Kijk. Courtney Love vs. Madonna

Uit de oude doos: Courtney, die met uitgesmeerde lipstick Madonna bekogelt en daarna het interview met Kurt Loder zwaar irritant interrumpeert. En wat doet Madonna? Die blijft stoïcijns, geeft Courtney, die dronken op de vloer ligt een zoen en loopt weg. The dignity. En Courtney? Die klettert nog een keer van haar stoel. Een meesterlijk MTV-fragment.

Alleen in Japan

Waarom ook niet: een zitzak die je opblaast door er met je eigen voeten lucht in de trappen. Of een condoom, gevuld met overheerlijk ijs. En ziek zijn kan natuurlijk ook heel goed in een Hello Kitty-hospitaal.







Hier meer foto's.

De wonderlijke avonturen van Miepje, de meervoudig gehandicapte cavia

Eens, lang geleden, kwam ik op het spoor van Caviarusthuis Knoevel. Dit was een opvangcentrum voor oude, vermoeide of anderszins lichamelijk aangetaste cavia's. Het rusthuis werd gerund door een ziekelijke dame, die er inmiddels vanwege gezondheidsredenen mee is gestopt. Maar wat hebben we een avonturen beleefd met Caviarusthuis Knoevel, mijn goede vriendin Nina Rosa en ik.

In het rusthuis kwamen regelmatig doodzieke cavia's door de poort naar binnen, die vervolgens liefdevol werden opgelapt en herplaatst. Wat begon met één Caafje, zoals de vertederende diertjes bij Knoevel genoemd werden, groeide uit tot een serieus centrum waarin menig afgeschreven Caafje (we houden gewoon vol dat die beesten zo heten) een goedverzorgde oude dag kreeg.

Al die verzorging kost natuurlijk geld. Daarom gaf Knoevel adoptiecertificaten uit waarmee liefhebbers een van de gehavende Caafjes konden adopteren. Nina Rosa bedacht zich geen moment, en zo werden wij de ouders van Miepje. Miepje was een meervoudig gehandicapte cavia die tijdens haar leven heel wat te stellen heeft gehad met haar eigen nageslacht. Ze werd geregeld aangevallen door haar jongen, die heel gemeen al haar tepels afbeten. Ik kan me even niet meer herinneren of er nog meer ledematen misten, maar een echt vrolijke cavia kon je Miepje niet noemen - daarvoor had ze teveel leed moeten verstouwen.

Waar Nina Rosa ook ging, het adoptiecertificaat met daarop de gegevens en de foto van Miepje (een vrij generieke cavia was het, niks bijzonders. Maar de gekwelde blik in haar ogen brak je hart) overal mee naar toe. Op een dag waren we uitgenodigd voor het Rex Gildo Gala. Tijdens een feestelijke avond konden vrienden, familie en fans kijken naar een documentaire, over het tragische leven en het nog veel treuriger einde van deze Duitse Schlagerzanger. Het werd al snel duidelijk dat de tragiek veel te vet was aangezet, want de zaal stond in no-time op z'n kop. Iedereen lag dubbel, behalve een groepje hardcore fans, en ook bij de familie van Rex kon er geen lachje af. Het mocht onze pret niet drukken, want we hadden Dennie Christian gespot. Hij praatte een en ander aan elkaar en na afloop kon iedereen een glaasje sekt met hem toosten.

Bij het tweede glas waren Nina Rosa en ik melig genoeg om Dennie een handtekening te vragen, want wie wil dat nou niet? De vraag was alleen: waar laten we die handtekening zetten? Niet op het lichaam, dat zou zonde zijn: dan was je hem er zo weer af. Nina Rosa viste daarom het adoptiecertificaat van Miepje uit haar tas. We schaamden ons wel een beetje natuurlijk, want a) we gingen een derderangs schnabbelzanger om een handtekening vragen en b) die zou hij plaatsen op een adoptiecertificaat. Van een gemankeerde cavia. Die Miepje heet. We verzonnen maar dat de handtekening voor een ernstig ziek nichtje was. De volgende scène ontvouwde zich. 'Hallo Dennie, wil jij hier je handtekening op zetten? Het is voor ons ernstig zieke nichtje.' 'Jah naturlich wil ik dat. Heet zij Miepje?' 'Nee dat is de naam van de cavia. Die is gehandicapt. Het nichtje niet, die is alleen maar ernstig ziek.' En toen zette Dennie in keurige krulletters op het certificaat: 'Voor Miepje. Heel veel beterschap.'

Maar daar houden de Miepje-avonturen nog niet op. Ook alweer jaren geleden was er een programma op tv, genaamd Dierenmedium. Hierin ging een helderziende dame op zoek naar verborgen dierenleed of bijzondere gaven anders dan pootjes geven of salto's maken bij huisdieren. Jullie raden het natuurlijk al: in één van de afleveringen dook Miepje op. Het Dierenmedium had direct door dat Miepje geen gewone cavia was. Ze deed prompt een aantal zeer schokkende mededelingen over de toestand van Miep. Allereerst maakte ze wereldkundig dat Miepje meerdere malen was verkracht door haar eigen zoons. En Miepje hield al helemaal niet van het mannelijke caviageslacht, want dat was de volgende onthulling van het dierenmedium: Miepje viel op vrouwen! Onze multigehandicapte Miepje had zich al die jaren in het Caviarusthuis afgezonderd van de mannetjes om haar heen, en eindelijk wisten we waarom: ons Miepje was lesbisch...

Het was naast alle geleden leed de druppel die de emmer deed overlopen, want hoeveel Caafjes zijn er nu lesbisch? Miepje zou voor altijd eenzaam blijven. Niet lang daarna stierf Miepje een wisse dood, na een leven waarin ze nauwelijks liefde heeft gekend.

Gelukkig voor Miepje is ze in gedachten héél even bij Dennie Christian geweest.

Malum TV

Grappige gast, die Malum. Ik heb al eerder iets over 'm geschreven, hieronder een paar recente video's:



In de bovenstaande video's imiteert hij deze drie Youtube-hits:







Maar het leukst zijn Malums idiote naamcollecties. Deze is nieuw, uit Mexico:

Schreeuwlelijk Schwarzenegger

Heel cultuurminnend Nederland zette het afgelopen zaterdag op een potje schreeuwen. Intussen genoot ik van échte cultuur, namelijk van Arnold Schwarzenegger in Kindergarten Cop. Wat blijkt: Arnie kan heel mooi schreeuwen. Zo mooi zelfs dat bloger The FilmDrunk een compilatie heeft gemaakt. Kijk zelf:

Nutteloze hobby's

Natuurlijk, het is fijn om iets omhanden te hebben. Maar als dat iets leidt tot volkomen overbodige en nutteloze dingen, dan kun je het in mijn ogen net zo goed níet doen. Vooral vijftigplussers houden zichzelf bezig met nutteloze werkzaamheden, en dan zijn het ook nog eens bijna allemaal vrouwen. Een voorbeeld van zo'n vrouwenhobby is scrapbooken. Vrouwen verzamelen plaatjes, stofjes, theezakjes, wc-rollen en troep die een normaal mens direct in de vuilnisbak gooit, om daar een fotoboek mee op te leuken.

Als je je erin verdiept (ik zeg: níet doen!), gaat er een wereld voor je open. Kijk, als zo'n vrouw een aardig aquarelletje in elkaar waterverft: gewoon haar gang laten gaan. Zelf kleding maken? Bij vlagen oké. Maar mij ontgaat het nut van mozaiekvormen maken van de papiertjes die aan de eerder genoemde theezakjes zitten. Treurige, troosteloze hobby's vind ik het, waar blijkbaar een enorme markt voor is. Kijk voor de grap eens op de website van Betsy Lurvink, een fröbeltrolletje dat zich vermaakt met het maken van 'herfst dioramakaarten en draaikaarten', 'Sfeerlichtjes met gelamineerde vellum en servetten (kerst)' en 'Vaas met bloemen (met stempelafdrukken van de vaas)'. Mens, waar begin je aan, denk ik dan. Maar Betsy punnikt, tamponeert, stempelt en lamineert dat het een lieve lust is.

Jaren geleden zat ik in de trein. Ik werd omringd door een groep plattelandsvrouwen, die een dagje Jaarbeurs hadden gedaan. De Utrechtse hallen staan ieder jaar een week in het teken van de 'KreaDoe-beurs' en daar hadden de dames hun slag geslagen. Trots toverde de vrouw tegenover mij (ik weet nog precies wat ze aanhad: een vest met een zelfgeborduurde beer erop) een lading plastic zakken tevoorschijn. In die tassen zaten weer kleinere zakjes met kraaltjes, knopen, onbestemde stukken plastic en poesiealbumplaatjes. 'Die gaan thuis allemaal in mijn dozensysteem', sprak de vrouw. Bij nader afluisteren bleek de vrouw een abonnement te hebben op de plaatselijke Scapino, die haar wekelijks voorzag van lege schoenendozen. 'Nu zul je denken: wat lelijk, schoenendozen. Maar daar heb ik wat op gevonden.' Wederom toverde de vrouw een plastic tas uit haar boodschappenmand. Deze zat vol repen stof, linten en lijm. 'Kijk, hiermee versier ik de schoenendozen. Mooi hè?'

De mevrouw had dus als hobby het beplakken van schoenendozen die ze vervolgens vulde met kralen en knopen. Terwijl ik dacht: 'Dat mens is knettergek', knepen haar vriendinnen haar kirrend in de arm. 'Ja! Mooi!', riepen ze. 'Wil je voor mij ook zo'n doos versieren?' Pfff...

Mijn droom: crowdsourcen met TomTom

Normaal gesproken vind ik het niet nodig mensen te vermoeien met mijn vrij ingewikkelde dromen, maar deze is te leuk om niets mee te doen. Het ging als volgt.

Om het belang van crowd sourcing in het reclamevak te benadrukken kregen mijn collega's en ik een workshop. Het was de bedoeling om eerst in je eentje zoveel mogelijk termen te bedenken die de TomTom gebruikt om je de weg te wijzen, en daarna als groep. Het doel: laten zien dat een groep mensen meer weet dan één, maar natuurlijk niet alles. In een volgende fase werd daarom een beroep gedaan op alle mensen buiten de groep, om alsnog tot een totaalplaatje te komen. Via twitter en telefoonlijnen kwamen mededelingen binnen als:

'Na honderd meter linksaf slaan'
'Een. Twee. Drie. Vier. Vijf. Zes. Zeven, etc.'
'Ga terug naar start.'
'Vergeet niet uw gordel om te doen'
'Wacht tot het rode licht gedoofd is, er kan nog een trein komen'
'Na tweehonderd meter linksaf slaan. Daarna rechtsaf slaan.'
'Bij de volgende rotonde de tweede afslag nemen.'
'O nee, toch niet. Bij de vorige rotonde de tweede afslag nemen.'

Na ongeveer een half uur repeteerde een van ons alle binnengekomen mededelingen. Vervolgens gingen we op pad met de auto en de door ons met teksten gevulde TomTom. Wat bleek: er waren veel meer groepen die op dat moment een soortgelijke workshop hadden gevolgd. Wat ook bleek: geen enkele groep was in staat gebleken een volledige verzameling TomTom-teksten bij elkaar te krijgen. Die avond opende het journaal met een serie vreselijke auto-ongelukken.

Toen werd ik wakker, enigzins verward. Maar niet gek verzonnen, toch?

Eeehhh... Had je het tegen mij ofzo?

Alles moet ECHT

Kijk. Persoonlijk heb ik er totaal geen moeite mee dat mensen met bont rondlopen. Sterker nog, ik vind zo'n ordinaire Russin in een stevige bontmantel gemaakt van honderden nertsen juist prachtig. Ook de jas gemaakt van het onvolgroeide haar van ongeboren lammetjes die Madonna ooit droeg: gewoon heel erg mooi.

Minder fraai zijn die lelijke bontkragen, waar iedereen tegenwoordig mee loopt. Hoe groter, hoe mooier, lijkt het credo. Maar ik vind het er vooral tacky uitzien.

Op dit moment is er ophef over een spaarvarken, gemaakt van een opgezet biggetje. Volgens de ontwerper zijn die biggetjes niet met opzet gedood, maar op een natuurlijke manier aan hun einde gekomen. Een spaarbig moet 4000 dollar kosten, dus ik geloof er niks van dat die beestjes zomaar zijn omgevallen, maar cute is het wel. Te koop via Cheeky.com.



Van deze opgezette biggen is het maar een kleine stap naar het werk van de Nederlandse kunstenares Tinkebell. Zij werd in één klap bekend met haar tas, gemaakt van het vel van haar kat. Ik dacht tot dusver dat het daarbij bleef, maar nee: hieronder voorbeelden van een schijfjespoes en een blokkendoos-Lassie.




Ik vind dat kunst best mag prikkelen of provoceren. Wat kleding betreft heeft bont of leer nu eenmaal een mooie uitstraling. Maar wat ik me afvraag: in een tijd dat we alles letterlijk kunnen namaken, is het dan nog nodig om hier échte dieren voor te gebruiken?

Hall & Oates gerecycled

Erg goed gedaan: een oude video van Hall & Oates, digitaal bewerkt met de mond van de zanger van Broken Bells, zodat het ineens de video is van hun 'The Ghost Inside'. Hieronder het origineel.

Kanye's speelfilm

Toegegeven, het duurt veel te lang, 34 minuten. Maar je krijgt wel een idee waar meneer West ongeveer heen wil met z'n carrière.

De Nokia-sketch van Catherine Tate

Omdat er net zo'n ouderwetse Nokia-ringtone afging:



"No, my mobile doesn't go: "tunanuna tunanuna tunanuna naa", my mobile goes "don'tcha wish your gilfriend was HAWT like me!"

Voice-overstemmen

Iedereen is gevoelig voor stemmen. De een misschien meer dan een ander, maar vaak herinner ik mij wél de stem van een persoon waarmee ik gesproken heb en niet het gezicht.

Een van de stemmen die ik bijna dagelijks hoor is de voice-over van Nederland 2. De man spreekt lichtelijk bekakt en doet zijn uiterste best Engelse of Franse programmatitels zo mooi mogelijk uit te spreken. Zo had hij het altijd over Carnivááále als hij de Amerikaanse tv-serie Carnivale bedoelde. Inderdaad, gewoon Carnivol, op z'n Engels. Ik weet niet hoe man van de stem er uit ziet, maar ik stel me een soort Harry Mulisch voor, met een zilveren microfoon, voor zich op een tafel. En als hij begint met aankondigen zet hij snel nog even een hoedje op.

Een andere veelgehoorde stem is de automatische halte-aankondiger in de Amsterdamse tram. Deze stem hoort gevoelsmatig bij die oranje beer uit dat kinderprogramma, kom hoe heet het, oja: 'Bruine beer in het blauwe huis'. Dit is 'm:



Als de stem het Leidseplein aankondigt in het Engels is hij op z'n bruineberigst:

'Laidse Square. Enderdainmend Aria! Please rimmembir do djeck out wid yur poblic drenspord DZJÍP card.'

Echt. Elke keer als ik dat hoor, moet ik denken aan die malle beer. Maar de stem der stemmen blijft toch altijd de man van Ontdek je Plekje, oftewel de saaiste stem aller tijden. In het Avro-programma werden wekelijks stoffige plaatsjes aangedaan, om daar alle markante historische gebouwen uit te lichten. De stem van de man, die klonk alsof hij op z'n sterfbed lag, deed mededelingen over de markante gebouwen die in slowmotion voorbijschoven. Hij rekte alles zo lang mogelijk uit en leek zich er zelf over te verbazen dat al die tekst in één zin paste: 'Alk? Maaaaaaaarrrrrr..... De waaaaaaaaaggggggg.... Gewoooochen werden de kaaaaaazzzennnnn.... In het ochtendlicht.....' Of: Den? Burghghghgghhhh.... Een stadje als géééénnnn annnnnderrrrr.... In het ochtendlicht.....' En: 'Oude? Waaaterrrrr.... Vreedig kabbelend... In het ochtendlicht....'

Afijn, het idee is duidelijk. Luister zelf:

Weg met het internet?

Vreemd, hoe een VVD'er aan de haal gaat met het regeerakkoord. De Publieke Omroep zou zich volgens dat akkoord moeten 'beperken tot audiovisuele taken.' De vicefractievoorzitter van de VVD, Anouchka van Miltenburg legt dit uit door te stellen dat de nieuwssites van de omroepen moeten verdwijnen. 'De omroepen hebben de afgelopen jaren allemaal internetredacteuren aangenomen om die sites op te zetten. We willen dat terugdraaien.'

Volgens de VVD hebben de nieuwssites van de NOS en 'discussiesites' als Joop.nl van de Vara een 'vervuilend' effect. 'Kranten moeten proberen op internet geld te verdienen, terwijl de omroepen dat soort beperkingen niet hebben. Het is oneigenlijke concurrentie. Bovendien is er op internet geen sprake van schaarste. De activiteiten van de publieke omroepen zijn niet nodig.'

Wat een vreemd verhaal. Internet is een audiovisueel medium bij uitstek. En oneigenlijke concurrentie? Waarom niet samenwerking zoeken met kranten en andere printmedia? En waarom pakt de VVD er zoiets groots en ongrijpbaars uit als 'Het Internet'? Al eerder riep de Publieke Omroep zélf al dat het minder met commerciële omroepen zou moeten concurreren door amusementsprogramma's als Bananasplit niet langer uit zou moeten willen zenden (bij monde van omroepbaas Henk Hagoort). Waarom daar niet op gefocust, VVD? En wat te denken van al die omroepgidsen in het tijdschriftenschap, die naast het aanbieden van programmagegevens (exclusief!) ook nog allerlei verstrooiing voortbrengen? Dat zou je ook kunnen zien als oneerlijke concurrentie. Net als themazenders als Sterren.nl, die direct concurreren met Oranje TV.

Laat ze daar eerst eens naar kijken, dan naar het beknotten van de mogelijkheden op internet. Want internet is niet meer dan een nieuw doorgeefkanaal dat vele extra mogelijkheden biedt, zoals het tonen van extra interviewmateriaal in plaats van een fragment van enkele minuten, zoals het NOS Journaal nu al online doet. Dat is geen oneerlijke concurrentie, maar het delen van eigen nieuwsgaring. En ja, op kosten van de belastingbetaler. Maar die heeft er blijkbaar behoefte aan, want als geen hond op die extra reportages had geklikt, waren ze er natuurlijk allang mee gestopt bij de NOS.

Kortom: het eerste proefballonnetje zal hopelijk snel overwaaien, want dit plan raakt kant noch wal.