zondag 30 augustus 2009

Een heerlijk avondje TV


Geen zin in de Uitmarkt of ander buiten-de-deurvermaak, zaterdagavond. Gewoon de hele avond achter elkaar RTL4 kijken. Ongeveer zoals vroeger, wat ze in het blad van Linda natteharen-tv noemen: na het eten in bad, opdrogen met cola en chips en daarna naar bed.

We begonnen om 18.00 uur bij Eigen Huis en Tuin. Presentatrice Cunty Trustfull deed haar naam eer aan: ze was heel kutterig bezig met het op kleur sorteren van bloempotten en noemde dat styling. Verder knutselde Thomas aan een konijnenhok in de vorm van een wortel en zag ik een stel bezig in een vijfkantige tuin van postzegelformaat, aan alle kanten omgeven door pergola's.

Snel door naar Camping TV. Met Sander Janson, de olijkste presentator van Nederland. Die schattige kuiltjes in zijn wangen zullen niet verraden dat Sander eigenlijk een beest is dat de ene na de andere medepresentatrice verslijt. Wat spookt hij daar uit in het zinderend warme Frankrijk? Verder dan deze weinig verheffende gedachte kwam ik niet, echt veel boeiends gebeurde er dan ook niet.

Met het bord op schoot naar RTL Nieuws gekeken, dat compleet voorbijging gaat aan het EK Hockey, waar de Nederlandse dames hun Duitse conculegaatjes in de pan hakten. En weerman Dennis Wilt leek in zijn zaterdagse pak nóg een beetje meer op David Hasselhoff.

Dan om acht uur het groot aangekondigde nieuwe familieprogramma Let's Dance. Met Carlo en Irene als presentatoren, 'omdat het allemaal niet zo serieus hoeft als bij Idols'. John Williams trapte af - hij had zich vermomd als Beyoncé en deed de op Bob Fosse geïnspireerde dans uit de Single Ladies-video. Hij had een wat ze in Amerika een leotard noemen aan, een nietsverhullend gympakje, wat bij Angela Groothuizen de vraag opriep waar John zijn kleine John had gelaten: 'waarschijnlijk om zijn middel geslagen'. In de tussentijd kropen de nichtjes van John bijna onder de tafel van schaamte. Daarna volgde Zingende Zwabber Karin Bloemen met een Mary Poppins-act, een ex-Lama kwam op als Austin Powers (die op zijn beurt eigenlijk een kloon is van Mike Flowers). Verder hadden ook make-upnicht Mary en Winston Gerstanowitz een jurkje aangetrokken. John en de Lama wonnen. John leek hierbij als een stier te balen dat hij dat kutdansje nog een keer moest doen. Conclusie: Let's Dance is best leuk en bij vlagen hilarisch. Als ik er een volgende keer langszap blijf ik misschien wel hangen.

Om half tien dé tv-comeback van het jaar. John de Mol verzon een nieuwe show voor Jack Spijkerman: Wat Vindt Nederland? Nou, Nederland vindt Jack Spijkerman nog steeds een lul. Maar kom, dachten ruim een miljoen kijkers, we geven hem een kans. En het moet gezegd: het concept is best leuk. Twee panels moeten raden naar wie Nederlanders een reddingsboei willen gooien: Joram van der Sloot of Willem Holleeder. Het is de bedoeling dat je thuis op de bank meedoet met raden, wat we dan ook volop deden. 'En... wat zegt het Nederlands publiek?' of 'Wat heeft die Linda de Mol ineens een rare snavel' en na een vraag over Yolanthe en Wesley: 'De voetbalspullen? Weg! De bekers? Weg!' Het programma kan zomaar eens uitgroeien tot een kijkcijferhit. Volgens mij vinden mensen het wel leuk, percentages raden.

Reclameblok. Iemand praat tegen stof: 'Ik dacht dat je weg was!' Daarna een herhaling van een terugblik met Ursul de Geer en campinggasten van weleer in 'Het Is Hier Fantastisch'. Mwah. Saai. Om kwart voor elf uiteindelijk weggezapt. Toch knap, we hebben het bijna vijf uur volgehouden en ik heb me alleen bij CampingLife, het weerbericht en het Ursul-programma echt verveeld. Binnenkort SBS6 maar eens uitproberen...

vrijdag 28 augustus 2009

De wonderlijke cliëntèle van Walmart

Hier in Nederland kennen we het verschijnsel niet, maar in de landen om ons heen zijn megagrote supermarkten heel normaal. In meerdere opzichten is het ideaal: je rijdt met je auto de gigantische parkeerplaats op en inladen maar: kleding, elektronische apparatuur, eten natuurlijk en verder alles wat je maar kan verzinnen.

In de VS is Walmart het grootst (en het meest berucht vanwege de lage lonen). Hoewel concurrent Publix betere spullen schijnt te hebben, moet je toch echt een keer gaan kijken bij Walmart. Volgens mijn broer die in Florida woont is het er 's nachts het leukst: dan komen de mensen die overdag niet naar buiten kunnen, durven of willen. Toen ik begin dit jaar met mijn hele familie bij hem op bezoek ging, was een van de gezinsuitjes een bezoek aan een Walmart. Na ongeveer twee uur ontmoetten we elkaar bij de uitgang, onze giga winkelkarren volgeladen met lekker eten en troep die we niet eens mee terug naar Nederland hebben genomen.

Walmart is dus een belevenis, vanwege de omvang van de winkelvloer maar vooral ook vanwege de figuren die er rondlopen. Een Amerikaan is op het briljante idee gekomen deze mensen stiekem te fotograferen en online te zetten op PeopleOfWalmart.com. Kijk, zo zien we ze in Nederland niet vaak:



donderdag 27 augustus 2009

Red de Axolotl


Is het een door Pixar bedachte zaadcel uit een voorlichtingsfilmpje? Nee!
Is het een garnaal gekruist met een muppet? Nee!
Het is een Axolotl!

Er zijn nog maar 700 tot 1200 van deze amfibieën te vinden in de wereld. Het is een soort salamander die met uitsterven wordt bedreigd, dus geniet nog maar even van zoveel schattigheid.

Wat een konijn al niet teweeg kan brengen...

Nog nooit heb ik een boek gelezen van Thomas Rosenboom. Het leek me een saaie man die saaie verhalen schrijft. Maar als ik het interview met de schrijver lees op de website van Trouw, dan ben ik toch geïntrigeerd. Zijn nieuwe boek is namelijk ontstaan uit liefde voor een konijn.

Even een paar quotes:
'Een konijn, ja, dat was voor mij zelf ook een verrassing. De liefde voor zo’n dier, die je kan overweldigen, kan bedwelmen haast. Ik wilde een zacht boek schrijven in plaats van een benauwend boek. Een meanderend verhaal, zonder zo’n voortstuwende intrige.'

'Over het algemeen houd ik tot in detail vast aan een bepaalde orde. Elke dag opstaan om een uur of twaalf, een. Uitstelgedrag tot de avond. Dan een uur of vier schrijven. Dan tv kijken en een fles wijn drinken. En inderdaad, elke dag chili con carne.'

'Ik had me samen met mijn ex-vrouw opgegeven om pleegouder te worden van een puppy die dan later blindengeleidehond wordt. Er kwam een medewerker kijken of wij daar de geschikte mensen voor waren. Nou komt daar van alles bij kijken, bij zo’n puppy in huis. Wij zullen een onzekere indruk hebben gemaakt. Hoe dan ook, we werden afgewezen. En toen zei mijn vrouw: 'En nu gaan we een konijn kopen'.'

'’s Avonds, voor ik ga slapen, lig ik op de grond en aai hem. Dan likt hij mij. Als groet, een soort dagsluiting. Al moet ik hem altijd veel langer aaien dan hij mij likt.'

Hier het complete interview.

dinsdag 25 augustus 2009

Heb jij je huid al verteld dat de zomer voorbij is?

Ik wel! Mijn huid kwam er vanochtend eigenlijk per ongeluk al een beetje achter. Onderweg naar Amstelveen begon het zomaar een beetje te regenen en dat vond mijn huid natuurlijk niet leuk. Ik heb hem (mijn huid is net als ik een jongetje) toen maar snel verteld dat de zomer bijna voorbij is.

Waarom ik dit opschrijf? Omdat er iedere dag een commercial voorbijkomt waarin mij deze vraag wordt gesteld. Geen idee wat voor smeersel er aan te pas moet komen om mijn huid op de herfst voor te bereiden, maar wat een debiliserend taalgebruik. In een volgende zin roept een vrouw enthousiast dat je 'JA' moet zeggen tegen een stralende huid. Ik heb opgelet en inderdaad: op straat gebeurt het regelmatig dat ik vrouwen tegenkom die 'JA!' zeggen. Maar of dit direct verband houdt met een stralende huid? Ik durf het niet te vragen.

Maar het kan nog erger. Vanmorgen zat er een labradorpup naast een rol toiletpapier. Erboven stond de tekst: 'Wees lief voor je billen'. Ja, het stond er echt: 'Wees LIEF voor je billen'. Ik heb het idee dat het allemaal één grote grap is, waarvan ik de clou volledig heb gemist...

maandag 24 augustus 2009

Lippenbalsem met kippenstrontsmaak en breien met hondenhaar

Wat staan er toch een rare dingen op internet. Kijk alleen al eens naar Amazon.com, de gerenommeerde en gerespecteerde webwinkel. Producten zijn hier gelabeld, zodat je makkelijk kunt zoeken op categorieën. Heel handig natuurlijk, maar wie bedenkt een categorie als What The Fuck? En als je dan ziet welke producten zijn getagged met 'wtf', dan dekt die tag de lading behoorlijk.


Zo kwam ik tegen: het achterwerk van een hert, lippenbalsem met de smaak van kippenstront, een melkpakhoed, het pakket 'breien met hondenhaar', een complete trouwkapel, man-to-man attractiezalf, een opblaasbare bondage-stoel, de magische 'jezus geeft antwoord'-pop, een negerflesopener, 1500 levende lieveheersbeesten, roze schaamhaarverf, een cockring-thong, een rubber eendje met een Mr. T-gezicht, een mini-stinkdier vingerpopje, gedroogde varkensoren in chocolade, een flesje met vloeibare scheten en een opblaasbaar partyschaap. Met dank aan Twitter.

Inderdaad, het leest als de verlanglijst voor mijn verjaardag. Gek eigenlijk, dat Amazon de vibrator voor katten dan weer níet verkoopt...

Bizar protest





Bekijk nog 22 andere vormen van protest op HolyTaco.com

Mediacolumn: De zinloze stuiptrekkingen van Stichting Brein

Lady Gaga, La Roux, Little Boots, Lykke Li, Lily Allen... De popmuziek van dit moment wordt gedomineerd door zangeresjes wier naam met een L begint en die allemaal elektronisch vervaardigde synthesizerpop maken. Nu is dat eerste stom toeval, maar dat er juist nu een golf aan elektrozangeresjes opstaat zeker niet. Sterker nog - het is een berekenende zet van de muziekindustrie, of liever gezegd: een laatste stuiptrekking.

Lees verder bij MarketingTribune.nl

zaterdag 22 augustus 2009

Cristina - Is That All There Is?


Popmuziek is net Russische roulette. Waar de een met gemak een carrière bouwt die grotendeels is gebaseerd op bluf en het slim inzetten van media en níet specifiek op zangtalent (Madonna), raakt de ander al na enkele jaren met schamele hitsuccessen in de vergetelheid.

Cristina Monet
bijvoorbeeld. In 1978 was ze het opvallende boegbeeld van Ze Records, een platenlabel dat zich richtte op alles wat destijds fris en fruitig was. Dus niet disco, niet rock, niet punk, maar een combinatie van deze stromingen die ze bij Ze Records no wave noemden. Slechts twee albums maakte Cristina, die eerder in dit millennium allebei opnieuw zijn uitgebracht, nu onder de namen Doll in the Box en Sleep It Off. Briljante, excentrieke discopop was het, met invloeden die uiteenliepen van Kurt Weil tot punk.

In de liner notes van Doll in the Box is een fragment opgenomen van de biografie van de Britse artiest Steve Strange. Hij omschrijft Cristina als "elegant, intelligent, beautiful and the wittiest girl I have ever met. In a sassier, zestier, brighter, funnier world, Cristina would have been Madonna."

Enkele hoogtepunten uit het oeuvre van Cristina zijn Jungle Love, Le Poupee Qui Fait Non en een hilarische bewerking van het bekende Is That All There Is?. Die laatste is hieronder te beluisteren in redelijke kwaliteit. Let op de onderkoelde manier waarop Cristina de meest gruwelijke, zelfverzonnen nieuwe teksten declameert terwijl op de achtergrond koekoeksklokken en feestwinkelfluiten om aandacht vragen.

Al in 1984 ging Cristina met muziekpensioen. Wat zou het leuk zijn als ze net als Grace Jones ineens een comeback zou maken...

Is That All There Is:


Le Poupee Qui Fait Non:

Goede daden doen? My ass!

Gisteren kwam vriendlief verrukt thuis. Hij had 'die ene blonde van Hart van Nederland, niet Cilly Dartell' een glimlach bezorgd. De afgetobde presentatrice (hoogstvermoedelijk hebben we het hier over Milika Peterzon - wat bij mij meteen de vraag oproept: krijgen de dames bij SBS6 een mal pseudoniem voordat ze aan de slag mogen als nieuwslezeres?) stond met ongeveer achttien Albert Heijn-tassen te hannesen bij de kassa, toen ze een fles wijn uit haar handen liet kletteren. Wat volgde was een hele diepe zucht uit haar presentatiemond. Er gebeurde niets, dus Milika vroeg of er iemand kon komen die even kon helpen opruimen. Al dat glas en zo. Tegelijkertijd pakte ze een nieuwe plastic AH-tas. 'DAT IS 22 CENT!', krijste het kassamutsje. 'Wacht maar, die betaal ik wel', was het vriendelijke gebaar van mijn vriend die al lang en breed aan de beurt was.

Vandaag. Ik stap uit de Bruna naar buiten en zie hoe een ietwat verward uitziend figuur met fiets en al op het betonnen bankje op het plein probeert te landen. De fiets klettert tegen de grond, de man - een jonge vent nog - knalt met zijn hoofd tegen het beton. Naast hem zit een vrouw op het bankje, met een halfvolle (in haar ogen halflege) fles drank roerloos voor zich uit te staren. De man - een dakloze denk ik, niet zo'n vieze aangekoekte, maar met kortgeknipt haar en slechts hier en daar een bult en wat opgedroogd bloed - blijft al even roerloos liggen. 'Gaat het?', vraag ik. De kerel kijkt me grijnzend aan. Best een leuke lach eigenlijk, al mist hij een voortand. Hij kruipt onder zijn fiets vandaan, maar z'n been zit bekneld onder het frame. Toch schuift hij langzaam in een zittende positie. Ik pak het fietsstuur vast en trek de opvallend nieuw uitziende fiets van zijn been. En toen gebeurde het: 'BLIJF MET JE POTEN VAN MIJN FIETS AF!'

Zo. Daar kon ik het weer mee doen. Ik zal nog eens iemand helpen. Sorry hoor, dat ik besta.

donderdag 20 augustus 2009

Allergisch voor seks?

Ja, dat bestaat. Maar wat is erger - een seksallergie of een lichaam dat geen weerstand biedt tegen moderne technologie?

Ik kwam weer eens een lijstje tegen, waarin de tien vreemdste allergieën worden opgesomd. Ook erg: allergisch zijn voor zon of water. De treurigste staat bovenaan: een moeder die haar eigen kind niet kan verdragen, en dat moet je letterlijk nemen. Ze krijgt namelijk levensgevaarlijke blaren als ze haar zoontje tegen zich aanhoudt.

Hier de complete lijst.

dinsdag 18 augustus 2009

Wie is dit?



Morgen meer...

Zomergasten: Hanneke versus Margriet

Op haar blog heeft Hanneke Groenteman de vloer aangeveegd met Margriet van der Linden en haar presentatie van Zomergasten. Voor een deel ben ik het met haar eens. Dit zegt Hanneke:

"Je had leuke fragmenten, je was jezelf en dat zou meer dan genoeg moeten zijn. Alleen: de hele mooie avond sloeg dood als een slecht getapt glas bier. Dat kwam niet door jou, dat kwam voor 100 % door de totaal humorloze, formele, oninteressante en onbekwame manier waarop Margriet van der Linden je door de avond loodste. Elke mogelijkheid om jou te laten sprankelen, elke kans om jouw persoonlijkheid te laten zien, elk glimpje emotie sloeg ze dood door slecht interviewen. Er werd nauwelijks gelachen, al jouw voorzetten werden niet 'ingekopt', we bleven met meer vragen zitten dan er antwoorden gegeven waren."

En zo tiert Hanneke nog een tijdje door. ECHTER. Carice van Houten hadden ze pas over een jaar of 15, 20 moeten vragen voor een dragende rol in een avondvullend programma als zomergasten. Ze had weinig zinnigs te melden en zat vooral de avond opgeprikt te acteren hoe interessant ze was met haar Hello Kitty-pleister. Met (te korte) onsamenhangende fragmenten die vaak saai waren en soms mooi, waar nauwelijks duiding aan werd gegeven.

Het lag in mijn ogen dus aan beiden dat Zomergasten al na een klein uur zo saai en slaapverwekkend werd dat ik ben afgehaakt. En voor een deel ook aan mezelf: misschien is de Zomergasten-formule na al die jaren gewoon uitgewerkt voor mij - wie je er ook neerzet. Alhoewel... Het zou toch mooi zijn als iemand in drie uur tijd een boeiend verhaal neerzet, daarbij vakkundig begeleid door een goede presentator. Ik vestig alle hoop nu op de volgende gast, Alexander Pechtold - die weet een goed verhaal neer te zetten en geeft de regie niet snel uit handen.

Overigens noemt Hanneke Martin Simek als kwalitatieve interviewer. Maar die zelfingenomen kwal hoort het liefst zichzelf praten. Dus als dat gebeurt, haak ik definitief af.

maandag 17 augustus 2009

Pleurie Polak en de Mediacode

Het is ook altijd wat met die skivakanties van de Oranjes. Toen Beatrix tien jaar geleden de latten nam naar het land van de extreemrechtse Jörg Haider, leverde dit zoveel commotie op dat de vorstin verzuchtte: 'Je kan ook geen week weg'.

In het geval van Willem-Alexander en Máxima gaat het om vakantiefoto's uit Argentinië, die wereldwijd zijn gepubliceerd, maar in Nederland gecensureerd worden. Dat mensen serieus geïnteresseerd zijn in familiekiekjes van de Oranjes en daarvoor zelfs een blad willen kopen is natuurlijk al idioot genoeg. Dat de koninklijke familie daarom een aantal vaste momenten heeft vastgelegd waarop de leden wél gefotografeerd mogen worden is nog veel belachelijker. Zo zagen we eerder dit jaar hoe het hele gezin van Lex en Max mee naar school ging om het tweede kind op de eerste schooldag voor te bereiden. In hun kielzog een cirkel papparazzi, met de immer sneue Edwin Smulders en de ronduit enge Van Tellingen-clan hysterisch fotograferend op de eerste rij.

Ik snap best dat de Oranjes rust willen. Ik snap echter níet wat er zo spannend is aan vakantiefoto's in Argentinië. Zorg er gewoon voor dat niemand die royals voor de voeten loopt - hebben die bodyguards meteen wat nuttigs te doen. Vrijdag zat Jan Hoedeman van de Volkskrant bij Nova, om een statement te maken tegen die mediacode. Hij had een warrig verhaal over het respecteren van de code, dat presentator Pleurie Polak onderuit probeerde te halen. Met PRECIES het verkeerde argument. Ze beweerde dat het nieuws was omdat het on-ethisch zou zijn dat Max en Lex hartje zomer niet op het strand gaan liggen, maar gaan skiën! En dat is slecht voor het milieu!

Daar kan ík me nou kwaad over maken. Wat nou, slecht voor het milieu? Die sneeuw hebben ze toch niet speciaal voor Max en Lex opgespoten? Die ligt er toch al? Wat boeit het dan dat het hier in Nederland hoog zomer is? Je hoort er helemaal niemand over dat ze naar Argentinië vliegen, want daar komt dat mens nou eenmaal vandaan. Maar dat ze daar gaan skiën en dat dat schandalig is: weer zo'n typisch Nederlandse, zeikerige rukreactie.

Clairy had een punt als ze het op censuur had gegooid in haar argumentatie. Want dat is het, niet meer en niet minder. Maar een skiverbod uit om dat het milieu-technisch gezien onethisch is? Onzin! Dan zou je de Oranjes ook moeten verbieden naar Lech te gaan, maar daar hoor je ook nooit iemand over. Ja, op de Telegraafsite, en altijd in combinatie met 'onze belastingcenten'. Maar dat is een andere discussie.

Het Margriet Museum en het 'Koninklijk' paleis

Terwijl heel Nederland op apegapen aan zee of elders in de zon lag, hadden wij besloten om naar Brussel te gaan. Het was er warm, maar prima uit te houden. Gisteren op advies van de Pools/Nederlands/Franse hotelreceptioniste naar het fonkelnagelnieuwe Magritte Museum geweest (dat zij continu Margriet Museum bleef noemen).

We kregen kaarten voor 16.00 uur, dus om de tijd stuk te slaan brachten we eerst een bezoek aan het Koninklijk Paleis. Trap op, tien zalen door met in iedere ruimte een tafel met daaromheen heel veel ongemakkelijke stoelen die in dezelfde kleur waren bekleed met versleten fluweel. Halverwege diende zich de Balzaal aan, die nog enigzins imponeerde. De ongeveer vijftig enorme kroonluchters zouden per stuk een gemiddeld gezin kunnen verpletteren. Maar verder nog meer lege zalen vol aftands meubilair, kortom: niet heel erg de moeite waard en zeker niet koninklijk.



Na de fondue parmesan en croque monsieur alsnog naar Magritte gegaan, waar we in een uur tijd drie verdiepingen moesten 'doen'. Dat lukte net niet, want er was erg veel te zien. Wanden vol mooie filosofische uitspraken van de schilder over Kunst, zoals

'Opstandigheid is een reflex van het leven in de mens'
en
'Vrijheid is dat je kunt zijn in plaats van te moeten zijn'

Lijsten vol priegelige foto's en met hanenpoten geschreven briefwisselingen. Maar ook heel veel prachtige schilderijen die chronologisch een helder beeld schetsen van het oeuvre van de schilder. Nooit geweten dat Magritte tijdens WOII door een impressionistische periode ging, vooral omdat de beelden van de werkelijkheid te stuitend waren om te schilderen.

Grappig om te zien hoe verschillend mensen een museum doorkruisen. Terwijl twee studentes met de neus bovenop een schilderij een penseelstreek bestuderen, banjert er een bejaarde voorbij die op luide toon vraagt 'Where can I find the man with the hat and that mirror?'. Overigens hebben we dát schilderij nooit gezien. Het was 17.00 uur en de suppoost was onvermurwbaar. Gelukkig hing er in de museumshop een poster.

Wel of geen snor?


Tijdens de lunch ontstond er een interessante discussie. Kunnen mannen met een snor nu wel, of niet? Even dreigde de snor terug te keren in het straatbeeld - en dan bedoel ik niet die van oudere generaties politie- of brandweermannen. Nee, de snor als hippe modeaccessoire, maar dan wel echt alleen een snor. Dus niet in combinatie met andere gezichtsbeharing als een getrimde baard of goatee. We hebben het hier over de pornosnor zoals we die wel kennen uit de jaren zeventig. De borstel van Tom Selleck, of in het geval van Henk Krol: de zaadspons.

De vraag of snorren wel of niet straatfähig waren, werd tienwerf beantwoord met nee. Ja, met een baardje gaat het nog, of hooguit voor iets grappigs als een thema-avond. Maar de man met snor heeft iets lulligs en draagt zeker niet het toppunt van mannelijkheid uit, zo luidde de algemene opinie. Ja, vroeger, toen was het stoer. Maar anno 2009 kan zoiet ééécht niet meer. Zelfs Brad Pitt komt er niet mee weg.

vrijdag 14 augustus 2009

De tien onzinnigste producten

Het is vrijdag, dus maak ik het mezelf niet al te moeilijk en jat ik ideeën van Oddee.com. Of beter: doe ik inspiratie op via deze niet voldoende geprezen site. Deze keer komen ze met een overzicht van de tien onzinnigste producten. Hieronder alvast de vijf leukste.





Paraderen en Goed Flauw

Stom dat het op de Parade zo druk was gisteren. Zelfs voor hapklare sushi stond een rij. Bovendien viel de voorstelling Goed Fout vies tegen. In een soort klucht voerden onder andere Van Houts & De Ket en Joke Tjalsma een toneelstuk op over een joodse onderduiker die zich moest verstoppen voor de bovenbuurvrouw, een nsb'er. Op zich een spannend gegeven waar je flink grove grappen over kan maken, iets wat de titel Goed Fout ook suggereert. Maar wat een belegen flauwekul: Joke Tjalsma die een rode pruik opzet als ze naar 'het verzet' gaat, veel houzee-geroep en de nsb-buuf heet natuurlijk Helga en is dominant. Ook kwam er een schilderij aan te pas. Je zou bijna denken dat ze Allo Allo wilden imiteren, maar zelfs de meligheid van die tv-serie was grappiger dan dit gehannes.

Leuk daarentegen was het met mijn gezelschap. We verbaasden ons erover dat veel vrouwen laarzen dragen in de zomer. En onderjurken over spijkerbroeken. We moesten lachen om een eend en werden stelselmatig aangevallen door wespen. Een boos vrijwilligersmeisje had ons overigens nog bijna van het terrein gekickt omdat we uit een fles dronken van echt glas. Maar die hadden we toch écht bij Grape District gekocht, gewoon op de Parade zelf.

donderdag 13 augustus 2009

Tip: Days with my Father

Echt heel mooi gemaakt, deze website: http://www.dayswithmyfather.com/.


Maar net als bij de Titanic weet je al hoe het afloopt natuurlijk...

woensdag 12 augustus 2009

Ouderwets rampetampen met Major Lazer




Officieel fan was ik al, maar nu helemaal. Major Lazer & co. gaan als beesten tekeer in hun nieuwe video, Pon de Floor. Met schitterende animaties als special effect, maar daar gaat het niet om. Ouderwets droogneuken, en wel zó idioot dat je je afvraagt of dat wel goed gaat. Favoriet zijn de 'vis op het droge' en de 'sprong van het keukentrapje'. Ontzettend komisch. Kijk zelf:

dinsdag 11 augustus 2009

De symptoombestrijding van Stichting Brein

Wat denken de mensen van Stichting Brein nu daadwerkelijk uit te halen met het in Nederland verbieden van het Zweedse The Pirate Bay? Het is slechts een van de vele sites die torrents aanbieden waarmee de gebruiker 'illegaal' muziek kan downloaden. Blijkbaar lukt het Brein niet de Nederlandse site Mininova.org aan te pakken, of Isohunt. Of Torrentreactor, of noem er nog een stuk of tachtig op...

Ik heb 'illegaal' hierboven bewust tussen haakjes gezet, want dat het gratis downloaden van muziek anno 2009 nog steeds niet mag vind ik ronduit belachelijk. Toen ruim tien jaar geleden de eerste Napster-varianten opdoken en we al internettend onze eerste mp3'tjes bij elkaar sprokkelden, ja tóen had de muziekindustrie actief moeten anticiperen op het feit dat muziek digitaal via internet werd verspreid. Maar inmiddels is die gratis verspreiding zo wijd verbreid dat met name jongeren gratis muziek als 'commodity' ervaren. Die zullen dus niet ineens gaan betalen voor wat tot voor kort gratis was.

Natuurlijk, het is sneu dat je als beginnend bandje geen cent verdient met de verkoop van cd's. Maar zorg dan voor andere verdienmodellen. Het nieuwe album van Mariah Carey bijvoorbeeld, bestaat uit een cd en een magazine, dat van voor tot achter volstaat met advertenties. Kassa voor Carey, en fijn voor de fans die blij zijn met exclusieve fotoshoots en kortingsbonnen voor de Douglas. Of kijk naar Madonna. Harkte in 2008 ruim tachtig miljoen euro bij elkaar met haar Sticky & Sweet-tour. Dat beviel blijkbaar zo goed dat ze deze zomer doodleuk een doorstart maakt, met precies dezelfde toernee. Overigens helpt doodgaan ook: Michael Jackson doet postuum enorm goede zaken.

Overigens is lang niet altijd te bewijzen dat het gaat om illegale downloads, ook niet via torrentsites als The Pirate Bay. Volgens Brein ben je illegaal bezig als je materiaal aanbiedt. Maar hoe zit het als Radiohead op de eigen website een nieuw album voor niets weggeeft? Mag je daar dan wel of niet naar verwijzen?

Zoals ik in de kop al aangaf: wat Brein doet is puur symptoombestrijding. De geschiedenis heeft keer op keer laten zien dat het verbieden of uit de lucht halen van websites niet werkt. Na Napster stonden tal van klonen op en ook nu is zonder The Pirate Bay heel eenvoudig aan gratis muziek te komen. Sinds ik muziek download heb ik honderden leuke artiesten ontdekt die ik een winkel nooit zou tegenkomen, laat staan beluisteren. Downloaden heeft daardoor juist een positief effect - want al koop ik hun plaat niet, zodra ze een beetje in de buurt optreden sta ik vooraan. En met mij honderden andere enthousiastelingen, want dat is de kracht van internet. Als Brein zich nu eens omvormt tot een platenmaatschappij nieuwe stijl en dit onderkent. Wat zou dat heerlijk zijn.

Ondertussen, bij Nick en Simon...

"Hier wat vakantiekiekjes. Thailand was fantastisch! Alles is daar net even anders! Zo hebben de vrouwen langere nekken, zijn de wormen iets groter en hetzelfde geldt voor de katten aldaar. Ook de weersverschijnselen verschillen veel van die in Nederland. Zo stak er een windje op die de vorm kreeg van een grote slurf! Trouwens, over slurven gesproken, ik werd geknuffeld en daarna was m'n pet gejat! Al met al een andere vakantie dan anders!"

Ja ja, de heren maken heel wat mee. Trouwens, die wormen. Iets groter?

maandag 10 augustus 2009

Juli 2009 in foto's

De afgelopen maand naar Berlijn, Dublin en Mallorca geweest. We trappen af in Amsterdam.


Want daar ging de Hermitage open. Hier een medaillon, afkomstig uit de inboedel van Tsaar Peter de zoveelste.


Snel door naar de Bergmanstrasse in Berlijn, waar bij Bagage de leukste tassen ter wereld te koop zijn. Ik ging voor een Kultbag, met een Duitse vlag erop en 'Bundespost'.


Dit mannetje trad op met een lied over de kredietcrisis.


De Duitse Nickelodeon had Spongebob als vermist opgegeven. Creatievelingen voorzagen het kereltje met de vierkante broek van een piemel.


Creatief met Muur.


Het befaamde Badeschiff, vanaf de oever van de Spree.


Pril gezinsgeluk.


Met gras begroeide broedplaats. We zitten nog steeds in Berlijn.


Im Zoo. En het is géén hond. Deze leeuw laat zich in zijn meest gewillige pose fotograferen.


Homo-afwasmiddel, zoiets is natuurlijk alleen te koop in Ierland.


Toepasselijker dan toepasselijk: de ultieme naam voor een koffiebar.


Hop! Door naar Orient, een minuscuul dorpje op een bergpas in Mallorca met alleen een kerk en twee restaurants.


Onze eigen Felderhof-villa met zwembad en uitzicht op een vallei.


Palma. In de binnentuin van Es Baluard, het museum voor moderne kunst. Omdat we niet alléén maar bij het zwembad hebben gelegen.


Altijd leuk: ordinaire lelijke kledingzaakjes die hun nering nog wat cachet willen geven door er een internationale naam op te plakken. Logisch dus dat ze kiezen voor de immer chique Madonna.

zondag 9 augustus 2009

Review: Ellen ten Damme in Cirque Stiletto

Donderdag naar de première geweest van het circusspektakel met Ellen ten Damme. Zoals dat gaat in Nederland staat de roddelpers aan weerskanten van de ingang op gesteld om types als Lee en Laura Towers, de boezem van Xaviera Hollander, Hind, Fuckje de Both, Tineke Schouten en haar dochter en Katja Schuurman te fotograferen. Het was een bijna volle bak in Carré. De zaalvloer was veranderd in een lichtgevende circuspiste, het podium gaf plek aan een uitgebreide band die de voorstelling een avond lang van uitstekende muziek voorzag.

Eerst het goede nieuws. Ellen zag er fris en fruitig uit in haar Jan Aarntzen-outfits. Ellen, die ik vaak een beetje ranzig vind, die zomaar een week dezelfde witte onderbroek met gele vlekken draagt, en als je met haar naar bed zou gaan dat je dan eerst zes tampons tegenkomt, kwam op in een oogverblindende baljurk waarvan de verschillende onderdelen al snel van haar lichaam werden afgepeld. Een wervelende show moest het worden, dat straalde vanaf de eerste minuut af van haar en de andere artiesten. De muziek bood voldoende afwisseling - het eigen nummer 'Durf jij' was een fraai hoogtepunt, net als de Nina Hagen-tracks die we nog kennen uit eerdere Ellen-shows. Haar uitvoering van het moeilijk uitvoerbare Naturträne bezorgde kippenvel. Het mag duidelijk zijn: Ellen is een geweldige zangeres die zowel de ruigere nummers van Blondie (One Way or Another) of een treurige ballad als Lili Marlene volledig naar haar hand weet te zetten.

Ellen buitelde al flikflakkend over het podium, liep op haar handen en verplaatste zich gedragen door dansers en acrobaten over de piste. Toch miste ze geen enkele noot en raakte ze nooit buiten adem. Haar optredens werden begeleid door de dansers en acrobaten, die op andere momenten van Cirque Stiletto zelf de show wisten te stelen. Alle gebruikelijke onderdelen van het circus kwamen voorbij: het slangenmens (een vrouw zo lenig dat het bijna eng werd), de messenwerp-act (met vreselijk gedateerde elektrische gitaarmuziek), atleten die torentjes bouwden van zichzelf, een idioot goede mannelijke paaldanser die zich geen lor aantrok van de zwaartekracht, moderne acrobatiek met street-invloeden en een clown.

Nu zou je zeggen dat dit erg afwisselend klinkt. Maar hoe knap het ook is wat al die circusartiesten doen: het haalde de vaart uit de voorstelling als geheel. Het vaste patroon Ellen zingt - circusact - Ellen zingt en danst en hangt in glitterbol - circusact - Ellen doet handstand en gymt met acrobaat en zingt - circusact ging mij een beetje vervelen. Vooral ook omdat Ellen nooit eens uit de band sprong, iets geks riep of deed - de voorstelling zag er zo geölied uit dat het op een gegeven moment nogal obligaat overkwam. Leuk hoor, zo'n eerbetoon aan Michael Jackson. Maar als daarna ook nog een disco-medley voorbijkomt én een medley met ellenlange tango-toestanden, dan is dat een beetje veel van het goede. En mede doordat Ellen zo geweldig zingt, vallen de andere vocalisten toch wat tegen. Al met al had ik het gevoel dat Cirque Stiletto na de pauze inzakte als een kaassoufflé.

Het was een leuke avond met een show die op losse onderdelen zeker scoorde, maar als geheel geen hoogtepunt wilde worden. Met minder medleys, meer humor, minder acts die elkaar als een soort Holland's Got Talent afwisselen, meer dingen tegelijk op het podium (Ellen zingt en op de achtergrond doen acrobaten tegelijkertijd een act) en zonder clown was het nóg leuker geweest.

O ja. Wie Nina Hagens Naturträne niet kent, moet zich eerst gaan schamen en daarna hieronder op de playbutton klikken:

donderdag 6 augustus 2009

Vijf dingen die raar zijn maar die ik wel snap

Het internet was kapot. Er kwam geen externe mail meer binnen. De computers moesten zeker drie kwartier uit. Gelukkig zat ik niet compleet zonder nieuwsbronnen, want in mijn tas zat de krant met het nieuws van gisteren.

1) In België staan de deuren van gevangenissen nog net niet open. Vastzittende criminelen ontsnappen met bosjes tegelijk. Nu heeft een commissie een studie gemaakt hoe het anders moet. Echter: camera's of ander beveiligingsmateriaal ophangen mag niet, omdat de gevangenis waar het in dit geval om gaat een rijksmonument is. En inderdaad, het zou heel erg zonde zijn wanneer je zo'n fraai gebouw zomaar toetakelt omdat er wat gevangenen op de loop gaan.

2) In Amsterdam blijft het verboden om staand op een terras een glas vast te houden. Stadsdeel Centrum gaat echter niet meer undercover door de stad rijden om foto's te maken van bezoekers die staand op een terras een glas vast houden. Dit nadat de actiegroep Ai! Amsterdam protest had aangetekend tegen de bizarre maatregel. Burgemeester Job Cohen heeft nu tegen wethouder Els Iping gezegd dat ze moet ophouden met het betuttelen van horeca-ondernemers. Niet in die woorden, maar hopelijk bedoelde hij dat wel. Voorts heeft hij de actiegroep verboden een logo te gebruiken dat is afgeleid van de I Amsterdam-campagne. Ik begrijp dat wel, dat logo is namelijk hartstikke lelijk.

3) De McDonald's onder de koffiewinkels komt naar Nederland. Er is een Starbucks geopend op het station van Utrecht. Zogenaamd de eerste, maar die op Schiphol zat er toch echt al een tijdje. Van heinde en verre zijn mensen naar Starbucks gekomen om daar in de rij te gaan staan voor een Mocha Latte Frappuchino van 4,25 euro of een beker slappe cappiccino. Ik snap dat wel: ze kennen Starbucks van vakantie of uit de film en het is natuurlijk heel erg cool om daarmee geassocieerd te worden. Bijna net zo cool als met de echte McDonald's. Ehmm...

4) PayPal praat met koelkastfabrikanten. Ze willen namelijk dat het betaalsysteem ook wordt ingezet voor het kopen van pakken melk. Als de koelkast ziet dat de melk op is, komt op een scherm het plaatje van een pak melk en als je daarop tiptoetst, komt er een nieuw pak melk in de koelkast. Hoe dat laatste deel precies in zijn werk gaat, stond niet in de krant. Maar de toekomstige koelkast vult zichzelf haast ongemerkt en leegt daarbij je bankrekening al even sneaky. Maar uit commercieel oogpunt is het natuurlijk uiterst slim.

5) Dit las ik vlak voor de re-boot online: een toneelgezelschap uit Malawi speelt het adoptieproces rond hun landgenootje Mercy na in Madonna, the Musical. Eén acteur speelt Madonna, compleet met blonde pruik (zie foto, let ook de oproep op de shirts van de medespelers). Het schijnt dat door Madonna's adoptieplannen alle kinderen van Malawi momenteel in de aanbieding zijn. Volgens Madonna draai alles om geld, in Malawi heeft ze gezegd: 'You know money is the answer to everything.' En dát snap ik natuurlijk heel goed!

Tot slot één ding dat ik niet snap
Waarom bestaat de Mac & Maggie niet meer? Ik moest daar aan denken toen ik de videoclip bekeek van Erdbeermund, het enige nummer van Culture Beat dat er écht toe doet, maar dat helemaal niemand kent. In het nummer draagt een heerschap (zou hij homo zijn, misschien?) een liefdesgedicht voor over de aardbeimond van zijn geliefde. Het gaat er heftig aan toe, helemaal omdat achter hem een denderend dansduo bezig is. De dansende vrouw draagt een hoed die je eind jaren tachtig wel meer zag: floppy en groot, gemaakt van een soort fluweel. Helemaal Mac & Maggie. Echt jammer dat die winkelketen ter ziele is gegaan, lees maar waarom: "In 1984 wordt de meest excessieve Japanse lappenbende aan banden gelegd, een beetje ingetoomd en getemd. Geen rafels en geen gaten meer dus, maar gewoon weer één mouw per arm. Wel daarentegen nog steeds grote, luchtig gedrapeerde simpele vormen, dikwijls met loshangende diagonale, soms doorgeknoopte panden op de rug."

Kijk hier naar Der Erdbeermund: