30 freaky commercials uit 2009

Wat hebben we ons het afgelopen jaar weer verbaasd, kwaad gemaakt, opgewonden of rotgelachen om commercials. Want naast allerlei fraais werd er ook dit jaar weer bijzonder veel vreemds geproduceerd. Adfreak verzamelde er dertig, die op de een of andere manier uitblinken in raarheid. Opvallend veel van dat werk is afkomstig uit Groot-Brittannië. Hieronder alvast twee voorbeelden, de complete lijst staat op Adweek.

Nieuwe video Dangerous Muse "I Want It All"

Best aardig, deze video...

Madrid

Stil hè, hier. Dat komt omdat ik deze week vrij ben en morgen naar Madrid vertrek. Zin in! Volgende week volgen weer volop nieuwe blogs.

Patty Pie vs. Theo Maassen

Meestal ben ik het roerend eens met Theo Maassen, maar zo ongenuanceerd als hij gisteren tekeer ging in De Wereld Draait Door: belachelijk. Je mag best vinden dat Patricia Paay zich op haar zestigste puur om de aandacht in de Playboy gaat liggen, maar hou je fatsoen. Bovendien: ik had van Maassen juist verwacht dat hij dit soort gekkigheid zou aanmoedigen. Maar nee, hij ontpopt zich ineens als oerconservatief.

Kijk zelf:


Een reactie op YouTube waar ik me volledig bij aansluit: "Maassen viel ongenadig van z'n voetstuk en bleek een provinciale muts te zijn die, met ranzige, puberale opmerkingen paay aanviel over hetgeen hij zelf al z'n leven lang bepleit: doen waar je zin in hebt. Met volwassenheid en klasse bleef Paay glansrijk overeind tegenover meneer Maassens hooligan-achtig gebral."

David after dentist

Urlesque.com heeft The Best of the Web 2009 bekendgemaakt. De site, die het hele jaar door opmerkelijke online trends, hypes en mislukkingen signaleert, reikt prijzen uit in categorieën als 'Best viral campaign' (waarin Mad Men Yourself een van de winnaars is), 'The Web's Best Buys' (Snuggie) en 'The Year's Coolest Web Kid'. Deze laatste categorie is gewonnen door David DeVore, beter bekend als David After Dentist. In een video is David te zien die terugkeert van een een bezoek aan de tandarts. Zijn vader filmt de autorit naar huis, terwijl David bijkomt van de verdoving.

Marilyn Manson in de HMH

Helemaal vergeten om naar Marilyn Manson te gaan. Hij trad op in de Heineken Music Hall, maar volgens Het Parool heb ik niks gemist. Vergane glorie, suffe show, matte bedoening, lauw publiek. Precies hetzelfde vond ik vier jaar geleden, toen Marilyn Manson ook al in de HMH optrad en waar ik wél bij was.

In de rij voor de deur opvallend veel in lakleer gehulde homopubers, stelletjes met tarrelhaar, meiden met zwartgeverfde ogen en overjarige rockers met tattoos in hun nek. Er liepen heel wat verkopers rond die kaarten aanboden voor dumpprijzen.

Eenmaal binnen toch maar op de tribune gaan zitten, want geen zin in pogoënde pubers. Om ons heen zaten voornamelijk ouders van tieners, die gemoedelijk meeneurieden met de muziek. Om de zoveel tijd kwamen pubermeisjes met zweterig haar of jongens met spinnenwebben op hun gezicht getekend naar hun ouders om geld te halen voor cola. Op het podium voerde Marilyn Manson zijn geijkte act op: veel gedoe met stelten, doodskoppen en nazi-pakjes. Daarbij was hij nauwelijks te verstaan, de muziek was één lange, monotone brij van gitaarnoise.

Nu heeft Europa sowieso al weinig met zogenaamde shockrockers. Waar Amerikanen hem doodsbang de schuld geven van alles wat met tienergeweld te maken heeft, kijken Europeanen vooral meewarig naar de sneue laag wit plamuur waaronder de zanger schuilgaat. Dat hij in een tv-documentaire een foetus op sterk water laat zien leidt in de VS tot hysterie, hier tot medelijden.

Tekenend is een interview dat Patty Brard eind vorige eeuw met Marilyn Manson had. Manson, die in het begin dreigende taal probeerde uit te slaan over de Antichrist en Satan, kreeg een kneepje in zijn wang en een aai over de bol van Patty. 'Is het geen schatje?', gilde ze in de camera. Van schrik sloeg Marilyn Manson volledig op slot.

Volgens Het Parool was een deel van de tribune afgezet en het podium naar voren verplaatst om nog enigzins de indruk te wekken van een volle bak. Ook meldt de krant dat Manson zijn platencontract kwijt is wegens tegenvallende verkopen. Toch sneu om zo te eindigen.

Een niche van een niche van een niche en daar weer een website van

Stel, je hebt een website over dieren. Dan kun je die natuurlijk specialiseren in huisdieren. En die weer in konijnen. Om je vervolgens te beperken tot foto's van konijnen. En dan weer alleen foto's van konijnen met een afkeurende blik in hun ogen.

Zo zijn er ladingen websites te vinden die zich hebben toegespitst op één bepaalde niche. MentalFloss.com verzamelde er een hele lading, waar ik weer een selectie uit heb getrokken. Een overzicht.

People talking on banana's

Altijd grappig (of eigenlijk helemaal niet): mensen die een banaan tegen hun hoofd houden en net doen of ze ermee bellen.

Hot Chicks with douchebags

Volgens het concept 'mooi meisje + sneue uitsloverige jongen'.

Anti Duckface

Een site die zich uitspreekt tégen de pruillip. Waarom ook niet.

Lovely Listing

Je kent het wel van Funda.nl: huizenfoto's kijken. Vooral de bizarre details zoals deze Santa-wc zijn interessant, een gegeven waar deze site op draait.

Ugly house photos

Hetzelfde concept, maar dan complete huizen.

Save the pink bathrooms

Want wie wil dat nou niet, een volledig in rozetinten uitgevoerde badkamer? Wees er zuinig op.

Crappy taxidermy

Lelijk opgezette dieren, en daar heel veel van. Had ook creepy taxidermy kunnen heten.

Regretsy

Of gewoon getsie. Zelfgebreide huisvlijt of anderszins gefröbelde troep. Tweedehands bovendien, dus al minstens één keer afgedankt. Op de foto een fannypack voor de kat, met daarop een foto van Ellen Degeneres. Gewoon, omdat het kan.

Disapproving rabbits

Het voorbeeld uit de intro. Ligt in het verlengde van CatsInSinks.com of StuffOnMyCat.com.

Faces in places

Wie vaak gezichten ziet in niet-levende objecten, leidt aan de afwijking Pareidolia. Heb je daar last van, neem in het vervolg een camera mee en stuur je foto's naar deze site.

Random Creepy Guy

Bij het bekijken van foto's komt het voor dat er op de achtergrond ineens een vreemd iemand figureert. Hieraan is deze site volledig gewijd.

Snowflake fail

Oftewel: het oneigenlijke gebruik van sneeuwvlokken op kleding en/of gebruiksvoorwerpen.

Apostrophe abuse

Oftewel: het oneigenlijke gebruik van de apostrofe. Zoiets zou ook heel goed werken voor veel Nederlander's die de apostrofe te pa's en te onpa's gebruiken...

Caca of the day: Queen Elizabeth II meets Lady Gaga

Inderdaad, niet andersom. Koningin Elizabeth ontmoet Lady Gaga.

Hieronder een optreden uit de Britse X-Faxtor. Met een badkuip vol dansers en een futuristisch Dracula-pak.

Kerstsfeer

Hè hè. Die vreselijke Diewertje Blok is weer met de zak van Sinterklaas naar Spanje vertrokken. Honderdduizenden kleine kindertjes waren weken van slag vanwege de hysterie rond vermiste pakjesboten en ander groot leed. Best zielig eigenlijk. Best zielig ook voor de winkeliers, die hun etalages en winkelvloer razendsnel moeten verbouwen omdat het hier in Nederland nu eenmaal not done is om vóór Sint al met ballen en slingers in de weer te zijn.

Goed, kerst dus. Lichtjes. Sky Radio. Alle clichés komen weer voorbij. Maar het kan ook anders. Om alvast in de stemming te komen een prachtig kerstlied van de Zangeres Zonder Naam: Hij was maar een neger. Zingt u mee?

De Zachte Atlas Van Amsterdam

Ik ben fan van Jan Rothuizen. Hij heeft hét bladerboek van 2009 gemaakt: De Zachte Atlas Van Amsterdam. Precies de dingen die je onderweg terloops denkt of bedenkt, schrijft hij op. Rothuizen maakt collages met woorden en vormen, waarin hij heel gedetailleerd beschrijft en tekent wat hij onderweg tegenkomt. Een rondwandeling door de stad met burgemeester Job Cohen bijvoorbeeld, of de woonruimte van een illegaal in Nederland wonende Chinees.

Ter illustratie heb ik een afbeelding toegevoegd van Rothuizen met een impressie van de 24-uursopvang aan de Flierbosdreef in Amsterdam. Klik erop om deze te vergroten. In zijn atlas nog veel meer voorbeelden. Het leuke is: dat boek kost maar € 18,50. Een ideaal sint- of kerstcadeau dus.

Fever Ray in Paradiso

Gisteren was Paradiso letterlijk in nevelen gehuld. De vaagheid begon al bij het voorprogramma. Hildur Gudnadóttir zat roerloos op het podium met een enorme cello. Wat begon als licht klassiek, eindigde in een lange, uitgerekte drone van zwaar vervormde viool- en celloklanken, begeleid door ook alweer vage laptopmuziek. Wat ook hielp: Hildur had een enorm konijnenpak aan. Zo leek het tenminste.

Het voorprogramma schoof de coulissen in en het wachten op Fever Ray begon. De lange, uitgerekte drone hield een kleine tien minuten aan en veranderde plotseling in het intro van If I Had A Heart. Intussen was heel Paradiso bedekt onder een deken rookmachinerook. Ook was er geen ontkomen aan de penetrante wierooklucht. Karin Dreijer had van haar Fever Ray-soloproject een heuse band gemaakt die was uitgerust met bizar grote hoofddeksels. Er tussenin stond Karin, onder een bizarre overkapping van lappen, takken en lichtjes. Vanuit haar boom kwam haar stem aanvankelijk niet echt mooi naar voren, maar toen ze onder het woudkostuum vandaan kroop werd het beter.

Een indrukwekkende lasershow, een donker podium en twaalf knipperende schemerlampen zorgden voor een intieme, spooky sfeer. Karin werkte in 80 minuten haar hele album af en gooide en passent een aantal covers in de strijd, waaronder een fraaie elektrobewerking van Peter Gabriels Mercy Street. Wat opviel: de stukken die ze met min of meer haar eigen stem zong klonken helder en toegankelijk, maar wanneer ze naar vocoders en andere stemvervormers greep, sloeg de muziek als het ware dicht.

Hoogtepunt was het in duet met Cecilia Nordlund gezongen Keep The Streets Empty. Zij zorgde met haar tweede stem voor kippenvel (en het plaatje hielp ook mee: op haar hoofd had ze een enorme dim sum). Ook de eerste single When I Grow Up was top. Het publiek kwam zowaar even in beweging na een verder vooral louterende luisterervaring. Ik moet toegeven: een concert van The Knife is spannender, gevarieerder en leuker. Nu Karin het project Fever Ray afsluit, is het hopen op een nieuw Knife-album plus tour begonnen.

Triangle Walks

Triangle Walks from Fever Ray on Vimeo.

If I Had A Heart

If I Had A Heart from Fever Ray on Vimeo.

A Remix Manifesto

Eind vorige week was de documentaire RIP: A Remix Manifesto te zien op tv. In een kleine anderhalf uur laat maker Gregg Gillis zien hoe de Amerikaanse muziek- en filmindustrie een rem zet op moderne digitale technieken als sampling en bestaande fragmenten. Hoe ver die daarin gaan, toont Gillis aan met tal van voorbeelden. Het begint met het verifiëren en betalen van muzieksamples (wat in een extreem geval kan oplopen tot 4 miljoen voor een compleet album), daarna komt het copyright van Walt Disney aan bod.

Walt, die zelf de geschiedenis induikt om een en ander aan beeldmateriaal bij elkaar te samplen, blijft na zijn dood een goudmijn voor Disney Corporations. Sterker nog: het bedrijf krijgt het voor elkaar de grondwet zo te veranderen dat de geldstroom onverminderd richting Disney blijft gaan de komende jaren. Gillis maakt vervolgens een bruggetje naar de patentering van medicijnen en producten, via het Braziliaanse regenwoud. Zo is het voor Amerikanen mogelijk levende natuur te patenteren, zoals planten voor medicinaal gebruik. Terloops komt een nep-Disney World in Beijing voorbij, dat inmiddels is gesloten. Hier loopt geen Mickey Mouse rond, maar 'een kat met hele grote oren'.

Uiteraard wil Gillis een vuist maken tegen de vergaande regelgeving die ten koste gaat van de creativiteit. Gillis is zelf actief met Girl Talk (zie foto), een eenmansformatie die muziek grotendeels opbouwt uit samples, maar uiteindelijk tegen de grenzen van de wet aanloopt als hij zijn muziek wil uitbregen.

Interessante documentaire. Voor wie 'm ook wil zien: hij is in negen stukken gehakt (illegaal) te vinden op YouTube.

Drie keer cynisch

Een fotoreportage in de Volkskrant over ontbossing in het Amazonegebied. Toch best cynisch. Mensen maken zich druk over het kappen van hardhout in het Braziliaanse regenwoud. Dus wat doen de Brazilianen? Ze zoeken er af en toe een mooie boom uit, branden de rest plat en maken er weidegrond van. Dus in plaats van regenwoud / zuurstof produceren / CO2 opslaan hebben we nu weides met koeien / methaanproductie / aandeel 18 procent van het broeikaseffect. Twee ook cynische bijeffecten: grootgrondbezitters betalen huisvesting en voedsel van het personeel, in ruil voor arbeid. Ze kunnen hun schulden nooit aflossen. En 2) dan maar vlees eten uit biologisch verantwoorde natuurwinkels? Nee, ook niet goed. Soms komt het Braziliaanse vlees juist daar terecht. Het zijn natuurlijk wel scharrelkoeien.

Grappig: 25 jaar Oprah, 25 jaar celeb-geschreeuw...

12x controversiële aids awareness advertenties

1 december, Wereld Aidsdag. Oddee.com verzamelde twaalf aan dit thema gerelateerde advertenties.



Meer hier.

Lady Gaga: ik ben om

Ik ben boos op de Volkskrant. In de donderdagkrant van vorige week zaten twee lijstjes van de muziekrecensenten met de hoogtepunten van het afgelopen jaar. Het ging over popmuziek, maar helaas hebben beide heren een zeer beperkt referentiekader. Ze kwamen met min of meer hetzelfde lijstje met weliswaar toppers als Animal Collective en Anne Soldaat, maar het thema was popmuziek. Vervolgens komen ze allebei met obscure, veelal in eigen beheer of bij kleine labels uitgebrachte albums. Niks mis mee, maar volgens de recensenten kwam dat vooral door een gebrek aan grote sterren die goede platen uitbrengen.

Maar 'grote sterren' die een enorm publiek aanspreken zijn er wel degelijk. Niet allemaal zijn ze mijn smaak (Mika: yuck. Robbie Williams: gaap), maar er zijn heel wat goede albums uitgebracht die meer hebben gedaan dan het pleasen van een paar recensenten. Lily Allen kwam begin dit jaar met een cd vol geestige, puntige tracks. Rihanna kwam ijzersterk terug met Rated R. Beyoncé bracht vorig jaar december zelfs een dubbel-cd uit met daarop in ieder geval tweederde topkwaliteit. Maar daar halen de heren hun neus voor op. En als het dan wat meer underground moet zijn: de Yeah Yeah Yeah's (It's Blitz) of (daar is ze weer) Fever Ray die mij en veel anderen wisten te verrassen.

Wat nog het meest opvalt is dat de heren recensenten totaal geen oog lijken te hebben voor dé ontdekking van het jaar, Lady Gaga. Het hele jaar stond ze in de hitlijsten, Just Dance en Poker Face stonden weken op nummer één. Gaga mag zich met recht de ultieme opvolger van Madonna noemen: in de combinatie van pakkende popsons, flitsende optredens, buitenissige outfits en verrassend goede video's is ze Madonna's gelijke. Met een groot verschil dat in het voordeel uitpakt van Gaga: ze kan live echt heel goed zingen. Bovendien heeft ze met The Fame Monster een van de lekkerste albums van 2009 gemaakt (luister naar Monster, Alejandro, Dance in the Dark, Bad Romance of het geweldige Speechless!) waarbij haar vorige werk in een heel nieuw licht komt te staan: dat van een ster in wording die eenmaal voor het voetlicht weet dat ze dé nieuwe ster is. En in interviews is ze ook nog eens heel erg grappig.

Eens, lang geleden riep ik dat Gaga vervelend was en dat je Lady Cacapoopoo moest aanmoedigen zodat ze nog gekker ging doen. Inmiddels ben ik om: mijn nieuwe startpagina wordt Lady-gaga.net.

Update: dit artikel uit de Boston Herald zegt het wel zo'n beetje waarom Gaga een ster is.

Jatwerk

Zie hierboven de prachtige campagne van Duracell. Maar wat blijkt: het idee bestond al veel langer. Meer voorbeelden bij MarketingTribune.nl. De afbeeldingen zijn afkomstig van JoeLaPompe.net, een archief dat al tien jaar op elkaar lijkende reclamecampagnes verzamelt.

'n Lekker mopje muziek...

... voor de zaterdagmiddag. Een paar fraaie staaltjes videokunst. Om te beginnen Grizzly Bear & Ready, Able.


Vervolgens wat gezellige weirdness van Yeasayer & Ambling Alp


Op zoek naar voedsel met een muis: No Age & Losing Feeling


Tot slot: kutjekleien met Duck Sauce & aNYway

Een avond vol sneeuwbaleffecten

Hoe tijdens een eenvoudig doch gezellig avondje theater de ontwikkelingen zich razendsnel en steeds hysterischer opvolgen.

Deel 1
Tram 16, een uur of zes. Drie meiden van een jaar of achttien stappen in op de Vijzelstraat. Een van de drie begint te vertellen. Ze had ingecheckt met haar OV-chipkaart maar bij de RAI was ze bij een controle gepakt. Zomaar. Zonder dat ze wat gedaan had en ze kon er niks aan doen. Ze moest mee naar het bureau en daar had ze vier uur vastgezeten. Ze kon niet eens haar werk bellen want ze hadden haar met haar handen vastgeketend aan een bankje. Toen ze eenmaal was vrijgelaten belde ze meteen haar baas. Die ontsloeg haar direct, want ze had al een waarschuwing gehad. Ze kon geen uitkering krijgen en haar vriend die werkloos was ook niet. En toen ze hem belde om te vertellen dat ze ook geen baan meer had, maakte hij het uit! Op dat moment haakte de trambestuurder in: 'Mij was je al kwijt bij 'zomaar opgepakt'. En de rest heb je allemaal verzonnen.'

Deel 2
Ik kom aan op het kantoor van Winq. Daar laat ik het Bohemian Rhapsody-filmpje met de Muppets zien aan de art director. De collega tegenover hem weet dit feilloos te overtreffen met een erg foute kerst-oproep van Mike de Boer, oftewel Mieke met de chocoladebaard. Check hier hoe naar: http://www.download.brandbase.nl/Maik-kersactie.wmv

Deel 3
New King, Zeedijk. Twee types strijken neer aan het tafeltje bij de nooduitgang. Eentje loopt weer weg, de ander loopt rond, belt en spiedt intussen over de tafeltjes. Hij loopt vervolgens naar het tafeltje van twee jonge meiden, doet alsof hij de menukaart niet snapt en maakt zich uit de voeten. Een halve minuut later. Meisje wil op haar iPhone kijken, maar die is weg. Best raar: helemaal niets van gemerkt. Wel weer opvallend dat de politie binnen twee minuten ter plaatse is.

Deel 4
Sara Kroos in de Kleine Komedie. Een een eigen taal zet Kroos in een paar rake woorden de Vlark neer: een vrouw die zich niet langer wenst te verzorgen. Verder veel goedgespeelde liedjes met hier en daar een wat kwezelig nummer. Het hoogtepunt is de act waarin Kroos haar vriendin neerzet als iemand die haar niet meer mag. Ze wordt daar heel boos over, terwijl ze eigenlijk vindt dat ze dankbaar moet zijn dat haar vriendin in uggs en joggingbroek intimiteiten over harde kak met haar deelt. Overigens: zij mag haar vriendin ook niet. Geniaal.

Deel 5
Avondwinkel Sterk bij het Waterlooplein. Onafhankelijk van elkaar staan links en rechts twee ranzig uitziende vrouwen (de een zonder hoektand, de ander met vet slierthaar) luidkeels mee te zingen met Gwen Stefani die uit de speakers schalt. De ene vrouw bukt om iets uit haar tas te pakken. Al haar zakken flikkeren leeg op de natte winkelvloer. De sliertvrouw ziet het, loopt naar de lege hoektand en samen rapen ze lipstick, sleutels, muntgeld en papiersnippers van de vloer. En dat nog steeds onder luidkeels gezang: 'What you waiting - what you waiting -what you waiting for - tick tock tick tock tick tock - Shut your face you stupid ho!'

Deel 6
In de tram. Het stinkt naar fik bij halte Rietlandpark. Vlak voor de Piet Heintunnel een lading politiematerieel, brandweersirenes en een auto dwars onder de weg, helemaal onder het blusschuim. Maar op AT5 is er helemaal niets aan de hand...

Bohemian Muppet Rhapsody

Hoe heet dat beest ook alweer dat drumt? Oscar? Hij is geniaal in de Muppet-versie van Bohemian Rhapsody. Nieuw, en uitgevoerd met meer dan 70 Muppets. Mag aub deze versie op nummer één in de Top 2000?

Peerterrarium

Wat doen we straks met al die ouderwetse verlichting als iedereen over is op spaar- of led-lampen? Ideeën genoeg. Je kunt altijd nog een terrarium maken van het oude vertrouwde Philips-peertje. Prop er wat mos ,een paar slakken en een eetlepel zand in en creëer je eigen biotoop. Lees hier hoe.

Bundesliga fashion

Hupst u mee?

Oprah en Mybestfriendgayle

Na 25 jaar stopt Oprah met haar talkshow. Ik kan me nog goed herinneren dat de Vara in de tweede helft van de jaren tachtig wekelijks een aflevering van Oprah uitzond. Voor die tijd waren het controversiële onderwerpen die aan bod kwamen, waarbij het studiopubliek een belangrijke rol speelden. Ze overschreeuwden elkaar over problemen als 'mijn man gaat vreemd met de buurvrouw' of 'mijn dochter is een hoer'. Dat waren de leuke Oprah-jaren.

De komst van Jerry Springer, Ricki Lake en andere shows zorgde ervoor dat de besproken onderwerpen puur op controverse werden uitgezocht. Vanaf nu dus 'mijn man gaat vreemd met de hond van de buurvrouw' of 'mijn dochter van vier is een hoer'. Oprah ging hier niet in mee, in tegendeel: toen haar show dagelijks te zien was op RTL4 was het programma getransformeerd in een dameskransje dat met behulp van allerlei dokterstypes het Amerikaanse volk probeerde op te lappen. De feel-good-formule bestond verder uit shows met sterren die steevast met gekrijs werden verwelkomd, weggeefshows (nog meer gekrijs), huilonderwerpen en af en toe Heel Erg Serieus Nieuws.

Bij de vlagen dat ik naar Oprah keek, was ik voor de helft onder de indruk van het talent/de macht/het gemak/etc. van deze vrouw. Voor de andere helft zat ik met kromme tenen te kijken. Dat laatste vanwege de vreselijk betuttelende regeltjes die Oprah over haar kijkers uitstortte (schrijf elke dag drie dingen op waarvoor je dankbaar bent'), of hoe decor-stuk Nate een wanstaltig interieur opleukt met bruine kussens (altijd bruine kussens!) van Target. Hoe ze dweept met zo'n Celine Dion (you are my ultimate favourite singer eeeeeeeeevveeeeeerrrrrrr!!!! (dat laatste moet heel luid en lang worden uitgesproken)). Of het eerder genoemde gekrijs van het publiek als ze weer een auto of een tafelkleed van Target cadeau krijgen.

Maar goed, er zijn dus ook heel veel goede Oprah-momenten. Laatst nog het comeback-interview met Whitney 'crackhoofd' Houston. Of alle afleveringen waarin ze met Gayle King op pad is om ergens in een gehucht pizza te eten, of taco's. Gayle, die volgens DListed Gayelle moet heten omdat zij en Oprah een geheime verhouding hebben. Niet zo gek eigenlijk, als je weet dat Mybestfriendgayle een eigen vleugel heeft in de Oprah-mansion in Chicago. Mybestfriendgayle heeft er dankzij Oprah naast haar verslaving aan fastfood een eigen radioshow aan overgehouden en is bovendien 'editor at large' van Oprah's blad.

Over dat blad gesproken: ook hierin uit Oprah uitgebreid haar dankbaarheid. Ooit las ik in de Zuid-Afrikaanse editie van O (ja, die bestaat!) een serie verhalen over opgroeien in townships en alle daarbij behorende problemen van zwarte vrouwen van dien. Het hele blad vol was het armoe troef, behalve op de laatste pagina met Oprah's dankwoord. Ze vertelde daarin dat ze dankbaar was dat ze nog leefde. Wat was het geval: Oprah was in haar privévliegtuig gestapt op weg naar haar vakantiehuis op Hawaii. Ze had al een slecht voorgevoel en wat bleek: nog geen tien minuten na het opstijgen zag de piloot dat er een barst in het raam zat. Dus snel rechtsomkeert gemaakt om veilig te landen. En waarom was Oprah nu zo blij dat ze niet was neergestort? Omdat haar honden nog niet in haar testament stonden! Dus dat heeft ze meteen diezelfde dag geregeld, waarvoor dank.

Is dat hypocriet of niet? Waarschijnlijk is Oprah gewoon zó verblind door haar eigen rijkdom dat ze dat niet eens meer ziet. Bovendien sust ze haar geweten door bakken met geld uit te geven aan charity, boekenclubs en Obama. Om vervolgens lekker met Mybestfriendgayle op de bank te kruipen, die haar door dik en dun blijft steunen. Met stiekem een enorme pizzapunt.

Hoog tijd voor een Walmart-update!

Het is alweer even geleden, daarom een nieuwe update van People of Walmart.












Meer wanstaltig volk hier!

Obscuur

Zo. Ik ben wat verloren hoekjes van iTunes ingedoken en heb allerlei obscuur materiaal waarvan ik niet eens meer wist dat ik het had gedownload, in een aparte playlist gestopt. De naam: heel origineel 'obscuur'. Dankzij de shuffle-functie komt er allerlei (eigen)aardigs voorbij.

Kelpe bijvoorbeeld. Elektronische soundscapes die rustgevend zouden zijn als er niet van die atonale zoem-dingen doorheen gierden.
De zweverige bleep-wave van Atlas Sound.
Koushik, die psychedelisch getinte jarenzestig-fluisterpop combineert met chill-out samples.
Het album Saint Dymphna van Gang Gang Dance, met poptracks die ergens halverwege de jaren tachtig hangen. De zangeres doet ergens denken aan Siouxsie van de Banshees.
No Age. Compact geproduceerde indie-rock die is opgebouwd uit verschillende lagen noise.
Devendra Banhart, die klinkt als een halve hare krisha en uitblinkt singer/songwriter-kitsch.
De toegankelijke elektropop van Kelley Polar, afstandelijk en intiem tegelijk.
Engelse R&B van Mr. Hudson, die al eens samenwerkte met Kanye West en solo een alternatieve hiphopplaat-met-zang heeft uitgebracht.

Yuksek, lekker vet aangezette dance.
Zangeres van de Yeah Yeah Yeahs Karen O, die met een compleet kinderkoor spooky deuntjes heeft opgenomen voor de soundtrack van de fantasiefilm Where The Wild Things Are.
Experimentele rock van de Dirty Projectors.
Het laatste album van de Super Furry Animals, meerstemmige vocalen en wijd uitlopende, filmische arrangementen.
Afgestofte sixties-psychedelica van de 13th Floor Elevators.
Galmende eighties-wave van The Horrors.
Kale, intieme tracks van Loney, Dear.
Fuck Buttons met raggende rave-herrie.
Lust for Life, een geweldige, ranzig geproduceerde track van Girls, een nieuw punkachtig bandje uit San Francisco.
Earth. Heel trage, melodieloze, uitgerekte muziek met gitaar en noise.

Lo-fi electrieke liedjes van The Notwist.
See Mystery Lights van YACHT. Beetje schurende dance met (altijd lekker) een casio cowbell.
Dennis Wilson - van de Beach Boys. Een heruitgebracht solo-album uit 1977. De 'legacy edition'. Blues met hier en daar een toeter, stonerrock.
Who the fuck is Johann Johannson? Ah: een IJslandse componist die zo te horen wel raad weet met een piano. Het album Fordlandia heeft als thema de ondergang van een Braziliaanse rubberplantage. Zo klinkt dat dus...
Evangelista. Muziek om bang van te worden. De zangeres doet vaag denken aan Diamanda Galas en de muziek is een melting pot van goth en horror-soundtracks.
Een beetje nep-The Knife, zo klinkt Zeigeist. Een hitparadevariant. Zoiets.
Aardige synth-rock wel, van de Semifinalists op het tweede album '2'.
Gekke naam: jj. Heb ik al vaker over geschreven hier. Ecstacy is fijn. Mistflarden, doolhofmuziek.

James Yuill klinkt dan weer een stuk makkelijker, met melancholische gitaar en zang.
Jammer, niet doorgebroken maar bijna net zo leuk als soundgenoten MGMT: Late of the Pier.
Of Montréal is een favoriet, wat doet die band in deze lijst? Waarschijnlijk omdat ze zich weinig aantrekken van songstructuren en daardoor niet geschikt zijn voor andere playlists. Of Montréal is experimenteel ingesteld, met vreemde tempowisselingen, meezingkoortjes, reggae en funk. Dit smaakt beslist naar meer!
Leuke naam: Padded Cell. Het is disco, maar ook weer niet. Dansbaar zeker, maar niet per se uplifting. Eerder donker. Inderdaad, leuk voor in een isoleercel.

Dragons. Doen denken aan White Lies of Editors en ergens in de verte aan Depeche Mode zonder synthesizers.
Grizzly Bear. Een van de beste albums van het afgelopen jaar is Veckatimest. De mooiste muziek is muziek die je niet direct kunt thuisbrengen. Dit is zo'n plaat. Geen rechttoe-rechtaan tracks, maar uitgesponnen ballads die rustig beginnen met piano, maar uitmonden in sacrale koorzang, dat werk. En een prachtige stem...
De band Doves bestaat al sinds 1998, maar ik ken alleen het album Kingdom of Rust. Alternatieve rock.
Portugal. The Man is een band uit Wasilla, Alaska. Blues, folk, soul, alles zit verwerkt in raadselachtig aandoende nummers.
De zangeres Juana Molina maakt kleine ambient folksongs. Leuk voor af en toe.
The Black Keys: vuige bluesrock.
The XX brengt soul zonder ziel: ijskoude arrangementen gekoppeld aan warme vocals.

Afro-dubstep: duister underground-dance van de Britse Benga.
The Kills: uitgeklede minimalistische rock met een vleug elektro. Fijne zangeres ook.
Wie is Clark ook alweer? Oja, een vaag elektrofiguur. Best trippy, dit.
En Jeremy Jay was ik ook al vergeten. Singer/songwriter met een galm.
Snowflake Midnight, een album van Mercury Rev. Blieps, clicks, melodies.
Tot slot Bibio, die geluidscollages op fijne stuiterbeats zet. Om erg vrolijk van te worden.

Wordt het niet eens tijd voor een baby-otter?

Spelend met een bal? Echt wel! Laat Paris H. het maar niet zien, die adopteert meteen een heel nest. Ik laat mijn plannen voor de aanschaf van een kaketoe en/of bonsaivarken voorlopig varen want een spelende baby-otter is veel leuker.

Lijkenpikkerij

De dood van Michael Jackson had op geen beter moment kunnen komen. Broers Tito, Marlon, Jackie en Jermaine zijn met geen mogelijkheid uit het nieuws te slaan om een Michael-musical, een vergeten plaatopname of een ander Jackson-relikwie te pluggen. Vader annex aasgier Joe zoekt de spotlights om een deel van de erfenis op te eisen. Zus LaToya strooit complottheorieën in het rond en aan de vooravond van haar eigen Number Ones-album doet ook Janet een duit in het inmiddels ietwat ranzig uitgeslagen Jacksonzakje.

En dat is alleen nog maar de familie. De bastaardkinderen die vlak na Michaels dood opdoken zijn min of meer naar de achtergrond verdwenen, maar er lopen tal van vergeten managers, nanny's en lijfwachten rond die niet kunnen wachten om met hun dirt naar buiten te komen. Maar voor dirt is het nog te vroeg: de wereld wil eerst nog eens lekker dansen op al die oude Jackson-hits. De Moonwalk is de move van het jaar. Modehuizen jagen hun modellen over de catwalk op Thriller. De musical Thriller Live beleeft een Nederlandse reprise. De film This Is It draait langer dan vooraf aangekondigd in de bioscoop (nu was dat laatste natuurlijk totaal voorspelbaar).

Het allertreurigste dieptepunt in de Jackson-hysterie is het gevecht dat tussen RTL en SBS is ontstaan. Beide zenders hebben programma's aangekondigd met Michael Jackson als centraal showelement. SBS zoekt mensen die kunnen dansen in de zoektocht 'Move Like Michael'. RTL4 wil in 'Mijn Naam is Michael' op zoek naar figuren die de King of Pop op een overtuigende manier weten neer te zetten.

Nu het lijk nog warm is is het lekker verdienen aan Michael, maar dit is regelrechte lijkenpikkerij. Bah, bah, bah. Geef de makers een enkeltje Neverland en stop ze in een hok met een circusdier naar keuze.

Caca of the day: Video Phone

Lady Gaga komt binnenkort met een update van haar eerste album The Fame, getiteld The Fame Monster. Hierop acht nieuwe tracks, waaronder een duet met Beyoncé getiteld Telephone. De twee diva's zijn aan elkaar gewaagd, zoals ook is te zien in Video Phone, de zoveelste single van Bouncy's album I Am Sasha Fierce. Met standaard R&B heb ik niet veel, maar de draai die Beyonce eraan geeft is prettig quirky. Al eerder liet Beyonce zien dat ook zij raad weet met totale gekte. In de onderstaande video is ze druk in de weer met plastic geweren. Halverwege duikt Gaga Zelf nog even op. Gek eigenlijk, hoe snel een New Yorks undergroundzangeresje in nog geen jaar tijd tot in de hoogste regionen van de popmuziek salonfähig is geworden.

2012 valt vies tegen

Natuurlijk, het draait bij spektakelfilms als Twister, Independence Day en 2012 om entertainment, special effects en de hoeveelheid rampen die als bioscooppubliek voor de kiezen krijgt. En inderdaad, in alle rampspoed is 2012 de overtreffende trap. Maar juist het gegeven dat het in deze film over het einde van de wereld gaat om méér, méér, méér, zorgt ervoor dat het na een half uur al begon te vervelen.

Het plot van een rampenfilm als 2012 verloopt volgens het geijkte patroon. Eerst wordt een deskundige opgevoerd die naderend onheil bespeurt. Vervolgens worden wat karakters het verhaal ingeslingerd met wie de kijker een band moet opbouwen tijdens het verhaal, die allerlei leed meemaken en elkaar daarna opgelucht in de armen vallen. In dit geval een stel gescheiden ouders met twee kinderen, waarvan de oudste, een meisje van zeven, nog in haar bed plast. Vader is vooral met zichzelf bezig, zodat moeders nieuwe vriend zijn rol met verve heeft overgenomen. Tot zover de emotionele constructie.

Omdat het vergaan van de wereld nu eenmaal geen pretje is, hebben de makers gemeend dat het verhaal vooral luchtig moet blijven. Dus zien we een superrijke Rus met zijn gepimpte sletje - voorzien van beftekkel - die à 1 miljard dollar p.p. een plaatsje heeft gekocht aan boord van de arken die het laatste restje mensheid moeten redden. Vanzelfsprekend gaat dat gruwelijk mis, maar niet nadat de Rus en zijn entourage wat karikaturale grappen hebben gemaakt.

Zoals gezegd: het draait bij films als 2012 om de special effects. In eerste instantie ziet het instorten van de wereld er fantastisch uit. Complete steden worden verzwolgen door de scheurende aarde. Dat het gezinnetje op mirakuleuze wijze weet te ontsnappen (eerst per auto, dan per vliegtuig, vervolgens in een camper en daarna in een groter vliegtuig) is vooral lachwekkend, helemaal omdat de film talloze plotholes kent. Zo zijn ze per ongeluk ineens in China - en toevallig ook nog eens op de plaats waar al die arken liggen opgeslagen - omdat de aardkorst is gaan bewegen. Yeah right. En eenmaal aan boord van zo'n ark geldt niet het recht van de sterkste, welnee: iedereen die in de buurt is komt gewoon lekker aan boord. En dat uitgerekend de held uit ons verhaal - de afwezige vader - de ark van de ondergang weet te redden? Dat is na twee uur meer van hetzelfde lawaai en geweld niet meer dan logisch.

Het einde van de film laat zich raden. Ik verklap alleen dat het zevenjarige dochtertje na afloop van het drama haar bed niet meer onderzeikt. Hebben ze toch wat bereikt, met z'n allen.

Florence rocks

Smaakvolle tatoeages

Subtiel, smaakvol, charmant en fijnzinnig. Vier woorden die níet van toepassing zijn op de tatoeages op dit lijstje. Maar, vind ik, als je het doet dan moet je het ook goed doen. En zeg nou zelf: onderstaande tattoo is zeker fantasierijk gevonden.

Overigens kan het nog erger. Klik in het overzicht op het woord 'Link' onder de hierboven getoonde foto en daarna drie keer op Forward. Op eigen risico, vies plaatje. Al kijk Homer Simpson nog zo onschuldig...

Bizar telefoonverkeer

Gistermiddag. Ik probeer een afspraak te maken met Acta, een tandheelkundig instituut. Ik bel dus met het algemene nummer. Het gesprek ging ongeveer als volgt.

Ik: 'Goedemiddag, met mij, kunt u mij doorverbinden met die en die van de afdeling zus en zo?'
Zij: 'Nee.'
Ik: 'Waarom niet?'
Zij: 'Ik weet niet of zij bereikbaar is.'
Ik: 'Kunt u dat voor mij navragen?'
Zij: 'Nee.'
Ik: 'Hoezo niet?'
Zij: 'De secretaresse van die afdeling is in gesprek.'
Ik: 'Weet u wat, zet u mij daar achter, dan wacht ik tot zij klaar is.'
Zij: 'Dat kan niet.'
Ik: 'Technisch niet?'
Zij: 'Dat doen we gewoon niet. Het kan niet.'
Ik: 'Ik hoef alleen maar een afspraak te maken.'
Zij: 'Dat kan niet want de secretaresse is in gesprek.'
Ik: 'Nog steeds?'
Zij: 'Ja.'
Ik: 'Hoe weet u dat?'
Zij: 'Dat is gewoon zo.'
Ik: 'Heeft u misschien een direct nummer van die afdeling?'
Zij: 'Nee.'
Ik: 'Vast wel.'
Zij: 'Maar dat ga ik u niet geven.'
Ik: 'Kunt u vragen of zij mij wil terugbellen?'
Zij: 'Wat is uw patiëntnummer?'
Ik: 'Dat heb ik niet.'
Zij: 'Dan wordt u vandaag niet meer teruggebeld.'
Ik: 'Hoe weet u dat?'
Zij: 'Dat doen ze nooit.'
Ik: 'Het is nog maar half vier en jullie zijn tot vijf uur geopend.'
Zij: 'Ja?'
Ik: 'Zal ik toch maar mijn nummer doorgeven?'
Zij: 'Ik zie uw nummer in beeld. 020...
Ik: 'Ik geef liever mijn 06, want ik wil dit telefoontje liever niet mislopen.'
Zij: 'Dat begrijp ik.'
Ik: 'Heeft u het nummer genoteerd?'
Zij: 'Eh, ja.'
Ik: 'Wanneer vermoedt u dat ik word teruggebeld?'
Zij: 'Daar kan ik helaas niets over zeggen.'
Ik: 'Hoe komt het dat uw instituut en met name die afdeling zo vreselijk onbereikbaar is?'
Zij: 'Dat kunt u het beste aan die afdeling zelf vragen.'
Ik: 'Met alle plezier, maar dat lukt dus niet als u niet meewerkt.'
Zij: '...'
Ik: 'Vindt u het niet heel grappig, dit?'
Zij: 'Nee.'
Ik: 'In ieder geval vriendelijk bedankt voor uw medewerking.'
Zij: 'Graag gedaan.'

De nieuwe video van Lady Gaga

Een slut fest in een badhuis. Of zoiets. Enkele scènes zijn geschoten zonder gekke outfits en vage makeup, en die springen er dan ook uit vergeleken met de psycho freakshow die Caca hier neerzet. Een freakshow die er met al die slowmotion overigens wél fantastisch uit ziet. Let ook op de gastrol van een heuse ijsbeer (op 3m45s) en de vuurspuwende bh tegen het einde. Goed ook om te zien dat er überhaupt nog iemand is die een bak geld durft uit te geven aan een popvideo.


Popjustice heeft een gedetailleerde obversatie over de Gagavideo online gezet. Terwijl ik alleen maar plaatjes heb zitten kijken, hebben zij zich verdiept in het concept. Er zit namelijk een verhaallijn in van Gaga die zichzelf prostitueert. Als een soort subliminale boodschappen zijn allerlei product placements verwerkt, dus naast de geacteerde prostitutie laat Lady Gaga op subtiele wijze zien wat voor commerciële hoer ze is. Slim ook. Dit zegt Popjustice erover: 'We would love all the product placement in this video about prostitution to be a deliberate statement about the nature of modern-day art vs commerce but we think that would proabably be overthinking things a bit and it's really just product placement for cash.'

Weezer promoot Snuggie

Bizarre promoties en vreemde productcombinaties: altijd leuk. De Amerikaanse band Weezer houdt wel van een geintje en daarom promoten ze hun nieuwste album in samenwerking met... Snuggie. Wie niet weet wat een Snuggie is: een deken met armen die mensen warmhoudt als ze op de bank voor de tv zitten.

Speciaal voor Snuggie maakte Weezer een infomercial, waarin naast de gebruikelijke bejaarden ook de bandleden een rol spelen. En speciaal voor Weezer ontwikkelde Snuggie een Weezervariant: een deken met armen waar de bandnaam opstaat. De Weezer Snuggie is verkrijgbaar in combinatie met het nieuwe album voor 29,95 dollar.

Weezer-frontman Rivers Cuomo had het in mei dit jaar al over de plannen. In muziekblad Rolling Stone zei hij: 'Een Wuggie is precies hetzelfde als een Snuggie, maar dan met de naam Weezer erop.' Helaas voor Weezer heeft de naam Wuggie het niet gehaald. Hieronder is de infomercial te zien.

Hepatitis 80

Vanmiddag ging het tijdens de lunch voor de verandering eens niet over het bestaan van god of wie er allemaal naar een onbewoond eiland moeten verhuizen. We hadden het over vreemde straatnamen. Op internet vind je lijsten vol vreemde namen, waarvan ik enkele voorbeelden zal noemen.

Je zal bijvoorbeeld maar in Almere wonen. Dat is al een straf op zich, natuurlijk, maar stel dat je per ongeluk in de Stripheldenbuurt belandt. Er is een Goofystraat, er is een Katrien Duckstraat, en ook een Brommie en Tommiestraat. Het Almeerse gemeentebestuur moet ergens collectief gestoord zijn geraakt, want wie haalt het in zijn hoofd een hele wijk te vernoemen naar popartiesten? Zo doorkruist de Rolling Stonesstraat de Jimi Hendryx-, Supremes- en Golden Earringstraat.

En je zou maar in Pijnacker wonen en iedere keer bij 'adres' dit moeten invullen: Burgemeester Jonkheer Hesselt van Dinterstraat. Nu is dat nog vrij eenvoudig in te korten, maar dit Zaandammer adres niet: Haaldersbroekerdwarsstraat.

Zelf vind ik de Dubbele Worststeeg in Amsterdam nog wel geestig. Meer voorbeelden zijn te vinden op Wikipedia. Maar waarom niet zelf iets verzinnen? Een wijk vol ziektes bijvoorbeeld. 'Ik woon op Hernia 44'. Of Hepatitis 80. Tering 23. Of een wijk vol achterlijke kindernamen. Kimberlyplantsoen. Rodneyboulevard. Puck en Muckplein (die laatste bestaan echt. Is een tweeling). Of iets met sport. Zouden er mensen zijn die aan de Feyenoordlaan willen wonen? In Amsterdam?

Zeeman is de nieuwe Dirk

Nog altijd zie ik jongeren rondlopen met zo'n idioot afgezakte broek. Dat is geen gezicht en ik had dan ook gehoopt dat deze rage snel over zou waaien. Nu gaat het er bij zo'n afzakbroek natuurlijk om dat het merk onderbroek van degene met de afgezakte broek duidelijk zichtbaar is. Boven de bilnaad staat dus heel groot 'Björn Borg', 'Calvin Klein' of 'Tommy Hilfiger'.

Zeeman, de textielsuper waar het altijd stinkt naar goedkope gympen, haakt handig in op de onderbroekenlogotrend, door net als supermarktketen Dirk van den Broek destijds de underdogpositie uit te buiten. Dirk deed dat met een plastic boodschappentas met daarop heel groot het DIRK-logo, Zeeman doet hetzelfde met een knalgele of blauwe boxer. Via de site gratis te bestellen, één per klant, zolang de voorraad strekt.

Ik heb er natuurlijk meteen een gekocht. De gele. En als ik 'm aan heb zal ik heel sjiek mijn jeans op half zeven laten hangen.

Vier keer totaal onzinnig

In de aanbieding: een dame die rapt over haar toiletbezoek, een overzicht van dwergen in actie, mensen met een te bruin hoofd en mensen met een bijenbaard.



Dwergen in actie
Mensen met een te bruin hoofd
Mensen met een bijenbaard

Boggle

Ik kijk er nooit naar, maar soms duikt Man Bijt Hond (NCRV) ineens op bij De TV Draait Door in DWDD. Gisteren bijvoorbeeld. Zo ging het ongeveer.

Een man belt aan bij een Brabants echtpaar. Hij doet open, zij blijft buiten beeld. 'Mijn vrouw is al bekend van tv', zegt de man. De vrouw, toch te nieuwsgierig, verschijnt ook in de deuropening. 'Herkent u haar niet, meneer?' De Man Bijt Hond-man doet een poging, maar nee, hij herkent haar niet. 'Jawel, kijk maar eens goed. Ze heeft meegedaan aan Lingo. Maar toen heette het nog Boggle. Dat was toch ook van de KRO?'

Dat brengt mij op het volgende: wanneer maakt Dodi Apeldoorn haar comeback op de Nederlandse tv?