30 freaky commercials uit 2009

Wat hebben we ons het afgelopen jaar weer verbaasd, kwaad gemaakt, opgewonden of rotgelachen om commercials. Want naast allerlei fraais werd er ook dit jaar weer bijzonder veel vreemds geproduceerd. Adfreak verzamelde er dertig, die op de een of andere manier uitblinken in raarheid. Opvallend veel van dat werk is afkomstig uit Groot-Brittannië. Hieronder alvast twee voorbeelden, de complete lijst staat op Adweek.

Nieuwe video Dangerous Muse "I Want It All"

Best aardig, deze video...

Madrid

Stil hè, hier. Dat komt omdat ik deze week vrij ben en morgen naar Madrid vertrek. Zin in! Volgende week volgen weer volop nieuwe blogs.

Patty Pie vs. Theo Maassen

Meestal ben ik het roerend eens met Theo Maassen, maar zo ongenuanceerd als hij gisteren tekeer ging in De Wereld Draait Door: belachelijk. Je mag best vinden dat Patricia Paay zich op haar zestigste puur om de aandacht in de Playboy gaat liggen, maar hou je fatsoen. Bovendien: ik had van Maassen juist verwacht dat hij dit soort gekkigheid zou aanmoedigen. Maar nee, hij ontpopt zich ineens als oerconservatief.

Kijk zelf:


Een reactie op YouTube waar ik me volledig bij aansluit: "Maassen viel ongenadig van z'n voetstuk en bleek een provinciale muts te zijn die, met ranzige, puberale opmerkingen paay aanviel over hetgeen hij zelf al z'n leven lang bepleit: doen waar je zin in hebt. Met volwassenheid en klasse bleef Paay glansrijk overeind tegenover meneer Maassens hooligan-achtig gebral."

David after dentist

Urlesque.com heeft The Best of the Web 2009 bekendgemaakt. De site, die het hele jaar door opmerkelijke online trends, hypes en mislukkingen signaleert, reikt prijzen uit in categorieën als 'Best viral campaign' (waarin Mad Men Yourself een van de winnaars is), 'The Web's Best Buys' (Snuggie) en 'The Year's Coolest Web Kid'. Deze laatste categorie is gewonnen door David DeVore, beter bekend als David After Dentist. In een video is David te zien die terugkeert van een een bezoek aan de tandarts. Zijn vader filmt de autorit naar huis, terwijl David bijkomt van de verdoving.

Marilyn Manson in de HMH

Helemaal vergeten om naar Marilyn Manson te gaan. Hij trad op in de Heineken Music Hall, maar volgens Het Parool heb ik niks gemist. Vergane glorie, suffe show, matte bedoening, lauw publiek. Precies hetzelfde vond ik vier jaar geleden, toen Marilyn Manson ook al in de HMH optrad en waar ik wél bij was.

In de rij voor de deur opvallend veel in lakleer gehulde homopubers, stelletjes met tarrelhaar, meiden met zwartgeverfde ogen en overjarige rockers met tattoos in hun nek. Er liepen heel wat verkopers rond die kaarten aanboden voor dumpprijzen.

Eenmaal binnen toch maar op de tribune gaan zitten, want geen zin in pogoënde pubers. Om ons heen zaten voornamelijk ouders van tieners, die gemoedelijk meeneurieden met de muziek. Om de zoveel tijd kwamen pubermeisjes met zweterig haar of jongens met spinnenwebben op hun gezicht getekend naar hun ouders om geld te halen voor cola. Op het podium voerde Marilyn Manson zijn geijkte act op: veel gedoe met stelten, doodskoppen en nazi-pakjes. Daarbij was hij nauwelijks te verstaan, de muziek was één lange, monotone brij van gitaarnoise.

Nu heeft Europa sowieso al weinig met zogenaamde shockrockers. Waar Amerikanen hem doodsbang de schuld geven van alles wat met tienergeweld te maken heeft, kijken Europeanen vooral meewarig naar de sneue laag wit plamuur waaronder de zanger schuilgaat. Dat hij in een tv-documentaire een foetus op sterk water laat zien leidt in de VS tot hysterie, hier tot medelijden.

Tekenend is een interview dat Patty Brard eind vorige eeuw met Marilyn Manson had. Manson, die in het begin dreigende taal probeerde uit te slaan over de Antichrist en Satan, kreeg een kneepje in zijn wang en een aai over de bol van Patty. 'Is het geen schatje?', gilde ze in de camera. Van schrik sloeg Marilyn Manson volledig op slot.

Volgens Het Parool was een deel van de tribune afgezet en het podium naar voren verplaatst om nog enigzins de indruk te wekken van een volle bak. Ook meldt de krant dat Manson zijn platencontract kwijt is wegens tegenvallende verkopen. Toch sneu om zo te eindigen.

Een niche van een niche van een niche en daar weer een website van

Stel, je hebt een website over dieren. Dan kun je die natuurlijk specialiseren in huisdieren. En die weer in konijnen. Om je vervolgens te beperken tot foto's van konijnen. En dan weer alleen foto's van konijnen met een afkeurende blik in hun ogen.

Zo zijn er ladingen websites te vinden die zich hebben toegespitst op één bepaalde niche. MentalFloss.com verzamelde er een hele lading, waar ik weer een selectie uit heb getrokken. Een overzicht.

People talking on banana's

Altijd grappig (of eigenlijk helemaal niet): mensen die een banaan tegen hun hoofd houden en net doen of ze ermee bellen.

Hot Chicks with douchebags

Volgens het concept 'mooi meisje + sneue uitsloverige jongen'.

Anti Duckface

Een site die zich uitspreekt tégen de pruillip. Waarom ook niet.

Lovely Listing

Je kent het wel van Funda.nl: huizenfoto's kijken. Vooral de bizarre details zoals deze Santa-wc zijn interessant, een gegeven waar deze site op draait.

Ugly house photos

Hetzelfde concept, maar dan complete huizen.

Save the pink bathrooms

Want wie wil dat nou niet, een volledig in rozetinten uitgevoerde badkamer? Wees er zuinig op.

Crappy taxidermy

Lelijk opgezette dieren, en daar heel veel van. Had ook creepy taxidermy kunnen heten.

Regretsy

Of gewoon getsie. Zelfgebreide huisvlijt of anderszins gefröbelde troep. Tweedehands bovendien, dus al minstens één keer afgedankt. Op de foto een fannypack voor de kat, met daarop een foto van Ellen Degeneres. Gewoon, omdat het kan.

Disapproving rabbits

Het voorbeeld uit de intro. Ligt in het verlengde van CatsInSinks.com of StuffOnMyCat.com.

Faces in places

Wie vaak gezichten ziet in niet-levende objecten, leidt aan de afwijking Pareidolia. Heb je daar last van, neem in het vervolg een camera mee en stuur je foto's naar deze site.

Random Creepy Guy

Bij het bekijken van foto's komt het voor dat er op de achtergrond ineens een vreemd iemand figureert. Hieraan is deze site volledig gewijd.

Snowflake fail

Oftewel: het oneigenlijke gebruik van sneeuwvlokken op kleding en/of gebruiksvoorwerpen.

Apostrophe abuse

Oftewel: het oneigenlijke gebruik van de apostrofe. Zoiets zou ook heel goed werken voor veel Nederlander's die de apostrofe te pa's en te onpa's gebruiken...

Caca of the day: Queen Elizabeth II meets Lady Gaga

Inderdaad, niet andersom. Koningin Elizabeth ontmoet Lady Gaga.

Hieronder een optreden uit de Britse X-Faxtor. Met een badkuip vol dansers en een futuristisch Dracula-pak.

Kerstsfeer

Hè hè. Die vreselijke Diewertje Blok is weer met de zak van Sinterklaas naar Spanje vertrokken. Honderdduizenden kleine kindertjes waren weken van slag vanwege de hysterie rond vermiste pakjesboten en ander groot leed. Best zielig eigenlijk. Best zielig ook voor de winkeliers, die hun etalages en winkelvloer razendsnel moeten verbouwen omdat het hier in Nederland nu eenmaal not done is om vóór Sint al met ballen en slingers in de weer te zijn.

Goed, kerst dus. Lichtjes. Sky Radio. Alle clichés komen weer voorbij. Maar het kan ook anders. Om alvast in de stemming te komen een prachtig kerstlied van de Zangeres Zonder Naam: Hij was maar een neger. Zingt u mee?

De Zachte Atlas Van Amsterdam

Ik ben fan van Jan Rothuizen. Hij heeft hét bladerboek van 2009 gemaakt: De Zachte Atlas Van Amsterdam. Precies de dingen die je onderweg terloops denkt of bedenkt, schrijft hij op. Rothuizen maakt collages met woorden en vormen, waarin hij heel gedetailleerd beschrijft en tekent wat hij onderweg tegenkomt. Een rondwandeling door de stad met burgemeester Job Cohen bijvoorbeeld, of de woonruimte van een illegaal in Nederland wonende Chinees.

Ter illustratie heb ik een afbeelding toegevoegd van Rothuizen met een impressie van de 24-uursopvang aan de Flierbosdreef in Amsterdam. Klik erop om deze te vergroten. In zijn atlas nog veel meer voorbeelden. Het leuke is: dat boek kost maar € 18,50. Een ideaal sint- of kerstcadeau dus.

Fever Ray in Paradiso

Gisteren was Paradiso letterlijk in nevelen gehuld. De vaagheid begon al bij het voorprogramma. Hildur Gudnadóttir zat roerloos op het podium met een enorme cello. Wat begon als licht klassiek, eindigde in een lange, uitgerekte drone van zwaar vervormde viool- en celloklanken, begeleid door ook alweer vage laptopmuziek. Wat ook hielp: Hildur had een enorm konijnenpak aan. Zo leek het tenminste.

Het voorprogramma schoof de coulissen in en het wachten op Fever Ray begon. De lange, uitgerekte drone hield een kleine tien minuten aan en veranderde plotseling in het intro van If I Had A Heart. Intussen was heel Paradiso bedekt onder een deken rookmachinerook. Ook was er geen ontkomen aan de penetrante wierooklucht. Karin Dreijer had van haar Fever Ray-soloproject een heuse band gemaakt die was uitgerust met bizar grote hoofddeksels. Er tussenin stond Karin, onder een bizarre overkapping van lappen, takken en lichtjes. Vanuit haar boom kwam haar stem aanvankelijk niet echt mooi naar voren, maar toen ze onder het woudkostuum vandaan kroop werd het beter.

Een indrukwekkende lasershow, een donker podium en twaalf knipperende schemerlampen zorgden voor een intieme, spooky sfeer. Karin werkte in 80 minuten haar hele album af en gooide en passent een aantal covers in de strijd, waaronder een fraaie elektrobewerking van Peter Gabriels Mercy Street. Wat opviel: de stukken die ze met min of meer haar eigen stem zong klonken helder en toegankelijk, maar wanneer ze naar vocoders en andere stemvervormers greep, sloeg de muziek als het ware dicht.

Hoogtepunt was het in duet met Cecilia Nordlund gezongen Keep The Streets Empty. Zij zorgde met haar tweede stem voor kippenvel (en het plaatje hielp ook mee: op haar hoofd had ze een enorme dim sum). Ook de eerste single When I Grow Up was top. Het publiek kwam zowaar even in beweging na een verder vooral louterende luisterervaring. Ik moet toegeven: een concert van The Knife is spannender, gevarieerder en leuker. Nu Karin het project Fever Ray afsluit, is het hopen op een nieuw Knife-album plus tour begonnen.

Triangle Walks

Triangle Walks from Fever Ray on Vimeo.

If I Had A Heart

If I Had A Heart from Fever Ray on Vimeo.

A Remix Manifesto

Eind vorige week was de documentaire RIP: A Remix Manifesto te zien op tv. In een kleine anderhalf uur laat maker Gregg Gillis zien hoe de Amerikaanse muziek- en filmindustrie een rem zet op moderne digitale technieken als sampling en bestaande fragmenten. Hoe ver die daarin gaan, toont Gillis aan met tal van voorbeelden. Het begint met het verifiëren en betalen van muzieksamples (wat in een extreem geval kan oplopen tot 4 miljoen voor een compleet album), daarna komt het copyright van Walt Disney aan bod.

Walt, die zelf de geschiedenis induikt om een en ander aan beeldmateriaal bij elkaar te samplen, blijft na zijn dood een goudmijn voor Disney Corporations. Sterker nog: het bedrijf krijgt het voor elkaar de grondwet zo te veranderen dat de geldstroom onverminderd richting Disney blijft gaan de komende jaren. Gillis maakt vervolgens een bruggetje naar de patentering van medicijnen en producten, via het Braziliaanse regenwoud. Zo is het voor Amerikanen mogelijk levende natuur te patenteren, zoals planten voor medicinaal gebruik. Terloops komt een nep-Disney World in Beijing voorbij, dat inmiddels is gesloten. Hier loopt geen Mickey Mouse rond, maar 'een kat met hele grote oren'.

Uiteraard wil Gillis een vuist maken tegen de vergaande regelgeving die ten koste gaat van de creativiteit. Gillis is zelf actief met Girl Talk (zie foto), een eenmansformatie die muziek grotendeels opbouwt uit samples, maar uiteindelijk tegen de grenzen van de wet aanloopt als hij zijn muziek wil uitbregen.

Interessante documentaire. Voor wie 'm ook wil zien: hij is in negen stukken gehakt (illegaal) te vinden op YouTube.

Drie keer cynisch

Een fotoreportage in de Volkskrant over ontbossing in het Amazonegebied. Toch best cynisch. Mensen maken zich druk over het kappen van hardhout in het Braziliaanse regenwoud. Dus wat doen de Brazilianen? Ze zoeken er af en toe een mooie boom uit, branden de rest plat en maken er weidegrond van. Dus in plaats van regenwoud / zuurstof produceren / CO2 opslaan hebben we nu weides met koeien / methaanproductie / aandeel 18 procent van het broeikaseffect. Twee ook cynische bijeffecten: grootgrondbezitters betalen huisvesting en voedsel van het personeel, in ruil voor arbeid. Ze kunnen hun schulden nooit aflossen. En 2) dan maar vlees eten uit biologisch verantwoorde natuurwinkels? Nee, ook niet goed. Soms komt het Braziliaanse vlees juist daar terecht. Het zijn natuurlijk wel scharrelkoeien.

Grappig: 25 jaar Oprah, 25 jaar celeb-geschreeuw...

12x controversiële aids awareness advertenties

1 december, Wereld Aidsdag. Oddee.com verzamelde twaalf aan dit thema gerelateerde advertenties.



Meer hier.

Lady Gaga: ik ben om

Ik ben boos op de Volkskrant. In de donderdagkrant van vorige week zaten twee lijstjes van de muziekrecensenten met de hoogtepunten van het afgelopen jaar. Het ging over popmuziek, maar helaas hebben beide heren een zeer beperkt referentiekader. Ze kwamen met min of meer hetzelfde lijstje met weliswaar toppers als Animal Collective en Anne Soldaat, maar het thema was popmuziek. Vervolgens komen ze allebei met obscure, veelal in eigen beheer of bij kleine labels uitgebrachte albums. Niks mis mee, maar volgens de recensenten kwam dat vooral door een gebrek aan grote sterren die goede platen uitbrengen.

Maar 'grote sterren' die een enorm publiek aanspreken zijn er wel degelijk. Niet allemaal zijn ze mijn smaak (Mika: yuck. Robbie Williams: gaap), maar er zijn heel wat goede albums uitgebracht die meer hebben gedaan dan het pleasen van een paar recensenten. Lily Allen kwam begin dit jaar met een cd vol geestige, puntige tracks. Rihanna kwam ijzersterk terug met Rated R. Beyoncé bracht vorig jaar december zelfs een dubbel-cd uit met daarop in ieder geval tweederde topkwaliteit. Maar daar halen de heren hun neus voor op. En als het dan wat meer underground moet zijn: de Yeah Yeah Yeah's (It's Blitz) of (daar is ze weer) Fever Ray die mij en veel anderen wisten te verrassen.

Wat nog het meest opvalt is dat de heren recensenten totaal geen oog lijken te hebben voor dé ontdekking van het jaar, Lady Gaga. Het hele jaar stond ze in de hitlijsten, Just Dance en Poker Face stonden weken op nummer één. Gaga mag zich met recht de ultieme opvolger van Madonna noemen: in de combinatie van pakkende popsons, flitsende optredens, buitenissige outfits en verrassend goede video's is ze Madonna's gelijke. Met een groot verschil dat in het voordeel uitpakt van Gaga: ze kan live echt heel goed zingen. Bovendien heeft ze met The Fame Monster een van de lekkerste albums van 2009 gemaakt (luister naar Monster, Alejandro, Dance in the Dark, Bad Romance of het geweldige Speechless!) waarbij haar vorige werk in een heel nieuw licht komt te staan: dat van een ster in wording die eenmaal voor het voetlicht weet dat ze dé nieuwe ster is. En in interviews is ze ook nog eens heel erg grappig.

Eens, lang geleden riep ik dat Gaga vervelend was en dat je Lady Cacapoopoo moest aanmoedigen zodat ze nog gekker ging doen. Inmiddels ben ik om: mijn nieuwe startpagina wordt Lady-gaga.net.

Update: dit artikel uit de Boston Herald zegt het wel zo'n beetje waarom Gaga een ster is.