dinsdag 28 december 2010

Jason Donovan

Ik moest er altijd een beetje van braken, van het zoetsappige gekweel van Jason Donovan. Hij speelde net als Kylie Minogue in het eeuwigdurende Neighbours en zong precies dezelfde Stock Aitken & Waterman-liedjes als haar, die overigens weer even identiek klonken als de hits van Donna Summer, Rick Astley, ja wie niet in 1989. Zelfs Cliff Richard en Debbie Harry brachten Stock Aitken & Waterman-troep uit.

Maar waar Donna Summer langzaam van de radar verdween en Rick Astley ineens, waar Kylie zichzelf opnieuw uitvond als indie-zangeres, daarmee mislukte en terugkeerde als dansdeuntjesdiva, bleef het met Jason altijd aanmodderen. Hij sloeg een pleefiguur toen hij The Face aanklaagde omdat het fameuze popblad beweerde dat hij homo was. Daarna speelde hij een homo in een musical, en nog een, en een travestiet, en dat was het dan.

Was het zijn vlakke stem waardoor hij niemand meer opviel? Zijn saaie voorkomen? Zijn veel te snel verdwijnende jongenstrekken? Ja. Allemaal ja. Maar Jason blijft het proberen. Met zijn vroomste huisvadertronie staat hij op de cover van zijn nieuwste album, dat een eerbetoon moet heten aan de jaren tachtig.

Nou heb ik dat album natuurlijk meteen gedownload. Mijn iTunes sprong spontaan op slot, want wat ik hoorde was inderdaad nauwelijks te geloven. Nu hadden tracks als 'I Just Died In Your Arms Tonight' en The Cars' 'Drive (Who's Gonna Take You Home)' al last van de tand des tijds, maar Jason heeft het klaargespeeld dat soort middle of the road-ellende nóg vlakker en makker te laten klinken. Hoe krijg je het voor elkaar!

Het ultieme dieptepunt is 'Everybody Wants To Rule The World', met muziek die letterlijk uit een karaokemachine komt. Of nee, 'Right Here Waiting' is nog erger. Je gaat bijna terugverlangen naar die slechte oude tijd...



Ik zeg: control+alt+delete!

vrijdag 24 december 2010

Een foto die boekdelen spreekt

Soms zegt een foto meer dan duizend woorden. Sophia Loren inspecteert de concurrentie bij Jayne Mansfield.



Van hetzelfde blog als de interieurfoto's hieronder. Klik ook door naar andere fotoseries, ik ben er al zeker een half uur mee zoet.

Leefkuil

De seventies waren zo gek nog niet. Of eigenlijk wel, natuurlijk, als je ziet hoe de mensen er toen bij zaten. Hingen.






En wat een leuk pick-upje. Hier meer.

donderdag 23 december 2010

Strawberry Skies

Had zó in het overzicht van beste muziek uit 2010 gekund, deze track van Games. Van het label Hippo's in Tanks. Games klinkt in Strawberry Skies precies als Propaganda, je kent ze wel: van Dr. Mabuse, Duel (eye to eye) en P-Machinery.



En zo ben ik nog wel meer highlights vergeten. Maar die volgen de komende weken wel, onder het mom van leuke nieuwe muziek.

woensdag 22 december 2010

Very very very very very very bad English

Shlomi Arbeitman is een Israëlische voetballer die speelt voor Gent. Z'n Engels is zo vreselijk beroerd dat het volgende interview heeft geleid tot verschillende parodieën. Kijk zelf:



De beste muziek van 2010

Hieronder mijn favoriete tracks, albums en video's van de afgelopen twaalf maanden. Een lukraak overzicht, met waar mogelijk muziekfragmenten. Wat tussen " " haakjes staat is eerder gepubliceerd in Winq. Enjoy!


Lady Gaga ft. Beyoncé - Telephone

De eerste keer dat ik de ruim negen minuten durende video van Telephone zag, was ik in Hongkong. Een perfecte setting voor het bekijken van deze totaal over the top bizarre minispeelfilm. Het lied zelf is een niemendalletje met genoeg hooks om in je hoofd te kruipen, maar in combinatie met beeld is dit mijn lied van het jaar 2010.


Gayngs - Relayted
Het beste album van het jaar, wat mij betreft. Ik heb het eerder dit jaar omschreven als volgt: " Epische eightiesballads waren er in alle soorten en maten. Denk aan de fluff van Gloria Estefan, de synths van Gino Vanelli en de meeslepende melodieën van 10 CC en je hebt Gayngs. Deze gelegenheidsband stopt dit soort ballads in een plastic sneeuwbol, schudt daarmee en alle elementen dwarrelen in 2010 op hun plaats. Hoogtepunt is The Last Prom On Earth: cheesy!


Twin Shadow – Forget

"Hoe verfrissend is het om anno 2010 nog te willen lijken op eighties-helden als Morrissey en Depeche Mode? Twin Shadow is het gelukt. Brooklyner George Lewis, die achter dit pseudoniem schuilgaat, heeft een album gemaakt dat helemaal klopt. Zijn prachtige stem past naadloos in het synthesizervuurwerk dat hij op zijn luisteraars loslaat. Nooit gedacht dat het kon: new wave en fris in één adem." Bekijk het prachtige Castles in the snow:


Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy
Eerder dit jaar bombardeerde ik zijn vorige album 808's & Heartbreak tot het ultieme meesterwerk van de jaren nul. Zijn 'Fantasy'-album verscheen ongeveer een maand geleden en ik draai 'm bijna elke dag. Het is op alle mogelijke manieren megalomaan, met gastbijdragen van Nicki Minaj en Bon Iver tot Elton John en John Legend. Het is wederom een meesterwerk, met Runaway als ultiem hoogtepunt.


CEO - White Magic
Een soloalbum van de Zweedse Eric Berglund, die eerder het duo Tough Alliance vormde. White Magic biedt uptempo dance met rafelrandjes, hier en daar een fraai synth-orkest en moody melodieën. Dit vind ik de mooiste: Come With Me


Ariel Pink's Haunted Graffiti - Before Today
Gewoon, lekkere indie poprock. Luister naar Round and Round:


Sleigh Bells - Treats
Lawaaierige bubblegumpop. Zoiets. Hieronder Rills Rills en Run The Heart.



Yeasayer - Madder Red
Niet alles van Yeasayer vond ik even goed, dus kies ik hier niet voor het album Odd Blood, maar voor de single Madder Red. Het was een van de droevigste video's van het jaar, met een gemutileerd hoopje dier als stralend - en later stervend - middelpunt. Kijk zelf:


Massive Attack - Paradise Circus
Het album Heligoland is een van de vergeten platen van 2010. Oké, het was weinig vernieuwend, maar wat maakt het uit: mooi was het zeker. Vooral de eerste single, Paradise Circus, kon mij bekijken. In de video zien we een uitgerangeerde pornoactrice die terugkijkt op haar carrière. Klik hier om de video te bekijken.

Royksopp - The Drug
Nog zo'n act die min of meer over het hoofd werd gezien, dit jaar. Vorig jaar knalden ze nog met Junior, een album dat dit jaar werd opgevolgd met het veelal downtempo en instrumentale Senior. De video van The Drug is op z'n minst disturbing te noemen. Een groep tienermeisjes struint door een sloppenwijk en komt daar op allerlei manieren verwrongen kindertjes tegen.


MGMT - Congratulations
Met hun vorige album werd MGMT binnengehaald als de redding van de popmuziek. De psychedelische dancepop met tracks als Kids en Electric Feel brak door bij een groot publiek. MGMT vervreemde zich van datzelfde publiek met Congratulations, een album vol ingewikkelde songstructuren. Wat wél heel mooi was: de titeltrack. Met een video vol special effects en een vogelachtig dier dat langzaam uit elkaar dondert.


Robyn - Body Talk
Eigenlijk is het niet heel nieuw meer wat Robyn doet, maar hoe ze het doet is wél geweldig. Dit jaar bracht ze haar album Body Talk uit in drie delen. Robotpop met gevoel, waar je ook nog op kunt dansen.




Beyoncé - Why Don't You Love Me
Het album waar dit opstaat is alweer jaren oud, maar ook in 2010 bleef Beyoncé er singles vanaf trekken. Zelfs het bonusmateriaal is goed. In de video speelt ze de ongelukkige huisvrouw B.B. Homemaker, en dat doet ze met de van haar bekende flair en humor.


Sade - Soldier Of Love
"Grappig is dat. Net wanneer je denkt: waar is die en die ook alweer gebleven, duiken ze stuk voor stuk weer op. Na tien jaar afwezigheid levert Sade een prettig coherent album af dat het uitstekend doet bij een vroege voorjaarscocktail. Breezy jazz, lichte reggae en als altijd Sade's husky stem, die niet langer koel, maar juist warm klinkt."


Nicki Minaj - Pink Friday
Na Missy Elliott (waar hangt zíj eigenlijk uit?) is er eindelijk een grote vrouwelijke hiphopster opgestaan. Nicki Minaj rapte de ene gastbijdrage na de ander aan elkaar en kwam en passant met een erg goed album.


Die Antwoord - $O$
"Ninja, Yo-Landi en DJ Hi-Tek vormen met z'n drieën dit rap- en ravegezelschap uit Kaapstad, Zuid-Afrika. Ze zijn ietwat weird. Rapper Ninja, die in niet meer dan een wijde boxershort z'n graatmagere, volgetatoëeerde lijf toont en met z'n lul heen en weer zwaait. Zangeres Yo-Landi, die er met haar te korte pony en afgeschoren wenkbrauwen uitziet alsof ze uit een gesloten inrichting is ontsnapt. De muziek doet denken aan hyperactieve Japanse eurobeat, maar dan in het Engels en Zuid-Afrikaans. De video's van Die Antwoord zijn ronduit scary, maar het scoort: hun vorig jaar via internet verspreide album $O$ verschijnt nu officieel via het Amerikaanse label Interscope. Check de single Evil Boy."


Deerhunter - Halcyon Digest
Fraaie kunstwerken zijn het, die Deerhunter aan ons laat horen op Halcyon Digest. Knisperende elektronica, lo-fi folk... Betoverende muziek.



Kelis - Flesh Tone
"In het jaar dat urban artiesten steeds verder opschoven naar dance en elektro, doet Kelis vrolijk mee. Voor haar album Flesh Tone schakelde ze producers als David Guetta in om haar van een nieuwe sound te voorzien." De eerste single Acapella deed het goed en dat is niet zo gek:


Goldfrapp - Head First
Wederom een album dat meer aandacht had verdiend. Rocket was als eerste single misschien wat suf, maar het foute eighties-geluid van Alive maakt veel goed.


Scissor Sisters - Night Work
"Eens, lang geleden, waren de Scissor Sisters een sleazy act waarin zanger Jake Shears zijn uitdossing omschreef als 'a late-term back-alley abortion'. Ze braken door met een discocover van Pink Floyd's Comfortably Numb, waarna een demo opdook met dezelfde soort vreemde, vrolijke tracks. Met het succes veranderde ook het geluid van de band: voor het tweede album werd gekozen voor de seventies sound die we kenden van Elton John, Billy Joel, Roxy Music en Bee Gees. Leuk, maar sloom. Op Night Work zijn de fun en sleaze weer teruggekeerd en hoeven we niet langer met samengeknepen billen te luisteren. " Hieronder opnieuw de onbegrijpelijke video van Invisible Light.


Basement Jaxx – Zephyr EP
"Zephyr is een vreemd tussendoortje van dit over-energieke Britse houseduo. Nu eens geen vol geluidseffecten gepropte floorfillers, maar downtempo tracks. Noem het géén chill-out, want daarvoor zijn de tracks te bizar. Hip Hop Hooray is een Bollywood-trip, terwijl Walking in the Clouds al even druggy is."


jj - jj no.3
"jj komt uit Gothenburg en vernoemde zichzelf naar de Franse film Jules et Jim. Ze combineren atmosferische hiphop met het typische balearic Ibiza-geluid. Dat klinkt mysterieus en vaag, maar erg mooi..."


The Knife - The Colouring of Pigeaons
Na een jaar solo als Fever Ray keerde Karin Dreijer terug naar The Knife. Samen met Mount Sims en Planningtorock maakten ze een elektro-opera gebaseerd op Darwins The Origin Of The Species. Het dubbelalbum heette Tomorrow, In A Year en was bij vlagen onbeluisterbaar. De eerste single, The Colouring of Pigeons, was daarentegen prachtig.


Christina Aguilera - Woohoo
Een copycat werd ze genoemd, toen ze haar Bionic-album aan de wereld presenteerde. Jammer, want ookal klinkt ze hier en daar als Lady Gaga en Rihanna, er staan geweldige tracks op het album. Ook aardig wat bagger trouwens, maar luister naar Woohoo en je bent om:


Crookers – Tons of Friends
"De titel zegt het al: massa's bevriende musici werken mee aan dit feestelijke pretpopdanceconcept. Vette grooves en rhymes van Major Lazer, het Franse zangeresje Yelle, twee keer Roisin Murphy en Kelis die (whoop whoop!) strijkt met de eer voor de beste track. Ook fijn is Remedy, waar Miike Snow aan meewerkte."


Gabriella Cilmi - Ten
"Twee jaar geleden brak Gabriella door met het suikerzoete retrodeuntje Sweet About Me. De track komt terug op haar tweede album, maar nu in een gelikte electroversie. De zangeres is pas achttien, maar kiest nu al voor een compleet ander geluid. Luister bijvoorbeeld naar On a Mission, de eerste single die doet denken aan het eighties-geluid van de Pointer Sisters. Ten is een perfect popalbum dat is gemaakt door Xenomenia, de producers achter Girls Aloud, Kylie en Pet Shop Boys."


Class Actress - Journal of Ardency
"Nog iemand die koos voor een drastische carrièreswitch is Elizabeth Harper. Solo maakte ze akoustische folk, met Class Actress kopieert ze het geluid van Human League, New Order en Depeche Mode. Haar stem doet bovendien denken aan Debbie Harry: zowel zwoel als speels. Het resultaat: hippige retro synth-pop en liedjes die doen denken aan de stijl van Morrissey en The Smiths."


Etienne Jaumet – Night Music
"Vooral niet 's nachts luisteren naar dit album. Als de term horror house nog niet bestond, is deze uitgevonden voor Etienne Jaumet. Sinister en bezeten, zo zou je deze muziek het best kunnen noemen. Met geluiden die aan slechte slasherfilms doen denken."


Salem - King Night
Ook duister en donker is Salem, maar zijn overgeproduceerde beats maken dat je naar iets heel anders zit te luisteren. Het is even wennen, al dat vervormde lawaai, maar ik vind het wel wat.


Janelle Monáe – The ArchAndroid
"Pas 25 jaar is ze, dit met grammynominaties overladen multitalent uit Kansas City, USA. Met haar Lucille Ball-achtige kapsel en übertuttige kledingstijl is ze bovendien een opvallende verschijning. Haar debuutalbum bestaat uit de delen 2 en 3 van een zelfbedacht science fiction-verhaal, dat zijn oorsprong vond in de EP 'Metropolis Suite' uit 2007. Dit klinkt vrij conceptueel en is waarschijnlijk de reden waarom velen Janelle over het hoofd zien. Onterecht, want The ArchAndroid biedt pure fantasiefunk, ademt seventies soul en eert Prince, George Clinton en Michael Jackson. Janelle polijst al deze invloeden tot een poppy geheel dat tegelijkertijd absurd en toegankelijk klinkt."


Major Lazer & La Roux – Lazerproof
"Mixtape alert! Het kakelbonte rap/reggae/dancehall/R&B-gezelschap Major Lazer is aan de slag gegaan met de instrumentale en vocale tracks van La Roux' op 80s/Yazoo geïnspireerde debuutalbum. Hier geen retroklanken, maar retehippe stuiterbeats en lome dubstep, die de ietwat hysterische zang van Ellie Jackson (voorvrouw van La Roux) van een compleet nieuwe dimensie voorzien. Een van de leukste dansplaten van het jaar, en bovendien 100 procent bulletproof."


LCD Soundsystem - Drunk Girls
In tegenstelling tot veel muziekcritici was ik niet laaiend enthousiast over This is Happening, het derde album van LCD Soundsystem. De singles All I Want en Drunk Girls vond ik wél heel goed. De laatste kreeg bovendien een fantastische video.


Lützenkirchen Trifft Knorkator - Ich Hasse Musik
De Duitse DJ Thomas Lützenkirchen werkte voor dit bijzondere gimmickhitje samen met Knorkator, een Berlijnse heavy metalband die zwaar leunt op humor. Dit is geen rock, maar subtiele dance met een grappige songtekst.


Laserkraft 3d - Nein, Mann!
Dé Top40-hit en dé verrassing van het jaar. Gortdroge Duitse teksten over een al even droge, minimale beat, en toch onweerstaanbaar lekker. Wow.


Uwu Lena - Schland, o Schland
De Duitse inhaker op het WK, op de wijs van het winnende Songfestivallied van het jaar. Duitse meligheid die bijzonder aanstekelijk werkt.


Safri Duo - Helele
Nog meer WK. Helaas totaal geflopt in Nederland, deze typische Safri Duo-bewerking van het klassieke Ae Mwana. Keihard zetten en alsnog van genieten.


Far East Movement - Like a G6
Geen idee wát er precies zo pakkend is aan dit typisch 2010-dancenummer. Maar het werd een enorme hit en ik geniet er nog steeds van.


Tesla Boy – Modern Thrills
"Ze haalden deze pagina al eens eerder, dit Russische collectief dat volledig teert op foute eightiesmuziek. Denk aan Enola Gay van OMD, Modern Talking en Duran Duran op de piek van hun succes. Maar Tesla Boy komt er mee weg omdat de twaalf songs van dit album zich direct en hardnekkig in je hoofd nestelen."


Panda Bear – Tomboy en Slow Motion
"Uit zijn synthesizers tovert Noah Lennox de fraaiste en zonnigste soundscapes. Daarbij samplet hij zijn eigen stem tot er complete koren ontstaan. Alsof de Beach Boys de Mama's van de Papa's hebben losgerukt en in een centrifuge hebben gepropt met Aphex Twin. Zelf noemt ie het Psychedelische elektronica, of freak folk."



Delorean - Real Love
Zonniger dan dit krijg je het niet in de hedendaagse popmuziek. Subiza is een van de beste albums van het jaar, met deze single als hoogtepunt. De video is... weird.


Mark Ronson & The Business Intl. – Bang Bang Bang
"Af en toe komt er zo'n nummer voorbij waarvan je denkt: wat was dát!?! De single Bang Bang Bang is een glitzy synthpopding dat onderkoeld en direct is ingezongen door MNDR, oftewel de Brooklynse Amanda Warner. Het lied is gebaseerd op een Frans kinderdeuntje dat je niet meer uit je hoofd krijgt. Ronson scoorde met zijn vorige album een dikke hit, met Valerie (Ft. Amy Winehouse) als grootste succes. Voor zijn nieuwe album liet hij het orchestrale retrosoul-geluid los en zocht hij het in gastoptredens van Boy George en Simon LeBon. Het resultaat was wisselend en Bang Bang Bang de enige echte uitschieter."


Hurts – Happiness
"De onberispelijk uitgedoste heren van Hurts hebben een neus voor klassieke popmuziek. Wat betreft stijl grijpen ze terug op de New Romantics uit begin jaren '80, maar hun muziek is helemaal 2010: epische synthpop."
Stay:


El Guincho - Pop Negro
Het recept: mix een allegaartje van allerlei Zuid-Amerikaanse muziekstijlen door elkaar en je krijgt een van de aanstekelijkste, opzwependste popalbums van het jaar. Bekijk ook de ietwat kinky video van de single Bomba.


Vampire Weekend - Giving up the gun
Het tweede album had minder impact dan het debuut. Toch viel er veel te genieten, zoals met deze track. Let op de cameo van JakeyPoo Gyllenhaal in de video.


Skream - Outside the Box
Het soort dubstep dat dit jaar populair werd, verenigde allerlei verschillende elementen, waaronder drum & bass. Skream blonk uit op een prachtig donkergekleurd album vol zware bassen en meeslepende ritmes. Het allermooist: The Epic Last Song.


Gorillaz - Plastic Beach
Dit is geen ranglijst, maar Plastic Beach is een van de topfavoriete albums uit dit overzicht. Stylo bood als eerste single al een voorproefje van wat we konden verwachten: stijlvolle beats, emotionele zang van onder andere Bobby Womack en stilistisch gezien een van de meest complete albums die dit jaar uitkwam.


Sia - Clap Your Hands
Plastic Beach is een van mijn favoriete albums van het jaar, dit is een van de favoriete singles. Veel gedraaid vanwege het volstrekt ontwapenende karakter van het liedje. Vier minuten zomerzon.


Deadmau5 - Ghosts & Stuff (Nero Dubstep Remix)
Meer dan tien minuten knetterende dubstep met een opbouw waar je niet omheen kan. Wat begint met stuwende strings, eindigt in pure elektro-bombast.


Stromae - Alors on Danse
De eendagsvlieg van het jaar en een van de grootste hitparadehits van 2010. Lome new beat uit België.


Don Diablo ft. Dragonette - Animale (Datsik Dubstep Remix)
In het origineel klinkt de zangeres van Dragonette nét niet helemaal op haar plaats. Maar gooi er een ontzettend lompe beat onder, trek die bassen open, en knallen maar!


The Roots & John Legend - Wake Up
Geïnspireerd door oude soul én door Barack Obama, naar het schijnt. The Roots gooien oude klassiekers op één hoop en laten ze opnieuw inzingen door John Legend. Waar hij solo nogal eens omfloerst uit de hoek komt is het hier erg mooi wat ie doet.


Joker - Tron
Nog meer dubstep. Nu van een van de pioniers op dit vlak, Joker. Tron schuurt en kraakt, totdat er allerlei subtiele melodielagen aan worden toegevoegd. Hier wil ik meer van in 2011.


Kendal Johansson - Blue Moon
Deze Zweedse zangeres covert de fraaie ballad van Big Star. Ze doet dat op zo'n manier dat het helemaal haar eigen lied wordt. De orchestratie doet denken aan William Orbit en Prince's eighties ballads tegelijk. En dan die stem...


Wat viel er tegen?
Groove Armada viel tegen, net als het laatste album van Chromeo. Het was vooral meer van hetzelfde. Dat gold ook voor Kylie, die per album afgezaagdere dansdeuntjes aflevert. Alphabeat vond ik ronduit kinderachtig: waar hun enthousiasme vroeger aanstekelijk werkte, vond ik het nu vooral amateuristisch overkomen. Dan waren er soloalbums van Brandon Flowers (The Killers) en Kele Okereke (Bloc Party). Flowers klonk solo hetzelfde als met zijn groep, maar dan slapper. Okereke vergat liedjes te maken op zijn dancebeats. De eerste single Tenderoni was bovendien een complete rip-off van andere, betere dance-dingen. Tot slot M.I.A. Die leek dit jaar helemaal de weg kwijt met haar recalcitrante rotherrie. Toegegeven: een enkele track was goed te pruimen, maar luister naar Born Free en je hoort wat ik bedoel. De video was daarentegen een van de betere van het jaar: controversieel en erg goed gedaan.



Mtv Top 10 Transformations - Madonna #1

Leuk om het allemaal weer eens voorbij te zien komen. Mijn favoriete look is toch wel slet-Madonna uit de eerste helft van de nineties.

dinsdag 21 december 2010

Ik ben een gezegend mens


"Nu kan Gordon wel zeggen dat hij is aangeraakt door God, maar het echte kerstengeltje, dat ben ik. O, o, o, ik ben nog nooit zo gelukkig geweest. Het gaat ook zo goed met mij. Mijn ex-man Hans en ik houden nog altijd zielsveel van elkaar, al vond hij mijn aanwezigheid zo verstikkend dat hij voor een jongere, blondere vriendin koos. Begrijp ik wel hoor. Hans mocht mij overigens nooit zijn 'vrouw' noemen, maar zijn Moemi. Net zoals mijn kleinkinderen mij geen oma mogen noemen, maar Fuffy.

Ik ben een gezegend mens. Met mijn adoptiekindertjes heb ik een heel sterke band, met de mooie althans. De lelijke heb ik lang geleden weggedaan natuurlijk. De mooie adoptiekindertjes hebben inmiddels zelf baby's, en als Fuffy zing ik ze elke avond in slaap. Ze kunnen niet wachten tot Fuffy belt. Zo gauw ze horen dat Fuffy aan de telefoon is, zetten ze het op een krijsen, net zolang ik ze in slaap heb gesust met mijn zachte, licht-hese stem. Mijn schoonzoon zei eens in een olijke bui dat ik ze in een coma joeg met mijn schorre gekraai, maar gelukkig weet ik dat hij een grapje maakt.

Zelf maak ik ook graag grapjes. Zo liet ik gisteren in de Telegraaf weten dat ik bijna naar een derdewereldland was vertrokken om daar zielige kindjes te helpen. Daar meen ik natuurlijk geen woord van. Ik heb niet voor niets mijn dubbele pied-à-terre aan de P.C. Hooftstraat voor een vermogen (van Hans) laten verbouwen. Ik heb een heus altaar laten bouwen met ladingen snoep, waar mijn kleinkinderen af en toe naar mogen kijken. Als die zielige derdewereldkindertjes mijn hulp willen, komen ze maar naar Amsterdam. Mogen ze ook naar mijn snoepaltaar komen kijken.

Zoals ik al zei: ik ben een gezegend mens. Maar ik ben vooral ook jazz-zangeres. De nieuwe Billie Holiday. Nadat Hans uit mijn liefdesleven verdween, realiseerde ik me dat ik het al die jaren zó ontzettend heb gemist: zingen. Of in mijn geval: zachtjes tegen een microfoon aan hijgen en kirrende geluidjes maken.

Vanmiddag zal ik in de Bijenkorf mijn nieuwe cd signeren. Ik kan er ook met een paperclip een kras op maken, als u dat liever heeft."

Liefs,
Bonnie Creukhoven

vrijdag 17 december 2010

2ne1

Kijk, zo doen ze dat in Zuid-Korea:

donderdag 16 december 2010

Nooit geweten dat lieveheersbeesten zo speels waren

Zie hier hoe eentje zich vermaakt met een spelletje pool:

woensdag 15 december 2010

Onbegrijpelijke Scissor Sisters

De derde single van het derde album heet Invisible Light. Het is een van de betere tracks die de Scissor Sisters de laatste jaren uitbrachten. Jammer dat ze de vette disco teniet doen met een onmogelijk te begrijpen video, vol vergezochte en tegelijkertijd voor de hand liggende symboliek. Met monniken, stigmata en andere reli-mikmak. Kijk zelf:

Partycrashen bij Misty

Eens, lang geleden, ik denk een jaar of tien, zijn mijn goede vriend David en ik terechtgekomen op het afschuwelijkste feest ever. Helemaal per ongeluk, maar we zijn een uur gebleven om te zien of het echt waar was wat we allemaal mee maakten.

Het ging als volgt. Tussen de Amsterdamse Zeilstraat en de Vaartstraat (of Fart-straat zoals de Amerikaanse David zegt) ligt de Baarsstraat (of Aarsstraat. Vonden we tien jaar geleden erg lollig). Middenin het kleine, smalle straatje zat een bruin café, genaamd Witte de Wit. Nu zit er een wat hippere uitspanning die De Smoezer heet, maar destijds was het een donker hol. Binnen was het altijd leeg, op een paar hangouderen na, die meestal verveeld aan de bar hingen.

Op en dag liepen David en ik langs het café. Tot onze verbazing zat het bomvol. We dachten: áls we al een keer onopvallend naar binnen wilden, moesten we het nu doen. Eenmaal binnen zat de stemming er al snel in. We bestelden wijn bij de barvrouw, die er vandaag extra feestelijk uitzag: in haar kapotte blonde haar een gouden strik, haar bodywarmer bedrukt met een lekker ordinaire panterprint.

De overige gasten zagen er ongeveer uit zoals die barmevrouw. Zowel mannen als vrouwen droegen veel grote sieraden. De dames hadden hun haar in roodtinten geverfd, of blond in geel-, grijs- en platinatinten. Overal om ons heen diepe décolletés vol bruine rimpels. We bestelden nog een wijn bij de gouden strik en begaven ons in de drukte.

We hadden snel door dat het hier ging om een privébijeenkomst. Oma was jarig, oftewel de moeder van de barmevrouw. Oma had zich voor de gelegenheid in een glitterjurk gehesen, met ter hoogte van haar forse boezem een enorme pelikaan erop geborduurd. Ze zag eruit als een Veerkampje avant-la-lettre, zoals ze daar zat mee te deinen op de gezellige volksmuziek.

Die muziek was volstrekt live, overigens. Een zanger die zichzelf Misty noemde had een enorm keyboard het café ingereden. Hij zong zo vals als een kraai, maar dat merkte niemand. Het publiek overstemde zijn gezang met gemak, en om de aandacht terug te pakken greep Misty naar zijn geheime instrument: de 'Beam-Me-Up-Scotty-toets'.

Telkens als Misty een zin had voltooid, deed zijn keyboard alsof het probeerde op te stijgen. Het ging als volgt en met heel veel galm:

'Ik heheheb hihihier een brihief vohoor mijn moehoederrrr'
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrroetsjjjjjjjjjj!
'Dihie hohoog in de hehemel is'
Vaavoooooommmmm!
'Deheze brihief bind ihik vahast aan mijn vliehieger'
Ssssssssssssssssjplikkkk!
'Tohot zijhij hem ontvangt, zij dihie ik mihis
En nog een keer Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrroetsjjjjjjjjjj!


We konden ons nauwelijks bedwingen, maar bij de tweede Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrroetsjjjjjjjjjj! schoten we pas echt in de lach. In de tussentijd hadden we kennis gemaakt met Ria, een vrouw met vuurrood kortgeknipt haar die net terug was van een tripje naar Egypte. Ze stond net in geuren en kleuren te vertellen hoe erg het was met haar diarree, dat ze daar nog steeds last van had en dat al dat vreemde vreten toch echt niet goed voor je is, toen de hapjes langs kwamen.

Op een groot dienblad stonden huzarenslaatjes uitgestald. Gewoon, nog in de bekende plastic ronde kuipjes, het plastic lepeltje er nog in. Nou, huzarenslaatjes lustten ze daar wel, in café Witte de Wit. We sloegen het lachend gade, maar blijkbaar deden we dit iets te luidruchtig. En nadat we een lachstuip kregen bij Misty, vielen we door de mand.

'Jullie horen hier niet bij hè!?!'. Voor ons stond één van oma's dochters, ook al zo'n struis Veerkampje. Ze trok de glazen wijn uit onze handen en we werden gesommeerd meteen te vertrekken. Nadat we een schamele 25 gulden hadden betaald struikelden we hikkend van de lach naar buiten, daarbij Misty passerend.

Helaas misten mijn vingers nét de Scotty-toets. Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrroetsjjjjjjjjjj!!!

Een flamenco-dansje met Brigitte Bardot



Vergane glorie, roept de één. Een natuurlijk oud geworden diva, zegt de ander. Gisteravond was Brigitte Bardot op tv. In een documentaire, uitgezonden door de Avro, blikte ze terug op haar carrière. Maar de werkelijke reden van het tv-portret was dat ze nog eenmaal een vuist wilde maken tegen dierenleed, nu het nog kon.

In de jaren vijftig en zestig werden de mensen wild van BB. Vanaf de seventies werd zij zo chagrijnig van al die mensen dat ze zich terugtrok in haar eigen dierenrijk. Geen films meer voor Brigitte, ze vertoonde zich alleen nog in het openbaar om op de bres te springen voor babyzee-, ketting- en zwerfhonden en ander dierlijk ongenoegen.

Blijkbaar kon de 74-jarige Brigitte Bardot heel wat eisen stellen aan de makers van de documentaire. Zo bleef ze geheimzinnig over het lot van haar zoon, die zij op jonge leeftijd min of meer in de steek had gelaten. Het enige dat ze over hem kwijt wilde was dat ze hem al heel lang niet meer had gesproken, sinds het verschijnen van haar autobiografie Initiales B.B., tien jaar geleden.

Een ander aspect van haar leven werd compleet genegeerd: haar politieke voorkeur. Ja, Brigitte vertelde dat ze de meeste mensen haat. Mensen zijn in haar ogen door en door slechte wezens. Maar die haat zat ooit zo diep geworteld dat ze sympathiseerde met de rechts-radicale ideeën van Jean-Marie le Pen en zijn Front National.

Is Brigitte Bardot daardoor een slecht mens? Het is niet het beeld dat je krijgt na het bekijken van de documentaire. Nog altijd trekt ze fel van leer tegen dierenellende, maar tegenwoordig moet ze er een beetje bij huilen. En als je haar ziet voortstrompelen op haar krukken roept dat vooral medelijden op.

Toen ze zich helemaal aan het eind van het tv-portret tijdens een persconferentie liet verleiden tot een Flamenco-dansje, was dat vooral ontroerend.

Overigens heb ik een cd-box met liedjes van Brigitte Bardot, die ik regelmatig draai. Echt een zangtalent is het niet, maar je weet hoe dat gaat met Franstalige zuchtmuziek: dat klinkt vooral ontwapenend...





zondag 12 december 2010

Massive Rabbit Attack

Eerder dit jaar bracht Massive Attack een album uit dat vrijwel direct van de radar verdween. Jammer, want er staan fijne tracks op. Bekijk de video van Atlas Air, met een waanzinnig konijn in de hoofdrol.

zaterdag 11 december 2010

Gwen

We leerden haar kennen als het springerige zangeresje van No Doubt: Gwen Stefani met haar platinablonde paardenstaart. Ze ging daarna solo en verruilde de spikey punkrock van No Doubt voor electropop. Blond bleef ze, terwijl ze met donker haar veel en veel mooier is. Kijk maar eens naar de prachtige video van 'Cool', dat een simpel liefdesverhaaltje vertelt. Let ook op het mannelijke model, is ie stoned of valt hij bijna in slaap?




Speaking of Gwen: waar blijft die nieuwe plaat?

vrijdag 10 december 2010

Computer nummer drei



France Gall, in het Duits. Met een lied over computerdating. Uit 1968.

maandag 6 december 2010

Yap yap yap

Ja ja, Mariah Carey is zwanger. Van een tweeling. En dat blijft ze maar herhalen. Net als de rest van wat ze vertelt. Keer op keer. Kijk zelf:

donderdag 2 december 2010

Puddingfetisj

Ik woon samen met een puddingfetisjist. Dat is minder smerig dan het klinkt, het gaat hier namelijk om een notoire Saroma-toetjesfan. Al jaren gaat er bijna geen week voorbij of het tv-geluid wordt overstemd door razende keukenapparatuur. Eerst was dat een standaard mixer, daarna een blender (die hooguit één keer per jaar gebruikt werd voor andere zaken dan het mixen van Saroma-toetjes) en tegenwoordig een hi-tech keukenmachine.

En o, o, o, wat is het smullen geblazen, als de Saroma-toetjes een uur later opgestijfd uit de koelkast komen. Het liefst gaat er nog een Tova-topping overheen, ook al zo'n uitvinding uit de oude doos.

Ik ken Saroma nog van vroeger. Gemixt met yoghurt was het nog wel te hachelen, maar gewoon met melk vond ik het nogal een laffe, muffe, synthetische derrie. Alleen als je de pudding heel lang liet staan en er gaten in de bovenlaag verschenen die daardoor hard en ietwat knapperig werd, vond ik Saroma-toetjes doable.

Eenmaal op eigen benen bande ik Saroma uit mijn leven. Maar met het samenwonen kwam de Dr. Oetker-pudding keihard terug: eerst schoorvoetend, al snel zonder enige schroom of schaamte. Af en toe dwing ik mezelf een hapje te nemen uit zo'n vaal pastelkleurige, sponsige substantie, al is dat vooral om mezelf eraan te herinneren hoe smerig Saroma-toetjes ook alweer waren.

Sinds kort hebben we een probleem. De Saroma-toetjes zijn spoorloos verdwenen uit de winkelschappen. Het is een mysterie, want mijn puddingfetisjist is vast niet de enige die verslingerd is aan het geurige poeder. In alles probeer ik hem te helpen met het scoren van zijn dope. Inmiddels ben ik iets op het spoor gekomen.

Saroma bestaat namelijk niet meer! Gelukkig voor de instant-toetjeslovers heeft Dr. Oetker het product niet uit zijn assortiment geschrapt, maar een andere naam gegeven. Een heel creatieve naam bovendien, die doet denken aan die nepslagroom uit vervlogen tijden: Kloppudding. Kloppudding is er in de bekende smaken aarbei, banaan, chocolade, framboos, caramel en vanille. Nu maar hopen en bidden dat Albert Heijn deze vernieuwde zooi in het assortiment opneemt. Vooralsnog moeten we het doen met AH.nl, die slechts de vanillevariant verkoopt.

Ik zal binnenkort zo'n paars krat vol kloppudding met vanillesmaak bestellen. Probleem voor 1/6 deel opgelost.