Een opgezwollen vijftiger met zwartgeverfd haar en een klapperend kunstgebit

Het idee dat Michael Jacksons Neverland misschien zijn laatste rustplaats wordt - in combinatie met een groots opgezet herdenkingsmuseum annex pretpark - doet meteen denken aan Graceland. Het is al meer dan tien jaar geleden dat ik een persreis maakte voor sQueeze, de eerste Nederlandse gay glossy die vorig jaar ter ziele ging. We vlogen op Memphis, waar alles Elvis ademde.

Met vier andere journalisten begonnen we onze reis in de bluesstad, om langs de Mississippi af te zakken tot de stad Jackson (what's in a name). Onderweg bekeken we katoenplantages, de loopgraven bij Vicksburg, het universiteitsstadje Oxford, het met casino's volgeplempte kunstmatige eiland bij Tupelo (gokken op het vasteland was verboden) en de trailerparken met hilbillies en rednecks aan de ene kant, en arme negers aan de andere kant van de snelweg in het enige stadje waarvan ik de naam ben vergeten.

Uiteraard mocht een bezoek aan Graceland in Memphis niet ontbreken. Een audiotour die was ingesproken door Priscilla Presley leidde me door de potsierlijk ingerichte vertrekken van de enorme mansion (hoe noem je zo'n woning eigenlijk in het Nederlands? Het is te ordinair voor een villa en te kitsch voor een landhuis). De jungle-kamer, vol dierenhuiden en een bank in luipaardprint, ertegenover een wand met meer dan tien enorme beeldbuizen. De keuken, waar Elvis iedere dag genoot van zijn sandwich met peanutbutter en banana (in mijn koptelefoon hoorde ik hoe Priscilla een beetje overgaf in haar mond). De tuin met het graf, waar zogenaamd Elvis lag begraven. Het hek om het landgoed was van voor naar achter behangen met geplastificeerde liefdesuitingen en dito bloemen.

In Memphis bezochten we ook de Sun Studio's waar artiesten als Elvis en BB King hun platen opnamen, aten we fried pickles op weg naar het geboortehuis van The King en mochten we in Lisa Marie, zijn met bladgoud beklede privévliegtuig. Maar de meeste indruk maakte Graceland Too. Aanvankelijk weigerde de pr-dame af te stappen van het officiële programma, want Graceland Too zou niets toevoegen aan onze persreis en bovendien had ze liever niet dat we erover schreven.

Want wat bleek nou: Graceland Too was het woonhuis van ene Paul McLeod, een opgezwollen vijftiger met zwartgeverfd haar en een klapperend kunstgebit die compleet geobsedeerd was door zijn held. Zijn huis was in de loop der jaren volgeslibt met Elvis-memorabilia - de wanden behangen met honderden singles en elpees, vergeelde krantenknipsels, muffe optreedpakken, duizenden foto's van Elvis in zijn goede tijd en nog véél meer van de uitgerangeerde vetzak van niet veel later. Het museum was (en is nog steeds) 24 uur per dag geopend. Wie op de deur klopt krijgt gegarandeerd entree - als McLeod zelf niet thuis is neemt zijn zoon de honneurs waar: een jongen met een vetkuif die luistert naar de naam (je raadt het al) Elvis Aaron Presley McCleod.

Van iedere bezoeker wordt steevast een foto gemaakt, die ook weer ergens op de overvolle muren komt te hangen. Ook ik hang tussen de tienduizenden polaroids, al zou ik niet weten waar. En over een jaar of twintig is er ongetwijfeld ook een Neverland Too, waar ik ook heel graag wil komen te hangen.

De comeback van de monobrow

Of Unibrow. Of gewoon 'Bert'. De monobrow is terug van weggeweest, als we fotograaf Ben Toms moeten geloven. Sterker nog: hij is waarschijnlijk degene die een trend veroorzaakt op wenkbrauwmodegebied. Beroemde dragers van de monobrow zijn Lourdes Ciccone (die tot haar twaalfde geen pincet mocht aanraken van moeder Vadge), schilderes Fridah Kahlo, Tom Selleck en de eerder genoemde Bert van Ernie.

Voor een fotoserie in Dazed & Confused gebruikte Ben Toms het model op de foto. Binnenkort de vrouw met de baard? Het kan maar zo, zegt Trendhunter: 'His interesting choice in models may be a signal to the mainstream that unconventional beauty is now making it to the mainstream.' En hier een website die volledig in het teken staat van doorgegroeide wenkbrauwen.

Mama se mama sa mamichael Jacskon

Ik blijf nog even zwelgen in de MJ-hype die na zijn dood hysterische vormen begint aan te nemen. Het journaal opende vanmorgen met beelden van pappa Joe bij een galafestijn en Demerol-nieuws over de dokter (ik héb het niet gedaan!).

Intussen beweert ex-vrouw Debbie Rowe dat ze heus geen voogdij hoeft over de kinderen. Ze zegt in een interview met het gerenommeerde (tsss) News of the World dat ze als een paard is geïnsemineerd met zaad van een anonieme donor. Michael is er zelf geen seconde aan te pas gekomen en het huwelijk was een farce. Toen bleek dat ze geen kinderen meer kon krijgen, heeft Michael haar direct gedumpt. (Update: dit hele interview is fake, niets van waar dus wat hier staat.)

Oddee.com brengt een lijstje met tien dingen die we nog niet wisten van de King of Pop. Zo had hij gepatenteerde vooroverbuigschoenen laten ontwerpen voor een dance-act rond Smooth Criminal. Zijn beste vriend was aapje Bubbles, die zijn dagen nu slijt in een opvangcentrum voor showbizzdieren. Michael zocht hem nog regelmatig op, wat in Bubbles kinderlijk enthousiasme opriep. Verder had Michael last van zijn geentjes en had Sega al in de eighties een videogame aan hem gewijd.

Tot slot een lieflijk eerbetoon uit de Filippijnse gevangenis. Twee jaar geleden was de gevangenisversie van Thriller een wereldwijde hit. Nu doen ze hetzelfde met drie andere Michael-hits. Het schijnt dat de gevangenen de de hele vrijdagnacht hebben geoefend om het filmpje zaterdag online te krijgen. Waarvoor dank.

Marco Borsato is de duivel

Ik heb het eigenlijk altijd al geweten. Marco, met z'n gemene knijpoogjes. In mijn niet aflatende honger naar nieuws over Michael Jackson kwam ik terecht op de website van het Reformatorisch dagblad. Wat een vreemde artikelen zijn daar te lezen... Allereerst schrijven ze de King of Pop rechtstreeks de hel in met z'n verdorven, seksuele gedrag en satanische muziek. Maar iets verderop wordt een 26-jarige jongen geïnterviewd die is bekeerd. Op de vraag 'Popmuziek staat op één lijn met zonde?' antwoordt hij:

'Ja. Ik stel altijd heel zwart-wit richting jongeren: je moet er goed rekening mee houden welke mogelijkheden je de duivel geeft door deze muziek te draaien. Eigenlijk zet je de deur wagenwijd voor hem open en zeg je: Hartelijk welkom. Ik denk dat we in onze kring de realiteit van de duivel enorm onderschatten. Hij kan komen in een Marco Borsatopak, maar ook in een zwart pak. Het maakt hem niet uit.'

Ook triest: 'Als ik in de winkelstraat loop en muziek van Armin van Buuren of DJ Tiësto hoor, moet ik m’n best doen het niet mooi te vinden.' Tja. Hoe moeilijk kun je het jezelf maken. Doe normaal.

Michael Jackson is in heaven now

Zijn er eigenlijk mensen die de moonwalk níet hebben geoefend?

Mij is het in ieder geval nooit gelukt deze soepele achteruitbeweging onder de knie te krijgen. Van 50 jaar Michael Jackson heb ik precies de helft bewust meegekregen.
1984 - Beat it, dé hit van een schoolkamp.
1987 - op de fiets naar een ander dorp voor Bad, op cassette.
1989 - Een klasgenootje van mijn zus overlijdt. Wekenlang was het drakerige Ben het enige nummer op haar playlist.
1991 - Give in to me, met een scheurende Slash op gitaar.
1992 - Hakken en gabberen in Duitsland. Michael Jackson Is In Heaven Now. En hier ergens ging het faliekant mis.
2001 - De glorieuze comeback met You Rock My World mislukt volledig. In de video was slechts een schim te zien van de Michael die hij ooit was.


Als je al op je vierde door je vader het podium wordt opgeslagen, dan gaat het geheid een keer fout. Al in de Thriller-tijd vertoonde Michael vreemde trekjes, met z'n Bubbles, de zuurstoftank en Neverland. Maar wat gaf het: hij maakte baanbrekende muziek en was een van de eerste zwarte artiesten op het destijds nog racistische MTV. Billie Jean heeft de beste bassline aller tijden. Wanna Be Startin' Something is het beste dance-nummer ever (nou ja, vandaag dan). Ik heb er nog even een Hitkrant bijgepakt uit de zomer van 1987 (ja, die heb ik nog) en de muziekwereld schreef verbaasd over het feit dat Michael de promotie van Bad begon met een ballad. Het gesproken intro van I Just Can't Stop Loving You ken ik nog altijd helemaal uit mijn hoofd. Net als de tekst van Vincent Price op Thriller: 'Darkness falls across the land...'
Er zijn te veel hoogtepunten om op te noemen. Who's Loving You live met de Jackson 5. Show Me The Way To Go. Het complete Off The Wall-album. De Thriller-cd minus The Girl Is Mine. Dirty Diana. Smooth Criminal. Remember The Time.

De laatste jaren was het alleen maar narigheid waarmee Jackson in het nieuws kwam. En lang niet alle muziek was nog goed. De ballads werden zoeter en zoeter en Invincible (2001) was overbodig en achterhaald. Toen hij eerder dit jaar aankondigde dat hij vijftig keer ging optreden in Londen, dacht ik nog: dat houdt ie nooit vol. Ergens zag iedereen het ook wel aankomen dat er een keer wat zou gebeuren met Michael Jackson. Toch kwam het nieuws van zijn overlijden totaal onverwacht.



Als eerbetoon aan deze muziekheld een aflevering van South Park, waarin de Jeffersons hun entree maken in het dorp. Het blijkt hier te gaan om een undercover-operatie met een heel goed gelukte parodie op Michael. Met een glansrol voor Blanket.

Heee-heee! A-cha Ooh! Cha-mo-nah!

Waar zijn Baba & Roody gebleven?

Kan iemand mij vertellen waarom Baba & Roody niet gewoon op YouTube staan met het meesterlijke lied Hacka Tacka Music? Het illustere duo moest ik opduikelen in een duister hoekje van 123video.nl en dan houdt de clip er al na twee minuten mee op. Maar het was het zoeken meer dan waard, dus kijk snel naar dit libido-killende kreunnummer.
Er is sowieso weinig meer te vinden van Baba & Roody dan de singlehoes van dit nummer, met op de b-kant de Franse vertaling La Musique Erotique.

Hier de video:


En hier een fragment van de tekst:
Reggae, rummadata (I like it, I like it)
Reggae, rummadata (I like it, I like it)
Reggae, rummadata (I like it, I like it)
Reggae, rummadata (I like it, I like it)

Everybody likes it

It's big, it's big

It's nice, it's nice

Oooh, forbidden

Oh

Ah, ah, uh-uh

Uh, Ah, ah

Ah, ah, mmm-mmm

Ah, ah, aaaah

HAh, ahhAh, ah

Oooh

Ah, ah, uh-uh, Ah, ah, uh, ah

Oh, ah

Binnenkort een blog over de spoken word-versie van Imagine door niemand minder dan Joan Collins, Mrs. Miller en haar Downtown en het Duitse Badesalz.

Geen groter vermaak dan leedvermaak

De Stichting Media Rakkers maakt zich ernstig zorgen over de afzeikcultuur. Uit onderzoek moet blijken dat kinderen veel te gemeen en hard worden als ze worden blootgesteld aan 'boosaardige kwaadwillende vreugde'. En dat dat echt iets is van deze tijd. Onzin natuurlijk, GeenStijl laat zien dat het vroeger allemaal veel erger was: 'Tot enkele honderden jaren gingen onze voorouders nog op zaterdag massaal naar het marktplein om daar veroordeelden in de schandpaal met tomaten, eieren en wat niet meer te bekogelen, gewoon omdat dat grappig was. Onthoofdingen, ophangingen en vierendelen waren indertijd ook bijzonder geschikt als gezinsuitje, trouwens. Man, wat heeft men dáár bij gelachen.'

Ik ben dol op leedvermaak. Om de eerste Idols heb ik me helemaal blauw gelachen. Kent iemand Milangela nog?

Happiest people ever

Gezellig.
Pagina vier is het leukst.

Afgeluisterd in New York

Het Parool was heel lang mijn favoriete krant, maar sinds een jaar of anderhalf vind ik er niet zoveel meer aan. Opgezegd dus, en nu lees ik de meeste artikelen gratis online. In een aardig verhaal over kunstenaar Julika Rudelius kwam ik een link tegen naar OverheardInNewYork.com. Op deze site een verzameling al dan niet aangedikte, afgeluisterde gesprekken. Zoals deze bijvoorbeeld:
Ghetto guy 1: Yo man, you know what I want right now?
Ghetto guy 2: Pussy?
Ghetto guy 1: Naw man, one of those falafels.
Ghetto guy 2: Not pussy?
Ghetto guy 1, lifting hands up like scale: Man, falafel. Pussy. Pussy. Falafel. I'd take that falafel any day. (pause) Does that make me gay?

En deze:
White man: You going to church too?
Black woman: Yes.
White man: You know, I just started crying last week at service. It is so powerful.
Black woman: I know.
White man: I mean, our next President will be the last President before the Antichrist comes. Are you ready to be saved?

De soulstrot van Millie Jackson

Alweer 64 jaar is ze, maar Millie Jackson treedt nog steeds op. De soulzangeres heeft in Nederland nooit een hit gescoord, al kennen we de Fuck You Symphony misschien nog, uit de show van Curry & Van Inkel. De titel zegt het al: verwacht bij Millie Jackson geen zoetgevooisde liefdesliedjes, maar vuilbekkerij van de bovenste plank die met een flinke dosis humor op de plaat is gezet. Vooral haar werk uit het midden van de jaren zeventig is goed: (If Loving You Is Wrong) I Don't Want to Be Right, Feelin' Bitchy en The Rap. Later ontdekt en verkracht ze disco, onder andere met Sexercise. Haar laatste album maakte ze in 2001, getiteld Not For Church Folk en met de single Butt-A-Cize.



Overigens duikt Millie Jackson steevast op in lijstjes met de lelijkste albumhoezen ever. Waarom eigenlijk? Ik vind dat ze een erg charmante poop face heeft.

Komt er een heffing op internet?

De commissie-Brinkman wil dat de overheid een heffing moet opleggen aan iedereen met een internetabonnement. Waarom? Om de krantensector kunstmatig in leven te houden.

Ik citeer uit Trouw: 'In het advies van de commissie-Brinkman aan minister Plasterk (media) wordt niet rechtstreeks het verband gelegd, maar duidelijk is dat vooral internetinitiatieven bij regionale media hiermee moeten worden gefinancierd. Volgens de commissie kan de heffing ook helpen om de consument van media en internet duidelijk te maken dat nieuws en nieuwsgaring niet gratis is.'

En die commissie-Brinkman denkt dat dat iemand iets kan schelen of nieuwsgaring gratis is? Mensen betalen al voor hun internetabonnement en ik kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die dit zomaar slikken. Bovendien: ik ben geabonneerd op een krant, krijg ik die heffing dan ook voor mijn kiezen? In dat geval zeg ik meteen mijn krant op.

Waarom zou je nieuws anno 2009 nog steeds koppelen aan de bestaande krantensector? Die online maar een piepklein deel uitmaken van het WWW? Ik denk dat die commissie eerst maar eens een cursusje internet moet gaan doen. Dit advies druist regelrecht in tegen alles waar internet voor staat.

Lees vooral ook de reacties onder het bericht op Trouw. Vooral deze spreekt me aan: 'Onder andere Trouw is leeggeplunderd door 'n stel roofkapitalisten. Ja, dan heb je geen geld meer voor innovatie. Los daarvan: ik wil best 'n internet-abonnement (komt weer dezelfde riedel, 't wordt eentonig), maar alleen Internet Explorer wordt ondersteund. En ik heb problemen met de site, waarvan ik vermoed dat die daarmee te maken hebben. Daar ga ik niet voor betalen.
Papieren krant? Sorry, ik vind de kwaliteit van het nieuws zo achteruit gedenderd vergeleken bij wat ik op internet kan vinden, dat heb ik er niet meer voor over. En dat gaat niet beter worden met de nieuwe eigenaar, vrees ik.'

Point taken, en nu weer aan het werk.

@Perez Hilton: get a fucking life!

Zo. Het was de dag van de huilebalkende b-sterretjes. Eerst huilde ex-zanger Peter Andre (en ex-man van opblaaspopje Katie Price) uit over zijn scheiding bij zijn moeder. Daarna was de beurt aan celebritybasher slash hielenlikker Perez Hilton. Ein-de-lijk had iemand (namelijk Will.I.Am van de Black Eyed Peas) het lef dit omhooggevallen schertsfiguur letterlijk de mond te snoeren, door hem eens flink op z'n bek te slaan. Wat er vervolgens allemaal is gebeurd met dit zichzelf Queen of all media noemende gedrocht is te belachelijk voor woorden. Direct nadat hij de politie had gebeld verschenen allerlei idiote noodkreten op Twitter. 'Help me! I'm bleeding! Call the Police! Why aren't they coming! Help me, please!' Het gekke was dat het telefoonnetwerk van Toronto daarna platlag, vanwege alle telefoontjes van Perez-adepts die hun held wilden redden.

Heel jammer natuurlijk, dat er geweld aan te pas moet komen om deze wansmakelijke roddelkont tot stilte te dwingen. Maar stiekem denk ik: William, had maar wat harder geslagen. Niet per se dood, maar gewoon zo hard dat Perez even een aantal weken was uitgeschakeld. Zodat ie even pas op de plaats had kunnen maken. Even nadenken over de zinloosheid van z'n veelal kwetsende opmerkingen over sukkelende celebs (die hij subiet de hemel inprijst zodra hij backstage mag of gratis naar optredens kan) en dat vreselijke gekoketteer met de sterren die hem zogenaamd 'kennen'. Maar helaas, de narcist heeft een filmpje op z'n site geplaatst waarin hij hysterisch jankend beklag doet over het vreselijke leed dat hem is aangedaan. Boohoo!

Ik zeg: get a life, get over it en hou op met irritant doen. Hoe sneu kun je zijn...

Idioot dat...

... de hond van Barack Obama op internet automatisch zijn achternaam draagt. Jan Peter noemt zijn huisdier toch ook geen Bello Balkenende?
... kindertraktaties op school leiden tot wedijver onder de ouders. Soms gaat dat zover dat ze een extern bureau inhuren voor het samenstellen van een traktatiepakket, zoals bijvoorbeeld Jarigjetje.nl.
... de godsdienstwaanzinnigen van de SGP een ledenvergadering van naturisten in Ouwehands Dierenpark willen verbieden. What's next: alle apen een broekje aan?
... de Telegraaf maar blijft schrijven over het sletterige gedrag van Christiano Ronaldo.
... deze zin écht in Het Parool staat: 'Na twintig jaar praten vinden ondernemers en deelraadsleden dat de Van Woustraat nu eindelijk eens moet worden opgeknapt.' Wat? TWINTIG jaar?
... Sp!ts vanmorgen een taart kwam brengen vanwege het tienjarige bestaan en trots meldde dat er in totaal een miljard kranten zijn gedrukt. Hoeveel bomen zijn dat?
... Revu steeds moeilijker moet gaan doen om aandacht te trekken voor specials in het zieltogende blaadje. Maar hoe kan het dat deze - toch best leuke - viral nauwelijks is opgepikt?
... dat het hooguit 'meest droog' is, eind juni, maar verder naar, koud kutweer.

Xaviera Hollander en haar roomwitte borsten

Tja. Als je het zo opschrijft klinkt het bijna smakelijk, maar dat was het zeker niet. Donderdag stond ik kaartjes te kopen voor een voorstelling in de Stadsschouwburg, het Antiononi Project. Nu heb ik er een gruwelijke hekel aan wanneer mensen te dicht achter je gaan staan in de rij. Deze persoon had bedacht dat ze gewoon maar helemaal tegen mijn rug aan ging hangen. Ik had al een paar keer met m'n ellebogen naar achteren gepord, maar de persoon achter me weigerde een stap terug te zetten. Ik keek om en zag dat het Xaviera Hollander was. Of eigenlijk gewoon Vera de Vries, zoals de zelfbenoemde Happy Hooker is geboren. Blij was de hoer echter al lang niet meer, eerder ongeduldig en irritant.

Om er achter te komen wat Xaviera tegenwoordig uitvoert, ben ik gauw naar haar website gegaan. Ze is geen hoerenmadam meer, maar schrijft nog wel boeken over haar leven. Ook heeft ze een vakantievilla in Marbella, waar ik meteen een zomer wil doorbrengen. Lees maar: 'In 2007 Xaviera has totally renovated her magnificent villa in sunny Marbella, so that she can offer no less than 6 bedrooms to friends and interested people who want some fun and sun. Her house is in the Costa del Sol of Southern Spain and is located in a secluded area where guests can even frolic around in the nude if they wish.'

Over naakt gesproken (en daarmee komen we weer uit bij de kop van dit stukje). Op haar website een overzicht met foto's van Xaviera door de eeuwen heen. Vooral haar verjaardagsfoto's geven een onthullend kijkje in het leven van de 66-jarige Xaviera. Zo legt ze samen met een andere, vreemd gekapte vrouw (haar zus?) haar borsten op het hoofd van een man (háár man?). En precies dát voelde ik donderdag dus tegen mijn rug aanduwen...

Konijnenverslaving

Op mijn vrije vrijdag zit ik op kantoor in Amstelveen, uren op te sparen voor een paar vakanties in juli. De redactie is brak van alle feestjes van de afgelopen week en op de een of andere manier is de middag in het teken komen te staan van konijnen. Wat begon met een persbericht over de herlancering van Nijntje.nl is uitgelopen op een slagveld vol dode dieren. In mijn inbox een afgehakt konijnenhoofd en het onderstaande knuffeldier:

Mijn bijdrage bestaat uit een verhaal over Miriam Sakewitz uit Portland, Oregon. Zij is verslaafd aan konijnen. Miriam had zich verschanst in een hotelkamer, waar ze werd betrapt op het illegaal houden van tientallen konijnen. Het kamermeisje gaf Miriam aan bij de politie, die haar meteen heeft ingerekend. Want wat was nou het geval: Miriam had eerder toegeslagen, maar dan gewoon bij haar thuis. Drie jaar geleden trof de politie 250 levende konijnen aan in haar woonkamer en 100 dode in haar diepvries. Nadat de politie de levende konijnen elders had ondergebracht, brak Miriam daar in en stal ze een aantal konijnen terug. Dat kwam haar op een voorwaardelijke gevangenisstraf te staan.

Miriam dacht de politie te slim af te zijn door haar konijnenverslaving voort te zetten in een hotelkamer. Agenten roken onraad toen zij een zak wortelen van vijf kilo aantroffen bij Miriam thuis. Toen duidelijk werd dat ze bezig was een nieuwe verzameling aan te leggen is Miriam subiet het gevang ingegooid.

En als jij dit leest, dan zit ze er nóg!

Nederlandse homo's: Bruno officieel goedgekeurd.

Gelukkig. Pak van mijn hart. Pheew. De homobeweging in Nederland maakt zich geen zorgen over de gevolgen van het vertonen van de nieuwe film van Sasha Baron Cohen. Zelfs opperhomo Henk Krol - bij wie er normaliter nog geen lachje af kan - heeft zitten gieren: "Ik heb wel erg kunnen lachen om het clichébeeld dat in de film van homo's wordt geschetst. En de grappen gaan meer ten koste van de mensen van wie hij de domheid aantoont dan van homo's." We mogen er dus gewoon om lachen. Zaterdag is de première, vanaf 9 juli is de film overal te zien. Zin in.

Wat betreft de outfit op de bovenstaande foto heeft Michael K. van Dlisted weer eens het leukste commentaar: "You know Lady CaCa is flipping out at her stylist right now, because she has this same outfit in her closet just waiting to be worn."

Lily Allens aller-, aller-, allerleukste video tot nu toe

Hoe een simpel idee heel erg grappig uitpakt. De nieuwe video van Lily Allen zit vol geweldige special effects. Bekijk hieronder de clip van Fuck You, het begint vanaf 0.41 ongeveer...

Nieuwe trend: self inflation

Vooralsnog was deze techniek bedoeld voor het kweken van extra huid, bijvoorbeeld voor brandwondenslachtoffers. Maar nu is het ook gewoon 'mooi'.

Augmented reality en het zelfregulerend authenticiteitsmodel

Het leuke van werken bij een marketingblad is dat er allerlei (soms bizar) jargon voorbijkomt. Zo volgden mijn collega en ik laatst via internet een sessie op Marcom, waarbij een aantal koppels op zoek ging naar crisisbestendige verdienmodellen. Ze waren druk in de weer met flip-overs waarop ze in elkaar grijpende cirkels tekenden. Hierin zetten ze buzz words als 'social media' en 'web 3.0'.

We bedachten dat we zoiets ook heel goed zelf kunnen. Binnenkort verhuren we ons voor 200 euro per uur voor het geven van een powerpoint-presentatie over ons eigenbedachte 'zelfregulerend authenticiteitsmodel'. Wat in ieder geval niet ontbreekt in onze presentatie is het Apple-logo, want geen voordracht is compleet zonder dit baken van moderniteit. Als er iets wordt misbruikt in marketingland is het wel de voorbeeldfunctie van deze computerboer.

Goed. Het laatst buzzwoord is Augmented Reality. SPRXmobile presenteerde dinsdag een hele coole applicatie voor de nieuwe generatie iPhone en Google's Android-apparaat, Layar geheten. 'Met de browser wordt een digitale laag gelegd over het camerabeeld in een mobiele telefoon. Een gebruiker die rondkijkt door de lens, ziet real time welke huizen te koop en te huur zijn, welke bars en winkels populair zijn, en waar in de straat zich vacatures, zorgverleners en geldautomaten bevinden.' Bekijk een leuke video hierover op MarketingTribune.nl.

Eigenlijk is Amelie een heel eng wijf

Enkele jaren geleden begon het met The Shining, daarna ontstond er een regelrechte hype rond het maken van alternatieve filmtrailers voor bekende films. In de reïnterpretatie is Mary Poppins ineens een gevaarlijk secreet en de poppetjes van Toy Story doen Child's Play verbleken. Een van de leukste trailers is die van Amelie. Het zoetsappige verhaaltje van weleer blijkt ineens een sinistere cultfilm. Heel goed gedaan. Hier een overzicht.

Vakantieplannen

Deze zomer gaan we op pad met Eliza. Gewoon, ergens op een berg in Europa. Deze bijvoorbeeld:

Een dag uit het leven van Sonya, de plompe lori

Sonya is een plompe lori. Ze doet de hele dag niets anders dan wormen eten, vindt het heerlijk gekieteld te worden en als ze daarvan moet bijkomen doet ze dat in haar speciale plompe lori-nachtverblijf. De oogopslag van Sonya staat standaard op quasi-laconiek, alsof ze wil zeggen: 'ik heb ook geen idee waarom ik eigenlijk besta'. Gelukkig maakt het Duitstalige Elvisnummer het allemaal wat draaglijker.

Hanneke Groenteman: 'Froukje herkende me niet eens, dat wicht'

Tring, tring!
HG: Omroep MAX, met Hanneke Groenteman?
MvN: Dag Hanneke, met Matthijs spreek je. Wat leuk dat ik je meteen aan de lijn krijg.
HG: Ik doe hier ook de receptie. Met welke Matthijs heb ik het genoegen?
MvN: Van Nieuwkerk, van de VARA.
HG: Het heeft niet veel geholpen hè, die presentatiesessie van zaterdag...
MvN: Nee, niet bepaald Hanneke, en daarvoor bel ik ook. Wat heb je precies met ze gedaan?
HG: Nou, we hebben toch heel aardig geoefend hoor. Art en Waldemar deden erg hun best. Maar die Froukje hè?
MvN: Vertel.
HG: Ze herkende me niet eens, dat wicht, maar ze wilde wél meteen weten of ik lesbisch was. Toen vroeg ze of ik die mevrouw van Nova was met dat radiohoofd en daarna verwarde ze me met Rita Verdonk. De rest van de dag heeft ze me Anneke genoemd. Er was wérkelijk geen doorkomen aan.
MvN: Vertel!
HG: Het enige wat ze vroeg was: 'Hoe zie ik eruit?', 'vind je mij knap?' en 'Moet ik m'n kipfiletjes even uit de kleedkamer halen?'.
MvN: Vertel!!!
HG: Nee, dat lijkt me verder niet boeiend. Wat me vooral erg stoorde dat ze ging zitten ginnegappen met de jongens toen ik een oude aflevering van De Plantage had opgezet.
MvN: O jee...
HG: Zeg dat wel. Plotseling riep ze: 'Die dikke man in die schipperstrui, is dat Maarten van Rossum?'
MvN: Da's dan wel weer knap, dat ze die naam kent.
HG: Matthijs, wat vind je ervan: zal ik er morgen anders gewoon zelf gaan zitten, bij De Zomer Draait Door?
MvN: Dat lijkt me geen goed idee, Hanneke. Dan haken de resterende kijkers ook af. Jij bent toch meer iemand voor oude vrouwen die met hun poes op schoot naar kunst of naar andere oude mensen willen kijken.
HG: Je wordt bedankt Matthijs, ik zal je nog eens helpen!
MvN: Jij ook bedankt, en succes nog bij Omroep Max.
Tuut, tuut, tuut...

Mediacolumn: de verziekte graaicultuur van de NPO

Dat de publieke omroep een achterhaald systeem is dat aan overbodige zuilen is opgehangen, wisten we al. Dat er bij de omroepen een verziekte graaicultuur heerst, wisten we ook. Maar hoe erg het precies is gesteld met de ongebreidelde zelfverrijking bracht NRC Handelsblad zaterdag aan het licht. Wat blijkt: bij de NPO heerst een verziekte cultuur waarin alles kan en mag.

Enkele voorbeelden uit het NRC-artikel. BNN-voorzitter en programmamaker Patrick Lodiers blijkt zijn toch al riante salaris via een bv te spekken met inkomsten uit de dvd-verkoop van het tv-programma De Lama's - overigens met goedkeuring van het Commissariaat voor de Media. Het Tros-programma Bibaboerderij blijkt een regelrecht marketingconcept van supermarktketen C1000.

Lees verder op MarketingTribune.nl

Even een blik hamburgers opentrekken

Een complete kip of vissenbekken waar de tanden uitsteken. Vogelnestjesvocht. Varkenshersenen. Krokodil in currysaus. Geroosterde sprinkhanen met ei. Schapentongen. Allemaal overheerlijk voedsel dat als gemeenschappelijk kenmerk heeft dat het in blikvorm verkrijgbaar is. Hoe smeriger, hoe beter, maar de leukste is een hele simpele hamburger in blik.

Nieuw: vleesparfum van Britse Burger King

Vreemde campagne van de Britse Burger King. Om een eau de toilette met vleesgeur aan de man te brengen is het jurylid van Britain's Got Talent Piers Morgan uit de kleren gegaan. In een billboardcampagne laat een volledig naakte Morgan de Britten kennismaken met de parfum, met de slogan 'The scent of seduction. With a hint of flame-grilled meat.'

De campagne verwijst heel tongue-in-cheek naar de gepolijste ondergoed-advertenties van beroemdheden als David Beckham. Op YouTube is bovendien een making-off te zien van de fotosessie met Morgan.

De eau de toilette heet Flame en is te koop bij Selfridges voor 4,99 pond. Burger King claimt hiermee de goedkoopste celebrity-parfum in handen te hebben. Flame was al eerder te koop in de VS en doet het volgens de hamburgerketen erg goed. De grote vraag bij deze campagne is: wat brengt Burger King op het bizarre idee een parfumlijn met vleesgeur te lanceren? En waarom leent Piers Morgan zijn lichaam aan deze campagne? Is het echt?

Dick & Beaver-spotter

'Bijna zomer! De tijd om lekker te gaan spotten! Check nu wat er in iemands broekje zit met de Dick and Beaver spotter!' Gezien in een reclameblok op TMF. Zojuist geïnstalleerd op mijn telefoon en uitgeprobeerd op mijn collega's. Wat blijkt: collega J. zit niet voor niets altijd wijdbeens, collega P. heeft helemaal geen beaver en collega C. rende uit pure schaamte heel hard weg toen ik mijn telefoon voor z'n kruis hield.

Het bovenstaande is allemaal niet waar. Wie verzint zoiets als een Dick and Beaver spotter? En probeert mensen hier in te laten trappen? Net even gecheckt en het blijkt te gaan om ringtoneboer Celldorado. Die ook love tests aanbiedt voor 4,50 euro per sms, plus ook nog eens downloadkosten. En dat in een vaste abonnementsvorm van drie berichten per week. Ik was ringtonegewijs blijven haken bij die vreselijke crazy frog en Silence I kill you, maar dit slaat alles. Een ander voorbeeld: jongeren kunnen via sms uitvogelen wanneer ze doodgaan. Of hoe hun baby gaat heten als je twee namen sms't, voor het luttele bedrag van 3 euro per bericht.

Ben benieuwd hoeveel jongeren hier dagelijks instinken en hoeveel Celldorado verdient met deze onzin.

Hello Kitty voor mannen

Omdat onze eigen Hello Kitty-schrijfster deze week tachtig had kunnen worden, even aandacht voor de Japanse Hello Kitty. Dit moet het cartoonfiguur zijn met de meeste merchandising ever. In Nederland duikt er af en toe een broodtrommel op, een fietsbel, of een horloge. Maar in China en Japan gaan ze los met complete interieurs. Sinds kort is er ook een mannenlijn met Hello Kitty-spullen. Wat te denken van een Hello Kitty-grasmaaier? Hello Kitty-ondergoed? Maar het kan nog veel gekker: ook het serieuzere knalwerk bestaat sinds kort in een Hello Kitty-variant.



Niet dat ik met die troep ga rondlopen, daarvoor is het natuurlijk veel te belachelijk. Hoe belachelijk precies is te zien op HelloKittyHell.com. Je kunt het zo gek niet bedenken of er is een Hello Kitty-versie van gemaakt. Kijk en huiver. Overigens liep een vriendin van mij rond in een t-shirt met daarop een afbeelding van de beroemde kat die heel pikant een borst ontbloot. Daaronder de tekst: Hello Titty.

Tip: Religulous

Het was de week van de documentaires. Dinsdag zag ik Religulous, een onthullende en grappige zoektocht naar de waanzin van welk geloof dan ook. Ex-komiek Bill Mahler ging de hele wereld rond om religieuze misstanden aan de kaak te stellen. Veel christenen lieten weten de bijbel letterlijk te nemen, waarop Mahler aantoonde dat ze even letterlijk met hun mond vol tanden stonden als hij even doorvroeg. Bij de mormonen stelde hij hun hypocrysie aan de kaak: van hun geloof mochten ze geen elektriciteit, maar er stond niets in hun heilige boeken over elektrische spullen. Dus hadden ze zelf telefoons uitgevonden die werkten met opwindmechanismen.

Kern van de zaak: waarom toch allemaal zo moeilijk doen? Het werd pas grimmig tegen het einde, waarin hij de mensheid opriep massaal van alle vormen van geloof af te stappen, want wie zich beroept op wat voor god dan ook en zich achter een geloof verschuilt, denkt niet zelf na en is onder groepsdwang tot alles in staat. Think for yourself. Wake up or die. Tja, er zit een kern van waarheid in, maar zelf denk ik dat het veel minder zwart/wit ligt, bij deze voor veel mensen gevoelige materie. Maar toch: na afloop van Religulous bekruipt je het gevoel: wat zijn de meesten die hun geloof zo hardnekkig met oogkleppen op belijden toch naïef...

Overigens was er een grote rol weggelegd voor Nederland. Geert Wilders zette zichzelf neer als een nieuwe messias en Fatima Elatik praatte de moord op Van Gogh goed (nee, het was geen geloofskwestie, het was puur politiek). Een van de leukste scènes was gefilmd in een coffeeshop, waar Mahler een 'marihuana-gelovige' de stuipen op het lijf joeg door hem keihard te laten schrikken. Must see, deze Religulous-film!

Mini-Lady CacaPoopoo

In Las Vegas treedt een groep dwergen op, verkleed als hun idolen. Onder de naam Little Legends entertainen ze hun publiek, dat zich kan vergapen aan imitaties van Elvis, Tina Turner, Madonna, Cher en Britney Spears. Een van de castmembers heet Terra Jole. Volgens recensenten heeft ze een betere zangstem dan de artiesten die ze nadoet, bovendien is ze erg bij de tijd. Zo ruilde ze onlangs haar Britney-imitatie in voor een Lady Gaga-performance. Arme Britney. Je weet dat je pas écht bent uitgerangeerd als niemand je nog wil nadoen.

Over optredende dwergen gesproken: waar is internetsensatie La Pequena gebleven?

De nichtenbende van het Rijksmuseum

Deze week via Uitzendinggemist een twee uur durende aflevering van Het Uur van de Wolf zitten kijken over de vertraging en de vreselijke vergadercultuur rond het Rijksmuseum. Het werd schrijnend duidelijk dat het al jaren ontbreekt aan een behoorlijk bestuur. Het ene kunstpausje na het andere moest een plasje doen over de toekomstplannen, waardoor de architecten gillend naar huis renden.

Waar ging het herhaaldelijk mis? Bij het fietstunneltje dat mensen vanuit Amsterdam-Zuid via het Museumplein rechtstreeks naar het centrum laat peddelen. Buurtbewoners kwamen in protest toen bekend werd dat ze na de verbouwing van het museum alleen nog te voet van de onderdoorgang gebruik konden maken. Hierin moest namelijk ook de entree komen voor het museum. Kom aan de Amsterdammer z'n fiets en het tumult breekt los. De plannen werden dus gewijzigd en straks, ooit, na vijftien jaar verbouwen kunnen die fietsers ein-de-lijk weer toeristen laten schrikken die nietsvermoedend en met gevaar voor eigen leven de voordeur van het museum zoeken.

Nu moet je weten dat het Rijks aan alle vier de kanten is omgeven door fietspaden. Waarom maken die museumnichten geen vuist tegen die vervelende bakfietsmoeders? Wat een kleinburgerlijk gedoe. Als je naar de stad wilt, dan fiets je er toch gewoon even OMHEEN! Maar nee, dat is een minuut vertraging voor de fietser en dat kan natuurlijk niet. Tsss.

Overigens duurde de documentaire een uur te lang, omdat de makers meenden ook het restaureren van de schilderijen tot in detail én onder het genot van een vrolijk kamermuziekje uit de doeken te moeten doen. Ook kwamen er plannen voorbij voor een nieuwe vleugel: een foeilelijk depot moet het worden in de stijl van de Bijlmerbajes, dat het oude gebouw van architect Cuijpers uit 1885 volledig ontsiert.

Mijn advies: maak van het Museumplein één groot museumkwartier. Zet er twee mini-Twin Towers neer met een enorme ondergrondse parkeergarage. Hebben we meteen een locatie gevonden voor het Nationaal Historisch Museum en zijn we in één klap af van dat gemekker in Arnhem. En het plein dan, hoor ik je zeggen. Nou, dat ís helemaal geen plein, maar een kaal en lelijk grasveld. De sporadische toerist kan ook in het Vondelpark gaan liggen en met Koninginnedag kan Radio 538 uitwijken naar Spaarnwoude. Scheelt meteen weer een hoop kotsende dagjesmensen.

The year the media died

Volg een cursus Media 2009 in nog geen tien minuten en je bent volledig op de hoogte van de droevige staat van het huidige medialandschap. Waar ging het mis? En komt het ooit nog goed? Met dank aan dat vermaledijde internet...

The Year the Media died from NetzTV on Vimeo.

Vogels met armen

Meer hier.

Kutkinderen

Niet dat ik een hekel aan ze heb hoor, aan kinderen. Maar er zitten ware duivels tussen. Het eerste woordje dat ze leren is 'mama' en het tweede woord is 'NEE!', vaak gevolgd door 'wil ik niet' of 'lust ik niet'. En waarom roepen kersverse ouders altijd het hardst dat ze een hekel hebben aan kindergekrijs van anderen, terwijl ze vertederd toekijken als hun eigen kroost als een loeiende sirene tekeer gaat? Één kind kan een hele bus of treincoupé in gijzeling nemen met z'n gegil. En als je als buitenstaander een schreeuwend rotjoch tot de orde roept in bijvoorbeeld de Mediamarkt, zal z'n moeder nooit 'dankjewel', zeggen, integendeel: ze kijkt je vernietigend aan. Hoe dúrf je zo gemeen te doen tegen haar oogappel?

Op YourBabyIsAnAsshole.com geweldige foto's van hyperende kinderen. De ene peuter kijkt nog kwaaier dan de ander. Favoriet is het jongetje dat z'n vinger in de barbecue wil steken. En met dit kind heb ik medelijden:

(Met dank aan SaaieDebby)

Keith Haring draait zich om in zijn urn

Alhoewel... Als er één kunstenaar was die begreep hoe je snel geld kon verdienen met merchandising, dan was het Keith Haring. Maar wanneer figuren als Chiel Ottink (ja, zo heet hij in het echt) aan de haal gaan met de voor Haring zo kenmerkende graffitipoppetjes, dan is de grens toch echt bereikt. Helemáál bij de Regiotap Finale in Bathmen. Maar wie weet schopt Chieltje het nog ver, Madonna is immers ook zo begonnen:

Nu ik het er toch over heb: ik ben al heel lang op zoek naar de transistorradio die Keith Haring ooit verkocht in zijn PopShop.

Baby hunting with Madonna

En daar vliegt Vadge, rechtstreeks naar Malawi. De optie op een adoptiezusje voor David mag ze eindelijk verzilveren. Perez Hilton ben ik eigenlijk al heel lang zat, maar deze foto-met-opschrift vind ik dan wel weer geestig.

Smacaroni als crisisvoedsel

Het ultieme campingrecept: men neme een blik Smac en opent deze met het daarvoor bestemde sleuteltje. Snij de baksteenvormige homp vlees in dobbelsteenvormige stukjes. Gooi deze door gekookte elleboogjesmacaroni, rasp er jonge kaas overheen en maak het geheel af met minimaal een halve fles ketchup. Even roeren en klaar is uw Smacaroni!
De crisis heeft ervoor gezorgd dat Spam – zoals Smac over de grens wordt genoemd – populairder is dan ooit tevoren. Spam is varkensvlees uit blik dat in de vorige crisis in 1937 is geïntroduceerd. Producent Hormel liet weten dat de verkoop van Spam het afgelopen kwartaal een double digit-groei heeft doorgemaakt, een groei van minimaal 10%. De reden voor de grote vraag: Spam is goedkoop. Overigens weet de gemiddelde Amerikaan die op de centen let ook raad met het bovenstaande recept. Voor de kaas grijpt hij echter naar een pakje van producent Kraft Foods. Ook dit voedsel vloog de afgelopen maanden de winkels uit.
Om de maaltijd helemaal in stijl af te maken, gaat de budgetminnende culi voor Kool-Aid, een aanmaakdrankje in poedervorm. Eet smakelijk. (Gepubliceerd in de nieuwe MarketingTribune, nu ook hier.)

Ronaldo, de Tinkywinky onder de voetballers

Grappig. In Groot-Brittannië maken ze zich een beetje zorgen om Christiano Ronaldo. De metroseksuele voetballer waxt z'n zongebruinde benen, draagt vééél te strakke shorts en loopt de laatste tijd rond met een roze petje op. Maar het zorgwekkendst vinden de Britten toch wel dat Ronaldo een nóg rozere bloem achter z'n oor heeft gestoken. Zelf zegt hij dat hij er in zijn huidige hometown El Lay nog underdressed uitziet vergeleken met de types die de sidewalks daar bevolken.

Maar toch. Van David Beckham waren we al gewend dat zijn Victoria hem laat rondparaderen als een soort Ken, maar Ronaldo heeft blijkbaar geen voetbalvrouw die hem af en toe tot de orde roept met een snerend 'Dat kan éééécht niet'. Bij The Sun een gallery met Ronaldo op kekke laarsjes, Ronaldo in een aangesnoerd sportbroekje, Ronaldo met een handtasje en Ronaldo met oorbling op krukken. Je moet het 'm nageven: zelfs in de Reguliersdwarsstraat spelen ze het spel niet zo geraffineerd.

Wonky pop

Van sommige artiesten zijn video's en foto's soms leuker dan de liedjes. Zo'n type is Jack Black, een veelal in witte skinny jeans gehulde Brit. Volgens Allmusic is hij vertegenwoordiger van de Wonky Pop-beweging, wat erop neerkomt dat hij genres als pop, dance, hiphop en rock mixt. Best leuk, maar het wordt pas echt wat als je de begeleidende video's er bij ziet. Voor de eerste single Alone deed hij iets met stop-motion, vingerverf en cassettetape. In Yours werd er volop gebungyjumpt en (wederom in stop-motion) geskippybald. Z'n laatste heet Symphonies. Op een beat die regelrecht is gejat van Rihanna-anna-anna's Umbrella kweelt Dan Black een eind weg, maar het leukst is wederom de video: tot leven gewekte affiches voor niet bestaande cultfilms.

Review: Donald

Het is inmiddels een vaste waarde in bladenland: het personality magazine. Na Matthijs van Nieuwkerk, Dinand Woesthoff, Linda de Mol natuurlijk en Rik Felderhof is Donald Duck de laatste in het rijtje. En hopelijk de allerlaatste. Want laten we eerlijk zijn: glossy's op basis van één bepaalde persoon die toevallig een BN'er is: de nieuwigheid is er nu wel van af. Youp van 't Hek gaf met zijn eigen blad al op humoristische wijze aan dat dergelijke bladen vooral een hoop onzin bevatten. Sanoma Uitgevers ging zelf al eens volledig over the top met een blad van, met en over Marijke Helwegen. Nu doet de bladengigant hetzelfde, maar dan met Donald.

Is het wat? Zeker wel. Het is een blad dat goed in elkaar zit, zoals we van een Sanoma-titel kunnen verwachten. In tegenstelling tot het weekblad richt de glossy Donald zich op volwassen mannen vanaf 25 jaar. Lees meer bij MarketingTribune.

Alles is eighties: Phoenix, Tiga, Tesla Boy, White Lies, Ladyhawke, Sally Shapiro, La Roux...

Bijna alles wat er aan moderne muziek verschijnt heeft een eighties twist. Dat is al bijna tien jaar zo, maar dit jaar lijkt er geen houden aan. Je hebt schaamteloze verwijzingen als die van Calvin Harris, die vorig jaar zomer het vreselijke Acceptible in the 80s uitbracht, maar daar wil ik het nu niet over hebben. Het gaat mij vooral om bands en acts die het geluid van pop, wave, rock, new romantics en zelfs de freestyle disco heel origineel verwerken in hun muziek, die dankzij de productie van nu toch niet retro klinkt.

Om te beginnen Ladyhawke uit Australië. Alles wat fout was aan Pat Benatar (en dan bedoel ik dus niet Love is a Battlefield) en dergelijke overgeproduceerde eighties softrock, gaat hier wél goed. Pakkende songs, aardig gezongen, leuke video's. Niet de hele plaat is fantastisch, maar de eerste drie singles pak je makkelijk op en vervelen niet snel. Hier de laatste single, My Delirium:


DataRock zoekt het in dezelfde hoek als Ladyhawke, de cheesy aandoende poprock uit de eerste helft van de jaren tachtig. Met referenties naar de Simple Minds en het Spandau Ballet van voor de hits. Erg leuk is The Blog, een van de tracks van het nieuwe album Red, dat net uit is. DataRock gaat soms iets te ver richting meligheid zoals met Molly (een lied over Molly Ringwald), maar de single Give it Up maakt een hoop goed met een funky gitaartje:


Phoenix was ik na hun debuut in 2000 direct uit het oog verloren. Jammer, want de vierde cd Wolfgang Amadeus is een van de betere albums van dit jaar. Hun sophistocated dancepop lijkt in de verte wel wat op Zoot Woman, die andere band die met één been in de jaren tachtig staat. Toeval of niet: In ZW zit Stuart Price, die onder de naam Les Rythmes Digitales eind jaren negentig al een plaat maakte vol eighties gimmicks. Stuart noemde zich zo omdat hij de Franse dance scene zo cool vond. En Phoenix komt oorspronkelijk Versailles. Genoeg getypt, kijk zelf maar hoe leuk:


Tesla Boy is nu nog vreselijk onbekend, maar als het aan mij ligt komt daar heel snel verandering in. Uit Moskou afkomstig, wat ze maken noemen ze dreamwave. De zanger zet een stem op die zo typisch was voor wavepop van pakweg 25 jaar geleden. Denk Human League, OMD, Blancmange: luid, laag en dwingend. Prachtige melodieuze electronische wave is het, en waar de zangers van bands uit de vorige zin niet even toonvast waren, komt Tesla Boy er erg goed mee weg. Helaas geen video kunnen vinden, daarom maar een plaatje van het artwork:


Sally Shapiro liftte drie jaar geleden mee op de retro-Italo-hype die her en der ontstond. Haar debuutalbum heette niet voor niets Disco Romance. Haar nieuwe single Miracle heeft van die typische eighties geluidseffecten, zoals een gesproken intro, heuse donderklappen en een stem die doet denken aan het ijle gekweel van prinses Stephanie van Monaco. Maar dan beter. Een video is er nog niet, dus dan maar die van het uit 2006 stammende Time To Let Go:


White Lies is door sommige recensenten beschuldigd van epigonisme. Niet zo heel gek, want met hun synth-rock willen ze erg graag lijken op Joy Division. Maar daarvoor hebben we Interpol al. Bovendien lijkt het soms of ze 'Grote Band Muziek' in de stijl van U2 willen maken. Dat pakt niet overal, maar op de single Fairwell To The Fairground wél goed uit - met drumroffels die aan Sunday Bloody Sunday doen denken.


La Roux is een twijfelgeval. Over de muziek totaal geen klachten - alsof je Yazoo, de eerste plaat van Depeche Mode en wat arcade-gamegeluiden in een blender gooit. En op één of twee nummers van La Roux achter elkaar kan ik helemaal losgaan. Maar meer echt niet. Dat komt puur door het stemgeluid van zangeres Elly Jackson. Dat is namelijk hoog, schril en tamelijk beperkt, wat ontzettend jammer is want verder klinkt het allemaal zó lekker. Dat wordt dus hopen op veel instrumentale remixes.


Tiga tot slot. Ziet er niet alleen goed uit, maar wist jaren geleden al te scoren met eighties-getinte tracks. Hij bracht opvallende covers van Corey Hart's Sunglasses At Night en Crockett's Theme van Jan Hammer uit, naast origineel eigen werk. Dat was veelal instrumentaal. Als hij zelf zong was dat grappig gortdroog (op de Nelly-cover Hot In Herre) of ondersteund door gastvocalen (van Jake Shears bijvoorbeeld, op You Gonna Want Me). Op z'n nieuwe album Ciao Tiga zingt hij veel meer zelf. Vocaal gezien is Tiga geen hoogvlieger, dus ook voor hem geldt dat een heel album achter elkaar snel gaat vervelen. Maar Shoes is toch wel weer grappig als single:

Crazy cat lady

Het wordt steeds gekker met die Susan Boyle. Zoals bekend heeft ze Britain's Got Talent niet gewonnen, maar rustig naar huis gaan was er niet bij voor de zingende huisvrouw. Zo zou ze weg zijn gehouden van de overige kandidaten, heeft ze ordinair lopen schreeuwen tegen een tv in een hotellobby en is ze betrapt terwijl ze gillend door de gangen van een hotel rende. In haar ondergoed.

Sinds afgelopen weekend zit Susan in een gesticht. Vandaag werd bekend dat ze tijdens de repetities van BGT regelmatig met haar kat belde als ze zich eenzaam voelde. Lange gesprekken voerde ze met haar antwoordapparaat, om alle heisa om zich heen te vergeten. Langzaam krabbelt SuBo weer uit haar dal. Bij wijze van uitzondering mag haar kat Pebbles nu in de kliniek komen logeren. Zou ze alweer een beetje zingen, dat malle kattenvrouwtje?

Nieuw: Fritz Helder

Wat denken jullie: zou een van deze heren gay zijn? Kijk ook eens goed naar het sexy borsthaar van het meiske links. Voor zover ik kan inschatten is nummer twee van rechts een echte vrouw, maar met een beetje fantasie zit hier Nina Flowers van RuPaul's Drag Race achter verscholen. En als ik de jongen rechts zie wil ik zelf ook meteen zo'n pornosnor laten staan. Mooi hoor.

Misschien zijn ze leuk als act, maar muzikaal stelt Fritz Helder verder weinig voor. Rupaul zegt: Shantay, you stay. Ik hou het op: Sashay, away!


Alhoewel... Zo vind ik ze wel weer charmant:

Dat heb ik niet gezegd... dat héb ik niet gezegd.

Wat een puinhoop gisteren, die verkiezingsavond. Vooral het debat. Geert Wilders recht tegenover het 'linkse cordon sanitaire', Mark Rutte die hem telkens een schouderklopje gaf, Mariette Hamer die het duidelijk niet meer zag zitten en het liefst gewoon weer terugwilde, de provincie in en dan lekker bibliotheekboeken sorteren. Ze bleef maar voor zich uitmompelen: 'dat heb ik niet gezegd. Dat heb ik niet gezegd. Dat heb ik niet gezegd.' Agnes Kant die uit pure boosheid in een kramp schoot, een tirade afstak die in het niets bleef hangen en uit haar te krappe leren jakje zweette. En Femke Halsema hapte naar adem zoals alleen zij dat kan, maar veel zinnigs kwam er verder niet uit.
Alleen Alexander Pechtold deed normaal, maar telkens als hij in beeld kwam viel de zender uit of haperde het geluid. En zat het CDA eigenlijk aan tafel? Niets van gemerkt.

Ik zie Clairy Polak al liggen

Wie het nieuws over de PVV een beetje volgt, ziet dat het er smeuiig aan toegaat bij de partijbijeenkomsten. Zo las ik bij Jan Blokker dat Wilders en zijn troepen het helemaal gehad hebben 'met een elite die de weg volledig kwijt is'. Aan het eind van de avond wilde een vragensteller weten wat hij aanmoest met een 'staatsomroep van alleen maar rode neuzen'. PVV-Kamerlid Martin Bosma zei hierop: ‘Ik zou die neuzen gaan afhakken. Oooh, ik zie Clairy Polak al liggen.’

Jan Blokker vraagt zich af: kan iemand dat zo maar zeggen? Ik vraag mij af: waarom per se Clairy? En hoe zou zij eruit zien zonder neus? Maar eerst even over die Martin Bosma. Hij zegt op de PVV-site: 'Leuke anekdotes zijn er volgens mij niet over mij te vertellen, als je iets hoort dan kloppen ze niet. Ik ben niet zo’n opvallend type, ik doe gewoon mijn werk zo goed mogelijk.'

Maar dat doet Pleury Polak toch ook, lieve Martin? In wezen lijken jullie als twee druppels water op elkaar. Ga maar na:
- Leuke anekdotes zijn er ook niet over Clairy te vertellen
- Als je iets hoort, dan klopt het niet (overdag is Clairy tv-journaliste met een radiohoofd, 's nachts transformoseert zij zich in een femme fatale die mannen het hoofd op hol brengt, etc. etc.)
- Zij is zeker geen opvallend type
- En, daar begonnen we al mee, Clairy doet haar werk zo goed mogelijk. Zo goed en zo kwaad als ze kan. Niet zo naar doen dus, over deze vakvrouw.

Het is al lang en breed onderzocht en bewezen dat de publieke omroep eerder naar rechts neigt dan naar links. Een achterhaalde discussie dus, waar die arme, in de linkse minderheid verkerende Clairy keer op keer de dupe van wordt.

Tarrelhaar

Vond ik net in m'n mail: 'Karin Bloemen heeft laatst bekend gemaakt volgend jaar geen nieuwe theatershow te brengen. Dit is dus voorlopig uw laatste kans om Karin op het heilige podium van Carré te zien schitteren in haar show 'Overgang.'

Wat gezellig. Een vrouw met tarrelhaar in een rare soepjurk die het twee uur lang gaat hebben over haar menopauze. Zal ze tussen de opvliegers door nog grappig bedoelde typetjes met een cockney of een Zuid-Afrikaans accent gaan doen? Een 'mooi lied' zingen over de dood of enge ziektes zoals alleen zij dat zo gekunsteld kan? Zal ze opnieuw verschijnen in op wigwams of tipi's geïnspireerde tenten van Jan Aarntzen? En komen er intermezzo's op rolschaatsen waarbij ze net doet of ze een prinsesje is van vier en daarbij jankend door de geluidsbarrière knalt waardoor het complete publiek een gehoorbeschadiging oploopt?

Sorry, ik laat Karins creatieverige cabaret even aan me voorbij gaan...