vrijdag 31 juli 2009

Aad van der Naad, wie kent 'm nog?

Ik wel in ieder geval. En hij is terug. Alweer een tijdje schrijft Aad brieven aan Nederlanders die om een actuele reden in het nieuws zijn. De brieven zijn te lezen op de website van HP/De Tijd. Nu zelfs het CDA zaterdag gaat meevaren met de Gay Pride kan Aad het niet nalaten een last minute aanmelding door te geven.

Leuk! Lees hier de brief van Aad.

donderdag 30 juli 2009

De nieuwe Madonna


Met Celebration probeert Vadge haar fans en verder iedereen die het horen wil op te warmen voor haar volgende Greatest Hits-cd. Hmm. Vind het nogal saai en gedateerd overkomen. En hoe lang is er gewerkt aan de single cover? Ik schat zo'n vijf minuten. Nog een vraag: waarom rookt Madonna ineens, is dat om cool te lijken? Luister hier naar Celebration...

Redneck Bill O'Reilly versus het verdorven Amsterdam


Regelmatig verbaas ik me erover dat de Amerikaanse tv-zender Fox zo populair is in de States. En tegelijkertijd ook weer helemaal niet. Want als je de holle rethoriek van anchorman Bill O'Reilly hoort, dan snap je precies waarom. Hij vertelt namelijk precies wat de meeste rednecks willen horen, zonder welke vorm van nuancering dan ook. Als hij vindt dat iemand fout zit, dan drijft hij zo'n persoon in een hoekje en hakt hij zijn slachtoffer verbaal volledig aan gort.

Ook met de waarheid neemt O'Reilly het niet zo nauw. Deze keer zag hij in het aangescherpte coffeeshopbeleid van Amsterdam de aanleiding onze hoofdstad (waar hij hoogstwaarschijnlijk nog nooit is geweest) als volgt te hekelen: 'Amsterdam is een beerput van corruptie, prostitutie en misdaad. Het is anarchie.' En: 'Amsterdam is een moreel rampgebied.' (Bron: Parool)

Niet Amsterdam is evil, maar Bill O'Reilly. Om aan te tonen dat niet iedereen hier gedrogeerd als zombies elkaars kinderen loopt te verkrachten, heeft de 25-jarige Amsterdammer Robbert Nieuwenhuijs, opgeleid aan de Filmacademie, een video op YouTube geplaatst waarin hij laat zien hoe leuk het is in Amsterdam. Naast beelden van bakfietsende vaders en rondvaartboten komt hij met keiharde cijfers: 'Percentage Amerikanen dat ooit marihuana heeft gerookt: 40,3, percentage Nederlanders: 22,6. Moorden per 100.000 inwoners: 5,6 in de VS, 1,2 in Nederland. Drugsdoden per miljoen inwoners: 38 in de VS, 2,4 in Nederland.'

Het filmpje is een regelrechte hit, vooral nadat Amerikaanse bloggers het oppikten. Ongetwijfeld heeft ignorant bitch O'Reilly de video inmiddels ook gezien, maar of hij er wat mee doet? Vast niet!

Exclusief shoppuuuuhhhh!


Ik heb een hekel aan winkelen. Er bestaat geen grotere straf dan de Kalverstraat of Leidsestraat op zaterdag- of zondagmiddag. Kleding koop ik bij voorkeur tijdens vakanties in steden buiten Nederland, alwaar het shoppen meteen onderdeel is van een toeristische ervaring (dat wil zeggen: op een terras zitten, winkel in, kleding kopen, winkel uit, op een terras zitten, enzovoort). Als ik per direct iets nodig heb, doe ik dat het liefst in een straat buiten het centrum of (als je een paar dagen speling hebt) online. Naast de geijkte adressen kom ik vaak op Yoox.com of Shanalogic.com, waar ze spullen verkopen die net even anders zijn.

Sinds kort kun je ook terecht op Brandfield.com. Eigenlijk schrijf ik het verkeerd, want 'je' moet zijn 'ik'. Brandfield is namelijk een 'gesloten shopping community' waar je alleen op uitnodiging mag komen winkelen. Aanvankelijk gingen mijn nekharen overeind staan bij zoveel onzinnige exclusiviteit, maar toen ik eenmaal een referentiecode had bemachtigd kon ik helemaal los gaan. Terwijl ik de code invulde, verheugde ik me op virtuele rekken vol afgeprijsde designerkleding, massa's tassen, honderden horloges, eigenlijk gewoon alles wat mijn hartje begeert.

Code geactiveerd, ingelogd, maar helaas: het verwachte vuurwerk bleef uit. Ja, ik kan een rolkoffer kopen voor 70 euro (incl. verzendkosten) in plaats van 90 euro. En wachten op de volgende uitverkoopaanbiedingen: een nachtje in het Dylan-hotel in Amsterdam en (let op) 'Kekke kasten en slimme tafels! Van bohemian tot stylish fris, van chique tot puur design, van robuust tot aaibaar.'

Ik hoef geen aaibare kekke kast. En ik hoef niet te slapen in een hotel op steenworp afstand van mijn eigen bed. Maar wie weet komt er binnenkort zóiets exclusiefs voorbij dat ik voor de bijl ga. Zo niet, dan verkoop ik mijn inloggegevens aan de hoogste bieder op eBay.

woensdag 29 juli 2009

Aangeboden: bezweet corset en erotische tapes

Altijd leuk, zo'n sterrenveiling. Op de Rock 'N Roll Pop Art Auction gaat allerlei meuk onder de hamer van Elvis, Dylan, Jimi Hendryx, Beatles en Rolling Stones.

De leukste items zijn echter afkomstig van een ex van Madonna, Jim Albright. Hij heeft in de aanbieding een serie cassettebandjes met daarop erotische antwoordapparaatopnames van de zangeres. Ook leuk is een videoband met outtakes uit de filmflop Dangerous Game, waarin een topless Madonna coke snuift en poppers inhaleert. En een ondergoedje uit/van de oude doos mag natuurlijk ook niet ontbreken - ditmaal kan de liefhebber bieden op een bezweet corset, gedragen door Vadge tijdens de Virgin Tour. De spullen moeten per stuk minimaal een euro of 2000 opleveren. Kinky hoor.

dinsdag 28 juli 2009

Bizar Japans speelgoed

Russisch roulette voor kinderen. Een anatomisch ontleedbare zwangere vrouw. Een koi-karper op pootjes. Een kwal die je vrij nutteloos laat ronddobberen in een fles bronwater. Een baby die je kunt scheren. Voorbeelden van Japans speelgoed, dat niet alleen (of vooral juist niet) geschikt is voor de allerkleinsten.

Erg leuk is het speeltje met de welluidende naam Tuttuki waarin je je vinger steekt, zodat je communiceert met een interactieve omgeving. Ik ben heel benieuwd wat er dan verder allemaal gebeurt. Op 23 oktober ben ik jarig...

maandag 27 juli 2009

Luister. Dit is pas muziek.


Karin Dreijer, zangeres van een van mijn favoriete acts The Knife, maakte eerder dit jaar een geweldige soloplaat onder de naam Fever Ray. In haar eentje klinkt Karin nog net zo abstract en underground als The Knife, maar dan voornamelijk downtempo - dus zonder elektrobeats. Dat haar solowerk ook prima te doen is in de disco bewijst Dan Lissvik van Studio, een andere favoriete act van me. Luister hier naar When I Grow Up, balearic style...

ViLLa
Uit België komt het mysterieuze ViLLa. Ze maken spacedisco-remixes van bekende popklassiekers als Wrap Your Arms Around Me van Agnetha Faltskog en I Can't Stand the Rain van Tina Turner. De 'diva edits' heten heel simpel 'Agnetha' en 'Tina'. Zo zullen er hopelijk nog vele volgen. En zo zien ze eruit (of niet):

Review: Zomergasten met Viktor en Rolf

Het was nog even wennen voor kersverse Zomergasten-presentatrice Margriet van der Linden. Viktor en Rolf trapten af dit jaar, een verrassende keuze aangezien het niet bepaald toegankelijke types zijn. Waarom niet begonnen met de veel makkelijker pratende Alexander Pechtold? Dan had Margriet niet constant hoeven te peuteren om de spaarzame antwoorden van het ontwerpersduo iets meer glans te geven.

Viktor leek zich meer op zijn gemak te voelen dan droefsnoet Rolf, die de meeste stiltes liet vallen. Margriet kondigde van de weeromstuit maar weer een volgende filmfragment aan, waardoor de eerste twee uur een eenzijdig beeld werd geschetst van 'Het Modehuis Viktor En Rolf'. Echt doorvragen leek Margriet nog niet te durven, terwijl de twee identiek geklede modejongens heel bewust het achterste van de tong níet lieten zien.

Wat we kregen te zien waren fragmenten uit oude films die ik persoonlijk nogal voor de hand vond liggen. Een modeshow uit The Women, een fraaie spektakelscène uit Funny Face (Think Pink!), Romy Schneider in Visconti's Ludwig en over the top-toestanden met Liz Taylor uit Cleopatra. Dit gelardeerd met fragmenten uit modeshows uit de jaren tachtig, de eerste schreden op couturegebied van Yves Saint Laurent en platte modeporno van Fashion TV. Ik kreeg de indruk dat Viktor en Rolf in een fictieve wereld leefden en zich bewust een plek buiten de dagelijkse beslommeringen hadden toegeëigend. Zelf zeiden ze zich vaak kluizenaar te voelen, te willen vluchten in een droomwereld en liever hun eigen realiteit te creëren.

Allemaal leuk en aardig, maar veel van die eigen realiteit kregen we niet te zien. Keuzes voor hun eigen modeshows werden nauwelijks toegelicht. Pas in het derde uur was er ruimte voor meer persoonlijk contact tussen de presentatrice en het modeduo. Vanaf toen ging het vooral over homoseksualiteit, de eenzame jeugd van beide heren en het anders (willen) zijn. Maar wederom bleven de iets toeschietelijkere Viktor en de totaal gereserveerde Rolf een gesloten boek. Nu is het zo dat beide heren introvert of zelfs verlegen zijn, maar tegelijkertijd probeerden ze het zorgvuldig gecreëerde, gekunstelde mysterieuze imago hoog te houden.

Daardoor bleef een beetje in het midden hangen wat ze nou wilden met Superstar, de barbie-biografie over Karen Carpenter uit 1987, Paris is Burning (een docu over nichten-gangs in New York die elkaar al vogue-end proberen af te troeven) en de idiote uitdossingen van Leigh Bowery. Uiteindelijk leken Viktor en Rolf hun (door eenzaamheid?) (door excentriciteit?) (uit verveling?) bedachte eigen realiteit lekker voor zichzelf te willen houden - al zeiden ze zelf dat het 'heel dichtbij' kwam. Echt veel wijzer ben ik er niet van geworden, al heb ik een paar erg leuke fragmenten gezien.

Volgende week Prem. Prem is ongelooflijk vervelend en ik hoop dan ook dat Margriet tegen hem ook iets vervelender probeert te doen zodat dit misschien meer vuurwerk oplevert.

zondag 26 juli 2009

Te openhartige Nederlanders en Italiaanse opblaastieten


Het hotel op Mallorca bevond zich vlakbij het bergdorpje Alaró, in een vallei tussen twee bergen. Het waren vooral Duitsers die de rust en luxe van s'Olivaret hadden weten te vinden, maar ook Nederlanders, wat Spanjaarden en een verdwaalde Italiaan.

Het opvallendst was het verschil tussen Nederlanders en Duitsers. Onze Oosterburen verschenen bij het ontbijt met keurig opgestoken haar in een nette rok, de heren fris geschoren in een pantalon, onderwijl beschaafd converserend. Nederlandse vrouwen deden gewoon een lap om hun hoofd en een makkelijk hemdje aan, de mannen hadden op het eind een baard van een week en droegen een korte broek. Praten deden de meeste Nederlanders niet, in plaats daarvan - en dat valt me in Nederland ook altijd op - loerden ze naar de andere gasten.

Als vanzelf trokken wij het meest op met de Nederlanders. Na het diner of bij terugkomst van elders op het eiland deden we 's avonds vaak nog een drankje met z'n zessen: onze jonge buren met baby en het stel ernaast, een echtpaar van 55+. Heel gek: je kent elkaar nauwelijks, ook niet na een week en vier borrels. Maar de totale ongeremdheid waarmee Nederlanders elkaar tegemoet treden! Een voorbeeld. Woensdagavond. M. van 55 vraagt of het jonge stel meer kinderen wil. Na een aarzelend 'voorlopig niet' ging M. volledig los. 'Nee, ik heb nooit kinderen willen krijgen. Al die vrouwendingen vind ik vréééselijk! Echt, dat hele gedoe met ongesteld zijn, ik bléééf maar vloeien. Heb jij dat ook?' De jonge moeder zei van niet, waarop M. uitschalde: 'Twee weken per maand was ik aan het vloeien! Twee weken per maand! Ik was het uiteindelijk zo zat dat ik naar de dokter ben gegaan. WEG MET DIE BAARMOEDER! SLOOP ALLES ER MAAR UIT! De dokter zei nog dat alles er zo netjes uitzag bij mij en dat het zonde was, maar ik wilde er niks van weten. Weg met dat ding!'

Vervolgens deed M. uit de doeken hoe ze na verwijdering van eierstokken, baarmoeder en wat al niet meer een katheter kreeg en dat ze dat ook niet wilde. 'Plassen wilde ik. Plassen, plassen, plassen!' Verder waren het trouwens erg leuke mensen waarmee we erg hebben gelachen. Maar dit ging me toch iets te ver.

Het kon trouwens nog erger. Bij het zwembad lag een Italiaans bejaard echtpaar. Hij met rughaar dat letterlijk tot in zijn oren groeide, zij geblondeerd en met topless siliconentieten. Bubbles Devere bestaat écht! Nooit geweten ook dat opblaasborsten op een dikke vrouw naar het wateroppervlak stijgen als de persoon zelf tot aan haar schouders in het water staat.

Het was een geweldige vakantie, maar vooral vanwege de dingen die voor de hand liggen, zoals de zon, de zee, het strand, mijn gezelschap, het eten, de suite, mijn iPod en de boeken die ik bij me had.

Ria Brieffies in de graaibak



52 jaar is ze geworden, de moeder van de Dolly Dots. Zo noemden wij Ria Brieffies vroeger altijd. Want welke Dolly Dot heette er nou Ria? Sjeel, Angela, Patty, Esther en het toen nog niet door Johnny verpeste Anita klonken immers véél cooler in onze oren dan Ria. Ria was meer de naam voor een suffe buurvrouw in een broekpak en toevallig zag Ria Brieffies er vaak ook uit als een suffe buurvrouw in een broekpak. Waar Sjeel & co. uitpakten met zelfgefröbelde lappendingen en gek babyliss jarentachtig-haar, leek het bij Ria altijd net of ze de wortelbroek van haar moeder aanhad. Ze kon het beste zingen van allemaal. Dat dan weer wel.

Maar goed, voor een Nederlandse meidengroep waren de Dolly Dots dus cool. Aanvankelijk scoorden ze hits met dorky liedjes als 'Tell it all about boys' (I think I'm in love with Larry, he is extraordinary), 'Leila the queen of Sheba' en 'Heladiladilo', later kregen ze tot in Amerika credibility met dancegeoriënteerde tracks als 'P.S.' en 'Do You Wanna Wanna', wat best gek is als je De Dolly Dots heet. De Dolly Dots. De Koddige Popjes, of zoiets.

Zo koddig waren de Dots overigens niet. Ruim tien jaar geleden heb ik er twee geïnterviewd voor het blad sQueeze, ter ere van de Greatest Hits-cd die toen uitkwam. Daar vertelden ze dat er weliswaar weinig gebeurde op mannengebied, maar dat kwam niet omdat ze daar te preuts voor waren. Nee, ze waren domweg te stoned om tot actie over te gaan. Een andere anekdote die ik te horen kreeg ging over de Dolly Dots-manie, die in de eerste helft van de eighties tot een hoogtepunt kwam met het uitbrengen van een serie barbiepoppen die voor geen meter leken.

Desondanks vlogen de poppen de winkels uit, behalve de Ria-Barbie. Niet omdat ze op de moeder van de Dolly Dots leek, maar omdat Ria kort haar had, en een Ken-kapsel kun je niet kammen. De arme Ria belandde daardoor in de graaibakken van de Intertoys. En als je goed kijkt, dan ligt ze daar nú nog.

Gerda Smit, Kermit en Miss Piggy

Een week heb ik nauwelijks Nederlands nieuws gevolgd en wat blijkt: er is bijna helemaal niets gebeurd. Ja, Jantjes moeder Gerda Smit heeft een rap gemaakt (Tandenstokers? Weg! Duizenddingendoekjes? Weg! Punaises? Weg! Tafellopers? Ook allemaal weg! Wat een grap) en er is een Dolly Dot overleden. Daarover hierboven meer. Eerst iets over Lady Gaga.

Want ik maar denken dat Lady CacaPoopoo al haar outfits zelf verzon... Ik moet zeggen: de video voor haar laatste single Paparazzi vind ik erg goed gemaakt: origineel, creatief en duister, soms zelfs tegen Marilyn Manson aan. Maar... Toen ze vorige week in Europa was voor wat optredens (o.a. in de Melkweg, wat volgens de Volkskrant vies tegenviel), deed ze ook Duitsland aan. Met een uitgestreken smoel nam ze in een Kermit de Kikker-oufit plaats voor de camera, alwaar ze haar standaard riedel afstak over popart, Candy Warhol, hogere kunst en ander arty farty geblaat.


Zo origineel is Lady Gee eigenlijk helemaal niet. Haar muziek is letterlijk geript van eurotrash house-dj Larry Tee die begin deze eeuw wat elektroclash-achtige dingetjes deed met Princess Superstar. Het idee voor haar bizarre outfits is 1 op 1 gekopieerd van Roisin Murphy, die twee jaar geleden een poging deed door te breken met Overpowered - toevallig ook een plaat vol ongecompliceerde dancepop.

Nu dus dat Kermitpak, dat eerder dit jaar al veel ophef veroorzaakte op verschillende fashionsites. Het ding is gemaakt door ontwerper Jean-Charles de Castelbajac, die wel vaker gekke setjes verzint.


Als we het toch over Muppets hebben: is het iemand opgevallen dat Jacqueline van Krezip van Knorretje is getransformeerd in Miss Piggy? Kijk maar:

donderdag 16 juli 2009

Vakantie


Kijk morgen rond deze tijd nog eens op deze site en ga naar foto nummer drie. Kijk héél goed, dan zie je me misschien voorbijdobberen op een luchtbed, al lurkend aan een exuberant lekkere cocktail. Heeeeeeeeeeeeeeeeerlijk!

woensdag 15 juli 2009

Koffietijd met Regis and Kelly

Ik las net dat ze bij de Volkskrant dol zijn op de Amerikaanse ochtendshow van Regis & Kelly. In Nederland is een echt leuke, newsy én grappige ochtendprogrammering nooit van de grond gekomen, daarvoor moet je toch echt naar het buitenland. Als ik in de VS ben kijk ik altijd even, gewoon omdat het zo'n aanstekelijk programma is. Regis is 77 en een beetje een mopperkont, het type oude opa. Kelly (38) is blond, snappy en superslank en vind het leuk om Regis bij tijd en wijle te plagen. Het programma lijkt uren te duren, wat niet erg is want samen nemen Kelly en Regis vrolijk en geïnteresseerd het nieuws door, over de wereld en over zichzelf.

In Nederland hebben we het jaren moeten doen met Koffietijd, met Hans van Willigenburg en Mireille Bek-Ooi. Uiteraard was ik een enorme fan van deze ochtendshow met cult-trekjes. 'En, hoe drinkt Martine Bijl haar koffie?', 'Wat éééten we vandaag', het boodschappenspel: het uur vloog om. In 2006 blikte mijn goede vriendin Helga Lagerveld al eens terug op deze wervelende koffieleut. Hieronder het transcript.

Koffietijd
Koffietijd, voor jou en dat weet je. Koffietijd, een beetje gezelschap. Koffietijd, het helpt je de dag door. Koffietijd, wat tijd voor jezelf, Koffie... Koffie... Tijd...

- Hai dames en heren goedemorgen. Goedemorgen Hans.
- Goeiemorgen Mireille Bek-Ooi hoe gaat het? Heb je er zin in?
- Ja Hans ik heb er heel veel zin in. Het is vrijdag dus vandaag is het weer tijd voor het boodschappenspel.
- Daarover later meer want we hebben natuurlijk eerst de metamorfose met Mari en Geke.
- Wie o wie zijn ze nu weer aan het metamorfosen?
- Het is Hank Dussen uit Lexmond. Ze gaat vandaag van melkboerenhondenblond naar Brabants Rood.
- Dat klinkt gezellig, laat maar zien!


- We hebben Mari ook nog even in de uitzending. Hai Mari.
- Hai Mireille Bek-Ooi, wat zit je haar leuk.
- Dank je Mari, wat worden de nieuwe haartrends?
- Dát zal ik je vertellen Mireille Bek-Ooi. Het wordt helemaal wild, lekker door de war. Maar wel met een pony.
- Een beetje zoals ik?
- Ja, een beetje.
- Dank je Mari voor dit hartelijke gesprek. Hans zit intussen aan tafel met een lekker kopje koffie.

- En met niemand minder dan een gast!
- Wie is je gast, Hans?
- Het is de enige echte Meurie Pukkelkut en zij doet mee aan het boodschappenspel. Welkom!
- Hai.
- Wat zijn je hobbies?
- Ik ben figurant in tv-spelletjes. Ik heb ook al in Boggle gezeten met Dodi Apeldoorn.
- Wat gezellig. Zullen we beginnen? Ben je er klaar voor? Licht uit spot aan toi toi toi.

"Tuut" "Chocolade Vlokken". "Tuut" "Jif Allesreiniger". "Tuut" "Jan Hagel". "Tuut" "Ado Gordijnen". "Tuut" "Punica". "Tuut" "Vloerdoekje".

- En. Denk je dat je het gaat halen?
- Ja ik ga mijn best doen.
- Je hebt het gehaald! Wat fijn. Wat ga je met het geld doen?
- Ik denk dat ik mijn kat opnieuw laat stofferen.
- Het is je gelukt! Veel plezier met je poes. Mireille Bek-Ooi, wie heb jij daar bij je?

- Het is Sinatra, je teckel.
- Dat is waar ook Mireille Bek-Ooi, die had ik meegenomen in het kader van werelddierendag
- Martin Gaus zit naast me. Wat heb jij met honden?
- Ik heb een hondenprogramma bij de Tros.
- Ah. Ja, dat weet ik nog wel van toen ik nog een Tros-coryfee was. Weet je nog? Kieskeurig? Wat hebben we gelachen hè, in de kantine.
- Nee.
- Afijn, wat kom je doen?
- Ik kom een kopje koffiedrinken zoals al jullie gasten dat komen doen.
- Wat fijn hè, dat dat nog gewoon ongedwongen kan in een tijd zonder moslimellende, een Pim Fortuyn die nog gewoon boekjes schrijft en een Theo van Gogh die vrolijk interviews houdt op AT5 en een Ayaan die nog gewoon dichtgenaaid in Somalië zit en asielzoekers die gezellig illegaal in kassen werken en waar niemand zich druk over maakt en dat je zo'n mooi uitzicht hebt vanaf de Twin Towers in New York. Maar daar gaan we het nu niet over hebben.
- Nee, dat is van later zorg. Is Sinatra goed afgericht?
- Ja maar hij loopt nog wel eens weg, hè Hans?
- Inderdaad, en hij luistert slecht. Maar daarvoor is het ook een teckel. Ik sta hier naast de tv-kok. Hallo tv-kok, wat heb je in je mandje?

- Twee eieren en een peen. Daar roer je een zakje unox doorheen en dat is dan het recept van de week.
- Dank je wel, over unox gesproken: we gaan er even uit voor de reclame. Tot straks, na de boodschappen!

Lees ook Koffietijd in Soedan, een nóg leukere aflevering!

76% hetero


Zo. Ik weet niet of ik me beledigd moet voelen of juist trots: ik ben 76% hetero. Op basis van de woorden Bitch, Gay, Blonde, Keith Haring en Boom Boom. Dit naar aanleiding van een Twitter-analyse van Stockholm Pride. Leuk hoor.

dinsdag 14 juli 2009

Toren C opnieuw op tv


Een van de hoogtepunten van het afgelopen tv-seizoen was Toren C. Voor wie het niet kent: het is een zesdelige serie met typetjes die als enige gemeen hebben dat ze in dezelfde kantoortoren werken. Het is absurd, schaamteloos, komisch en pijnlijk tegelijk. De serie is geschreven door Maike Meijer en Margôt Ros, die in totaal zo'n tachtig verschillende figuren neerzetten.

Bij vlagen doet de serie denken aan The Office vanwege de vele genante situaties, maar de sfeer neigt hier en daar naar Jiskefet. Enkele hoogtepunten vind je hieronder.









Kijk complete afleveringen of fragmenten online of naar de herhaling op maandagavond, 22.05 uur op NL3.

Meehuilen met Yuri

Tja. Neem dan in ieder geval drugs waar je voor je sportprestaties nog wat aan hebt. Dat dacht ik toen ik gisteren het nieuws over Yuri van Gelder vernam. Daar zit je dan, huilend omdat je jezelf 'oerstom' vindt. Geschorst door de tuchtbond, ontslagen bij defensie. Het gaat er bij mij niet in dat een topsporter als Van Gelder zich van tevoren niet realiseert wat de gevolgen zijn van dergelijke acties - hoe overtrokken ik die gevolgen overigens ook vind. Heb je daarvoor je hele leven in de ringen gehangen. Dat wéét je toch! Yuri is niet stom, Yuri is gewoon héél erg dom.

Hier vijftien video's van huilende sportmannen en -vrouwen. Wèèèèh!

Dublin, the fashion capital of Europe


Dit weekend waren we in Dublin. Leuke stad vol pubs, eettentjes en een tikje ordinaire locals. Over de mannen valt weinig te vertellen, die dragen gewoon een oversized t-shirt, dito jeans en als accessoire een pul bier. Maar de dames kunnen er wat van in Ierland. Werkelijk iedereen heeft het haar in een onnatuurlijke kleur geverfd, het liefst hoogblond maar een gekke paarse of rode lok mag ook.

Dan de kleding. In Dublin luidt het motto: hoe bloter hoe beter. Het naveltruitje geldt hier nog als hot mode-item, net als de minijurk - of long top zoals mijn nichtje het noemt - en gouden sieraden. Maar het allermooist zijn de rubberen regenlaarzen met felle prints. In Nederland is deze trend voorbijgewaaid, maar in Dublin worden de zweetlaarzen gewoon gedragen, in de felle zon bij 25 graden.

Een korte omschrijving van iemand die we ergens in een winkelstraat tegenkwamen. We beginnen onderaan, in dit geval bij felpaarse regenlaarzen met een gele panterprint. Daarboven rood-zwart gestreepte sokken tot boven de knie. Daar weer boven zelfgemaakte hotpants met rafels. Op de onderrug een aarsgewei, wijd uitlopend over twee vetrollen. Dan een tussen twee huidplooien strakgetrokken naveltruitje, afgemaakt met een arsenaal aan gouden halskettingen. Vergeet ik bijna het kapsel te noemen: een kapotte permanent met een uitgegroeide blonde lok. Niet gek, voor iemand van een jaar of 45!

donderdag 9 juli 2009

Juliette Lewis: mooi maar knettergek


Na Tilda Swinton is Juliette Lewis misschien wel mijn favoriete actrice. Meestal speelt ze typjes de niet helemaal lekker in de maatschappij hangen of compleet gestoord zijn. Om een aantal films te noemen: Kalifornia, What's Eating Gilbert Grape, Cape Fear, From Dusk Till Down en Natural Born Killers. Een van haar leukste films is Hysterical Blindness, waarin ze samen met Uma Thurman op zoek gaat naar Mr. Right, in een verhaal dat zich afspeelt in de jaren tachtig. Haar favoriete openingszin: 'I give a hell of a blowjob!'

Toen Juliette halverwege dit decennium haar acteercarrière on hold zette om te gaan zingen, dacht ik: waarom nou weer. En inderdaad, als zangeres is Juliette weinig origineel, al zet ze met haar Licks op het podium een leuke act neer als rock-chick.

Gelukkig staat Juliette sinds kort ook weer voor de camera. Op IMDB staan maar liefst drie films met performances van haar in post-production. Het zingen bevalt haar blijkbaar ook nog steeds, want in september komt haar nieuwe plaat uit. Terra Incognita heet het ding.

Juliette is mooi, talentvol en knettergek. Dat laatste blijkt uit het onderstaande filmpje waarin ze haar verdere plannen voor dit jaar aankondigt, al discodansend in haar keuken op Born To Be Alive. Zelfs haar eigen hond lust er geen brood van, maar grappig is het zeker.

#Not a good look

Wie Twittert, ziet in het overzicht rechts een tiental trending topics. MJ staat nog altijd fier bovenaan, maar meteen daaronder #notagoodlook. Een selectie van wat mensen geen goeie look vinden:
- Jeans hangin off your ass put a belt on them jeans
- And I have to say this, curly hair and skinny jeans are #notagoodlook on guys.. I'm sorry.
- Ugly feet n flip flops PUT SUM SOCKS ON LOL
- Long toe nails. Eww!
- Mini trench and man-bag...wtf? http://twitpic.com/9rtac
- Lipstick over cold sores
- Ladies with flabby pancake boobs.. when they try to act like they have nice full boobs & wear lowcut
- When men start wearing ugg boots
Grappig.

Falende techniek


In Amstelveen staat een Windows-computer op mijn bureau met een besturingssysteem uit het jaar 2001. Het mailprogramma dat we gebruiken stamt uit 2003. Toen ik Firefox wilde installeren, moest ik dat aanvragen via de office manager, waarna ik een week later werd gebeld door een technische dienst die op afstand toegang kreeg tot mijn computer. Na een uur had ik dan eindelijk een fatsoenlijke browser. En dat is op mijn werk.

Thuis heb ik sinds een jaar een Mac. Stekker erin en klaar. Na een maand of negen vond ik mijn iPod in een la, nog niet eens uit de verpakking gehaald omdat mijn vorige computer niet beschikte over de juiste USB 2.0-poort. Nu gebruik ik 'm intensief, alweer omdat het zo heerlijk simpel werkt allemaal. En dat wil ik op mijn werk dus ook, maar daar zijn ze nogal anti-Apple geloof ik.

Heel fijn dus, dat Google met Chrome de strijd aangaat met Microsoft. Nu nog wat mensen wakkerschudden in Amstelveen en wég met die troep uit de vorige eeuw. Een dag zonder een vastlopende computer is een dag niet geleefd, zo luidt hier het motto. Met een beetje geluk kan dat in 2010 misschien zomaar veranderen.

Geef de stad terug aan de Amsterdammers

Copy/paste: 'Buiten alleen drinken als je zit. Sluitingstijden verder vernauwen. Geen verwarming op terrassen (want stel je voor dat we het gezellig krijgen). En waar gaat het heen met de Wallen? Nog een PC winkel gebied met na 21.00 niemand meer op straat; ook geen toerist. Terrasreclame verbieden en de binnenstad versoberen. Belachelijke straffen en proeftijden voor horeca-ondernemers. De Jordaan als stiltegebied…wat is er aan de hand en wie heeft hier om gevraagd!? We worden door de gemeente als een stel kinderen behandeld en toegesproken als het gaat om wonen, werken, maar vooral ontspannen in onze mooie stad.'

Leuk, zo'n kruistocht tegen Els Iping en haar PvdA. Het wordt inderdaad hoog tijd voor een ander geluid in Amsterdam. Mijn stem hebben ze dus, bij Ai Amsterdam.

woensdag 8 juli 2009

Tijd voor een lekker mopje muziek!

We trappen af met Badesalz, een band die in 1991 een hilarische Tiroler dijenkletsversie heeft opgenomen van U2's 'I Still Haven't Found What I'm Looking For', compleet met Oostenrijks accent. Oenly to beee wies joeee... KLIK!

Dan is er Mrs. Miller. In de jaren zestig brak ze door met haar prachtige sopraanstem. Haar versie van 'Downtown' werd zowaar een hit en kwam tot nummer 82 in de Billboardlijst. Mrs. Miller nam zichzelf aanvankelijk bloedserieus, maar toen bleek dat het publiek haar uitlachte deed ze daar zelf vrolijk aan mee. Let ook op het prachtige neusfluit-intermezzo aan het einde van het nummer.



Wie na dit hoogtepunt nog geen genoeg kan krijgen van Mrs. Elva Miller, doet er goed aan ook de volgende oorstrelende toppertjes te beluisteren:
Let's Hang on
A Hard Day's Night
Monday Monday

Snel door naar Gloria Balsam, met het verdrietige lied 'Fluffy'. Fluffy is een hondje dat is kwijtgeraakt en waar Gloria ook zocht: haar beestje kwam nooit meer terug. Fluffy is zo hartverscheurend zielig, daar kan geen Michael Jackson-begrafenis tegenop. Hier de live-versie uit 1984, maar eigenlijk vind ik de studioversie beter. Echt, het is nóg mooier dan Celine Dion!


Na al dat dierenleed sluiten we af met een ode aan de wereldvrede. Joan Collins geeft op geheel eigen wijze uiting aan haar wens dat er nooit meer oorlog zal zijn op aarde, in een gesproken versie van John Lennons 'Imagine'. Ik heb nog nooit zoiets moois gehoord.

dinsdag 7 juli 2009

Tegeltjeswijsheid


Tussen de Google Adwords zat ineens een verwijzing naar de website 'Truttigtegeltje.nl'. Voor slechts €6,95 ben ik de trotse eigenaar van dit prachtige, zelfgemaakte wandversiersel. Wie wil dat nou niet? Ik heb nog nooit zoiets moois gezien.

Altijd leuk: een blog met foto's van gedoehetzelfde dingen




Toepasselijk genaamd There, I fixed it!

Ostalgie en DDR Design


Afgelopen weekend was ik in het DDR Museum in Berlijn. Een krap bemeten minimuseum tegenover de beroemde Dom, dat in een notedop de DDR-geschiedenis weergeeft. Hoewel er heel veel níet te zien is - er is nauwelijks aandacht voor spionage, afluisterpraktijken, vluchtpogingen naar het westen en politiek - krijg je toch een aardig beeld van hoe de Ossies leefden.

Veel Oost-Duitsers denken met weemoed terug aan de tijd dat alles nog gewoon voor ze geregeld werd, een trend die ze liefkozend Ostalgie noemen. Het museum speelt daar aardig op in, bijvoorbeeld met een ontmantelde Trabant die al kuchend in beweging komt. Het communisme en de dwang van het collectief werden er destijds al vroeg ingeramd - zo kregen peuters gezamenlijk zindelijkheidstraining op de crèche.

Wat me opviel was dat de oude DDR behoorlijk progressief was. Meisjes kregen vanaf hun zestiende gratis de pil en ging het alsnog mis, dan ook gratis een abortus. Simpel, praktisch en controleerbaar, dat waren de kernwoorden van deze opgelegde cultuur. Dat gold in zekere mate ook voor het design: deels kopieerden Oost-Duitsers de spullen uit het westen, maar ontwerpers ontwikkelden naarmate de koude oorlog vorderde hun eigen stijl. Ook hier was simpel en praktisch ontwerp het devies.




Ik dacht, ik knal even een oude Pieter Bruegel op m'n blog:


Niet geheel toevallig is dit ook de albumhoes van de Fleet Foxes, die eind vorige maand optraden in Paradiso. Jammer dat ik het gemist heb, want het is een van de bijzonderste bands van dit moment. Op de website van Trouw las ik een recensie van het concert die eigenlijk geen recensie is. Het stuk gaat vooral over het sliertige voorkomen van de zanger en nauwelijks over het optreden zelf. Het kan natuurlijk zijn dat Trouw de lange versie van het artikel heel ouderwets voor de printversie heeft gereserveerd. Anykoe, de Fleet Foxes dus:

maandag 6 juli 2009

Als kind had ik een vriend waarmee ik álles deed

Je moet bij de TROS zijn. Vooral wanneer het gaat om het Nederlandstalige levenslied. Maar nu lijkt de grootste familieomroep van Nederland een brug te willen slaan naar jongeren, zo zag ik gisteravond op tv. Het was een rare gewaarwording. Oudgedienden als Albert West en een zweterige Henk Westbroek gingen onder begeleiding van de hupsige Edsilia Rombley de competitie aan met Danny de Munk, Nick en Simon, een geblondeerde Gordon en Chieltje Ottink (ja, daar is ie weer!).

Wat een vreemd programma, dat De Beste Zanger Van Nederland. Helemaal omdat ze er met z'n allen voor naar Ibiza zijn gevlogen. Terwijl Henk en Edsilia samen allerlei onderonsjes beleven op een bank, doet Gordon zijn gebruikelijke rans-act door a) steeds aan Chieltje Ottink te zitten met z'n vieze vingers en b) daar allerlei smerige opmerkingen over te maken. Hij vond zichzelf hilááááárisch grappig toen Nick van Simon de Goede Doel-klassieker Vriendschap inzette. 'Als kind had ik een vriend waarmee ik alles deed.' 'WÁT, ALLES!?', gierde Gordon uit, waarop die arme Nick het zingen volledig verging. Niet gek dus, dat hij laatste werd.

Waar draait het om in dit programma (behalve uiteraard en ongewild om Goor, dan): de zangers moeten liedjes zingen uit elkaars repertoire en daar mag een deskundige vervolgens wat over zeggen. De bezwete Henk was die deskundige. Hij riep bij iedereen dat het goed was en bij de beoordeling: 'ik doe ook maar wat', dus echt waarde toevoegen aan het programma deed hij niet. Net als Edsilia overigens, die ik heel erg grappig vind maar niet als presentatrice. Een programma aan elkaar praten kan ze namelijk niet. Wat ze wél kan, en dat is knap, is door zichzelf heenpraten. Let maar eens op.

Volgens mijn mede-bankzitter zong iedereen 'vlak' behalve Chieltje Ottink. (Zou het waar zijn dat hij het bastaardkind is van Hans Klok? Of hebben ze alleen dezelfde kapper?) Het was dat Gordon er nog altijd dwars doorheen zat te zwatelen, anders hadden we beiden snikkend van ontroering voor de tv gezeten. Nu niet, en dat is een vreselijk gemiste kans.

Dé zomerhit van 2009: Major Lazer met Keep It Goin' Louder

Robotreggae, cyber-dancehall, surf-riddim, future dub, ass-shaking bump 'n grinders... Recensenten doen erg hun best om de muziek van Major Lazer te omschrijven. En het klopt allemaal. Gooi reggae, hiphop en gekke samples in een blender en je krijgt een lawaaierige, maar aanstekelijke mix. Major Lazer is het nieuwste project van Diplo & Switch en zelf omschrijven ze hun muziek als volgt: 'It's like digital reggae and dancehall from Mars in the future, pop culture run through a Jamaican filter!'

Major Lazer is bij vlagen opgefokt, maar als je kop ernaar staat is het lekker bouncen op deze stuiterplaat, genaamd 'Guns Don't Kill People - Lazers Do'. Met gastbijdragen van Nina Sky en Santigold. Luister hier naar Keep it goin' louder. 5 september op Valtifest in Amsterdam.

donderdag 2 juli 2009

Mrs. Slocombe's Pussy

Echt, die Mrs. Slocombe blééf maar doorlullen over 'my pussy'. En nu is ze dood. Hier een leuke pussy-compilatie. 'If my pussy hasn't been attended by eight a clock, I have to be stroking it for the rest of the evening.'

Vroegoude pre-pubers

Gisteravond, kwart over zes, in een overvolle tram 3 naar Loosduinen, Den Haag. Tegenover mij twee jongetjes van een jaar of twaalf - eentje met sluikblond haar dat in z'n ogen hing, de ander met een pluizige bos uitgekamde krullen. Het gesprek ging over de muziekles van juf Marja. Sluikblond had zojuist Djembéles van Marja gehad, maar was te laat en had daardoor slechts een wrakkig trommeltje kunnen bemachtigen. 'Dat doet pijn joh, aan je handen.' Pluis had die les een week eerder gehad, waarbij hij volledig was uitgeput. 'Zwéten, joh!' Ook nu leek het leven bijna uit hem te vloeien. Flauw van verveling hing Pluis in z'n stoel. 'Ik kan niet meer, ik ben hé-le-maal op!' Een diepe zucht. Sluikblond zuchtte mee.

Om zijn lamlendigheid kracht bij te zetten slingerde hij zijn tas onder de stoel. 'Help je mij er aan herinneren dat ik mijn tas onder de stoel heb gezet? Anders vergeet ik hem. Ik ben nogal vergeetachtig, de laatste tijd.' Even dacht ik dat ik twee als pubers vermomde bejaarden tegenover me had, maar toen ging de telefoon van Pluis. 'Hoi mam. Ja, we komen eraan. Mogen we pizza bestellen? Aaaaaah?' Hij lachte zijn beugeltje bloot en zei tegen sluikblond: 'We eten pasta met courgette en crème fraiche. Dat is mijn lievelingseten! Al eet ik de pasta en de saus apart. Want pasta mét saus vind ik niet lekker.' De reactie van sluikblond: 'Jij bent zeker het type dat droge macaroni eet.' 'Ja', zei Pluis. 'Eigenlijk ben ik best wel gek.' En daar kwam het beugeltje weer tevoorschijn.

De jeugd van tegenwoordig...

Robogeisha

Even dacht ik dat het de zoveelste filmtrailer-parodie was, maar Robogeisha bestaat echt. Op IMDB staat dat de film in production is en in 2010 te zien zal zijn. Hier alvast de trailer met bizarre beelden.

woensdag 1 juli 2009

DZDD - de flikflak van Fuckje en de aftreksels van Matthijs

Fuckje Jansen: Waarom is Art er alwéér niet vandaag!
Waldewaldemar: Hij durft niet meer te komen, Frouk...
Fuckje Jansen: Die gemene kutmatthijs ook met z'n commentaar. Hij zei dat hij ons lelijk vond!
Waldemarmarmar: Dat zei hij helemáál niet. Hij zei dat hij het programma zoals wij dat maken een slap aftreksel vond van zijn eigen programma. Zomeruitveruitverkoop...
Fuckje Jansen: Stop maar Wallie! Ik ben niet geïnteresseerd in de aftreksels van Matthijs van Nieuwkerk.
Waldewaldemar: Zullen we beginnen?
Fuckje Jansen: Wacht even! Eerst een flikflak! Kijk es wat ik kan?
Waldemarmarmar: Zuchtuchtucht...

Fuckje Jansen: Dat kan jouw Sophietje niet hè, met haar dikke buik.
Waldewaldemar: Dat niet, maar ze kan wél presenteren!
Fuckje Jansen: En nu is het afgelopen! Jij doet ook al zo gemeen tegen mij. Art is altijd veel liever en laat mij veel vaker aan het woord. Jij stelt de hele tijd vragen aan de gasten. Jij bent echt zoooo irritant!
Waldemarmarmar: Over irritant gesproken - waarom draag jij vleeskleurige bbhhh's?
Fuckje Jansen: Dat is iets van mij. Daar wil ik het niet over hebben. Het is iets lesbisch.
Waldewaldemar: Dus die flikflikflakflak van net was eigenlijk een soort coming-out?
Fuckje Jansen: Ja!
Waldemarmarmar: Doe 'm vanavond dan nog een keertje in de uitzending? Kunnen we de kijkcijfers misschien nog een béétje béétje opkrikken.

Lees ook:
Froukje Jansen solliciteert bij De Wereld Draait Door
Hanneke Groenteman: Froukje herkende me niet eens

The Big Picture: Glastonbury 2009







Blikken bevestigd aan modderige legerlaarzen, een bemodderde bezoeker die zich met bier overgiet, een met fakkels verlicht tentenkamp, een tipipark en een volledig uitgerust afvalsorteerbedrijf. Volgens Boston.com de hoogtepunten van het Britse Glastonbury Festival, het afgelopen weekend.

Keer op keer weet de site me te verrassen met hun Big Picture-overzichten.

Bekijk ook:
A troubled week in Iran
The 2009 Kentucky Derby
Human landscapes from above
Earth Day 2009
Scenes from the zoo

Of gewoon alles.