The best music of 2012

Een overzicht van de beste tracks van 2012. Na zo’n beetje Azealia Banks in willekeurige volgorde. Enjoy!

Solange – Losing You
Het indie-zusje van Beyoncé met retroneigingen naar de nineties. Dit is ‘m dus, de single van het jaar. Slowdansen. Yay. Wat een fijne beat!

Major Lazer – Get Free
Soms duikt er ineens een liedje op waarvan je denkt: huh, die ken ik toch allang? Dat had ik met Get Free, een stil, breekbaar deuntje dat is gezongen door Amber van Dirty Projectors. Please repeat!

Zebra Katz - Ima Read
Hoe kaler de beat, hoe beter het lied? Wel in het geval van Zebra Katz, rapper, gay en maker van een van de beste video’s van 2012. Read that bitch!

Cat Power & Iggy Pop – Nothin’ but time
Een slepende ballad van meer dan tien minuten die plots wordt verstoord als ineens de stem van Iggy Pop opduikt. Bijzonder.

Saint Etienne – Over the Border
Ze maken al bijna twintig jaar dezelfde melancholische liedjes op lichtvoetige housemuziek. Over the Border is weer zo’n klassieker, met een prachtig spoken word intro over hoe geweldig Peter Gabriel was ten tijde van Genesis. Bijna net zo mooi is Tonight, ook van het eerste album van Saint Etienne in zeven jaar.

Chromatics - Kill for love
De titeltrack van een gemeen goed album dat op de ene track doet denken aan de doom & gloom van The Cure, en op het andere moment aan zuchtmeisjespop.

Todd Terje - Inspector Norse
Noorse spacedisco, maar dan van nu. Duizelingwekkende dancetrack.

Lianne la Havas - No Room For Doubt (feat. Willy Mason)
We all make mistakes… Maar niemand zo mooi als Liana en Willy.

Ariel Pink’s Haunted Graffiti – Baby, Nostradamus & Me
Moeilijk kiezen met Ariel Pink. Teveel goede liedjes op z’n Haunted Graffiti-project. Baby is een bijna perfecte pastiche op slepende seventies soul. Nostradamus & Me totaal iets anders: klotsende ambient met betoverende stemmen.

Tindersticks – Chocolate, Frozen
Chocolate is een prachtig praatliedje. Een ballad met gitaar en tamboerijn waar geen eind aan komt, en gelukkig maar. Frozen is z’n dreigende tegenpool, met smachtende zang, verdwaalde trompetten en een gruizig grotestadsgevoel. Zanger Stuart Staples heeft een van de mooiste stemmen van het jaar.

Pnau vs. Elton John – Sad
Het beste van seventies Elton John in de blender van Pnau en wat krijg je: pure earcandy. Nog nooit klonk Elton zo sappig zonder te zoet te worden.

Cassie – King of Hearts Nog zo’n oorwurm: King of Hearts. Alsof er iemand heel zacht met een veer in je oor kietelt terwijl je je lievelingsdansje doet.

Azealia banks – 1991
Was het maar weer 1991, denk je bij dit video-eerbetoon aan Crystal Waters, En Vogue en C+C Music Factory. En dan die muziek. Azealia’s flows zijn achteloos en desondanks recht voor z’n raap.

Madonna - I'm Addicted, Love Spent
Helaas was het niet zo’n best album waar Madonna dit jaar mee kwam. MDNA was op z’n best wisselvallig te noemen, met kutterige singles als Give Me All Your Luvin’, Girls Gone Wild (hey hey hey, hey hey, hey hey hey) en Turn Up the Radio. De plaat kende drie uitschieters: Masterpiece, een epische ballad die we al kenden van de soundtrack van W.E. uit 2011, I’m Addicted, een knetterend én to-the-point electrospektakel en Love Spent, waarin we eindelijk weer eens iets autobiografisch, iets van emotie meekrijgen uit de mond van Madonna.

The Very Best - We Ok
Hier kun je niet NIET vrolijk van worden. Meestuiteren met K’Naan en de wobbly tunes van The Very Best.

Ital Tek - Nebula Dance
2012 was het jaar waarin dubstep te commercieel werd. Gelukkig heeft het genre inmiddels zoveel vertakkingen dat dubstep allang niet meer op dubstep lijkt. Ital Tek maakt fraaie instrumentale composities met over elkaar heenrollende melodieën en voortratelende ritmes. Mooi!

El Perro del mar - Pale Fire
Haar naam betekent zowel zeehond als zeebonk, maar wat klinkt ze toch lief.

Michael Kiwanuka - I won't Lie
Een kampvuurliedje van de oude stempel. Kippenvel van die door-en-door op het gemoed spelende soulstem.

Dead Can Dance - Return of the She-king
Over oude stempel gesproken… Dead Can Dance deed van zich spreken in de 80s en 90s met onderkoelde, orchestrale bombast en is dat kunstje nooit verleerd. She-king is episch en folky tegelijk.

Grimes – Oblivion
Een van de opmerkelijkste zangeressen/artiesten van dit moment is Grimes, die met haar laptop de vrolijkste popdeuntjes tevoorschijn tovert. Onder het oppervlak van al die zoetigheid zit een laagje treurnis, zo ook bij Oblivion.

Frank Ocean – Pyramids
Na de coming-out van het jaar bracht hij met zijn album Channel Orange ook een van de grootste verrassingen op het gebied van R&B. Wat een stem, wat een inventiviteit en hoe kom je zo briljant!

Usher – Climax
Wie had ooit gedacht dat een nineties R&B-cliché die de huidige Eurodance-rotzooi zó hijgerig heeft omarmd, met zo’n fraai geproduceerde Climax zou komen? Met dank aan Diplo.

Ellie Goulding – Hangin’ On (Ft. Tinie Tempah), Anything Could Happen
Vorig jaar zorgde The Weeknd voor een nieuwe trend in R&B: vervreemdende, donkere, minimaal geproduceerde maar gelaagde downtempo tracks. Ellie Goulding liet horen dat ze dat ook heel goed kan op Hangin’ On. Haar single Anything Could Happen was andere koek: een fijne meestamper met mooi gesamplede stemfragmenten.

Sky Ferreira - Everything is Embarrassing
Waar doen die drumklappen toch aan denken… Tiffany? Debbie Gibson? Foute jaren tachtig in ieder geval. Maar wat maakt ze er iets moois van op dit meeslepende Embarrassing.

AlunaGeorge - You Know You Like It
Bouncy track van dit Britse duo, met fijne bleeps en zware bassen.

Icona Pop - I Love It
Net als AlunaGeorge komt Icona Pop nogal hipster over, maar wat maken ze een geweldige muziek. I Love It heeft bovendien zo’n beetje de grappigste lyrics van dit hele overzicht.

Jessie Ware - 110%
Zingen kan ze wel, die Jessie Ware. En knap ook, hoe je bubblegumpop zo droevig kunt laten klinken.

TNGHT – Goo
De noisy hiphopbeats van TNGHT zullen sommigen behoorlijk op de zenuwen werken. Keihard zetten en headbangen is de enige oplossing.

Daphni - Yes I know
Het begint met een boomende bassline die je meezuigt in een draaikolk van geluiden, maar wat gebeurt er dan: ineens duikt er een krakerig souldingetje op met een blaassectie. Yes I know, she told me so!

Gossip - Casualties of War
Het laatste album van Beth Ditto & co. is een beetje onderbelicht gebleven. Dat is jammer, want er staan stuk voor stuk strakke popnummers op. Casualties of War spreekt het meest tot de verbeelding, met z’n dramatische jankgitaar.

How to Dress Well – Cold Nites
Droommuziek is dit, die zowel ver weg klinkt als heel dichtbij.

Araabmuzik – Okay Y’all
Deze muziek heeft niks Arabisch in zich. Wat dan wel: instrumentale hiphopbeats. Tot voor kort nog gekoppeld aan nineties eurohouse, maar sinds dit jaar aan zelfbedachte meeslepende melodieën.

Melody's Echo Chamber - You Won't Be Missing
Indie pop met een zangeres die je eigenlijk het liefst een klein kusje zou willen geven.

R Kelly - Share My Love
Door al die idiote updates van zijn soulsoap Trapped in the Closet zou je bijna vergeten dat R Kelly ook gewoon hele goede liedjes kan maken. Share My Love is een discosong in de traditie van Barry White.

Twin Shadow - Golden Light
Nadat de eerste ijle klanken zijn weggeëbd, knalt Twin Shadow er voorzichtig een beat in en gaat dan los op het refrein. Hoe cool is Golden Light.

Nicki Minaj - Beez in the Trap
Nicki is een rapster met twee gezichten. Aan de ene kant is ze een commerciële hoer met horrorhits als Starships en gastvocalen op tracks van sterren als Madonna en Alicia Keys. Aan de andere kant is ze in staat tot pure vernieuwing, zoals ze laat horen op Beez in the Trap. BUZZZZZ!

Kindness – House
Deze mysterieuze verschijning in Londen had in een ander leven David Byrne geheten. New wave met moderne house-invloeden.

Bobby Womack – If There Wasn’t Something Here
Good old Bobby nam voor zijn comebackalbum Damon Albarn (Blur, Gorillaz) in de arm. Hij deelt zijn platenlabel met The xx en zo klinkt z’n ‘Bravest Man in the Universe’ ook een beetje. Dit nummer komt uit z’n tenen.

Dawn Richard – Scripture
Deze lijst staat vol met spooky ballads. Scripture refereert letterlijk aan Sade met die achtergrond-hallelujah’s en verder doet dit nummer denken aan Massive Attack.

Alabama Shakes - You Ain't Alone
Hier moet een (liefst ietwat wiebelige) live-video bij, want hoe vuiger de Alabama Shakes, hoe beter.

Purity Ring – Cartographist
Bij gebrek aan The Knife hadden we dit jaar gelukkig heel veel Purity Ring. Verhaspelde beats, stemmen en geluiden die toch heel samenhangend klinken. Meer!

Chad Valley – Fall For You (Ft. Glasser), Evening Surrender, I Owe You This (Ft. Twin Shadow)
Als Tears For Fears nu was opgericht, hadden ze geklonken als Chad Valley. Fall For You is een spannend duet met Glasser. Op het tropische Evening Surrender doet El Perro del Mar mee. I Owe You ten slotte klinkt superglossy.

Lemonade – Soft Kiss
Over glossy en glammy gesproken: het geluid van Lemonade ligt ook ergens in het midden van de jaren tachtig, met Climie Fisher en in de verte Scritti Politti als referentiepunten.

Passion Pit - Hideaway, Constant Conversations
Hideaway is een popding met schurende randjes. Constant Conversations lekker dubby.

Peaking Lights - Dream Beat, Beautiful Son
Zo’n track die onderhuids door blijft bubbelen, blijft daar meestal ook heel lang zitten. Dat doet Dream Beat dus ook. Beatiful Son is vooral trippy en kun je het best liggend tot je nemen.

Martha Wainwright – Proserpina
Come to Mama is Martha’s eerbetoon aan haar overleden moeder. Dit is de eerste single van dat album. Iedereen met een moeder (op aarde aanwezig of niet) vindt dit mooi.

Bizarre jeugdherinneringen

Waarom kan ik me bijna niets meer herinneren van leuke verjaardagsfeestjes uit mijn jeugd, maar wel heel veel vreemde andere dingen? Gek hoe je kindergeheugen werkt als een zeef die zogenaamde hoogtepunten laat glippen en totaal onbelangrijke details in je hoofd laat rondspoken. Want waarom weet ik bijvoorbeeld nog dat ik, een jaar of negen, achter mijn vader aanliep in de Haagse Panorama Mesdag, bedelend om een smartiedrol? Juist, met een d, al ging dat per ongeluk. Dat wist ik zeker en dat weet ik nu nog, maar het lukte me keer op keer niet het woord normaal uit te spreken. Niet gek dat mijn vader mijn verzoek compleet negeerde.

Een andere herinnering gaat over het broertje van een jongen uit mijn klas, dat niet kon poepen. Er mankeerde iets aan zijn darmstelsel of in ieder geval aan de ontknoping daarvan. Zijn rectum moest daartoe worden opgerekt. Of dat operatief ging of door middel van oefeningen, vertelt mijn herinnering er niet bij. Wel dat hij meerdere keren naar het ziekenhuis moest. Mijn moeder had hem daarom een kaartje gestuurd met op de achterkant de vraag: 'Ben je nu op de helft?' Ik kreeg daar behoorlijk enge associaties bij.

Nog één in het genre kinderziektes. Een meisje op school had een groot gat in haar arm, ter hoogte van haar elleboog. Er zat zwart spul op. Nu denk ik teerzalf of iets anders, toen dacht ik dat zoiets uit je lichaam liep indien dat besmet was. De juf had namelijk gezegd dat we niet aan de wond mochten zitten vanwege infectiegevaar. Dus dachten we met z'n allen dat ze besmettelijk was. Wat gebeurde er: precies ik moest naast dat meisje zitten. Natuurlijk kwam ik met de wond in aanraking en ik wist niet hoe snel ik naar de wc moest om mijn arm af te spoelen. Ik heb zeker nog een maand mijn hele lichaam gecontroleerd op de uitstorting van enge zwarte sappen.

Nu ik het zo opschrijf zijn het herinneringen die voortkomen uit gene, walging of angst. Of ik me dan niets vrolijks kan herinneren? Jazeker wel. We speelden altijd bij een vriendje op zolder. Daarvoor moesten we over de balken lopen, de vloer zelf was half vergaan. Achterop die zolder stond een grote ijzeren kast. Daarin lag een helm. Opa's helm. Daar speelden we mee, maar ik moest zweren dat ik er nooit iets over zou zeggen. Tegen niemand. Dus dat deed ik dan ook niet. Maar hij stond best leuk, die helm, op mijn blonde, arische kinderhoofdje.

Een weekendje bij Estelle en Badr

Zondagavond.
- Oooh Badr!
- Oooh Estelle!
- Oooh Badr! Ik kan niet meer lópen.
- Blijf jij maar lekker liggen schatje. Of wil je nog een keer?
- Vuistdiep!

Maandagochtend.
- Oooh Badr! Heb jij ook zo'n honger?
- Oooh Estelle. Ja. Ga je wat lekkers voor me maken?
- Tuurlijk Badr. Ik ga een ei voor je koken, dat is goed voor de eiwitten, hihihi. AU!
- Wat is er schatje?
- Ik kan echt niet meer lopen!
- Lieve schat ik heb maanden in de gevangenis gezeten. Je doet je focking best maar!
- Au, ja, ik ga al….

Een half uur later.
- Jezis Estel! Dat is toch geen gekookt ei! De binnenkant is helemaal blauw!
- Dat zei Koen Everink laatst ook al! HAHAHA!
- GEEN GRAPPEN NU! IK BEN SERIEUS! Na al dat gevangenisvreten een ei. Is dat te veel gevraagd?

Maandagmiddag.
- Sorry van die kopstoot, Estel.
- Jij hebt heel wat goed te maken, mannetje! Kom, we gaan shoppen in de PC Hooftstad.
- Ik heb nog steeds niks fatsoenlijks te eten gehad.
- Ga ik regelen.
- Maar je kan niet koken.
- Toch ga ik het regelen. Wacht maar af.

Estelle, aan de telefoon.
Ja, hai Tim, Estelle hier. Je moet me helpen. Ik word helemaal gek van die man. Nee, tuurlijk wil ik hem niet kwijt. Maar één zo'n weekend in drie maanden is meer dan genoeg, ik ga helemaal stuk. We komen straks bij je lunchen. Sein jij de politie in? Dan komen ze hem vanavond weer halen en kan ik rustig herstellen. Nou doei, lieverd!

Even bellen met Mariska van Kolck

Zeg Maris, waarom doet Leco jou eigenlijk niet?
‘Lieve schat, dat heb ik toch helemaal niet nodig? Ik kan dat gewoon zelf.’

Dacht je dat Sylvie en Yolanthe ook alles zelf bedenken?
‘Neeeeeeee, maar dat zijn nog van die meisjes. Die moeten nog een eigen stijl ontwikkelen. Ik heb dat allang in mijn vingers.’

Hoe zou jij je stijl omschrijven?
‘Ik pas mij altijd honderd procent aan aan mijn omgeving. Jij weet natuurlijk dat ik een prachtig programma presenteerde over dagtochtjes in Nederland, kom, hoe heet het ook alweer. Wekelijks zag je me in de weer op tandems, kerktorens of imkerbezoek. Dan trek ik natuurlijk een lekker makkelijke bodywarmer aan en grote wollen vesten.’

Dus toen je hoorde dat de André Hazes-musical in première ging…
‘Heb ik me geen moment bedacht. Die Raggel is natuurlijk bloedordinair, dus ik dacht: daar móet ik overheen. Dus wat heb ik gedaan: mijn vooronder gecontroleerd op zijkantlekkage, uit met die slip en gáán met die banaan!’

Vijftig Tinten Grijs-maand

Gisteren zag ik Heleen van Rooijen op tv. In steenkolen-Engels kraaide ze over haar nieuwe boek met als onderwerp een geile gigolo, dat geloof ik in de Verenigde Staten wordt uitgebracht. 'Wat E.L. James doet, dat deed ik al veel eerder', moet de stoutste schrijfster van Nederland gedacht hebben. In haar nieuwste boek maakt ze bekend dat ze voor 35 euro een mannelijke hoer had ingehuurd en wat ze allemaal met hem heeft uitgespookt. Zo'n twintig vrouwen sloegen Heleen besmuikt gade terwijl die in een gorgelende geheimtaal een passage uit haar boek voorlas.

Echt spannend wilde het niet worden, al is het voor Heleen te hopen dat ze een graantje kan meepikken van de vrouwenpornohype die heerst. E.L. James loopt lekker binnen met haar neurotisch opgeschreven martelfantasietjes. In de wereldwijde bestsellerlijsten beslaat ze de hele top drie met haar Vijftig Tinten Grijs en de vervolgdelen daarop. Dat wil ons ondeugende Heleentje ook wel.

Heleen is niet de enige die geld ruikt, of aandacht. De hele maand november is het 'Vijftig Tinten Grijs'-maand op Net 5. Ze proberen de zender uit het slop te trekken met een serie 'erotisch getinte' films die iedereen die zich daarvoor interesseert al honderd keer heeft gezien, zoals Eyes Wide Shut, 9,5 Weeks en Basic Instinct. Ze brengen de grijsgedraaide films aan de man als volgt: “Bind jezelf vast aan je stoel en blijf zitten voor heerlijke klassiekers." Ooh la la!

Ook zal een rijtje BN'ers komen opdraven voor een I Love-programma, waarin ze de onderwerpen over de tong laten gaan die aan bod komen in de E.L. James-boeken. Hopelijk zijn dat geen derderangs cabaretiers die met rode oortjes mogen komen vertellen hoe kinky ze eigenlijk hadden willen zijn, maar dat ze dat natuurlijk heus niet echt doen, hihihi. Of reality-sletjes uit Secret Story, de Big Brother-kloon die Net 5 in 2011 weer op de kaart had moeten zetten. Ongetwijfeld komt Heleen van Royen ook voorbij. Dat gigolo-boek verkoopt zich natuurlijk niet vanzelf.

Haartransplantatie

Het is druk in lijn 10. Op het Weteringcircuit stappen twee vrouwen en een man in, zo te horen collega’s van elkaar. Ik val in het gesprek op het moment dat het gaat over de gemiddelde leeftijd van de afdeling waar de drie werken. We noemen ze even Vrouw1, Vrouw2 en Paul.

Vrouw1: ‘Wel fijn, een beetje vers bloed. En lekker jong ook.’
Vrouw2: ’36. Noem je dat lekker jong?’
Vrouw1: ‘Het trekt in elk geval de gemiddelde leeftijd niet omhoog. Die is 37.’
Vrouw2: ‘Wie zijn er allemaal ouder dan 37? Marijke, die is 49, Paulien…’
Vrouw1: ‘René is 45. Dat zou je echt niet zeggen.’
Vrouw2: ‘Nee, inderdaad. Nog een flinke bos zwart haar en geen enkele rimpel.’
Vrouw1: ‘Als ik René naast jou zou neerzetten, zou ik hem jonger schatten, Paul.’

Paul: ‘Nou, bedankt hè?’
Vrouw1: ‘Maar serieus. Hij ziet er een stuk jonger uit.’
Vrouw2: ‘Ja, nu je het zegt.’
Vrouw1: ‘Paul is dan ook al helemaal grijs, als hij het niet verft.’
Vrouw2: ‘En je kin gaat een beetje hangen ook, Paul.’

Paul: ‘Sja... M’n kop begint behoorlijk te veranderen. Maar grijs haar vind ik niet zo erg. Wel dat het snel dunner wordt.’
Vrouw1: ‘Dan neem je toch een haartransplantatie? Dat heeft Gerard Joling ook gedaan. Maar het is heus niet alleen voor homo’s hoor.’
Vrouw2: ‘En je verft je haar toch ook al? Dan is zo’n transplantatie niet eens zo’n grote stap.’
Vrouw1: ‘Bij Gerard Joling valt het alleen op omdat iedereen het weet. Van jou weet niemand het.’

Paul: ‘Behalve jullie. En de hele tram.’
Vrouw1: ‘Woehaha! Jij schaamt je toch niet omdat je je haar verft, Paul?’

Ze stappen uit op het Weesperplein. De twee vrouwen zich van geen kwaad bewust en de man een kopje kleiner.

Respect? My ass!

Donderdag, 08.15 uur. Bus 65 richting Amstelstation. Ter hoogte van de Borneolaan staat een dikke negermeid in een veel te strakke jeans met aan een touwtje een allerschattigst knulletje van een jaar of drie. Als de bus stopt voor de halte, knalt ze nog net een hubbabubba aan stukken en slobbert die omstandig haar mond weer binnen.

Geïrriteerd trekt ze het jongetje achter zich omhoog de bus in. Ze wankelt door het gangpad, haar ene hand met een mobieltje tegen het oor, de ander trekt het jongetje voort. Ze plant het kind op de lege stoel voor me en gilt in de telefoon: 'BEN IK WEER! Waar was ik ook alweer gebleven. O, ja. Me kind dus. Loopt zomaar de straat op dus heb ik hem een riempje omgedaan. Een commentááár joh! Niet normaal. Waar bemoeit iedereen zich mee. Laat iedereen ze bek houden. Suuuuuhng!'

Al die tijd blokkeerden zij en haar kont het gangpad. Een ouder echtpaar - het vrouwtje een soort oldie-Gerda Havertong, haar man een lichte bochel - probeert zich staande te houden terwijl ze wachten tot de dikbil haar gesprek heeft afgerond. Dat wachten gaat gepaard met veel ge-tssk. Dan is mevrouw het zat. Ze prikt de meid in haar schouder en gilt: 'Zou je niet eens aan de kant gaan? Toon een beetje respect, ja?'

Dan gebeurt het. In slow motion draait de bil zich om en roept iets te nadrukkelijk in haar telefoon: 'Wacht even!' Intussen wurmt het bejaarde echtpaar zich door de draai ontstane opening en mompelt opnieuw iets over respect. 'Weet je hoeveel respect ik voor jullie heb?', gilt nu de dikbil door de bus. 'GEEN MOER! Ik moet hier mijn kind in bedwang houden en ik ben aan het bellen ja? Dat zie je toch? Je kan toch gewoon wachten tot ik je er langs laat? RESPECT? My ASS! En nou je bek houden.'

De mini-Gerda zegt nog dat 'ze wel weet uit wat voor nest jij komt' en pruttelt drie haltes later dat ze 'er alleen maar even langs wilde'. Al die tijd speelde het jongetje handjeklap met een medepassagier.

Hij zal het inmiddels wel gewend zijn, zo'n moeder.

Een avondje nieuw tv-seizoen

Ik weet het, op deze plek laat ik de laatste tijd schromelijk weinig van me horen. Op de een of andere manier ontbreekt het aan zin, tijd, inspiratie of hoe je het ook wilt noemen. En soms is het nu eenmaal fijn om als een zak aardappelen voor de tv te hangen.

Zoals gisteravond. Het nieuwe tv-seizoen is begonnen, wat betekent dat zowel de commerciële als publieke omroepen weer een enorme bak nieuwe pulp over de kijker uitstorten. Met name SBS Nederland heeft een hoop te winnen. De laatste jaren zijn de zenders SBS6, NET5 en Veronica door RTL naar de achtergrond gedrukt. Zo'n beetje alle nieuwe initiatieven draaiden uit op flops. Ze proberen het tij nu te keren met plat volksvermaak als Sterren Springen op Zaterdag, waarvan ik gisteren de herhaling zag.

Het is er allemaal weer hoor. Gerard Joling in een glitteroverhemd die zijn hit Shangri-La heeft verbasterd tot Theme Tune. Derderangs celebs als Jody Bernal die het moeten opnemen tegen 'tv-diva' Patty Brard. Het idee om BN'ers kunstjes te laten doen lijkt achterhaald, maar scoort nog altijd. Zeker als het gaat om kunstjes die live worden uitgevoerd en redelijk riskant zijn, zoals schoonspringen. Aanvankelijk dacht ik: jammer dat er water in dat zwembad zit. Maar toen Patty plat op haar bek voorover klapte voelde ik toch een soort van medelijden. Of was het stiekem toch leedvermaak?

Eerder die avond liep ik me al te ergeren aan De Modepolitie 2.0 op RTL5. Hoewel het presentatieduo vooraf wilde beweren dat ze niemand afzeiken met het programma en dat ze mensen wilden hélpen, was de toon toch te vals. Want intussen deden de makers het wel, maar dan heel gemeen achteraf via de voice-over. Terwijl een meisje wegvluchtte voor modetypjes Manon Meijers en Thijs Willekes (Thijs Wileenkus voor intimi. Waar is trouwens de Haarpolitie als je hem nodig hebt?), luidde het begeleidende commentaar: 'Daar was toch niks meer aan te redden.' Hoezo, geen afzeik-tv?

SBS6 probeerde het intussen met een fictieve talkshow, waarin de Gooische Vrouwen-karakters Martin Morero (Peter Paul Muller) en zijn tante Cor (Beppie Melissen) gasten ontvingen in hun protserige villa. Een soort Villa Felderhof, maar dan met nietszeggende types als rapper Lange Frans, die met zijn Amsterdamse accent overigens feilloos liet horen hoe slecht die Martin het Mokums imiteert. Lange Frans en Ireen Wüst deden hun best als gasten, maar hadden het zichtbaar moeilijk met het geschmier van de acteurs. Maar zoals het echte sterren betaamt gold ook voor hen: wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen.'

Vlak daarna was het tweede seizoen van Wie Trouwt Mijn Zoon van start gegaan op SBS6. Dit jaar niet met de empathische Robert ten Brink, maar met de wat kleurloze Eric van der Hoff. In al zijn wanstaltigheid is het programma een schot in de roos. Wat WTMZ pijnlijk duidelijk maakt is hoeveel jonge mannen een totaal gestoorde relatie met hun moeder hebben. Zo lagen moeder Ansje en zoon Angelo innig verstrengeld samen op een bank, terwijl Ansje de bilpartij van Angelo uitvoerig betastte. Dat lijkt me niet helemaal normaal. Zij was ook degene die het hardst meehielp een partner voor haar zoon uit te zoeken. Haar oog was gevallen op een veel oudere kerel, waar Angelo niets van moest hebben. Maar ja, als mamma het wil... De overige jongemannen leken weliswaar minder onder de plak te zitten bij hun ouders, maar toch had je continu het gevoel dat er iets grondig niet klopte.

Het voert te ver om hier ook nog het supergescripte Mijn Vieze Vette Verloofde te bespreken, of de emo-crap van Memories en Het Familiediner. En dat er intussen ook nog een complete politieke strijd gaande is, gaat grotendeels aan me voorbij. Gekrakeel in vooropgezette oneliners waar oranje mannetjes met Mozart-haar doorheen schreeuwen, het doet me niks. Liever keken we nog even naar Estelle Gullit, die door Evert Santegoeds werd bevraagd over Badr Hari en Ruud Gullit. Als een ware prinses Diana zei ze over het vreemdgaan van Ruud: '3 is a little bit crowded. Maar ïk heb geen getal genoemd.' Nee echt ladylike juffrouw Hari zal nooit worden. Even later liet Estelle horen dat ze een echt nichtje was van Johan, met de Cruijffiaanse uitspraak: 'Weet je Evert, liefde doet liefde vergeten.' Mooi hoor.

Of ik een van de bovenstaande programma's blijft volgen? Nog geen idee. Eerst de pulp maar eens laten inwerken. Wie Trouwt Mijn Zoon maakt voorlopig de grootste kans.

First date

Zaterdag. We zitten bij Ruis onder de Bomen. Of letterlijk: onder de luifel, want de regen plenst met bakken tegelijk naar beneden. Aan de tafel naast ons zit een stelletje, overduidelijk nog in de leren-kennen-fase. Dat kun je zien, want van de twee voert de jongen het hoogste woord. Hij, een niet onknappe knul van een jaar of vijfentwintig, probeert haar, een beetje een nuffig dametje, overduidelijk uit de tent te lokken. De grote vraag is of zij behaarde jongens aantrekkelijk vindt.

'Kijk, gays vinden dus altijd dat ik dit moet scheren.' Demonstratief trekt de jongen z'n v-hals een stuk naar beneden en begint met z'n andere hand aan zijn borsthaar te rukken. 'Gays vinden dit dus smerig, als het er helemaal uithangt zoals bij mij. Maar ik ga het echt niet scheren hoor. Niet voor de gays. Ik hoef toch niet in l'Homo.'

'Maar het puilt uit je shirt.'

'Ja, nou? Moet ik het dan toch scheren dan? Vind jij het soms ook smerig? Nou, ik vind mannen die hun haar scheren gay. Dat je de boel daar beneden een beetje bijhoudt, ok. Dan lijkt ie nog groter ook. Maar ik ga toch ook niet m'n benen scheren? Dat is iets voor wielrenners. Als je kale benen hebt kun je harder fietsen. Dat scheelt vast een paar tiendes van seconden. Maar als je amateur-wielrenner bent is het sneu en als je helemaal niet wielrent is het gay.'

'Maar homo's scheren hun benen toch niet. Behaarde benen vinden ze juist mannelijk.'

'Potten scheren hun benen ook niet. En hun oksels. Vrouwen met okselhaar zijn lesbisch. Hou jij het wel goed bij eigenlijk? Ik vind stoppels misschien nog wel viezer dan gewoon lange haren. Jij bent een vrouw, dus is het logisch dat je je scheert. Hoe zit het eigenlijk met je punani?'

Intussen kijkt het meisje verstoord om zich heen. Dat hij z'n hele harige hebben en houden op tafel gooit wil toch niet zeggen dat zij dat ook doet? Ze hapt naar adem en zegt:

'Borsthaar vind ik eigenlijk best wel een beetje goor.'

Onder de bomen op het Van der Helstplein slaat de regen steeds feller tegen de klinkers. Dit wordt nooit meer wat, na deze eerste date.

De vlindergeliefden

Twee mensen, man en vrouw. Twintigers nog. Ze liggen op hun rug in een bed vol vlinders. De jonge vrouw betast haar verwonde benen, terwijl haar geliefde een vlinder opsnuift. Dan veren ze op en ontdoen ze zich van de zwachtels die ze dragen. Hij bekijkt de krassen op haar rug.

Naast het bed staan ze, naakt, tegenover elkaar. Hun beider haren ongewassen. Ze staren uit het raam in een muur waarvan zo te zien tientallen schilderijlijsten zijn verwijderd. Ze trekken elkaars kleding aan en voeren een intieme dans uit voor dat raam. Hij neem haar in een wurggreep en duwt haar tegen de grond. Al zoenend geeft zij zich aan hem over.

Wat volgt is een rituele paringsdans, waarbij de twee elkaar aantrekken en afstoten. Wanneer hij een beweging maakt waarbij hij denkbeeldig zijn neus afzet, komt een tweetal als soldaat verklede mannen binnen. Ze hebben lichtgevende lolly's bij zich. Gretig doen de man en vrouw zich tegoed aan de versnapering.

De soldaten blinddoeken het stel en blazen ze met koude lucht de kamer uit. Ze stommelen door een gang, waarvan de vloer is bedekt met peuken. Ze worden naar buiten gedreven, een parkeergarage in. De twee nemen gedwongen plaats in een rode mercedes, nog steeds geblinddoekt likkend aan een lolly.

De auto verdwijnt onder water, een octopus glibbert over de motorkap. De twee soldaten, of eerder desolaten, zitten voorin de auto. De een slaat een bierfles stuk op de ander. Een haai zwemt voorbij en slaat het zooitje belangstellend gade. Dan doet het stel de blinddoek af en wat blijkt: ze zijn nog steeds in de parkeergarage.

Ze keren terug naar de kamer. De ontklede muren zijn nu ineens bedekt met lijstjes vol geprepareerde vlinders. Ze vinden dit zo vreemd dat ze bijna moeten huilen. Het meisje gaat op haar kop aan het hemelbed hangen betast de jongen met haar kousenvoeten. Die kleedt zich onmiddellijk uit. Hij beschildert haar borsten met zwarte verf en raakt buiten zinnen van genot.

Het meisje pakt nu een vlinderschilderij van de muur en begint te schreeuwen naar de jongen. Die wordt ook boos en leeft zich uit op eerst een spiegel en daarna de rest van de vlinderschilderijen. Intussen verdwijnen verschillende porseleinen beeldjes symbolisch naar een zeebodem.

De jongen en het meisje gaan elkaar nu te lijf op het bed. Er is vuur en bloed. Ze moeten huilen en vallen in slaap. De desolate soldaten zijn inmiddels met bezems in de weer om de chaos op te ruimen. Ineens blijkt alles een flashback. De jongen ruikt aan een vlinder. Ze veren allebei op en kijken naar de muur: alle vlinderschilderijen zijn verdwenen.

Was het een droom? Nee! Was het een fantasie? Nee! Het was de zoveelste vage videoclip van Sigúr Ros! Kijk zelf:

De kip, de vajayjay en het ei

Laatst kwam ik op Griekenland een kip tegen. Daar moest ik vanmorgen weer aan denken toen mijn collega het had over zijn kippen, die regelmatig van de leg zijn. Toen ik in Griekenland was, bedacht namelijk ik een geavanceerder systeem waar kippen slimmer bij af zijn tijdens het broeden. Heel simpel: waarom stopt de kip het ei niet terug in z'n eierhol - of hoe heet dat bij die beesten - en broedt zij het inwendig uit?

De kip hoeft hierdoor geen nest te bouwen, gaat gewoon lekker de hele dag haar gang en na een week of wat, zeg op het moment dat het ei op barsten staat, poept ze het weer uit. Ik legde dit idee voor aan mijn collega's, maar het landde nog niet direct. Collega 1 zei: 'Dat terugproppen vind ik zielig voor de vajayjay van de kip.' Collega 2: 'Wat als het ei breekt in de kip? Dat kan pijnlijke situaties opleveren als ze aambeien heeft.'

Nu weet ik niet hoeveel kippen er met aambeien rondlopen, niet zoveel lijkt me. Dus de schade zal in de praktijk waarschijnlijk meevallen. Nu de kip er nog van overtuigen dat ze haar leven veel efficiënter kan inrichten.

Excentrieke bejaarden

Kwam ik net tegen: een blog vol oude, excentrieke dames. Zie advancedstyle.blogspot.com.

Bloedverwanten - de brainstorm

'Het moet schuren.'
'Ja, anders wordt het te snel een gewone soap.'
'Dus dan doen we iets met incest of zo.'
'In de kassen? Nee, dat trekken ze niet bij de Avro.'
'Halve incest dan. Dat halfbroer en -zus met elkaar het bed in duiken.'
'Maar dan moet die broer wel al een beetje verknipt zijn. Weet je wat, dan maken we daar een homo van.'
'Dan kijkt niemand er raar van op nee. Goed opgelost.'

...

'Wat doen we met die moeder?'
'Het is wel Henriëtte Tol hè. Een rasactrice.'
'Kost ze?'
'Best veel.'
'Dan moet ze in álle scènes.'
'Dat wordt schmieren... Ben je daar niet bang voor?'
'Je zei toch dat ze een rasactrice was? Ze dráágt deze serie. Wedden dat het goed gaat?'

...

'De Avro probeert de serie te verkopen als een soort Dynasty aan Zee. Maar echt glamourous is het allemaal niet.'
'Wat zeg je? Dynasty? Dan laten we Henriëtte en Tanja Jess à la Krystle en Alexis door de modder rollen! Bitch fight!
'Dat is in drie woorden Ge Ni Aál!'

...

'Derek de Lint, Eelco Smits, Pierre Bokma, Yvonne van den Hurk... Gaan die de soapies niet overschaduwen?'
'Daar zeg je wat. We maken de rol van Tanja nóg hysterischer.'
'Die Viktoria Koblenko is toch Russisch of zo? Kan zij wel zoveel Nederlandse tekst achter elkaar onthouden?'
'Dan geven we haar toch geen tekst? Niemand die zo veelbetekenend voor zich uit kan staren als Viktoria.'
'Ziezo, ook weer opgelost.'

...

'Wacht! We halen het allochtonenquotum niet!'
'Ok. Dan wordt de vriend van Iris een Youssef.'
'Maar Iris had al problemen genoeg. Kanker enzo. Veel te gecompliceerd.'
'Dan gaan ze snel scheiden. Dat scoort: een eenzame vrouw met een ziekte. Kunnen de Avro-kijkertjes zich prima mee identificeren.'
'Zitten we alsnog met dat allochtonenquotum.'
'Laten we het wat breder trekken. We zetten wel iemand ergens in een rolstoel. Heft het gehandicaptenquotum het allochtonenquotum op.'
'Wat dacht je van een zwarte gehandicapte?'
'Dat werkt alleen als ie homo is.'
'Maar een homo hadden we al.'
'Dan krijgt ze alsnog een neger als vriend.'
'Prima. Once you go black you never go back!'

...

'Wat doen we met de locaties?'
'Er is veel budget. Rare huizen dus, met veel te grote keukens.'
'We laten de homozoon in een verbouwd station wonen. Kan de NS de serie sponsoren elke keer als er een trein voorbij raast.'
'Stoort dat niet, geluidstechnisch gezien?'
'Dat filteren we er later wel weer uit. Het oog wil ook wat.'
'Wat staat er eigenlijk in de kassen van de familie De Winter?'
'Geen idee. Doe maar iets met bollenvelden.'

...

'Toch schuurt het nog niet genoeg.'
'Meer incest?'
'Soort van. Maar wel verkapt.'
'Wat nou als we vader en zoon kutzwagers maken?'
'Dat vind ik zielig voor Roos Ouwehand. Die kijkt zo... eh... lief.'
'Dus laten we haar in een ongemakkelijke scène opscheppen over de geslachtsdelen van beide heren. Tegen de zus en dus ook de dochter.'
'Kijk... Nu gaat het ergens naar toe.'
'Wordt het toch nog een typisch Nederlandse dramaserie.'
'Draai dat subsidiekraantje maar open!'

Sjieke Nederlandse toeristen

Nederlanders in den vreemde. Het zijn over het algemeen heel beschaafde mensen, dat geloof ik echt. Maar sommige exemplaren maken het op allerlei manieren bont. Meestal doe ik net of ik ze niet kan verstaan, zodat ze lekker los kunnen gaan. Soms gaan ze er domweg vanuit dat je ook uit Nederland komt, dus bond- dan wel lotgenoot bent. Zodat je lekker samen verontwaardigd kunt zijn over alles wat de boer niet kent.

Een paar jaar geleden was ik in Athene. Henk en Ingrid bestonden officieel nog niet, maar ze zochten verdwaasd naar een gratis toilet. Het begon nog quasi-grappig. ‘Ik ga toch geen vijftig cent betalen voor iets dat ik kom brengen?’ Maar toen de spanning op de blaas toenam, sloeg de stemming snel om. ‘Als het zo moet dan pies ik wel achter een boom!’ Dit alles luidkeels en met zo’n triomfantelijke blik van iemand die in alles ‘Hoor mij nou toch eens’ uitstraalt.

Zaterdagavond zaten we op Kos te eten met Patricia van de reisorganisatie. Zij was dolenthousiast over haar werk, maar we wisten haar toch enkele frustraties te ontlokken. Over een oude vrouw bijvoorbeeld, die haar mokkend toebeet waar die koffie nou bleef. Die kon Patricia toch best even komen brengen? Het was toch all-inclusive? Daar had ze toch voor betaald?

Eerder die dag zat ik voor ons appartement met een glas wijn. Boven mij zaten twee Groningse dames die het allemaal prachtig vonden in Griekenland. Ze hadden alleen een páár opmerkingen. Over het eten bijvoorbeeld. Daarvan raakte je gelukkig niet aan de schijt, maar wat eruit kwam was zóveel dat je wel drie keer moest gaan verzitten. Verder vonden ze Schiphol maar niks. ‘Daar ontbreekt het vakantiegevoel. Je gaat niet eens met een busje naar het vliegtuig.’ Tot slot hadden ze hun vakantietiming niet helemaal op orde. ‘Ik ben al rood vanaf dinsdag en ik heb nog geen zonsondergang gezien. Vandaag blijf ik gewoon liggen. Dan maar huidkanker.’

Inderdaad, erg sjiek allemaal. Maar dat Nederlanders nogal openhartig zijn wist ik natuurlijk al. Lees hier nog maar eens hoe een zekere M. volledig losging op Mallorca.

Stekelbaarsjes

Het grillseizoen ging afgelopen donderdag van start met een wel heel opmerkelijk gastoptreden. We zaten met wat mensen op de stoep bij café Koosje, wat bij twaalf graden al prima te doen is dankzij de terrasverwarmers. Grillen, zoals wij zitten onder het hittekanon noemen, is al een tijdje vaste prik. Zodra het weer het toelaat en iedereen tijd heeft, doen we ons tegoed aan vaasjes, vlammetjes en wat er aan gespuis voorbij wandelt.

Donderdag was het meteen raak. Het terras was verder uitgestorven, maar dat belette een bejaard stel niet om pal naast ons neer te strijken. Nou ja, strijken... neer te storten. We zagen ze in de verte al aan komen wankelen, een man die bij nadere bestudering niet ouder kon zijn geweest dan 55 (en dan toch bejaard lijken) met aan zijn arm een soort Willeke van Ammelrooy, maar dan vunzig. En laddertjezat.

De Willeke droeg een lang zwart gewaad van waaronder ze wijd gebarend begon te oreren. Wat ze zei weet nog steeds niemand, want er kwam alleen onsamenhangend geraaskal uit. Toen ze eenmaal zat, kreeg ze ons groepje in de gaten. We waren inmiddels uitgedund tot een trio, maar waarschijnlijk zag Willeke dubbel: 'Wie zijn jullie allemaal!', riep ze. 'Waar gaat het over!' Toevallig waren we net de beginselen van een yell aan het oefenen, die ze met rollende tong probeerde te herhalen.

Aangezien ik naast haar zat, was ik het eerst de klos. 'Hee, ben je homo of zo. Waarom kijk je me niet aan?' Haar negeren werd pas echt lastig toen ze hoog hinnikend in mijn oor begon te gillen. Het bleek Willekes 'signature lach' te zijn, die ze later losliet op mijn tafelgenoten.

Ze werd een beetje kribbig toen we haar bleven negeren. Ze voegde R. toe: 'Wat ben jij een klein mannetje. Als ik wil kan ik je zó omrollen! HAHAHAHAHAHA!' Al die tijd had haar partner in crime maar weinig gezegd. Toen de Willeke voor drie kwartier naar het toilet verdween kwam hij pas een beetje los. 'Jongens, doen jullie die yell nog eens? Dan kan ik ook een beetje lachen.'

Toen hij de vrouw uit de wc had gevist, was ons gezelschap weer uitgebreid tot vier. Ze deed een poging tot een dansje en riep: 'Heee! Moet je kijken! Een stekelbaarsje!' De vrouw wees naar het baardje van T., en begon opnieuw keihard te lachen. 'HAHAHAHA! Het zijn bijna allemaal stekelbaarsjes!' De Willeke blééf er bijna in.

Pas toen ze om seks begon te bedelen (R., achteraf: 'Ik zou d'r wel doen.') werd haar man het zat. Ze stonden op en waggelden weg. 'Nou, dan doe ik het wel gewoon weer met hem! HAHAHAHAHA!'

Hologram

Na al die jaren stond ie ineens weer op het podium, de doodgeschoten hiphopheld Tupac Shakur. Als vanouds flashte hij zijn sixpack en z'n tatoeages, maakte de van hem bekende en inmiddels gedateerde hiphopmoves en rapte de longen uit zijn lijf. En dat terwijl Tupac dus alweer zestien jaar dood is.

Het publiek viel stil toen ze oog in oog stonden met een bedrieglijk echt lijkend hologram. Het schijnt dat de erven Shakur hun goudmijn nu op wereldtournee willen sturen. Ook de dames van TLC ruiken geld. Het trio moest er tien jaar geleden noodgedwongen de brui aan geven toen zangeres Lisa 'Left Eye' Lopes jammerlijk verongelukte. Nog even probeerden ze het met z'n tweeen, maar TLC doofde uit als een kaars in de nacht.

Maar nu komt er dus ook een Lisa Lopes-hologram, waar de andere TLC-leden wereldwijd goede sier willen maken. Een heel goed idee, of lijkenpikkerij? Het biedt in ieder geval honderden nieuwe mogelijkheden.

Madonna bijvoorbeeld, die de laatste tijd een beetje moe oogt. Ze kan zichzelf de wereld rond sturen, in een van haar 45 re-inventions. Of allemaal tegelijk. Dat het publiek met een smartphone mag stemmen: nu willen we de Like a Virgin-Madonna! En straks het tutje van You'll See!

We maken er een game van. Zet een hologram van Whitney Houston op het podium en deel laserguns uit aan het publiek. Wanneer ze de hoge noot van I Will Always Love You niet haalt, knallen we haar aan flarden dat podium af. Doe hetzelfde met Celine Dion, die een dergelijk lot overkomt al bij de eerste tonen van haar vreselijke Titanic-lied.

Hele thema-tours zie ik voor me. De 27 Club Tour, met Amy Winehouse, Kurt Cobain, Janis Joplin en Jim Morrison. De Beatlesmania doen we dunnetjes over en de Rolling Stones keren terug in jonge gedaante. Of we gaan opnieuw heel Live Aid uit 1985 bekijken, wat toch het allerbeste Queen-concert aller tijden bevatte. (Update: Queen says no.)

Nog even en we hebben geen echte sterren meer nodig. Dus Geer en Goor, Nick en Simon, Jan Smit en Karin Bloemen: bedankt voor de moeite en tot nooit meer ziens.

A Night with Joan

Het had wel iets van een veredelde powerpoint-presentatie, die Joan Collins afgelopen vrijdag gaf in het Nieuwe De La Mar in Amsterdam. Bij binnenkomst in de zaal stond er op het podium naast een kamerscherm een groot wit doek, waarop in goedkope computerletters 'A Night with Joan' stond te lezen. Eromheen knipperden tientallen gezichten van Joan door de 78 jaren heen. Heel even dacht ik: dat belooft niet veel goeds.

Vlak daarvoor stikte het in de foyer al van de Vanessa's, Gordons, Maik de Boers en Bouvrietjes. De 'sterren'vielen echter nauwelijks op, want ze werden in drommen omringd door alle homo's van Amsterdam - op een paar na. In de zaal zaten we links naast Christine Kroonenberg (die in het echt nog bruiner is dan de ook aanwezige Patty Brard). Rechts stommelde een omaatje de trap op dat leek op de moeder van Marijke van Helwegen (uiteraard ook in de zaal) en het eeuwig in cellofaan verpakte levende kunstwerk Fabiola. Alleen Hans Klok was er niet, maar die had op Facebook al laten weten dat hij zaterdag ging.

En ineens stond ze daar. Joan Collins. Het publiek sprong als één man omhoog en gaf haar een minutenlange ovatie. Joan ging gekleed in een zwarte, schouderloze top en droeg een al even glimmende strakke zwarte legging. Een cameltoe met glitters, constateerden we al snel. Mijn goede vriendin Judith constateerde dat je op bepaalde leeftijd beter geen cameltoe meer kunt laten zien, maar goed: alles voor de kunst.

Het kunstje van Joan bestond eruit dat ze losjes over het podium zwierend anekdotes opdiste uit haar lange carriere. Nu is opdissen niet het goede woord, want voorlezen dekt beter de lading. Geholpen door een onzichtbare autocue leek het alsof ze haar eigen Wikipediapagina voordroeg, hier en daar voorzien van een goed getimede grinnik of een rake oneliner. Ze moest er even inkomen, maar het duurde niet lang of ze had de zaal in haar greep. Op het diascherm toonde ze beelden uit haar verleden. We zagen haar worstelen met een reuzenmier en later met Krystle, haar aartsvijand in Dynasty.

Over haar privéleven liet ze maar weinig los. Geen dirt over haar affaire met Warren Beatty of andere Hollywoodfiguren, maar keurige belevenissen met haar echtgenoten die al even keurig genummerd werden: 'And that was husband number three!'

Het ging dus vooral over die hele lange carriere, die begon met spektakelfilms en dreigde te eindigen in allerlei b-garnituur met bijvoorbeeld die mieren. Samen met zus Jackie broedde ze op een comeback, namelijk die van überbitch. Toen Aaron Spelling dat zag, ontstond Alexis Colby en de rest is geschiedenis.

Het is een beetje onduidelijk hoe het komt dat Joan nog altijd zo'n megaster is dat ze met gemak 10.000 euro durft te vragen voor een interview. Na Dynasty raakte haar carriere versnipperd en was ze slechts sporadisch op tv te zien. Vaak gaat het er alleen maar over hoe goed ze er nog uitziet, voor iemand van 78. En dat doet ze ook. Na de pauze praalde ze in een prachtige glamourjurk en reageerde ze een stuk minder gescript op enkele vragen vanuit het publiek.

Voor we het doorhadden was het alweer voorbij. Het was een vermakelijke avond die voor de vips nog even doorging met een afterparty, waar Jeroen Krabbé nog even met Joan op de foto ging. Wat ze van het Amsterdamse publiek vond? Warm, goedgekleed en welbespraakt, zo twitterde ze de volgende ochtend. Wel was ze slecht te spreken over de vipservice van de KLM: aan boord was alles prima, maar dat ze in een BUS naar het hotel werd vervoerd? Daar had ze sinds haar vijftiende niet meer ingezeten.

Je bent een diva of je bent het niet, natuurlijk.

Bejaardenparfum

Alweer acht jaar geleden ben ik gestopt met roken. Als dank daarvoor kreeg ik mijn reukvermogen terug. Sindsdien ben ik gezegend met de eigenschap dat ik echt álles ruik. Denk ik. Heel goed ruiken is natuurlijk handig, maar het heeft ook zo z´n nadelen. Zo hoeft een collega maar even in de rook van een tramhalte hebben gestaan en ik ruik dat. En mensen die lyrisch raken bij de geur van versgebakken brood, die snap ik al helemaal niet. Ik mijd supermarkten als Albert Heijn als de pest als ik weet dat er zo´n afbakker z´n werk staat de doen. Werkelijk de hele winkel meurt naar die weeige broodlucht. Ook ga ik bijna over mijn nek als ik ´s ochtends de broodtrommel opendoe.

Maar versgebakken brood is niets vergeleken bij mensenluchtjes. Mensen die uit hun straatje stinken à la. Daar gooi je gewoon een pepermuntje in en ze zijn prima te hachelen. Veel viezer is het om de hele dag in iemands schoenenlucht te moeten zitten. Of in de stank van oud, bejaard zweet. Gisteravond was het weer eens zover. We gingen naar '1001 Nacht', een voorstelling van het Zuidelijk Toneel met Marc-Marie Huijbrechts en de Ashton Brothers (Wat ik ervan vond? Plat, ordinair en bij vlagen een aardige act. Een paar Ashton Brothers bijvoorbeeld, die in gorillakostuums seks met een negerslaaf uitbeeldden. Lees hier de recensies, die uit de Volkskrant komt nog het dichtst in de buurt van hoe ik het heb ervaren.)

Afijn. Ik rook het al toen ik ging zitten. Heel even dacht ik dat het zomerjasje dat ik na maanden uit de kast had gerukt geen ritje langs de stomerij had gemaakt. Maar aangezien ik al mijn jasjes de hele tijd laat stomen was dit geen optie. Ik rook rechts aan mijn frisgewassen vriend en fluisterde in zijn oor: 'het riekt hier.' Hij rook rechts aan de vrouw naast hem en vermoedde in haar de boosdoener. Gelukkig, dacht ik nog. Dan kon hij dus als buffer fungeren. Maar wacht, nu rook ik ook de geur van kleding die al weken niet is gewassen. Links van mij zat een wat muizig mens in een groezelig grijs t-shirt met haar programmaboekje te wapperen. Mijn kant op. Tegelijkertijd geeuwde ze, ook mijn kant op. Een onbeschrijflijke putlucht drong mijn neusvleugels binnen: zuur, rot, zwavel. Zweet. Ze stonk uit haar mond naar zwéét!

Het eerste kwartier van de voorstelling heb ik geprobeerd het te negeren. Toen bleek dat die zweetlucht niet uit de dame haar mond kwam, maar uit haar oksel. Dat merkte ik toen ze enthousiast begon te klappen en de stank aanzwol tot orkaankracht. Terwijl ik met m'n tanden op elkaar zat te vloeken vervuilde zij mijn aura met haar verstikkende odeur. Uiteindelijk heb ik een uur en twintig minuten mijn adem ingehouden en toen was het pauze.

Wie ervaring heeft met toiletemmers op campings, weet dat je die na het vullen niet te lang in de hitte moet laten staan. Dan komt er een dik vel op de urine en de boel gaat broeien, schiften en uiteindelijk gisten. Trek je daarna het deksel eraf (dat is dan al een klein beetje vacuum gezogen dus dit gaat met een klein sisje), dan slaat de allesbedervende stank gelijk op je keel en op je ogen. Alleen als je over een ijzersterke kokhalsreflex beschikt valt de boel te redden, maar de paniek die je bekruipt... Tranen met tuiten!

Het was dus pauze. Na alle stankvarianten gehad te hebben kwam er nog eentje bij toen de vrouw ging staan. Die van de hierboven beschreven toiletemmer. En inderdaad: kokken met tranen in m'n ogen.

Jezelf zijn

Nederlandse sterren gaan er prat op dat ze zichzelf zijn. Dat ze zo gewoon zijn gebleven. Of in ieder geval 'heel erg dicht bij zichzelf' zijn blijven staan. Ook steeds meer onbekende Nederlanders die zich ster voelen op Facebook of elders een online bio bijhouden doen eraan mee. Dan staat er in zo'n Twitterprofiel: 'Ik ben gewoon mezelf.' Iemand met veel internationale contacten maakt daar misschien 'Just me' van.

Dat hele jezelf zijn is een dingetje aan het worden, om het maar eens op z'n Paulien Cornelisses te zeggen. De eerste die gewoon lekker zichzelf was, zat in het allereerste seizoen van Big Brother: Ruud. Nee, Ruud liet zich niet gek maken. Niet door het feit dat hij nu een Bekende Nederlander was en al helemaal niet omdat er geen klap te doen was in dat hele huis. Dus zagen we Ruud lusteloos in de Big Brother-banken hangen in een gele boxershort terwijl hij zich ongegeneerd aan z'n kont krabde.

Vraag een gewone Nederlander naar een ervaring met een BN'er en het gaat er al snel over hoe arrogant, vervelend of verwaand die persoon is. Oké, Rob Geus is dus inderdaad zo'n lul die 'Weet je wel wie ik ben?' begint te blaffen als hij z'n zin niet krijgt. Caroline Tensen is in het echt een trut die op haar wenken bediend moet worden. En Marco Borsato is backstage een bokkig baasje. Hier is niets aan verzonnen, maar blijkbaar zijn ze gewoon zichzelf. En als BN'er mag het dan juist weer niet.

Wat mensen dus éigenlijk bedoelen is dat ze vinden dat mensen niet zichzélf, maar gewóón moeten blijven. Gewoon, want dat is al gek genoeg. Maar wat nou als je van jezelf nooit gewoon bent geweest? Dat je altijd al een trut was, of een bokkelul, maar nu toevallig een iets bekendere trut? Voor die mensen zou het juist beter uitpakken als ze wat minder zichzelf zouden zijn. Wat minder gewoon, ook.

Overigens vind ik 'jezelf zijn' nogal overschat. Ik doe me liever iets dommer voor dan ik in werkelijkheid ben. Want dat is nu eenmaal heerlijk.

Sexy singers from the 80s

Heb het drukdrukdruk met een klus die nog drie weken duurt. Tot die tijd minder updates. Daarom maar even wat video's van sletterige zangeressen uit de jaren tachtig.

Koffie! Koffie! Tijjjjjjd!

Speciaal voor de Elfstedentocht wordt Koffietijd voor één keer gepresenteerd door het oude vertrouwde duo Hans van Willigenburg en Mireille Bek-Ooi. Gewoon omdat dat gezellig is, én omdat ze dat in 1997 ook deden natuurlijk.

M: 'Goedemorgen Hans!'
H: 'Dag Mireille. Wat zie je er weer betoverend uit met je dunne blonde haar!'
M: 'En jij straalt, Hans!'
H: 'Ja Mireille, ik heb weer heerlijk geslapen vannacht, onder mijn zonnebank.'
M: 'Over zon gesproken, wat voor weer wordt het vandaag?'
H: 'Echt schaatsweer, Mireille. Speaking of which. Weet jij wie we vandaag te gast hebben?'

Erben Wennemars en Erik Hulzebosch komen binnengekluund.

M: 'Bart Veldkamp en Evert van Benthem. Wat leuk!'
H: 'Bijna goed, Mireille! Het zijn Erben en Erik.'
M: 'Ook enig. Ik herken ze nauwelijks in hun strakke schaatspakken. Hebben jullie daar nu niets onder aan?'
H: 'Wat zijn dat voor vragen, Mireille. Je vergeet het allerbelangrijkste aan ze te vragen!'
M: 'O ja. Hallo heren. Hoe drinken jullie je koffie?'

Erben en Erik drinken geen koffie, maar warme chocolademelk met slagroom.

H: 'Wat fijn dat jullie helemaal naar Balk zijn gekomen om met ons het boodschappenspel te spelen. Wie begint?'
M: 'Bart begint!'

TUUT - Jan Hagel. TUUT - Dubroduizenddingendoekje. TUUT - Lettervermicelli. TUUT - Rookworst. TUUT - Punica. TUUT - Moedermelk. TUUT - Eierstokbrood. TUUT - Oorbotervloot. TUUT!

Erik: 'Ik heb allennig de worst onhoud'n. Kom maar deur! Doe mij d'r moar geliek twieje!'
Mireille: 'Nee, Bart, je moet raden welk woord op welk vakje moet. Dit is het boodschappenspel.'
Erik: 'Ik ben hier veur te skaats'n! Niet veur de boodskapp'n. Mar nou je d'r over begunt: ik mot een kleine boodskap. Kan ik hier ee'm mieg'n?'
Mireille: 'Wat is het hier weer een gezellige chaos, he Hans?'

Hans loopt met zijn teckel naar een enorme taart in de hoek van de studio.

H: 'Het is weer tijd om iemand in het zonnetje te zetten. En dan bedoel ik niet mijn eigen bruine hoofd. We lopen even naar de Koffietijdtaarrrrrrrrrrrrrrrrrrtttt!
M: 'Het zal mij benieuwen. Wie kan dat zijn? En hoe drinkt zij haar koffie?'
H: 'Zij drinkt helemaal geen koffie. Haar tere maagje verdraagt slechts gezuiverd water. Want hier is de mascotte van de Elfstedentocht 2012: Doutzen Kroes!'
M: 'Hai Doutzen. Hoe doe jij dat toch. Zelfs bij min vijf is je haar niet statisch. Dat van mij is al futloos bij plus twintig.'

Terwijl Mireille haar vraag stelt, lopen Hans en Doutzen gezamenlijk een wak in. Hans wordt op het nippertje gered door zijn teckel. Doutzen verdwijnt onder het ijs en sterft.

M: 'En het beloofde zo'n mooie Elfstedentochtdag te worden! Nou ja, snel verder maar weer met het recept van de dag. Raya Lichansky, wat eten we vandaag?'

Raja: 'Snert! Het is net als altijd heel eenvoudig. Trek een blik open, kiep dit leeg in een pan die groot genoeg is en laat deze op een matig vuur warm worden. Dát eten we vandaag!´

M: 'En terwijl Hans langzaam ontdooit gaan wij even naar de boodschappen!

Koffie! Koffie! Tijjjjjjd!

Vakantiebejaarden in Eilat

Eilat. Een Israëlisch toeristengat. Helemaal bovenin het uiterste puntje van de golf van Aqaba en vlak naast de grens met Jordanië ligt een klein stadje met daaromheen alleen maar gebergte en woestijn. Het water van de Rode Zee werkt al jaren als een lap op de stier van menig Europeaan. Van februari tot en met december is het hier vergeven van de Russen, Engelsen en – hoe kan het ook anders – Nederlanders.

Behalve in januari. Dan zijn er alleen wat weekenders uit het noorden van Israel die in Eilat hun keppeltje komen luchten. Een handvol Russen, omdat Russen namelijk de nieuwe Nederlanders zijn: die zijn ook overal. Maar de oude Nederlanders zijn er ook, en dat kun je letterlijk nemen. Op een paar uitzonderingen na zijn ze 65-plus.

Wij gaan meestal buiten het seizoen om op vakantie. Lekker rustig. Geen gezinnen met dreinende kinderen. Geen luidruchtige jongeren. Maar wel heel veel bejaarden dus. En die kunnen ZEUREN. Echt, overal zeuren ze over. Het begint al bij het inchecken. ‘Moet je dat mens daar zien. Die koffer is groter dan haarzelf. Gaat ze soms verhuizen?’ ‘Vast niet. Wie wil er nou in Israel wonen?' 'Ja, de zon is fijn, maar die mensen. Altijd zo onbeschoft met hun gebrabbel.' 'Als ik iemand niet kan verstaan dan denk ik altijd dat ze het over mij hebben.’ ‘Ja, zó onbeleefd.’

Eenmaal aan boord is het al niet veel beter. Het is te koud of te warm, het opstijgen gaat niet snel genoeg of juist te hard (‘Wat weer een ellende. Ik kiep bijna uit mijn stoel,’). ‘Vroeger mocht je tenminste nog gewoon roken aan boord. Nu moeten we vier uur wachten. VIER UUR!’ ‘Waarom moet je nu alweer naar de wc. Ik blijf maar opstaan. Kun je niet gewoon nu één keer goed gaan?’ ‘Die jongen daar is al zeker drie keer naar de wc geweest. Je zou er maar naast zitten. Doodmoe word ik ervan!’ ‘Wat? Moeten we betalen voor de koffie? Ach, die was toch al niet te zuipen. Ik drink wel water op de wc.’

‘Wat is het hier koud. Vorig jaar rond deze tijd waren we hier ook en toen was het veel warmer. En kan die airco uit? Dat is nu helemaal niet nodig. Ik heb toch al m’n winterjas aan. En waarom hobbelt dat busje zo? Al het ontbijt komt weer naar boven. Waar ze negen dollar voor vroegen. NEGEN DOLLAR! Mooi dat ik dat dus wél binnen probeer te houden. Wat een zonde van het geld. Vorig jaar hadden ze veel meer keus. Maar ja, dat was ook in een ander hotel. Halfpension hadden we toen. Maar dat doen we niet meer. Elke dag hetzelfde buffet met alleen maar van dat vieze kosjere vreten. Maar hier is het ook niet te doen. Er zijn niet eens plakjes ham om op brood te doen.’

‘En nu moeten we alwéér dat hele eind naar Petra. Want vorig jaar was het te druk om alles te zien. Dus moeten we nu nog een keer. Opgeteld bij elkaar kom je zomaar uit op 250 euro per persoon. En dat voor een paar ouwe rotsblokken. En natuurlijk moet Henk weer de hele tijd plassen. Ik zeg nog tegen Henk, ik zeg: ga nou even achter die struiken in het begin waar geen bewaking staat, maar dat dorst ie niet! Terwijl ik gewoon ga zitten hoor. Ik hang er gewoon zo’n lap voor. Zo eentje die ik op een markt heb gekocht. O ja, een hoofddoek heet dat. Zijn ze toch nog ergens goed voor. Maar ook in heel dat Petra is natuurlijk weer geen fatsoenlijke kop koffie te krijgen.’

‘Vorig jaar ook al niet. Toen had ik mijn eigen koffie meegenomen. Ja, gewoon in een thermoskan. Ik zeg nog tegen Henk, ik zeg, dat moeten we dit jaar ook weer doen. Maar Henk zei tegen mij, hij zei: weet je nog dat ik vorig jaar om het half uur moest pissen omdat die koffie van jou zo sterk was? Ja, kon ik ook niet weten. Ik had mijn koffiefilterschep niet bij me dus moest het op de gok. En van gokken houden we niet, hè Henk? Ja, wel van bingo. Maar het entertainment in Eilat dóet geen bingo. Nee, dan hadden we naar Spanje gemoeten. Daar is tenminste fatsoenlijk entertainment. Hier was dit jaar niet eens een kennismakingsbijeenkomst! Nu moesten we zelf alle nieuwe stellen bij het zwembad langs om kennis te maken.’

‘Er lagen ook twee jongens bij ons zwembad. Van die homo’s, dat zag je zo. Vinden we altijd heel gezellig hoor, homo’s. Maar dit waren geen leuke homo’s. Ze zeiden bijna niks terug nadat ik ze had uitgelegd waar je wél lekkere koffie kon halen! En toen ik zei dat ik homo’s altijd zo gezellig vond, zei de ene: nou, er zijn anders genoeg ongezellige homo’s hoor. En daarna zette hij z’n koptelefoon op!'

'De andere wilde wel aardig doen, dat zag je zo. Ik zei nog tegen hem, ik zei: ga nooit bij Giraffes eten. Daar hebben ze niet eens patat, maar van die rare rijstdingen. Soezie en zo. Daar is niks aan, en al helemaal niet in Eilat. Die ene jongen met de koptelefoon zei toen dat ie juist dol was op soezie. Gewoon om mij te sarren. Nee, voor mij was de lol er helemaal af. Voor straf heb ik de rest van de vakantie geen woord meer tegen ze gezegd. Ja, ik weet zeker dat ze dat héél jammer vonden.’

Zweedse meisjes, het vervolg: Sita het Hongaarse meisje

Lees eerst het vorige verhaal over de Zweedse meisjes. Dit is dus het vervolg.

Aangezien het mentorvader- en -moederschap ons goed was bevallen, bedachten Nina Rosa en ik ons geen moment toen zich in het nieuwe studiejaar wederom een mentormeisje aandiende. Deze keer had het lot bepaald dat we een Hongaarse studente ter opvang kregen, Sita genaamd.

Sita was een donkerharige schone met ravissant zwart haar. Als ze lachte tenminste. De eerste vijf minuten deed ze dat nog volop, al was ze na een week nog steeds vermoeid van de uitputtende reis die haar van een Hongaars bergdorpje naar Utrecht had geleid. We maakten kennis met een kopje thee en om het ijs te breken stelden we haar nieuwsgierig de ene vraag na de andere. Sita vroeg niets terug. Na een minuut of tien was ze het eenzijdige verhoor zat en ze zei: 'Dat hoeven jullie allemaal niet te weten.'

Een paar dagen later informeerden we voorzichtig bij het Buitenlandsestudentenhuis op het Janskerkhof hoe het Sita beviel, hier in Nederland. Ze had al die dagen binnen gezeten, ook al hadden we haar gewezen waar het postkantoor was. We waren op dat moment nog vast voornemens haar de Afsluitdijk te laten zien en een oer-Hollandse maaltijd voor haar te koken. Toen nog wel.

Gedurende een periode van drie maanden hebben we om de zoveel dagen geprobeerd contact te leggen met Sita. Vaak schold ze mopperend in de telefoon wat voor koud kutland Nederland was. En dat iedereen vervelend tegen haar deed. En waarom hier geen goulashsoep in ruime hoeveelheden voorhanden was. Waarom ik stiekem naar haar vriendje had gegluurd toen hij een paar dagen over was uit Hongarije (wat overigens niet zo was, de jongen had de uitstraling van een hork met z'n platvissengezicht). Waarom iedereen hier Nederlands sprak. Waarom haar huisgenoten zo vervelend waren. En zo ging het vaak nog even door.

Het lachen was Sita totaal vergaan. Het schone was er dus wel vanaf. En dat ravissant zwarte haar hing inmiddels in vette slierten om haar hoofd. Zo verwaterde het contact, dat op het eind tot een onverwachte climax kwam. Sita had namelijk besloten ons te trakteren op een afscheidsetentje! Dat ze wegging moest inderdaad groots gevierd worden.

We belden aan. Een buitenlandse student (een hele leuke, aardige, Jessica en Jenny-achtige) deed open en stuurde ons door naar Sita's kamer. Daar lag ze, languit op de grond met het gezicht naar de vloer. Bezorgd vroegen we of het wel goed met haar ging. Sita deelde haar kamer met een Amerikaanse Kimberley. Zo'n doorsnee Natalee Holloway-kloon die haar helft van de kamer had behangen met roze schilderijlijstjes vol vriendinnenfoto's. 'Zo lig ik hier altijd', zei Sita. 'Dan hoef ik die stomme blije foto's van Kimberley of hoe ze ook heet niet te zien.'

Zwaar geïrriteerd ging Sita ons voor naar de keuken. Ze viste een vieze pan uit de gootsteen en hield deze voor de vorm onder een lauwe waterstraal. Daarna mikte ze de pan voor de helft vol met macaroni, gooide er wat blokken kaas en bevroren spinazie door en zette hem op het vuur. Na een kwartier was het 'eten' 'klaar'. Na een half uur stonden we weer buiten, nadat we Sita omstandig hadden bedankt voor de feestelijke maaltijd. Voor de vorm telefoonnummers uitwisselen konden we niet meer opbrengen.

En zo eindigde het o-zo vrolijke mentorverhaal in een debâcle. Aan een nieuwe lichting studenten zijn we dan ook nooit begonnen.

Homotherapie

De Inspectie voor de Gezondheidszorg stelt een onderzoek in naar een organisatie die therapie zou aanbieden waarin homo’s leren hun ‘zondige’ geaardheid te onderdrukken.

Ja ja. Het staat er echt. Als tegenwicht daarvoor bied ik mijn diensten aan: mensen die zich als hetero onderdrukt voelen kunnen hier juist homo worden. Let wel: het gaat niet alleen om uiterlijk vertoon. We gaan je complete geaardheid veranderen. Als Tot Heil Des Volks het kan, kunnen wij het zeker!

Het pakket bestaat uit een cursus 'Leer Voguen als Madonna', een proseccoproeverij en het perfect stylen van een Ken-Barbiepop. Voor het serieuze datingwerk krijgen kandidaten een account op Gaydar, Grindr en Gayromeo en op de eerste date via een oortje opdrachten ingefluisterd: 'NU over Lady Gaga beginnen!' 'Zeg tegen je date dat z'n haar op dat van dingetje van Glee lijkt' (verzin hier een acteur naar keuze).

Voor de liefhebber zijn er niet-verplichte cursussen als 'Iedereen kan zingen als Cher-met-autotune' en 'Metamorfoos jezelf als Liza Minnelli.' Sowieso doen we veel aan drag, want in iedere homo schuilt immers een diva?

Uiteraard kan de cursist zich overal voor verzekeren. Meer algemene zaken als 'leren lopen als een homo' (zo hetero mogelijk maar wél op Prada-hakken) en 'leren eten als een homo' (cock) worden standaard vergoed door het basispakket. Ook alle gebruikelijke grooming maakt daar deel van uit: de spray tan, de body hair trimmer en de anusbleekset.

In de aanvullende verzekeringspakketten zitten de minder gebruikelijke gaygerelateerde zaken als kaartjes voor de Toppers (vanzelfsprekend krijgen alle aantoonbaar homoseksuele mannen korting), kniebeschermers voor op de parkeerplaats, de cursusfilms Philadelphia/The Wizard of Oz/Abba in Australië/A Single Man, Crisco, een basisabonnement op XTube en het kookboek 'Natural Harvest'. En vergeet ook het Gay Pride-pakket niet, met een leren veterslip, een supersoaker en een verenboa.

Ik moet nog even een marketingconcept schrijven en een businessplan, maar aanmelden is nu al mogelijk via @jbartelds op Twitter.

Zweedse meisjes

Ik studeerde journalistiek. Hoe we precies op een studentenbeurs beland waren weet ik niet meer, maar voor we het wisten hadden Nina Rosa en ik ons opgegeven als mentor voor buitenlandse studenten. En waarom we dat deden weet ik ook niet meer. Onder parallelle omstandigheden hadden we er nooit meer van gehoord en waren we direct vergeten wat we nu weer gedaan hadden. Maar nog geen maand later waren Nina Rosa en ik de onwennige ouders van twee kersverse mentorkinderen.

Zweedse meisjes waren het, Jessica en Jenny. We stelden ons voor hoe ze eruit zouden zien: allebei blond, de haren in vlechten of staartjes en allebei op z’n minst in een rok met een zwierige petticoat eronder. Erboven zo’n bloesje met pofmouwen zoals je ze kent van zonovergoten zomerweiden op posters die Zweedse natuurtaferelen moeten voorstellen. Het zouden twee vrolijk giechelende meisjes zijn, die we maar wat graag de weg naar het postkantoor zouden willen wijzen. Want dat stond in de taakomschrijving van ons mentorschap: de meisjes wegwijs maken in het gevaarlijk drukke Utrecht. Ze zouden niet alleen vrolijk zijn, maar ook verlegen en een beetje verdrietig van de heimwee. Met kopjes thee en kaakjes konden we ze liefdevol troosten als ze daar na een dag hard studeren aan toe waren.

We hadden afgesproken onder het beroemde blauwe klappertjesbord op Utrecht Centraal. Het meeting point puilde uit van de mensen, maar welke zoekende blikken de onze ook kruisten: nergens keken vier blonde poppenogen ons aan. Wel stonden er opeens twee grote kortharige vrouwen voor ons. De een had sproeten die overgingen in vuurrood piekhaar, de ander zwarte krullen die uit haar brutale gezicht sprongen. Enthousiast klampten ze ons aan: ‘Our new Mummy and Daddy!’

Onze droom lazerde in duizend stukken uit elkaar. Exit lieftallige meisjes, enter twee brutale vrouwen die zich op hun beurt verbaasden over ónze schattigheidsfactor: ik had waarschijnlijk witgeblondeerd haar en Nina Rosa droeg vast haar lange zwarte avondjurk. Het doel van Jenny en Jessica's reis was snel duidelijk. Ze schreven een thesis over het softdrugsbeleid in Nederland. Hoewel ze zelf niet per se van de jointjes waren, kon je de coffeeshop naar ze horen lonken.

Aanvankelijk hielden we het contact vrij zakelijk, door ze direct naar het postkantoor te sturen. Dat moest immers. Maar al snel bleven Jessica en Jenny plakken in het Lombokse studentenhuis waar Nina Rosa haar kamer had. De weken daarna namen we ze steeds vaker op sleeptouw, als we het Utrechtse nachtleven afstruinden. Meestal begonnen we in de Wolkenkrabber, een smal pijpenlaadje waar gays en lesbo´s de boventoon voerden.

En daar gebeurde het. Jessica had bepaalde ideeën over Nederlandse mannen en die moesten op de een of andere manier gecheckt worden. Ze had daarom wat Nederlandse zinnetjes geleerd om indruk te maken op de heren. Gefrustreerd over het feit dat ze alwéér in een gaybar stond, besloot Jessica dan maar een homo te versieren. Ze legde haar been in haar nek (want dat deed ze nou eenmaal), haalde dat been weer los, liep vervolgens naar de bar en zei tegen de eerste de beste jongen: ‘Ik wil jou aanraken, niet aanranden.’ De schrik in de ogen van die arme jongen zal ik niet snel vergeten.

Tussen de Nederlandse mannen en Jessica is het nooit wat geworden.

Mediacircus

Het Groot Lexicon der – bijna – Vergeten Bekende Nederlanders. Met een naam die klinkt als een klok begonnen Roelof en ik alweer anderhalf jaar geleden aan een megalomaan project. Een allesomvattend overzicht moest er komen van ALLE bekende Nederlanders die bijna vergeten zijn. Voor iedere gedoofde ster moest gelden dat het de gemiddelde Onbekende Nederlander een ahaaa-moment zou opleveren. Wie was Amanda Spoel ook alweer? Leeft Fred Emmer nog? En hoe gaat het nu met Jody Bernal?

Al snel hadden we een lijst met achthonderd namen. Van obscure figuren als Hansje Ravenstein en Joekie Broedelet tot presentatoren als Rolf X. Wouters en Frank Masmeijer, die iedereen nog wel kent maar al jaren uit beeld zijn verdwenen. Na de zomer gingen we van start. Op de website Lichtuitspotuit.nl verscheen vanaf augustus dagelijks een Bijna Vergeten BN’er. Dat het aansloeg, was te merken aan de reacties op Facebook en Twitter. Bijna dagelijks stroomden de verzoeken binnen. Sommige tweeps stuurden zelfs complete Word-documenten met tientallen suggesties. Het werkdocument – met als titel Tetske’s Ossewaardeparadijs – wordt nog wekelijks aangevuld met nieuwe namen.

We hadden een eenvoudig Tumblr-blogje in elkaar gehackt. Dat moest professioneler. Goede man Niels werd ingeschakeld, die tijdens de kerstdagen vanuit Australië een slick ogende site optuigde. Op 2 januari gingen we live. Voor een stukje extra publiciteitsbeleving stuurden we een persbericht de wereld in.

En toen ging het los. Diezelfde middag werd ik gebeld voor een interview in het AD. Een dag later belde De Pers en weer een dag later stond er een verhaal in het Parool. Best grote stukken ook nog. Inmiddels was Roelof te horen geweest in de bestbeluisterde ochtendshow van Nederland, bij 3FM en bij QMusic. Zelf kwam ik in de uitzending bij BNN Today op Radio 1 en bij Prem in zijn ochtendshow, ook op Radio 1. Verder haalden we verschillende websites, en ook nog de VPRO-gids.

Naarmate de week vorderde naderde ons mediacircus zijn climax. Vrijdagmiddag was ik bijna twintig minuten te horen op Amsterdam FM (zie uitzending vrijdag 16.00 uur), maar het absolute hoogtepunt was de uitzending van Spijkers met Koppen van afgelopen zaterdag (luister vanaf 13.10 uur). In een afgeladen café (er zat een paar honderd man klapvee) werden Roelof en ik aan de tand gevoeld over sterren als Dodi Apeldoorn, Marceline Schopman en Rebecca Loos. Het werd onbedoeld hilarisch toen Roelof presentator Felix Meurders alvast op de lijst zette voor het Lexicon. Het werd onbedoeld ranzig toen ik de anekdote over Rebecca Loos en een varken oplepelde. Dolf Jansen: ‘Zeg je nou dat Rebecca Loos een varken heeft afgetrokken?’ ‘Eh, ja?’ Felix Meurders: ‘Daar geloof ik niks van!’ Ik: ‘Het is echt waar, er zijn beelden van!’ Roelof: ‘En dat is allemaal te zien op Lichtuitspotuit.nl!’

Tot zover onze fifteen minutes of fame. Overigens zijn er ook beelden van ons te zien. In SBS Shownieuws. Het zou een item worden van een paar minuten, maar we zijn teruggesneden tot ongeveer twintig seconden. Niet met je ogen knipperen dus.

Wie weet wat er nog volgt. We hopen op een boek, een scheurkalender, een bord- of een kwartetspel. En op nog meer fanmail van BN’ers. Tot dusver hebben alleen Tetske van Ossewaarde en Ronnie Tober iets van zich laten horen, waarvoor dank ;-).

O wat is het toch fijn om een mediahoer te zijn!