Hologram

Na al die jaren stond ie ineens weer op het podium, de doodgeschoten hiphopheld Tupac Shakur. Als vanouds flashte hij zijn sixpack en z'n tatoeages, maakte de van hem bekende en inmiddels gedateerde hiphopmoves en rapte de longen uit zijn lijf. En dat terwijl Tupac dus alweer zestien jaar dood is.

Het publiek viel stil toen ze oog in oog stonden met een bedrieglijk echt lijkend hologram. Het schijnt dat de erven Shakur hun goudmijn nu op wereldtournee willen sturen. Ook de dames van TLC ruiken geld. Het trio moest er tien jaar geleden noodgedwongen de brui aan geven toen zangeres Lisa 'Left Eye' Lopes jammerlijk verongelukte. Nog even probeerden ze het met z'n tweeen, maar TLC doofde uit als een kaars in de nacht.

Maar nu komt er dus ook een Lisa Lopes-hologram, waar de andere TLC-leden wereldwijd goede sier willen maken. Een heel goed idee, of lijkenpikkerij? Het biedt in ieder geval honderden nieuwe mogelijkheden.

Madonna bijvoorbeeld, die de laatste tijd een beetje moe oogt. Ze kan zichzelf de wereld rond sturen, in een van haar 45 re-inventions. Of allemaal tegelijk. Dat het publiek met een smartphone mag stemmen: nu willen we de Like a Virgin-Madonna! En straks het tutje van You'll See!

We maken er een game van. Zet een hologram van Whitney Houston op het podium en deel laserguns uit aan het publiek. Wanneer ze de hoge noot van I Will Always Love You niet haalt, knallen we haar aan flarden dat podium af. Doe hetzelfde met Celine Dion, die een dergelijk lot overkomt al bij de eerste tonen van haar vreselijke Titanic-lied.

Hele thema-tours zie ik voor me. De 27 Club Tour, met Amy Winehouse, Kurt Cobain, Janis Joplin en Jim Morrison. De Beatlesmania doen we dunnetjes over en de Rolling Stones keren terug in jonge gedaante. Of we gaan opnieuw heel Live Aid uit 1985 bekijken, wat toch het allerbeste Queen-concert aller tijden bevatte. (Update: Queen says no.)

Nog even en we hebben geen echte sterren meer nodig. Dus Geer en Goor, Nick en Simon, Jan Smit en Karin Bloemen: bedankt voor de moeite en tot nooit meer ziens.

A Night with Joan

Het had wel iets van een veredelde powerpoint-presentatie, die Joan Collins afgelopen vrijdag gaf in het Nieuwe De La Mar in Amsterdam. Bij binnenkomst in de zaal stond er op het podium naast een kamerscherm een groot wit doek, waarop in goedkope computerletters 'A Night with Joan' stond te lezen. Eromheen knipperden tientallen gezichten van Joan door de 78 jaren heen. Heel even dacht ik: dat belooft niet veel goeds.

Vlak daarvoor stikte het in de foyer al van de Vanessa's, Gordons, Maik de Boers en Bouvrietjes. De 'sterren'vielen echter nauwelijks op, want ze werden in drommen omringd door alle homo's van Amsterdam - op een paar na. In de zaal zaten we links naast Christine Kroonenberg (die in het echt nog bruiner is dan de ook aanwezige Patty Brard). Rechts stommelde een omaatje de trap op dat leek op de moeder van Marijke van Helwegen (uiteraard ook in de zaal) en het eeuwig in cellofaan verpakte levende kunstwerk Fabiola. Alleen Hans Klok was er niet, maar die had op Facebook al laten weten dat hij zaterdag ging.

En ineens stond ze daar. Joan Collins. Het publiek sprong als één man omhoog en gaf haar een minutenlange ovatie. Joan ging gekleed in een zwarte, schouderloze top en droeg een al even glimmende strakke zwarte legging. Een cameltoe met glitters, constateerden we al snel. Mijn goede vriendin Judith constateerde dat je op bepaalde leeftijd beter geen cameltoe meer kunt laten zien, maar goed: alles voor de kunst.

Het kunstje van Joan bestond eruit dat ze losjes over het podium zwierend anekdotes opdiste uit haar lange carriere. Nu is opdissen niet het goede woord, want voorlezen dekt beter de lading. Geholpen door een onzichtbare autocue leek het alsof ze haar eigen Wikipediapagina voordroeg, hier en daar voorzien van een goed getimede grinnik of een rake oneliner. Ze moest er even inkomen, maar het duurde niet lang of ze had de zaal in haar greep. Op het diascherm toonde ze beelden uit haar verleden. We zagen haar worstelen met een reuzenmier en later met Krystle, haar aartsvijand in Dynasty.

Over haar privéleven liet ze maar weinig los. Geen dirt over haar affaire met Warren Beatty of andere Hollywoodfiguren, maar keurige belevenissen met haar echtgenoten die al even keurig genummerd werden: 'And that was husband number three!'

Het ging dus vooral over die hele lange carriere, die begon met spektakelfilms en dreigde te eindigen in allerlei b-garnituur met bijvoorbeeld die mieren. Samen met zus Jackie broedde ze op een comeback, namelijk die van überbitch. Toen Aaron Spelling dat zag, ontstond Alexis Colby en de rest is geschiedenis.

Het is een beetje onduidelijk hoe het komt dat Joan nog altijd zo'n megaster is dat ze met gemak 10.000 euro durft te vragen voor een interview. Na Dynasty raakte haar carriere versnipperd en was ze slechts sporadisch op tv te zien. Vaak gaat het er alleen maar over hoe goed ze er nog uitziet, voor iemand van 78. En dat doet ze ook. Na de pauze praalde ze in een prachtige glamourjurk en reageerde ze een stuk minder gescript op enkele vragen vanuit het publiek.

Voor we het doorhadden was het alweer voorbij. Het was een vermakelijke avond die voor de vips nog even doorging met een afterparty, waar Jeroen Krabbé nog even met Joan op de foto ging. Wat ze van het Amsterdamse publiek vond? Warm, goedgekleed en welbespraakt, zo twitterde ze de volgende ochtend. Wel was ze slecht te spreken over de vipservice van de KLM: aan boord was alles prima, maar dat ze in een BUS naar het hotel werd vervoerd? Daar had ze sinds haar vijftiende niet meer ingezeten.

Je bent een diva of je bent het niet, natuurlijk.

Bejaardenparfum

Alweer acht jaar geleden ben ik gestopt met roken. Als dank daarvoor kreeg ik mijn reukvermogen terug. Sindsdien ben ik gezegend met de eigenschap dat ik echt álles ruik. Denk ik. Heel goed ruiken is natuurlijk handig, maar het heeft ook zo z´n nadelen. Zo hoeft een collega maar even in de rook van een tramhalte hebben gestaan en ik ruik dat. En mensen die lyrisch raken bij de geur van versgebakken brood, die snap ik al helemaal niet. Ik mijd supermarkten als Albert Heijn als de pest als ik weet dat er zo´n afbakker z´n werk staat de doen. Werkelijk de hele winkel meurt naar die weeige broodlucht. Ook ga ik bijna over mijn nek als ik ´s ochtends de broodtrommel opendoe.

Maar versgebakken brood is niets vergeleken bij mensenluchtjes. Mensen die uit hun straatje stinken à la. Daar gooi je gewoon een pepermuntje in en ze zijn prima te hachelen. Veel viezer is het om de hele dag in iemands schoenenlucht te moeten zitten. Of in de stank van oud, bejaard zweet. Gisteravond was het weer eens zover. We gingen naar '1001 Nacht', een voorstelling van het Zuidelijk Toneel met Marc-Marie Huijbrechts en de Ashton Brothers (Wat ik ervan vond? Plat, ordinair en bij vlagen een aardige act. Een paar Ashton Brothers bijvoorbeeld, die in gorillakostuums seks met een negerslaaf uitbeeldden. Lees hier de recensies, die uit de Volkskrant komt nog het dichtst in de buurt van hoe ik het heb ervaren.)

Afijn. Ik rook het al toen ik ging zitten. Heel even dacht ik dat het zomerjasje dat ik na maanden uit de kast had gerukt geen ritje langs de stomerij had gemaakt. Maar aangezien ik al mijn jasjes de hele tijd laat stomen was dit geen optie. Ik rook rechts aan mijn frisgewassen vriend en fluisterde in zijn oor: 'het riekt hier.' Hij rook rechts aan de vrouw naast hem en vermoedde in haar de boosdoener. Gelukkig, dacht ik nog. Dan kon hij dus als buffer fungeren. Maar wacht, nu rook ik ook de geur van kleding die al weken niet is gewassen. Links van mij zat een wat muizig mens in een groezelig grijs t-shirt met haar programmaboekje te wapperen. Mijn kant op. Tegelijkertijd geeuwde ze, ook mijn kant op. Een onbeschrijflijke putlucht drong mijn neusvleugels binnen: zuur, rot, zwavel. Zweet. Ze stonk uit haar mond naar zwéét!

Het eerste kwartier van de voorstelling heb ik geprobeerd het te negeren. Toen bleek dat die zweetlucht niet uit de dame haar mond kwam, maar uit haar oksel. Dat merkte ik toen ze enthousiast begon te klappen en de stank aanzwol tot orkaankracht. Terwijl ik met m'n tanden op elkaar zat te vloeken vervuilde zij mijn aura met haar verstikkende odeur. Uiteindelijk heb ik een uur en twintig minuten mijn adem ingehouden en toen was het pauze.

Wie ervaring heeft met toiletemmers op campings, weet dat je die na het vullen niet te lang in de hitte moet laten staan. Dan komt er een dik vel op de urine en de boel gaat broeien, schiften en uiteindelijk gisten. Trek je daarna het deksel eraf (dat is dan al een klein beetje vacuum gezogen dus dit gaat met een klein sisje), dan slaat de allesbedervende stank gelijk op je keel en op je ogen. Alleen als je over een ijzersterke kokhalsreflex beschikt valt de boel te redden, maar de paniek die je bekruipt... Tranen met tuiten!

Het was dus pauze. Na alle stankvarianten gehad te hebben kwam er nog eentje bij toen de vrouw ging staan. Die van de hierboven beschreven toiletemmer. En inderdaad: kokken met tranen in m'n ogen.