vrijdag 29 januari 2010

Apple-speeltje overladen met kritiek en grappen


De introductie van Apple's iPad heeft wereldwijd heel wat losgemaakt. Na de aanvankelijke euforie die standaard hoort bij een Apple-lancering, verdelen de reacties zich steevast in twee kampen: Apple-adepten die niet kunnen wachten tot ze hun apps op het nieuwe apparaat kunnen gebruiken en critici, die zich afvragen wat er nou zo vernieuwend is aan een A4-vormige tablet waarmee je niet eens kunt bellen.

Fuji en P88
Uit het tweede kamp is het bericht afkomstig dat het Japanse Fuji jaren geleden al een iPad-achtig ding heeft geïntroduceerd. Fuji legt mogelijk een claim neer bij Apple omdat het bedrijf al in maart 2003 de naam iPad heeft gedeponeerd bij het Amerikaanse octrooibureau US Patent and Trademark Office. De registratie is echter nog niet rond. Ook in China is als zeker een half jaar een kloon te koop in de vorm van de P99. Dit apparaat heeft een groter scherm, een snellere processor en een groter geheugen. Ook heeft de P88 usb-poorten, waaraan het bij de iPad ontbreekt.

Grap
Enige verwondering is er ook over de naam, de enigzins doet denken aan het Amerikaanse woord voor inlegkruisjes. Maar de lol is er alweer snel af, want kinderachtig en puberaal. Lees hierover bijvoorbeeld 'The life and death of the iPad joke op Globe Life.'

Kritiek
Over het algemeen is de iPad positief ontvangen, zij het lauwtjes. De kritiek behelst het ontbreken van bepaalde features als bellen, fotograferen en filmen, de hoge prijs (het 'instapmodel met een harde schijf van 16Gb kost 499 dollar), het is een groot uitgevallen iPod, ga zo maar door.

Revolutie?
De stelling Apple met de iPad zou zorgen voor een compleet nieuwe manier waarop content (tekst, geluid en beeld) kan worden verspreid, werd hier en daar beaamd, maar zal wederom niet tot een revolutie leiden. Dat de iPad puur is bedoeld voor de consumptie van digitale media als games, muziek, foto's, video, magazines, kranten en e-books, is de meeste critici wel duidelijk.

Mashup
Ter afsluiting de bekende mashup van Der Untergang, maar nu verhaspeld voor iPad:

donderdag 28 januari 2010

Blog alert: Desperately Seeking Susan



Via via kwam ik terecht op een blog die al bijna een jaar volledig in het teken staat van Madonna's filmdoorbraak, Desperately Seeking Susan. Daar valt blijkbaar heel veel over te vertellen. Details uit de film worden uitvoerig besproken. Zo speelt een winkel met kringlooptroep genaamd Love Saves the Day een grote rol in de film. Die winkel heeft tot 2009 echt bestaan en stond bekend als hét kitschmekka van de New Yorkse East Village. In de keren dat ik in New York was ben ik er straal aan voorbijgelopen, maar dit bordje hing er op de deur:


Scrappymadonna.blogspot.com dus. En weet iemand toevallig waar deze op lego gebaseerde Madonna Action Figure te koop is?

Poolse filmposters

'Amerikaanse filmposters? My ass!' Polen houdt er een heel eigenzinnig beleid opna wanneer het gaat over de promotie van films op posters. Geen clichébeelden met broeierig kijkende femme fatales of stoere actiehelden, nee: conceptuele meesterwerken zijn het. Hieronder drie voorbeelden van Apocalypse Now, Rosemary's Baby en Tootsie, na deze link nog eens 47 andere, originele filmposters.


Mötley Crue & The Darkness



The Darkness is weer bij elkaar. Begin deze eeuw brak de Britse groep door met een sound die nog het meest deed denken aan een pastiche op jaren '70 rock en 80s metal. Dat leverde enkele steengoede tracks op die ook zonder gimmicks overeind bleven, maar ook een hoop overdreven irritante meuk. Al snel vielen ze door de mand als novelty act, bleven de hits uit en gingen ze uit elkaar, maar niet na de slechtste kerstsingle aller tijden te hebben uitgebracht. Later ging zanger finaal onderuit in een songfestivalduet, maar hij is weer opgekrabbeld. Nu dus een reünie.

Een jaar of vijf geleden heb ik The Darkness kort geïnterviewd. In een trailer die stond opgesteld naast Paradiso nam ik plaats in het zitgedeelte. Drie bandleden lagen ergens te ronken en de gitarist (Dan) stond me te woord. In de veredelde caravan stonk het ontzettend vies naar poep en zweet. Dan droeg een vuile joggingbroek en een uitgelubberd wit hemd, ook hij stonk naar zweet. In die bedompte ruimte rookte hij bovendien als een ketter mijn laatste vijf sigaretten achter elkaar op (ja, ik rookte nog). Toen het interview (dat 20 minuten zou duren) halverwege was, kwam zanger Justin een handje gegeven, slechts gekleed in een onderbroek waar hij met z'n andere hand in stond te krabben. Uiteindelijk leverde het een aardig verhaaltje op, maar mijn vooroordeel was bevestigd: rockers zijn smerig.

Dat de jongens van The Darkness achteraf heel erg meevielen, merkte ik toen ik begon aan de biografie over Mötley Crüe, een Amerikaanse band die groot was in de eighties. Ik ben pas bij pagina 74, maar de blow jobs en squirts vliegen je om de oren. De groep doet het fictieve Spinal Tap verbleken waar het gaat om drugsgebruik (eentje od'd de ene dag, wordt doodverklaard maar overleeft door enkele adrenalineshots in het hart, om de dag erna meteen weer excessief te gebruiken). Groupies liggen vastgebonden op met bloed en kakkerlakresten besmeurde bedden, dat werk. Ook de leden van Mötley Crüe kwamen onlangs weer bij elkaar, dus ik hoef het boek niet uit te lezen om te weten dat het goed komt. Nou ja, soort van goed.

Hier een video van The Darkness in hun hoogtijdagen:

woensdag 27 januari 2010

Puppycam!

Live Video streaming by Ustream

Ik heb 'm ook in het klein aan de rechterkolom toegevoegd (even scrollen). Wil je de cam gewoon binnen deze pagina bekijken, klik dan op de play-button ONDERIN de balk en NIET op de omcirkelde knop het plaatje...

Advertentie voor begrafenisonderneming:



Creepy of niet? Ik kwam 'm tegen onderdaan de lijst '15 creative ads in unusual places', met nog veel meer vreemde advertenties.

dinsdag 26 januari 2010

Humor: strippen voor Bud Light

Biermerk Budweiser heeft iets met obscene commercials. Eerder beoordeelden de lezers de spot voor Bud Light tot beste reclame van de jaren 00, hierin was te zien hoe kantoorklerken al vloekend geld verzamelden voor de ‘swear jar’. Het resultaat: een spot waarin een minuut lang wordt gevloekt, met alle bleeps van dien.

Diezelfde personen figureren in een nieuwe commercial voor Bud Light. In deze sequel moeten ze kleren inzamelen. Voor elk ingeleverd kledingstuk krijgen ze een fles Bud Light retour, dus al snel loopt het merendeel van het personeel naakt rond. Met allerlei hilarische situaties van dien. Gelukkig – of voor sommigen juist helaas – is het zitvlees veilig weggeborgen achter de bekende zwarte balkjes, maar het levert wederom een vermakelijke spot op.

Hier de ‘clothing drive’ commercial:


En hier begon het allemaal mee, de ‘swear Jar’:

Bernhard, Schavuit van Oranje


Gisteravond de slotaflevering gezien van deze serie, uitgezonden door de VPRO. Was dit nou de doorbraak van deze omroep op Nederland 1? Volgens mij wel... Hopelijk gaan ze vaker dergelijke series ontwikkelen, want het was genieten.

Alles klopte aan de serie, behalve het verhaal natuurlijk. En ook het accent van Máxima klonk eerder Russisch dan Argentijns, zeker in de eerste aflevering. Maar verder: subliem. Daan Schuurmans speelde de jonge prins met bravoure en Ellen Vogel schitterde als de oude Juliana. 88 jaar is ze inmiddels, maar hopelijk blijft ze nog lang dit soort rollen spelen.

Grappig ook, hoe de verfilming van het boek van Thomas Ross eigenlijk een karakterstudie is van personen die we allemaal denken te kennen en tegelijkertijd ook helemaal niet. Trix, die het zakelijke, bijna manipulatieve had van grootmoeder Wilhelmina. Juliana ('Lula'), die per fiets naar Greet Hofmans koerst of mokkend met haar rokertje thuis zit terwijl 'PB' de bloemetjes buiten zet met een van z'n maîtresses.

Natuurlijk is het verhaal slechts deels gebaseerd op historische feiten en voornamelijk op hardnekkige geruchten. Het idee dat Juliana - of in ieder geval de beschermengelen uit haar omgeving - het tolereerde dat Bernhard zowel tante Kokkie en zijn bastaardkinderen doodleuk op het paleis liet logeren: het kán natuurlijk, maar of het echt gebeurd is?

De stadhoudersbrief, Lockheed, het afknallen van beesten (gisteren sneuvelde een Vlaamse gaai, die vervolgens in opdracht van Juliana op een zilveren schaal werd afgevoerd door een lakei: 'begraaf die maar in de tuin'). De link tussen Máxima en Bernhard. Beatrix, die wel van een borrel hield, Juul die zelf liever actrice was geworden, de stoffige oubollige meubels op Soestdijk: een en ander werd zo geloofwaardig neergezet dat je dacht: het klopt allemaal. Zelfs het verhaal.

Ben stiekem benieuwd hoe de Oranjetjes de serie zelf beleefd hebben. Zullen ze gelachen hebben (Max en Lex) Of kwam het stoom ze uit de oren (Bea)? Gekeken hebben ze vast en zeker.

Weirdest acceptance speech ever!


Kijk, zo neem je een award in ontvangst. Dat kan alleen maar Fever Ray zijn... Of is iemand Lady GaGa te lijf gegaan met een pot kinderklei?

maandag 25 januari 2010

Zoo is de natuur




Wreed, dus. Waar ze maar kunnen vliegen beesten elkaar aan, zelfs snoepige dolfijnen of anderzins aandoenlijk spul. Dat levert mooie plaatjes op. Hier meer.

Uggs, crocs en slovz

Nu weet ik het zeker: het opperhoofd van de mondiale schoeiselindustrie schept er een sardonisch genoegen in de aller-, allerlelijkste schoenen tot mode te bombarderen.

Het begon allemaal jaren geleden met de jezusnike, oftewel de leren gespsandaal, door wiskundeleraren en ander onbetrouwbaar gespuis het liefst gedragen met witte sokken.


Later volgde de strövel, een klomp met houten bodem en leren dak. Wereldwijd klosten honderden verpleegsters hier ondanks de aanwezigheid van een orthopedisch voetbed lusteloos op rond:


Toen waren daar ineens de crocs, een wanstaltig lompe variatie op het plastic waterschoentje dat pijnlijk om kindervoeten knelde, maar dat dan weer wél in de giftigste kleuren. Juist die kleuren maken dat volwassenen er een tikje debiel uitzien als ze op crocs lopen. Overigens kun je voor duur geld je crocs personalizen, ook wel opleuken genoemd, met allerlei plastic troep waarvoor wereldwijd talloze croc-filialen zijn geopend.


Er zijn trouwens ook crocs met wintervoering:


... maar een beetje modesnob haalt daar zijn neus voorop. Begin deze eeuw werd namelijk de ugg uitgevonden. Het is een laars in de vorm van de mal van een laars, met een naam die nogal nadrukkelijk en voor de hand liggend verwijst naar het Engelse lelijk. Dat kan geen toeval zijn!


De ugg is helaas geen hype gebleken: het is voor velen één van de basics die 's winters én 's zomers gedragen worden. Varianten op uggs bevatten in de weg zittende rare ronde balletjes of kragen van konijnenbont. Ook zijn er uggs van ugly Muppet-bont.


Je zult het altijd zien. Net als je denkt dat het echt niet erger kan, wordt vanuit onverwachte hoek iets nog veel lelijkers de markt op geslingerd: slovz! De uit Rusland geïmporteerde, door radioactieve rommel gemuteerde ugg-variant met een rubberen overkapping.


Werkelijk. Wie hier in Nederland op durft te lopen is óf knattergak, óf een chronisch fashion victim óf gewoon sneu. Wat een treurigheid...

Help Hawaïti



Donderdag deed Nederland massaal een greep in de portemonnee voor Haïti. Een dag later deden de Verenigde Staten hetzelfde. Beide grootmachten zochten hetzelfde middel voor het doel: een marathon-tv-uitzending. Of een Telethon, zoals ze zeggen in de States. Ik ga het hier niet hebben over het nut van dergelijke acties, maar wel over het enorme verschil van aanpak tussen VS en NL.

Want wat schetste mijn verbazing: de Telethon van George Clooney was vele malen ingetogener dan de Haïtihieperdepiep van Reinout Oerlemans. Sterker nog: tegenover het gehups van Linda en Beau staken de speeches van Julia Roberts en Nicole Kidman ronduit saai af.

Vooraf had ik een megaspektakel verwacht dat zijn weerga niet zou kennen - in Amerika althans. Bombast, een reünie van USA For Africa aangevuld met nieuw sterrenbloed, actrices die in krokodillentranen uitbarsten en vooral heel veel Amerikaans gepeupel dat tot op de komma laat zien hoeveel ze zouden geven. Dit allemaal onder de bezielende leiding van een hysterisch gillende Oprah, liefst in combinatie met een David Letterman of Jay Leno. Maar nee hoor, niets van dat al.

Allereerst de overeenkomsten. Er waren liedjes, er waren beelden van slachtoffers en er waren 'sterren' actief in een telefoonpanel. Nederland had Nick & Simon en enorme arrangementen, de VS Madonna met een bijna akoestisch lied. Wij hadden opmerkelijke duetten tussen Karin Bloemen (met schoon haar!) en André van Duin, de VS koppelde Bono aan Jay-Z en Rihanna. Bij ons in het telefoonteam: iedereen inclusief Dirk Scheringa en Geert Wilders, in de States: Steven Spielberg en Reese Witherspoon. Hier: huilerige Haïtibeelden. Daar: CNN's Anderson Cooper die geredde slachtoffertjes streelde, op locatie.

Maar dan de verschillen. Waar Nederland alles uit de kast haalde om er een Grand Gala du Charité van te maken, stonden diva's als Mary J Blige na hun optreden wat bedremmeld voor zich uit te staren: er was bijna geen publiek en er werd niet geklapt. In Nederland haalden we trots de directeur van Kruidvat het podium op, in zijn klauwtjes een reuzen-cheque met daarop in dikke chocoladeletters het bedrag van 100.000 euro. Dan de telefoonpanelleden: in Nederland brulden ze superlatieven in de camera, hoe hartverwarmend vrijgevig de Nederlanders waren en hoe geweldig het allemaal was. In de States liet Reese Witherspoon weten dat god erg blij was met de gift van een beller en dat ze het moeilijk vond om haar kinderen over Haïti te vertellen.

Je zou in Nederland bijna spreken van Amerikaanse toestanden, zij het dat Amerika zélf die toestanden volledig achterwege laat.

Rest de vraag wat het meeste geld heeft opgeleverd. Nederland helpt Haïti heeft ruim 83,5 miljoen euro opgeleverd, waarvan een dikke 41 miljoen is door Nederlanders zelf opgebracht - zowel door particulieren als bedrijven. Het Amerikaanse Hope For Haïti leverde ruim 40 miljoen op, met als kanttekening dat donaties van bedrijven en de opbrengst van de muziekdownloads nog niet bij het bedrag zijn opgeteld.

donderdag 21 januari 2010

Een eerbetoon aan de Zangeres Zonder Naam



De Zangeres Zonder Naam. We kennen haar vooral als een zieke, oude vrouw met gekke wenkbrauwtjes in een malle pastelkleurige pofjurk, die voornamelijk zat te jammeren over haar dode man Sjoo. Maar lang daarvoor was het een tamelijk slimme, zelfs gewiekste zangeres. Ik moest aan Mary Servaes denken toen bekend werd dat Willeke van Ammelrooy haar gaat spelen in een film, gemaakt door Steven de Jong.
De ZZN scoorde hits met tranentrekkers als Keetje Tippel en Ach Vaderlief, toe drink niet meer, of op net ontdekte vakantiebestemmingen georiënteerde liedjes als Mandolinen in Nicosia. Maar tegelijkertijd zong ze ook teksten van Lucebert en draaide ze haar tong niet om voor een parabel van Goethe. Een van haar mooiste liedjes is Het Moederhart, met een tekst die zowel door merg en been gaat als op de lachspieren werkt.

Er was eens een jongen, zo goedig en trouw
Die veel van een meisje hield dat 'm niet wou

Ze zei: ga naar huis toe en breng me terstond
't Hart van je moeder en geef 't m'n hond

Hij ging naar z'n moeder en heeft haar vermoord
Toen nam hij haar hart en hij vlucht' 'r mee voort

Hij struikelt en plofte voorover in 't zand
En 't hart van z'n moeder, dat viel uit z'n hand

Terwijl daar dat hartje zo neven 'm lei
Toen hoorde hij dat 't 'm zachtjes iets zei

Al snikkend en jam'rend vroeg 't 'm wat
Heb jij je soms zeer gedaan, enige schat...

Dat is toch prachtig? Nog een voorbeeld is 'En ze lachte', een onvervalste murder ballad, eentje waar Nick Cave zelf een moord voor zou doen (als je geen zin hebt het hele verhaal te lezen: hij gaat dus dood. Hoe, dat staat in de spectaculaire ontknoping van het laatste couplet dat je NIET mag overslaan).

Hij was een schooier en zij was een slet
Maar zij was de sterkste van beiden
Ze spoorde en hitste tot misdaad hem aan
Zij, de knapste en mooiste der meiden
Ze dreef hem tot diefstal, ze dreef hem tot moord
Hij moest er op uit, alle nachten
En kwam hij dan bij haar, beladen met buit
Dan nam ze het aan, en ze lachte

Het mooiste en duurste was haar nog te min
Begon haar dan ook te vervelen
Ze vroeg nooit hoe hij aan die sieraden kwam
Wat kon haar zijn liefde ook schelen
Zijn zoenen en smeken, ze lieten haar koud
En als hij naar liefde soms smachtte
Haar smeekte, zeg toch dat je veel van mij houdt
Dan keek ze hem aan, en ze lachte

Ze dreef hem tot wanhoop en tot razernij
Hij moordde toen zonder genade
Ze wist waar hij was en toen men hem zocht
Toen heeft ze zijn schuilplaats verraden
Men wachtte hem op en hij liep in de val
Toen zij naar het gerechtshof hem brachten
Stond zij aan de deur, sjiek gekleed en gekapt
Hij ging haar voorbij, en ze lachte

Hij zat in de cel, dagen, weken lang
Totdat de dood hem zou bevrijden
Hij schreef haar een brief: ik wil nog eenmaal je zien
Hoe kun je me zo laten lijden
Al was je een duivel, toch hield ik van jou
Als je wist hoe ik nu naar je smachtte
Het was zijn laatste brief, ze las hem kalm door
Toen scheurde ze hem stuk, en ze lachte

Des 's morgens om vijf uur toen werd hij gehaald
Naar het schavot wat daar stond opgeslagen
Een rilling ging door de mensenrij heen
Toen men hem de trap op zag dragen
En bij de guillotine, vlakbij stond een vrouw
Die kalm zag hoe men hem slachtte
Een snerpende gil en toen viel het mes
Ze keek naar het lijk, en ze lachte

Beide nummers staan op een dubbelalbum met veertig liedjes waarin telkens minimaal één iemand doodgaat. Morgen ga ik het weer hebben over Animal Collective, La Roux of ander hippig spul, maar laat me éven zwelgen in dit ZZN-sentiment. Hier de site met meer dan honderd liedteksten en historisch beeldmateriaal.

Seksuele opvoeding


In de jaren vijftig werd tv ontdekt als opvoedkundig medium. Dat leidde in veel gevallen tot hopeloos ouderwetse, maar daardoor hilarische video's over seksuele educatie. Zo leren meisjes hoe ze moeten omgaan met 'the curse' en moeten jongens uitkijken met wie ze meeliften. Er zou zomaar een chauffeur tussen kunnen zitten die er wel normaal uitziet, maar avances maakt naar iemand van hetzelfde geslacht. Die dus ziek is in zijn hoofd. Of een filmpje waarin een dokter eenk knul volledig uitkaffert omdat hij een geslachtsziekte heeft. En waarom legt iemand gonorrhoe uit aan de hand van het ontstaan van dinosaurussen? Oja, je krijgt er hoofdpijn van. En pus uit je penis.
Afijn, Ranker.com verzamelde tien bizarre video's waarin een en ander haarfijn wordt uitgelegd. Brrr.

woensdag 20 januari 2010

Aardig?

Betuttelend, zul je bedoelen. De nieuwe Sire-campagne is vreselijk overdreven. Een nikserig muziekje onder de beelden, bovendien. Helemaal sneu wordt het als je het Twitteraccount bekijkt dat aan de campagne is gekoppeld. Lees maar:

'Pardon juffrouw. Zat al bijna in de auto maar zie net op de kassabon dat u vergeten bent die vier flessen Chablis aan te slaan.'

'Meneer, mag ik via u uw vrouw even complimenteren met haar schitterende niqaab. Echte zijde?'

'Niks aan de hand, mijn dochter kan best tegen een stootje. Mag ze alleen misschien wel haar OV terug? Zit in dat zijvakje.'

'Dan maar eens een jaartje niet op wintersport. De mensen in Haiti kunnen dat geld momenteel veel beter gebruiken. Giro 555 ovv. aardigzijn.'

En meer van dat soort baarlijke flauwekul. Of ligt het aan mij en zie ik de ironie niet? Wat ik dan wel weer snap en leuk vind is de video van GeenStijl als reactie op de pasopaardig-actie.

Bibeb interviewt Vinkenoog

Gisteren werd bekend dat de journaliste Bibeb op 95-jarige leeftijd in Scheveningen is overleden. Bibeb was het pseudoniem van de journaliste Elisabeth Lampe-Soutberg. Eerlijk gezegd heb ik maar weinig van haar gelezen, terwijl ze toch zo'n 600 prominenten aan de tand heeft gevoeld, vaak in urenlange sessies. Ik heb er even eentje gegoogled, met Simon Vinkenoog uit 1964.

dinsdag 19 januari 2010

Nieuwe muis

Yay: mijn nieuwe muis is zojuist gearriveerd. Om het te vieren een muizenvideo:

Dat kan geen toeval zijn

Nog geen twee dagen geleden had ik het over de Shina Inu Puppy Cam. Het is net alsof moederhond Kika meeleest, want prompt heeft ze een nieuw nest geworpen. Deze keer zijn het vijf pups, die vooralsnog B1 tot en met B5 heten. Ook deze vijf pups zullen voor de camera verschijnen zodra ze webcamrijp zijn. Hier alvast een foto van Ayumi, een van de pups uit het vorige nest die is blijven hangen.

You Drive What?

Nieuw, van de makers van People of Walmart: You Drive What? Over bizarre en vreemde voertuigen die de Amerikaanse wegen onveilig maken. Hier alvast drie voorbeelden.


Deze telefoon wil ik


Het begon allemaal in 2008. In een reactie op de hype die ontstond rond de iPhone, kwam een Canadees bureau op het idee dit te gebruiken voor een viral. Op de website Pomegranatephone.com was een geweldige promo te zien waarin alle eigenschappen van de telefoon te vinden waren. Het apparaat - dat in naam een variatie was op de blackberry - kon van alles. Je kon er koffie mee zetten, je ermee scheren (en tegelijkertijd doorpraten), het ding werkte als beamer en bovendien als harmonika.
Het is vaker geprobeerd en er zijn tal van komisch bedoelde variaties op de iPhone-hype voorbijgekomen. Dit is er een van, maar wel een geslaagde (al zijn de meningen daarover verdeeld). Het uiteindelijke doel is vergezocht: het promoten van de stad Nova Scotia in Canada. Maar het wachten is op een ontwikkelaar die de functies van de Pomegranate Phone daadwerkelijk weet uit te voeren.

Vuur en ijs

Het onvolprezen Big Picture-deel van Boston.com pakt weer eens uit met een fraaie serie foto's met als thema vuur en ijs. Elders zijn de verschrikkingen op Haiti in beeld verslagen, ook indrukwekkend, maar hieronder een selectie uit Fire & Ice.




maandag 18 januari 2010

Guesch Patti - Etienne


Etienne van Guesch Patti was een van de onwaarschijnlijkste hits van 1987. Het was dan ook helemaal geen hit. Het nummer stond slechts vier weken in de Top 40 en kwam niet hoger dan 22. Toch had het lied of vooral de zangeres veel impact. Want veel eerder dan Madonna was Guesch Patti in de weer met sm en zweepjes, wat duidelijk naar voren komt in de bijbehorende video.

Wat ook grappig is: nu ik die video terugkijk doet Guesch Patti me ineens denken aan een voormalige werkgever. Maar dan stukken jonger. En iets minder lelijk. En wat betreft excentriciteit doet ze Lady Gaga verbleken, zie daarvoor ook de drag-clip van Let Be Must The Queen.

Gewonnen!


Leuk: stel je eigen monster samen uit techy gadgets en mep erop los.

IJburg



Af en toe wagen we de overtocht naar het kille, dorre IJburg. Tussen de massa's identieke en onverkochte huizenblokken zitten namelijk enkele goede restaurants verstopt. Het is even zoeken, want alle bouwputten lijken op elkaar, maar dan heb je ook wat.

Is IJburg mislukt? Nee, dat niet. Niet helemaal, althans. De BH-brug die naar Amsterdams verstgelegen stadsdeel leidt, biedt nog een vrolijke entree. Ook de lange fietsbrug aan de andere kant van IJburg is uitnodigend en veelbelovend. Maar eenmaal óp IJburg slaat de treurnis je tegemoet.

Je zou denken dat een compleet nieuw stuk opgespoten land ruimte genoeg biedt voor een creatieve en vooral ruimtelijke bebouwing. Het tegendeel is waar: huizen staan als containers dicht opeengestapeld en ondanks de leegstand is er bijna geen parkeerplaats te vinden. Wijk je af van de ellenlange IJburglaan, dan stuit je al snel op onnodig smalle eenrichtingsweggetjes, wederom omsloten door krap bemeten hoogbouw.

Vijftien jaar geleden werden de Amsterdammers lekker gemaakt met leuzen die leken op 'Open wonen aan het IJ' of 'Vrij in de natuur, maar wél in de stad'. En ja, de natuur is overal. Vooral op de plekken waar bestrating ontbreekt sta je tot je knieën in de blubber, en dat al bijna tien jaar lang.

Niet alles sucks op IJburg. Zo zijn er eilanden waar bewoners hun kavel of aanlegplaats naar eigen inzicht mogen bebouwen en inrichten, wat soms leidt tot verrassend inventieve bouwsels. En er is best veel leuke horeca. Gisteren hebben we geprobeerd te eten bij Dok48, een nieuw, strak tentje met een eenvoudige maar lekkere menukaart. Helaas zat een groep IJburgpioniers luidkeels zijn verdriet weg te drinken. Omdat we elkaar wilden verstaan, zijn we het hele modderpad teruggelopen en beland bij N.A.P.

De eerstvolgende keer dat we Blubberburg opdurven gaan we het opnieuw proberen bij Dok48, als de stilte is wedergekeerd.

zaterdag 16 januari 2010

Z is for zero that you will get, if you don't like my alphabet

Vandaag is het Teacher's Day in Thailand. Gisteren was het Alfabet Dag in Zuid-Korea. Dat kan geen toeval zijn. Daarom nu het Alfabetlied van Amanda Lear:



And the Z is for zero that you will get, if you don't like my alphabet!

vrijdag 15 januari 2010

Zin in parkiet?

Sinds jaar en dag wonen er knalgroene halsbandparkieten in Amsterdam. Erg leuk, het zijn mooie beestjes, maar ze jagen de andere vogels weg, maken heel veel herrie en vreten alles op. Inmiddels zitten ze in de hele randstad en sinds kort ook in Utrecht. Toen ik daar iets over Twitterde, kreeg ik de onderstaande foto terug. Leuk!

De jaren 00 in tijdschriftcovers



Tien jaargangen gepropt in twee minuten. Een heel decennium flitst aan je voorbij in 92 magazine covers.

Naar de maan



Geweldige site over de eerste reis naar de maan. Initiatief van John F. Kennedy Presidential Library & Museum.

Tetris



Dat speelde ik lang, lang geleden voor het laatst. Nu ook online, met een vervreemdend effect bij het roteren van de bricks. Speel zelf: Firstpersontetris.com.

Puppy versus bal



Het bovenstaande filmpje doet me terugdenken aan de Shiba Inu Puppy Cam. Ruim een jaar geleden was via een webcam te zien hoe zes pups opgroeiden, vanaf de geboorte tot het moment dat ze het nest verlieten. Zodra we thuiskwamen ging de puppycam aan. Met de laptop op schoot keken we tv, om maar niets te hoeven missen van alle cuteness. De pups waren herkenbaar aan hun eigen kleur halsband. Er waren drie jongenspups: Aki, Akoni en Ando. De meisjes luisteren (niet bepaald) naar de namen Autumn, Ayumi en Amaya.

Soms werden we midden in de nacht wakker: hadden we beneden de laptop aan laten staan en bleken de pups verwikkeld in een gevecht om de kikker, de wortel of ander pluche speelgoed. Spelen, vechten, eten en slapen waren de enige bezigheden van belang. Als er écht iets gebeurde (Ayumi had de slaapmand op een dag gesloopt of Ando had een zusje in haar oor gebeten), dan werd dat subiet gerapporteerd in het commentaarblok op de website.

Toen het voorbij was hebben we het nog geprobeerd met een nest King Charles Chavaliers, maar dat was het nét niet. Het hok was lelijk en de pups keken voornamelijk suf voor zich uit. Jonge katten hebben kortstondig entertainment geboden, maar die zeggen dan weer de hele tijd niks. Uiteindelijk hebben we besloten het bij die tien weken Shiba Inu-vermaak te laten. En ik heb natuurlijk de kalender nog.

donderdag 14 januari 2010

Nieuw: het Tweet Museum


Odessa Begay is creatief met Twitter. Van de tweets van celebrities als Nick Jonas, Martha Stewart en John Mayer maakt ze kunstwerken, die ze vervolgens plaatst op TweetMuseum.com.

Ze is nog maar net begonnen, maar de eerste resultaten zijn veelbelovend. Van een berichtje van 140 karakters dat vluchtig en soms nietszeggend is, weet Begay een fraaie illustratie te maken. Neem het bovenstaande voorbeeld van Nick Jonas, een van de drie brave Jonas Brothers. Begay tovert het bericht 'Such an exciting day. Going to bed now. Goodnight.' om tot een surrealistisch tafereel van een slapende zanger die leunt op een paard dat dollarbiljetten eet.

Meer voorbeelden zijn te vinden op www.tweetmuseum.com. Begay belooft de site iedere dinsdag te updaten, 'unless my hands fall off and my computer explodes.'

woensdag 13 januari 2010

Freakshow: oogtattoos

Bizar: twee Amerikaanse gevangenen hebben hun oogwit getatoeëerd.

Als zelfs Pitchfork het zegt...



De immer kritische, vaak snobistische muzieksite Pitchfork.com begint zijn recensie van Lady Gaga als volgt:

Remember that "Simpsons" Treehouse of Horror where the Krusty the Clown doll was trying to murder Homer? Turned out the problem was that the doll had been set to "evil," and with a flick of the wrist, it could be reset to "good." It feels like sometime late last summer, someone noticed such a switch on the back of Lady Gaga and did the same thing. For about a year, she was nothing but talk and a badge, without the badge. She filled her résumé and interviews with style icon namedrops-- Andy Warhol and his notions on celebrity, the denizens of New York's downtown arts scene, and avant couture designers like Thierry Mugler-- but her singles betrayed none of the artistry that she insisted was part of her package. "Poker Face" had about three big hooks, but next to her other singles-- which ran the gamut from forgettable fluff ("Just Dance") to "Muffin Top" ("LoveGame")-- it seemed like a fluke. Then, between the VMAs and "Paparazzi", she came into her own. And on "Bad Romance", the lead single from The Fame Monster, she became kind of awesome.

Waar Pitchfork popalbums van Madonna etcetera steevast kraakt, is het op z'n minst opvallend te noemen dat Caca een dikke 7,8 scoort. Leuk hoor.

Optische illusies

Leuk: een website die volledig is gewijd aan optisch bedrog. Ik kwam erop via een blogartikel over Centraal Beheer, die de achterkant van Amsterdamse stadsbussen van een fictieve voorkant voorzag.


Op de site Moillusions.com veel meer voorbeelden. Hier enkele ter illustratie:


dinsdag 12 januari 2010

3x leuk: Animal Collective, Vampire Weekend en ??

Animal Collective - Brothersport


Vampire Weekend - Cousins


Hierboven twee keer leuke muziek. Hieronder een raadselachtig filmpje waarvan velen vermoeden dat het een viral betreft voor het nieuwe album van Christina Aguilera - waaraan is meegewerkt door o.a. Ladytron en Goldfrapp.

iPod verrot


Het lijkt allemaal zo lekker te gaan met de spullen van Apple. Je steekt de stekker in het stopcontact en gegarandeerd dat je iMac het doet. Automatisch vist het apparaat internet uit de lucht, ordent het al je foto's in een handomdraai en ook je muziek floept zonder gedoe in de juiste iTunes-modus. Boxen aankoppelen, eventueel een iPhone inschakelen als afstandbediening en voilà: binnen vijf minuten heb je je eigen boombox. Helemaal leuk wordt het als je al je muziek altijd en overal bij je kunt dragen, al is voor mij de grootste iPod Classic op dit moment al te klein.

Bij het sync'en van iTunes naar iPod moet ik dus keuzes maken. De ene keer skip ik alle crap (one hit wonders, novelty troep of alle top 40-hits uit de jaren negentig), een andere keer laat ik alle seventies soul eenzaam achter in iTunes. Tot voor kort verliep dat proces altijd prima, maar zondag sloeg mijn iMac op tilt. Opeens bleek mijn iPod te zijn veranderd in 'uncompatible hardware' die bovendien 'corrupt' was en de 'onbekende errormelding 1406' beloofde ook weinig goeds. Het ding was dus ineens kapot.

Zuchtend en vloekend naar Marktplaats om te zien wat een 2ehands iPod Classic kost (veel, als je er eentje zoekt die het nog doet tenminste) en daarna gekeken op Amazon.com (alleen oudere modellen te koop voor duur). In gedachten zag ik me al staan in de Apple Store, tegenover zo'n joch met slierthaar en een afgezakte bilnaadbroek. 'Nee hoor, dit probleem is nog nooit eerder voorgekomen. En repareren is even duur als het aanschaffen van een nieuwe iPod. Loopt u even mee? Dan zoeken we samen een moeilijk modelletje uit.'

Toen ik verder vloekte en tierde, kreeg ik de tip het eens te proberen op het Apple Forum. Wat blijkt: zo'n beetje iedereen die de nieuwste versie van iTunes installeert, krijgt problemen. De upgrade zorgt ervoor dat iTunes 9.0 en de iPod Classic niet langer vriendjes willen zijn. Sterker nog: mijn vriendelijke iPod die bijna bol staat van de leuke liedjes is letterlijk uitgekotst door die verwaande, vernieuwde iTunes.

Op maar liefst 29 pagina's klagen Apple-gebruikers over de iTunes upgrade. Dankzij een tip op pagina 28 heb ik m'n iPod weer aan de praat gekregen. Maar niet nadat ik het ding helemaal heb moeten leeghalen en resetten. Vervolgens heb ik 9.0 keihard in de prullenbak geflikkerd en de oude, vertrouwde iTunes 8.2.1 opnieuw geïnstalleerd. Gelukkig kon ik mijn iTunes-bibliotheek foppen door een oude backup van 26 november als hoofdbestand te selecteren.

Nu doet alles het weer, al moet ik alle muziek gedownload na 26-11 opnieuw toevoegen en in de juiste playlists stoppen. Ik heb geluk gehad, want anderen hebben hun iPod volledig moeten hacken om er nog iets mee te kunnen. Ik verdenk Apple ervan dat ze expres compatibiliteitsproblemen inbouwen en vervolgens de iPod de schuld geven. Zodat ze nog meer van die glimmende apparaatjes kunnen verkopen. Ik was er bijna ingetrapt.

maandag 11 januari 2010

Trainwreck Mariah


Als je in Amerika ietwat aangeschoten op tv verschijnt, ben je meteen een alcoholist. Als je daarna vertelt dat het geen drank was, maar kalmeringstabletten, dan word je al vrij snel beschouwd als een junk met een drugsprobleem. Dat laatste overkwam Paula Abdul toen ze als jurylid bij American Idol af en toe onsamenhangend of soms ronduit labiel uit de hoek kwam. Nu weer is Mariah Carey het haasje. Ze wist zelfs twee awardshows achter elkaar een nogal bezopen indruk te maken. Gewoon grappig eigenlijk. Dat het nog veel erger kan bewijst Ranker.com met een Top 10 Best Drunken Awards Show Moments. Met Liz Taylor als ultiem dieptepunt, al kunnen Joan Rivers en Anna Nicole Smith er ook wat van.