Jatwerk

Zie hierboven de prachtige campagne van Duracell. Maar wat blijkt: het idee bestond al veel langer. Meer voorbeelden bij MarketingTribune.nl. De afbeeldingen zijn afkomstig van JoeLaPompe.net, een archief dat al tien jaar op elkaar lijkende reclamecampagnes verzamelt.

'n Lekker mopje muziek...

... voor de zaterdagmiddag. Een paar fraaie staaltjes videokunst. Om te beginnen Grizzly Bear & Ready, Able.


Vervolgens wat gezellige weirdness van Yeasayer & Ambling Alp


Op zoek naar voedsel met een muis: No Age & Losing Feeling


Tot slot: kutjekleien met Duck Sauce & aNYway

Een avond vol sneeuwbaleffecten

Hoe tijdens een eenvoudig doch gezellig avondje theater de ontwikkelingen zich razendsnel en steeds hysterischer opvolgen.

Deel 1
Tram 16, een uur of zes. Drie meiden van een jaar of achttien stappen in op de Vijzelstraat. Een van de drie begint te vertellen. Ze had ingecheckt met haar OV-chipkaart maar bij de RAI was ze bij een controle gepakt. Zomaar. Zonder dat ze wat gedaan had en ze kon er niks aan doen. Ze moest mee naar het bureau en daar had ze vier uur vastgezeten. Ze kon niet eens haar werk bellen want ze hadden haar met haar handen vastgeketend aan een bankje. Toen ze eenmaal was vrijgelaten belde ze meteen haar baas. Die ontsloeg haar direct, want ze had al een waarschuwing gehad. Ze kon geen uitkering krijgen en haar vriend die werkloos was ook niet. En toen ze hem belde om te vertellen dat ze ook geen baan meer had, maakte hij het uit! Op dat moment haakte de trambestuurder in: 'Mij was je al kwijt bij 'zomaar opgepakt'. En de rest heb je allemaal verzonnen.'

Deel 2
Ik kom aan op het kantoor van Winq. Daar laat ik het Bohemian Rhapsody-filmpje met de Muppets zien aan de art director. De collega tegenover hem weet dit feilloos te overtreffen met een erg foute kerst-oproep van Mike de Boer, oftewel Mieke met de chocoladebaard. Check hier hoe naar: http://www.download.brandbase.nl/Maik-kersactie.wmv

Deel 3
New King, Zeedijk. Twee types strijken neer aan het tafeltje bij de nooduitgang. Eentje loopt weer weg, de ander loopt rond, belt en spiedt intussen over de tafeltjes. Hij loopt vervolgens naar het tafeltje van twee jonge meiden, doet alsof hij de menukaart niet snapt en maakt zich uit de voeten. Een halve minuut later. Meisje wil op haar iPhone kijken, maar die is weg. Best raar: helemaal niets van gemerkt. Wel weer opvallend dat de politie binnen twee minuten ter plaatse is.

Deel 4
Sara Kroos in de Kleine Komedie. Een een eigen taal zet Kroos in een paar rake woorden de Vlark neer: een vrouw die zich niet langer wenst te verzorgen. Verder veel goedgespeelde liedjes met hier en daar een wat kwezelig nummer. Het hoogtepunt is de act waarin Kroos haar vriendin neerzet als iemand die haar niet meer mag. Ze wordt daar heel boos over, terwijl ze eigenlijk vindt dat ze dankbaar moet zijn dat haar vriendin in uggs en joggingbroek intimiteiten over harde kak met haar deelt. Overigens: zij mag haar vriendin ook niet. Geniaal.

Deel 5
Avondwinkel Sterk bij het Waterlooplein. Onafhankelijk van elkaar staan links en rechts twee ranzig uitziende vrouwen (de een zonder hoektand, de ander met vet slierthaar) luidkeels mee te zingen met Gwen Stefani die uit de speakers schalt. De ene vrouw bukt om iets uit haar tas te pakken. Al haar zakken flikkeren leeg op de natte winkelvloer. De sliertvrouw ziet het, loopt naar de lege hoektand en samen rapen ze lipstick, sleutels, muntgeld en papiersnippers van de vloer. En dat nog steeds onder luidkeels gezang: 'What you waiting - what you waiting -what you waiting for - tick tock tick tock tick tock - Shut your face you stupid ho!'

Deel 6
In de tram. Het stinkt naar fik bij halte Rietlandpark. Vlak voor de Piet Heintunnel een lading politiematerieel, brandweersirenes en een auto dwars onder de weg, helemaal onder het blusschuim. Maar op AT5 is er helemaal niets aan de hand...

Bohemian Muppet Rhapsody

Hoe heet dat beest ook alweer dat drumt? Oscar? Hij is geniaal in de Muppet-versie van Bohemian Rhapsody. Nieuw, en uitgevoerd met meer dan 70 Muppets. Mag aub deze versie op nummer één in de Top 2000?

Peerterrarium

Wat doen we straks met al die ouderwetse verlichting als iedereen over is op spaar- of led-lampen? Ideeën genoeg. Je kunt altijd nog een terrarium maken van het oude vertrouwde Philips-peertje. Prop er wat mos ,een paar slakken en een eetlepel zand in en creëer je eigen biotoop. Lees hier hoe.

Bundesliga fashion

Hupst u mee?

Oprah en Mybestfriendgayle

Na 25 jaar stopt Oprah met haar talkshow. Ik kan me nog goed herinneren dat de Vara in de tweede helft van de jaren tachtig wekelijks een aflevering van Oprah uitzond. Voor die tijd waren het controversiële onderwerpen die aan bod kwamen, waarbij het studiopubliek een belangrijke rol speelden. Ze overschreeuwden elkaar over problemen als 'mijn man gaat vreemd met de buurvrouw' of 'mijn dochter is een hoer'. Dat waren de leuke Oprah-jaren.

De komst van Jerry Springer, Ricki Lake en andere shows zorgde ervoor dat de besproken onderwerpen puur op controverse werden uitgezocht. Vanaf nu dus 'mijn man gaat vreemd met de hond van de buurvrouw' of 'mijn dochter van vier is een hoer'. Oprah ging hier niet in mee, in tegendeel: toen haar show dagelijks te zien was op RTL4 was het programma getransformeerd in een dameskransje dat met behulp van allerlei dokterstypes het Amerikaanse volk probeerde op te lappen. De feel-good-formule bestond verder uit shows met sterren die steevast met gekrijs werden verwelkomd, weggeefshows (nog meer gekrijs), huilonderwerpen en af en toe Heel Erg Serieus Nieuws.

Bij de vlagen dat ik naar Oprah keek, was ik voor de helft onder de indruk van het talent/de macht/het gemak/etc. van deze vrouw. Voor de andere helft zat ik met kromme tenen te kijken. Dat laatste vanwege de vreselijk betuttelende regeltjes die Oprah over haar kijkers uitstortte (schrijf elke dag drie dingen op waarvoor je dankbaar bent'), of hoe decor-stuk Nate een wanstaltig interieur opleukt met bruine kussens (altijd bruine kussens!) van Target. Hoe ze dweept met zo'n Celine Dion (you are my ultimate favourite singer eeeeeeeeevveeeeeerrrrrrr!!!! (dat laatste moet heel luid en lang worden uitgesproken)). Of het eerder genoemde gekrijs van het publiek als ze weer een auto of een tafelkleed van Target cadeau krijgen.

Maar goed, er zijn dus ook heel veel goede Oprah-momenten. Laatst nog het comeback-interview met Whitney 'crackhoofd' Houston. Of alle afleveringen waarin ze met Gayle King op pad is om ergens in een gehucht pizza te eten, of taco's. Gayle, die volgens DListed Gayelle moet heten omdat zij en Oprah een geheime verhouding hebben. Niet zo gek eigenlijk, als je weet dat Mybestfriendgayle een eigen vleugel heeft in de Oprah-mansion in Chicago. Mybestfriendgayle heeft er dankzij Oprah naast haar verslaving aan fastfood een eigen radioshow aan overgehouden en is bovendien 'editor at large' van Oprah's blad.

Over dat blad gesproken: ook hierin uit Oprah uitgebreid haar dankbaarheid. Ooit las ik in de Zuid-Afrikaanse editie van O (ja, die bestaat!) een serie verhalen over opgroeien in townships en alle daarbij behorende problemen van zwarte vrouwen van dien. Het hele blad vol was het armoe troef, behalve op de laatste pagina met Oprah's dankwoord. Ze vertelde daarin dat ze dankbaar was dat ze nog leefde. Wat was het geval: Oprah was in haar privévliegtuig gestapt op weg naar haar vakantiehuis op Hawaii. Ze had al een slecht voorgevoel en wat bleek: nog geen tien minuten na het opstijgen zag de piloot dat er een barst in het raam zat. Dus snel rechtsomkeert gemaakt om veilig te landen. En waarom was Oprah nu zo blij dat ze niet was neergestort? Omdat haar honden nog niet in haar testament stonden! Dus dat heeft ze meteen diezelfde dag geregeld, waarvoor dank.

Is dat hypocriet of niet? Waarschijnlijk is Oprah gewoon zó verblind door haar eigen rijkdom dat ze dat niet eens meer ziet. Bovendien sust ze haar geweten door bakken met geld uit te geven aan charity, boekenclubs en Obama. Om vervolgens lekker met Mybestfriendgayle op de bank te kruipen, die haar door dik en dun blijft steunen. Met stiekem een enorme pizzapunt.

Hoog tijd voor een Walmart-update!

Het is alweer even geleden, daarom een nieuwe update van People of Walmart.












Meer wanstaltig volk hier!

Obscuur

Zo. Ik ben wat verloren hoekjes van iTunes ingedoken en heb allerlei obscuur materiaal waarvan ik niet eens meer wist dat ik het had gedownload, in een aparte playlist gestopt. De naam: heel origineel 'obscuur'. Dankzij de shuffle-functie komt er allerlei (eigen)aardigs voorbij.

Kelpe bijvoorbeeld. Elektronische soundscapes die rustgevend zouden zijn als er niet van die atonale zoem-dingen doorheen gierden.
De zweverige bleep-wave van Atlas Sound.
Koushik, die psychedelisch getinte jarenzestig-fluisterpop combineert met chill-out samples.
Het album Saint Dymphna van Gang Gang Dance, met poptracks die ergens halverwege de jaren tachtig hangen. De zangeres doet ergens denken aan Siouxsie van de Banshees.
No Age. Compact geproduceerde indie-rock die is opgebouwd uit verschillende lagen noise.
Devendra Banhart, die klinkt als een halve hare krisha en uitblinkt singer/songwriter-kitsch.
De toegankelijke elektropop van Kelley Polar, afstandelijk en intiem tegelijk.
Engelse R&B van Mr. Hudson, die al eens samenwerkte met Kanye West en solo een alternatieve hiphopplaat-met-zang heeft uitgebracht.

Yuksek, lekker vet aangezette dance.
Zangeres van de Yeah Yeah Yeahs Karen O, die met een compleet kinderkoor spooky deuntjes heeft opgenomen voor de soundtrack van de fantasiefilm Where The Wild Things Are.
Experimentele rock van de Dirty Projectors.
Het laatste album van de Super Furry Animals, meerstemmige vocalen en wijd uitlopende, filmische arrangementen.
Afgestofte sixties-psychedelica van de 13th Floor Elevators.
Galmende eighties-wave van The Horrors.
Kale, intieme tracks van Loney, Dear.
Fuck Buttons met raggende rave-herrie.
Lust for Life, een geweldige, ranzig geproduceerde track van Girls, een nieuw punkachtig bandje uit San Francisco.
Earth. Heel trage, melodieloze, uitgerekte muziek met gitaar en noise.

Lo-fi electrieke liedjes van The Notwist.
See Mystery Lights van YACHT. Beetje schurende dance met (altijd lekker) een casio cowbell.
Dennis Wilson - van de Beach Boys. Een heruitgebracht solo-album uit 1977. De 'legacy edition'. Blues met hier en daar een toeter, stonerrock.
Who the fuck is Johann Johannson? Ah: een IJslandse componist die zo te horen wel raad weet met een piano. Het album Fordlandia heeft als thema de ondergang van een Braziliaanse rubberplantage. Zo klinkt dat dus...
Evangelista. Muziek om bang van te worden. De zangeres doet vaag denken aan Diamanda Galas en de muziek is een melting pot van goth en horror-soundtracks.
Een beetje nep-The Knife, zo klinkt Zeigeist. Een hitparadevariant. Zoiets.
Aardige synth-rock wel, van de Semifinalists op het tweede album '2'.
Gekke naam: jj. Heb ik al vaker over geschreven hier. Ecstacy is fijn. Mistflarden, doolhofmuziek.

James Yuill klinkt dan weer een stuk makkelijker, met melancholische gitaar en zang.
Jammer, niet doorgebroken maar bijna net zo leuk als soundgenoten MGMT: Late of the Pier.
Of Montréal is een favoriet, wat doet die band in deze lijst? Waarschijnlijk omdat ze zich weinig aantrekken van songstructuren en daardoor niet geschikt zijn voor andere playlists. Of Montréal is experimenteel ingesteld, met vreemde tempowisselingen, meezingkoortjes, reggae en funk. Dit smaakt beslist naar meer!
Leuke naam: Padded Cell. Het is disco, maar ook weer niet. Dansbaar zeker, maar niet per se uplifting. Eerder donker. Inderdaad, leuk voor in een isoleercel.

Dragons. Doen denken aan White Lies of Editors en ergens in de verte aan Depeche Mode zonder synthesizers.
Grizzly Bear. Een van de beste albums van het afgelopen jaar is Veckatimest. De mooiste muziek is muziek die je niet direct kunt thuisbrengen. Dit is zo'n plaat. Geen rechttoe-rechtaan tracks, maar uitgesponnen ballads die rustig beginnen met piano, maar uitmonden in sacrale koorzang, dat werk. En een prachtige stem...
De band Doves bestaat al sinds 1998, maar ik ken alleen het album Kingdom of Rust. Alternatieve rock.
Portugal. The Man is een band uit Wasilla, Alaska. Blues, folk, soul, alles zit verwerkt in raadselachtig aandoende nummers.
De zangeres Juana Molina maakt kleine ambient folksongs. Leuk voor af en toe.
The Black Keys: vuige bluesrock.
The XX brengt soul zonder ziel: ijskoude arrangementen gekoppeld aan warme vocals.

Afro-dubstep: duister underground-dance van de Britse Benga.
The Kills: uitgeklede minimalistische rock met een vleug elektro. Fijne zangeres ook.
Wie is Clark ook alweer? Oja, een vaag elektrofiguur. Best trippy, dit.
En Jeremy Jay was ik ook al vergeten. Singer/songwriter met een galm.
Snowflake Midnight, een album van Mercury Rev. Blieps, clicks, melodies.
Tot slot Bibio, die geluidscollages op fijne stuiterbeats zet. Om erg vrolijk van te worden.

Wordt het niet eens tijd voor een baby-otter?

Spelend met een bal? Echt wel! Laat Paris H. het maar niet zien, die adopteert meteen een heel nest. Ik laat mijn plannen voor de aanschaf van een kaketoe en/of bonsaivarken voorlopig varen want een spelende baby-otter is veel leuker.

Lijkenpikkerij

De dood van Michael Jackson had op geen beter moment kunnen komen. Broers Tito, Marlon, Jackie en Jermaine zijn met geen mogelijkheid uit het nieuws te slaan om een Michael-musical, een vergeten plaatopname of een ander Jackson-relikwie te pluggen. Vader annex aasgier Joe zoekt de spotlights om een deel van de erfenis op te eisen. Zus LaToya strooit complottheorieën in het rond en aan de vooravond van haar eigen Number Ones-album doet ook Janet een duit in het inmiddels ietwat ranzig uitgeslagen Jacksonzakje.

En dat is alleen nog maar de familie. De bastaardkinderen die vlak na Michaels dood opdoken zijn min of meer naar de achtergrond verdwenen, maar er lopen tal van vergeten managers, nanny's en lijfwachten rond die niet kunnen wachten om met hun dirt naar buiten te komen. Maar voor dirt is het nog te vroeg: de wereld wil eerst nog eens lekker dansen op al die oude Jackson-hits. De Moonwalk is de move van het jaar. Modehuizen jagen hun modellen over de catwalk op Thriller. De musical Thriller Live beleeft een Nederlandse reprise. De film This Is It draait langer dan vooraf aangekondigd in de bioscoop (nu was dat laatste natuurlijk totaal voorspelbaar).

Het allertreurigste dieptepunt in de Jackson-hysterie is het gevecht dat tussen RTL en SBS is ontstaan. Beide zenders hebben programma's aangekondigd met Michael Jackson als centraal showelement. SBS zoekt mensen die kunnen dansen in de zoektocht 'Move Like Michael'. RTL4 wil in 'Mijn Naam is Michael' op zoek naar figuren die de King of Pop op een overtuigende manier weten neer te zetten.

Nu het lijk nog warm is is het lekker verdienen aan Michael, maar dit is regelrechte lijkenpikkerij. Bah, bah, bah. Geef de makers een enkeltje Neverland en stop ze in een hok met een circusdier naar keuze.

Caca of the day: Video Phone

Lady Gaga komt binnenkort met een update van haar eerste album The Fame, getiteld The Fame Monster. Hierop acht nieuwe tracks, waaronder een duet met Beyoncé getiteld Telephone. De twee diva's zijn aan elkaar gewaagd, zoals ook is te zien in Video Phone, de zoveelste single van Bouncy's album I Am Sasha Fierce. Met standaard R&B heb ik niet veel, maar de draai die Beyonce eraan geeft is prettig quirky. Al eerder liet Beyonce zien dat ook zij raad weet met totale gekte. In de onderstaande video is ze druk in de weer met plastic geweren. Halverwege duikt Gaga Zelf nog even op. Gek eigenlijk, hoe snel een New Yorks undergroundzangeresje in nog geen jaar tijd tot in de hoogste regionen van de popmuziek salonfähig is geworden.

2012 valt vies tegen

Natuurlijk, het draait bij spektakelfilms als Twister, Independence Day en 2012 om entertainment, special effects en de hoeveelheid rampen die als bioscooppubliek voor de kiezen krijgt. En inderdaad, in alle rampspoed is 2012 de overtreffende trap. Maar juist het gegeven dat het in deze film over het einde van de wereld gaat om méér, méér, méér, zorgt ervoor dat het na een half uur al begon te vervelen.

Het plot van een rampenfilm als 2012 verloopt volgens het geijkte patroon. Eerst wordt een deskundige opgevoerd die naderend onheil bespeurt. Vervolgens worden wat karakters het verhaal ingeslingerd met wie de kijker een band moet opbouwen tijdens het verhaal, die allerlei leed meemaken en elkaar daarna opgelucht in de armen vallen. In dit geval een stel gescheiden ouders met twee kinderen, waarvan de oudste, een meisje van zeven, nog in haar bed plast. Vader is vooral met zichzelf bezig, zodat moeders nieuwe vriend zijn rol met verve heeft overgenomen. Tot zover de emotionele constructie.

Omdat het vergaan van de wereld nu eenmaal geen pretje is, hebben de makers gemeend dat het verhaal vooral luchtig moet blijven. Dus zien we een superrijke Rus met zijn gepimpte sletje - voorzien van beftekkel - die à 1 miljard dollar p.p. een plaatsje heeft gekocht aan boord van de arken die het laatste restje mensheid moeten redden. Vanzelfsprekend gaat dat gruwelijk mis, maar niet nadat de Rus en zijn entourage wat karikaturale grappen hebben gemaakt.

Zoals gezegd: het draait bij films als 2012 om de special effects. In eerste instantie ziet het instorten van de wereld er fantastisch uit. Complete steden worden verzwolgen door de scheurende aarde. Dat het gezinnetje op mirakuleuze wijze weet te ontsnappen (eerst per auto, dan per vliegtuig, vervolgens in een camper en daarna in een groter vliegtuig) is vooral lachwekkend, helemaal omdat de film talloze plotholes kent. Zo zijn ze per ongeluk ineens in China - en toevallig ook nog eens op de plaats waar al die arken liggen opgeslagen - omdat de aardkorst is gaan bewegen. Yeah right. En eenmaal aan boord van zo'n ark geldt niet het recht van de sterkste, welnee: iedereen die in de buurt is komt gewoon lekker aan boord. En dat uitgerekend de held uit ons verhaal - de afwezige vader - de ark van de ondergang weet te redden? Dat is na twee uur meer van hetzelfde lawaai en geweld niet meer dan logisch.

Het einde van de film laat zich raden. Ik verklap alleen dat het zevenjarige dochtertje na afloop van het drama haar bed niet meer onderzeikt. Hebben ze toch wat bereikt, met z'n allen.

Florence rocks

Smaakvolle tatoeages

Subtiel, smaakvol, charmant en fijnzinnig. Vier woorden die níet van toepassing zijn op de tatoeages op dit lijstje. Maar, vind ik, als je het doet dan moet je het ook goed doen. En zeg nou zelf: onderstaande tattoo is zeker fantasierijk gevonden.

Overigens kan het nog erger. Klik in het overzicht op het woord 'Link' onder de hierboven getoonde foto en daarna drie keer op Forward. Op eigen risico, vies plaatje. Al kijk Homer Simpson nog zo onschuldig...

Bizar telefoonverkeer

Gistermiddag. Ik probeer een afspraak te maken met Acta, een tandheelkundig instituut. Ik bel dus met het algemene nummer. Het gesprek ging ongeveer als volgt.

Ik: 'Goedemiddag, met mij, kunt u mij doorverbinden met die en die van de afdeling zus en zo?'
Zij: 'Nee.'
Ik: 'Waarom niet?'
Zij: 'Ik weet niet of zij bereikbaar is.'
Ik: 'Kunt u dat voor mij navragen?'
Zij: 'Nee.'
Ik: 'Hoezo niet?'
Zij: 'De secretaresse van die afdeling is in gesprek.'
Ik: 'Weet u wat, zet u mij daar achter, dan wacht ik tot zij klaar is.'
Zij: 'Dat kan niet.'
Ik: 'Technisch niet?'
Zij: 'Dat doen we gewoon niet. Het kan niet.'
Ik: 'Ik hoef alleen maar een afspraak te maken.'
Zij: 'Dat kan niet want de secretaresse is in gesprek.'
Ik: 'Nog steeds?'
Zij: 'Ja.'
Ik: 'Hoe weet u dat?'
Zij: 'Dat is gewoon zo.'
Ik: 'Heeft u misschien een direct nummer van die afdeling?'
Zij: 'Nee.'
Ik: 'Vast wel.'
Zij: 'Maar dat ga ik u niet geven.'
Ik: 'Kunt u vragen of zij mij wil terugbellen?'
Zij: 'Wat is uw patiëntnummer?'
Ik: 'Dat heb ik niet.'
Zij: 'Dan wordt u vandaag niet meer teruggebeld.'
Ik: 'Hoe weet u dat?'
Zij: 'Dat doen ze nooit.'
Ik: 'Het is nog maar half vier en jullie zijn tot vijf uur geopend.'
Zij: 'Ja?'
Ik: 'Zal ik toch maar mijn nummer doorgeven?'
Zij: 'Ik zie uw nummer in beeld. 020...
Ik: 'Ik geef liever mijn 06, want ik wil dit telefoontje liever niet mislopen.'
Zij: 'Dat begrijp ik.'
Ik: 'Heeft u het nummer genoteerd?'
Zij: 'Eh, ja.'
Ik: 'Wanneer vermoedt u dat ik word teruggebeld?'
Zij: 'Daar kan ik helaas niets over zeggen.'
Ik: 'Hoe komt het dat uw instituut en met name die afdeling zo vreselijk onbereikbaar is?'
Zij: 'Dat kunt u het beste aan die afdeling zelf vragen.'
Ik: 'Met alle plezier, maar dat lukt dus niet als u niet meewerkt.'
Zij: '...'
Ik: 'Vindt u het niet heel grappig, dit?'
Zij: 'Nee.'
Ik: 'In ieder geval vriendelijk bedankt voor uw medewerking.'
Zij: 'Graag gedaan.'

De nieuwe video van Lady Gaga

Een slut fest in een badhuis. Of zoiets. Enkele scènes zijn geschoten zonder gekke outfits en vage makeup, en die springen er dan ook uit vergeleken met de psycho freakshow die Caca hier neerzet. Een freakshow die er met al die slowmotion overigens wél fantastisch uit ziet. Let ook op de gastrol van een heuse ijsbeer (op 3m45s) en de vuurspuwende bh tegen het einde. Goed ook om te zien dat er überhaupt nog iemand is die een bak geld durft uit te geven aan een popvideo.


Popjustice heeft een gedetailleerde obversatie over de Gagavideo online gezet. Terwijl ik alleen maar plaatjes heb zitten kijken, hebben zij zich verdiept in het concept. Er zit namelijk een verhaallijn in van Gaga die zichzelf prostitueert. Als een soort subliminale boodschappen zijn allerlei product placements verwerkt, dus naast de geacteerde prostitutie laat Lady Gaga op subtiele wijze zien wat voor commerciële hoer ze is. Slim ook. Dit zegt Popjustice erover: 'We would love all the product placement in this video about prostitution to be a deliberate statement about the nature of modern-day art vs commerce but we think that would proabably be overthinking things a bit and it's really just product placement for cash.'

Weezer promoot Snuggie

Bizarre promoties en vreemde productcombinaties: altijd leuk. De Amerikaanse band Weezer houdt wel van een geintje en daarom promoten ze hun nieuwste album in samenwerking met... Snuggie. Wie niet weet wat een Snuggie is: een deken met armen die mensen warmhoudt als ze op de bank voor de tv zitten.

Speciaal voor Snuggie maakte Weezer een infomercial, waarin naast de gebruikelijke bejaarden ook de bandleden een rol spelen. En speciaal voor Weezer ontwikkelde Snuggie een Weezervariant: een deken met armen waar de bandnaam opstaat. De Weezer Snuggie is verkrijgbaar in combinatie met het nieuwe album voor 29,95 dollar.

Weezer-frontman Rivers Cuomo had het in mei dit jaar al over de plannen. In muziekblad Rolling Stone zei hij: 'Een Wuggie is precies hetzelfde als een Snuggie, maar dan met de naam Weezer erop.' Helaas voor Weezer heeft de naam Wuggie het niet gehaald. Hieronder is de infomercial te zien.

Hepatitis 80

Vanmiddag ging het tijdens de lunch voor de verandering eens niet over het bestaan van god of wie er allemaal naar een onbewoond eiland moeten verhuizen. We hadden het over vreemde straatnamen. Op internet vind je lijsten vol vreemde namen, waarvan ik enkele voorbeelden zal noemen.

Je zal bijvoorbeeld maar in Almere wonen. Dat is al een straf op zich, natuurlijk, maar stel dat je per ongeluk in de Stripheldenbuurt belandt. Er is een Goofystraat, er is een Katrien Duckstraat, en ook een Brommie en Tommiestraat. Het Almeerse gemeentebestuur moet ergens collectief gestoord zijn geraakt, want wie haalt het in zijn hoofd een hele wijk te vernoemen naar popartiesten? Zo doorkruist de Rolling Stonesstraat de Jimi Hendryx-, Supremes- en Golden Earringstraat.

En je zou maar in Pijnacker wonen en iedere keer bij 'adres' dit moeten invullen: Burgemeester Jonkheer Hesselt van Dinterstraat. Nu is dat nog vrij eenvoudig in te korten, maar dit Zaandammer adres niet: Haaldersbroekerdwarsstraat.

Zelf vind ik de Dubbele Worststeeg in Amsterdam nog wel geestig. Meer voorbeelden zijn te vinden op Wikipedia. Maar waarom niet zelf iets verzinnen? Een wijk vol ziektes bijvoorbeeld. 'Ik woon op Hernia 44'. Of Hepatitis 80. Tering 23. Of een wijk vol achterlijke kindernamen. Kimberlyplantsoen. Rodneyboulevard. Puck en Muckplein (die laatste bestaan echt. Is een tweeling). Of iets met sport. Zouden er mensen zijn die aan de Feyenoordlaan willen wonen? In Amsterdam?

Zeeman is de nieuwe Dirk

Nog altijd zie ik jongeren rondlopen met zo'n idioot afgezakte broek. Dat is geen gezicht en ik had dan ook gehoopt dat deze rage snel over zou waaien. Nu gaat het er bij zo'n afzakbroek natuurlijk om dat het merk onderbroek van degene met de afgezakte broek duidelijk zichtbaar is. Boven de bilnaad staat dus heel groot 'Björn Borg', 'Calvin Klein' of 'Tommy Hilfiger'.

Zeeman, de textielsuper waar het altijd stinkt naar goedkope gympen, haakt handig in op de onderbroekenlogotrend, door net als supermarktketen Dirk van den Broek destijds de underdogpositie uit te buiten. Dirk deed dat met een plastic boodschappentas met daarop heel groot het DIRK-logo, Zeeman doet hetzelfde met een knalgele of blauwe boxer. Via de site gratis te bestellen, één per klant, zolang de voorraad strekt.

Ik heb er natuurlijk meteen een gekocht. De gele. En als ik 'm aan heb zal ik heel sjiek mijn jeans op half zeven laten hangen.

Vier keer totaal onzinnig

In de aanbieding: een dame die rapt over haar toiletbezoek, een overzicht van dwergen in actie, mensen met een te bruin hoofd en mensen met een bijenbaard.



Dwergen in actie
Mensen met een te bruin hoofd
Mensen met een bijenbaard

Boggle

Ik kijk er nooit naar, maar soms duikt Man Bijt Hond (NCRV) ineens op bij De TV Draait Door in DWDD. Gisteren bijvoorbeeld. Zo ging het ongeveer.

Een man belt aan bij een Brabants echtpaar. Hij doet open, zij blijft buiten beeld. 'Mijn vrouw is al bekend van tv', zegt de man. De vrouw, toch te nieuwsgierig, verschijnt ook in de deuropening. 'Herkent u haar niet, meneer?' De Man Bijt Hond-man doet een poging, maar nee, hij herkent haar niet. 'Jawel, kijk maar eens goed. Ze heeft meegedaan aan Lingo. Maar toen heette het nog Boggle. Dat was toch ook van de KRO?'

Dat brengt mij op het volgende: wanneer maakt Dodi Apeldoorn haar comeback op de Nederlandse tv?

Sci-fi insecten

In close-up zien insecten er ineens heel erg cyber uit.

Een stukje maximale Suze Mens-benutting

Business Class is al jaren op tv, maar het blijft me keer op keer verbazen hoe Harry Mens het voor elkaar krijgt dit programma tot een goed einde te brengen. Vanuit een hotel aan zee - waar hij volgens mij ook woont - zit hij iedere zondagochtend zijn gasten voor, die geen gasten zijn maar klanten. Net zomin hij presentator is, want daar heb je enig presentatietalent voor nodig. Desalniettemin: vaak blijf ik hangen, want het is altijd lachen met Harry en zijn klanten.

Gisteren kondigde Harry een van zijn stamgasten aan als volgt: 'Je bent hier vaker geweest om je producten aan te prijzen, maar je komt ook in mindere tijden en dat is te respecteren'. Hij bedoelde: 'Wat fijn dat je ook tijdens de crisis 15.000 euro lapt om hier te zitten.' Overigens was er met de zaak van de gast 'inhoudelijk helemaal niets aan de hand, maar ging het om de globale dingen die eromheen gebeuren'. Waarop Harry de man bedankte voor het fijne gesprek. Maar wat we er als kijker ervan hadden opgestoken?

Het tenenkrommendste onderdeel is de reportage van dochter Suze Mens. Suze probeert al haar halve leven aan een fatsoenlijk baantje te komen bij de Nederlandse tv en het lukt maar niet. Daarom mag ze in het programma van haar vader iedere week op locatie. Autoboeren, bubbelbadfabrikanten, showrooms met wat dan ook erin: Suze Mens heeft ze allemaal van binnen en buiten gezien (en vice versa). Gisteren stond ze in een showroom vol keukens, maar in wezen doet dat er niet toe want alle items van Suze zijn hetzelfde. Het begint zo: Suze staart met grote, verbaasde ogen ergens voorbij de camera, in haar handen een gecustomizede microfoon - volgens mij met haar eigen naam erop. Dan tettert ze wat zinnen tegen het publiek om daarna in ganzenpas de showroom te betreden. Vervolgens maakt ze samen met een manager, die géén tv-ervaring heeft, een rondje door de winkel. Die man (het zijn altijd mannen die met Suze het rondje mogen maken) draait een riedel af, waarbij hij per keukenonderdeel in herhaling valt, allerlei technisch jargon gebruikt en over zijn eigen woorden struikelt. Gisteren ging het bij een extra hoog keukenkastje daardoor over 'een stukje maximale ruimtebenutting'.

Een béétje presenator grijpt meteen in als ze zoiets hoort. Sterker nog: ze stelt de manager vooraf op z'n gemak (de camera bijt niet, praat rustig en reageer op mijn intelligente vragen), ze neemt vooraf de teksten even door ('zullen we dat stukje jargongebeuren maar schrappen?'), ze reageert tijdens de opname op hetgeen de manager vertelt en ze laat zien dat ze zich op het item heeft voorbereid.

Suze niet. Suze draait op de automatische piloot haar rondje door de showroom en denkt daarbij maar aan één ding: 'Alweer 10 seconden in beeld. Alweer 20 seconden in beeld. Alweer 30 seconden in beeld. Alweer véértig seconden in beeld!' Daar sta je dan, als manager. Voor lul in je duurbetaalde item omdat Harry een domme doos als Suze op je afstuurt. Maar zoals ik al zei: het is altijd lachen met Harry. Volgens mij doet ie het gewoon expres.

Creatief met alfabet

En dit 22 keer.