flamboyante hoofdredacteur die in zijn gedrag regelmatig over de schreef ging. Zo riep hij regelmatig: 'Jongens wat heb ik zin om te neuken!' of 'Ben jij ook zo geil vandaag?'. Niemand die ervan opkeek of er ook maar iets van zei. Dat er überhaupt iets tot stand kwam was een klein wonder. Regelmatig vlogen de wc-rollen over de afdeling. Het nieuws werd tussen het bekijken van ranzige filmpjes door online gezet, maar elke dag waren alle channels weer voorzien van nieuwe content. Op een dag kregen we bordjes boven onze bureaus. Daar stond dan op: redactie ZDNet, of redactie Muziek. Boven het hoofd van de redactie-assistent kwam te hangen: 'Plakmiep'. Geintje van de hoofdredacteur.

Minder grappig was alles dat met De Directrice te maken had. De Directrice, door haar personeel de Blonde Cavia genoemd, ontbood haar staf regelmatig op haar landgoed in het Belgische Brasschaat, het liefst op zondagochtend. Ze heerste vanaf de bovenste verdieping van het pand, maar niemand kreeg haar ooit in levende lijve te zien op de werkvloer. Op een paar uitzonderingen na. De eerste keer dat ik haar trof, was op een foto. Naast de koffieautomaat hing een portret van de Blonde Cavia, waarop ze gekleed ging in een overall of soortgelijke werkkleding met verfspatten erop. In haar hand een kwast - alsof ze het World Online-pand eigenhandig en in haar eentje had opgeschilderd en ingericht. Een tweede Nina-sighting vond plaats in de kantine. Ze marcheerde langs de lange rij wachtende werknemers voor de kassa, wees haar chauffeur op hetgeen ze wilde eten en liep zonder wat te zeggen de kassière voorbij.

De derde keer dat Nina haar voetvolk tegemoet trad had ze een roodharige, ietwat mollige maar ook muizige, dame in haar kielzog. Sarah Ferguson was duidelijk geïmponeerd door de ijzeren dame. Toen ze mij op de eindredactiestoel zag zitten sprak ze tot mij. 'Where's Hans!' waren de woorden die ze persoonlijk aan mij richtte. Het antwoord ('He is in a meeting') wachtte ze niet eens af, want ze moest verder. Naar andere belangrijke mensen. De laatste keer dat wij als redactie met de Blonde Cavia te maken kregen, zat ze in Zuid-Afrika. Worldonline.nl had destijds nog een homepage die puur uit tekst en een paar advertenties bestond. Deze pagina werd opgemaakt in html en er stonden nog geen foto's op. Maar Nina was net op de foto gegaan met Nelson Mandela en dat moest de wereld weten. 'NOE!' Oftewel: nu meteen! De afdeling studio liet subiet al het werk uit de handen kletteren om ervoor te zorgen dat mevrouw en Mandela het wereldwijde web konden betreden. 'NOE!' duurde nog veel te lang, want ze bleef maar bellen dat ze nog niets zag.

Nog geen jaar later was het imperium van de Directrice ingestort. De hoofdredacteur en vele anderen - waaronder ik - waren toen allang vertrokken naar werkgevers waar niet met wc-rollen werd gesmeten. Maar mijn ex-collega's en ik moeten nog regelmatig denken aan de Blonde Cavia.

Camerooooooooon

Zie je die dame in het rood en oranje? Dat is Chantal Biya, de first lady van Kameroen. Onder de vrouwelijke bevolking van Kameroen wordt Chantal geroemd vanwege haar waanzinnige kapsel. Haar signature hairstyle wordt 'de banaan' genoemd, maar ik moet eerder denken aan de manen van een mannetjesleeuw.


Onlangs toonde Chantal haar glamoureuze verschijning aan Frankrijk. Carla Bruni had een zwik Afrikaanse presidentsvrouwen uitgenodigd voor de viering van Bastilledag, een Franse nationale feestdag. Carla, ook niet vies van stijl en klasse, stond echter volledig in de schaduw van Chantals exotische sjiek. Ook de andere first wives deden hun best (zie die dame in het geel op de bovenste foto, die een rieten mand had aangetrokken), maar Kameroen wint op alle fronten. Hier meer foto's van het evenement.

Overigens is Chantal lief voor kinderen en mensen met hiv en aids. Ze zit in tal van goededoelendingetjes en ze richtte een jeugdbeweging op die is gekoppeld aan de partij van haar man Paul. Maar Chantal is niet alleen maar geliefd, ze wordt ook gevreesd en door sommigen gehaat. Zo verdenken tegenstanders Chantal ervan dat ze heel wat invloed uitoefent op haar man en zijn beleid. Ze zien in haar als 'tweede vrouw van' een kopie van Grace Mugabe. Ook zij heeft achter de schermen de touwtjes in handen, en ook zij hult zich het liefst in dure couture.

In het geval van Grace gaat dat heel ver. Dit schrijft Wikipedia over mevrouw Mugabe:
"Grace Mugabe staat bekend om haar luxe levenstijl. Tijdens winkelexpedities geeft ze regelmatig enorme bedragen uit en ze heeft in de laatste paar jaren ettelijke miljoenen onttrokken aan de reserves van de Centrale Bank van Zimbabwe. In 2002 hebben de ministers van buitenlandse zaken van de EU sancties afgekondigd tegen de politieke leiders van Zimbabwe, waaronder Grace Mugabe. Hetzelfde soort maatregelen werd door de Verenigde Staten genomen.
Volgens de The Times van 18 januari 2009 heeft Mrs. Mugabe tijdens een winkeltocht in Hong Kong haar bodyguard opdracht gegeven een fotograaf van de Times in elkaar te slaan. Terwijl de man de fotograaf vasthield sloeg ook de First Lady toe. Met haar handen met diamanten ringen sloeg ze verschillende keren op het gezicht van de fotograaf in."

Maar Grace is vast zo agressief omdat ze niet zulk mooi haar heeft als Chantal. Er is zelfs een weblog gewijd aan Chantals uitzinnige kapsels, kijk maar. En bovendien heeft Chantal een eigen Facebook-profiel. Zal ik vrienden met haar worden?









O ja, volgens sommigen lijkt Chantal wel een beetje op Icy Spicy Leoncie. Dat is een Amerikaanse zangeres met een eigen Youtube-kanaal. Dit zegt Icy Spicy Leoncie over zichzelf:
"What a Fascinating Conversationalist Leoncie is, and her favourite female Superhero is her INVISIBLE GIRL, loved by many. Leoncie's music is an Exhilerating experience.
Her vocals range from high to a very amazing low. A supercombination of lovely effects in her songs and she has been compared to greats, like Tina Turner and Shirley Bassey."

Hieronder alvast een sprankelend voorbeeld van hun gelijkenis.

Je te plumerai la tete

Soms heb je van die liedjes die je niet in één keer kunt thuisbrengen. Terwijl een normale popsong bijna standaard is opgebouwd uit couplet, refrein, couplet, refrein en dan misschien op tweederde van het nummer nog een brug, zijn er regelmatig uitzonderingen op de regel. Maar de laatste keer dat me zoiets opviel bij een pophit was bij With Every Heartbeat, een samenwerking tussen producer Kleerup en zangeres Robyn.


Eerst denk je nog: 'leuk, een droeverig liedje op een vrolijke beat, het werkt!'. Maar luister goed en je hoort dat het nummer heel eigenaardig in elkaar zit. Het heeft geen coupletten, maar een hook (I don't look back) die telkens terugkomt. Het nummer eindigt met de zin 'And It Hurts With Every Heartbeat' die tot het einde wordt herhaald. Geniaal bedacht!

We maken een sprongetje naar Mark Ronson. De producer was in zijn eentje verantwoordelijk voor de retrosound die in 2008 overal opdook. Hij maakte met de Dap Kings als begeleiders van Amy Winehouse een van de beste albums van het vorige decennium: Back to Black. Ook Ronsons eigen album had een vette retrosound met veel oude soul, strijkers en blazers. Voor deze plaat leunde Ronson ook op Amy: de Zutons-cover van Valerie werd door haar gezongen en een enorme hit.

Die retrosound gooit ie voor zijn volgende plaat ineens allemaal overboord. Ervoor in de plaats komt iets wat we in de jaren tachtig futuristisch noemden: nog steeds retro dus, maar nu met hiphop, funk en veel geflipte keyboards. De eerste single heet Bang Bang Bang en ook hierbij kreeg ik dat Heartbeat-gevoel. De eerste paar keren weet je niet wat je hoort. Er is een zangeres met een stem die uit een doosje lijkt te komen: aanvankelijk heel onpersoonlijk, maar bij latere luisterbeurten krijgt ze meer kleur. Dan het liedje zelf. Het is midtempo, maar voor de refreinen zit er een verrassende versnelling in. Dan wordt er ook nog eens gerapt, door Q-Tip. Delen van de track zijn in het Frans, met teksten die op het eerste gehoor nergens op slaan. Probeer 'Je te plumerai la tete' maar eens te vertalen: 'Ik pluk je hoofd'. Dit blijkt dan weer te komen uit een Frans kinderliedje genaamd Alouette dat gaat over het plukken van een vogel. (Niet op klikken hieronder! Zit de hele dag in je hoofd!)



Afijn, die zangeres heet MNDR, alias Amanda Warner. In de video ziet ze er volgens PopJustice uit als Su Pollard, bekend van Hi de Hi. Komt door de bril natuurlijk, zo'n eighties-uitmonstering die je helaas steeds vaker in het straatbeeld ziet opduiken.


Amanda beweegt ietwat vreemd, door continu dingen aan te wijzen die er niet zijn. Mark Ronson zelf bedient de knoppen van de onmogelijkste set keyboards aller tijden. Volgens muziekblogger ArjanWrites was Duran Duran de inspiratie voor Ronsons nieuwe sound. Zal best, maar ik moet eerder denken aan cheesy Atari games van twintig jaar geleden.



O ja, dit is Mark Ronson. Hier op de foto met Lily Allen, die net als Amy aan zijn vorige album meewerkte.


Ook voor zijn nieuwe album huurt Ronson weer een leger gastvocalisten in. Naast Amanda Warner zijn dat onder meer D'Angelo en Boy George. Het album gaat Record Collection heten en komt uit in september. Ben heel benieuwd!

Beestenboel

Zo langzamerhand verandert het hele huis in een beestenboel. Best gezellig, op die kat na die de carport onderzeikt. Daar heb ik overigens wat op gevonden: citroenplanten. Lijkt nog knus ook, al weet ik niet of dat een aanbeveling is of een belediging.

Beesten dus. Duizenden hebben we er, dus eigenlijk is het ongedierte. Ik ben een week in de weer geweest met anti-mierenpoeder op het dakterras, om een nest uit te roeien dat in de witte bessenstruik was komen wonen. Op zich had het wel iets aandoenlijks, honderden ijverige werkmieren die van heinde en verre blaadjes, zandkorrels en andere natuur op hun ruggetjes met zich meesleepten. Het had dan ook iets sadistisch toen ze totaal gedesoriënteerd raakten van het poeder. De mieren die zich in de struik bevonden, konden niet terug naar het nest omdat aan de voet van de plant dat poeder een belemmering vormde. Een dag later waren ze (een stuk of vijftig) allemaal weg. Waar naar toe? Waarschijnlijk hebben ze collectief zelfmoord gepleegd door uit de struik te springen.

Dan zijn er de vliegen. Waarom die beesten huisvliegen worden genoemd weet ik niet, maar feit is dat ze daar niet horen. Vliegen doen niets anders dan precies dezelfde vierkantjes vliegen, het liefst onder een lamp. Als ze daarbij andere vliegen tegenkomen, meppen ze die geïrriteerd opzei. Oorlog dus, onder die lamp. Zeker als het er zes of meer zijn kun je de ondertiteling van de tv in de slaapkamer niet meer fatsoenlijk lezen. Het wordt dus hoog tijd om zo'n knetter-racket in huis te halen, al is het vast niet fijn slapen op uiteengereten vliegenlijkjes.

Wat we ook veel hebben: spinnen. Springspinnen die zich vanaf de muur in je haar storten. Kruisspinnen die voor het raam enorme webben bouwen waarin mugjes zichzelf letterlijk doodmartelen, want zo'n vette kruisspin neemt alleen genoegen met het echte werk: die huisvlieg dus.

Eens in de zoveel tijd heerst een luizenplaag op het dakterras. Je spuit je helemaal suf, maar doodgaan? Ho maar. Pas als de plant bijna geen voedsel meer afgeeft omdat dat spul toch niet zo biologisch is als het tuincentrum wil doen geloven, haken ze af, de plant in kwestie vol vieze vlekken achterlatend.

Mieren, muggen, spinnen en vliegen sla ik zonder pardon morsdood. Eigen schuld, dikke bult. Voor vlinders maak ik een uitzondering. Vlinders zijn lief, op op z'n minst teer en zacht. En ze zijn ontzettend stom. Vliegt er eentje naar binnen, dan gaat ie steevast als een idioot voor het raam zitten fladderen dat niet open kan. Gisteren besloten twee zwarte motten dat ze in een handdoek wilden wonen. Die mep je zo naar buiten. Het wordt lastiger als ze zich ergens verstoppen waar je niet bij kan.

Gelukkig zijn er ook leukere dieren. In de klimop van de overburen woont een duivengezin. Zijn de buren vast niet blij mee, maar het komen en gaan van vader en moeder duif was dit voorjaar een leuk schouwspel: vooral nadat de klimop nogal heftig groeide konden ze nauwelijks nog bij hun nest, wat nogal wat slapstick opleverde. Ook hebben we zangvogels in alle soorten en maten, vrolijk krijsende meeuwen en kwetterende halsbandparkieten.

Laatst, ik bedoel een paar jaar geleden, zat er een vogel, ik denk een merel, op een hoofdkussen op het bed. Het diertje stond doodsangsten uit en bleef roerloos zitten toen ik het kussen oppakte en hem via het raam naar buiten kiepte. Het kussen was een nest geworden, met de nu lege plek nog warm. Ik vond het wel een prettig idee. Lief dat vogels warm zijn. In tegenstelling tot vlinders, laat staan mieren.

Ondertussen, in Volendam...

Gerda: "Die gastendoekjes, tafellopers, kandelaars, fonduesets, losse kapstokken, plus dekenkisten, het citruspers, de blender, etagières, plus dekbedden-die-willem-alexander-en-maxima-ook-hebben, plus kussenslopen, sprei, servetten, zilveren bestek, de kaasplateaus, ik heb het allemaal terug hoor! Alles wat duur is, is terug!"
Liza: "Wat zeg je me nou?"
Gerda: "Jaaa, zekers. Het is me gelukt. Ik heb alles terug. Behalve de keukenrollen, de kerstboomballen, plus de lakens. Maar die hoef ik ook niet terug nu ze ineens zwanger is van Wesley."
Liza: "Wat? Is Yolanthe zwanger?"
Gerda: "O neuj. Dat was jij. Van onze Jan."
Liza: "Wel opletten hè. Maar Jan en ik hebben allang weer een uitzet bij elkaar geshopt hoor. En we vonden Yolanthe's stijl toch iets te Bijenkorf. Wij zijn meer van de Blokker."
Gerda: "Nou, bedankt. Ik heb er anders heul wat moeite voor gedaan. Zo moest ik via mijn connecties bij het Tros Muziekfeest via via uitvogelen wanneer Yolanthe met de spelersvrouwen naar Zuid-Afrika heenging. En dat heeft me weken gekost, ik heb geen wedstrijd helemaal kunnen gezien door mijn zoekacties."
Liza: "Nou, ik weet niet wat ik moet met een etagière of wat gastendoekjes zijn. Maar van losse kapstokken kun je er nooit genoeg in huis hebben."
Gerda: "Zo is het maar net. Ik ga vrijdag nog achter de keukenrollen aan, als ze voor de bruiloft naar Italië vertrekt. Zal ze wel in de nachtkastjes verstopt hebben."
Liza: "Bah. Daar gebruik je toch de servetten voor?"
Gerda: "Of in Yolanthe's geval de gastendoekjes. Voor als Wesley er niet is."
Liza: "Denk je?"
Gerda: "Ik heb dat wicht nooit vertrouwd. Toen ze bij Jan kwam wonen lag ze regelmatig met haar benen wijd op de dijk. En hoe denk je dat ze bij de Tros aan de slag kon?"
Liza: "Dat zijn insuni, insemi, eh, insinuaties, mamma!"
Gerda: "Yolanthe zei nooit mamma tegen mij."
Liza: "Ik al na een week want zo doen we dat in Volendam. Maar hoe weet je dat?"
Gerda: "Heb ik allemaal gezien op Shownieuws. En wat ze daar vertellen is altijd waar. Kijk maar naar mijn gastendoekjes-item."
Liza: "Misschien moet ik die doekjes toch maar nemen."
Gerda: "Als je het maar uit je hoofd laat, Liza. Jij hebt die gastendoekjes hélemaal niet nodig!"

Ook idioot: nutteloze lijstjes

Die lijstjes zijn dagelijks te vinden op websites als Listicles.com en Oddee.com.

Over creatief door de zon verbrande mensen bijvoorbeeld:


(bron)

Of gekke soorten tandpasta, met whiskey-, bacon- of chocoladesmaak:



(bron)

Of mugshots van mannen met een rare baard:

(bron)

Gekke tape- of zeepdispensers:

(bron)

Tien bizarre bijeenkomsten en conventies, zoals bijvoorbeeld de World Toilet Summit & Expo:

(bron)

En zo kan ik uuuuuuren doorgaan. Weeeeeeeken zelfs. Nog drie, om precies te zijn...

Zinloze kattenvideo's

Nog drie weken vrij, daarna weer aan de slag. Tot die tijd is het vooral vakantie vieren, hier en daar een klusje en vooral heel veel van dit soort video's kijken:


EMBED-Cat Drops Monitor On Owner's Face - Watch more free videos


EMBED-cat attack - Watch more free videos


EMBED-Cat Attacks Pit Bull - Watch more free videos


EMBED-Cat Attack!!!! - Watch more free videos

En zo zijn er honderden video's te vinden waarin katten iets of iemand te lijf gaan. Hier staan er 25.

Een van mijn allereerste muzikale ontdekkingen was Nina Hagen...

Nina had in Nederland alleen een heel klein hitje gescoord, in 1978, met Unbeschreiblich Weiblich. Verder kenden we haar hier van de Herman Brood-film, Cha Cha, waarin de twee zogenaamd met elkaar trouwden. Of echt, dat is nog steeds niet duidelijk.

Ik vond Nina in 1988 een graaibak in een klein muziekzaakje. Destijds wist ik nog zo weinig van muziek dat ik cd's vaak blind kocht vanwege de excentrieke hoesfoto's. Later kwam ik op die manier The Breeders op het spoor, maar het gaat hier over Nina. Ik was onmiddellijk gefascineerd door dit muzikale wonder. Mijn favoriete nummer werd Smack Jack, een lied waarin Nina gromt, jodelt en praat/zingt, wat zowel doodeng als grappig tegelijk is. Hier de video:



Aan de beelden te zien ging Nina door een wat druggy periode. Waar ze aanvankelijk nog redelijk in de rock-punk-gothic-hoek bleef met drum, gitaar en hier en daar wat elektronica, begon haar muziek halverwege de jaren tachtig wel erg ingeblikt te klinken, met vervormde stemmen en lelijke samples. Haar eerste twee albums maakte ze met de Nina Hagen Band, maar haar meesterwerk vind ik haar derde, NunSexMonkRock. Nina is dan al geobsedeerd door de ufo's die ze ziet, into boeddhisme en gefascineerd door de koude oorlog. Antiworld, Future is Now en Dread Love ademen totale gekte. Dr. Art klinkt als een tripje naar de psychiater met duizend stemmen in je hoofd. Maar hieronder Future is Now, dat begint als een rockballad en eindigt in een kinderversje, terwijl Nina er allerlei blubgeluiden doorheen knalt.



Sowieso moet je wel bestand zijn tegen Nina's buitenissige voordracht. Ze piept, gilt, boert, brult, schalt, imiteert, fluistert en schreeuwt, en dat vaak allemaal in één nummer tegelijk. En toch is het hartstikke mooi.

Dat deed Nina overigens al vanaf het begin. Op haar eerste album met de Nina Hagen Band staat het prachtige Naturträne, een operaballad waarin ze keihard de hoogte ingaat:



Laatst was ik in Pakhuis Wilhelmina toen Mieke Stemerdink (ooit van de Gigantjes) een tribute concert gaf met alleen maar Nina Hagen-tracks. Naturträne deed ze ook. Kippenvel!!!

Wat ook leuk is: we zitten momenteel middenin een vampier-revival, met series als True Blood en die vreselijke Twilight Saga. Nina maakte er in 1978 al een lied over, getiteld Auf'm Friedhof:



Het allerbeste lied van Nina is African Reggae, van haar tweede album met de Nina Hagen Band. Met een vervormde robotstem brabbelt ze wat, er klinken overstuurde flipperkastgeluiden en er ontstaat een lome reggaegroove met Afrikaanse percussie, om te eindigen met een aanklacht tegen vrouwenbesnijdenis.



Zoals ik al schreef: na plaat nummer drie werd het allemaal wat minder. Nog leuk om te noemen zijn het rapnummer New York, New York, het jodelnummer The Change waar ze naast grappig Engels ook het Italiaanse O Sole Mio scandeert, Universelles Radio en haar versie van My Way. Nina is in Duitsland nog steeds een veelgevraagde talkshowgast. Zoek maar eens op Youtube naar 'interview Nina Hagen' en de meest bizarre fragmenten vliegen voorbij. Nina maakt nog altijd platen, tegenwoordig voornamelijk met covers van evergreens als The Lady is a Tramp en Fever. Inmiddels heeft Nina de ufo's, Shiva, Vishnu en Elefantengott Ganesh vaarwel gezegd en is ze in de Heere. Haar laatste album heet dan ook Personal Jesus.

Maar vroeger was ze leuker. Kijk maar eens naar haar 80's crash course in German:


Hoe ik ineens bij Nina Hagen kom? Heel simpel: we gingen vrijdag naar het Zoo-Aquarium in Berlijn. En dat ligt precies naast het station Bahnhof Zoo. Waar Nina dan weer een lied over heeft gemaakt, genaamd Auf'm Bahnhof Zoo, over een ontmoeting tussen haar en een punkmeisje op de destijds beruchte toiletten aldaar. Dit is de tekst:

Auf'm Bahnhof Zoo im Damenklo
(ich muss hungrig sein)
(süsses Kind)
Dein Braunes Haar ist wunderbar!
Dein Straps am Strumpf ist wahnsinn!
OH!
Süsses Kind sag geschwind:
Wer bistn du?
Süsses Kind, sag geschwind, wer bistn du???

Deine spitzen Lederschuhe!
Deine zerfetzten rubberstockings!
Dein Minirock aus Einkaufsnetz!
Dein Schlüpfer mit der Queen von London drauf!
Silver-Jubilee! Hee, hee!?

Auf'm Bahnhof Zoo im Damenklo
(ich muss hungrig sein)
(süsses Kind)
Dein Widerstand hat Fuss und Hand!
Dein Hackenschuh ist scharf wie du!
Süsses Kind, sag geschwind, wer bistn du???

Dein neon-rosaner Nagellack stach im meinen Kopf
wie eine Hornisse!
Deine Filtzhaare waren gespickt mit Reis-krispi's
Dein Lied!
Deine Worte!
WAU!!
Rock&Roll-Operette!!!
Rock&Roll-Operette!!!
Rock&Roll-Operette!!!

Schabbapp-Babbapp-Baa-Bapp
Baadaadaapp-Dapp-Dadapp
Schabbapp-Babbapp-Baa-Bapp
Badie-dupp-dapp-bai-daiiiiii.

Auf'm Bahnhof Zoo im Damenklo ist es geschehen
Es war soo schön!
Dein Straps zerriss.
Ich hob ihn auf.
Ich küsste dich/ Du küsstest mich
Wir küssten uns!!!

P.S. Ob blond ob schwarz ob braun
Ich liebe alle Frau'n

(Voor de niet-Duitssprekenden onder ons staat hier een Engelse vertaling). En dan hier het lied, met een van de beste popgrooves ever:



Vooruit, ook nog een live-versie uit 1991:

Brandenburger Tor

Zo uitbundig als in Nederland ging het er lang niet aan toe, afgelopen woensdag. We keken de halve WK-finale Duitsland - Spanje samen met ongeveer 300.000 anderen bij de Brandenburger Tor in Berlijn. Het was hoe dan ook een spektakel.

Om ons heen hadden de Duitsers zich uitgedost in wit-met-zwart. Hier geen oranje, maar zwart-rood-gele vuvuzela's, die - gelukkig voor de omstanders - bij de toegang tot het terrein moesten worden afgegeven. Maar ook zonder de toeters was het een oorverdovend kabaal wanneer Die Mannschaft het doel naderde.

Wat verder opviel: dat de wedstrijdschermen meer werden gezien als decor bij een avondje uit. Vergeleken met het oranjelegioen was het vrij tam. Want hoewel menigeen zich had beschilderd met Duitse vlaggen of was getooid met slingers, kwebbelde iedereen vrolijk door de wedstrijd heen. Die vrolijkheid werd na de rust al snel minder en na de uitslag liep alleen een klein groepje Spanjaarden uitgelaten te schreeuwen. De rest droop stilletjes af.

Het Fanfeest, zoals de happening bij de Tor wordt genoemd, werd in de rust nog opgeluisterd door een dansact en een deejay. Verder heb ik precies één dronken persoon gezien.

Hieronder twee filmpjes van de NOS die de stemming van die avond aardig weergeven. De foto hierboven is niet zelf gemaakt, wel zelf gegoogled.

Zomermuziek

Tijd voor een lekker mopje lome zomermuziek. Bekijk surfdude Jack Johnson met You & Your Heart en je krijgt meteen zin in vakantie...



Ook lekker: de nieuwe van het Safri Duo, Helele (op de wijs van Aie Mwana)


En nog een WK-gerelateerde hit, in Duitsland in ieder geval, en een remake van Lena's Satellite:

Voetbal kijken op de Parade in Den Haag

Zelf zat ik thuis voor de buis, maar een goede vriendin keek de halve finale op de Parade in Den Haag. Hieronder haar verslag.

Hoi,

Ik ben gisteren met M. van W. (niet Maartje van Weegen - JB) naar de Parade in Den Haag geweest. Ik had gelezen dat Wilfried de Jong en Nico Dijkshoorn in een tent commentaar zouden leveren tijdens de wedstrijd. En dat leek me leuker dan op het Plein de wedstrijd kijken met een stel comazuipers. Ik heb om half negen nog de voorstelling ´God in Frankrijk´ gezien met onder andere Raymonde de Kuyper. Dat is een erg leuke voorstelling en super goed geschreven. Maar het was bijna surrealistisch om er zitten.

Ten eerste zat ik er samen met M. de gemiddelde leeftijd van het publiek te drukken. Het is namelijk zo dat mensen-die-naar-theater-gaan-tijdens-een-WK-halve-finale-waarin-Nederland-speelt een paar typische kenmerken hebben. Ze zijn boven de zestig, hoogopgeleid en erg links. De voorstelling was in een tent. Eentje die niet ver van de tent stond met daarin Wilfried en Nico.

Als Nederland scoorde, ging bij Nico en Wilfried band spelen en dat hoorde je heel goed in de tent waar wij in zaten. Toen we de tent verlieten, werd er net een tegendoelpunt gemaakt. We besloten toen om de goden gerust te stellen en om nog een voorstelling te gaan kijken. Dat was de voorstelling ‘Haarpijn’. Dit is geen aanrader. Het is vrouwenhumor. Na die voorstelling was het nog steeds gelijk en toen zijn we maar cocktails gaan drinken in de schommeltent.

Intussen werd er op verschillende plekken op het terrein voetbal gekeken. Bij Nico en Wilfried stonden verreweg de meeste mensen. Maar er waren ook – zelfs zwartwit – toestellen her en der neergezet. Er zat echter overal een paar seconden vertraging tussen. Daardoor kon het gebeuren dat je de dames van de toiletten (Givashit) die op de radio de wedstrijd volgden, tien seconden eerder zag rondspringen als er werd gescoord. Het einde van de wedstrijd hebben we weer wel gevolgd met Wilfried en Nico.

Wilfried ging na de wedstrijd eerst met de band spelen op zijn bas (Nico op gitaar) en gaf vervolgens commentaar bij de televisie-interviews met de voetballers. Toen het over die magneetbandjes ging (Kuyt, Robben, geïnterviewd door Jack van Gelder) die Yolanthe via Tellsell heeft gekocht en die ze vervolgens het hele voetbalelftal heeft aangesmeerd, schreeuwde Wilfried: ‘Hier zakt mijn broek vanaf.’

Op een gegeven moment wilden de presentatoren ook bier drinken (deden ze al) en mengden ze zich tussen het publiek. Ik heb met Wilfried over de Mont Ventoux gesproken. Hij gaat een nieuwe theatershow maken, gewijd aan wielrennen, en daar gaat hij de beelden van zijn eigen beklimming in gebruiken. Vervolgens heb ik nog uitgebreid gedanst.

Groet, J.

P.S. Niet al het publiek was oud. Enkel het publiek dat naar een voorstelling ging tijdens de wedstrijd. Voor de rest was het behoorlijk oranje. En ik vond het leuk. Er stonden wel mensen met een brancard en zo klaar. Maar op de Parade zitten natuurlijk niet de voetbalidioten. Die zitten in het Laakkwartier :-(

Lord Gaga

Is het 'r nou of niet? Showstudio.com plaatst foto's van Lady Gaga als man, bestemd voor de Japanse editie van Vogue. Als Lord Gaga ziet ze eruit als René Shuman.

En waarom moet ik ineens denken aan Annie Lennox? Juist, vanwege de volgende twee video's. Sweet Dreams, live bij de Grammy Awards in 1984.



En deze, Who's That Girl.

Bizarre Japanse gameshows

Jammer dat we hier geen Japanse tv hebben. Ik zou onmiddellijk verslaafd raken aan de bizarre tv-shows die daar worden uitgezonden. Kijk maar.

Insectenrace

Mensen moeten in een insectenpak een hindernisbaan nemen. Lukt dit niet, dan worden ze belaagd door een ander insect.

Het juiste woord

Mannen moeten woorden op de juiste manier uitspreken. Doen ze dit niet, dan gebeurt er iets pijnlijks.

Koekhappen...

... marshmellow style!

Racebaan


Voetbal

Maar dan in een catsuit en met een verrekijker op je hoofd.

Stille bibliotheek

Een klassieker: een groep zogenaamde studenten voert opdrachten uit (lees: martelt elkaar) en mag daarbij geen geluid maken.

Let's get dizzy

En bowlen maar!

Hindernisbaan

Met sexy dames als beloning

Sauna

Met lanceerplatform.

Wind

Deze is het smerigst.

Panty op je kop...

... en trekken maar.

In de serie zieke tv-formats: De Sterfhuisconstructie

De opzet van dit nieuwe programma lijkt op die van Help, mijn man is een klusser of zo'n Sonja Bakkershow. Maar in dit format gaat het veel en veel verder. Mensen mogen zichzelf of iemand anders opgeven om dood te gaan op tv. Dat gaat dan ongeveer als volgt.

Scène 1. Een vrouw komt met een kar vol boodschappen uit de supermarkt naar buiten gerold. Een cameraploeg duikt op haar af. 'Ben jij Marga?' De vrouw kijkt geschrokken de camera in. 'Ja, dat klopt, ik ben Marga. Bent u van Man Bijt Hond of zo?' 'We zijn inderdaad van de televisie, Marga. Je man heeft je opgegeven.' 'Oh, ik voel me compleet overvallen. Is het voor Je Echte Leeftijd? De Geheugentrainer?' 'Nee, wij zijn van De Sterfhuisconstructie. Je man, en vele anderen, willen graag dat je doodgaat.' 'WAT? WAT?' 'Ja, dood. Op tv. Je bent een van de weinige kandidaten die niet door zichzelf is opgegeven, maar door anderen. En daarom vinden wij je een geschikte kandidaat.'

Scène 2. Thuis zit Henk, de man van Marga, aan tafel met zijn twee volwassen kinderen en twee vriendinnen van Marga. 'De laatste tijd zat ze alleen maar te klagen. Te zeuren. Te zeiken. Doodmoe werden we ervan.' Haar man blaast sigarettenrook in de camera. Marga's vriendin vervolgt: 'Het is voor iedereen maar het beste, zo.' Marga zit intussen verbijsterd op een bankje in de tuin. 'Ik wil helemaal niet dood. Nu nog niet!'

Scène 3. Marga is inmiddels aan het idee gewend dat ze niet langer gewenst is. Samen met haar man zoeken ze een rustig plekje uit op een kerkhof. Marga komt daarna in beeld, zittend voor haar computer. Op het scherm test ze teksten uit: 'Hier ligt Marga, ze is te vroeg door ons weggedaan'. Intussen hebben we al gezien hoe Marga haar hobby, een stapel borduurwerken, naar haar oude moedertje in het bejaardentehuis heeft gebracht. 'En de kanaries dan? Wat doen we daarmee?' Van de makers van het programma mogen die gewoon mee het graf in, tot grote opluchting van Henk.

Scène 4. Henk mag een nieuwe vriendin uitzoeken. Iemand die zo min mogelijk op Marga lijkt. Uiteraard zit Marga bij alle afspraken zodat Henk en de kijkers vergelijkingsmateriaal voorhanden hebben. Marga komt kattig en chagrijnig in beeld, de kandidaat-vriendinnen zijn stuk voor stuk vlot, gezellig en spontaan. Uiteindelijk kiest Henk voor de blonde, tien jaar jongere Elsa.

Scène 5. Marga neemt afscheid van haar familie. Ze heeft zelf mogen kiezen hoe ze aan haar einde zal komen. Het zal op een spectaculair ongeluk gaan lijken, zodat de kijkers thuis er ook nog een beetje lol aan kunnen beleven. Marga krijgt een cocktail toegediend van wodka en morfine en stort euforisch ter aarde, aan een te lang bungeejumpkoord. Einde aflevering.

Het Kangoeroe Eiland

Gisteravond, op een terras. Wat begon met een Anita Meyer-sighting, eindigde in een rondgang langs de vaderlandse muziek. Wat was het geval: een van de tafelgenoten had Anita Meyer gespot op het plein bij de Zuidas. Ik vroeg nog: 'Stond ze daar te pinnen?' Maar nee, het ging hier om een compleet optreden van mevrouw Meyer. Wat ze zoal zong: 'Ongeveer drie keer Why Tell Me Why en nog een paar liedjes.' Overigens werd de zangeres vroeger door iedereen uit het gezelschap Annie Temeier genoemd, zonder verder te weten wat dat was, een temeier.

Het voert te ver om alle smartlappen en chansons die de revue passeerden hier op te sommen. We eindigden in ieder geval met het beluisteren van de Pastorale, op Youtube. Ramses Shaffy, die zijn potsierlijke poëzie (Maar soms ben ik als kolkend lood, Ik ben het leven en de dood) koppelt aan een bombastische voordracht. Liesbeth List, die hem smachtend toekweelt: 'Ik heb je lieeeeeefffff! Zooooooo lieeeefffff!' Aanvankelijk werd er nog gezwijmeld bij 'dat prachtige lied', tot een van ons fijntjes opmerkte dat die hele Pastorale, een ode aan de zon, helemaal nergens op sloeg. Want als zelfs de zon zelf aan het einde roept: 'JE KUNT NIET HOUDEN VAN DE ZON', wat heeft zo'n ode dan voor nut? Best zielig: eigenlijk is de Pastorale vooral een parabel van Ramses' en Liesbeths liefdesleven. Hij de eeuwig onbereikbare, zij die hem goddelijk aanbidt.

In de tussentijd maakte ik me kwaad over compleet andere liedteksten. Zo had Nederland in de jaren vijftig te duchten van het toen al oubollige Cocktail Trio. Grootste hits: Het Vlooiencircus en Het Kangoeroe-eiland. Over die laatste wil ik het hebben, want dit lied heeft de overbodigste tekst aller tijden. Ik zal uitleggen waarom.

Het lied begint met een situatieschets:
Dit is het geluid van een haastige kangoeroe, radeloos, redeloos, reddeloos.
Want tijdens haar middagtukkie
Is zoonlief uit 's moeders buidel geslopen
Nieuwsgierig naar de wijde wereld

Vervolgens gaat de kangoeroemoeder, die met de naam Mien door het leven moet, het hele eiland rond, op zoek naar dat kind. Even alle coupletten achter elkaar:

Hèjje Henkie gesien, Sien, hèjje Henkie gesien? Nee!
Maar misschien Tante Stien, Mien, heit die Henkie gesien

Ach, wat is dat kind snel, Nel, ik sloot me ogen een tel
En toen zonder vaarwel, Nel, kroop-ie uit mijn buidèl

Laatst nog kreeg-ie een jo-jo, in mijn buidel kado (hahaha)
Nou ik sprong als een vlo, Jo, dat ding dat kriebelde zo

Oh, ik ben toch zo ongeruus, Truus, ik ben toch zo ongeruus
Pa gooit me zonder excuus, Truus, als ik zo leeg thuis kom uit huus

Tja, wat rijm betreft was het lolligheid troef bij het Cocktail Trio. Maar waar komt die volledige overbodigheid van dit lied nou aan bod? Wel, die schuilt in de conclusie:

Oh, kijk nou er es aan, Sjaan, wat-ie nou weer had gedaan
Hij was, en dat lapt-ie me nou altijd, tussen me voering gegaan

What the fuck? 'Dat lapt-ie me nou altijd?' DAN KIJK JE DAAR TOCH ÉÉRST, stom wijf! Dat had die kangoeroemoeder dus een complete race over dat eiland bespaard. En óns een bespottelijk lied.

Maar goed, vooruit dan maar: