Jezelf zijn

Nederlandse sterren gaan er prat op dat ze zichzelf zijn. Dat ze zo gewoon zijn gebleven. Of in ieder geval 'heel erg dicht bij zichzelf' zijn blijven staan. Ook steeds meer onbekende Nederlanders die zich ster voelen op Facebook of elders een online bio bijhouden doen eraan mee. Dan staat er in zo'n Twitterprofiel: 'Ik ben gewoon mezelf.' Iemand met veel internationale contacten maakt daar misschien 'Just me' van.

Dat hele jezelf zijn is een dingetje aan het worden, om het maar eens op z'n Paulien Cornelisses te zeggen. De eerste die gewoon lekker zichzelf was, zat in het allereerste seizoen van Big Brother: Ruud. Nee, Ruud liet zich niet gek maken. Niet door het feit dat hij nu een Bekende Nederlander was en al helemaal niet omdat er geen klap te doen was in dat hele huis. Dus zagen we Ruud lusteloos in de Big Brother-banken hangen in een gele boxershort terwijl hij zich ongegeneerd aan z'n kont krabde.

Vraag een gewone Nederlander naar een ervaring met een BN'er en het gaat er al snel over hoe arrogant, vervelend of verwaand die persoon is. Oké, Rob Geus is dus inderdaad zo'n lul die 'Weet je wel wie ik ben?' begint te blaffen als hij z'n zin niet krijgt. Caroline Tensen is in het echt een trut die op haar wenken bediend moet worden. En Marco Borsato is backstage een bokkig baasje. Hier is niets aan verzonnen, maar blijkbaar zijn ze gewoon zichzelf. En als BN'er mag het dan juist weer niet.

Wat mensen dus éigenlijk bedoelen is dat ze vinden dat mensen niet zichzélf, maar gewóón moeten blijven. Gewoon, want dat is al gek genoeg. Maar wat nou als je van jezelf nooit gewoon bent geweest? Dat je altijd al een trut was, of een bokkelul, maar nu toevallig een iets bekendere trut? Voor die mensen zou het juist beter uitpakken als ze wat minder zichzelf zouden zijn. Wat minder gewoon, ook.

Overigens vind ik 'jezelf zijn' nogal overschat. Ik doe me liever iets dommer voor dan ik in werkelijkheid ben. Want dat is nu eenmaal heerlijk.