Logeetje

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik op bezoek ging bij een vriendin van een vriend van mij. Ze woonde in het hartje van de Jordaan en dan ook nog eens in een huis dat bijna uit z'n voegen kraakte - vooral ook omdat het stond volgestouwd met antiek. Dit zijn herinneringen, voor hetzelfde geld waren het gewoon oude meubels. De dame in kwestie - we noemen haar Mien - is in de tussentijd uitgegroeid tot een tv-persoonlijkheid van ongeveer 65 jaar. Zo'n vijftien jaar geleden stond ze alleen lokaal bekend als 'gezellig'.

Mien trakteerde op ragoutpasteitjes en serveerde deze tussen de schemerlampen in haar salon. Voor het raam hingen van die Amsterdamse vitrages. In de ruimte stonden her en der ronde tafeltjes opgesteld met keurig een kleedje erover. Het huis was spic en span, op een paar details na. Zo lag het hoogpolige tapijt bezaaid met poppenkleertjes.

Op de vraag wat Mien met die kleertjes moest, antwoorde ze laconiek: 'Oooh, die zijn van Logeetje.' En hoe achteloos dat ook klonk: daar moest een verhaal achter zitten. Logeetje bleek een pluche teddybeer te zijn die een tijdje bij Mien had doorgebracht. Mien vertelde dat ze Logeetje uit het huis had gered van een bevriend echtpaar voor wie ze tijdens hun vakantie de planten verzorgde. Nu was dat echtpaar kinderloos gebleven en hadden ze in Logeetje het ideale surrogaatkind gevonden. Logeetje zat elke avond bij het echtpaar aan tafel en kreeg zelfs een bordje eten. Logeetje mocht daarna uitbuiken op de bank, met de afstandbediening tussen z'n stoffen klauwtjes. Logeetje werd elke avond liefdevol naar bed gebracht en de volgende ochtend weer vrolijk gewekt. Logeetje ging ook altijd mee op vakantie, zoals op vele zomerse kiekjes was te zien.

Maar toen waren de pappa en mamma van Logeetje hem zomaar pardoes vergeten in te pakken. Vanaf hun vakantieadres hadden ze in paniek Mien gebeld: 'Help! Logeetje ligt helemaal alleen in een hoekje van de bank! Het arme kind heeft al twee dagen niet gegeten! Mien, red Logeetje!' Zo gezegd, zo gedaan. Maar Mien was natuurlijk niet helemaal gek. Logeetje in huis halen, à la. Maar net doen of dat pluche beest een levend wezen was? Niks ervan. Logeetje verdween dus gewoon in een la.

Bij thuiskomst was het bevriende echtpaar nauwelijks te houden. Ze stormden Miens trap op en wilden hun geliefde Logeetje snel in hun armen sluiten. Ik hoef hier niet uit te leggen hoe wanhopig het echtpaar probeerde de platgeslagen Logeetje te reanimeren. Om het nog enigzins goed te maken is Mien aan het naaien geslagen. Broekjes, jasjes, vestjes, mutsjes, in de weken erna breide Mien een complete minigarderobe bij elkaar voor Logeetje.

Eind goed, al goed? Niet helemaal. Hoewel de ouders van Logeetje best blij waren met al die nieuwe kleren, mocht hun berenkind nooit meer bij Mien logeren. En Logeetje ging vanaf dat moment gewoon weer mee op vakantie.

In Therapie

Best leuk dat de NCRV een poging doet iets nieuws neer te zetten met een Nederlandse versie van een dramaserie over een therapeut en zijn patiënten. Ik zap er regelmatig langs, maar blijf nooit lang hangen. Steeds weer het chagrijnige smoel van Carice van Houten en het gedrein van Halina Reijn (dat rijmt): niet aan mij besteed. Liever kijk ik naar Dr. Katz, Professional Therapist. Zijn patiënten waren neuroten die regelmatig doorsloegen, daarbij gadegeslagen door de immer chagrijnige telefoniste. Geweldige animatie ook, met die continu bibberende personages. Hieronder wat fragmenten.

De kastanjeboom

Er was eens een kastanjeboom. Die boom groeide en groeide totdat de boom zo groot was dat hij geen zin meer had om verder te groeien. Om hem heen stonden tientallen andere bomen, ook maar gewoon een beetje voor zich uit te groeien. Het kon de kastanjeboom weinig schelen. Jaar in, jaar uit schudde hij zijn bladerdak van zich af als hij het koud kreeg, om de lente erna de warmte aan te grijpen voor een nieuwe, groene jas.
Toen de boom een jaar of dertig,veertig was begon de lucht bij vlagen naar benzine te stinken. Naarmate de jaren vorderden werd de stank steeds penetranter, maar het wende snel. Ach, de natuur, dacht de boom dan, en hij ging over tot de orde van de dag. Een beetje staan, een beetje meewiegen op de wind en af en toe een stekelige bolster vanuit z'n kruin op de kop van een voorbijganger laten kletteren.

De zaak veranderde toen de kastanjeboom de respectabele leeftijd bereikte van honderd jaar. De kruitdampen, geweerschoten, nee zelfs degenen die aan zijn poten begonnen te zagen - het kon hem allemaal niet deren. Maar wat hem wél zwaar irriteerde waren twee oogjes, die dagen achtereen in z'n rug priemden. Twee hele jaren lang kriebelden die oogjes uur na uur, dag na dag, maand na maand in zijn rug. Alsof twee laserstraaltjes hem doorboorden, zo voelde de kastanjeboom zich. Al snel voelde hij zich ronduit misselijk van ellende. Op 4 augustus 1944 hield het onafgebroken gestaar ein-de-lijk op. Maar voor de kastanjeboom was het te laat. De priemende oogjes hadden hem zo scherp in de gaten gehouden dat hij van binnenuit was uitgeput.

Wat er in de jaren daarna gebeurde is een tranendal. De boom groeide allang niet meer, integendeel: zijn armzalige takken als treurwilgen omlaag, zijn groene blaadjes werden grauw en zijn ooit zo stekelige bolsters spatten slap uiteen op de grond. Ieder jaar opnieuw hoopte de kastanjeboom dat hij uit zijn lijden werd verlost. In 2007 was het zover. Daar was dan eindelijk de man met de zaag. Het bleek valse hoop. De zaag bleek nodig voor het operatief verwijderen van een stekje dat terloops uit zijn oude schors stak. Opgewonden klopten mensen op zijn stam, boorden gaten in z'n fundament en namen hem gevangen. Ontsnappen was niet langer mogelijk, want zijn voeten kwamen vast te zitten in een ijzeren constructie.

Het wachten was nu op die ene, fatale windvlaag die hem zijn definitieve ondergang zou bezorgen. Een knak, en toen was het allemaal voorbij.

Diamanda Galas, demoon uit mijn verleden

Ze was alweer jaren van mijn muzikale radar verdwenen, maar dankzij Facebook kwam ik opnieuw op het spoor van Diamanda Galas. Alweer achttien jaar geleden hoorde ik voor het eerst van deze Griekse avantgarde-artiest.

Diamanda heeft een bereik van vier octaven en zingt in het Engels, Frans, Italiaans of Spaans. Daarnaast is ze een virtuoos pianist. Tot zover zou je nog kunnen denken: goh, leuk, ik zal haar eens opzoeken op YouTube. Maar dan kom je dit tegen:



Diamanda Galas breekt door in Frankrijk, met een politiek geëngageerde opera. Het is dan 1979. In de jaren daarna ontwikkelt ze zich als solo-artiest en maakt ze zich de Schrei eigen - een aan het Duitse expressionisme ontleende vorm van zingen. Of krijsen, liever. Daarbij gaat ze te werk met vier microfoons tegelijk, met effecten als echo en vertraging tot gevolg.

Haar debuutalbum is een bewerking van een gedicht van Charles Baudelaire, een performance die rauw en hysterisch is. Daarna volgt een trilogie waarin ze zich verzet tegen de wijze waarop de politiek omgaat met de aids-epidemie die midden jaren tachtig om zich heengrijpt. Titels als The Masque of the Red Death, The Divine Punishment en You Must be Certain of the Devil zeggen genoeg.

De talenten van Diamanda Galas komen bijeen tijdens haar live-optredens. Met haar haakneus, haar hoekige gezicht en ravenzwarte haar ziet ze eruit als een heks die voorgaat in een hoogmis. Met bizarre gewaden en liters nepbloed zet ze een tamelijk schokkend sfeertje neer. De muziek: minimalistische zweepslagen, afgewisseld met elektronisch gezoem. Haar stem bezwerend: de ene keer grijpt ze je bij de strot met beklemmend gefluister, dan weer door zo hard te krijsen dat het door merg en been gaat. Daar bovenop laat Diamanda horen dat ze ook nog in tongen kan spreken, zoals ze dat in de bijbel noemen. Het is een vormloos, hysterisch gekakel dat nog het meest lijkt op dat van een kalkoen die weet dat hij de kerst niet haalt. Zoiets bevreemdends, zelfs verontrustends zul je zelden hebben gehoord.

Het hoogtepunt uit de carrière van Galas vormt het album Plague Mass. Dit is een registratie van zo'n verontrustend optreden.



Vanaf de jaren negentig is de zangeres zich gaan toeleggen op toegankelijker werk. Zonder daarvoor overigens haar bizarre stemgebruik opzij te zetten. Luister bijvoorbeeld naar haar uitvoeringen van I Put a Spell on You (dat al langer op haar repertoire stond) en de Supremes-cover My World is Empty Without You.







De laatste jaren legt Galas zich meer toe op blues, spirituals en andere roots-muziek, waaronder zelfs country. Het puur demonische is uit haar stem verdwenen, maar nog altijd is Diamanda Galas een klasse apart.

En voor wie het bovenstaande allemaal niet trekt: hieronder de absolute tegenpool. Van die andere zangeres die zich zo inzet voor de gays...

Blootgewoon en soep

Maandagavond maar weer eens een avondje gezapt. Het blijft behelpen met het Nederlandse televisie-aanbod. Nederland 2 stond in het teken van Toon Hermans (daar gaan we weer: Mediterrannéeeeee.... Zóóóóó blauw, Zóóóóó Blauw), ergens anders kwam de zoveelste herhaling van Het Zonnetje in Huis voorbij. Toch heb ik twee keer hard gelachen.

Het begon met 'Ik kom bij je eten' op RTL4. Fuckje de Both ging op visite bij Annie Schilder, die toevallig Jan Keizer op bezoek had. Nu weet ik bij Annie Schilder nooit of ze een tikje traag is, óf dat ze van alle BN'ers het droogste gevoel voor humor heeft. Haar Volendamse accent zal er ook wel mee te maken hebben dat Annie zo lachwekkend is.

Het ging als volgt. Annie en Jan voerden samen een rondedans uit op de plavuizen in Annies woonkamer. Plots zette Annie de stereo zachter (iets Mon-amourderigs schalde door het huis) en riep: 'Ik heb soep!' Met een samenzweerderig gebaar lokte ze de cameraman mee de keuken in en wees ze in een pan met een lichtgroene substantie. 'Maar d'r zit niks iiiinnn.' Fuckje vroeg: 'Waar zit niks in?' Annie weer: 'In de soep niet. Het is pureert.' 'Maar dat is toch soep?', probeerde Fuckje weer. 'Met niks d'r in. Nou ja, er zit natuurlijk wel wát in maar dat zeg ik niet. Het is geheim.' Met een duivels lachje keek Annie in de camera. 'Proef maar en vertel mij dan wat voor soep het is.' In een volgend shot zagen we hoe Jan Keizer en Fuckje dikke stukken zalm in hun soep laadden. 'En? Weten jullie het al?', wilde Annie weten. 'Als je nu één bepaalde kant op kijkt, kun je raden wat erin zit.' Op het aanrecht lag een courgette. Jan Keizer had het goed geraden.

Iets minder absurdistisch ging het eraan toe bij Memories Tour d'Amour. Hier bestond de verwarring eruit dat ik dacht naar iets anders te kijken. In beeld was Anita Witzier bezig met een kortgeknipte vrouw van middelbare leeftijd. Eén plus één is twee, dacht ik, dus dit is Blootgewoon. Niet dus, maar ik had wel meteen een nieuw tv-format bedacht: combineer Memories met Blootgewoon en wat krijg je dan? Juist: oude geliefden die elkaar na dertig jaar terugzien, maar dan wél naakt. Is dat even schrikken! Wat denken jullie, zou de KRO hier wat in zien?

Ramptoerist

Voor mijn werk moet ik regelmatig op pad voor het afnemen van interviews of het bijwonen van bijeenkomsten. Meestal reis ik per trein. Ik doe dit werk nu een jaar of vijf, en de zeven jaar daarvoor zat ik nauwelijks in treinstellen. Ik weet niet helemaal wat er precies veranderd is, maar de gemiddelde coupé lijkt tegenwoordig op een open inrichting, met mij als ramptoerist ertussen.

Op weg naar Rotterdam streek er een mollige vrouw van rond de 25 naast me neer, er tegenover een getatoeëerd figuur van ongeveer net zo oud. 'En nu zit ie dus in de gevangenis, mijn ex. En na twee jaar durfde ik gisteren eindelijk te zeggen dat het nooit meer goed komt en dat ik een straatverbod wil als hij vrijkomt. En toen zei hij dat hij zich van kant ging maken als ik dat deed. En nu heb ik er nog eentje aan de haak geslagen die in de bak zit. Maar deze is lief hoor, deze slaat me niet' De tatoeages hoorden het verhaal gelaten aan, waarschijnlijk hadden ze het al honderd keer gehoord.

In Leiden volgde een overstap. Ik viel middenin een telefoongesprek. 'Ja, ze is nu tien maanden en toen ik haar vanmorgen om zes uur door elkaar rammelde begon ze niet eens te huilen. Dus ik denk dat ze ziek is. Hoeveel? 39,9 graden. Nee, ze is gewoon naar de crèche gegaan. Ja, nee, ik heb haar gebrácht. En nu bellen ze op dat ze heel sloom is. Zal ik misschien maar even langskomen?'

Stiekem verdenk ik sommige reizigers ervan dat ze de verhalen verzinnen omdat ze weten dat de zwijgende medepassagiers een dankbaar publiek vormen. Zelf zou ik dat namelijk wél doen. Sterker nog: als we vroeger op tienertoer gingen maakten we er een sport van om de waanzinnigste verhalen te bedenken. We streken neer naast het braafst ogende bejaarde stelletje en dan staken we van wal. Ik memoreer hier een gesprek dat ik hield samen met iemand die ik destijds Mirjam Boterham noemde.

- Erg hè, van Natas.
- Ja heel erg. Zag je die brandwonden in haar gezicht?
- Heeft haar dealer weer de hele dag z'n peuken op uit lopen drukken.
- Verder maakte ze best een montere indruk.
- Ja, voor iemand in haar toestand. Ik zou de hele dag in bed blijven liggen.
- Maar daar heeft ze de speed dan weer voor natuurlijk, dat houdt haar wakker.
- En dat kindje maar krijsen, in die wieg.
- Over brandwonden gesproken. Ik was echt even verbijsterd toen ik het zag.
- Ach, ik verbaas me nergens meer over. Dat dat kind daar nog steeds rondkruipt tussen al die naalden.
- Ooooooh, dan waren het ook geen brandwonden. Gewoon nááldwonden.
- Sinds hij haar moeder het ziekenhuis in heeft geslagen staat Natas er helemaal alleen voor. En dat is moeilijk hoor, een kindje opvoeden als je zo zwaar aan de drugs zit.

En zo gingen we door, net zolang tot het bejaarde echtpaar niet meer wist waar ze het zoeken moesten. Echter: in werkelijkheid is de waarheid schrijnender dan je in je gekste verzinsels kunt bedenken. Want op de terugreis wilde een Paulien Cornelisse-lookalike tegenover me gaan zitten. Toen ze zag dat mijn paraplu daar lag, slaakte ze een zucht vanuit de grond van haar hart. Ze keek me niet aan, zei niets, alleen een zucht zoals Beatrix dat doet als er iemand ergens tegen een naald rijdt. Van schrik haalde ik snel mijn plu weg en ze plofte neer. Ze zag aan de andere kant van het gangpad een meisje druk sms'en, waarop ze haar eigen telefoon ter hand nam: een allertreurigste Nokia uit het einde van de vorige eeuw. TIK TIK TIK deed het apparaat. Tussen het tikken door keek de Paulien bedroefd uit het raam en na ongeveer drie minuten was ze zover om het sms-je te versturen. Toen een jongetje even verderop een prullenbak openknalde, vertrok haar gezicht alsof de machinist eigenhandig een loeizware goederenwagon haar voorhoofd indreef. Op het moment dat ze haar telefoon in haar tas wilde stoppen, zag ik dat ze aan de binnenkant van de flap een button had geprikt. Dit stond erop:

'IK BEN NÍET PERFECT, MAAR IK BEN WÉL HEEL GELUKKIG'.

Ich hasse Musik

Geweldig. Ik moest aan het bovenstaande nummer denken omdat ik hiernaar zat te luisteren:


Maar de track van Lützenkirchen & Knorkator wint op alle fronten. En nu ik toch bezig ben: Waldorf deed al iets soortgelijks, maar dan met modelabels i.p.v. muziek:

Tattoo

Aan iedereen die denkt dat ik vorige week op Ibiza lag: dat was een grapje. In plaats daarvan ben ik een week lang ondergedoken bij Henk Schiffmacher, met de onderstaande beelden als resultaat. Is het niet prachtig?





(Check)

Screensaver

De nieuwe video van M.I.A. doet in de verte denken aan een screensaver. Je weet nog wel, zo'n scherm vol bewegende beelden zodat het beeldscherm niet inbrandt.



En toen ik op Youtube naar 'screensaver' zocht, stuitte ik op het onderstaande filmpje.

I quit!

Hieronder had ik het al even over de steward die door het lint ging omdat een passagier iets deed wat hem niet aanstond. Hij nam direct ontslag en verliet het vliegtuig via de nooduitgang van het vliegtuig. Lijstjessite Oddee.com verzamelde nog eens zeven bizarre ontslagverhalen, waarvan nummer drie er met kop en schouders bovenuit steekt.

In een serie foto's laat een dame genaamd Jenny weten waarom ze ontslag neemt. Hierbij serveert ze haar baas genadeloos af als een viespeuk en een nietsnut. Geweldig!

Zijn mensen per definitie dom?

Stel, je zit even in een dip en je wil je om wat voor reden dan ook even iets beter voelen. Ga dan vooral naar Telegraaf.nl. Wat daar aan achterlijke berichten voorbij komt is met geen pen te beschrijven. Maar de Telegraaf doet het tóch.

Zondag stond er een bericht op de site over het WK Sauna. Sinds 1999 houdt Finland een kampioenschap waarbij mensen het zolang mogelijk moeten uithouden bij een temperatuur van 110 graden. Een Russische finalist kwam daarbij te overlijden aan de gevolgen van ernstige verbrandingen. Tja, hoe dom kun je zijn om voor je lol veel te lang in zo'n hel te gaan zitten?

Dan die steward, die volledig uit zijn plaat ging nadat een passagier weigerde te blijven zitten na een landing. Hij schold de passagier vervolgens uit via de intercom en gilde na het uitstappen 'I quit this bitch!'. Ook nam hij nog een biertje mee voor onderwerg. Hem hangt nu zeven jaar cel boven het hoofd, maar zeg nou zelf: het is een beetje dom om de hysterische relnicht uit te hangen. Toch?

Het kan aan mij liggen, maar ik zie het nut van swaffelen niet echt in. Helemaal niet in het geval van de 48-jarige Rotterdammer die in zijn woonplaats een metrostel te lijf ging met zijn geslachtsdeel. Mocht zoiets al in mij opkomen, dan zou ik toch eerst even aan de omstanders vragen hoe het zit met de elektriciteit. Of is dat juist overdreven?

Tot slot de 25-jarige vrouw uit Toledo die door het lint ging omdat zij 's ochtends geen kipnuggets kon bestellen bij de plaatselijke McDonald's. Wat dom van McDonald's dat ze niet 24 uur per dag zo'n uit een plofkip gestanste voorraad kip verkopen. Het is nu eenmaal het lekkerste product van Maccy Dee! Helemaal met barbecuesaus. Overigens is het juist slim van de vrouw dat ze haar McDonald's te lijf ging via de McDrive en niet via de toonbank. Binnen stinkt het er immers altijd naar zure kots.

Bezuinigen? Doe dan Nederland Een maar weg.

Hilversum is in rep en roer. De publieke omroepen vrezen dat het komende kabinet fors gaat bezuinigen. De plannen zouden zelfs zover gaan dat er een tv-zender moet wegmoet. De omroepmensen gaan er voor het gemak maar vanuit dat dat Nederland 3 zal zijn, waardoor een programma als De Wereld Draait Door zou moeten verdwijnen.

Nou en? Voordat DWDD werd uitgevonden misten we het toch ook niet? Het is een bij vlagen aardig babbelprogramma waarin af en toe best iets opmerkelijks wordt gezegd. Maar laat Hilversum ophouden te denken dat DWDD ineens het geweten is van de Nederlandse televisie. En hoezo wordt Nederland 3 afgeschaft? Waarom niet Nederland 1? Dat is in mijn ogen toch wel de ergste zender die we hebben in ons land. Stuk voor stuk zenden de omroepen hier programma's op uit die net zo goed door de commerciëlen kunnen worden doorgestraald: Boer zoekt vrouw, De Reünie, Muziekfeest op het plein, Praatjesmakers, Jan Smit, het geschmier van Paul de Leeuw, een herhaling op prime time van Keeping up Appearances uit 1994, Lingo en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Verkoop al die zogenaamde tv-toppers als Yvon Jaspers voor een kolossaal bedrag aan RTL en SBS en investeer in een aantal gedegen achtergrond- of nieuwsprogramma's. Want het is toch een beetje treurig dat actualiteitenrubrieken als Een Vandaag of Netwerk reportages uit het buitenland aankopen om de uitzenduren te vullen. Gelukkig zijn verschillende omroepen (het woord alleen al, omroep. Kan het archaïscher?) nu bezig met het ontwikkelen van nieuwe actualiteitenprogramma's, of diepen ze oude formats als KRO's Brandpunt op uit de archieven. Daar kun je ook je vraagtekens bij plaatsen, maar ik zie liever een goedgemaakte reportage over een actueel onderwerp dan de drie 'Jees' die al zingend over een camping vol Hollanders struinen.

Nederland Een kan gewoon weg, dus. Pauw en Witteman mogen blijven, Een wordt Twee Vandaag en ook maak ik een uitzondering voor Tussen Kunst en Kitsch. Dit rariteitenkabinet is al bijna zo oud dat het in aanmerking komt voor deelname aan het programma zelf. En Nelleke van der Krogt kan natuurlijk niet gaan zitten wegkwijnen bij RTL Boulefart.

Kanye West - Power!!!

Aan het werk

Het bloggen is er de laatste weken nogal bij ingeschoten. Dat heeft twee redenen: eerst heb ik een week op een luchtbed om Ibiza heengedobberd, daarna ben ik weer gaan werken. En dat bevalt erg goed, na drie maanden te hebben rondgelummeld. Nou ja, gelummeld, als ik achteraf terugkijk op drie maanden 'vakantie' heb ik toch best veel gedaan.
Eerst de reisjes: naar Ierland, Berlijn en Brussel, plus die week naar Ibiza natuurlijk.
Dan de klusjes: van een achttal interviews over en met accountants tot een verhaal over Glee of over exorbitante sterrenbruiloften (kijk maar in het tijdschriftenschap en zoek naar de laatste Grazia).
Ook leuk: de fietstochten van soms wel zestig kilometer op een dag. Van Muiden via Weesp en Abcoude weer terug naar Amsterdam. Of een tochtje Ronde Hoep, met als enige gezelschap eenden, libellen en identiek geklede bejaarde echtparen. Uitstapjes die altijd een dag later plaatsvonden dan gepland: naar de Praxis, het postkantoor of boekhandel Atheneum.
Dingen-die-altijd-al-moesten, maar nu eindelijk gelukt zijn: een archief voor de administratie, Sophie's Choice kijken (boooooring! Maar wel aangrijpend), vingervlekken die de schoonmaakster niet ziet van deuren verwijderen, et cetera.

Luieren natuurlijk. Boeken lezen op het dakterras. Tip: de nieuwe van Arthur Japin, Vaslav genaamd. Hij is nog niet uit, maar ik had een recensie-exemplaar van het verhaal over een balletdanser die er in 1919 ineens de brui aan geeft. Het is een fictief verslag van een waargebeurd incident, gezien door de ogen van zijn dienstknecht, zijn vrouw en zijn minnaar, die ieder op eigen wijze laten zien waar en hoe deze Vaslav Nijinsky precies ontspoorde. Japin kleurt het verhaal subtiel in door het van deze drie kanten te belichten. Je gaat bijna geloven dat het echt zo is gegaan, wat voor een deel ook zo is: achterin het boek staat een uitgebreide bronvermelding. Nog een tip: de boeken van David Sedaris, die overigens prima beluisterbaar zijn op de iPod - al lispelt de schrijver dat het een lieve lust is.
Minder fijn: de verveling. Wéér twee afleveringen van Who's The Boss, met de suffe verwikkelingen rond Tony en Angela. Die Angela werd gespeeld door Judith Light. Ze speelde het klaar er in de jaren tachtig oubolliger uit te zien met al haar schoudervullingen en jampotbrillen dan in Ugly Betty. Daar speelt ze de opvallend strak uitziende Claire Meade. De verveling sloeg ook toe tijdens de fietstochten. Wéér een dijk. Wéér een molen. Wéér een polder. En wéer die uniseksbejaarden op identieke fietsen.
Het allerleukst vond ik de lunches en borreldates overdag met zusjes, ex-collega's en vrienden op terrassen of in cafés in de stad, of daarbuiten. Iedere week was het wel een paar keer raak.
Nu weer aan het werk, dus. Gisteren naar het hoofdkantoor van Ajax gefietst voor een interview, op de kopse kant van de Arena. Vlak voor de ingang werd ik staande gehouden door drie toeristen die met het logo op de foto moesten. Na afloop van het gesprek fietste een jongetje me achterna: 'Heeft Ajax gewonnen?' 'Ja', zei ik. 'O, dan zijn we door! Joepie!'. Kijk, dat zijn leuke ontmoetingen voor tussendoor. Maar drie maanden lang waren dat de enige gesprekken die ik overdag voerde. En dan is het toch een stuk leuker om overdag iets zinnigs te doen, en daar ook nog geld voor te krijgen.