Janneke Pis

Maar dat is grappig: ik kreeg gisteren de foto's doorgestuurd van mijn tripje naar Brussel van alweer een maand geleden. Wat ik niet wist - of alweer vergeten was, dat kan ook - is dat Manneke Pis een zusje heeft. Is ze niet schattig?

Creatief met voedsel - deel 2

Naar aanleiding van mijn vorige blog over het experimenteren met voedsel heb ik enkele reacties gekregen van verontruste vrienden en bekenden. Of ik misschien toevallig ook iets smerigs door hun eten had gemengd toen ze bij me te gast waren.

Ik kan iedereen gerust stellen: voor een serieus lekkere maaltijd draai ik mijn hand niet om. Desnoods kook ik met een recept. Zo heb ik een overheerlijke wodka-tapenade in huis. Een supersmakelijke Thaise curry met paksoi en gember. Een jambalaya om je vingers bij op te eten (nu is jambalaya een van de gemakkelijkste gerechten ter wereld: je flikkert alles wat nog net niet verlept is of over de datum bij elkaar in een pan, doet daar bleekselderij, chorizo en saffraanrijst bij en klaar ben je), gehaktballen uit alle windstreken, een venkelstoofschotel, een authentieke spaghetti Bolognese waar geen pakje of zakje aan te pas komt (ik haat potten, pakjes en zakjes - het enige Knorr Wereldgerecht dat hier bereid wordt is de paëlla. Hier dus ook geen chicken tonight of andere voorgekookte, smakeloze slappe troep. En sowieso niks met opgewarmde stukken ananas, yuck), en tot slot wil ik nog een eervolle vermelding voor de noodles met geroosterde paprika in pure sojasaus met verse knoflook en kruiden (vergeet wederom die prefab wokrommel, zelf mengen is veel lekkerder!).

Alleen toetjes, daar begin ik niet aan. Favoriet hier in huis is namelijk de oude vertrouwde Saroma-pudding. Daar kan natuurlijk geen mens tegenop...

Creatief met voedsel

Iedereen doet het, dus ik ook: experimenteren met eten. Niet alle combinaties pakken even geslaagd uit, maar soms ontstaat er iets dat lijkt op een recept.

Dat experimenteren zat er overigens al jong in. Gewoon een glas cola of seven-up was er vroeger niet bij, nee: daar maakten we spoetnik van. Men neme een groot glas. Vul dit met een scheut koffiemelk en zeker tien scheppen suiker. Giet vervolgens de cola of seven-up er overheen en de boel begint acuut te schiften. Hoewel het schuim het lekkerst is, smaakt ook de koffiemelkdrab naar meer.

Nog zo'n sterk voorbeeld van een zelf uitgevonden lekkernij: stamppot sushi. Het is heel eenvoudig: bestel sushi en prak deze na thuisbezorging direct door elkaar. Sojasaus en wasabi toevoegen, nog een beetje prakken en klaar is kees. Inmiddels is een blender of keukenmachine een handig hulpmiddel, maar kijk uit: maak de structuur niet te fijn. Zalm en komkommer moeten nog wel als zodanig herkenbaar zijn - dus brokken moeten behouden blijven.

Dan zijn er nog de studentengerechten van weleer die nog steeds niet te versmaden zijn. Een klassieker is de rijst met prei, shoarmavlees en een blik champignonsoep. Dat laatste moet je normaal gesproken verdunnen met water, maar als saus op de rijst doe je dat natuurlijk niet. Het is zo vies dat het daardoor weer lekker is! Een ander voorbeeld is smacaroni: boogjesvermicelli, een blik smac, blokjes kaas en een fles ketchup. Of penne met bliktonijn, alweer prei en maiskorrels. Afmaken met de vetste room die je kunt vinden.

Ook niet te vergeten: de toevallig ontstane succesnummers. Het in rode wijn gedrenkte speculaasje bijvoorbeeld. Aanvankelijk doopte ik het koekje nog in de wijn, inmiddels is het net zo handig de speculaas in grote brokken in een groot glas te verkruimelen, de wijn erop te schenken en lurken maar. Werkt ook uitstekend met kruid- of ontbijtkoek.

En knijp tijdens het bakken van een ei eens een klodder joppiesaus in de pan. Joppiesaus is eigenlijk overal lekker bij: op biefstuk, door de pasta of op een boterham met kaas. In het laatste geval dan weer niet als er op die kaas ook al een lik jam zit.

Denk niet dat ik de enige ben met dit soort eetgewoontes. Ik ken iemand die vroeger de neiging had haar ranja te drinken door een spaghettisliert, net zo lang tot de sliert slap werd en daardoor eetbaar. Of het recept van een Amerikaanse vriend voor een pompoen-met-pecannotentaart: daar gaat met gemak een halve zak marshmellows door.

Mijn volgende experiment wordt dan toch maar het meat ship. Juist: een schip gemaakt van vlees. Met stukken bacon als zeilen en een mast van knakworst. Mmm, lekker! Hier het recept.

Timotei Sjampoe

Gert Vlok Nel. Een van de oorspronkelijkste zangers ter wereld. Z'n album Beaufort West Se Beautiful Woorde stamt alweer uit 2007, maar ik blijf 'm draaien. Een melancholische mengeling van Zuid-Afrikaans en Engels maakt dat z'n teksten niet altijd even goed verstaanbaar zijn, maar het gevoel van eenzaamheid en berusting dat eruit spreekt is prachtig.



Hier meer.

Maden in je hoofd

Het is veel te warm om binnen te zitten. Daarom snel even een filmpje van een man die vreemde geluiden hoorde in z'n achterhoofd. Toen hij z'n huid controleerde, bleken er vijf enorme maden onder z'n hoofdhaar te wonen.



Gevonden in de serie 'Ten ugliest animal babies on Youtube'.

Scissor Sisters doen Kylie

Terwijl Kylie voor de zoveelste keer probeert weg te komen met een slap dansnummer, maken de Scissor Sisters er een Dolly Parton-achtige country-klassieker van. Hun versie van All The Lovers is véél leuker!

Celine Dion is amaaaaaazing (a video essay)

Een van mijn favoriete bloggers is Rich Juzwiak uit Brooklyn, New York. Zijn Fourfour.typepad.com heeft alles: humor, entertainment, creativiteit en af en toe diepgang. Deze maand viert hij zijn eerste lustrum als blogger en doet dat met zijn eigen favoriete posts. Helemaal bovenaan staat een videocompilatie die hij maakte van de waanzinnige Celine Dion.
Mijn persoonlijke favoriet is zijn uitvoerige verslaggeving van de gekte rond Whitney Houston en Bobby Brown en hun realityshow, Being Bobby Brown. Maar ook z'n Liza Minnelli-collage genaamd 'Crazy with a Z' is geweldig.

Paris Hilton loves things and stuff

The Human Centipede

Vorige week keken we naar Paranormal Activity, een standaard horrorfilm over een stel waarvan het meisje was bezeten door een demoon. Sinds The Blair Witch Project is het found footage-principe populair: films die zogenaamd door de acteurs zelf gedraaid zijn met een videocamera. Het materiaal wordt dan later zogenaamd terugvonden nadat alle rampspoed zich heeft voltrokken. Een cliché inmiddels, dat in het geval van Paranormal Activity aardig was uitgewerkt.

Na afloop van zo'n film kijk ik altijd even op IMDB wat de rest van de wereld er van vindt. In de comments werd ik gewezen op een horrorfilm die veel smeriger, zieker en enger moest zijn dan alles wat aan horror is uitgebracht, alles zes SAW-films incluis. De film heet The Human Centipede. Hieronder de trailer:



De film gaat over een verknipte chirurg die als een moderne Mengele experimenten uitvoert op zijn slachtoffers. Hij naait ze aan elkaar om zo tot een menselijke duizendpoot te komen. Het idee is inderdaad ziek, maar als je dan verder gaat spitten en ziet wie erachter zit, kan de uitwerking alleen maar tegenvallen. Dat is namelijk de Nederlandse regisseur Tom Six. Eerder maakte hij wanproducties als Gay (een misbaksel over hoofdstedelijke homo's) en, nog veel erger: I Love Dries, met in de hoofdrollen een echtpaar dat uit is op het zaad van de immer floppende volkszanger Dries Roelvink. Na zoveel smakeloosheid komt er nu dus iets echt walgelijks uit de handen van Tom Six. Hieronder een kort interview:



Ik had liever gezien dat Six de film iets meer historisch perspectief had gegeven. Zijn Mengele klunst er nogal op los, terwijl de echte een compleet programma had opgezet waarin hij naar hartelust experimenteerde met kinderen - het liefst tweelingen. Opschrijven wat Mengele zoal deed lijkt me nogal overbodig. Trashmetalband Slayer verwoordde het op ongeremde wijze in het nummer Angel of Death. De lyrics moet je er zelf maar bij zoeken:


Terug naar The Human Centipede. Gek genoeg is de film nooit uitgebracht in Nederland. Sterker nog: er is totaal geen aandacht geweest voor deze film, wat toch gek is met zo'n controversieel thema. En dat terwijl een gerenommeerd medium als The Village Voice de film een dikke acht gaf. Maar daarmee waren ze bijna de enige.

Creatief met vuvuzela's

Ik dacht dat wij in Nederland erg waren met Prinsjesdag. Maar het kan altijd nog gekker. Het ooit zo sjieke Royal Ascot stond jarenlang bekend om zijn hoedjesparade, waar aristocratische dames zich van hun deftigste kant laten zien. Maar ook in Groot-Brittannië zijn tradities steeds vaker bedoeld om ze los te laten. Kijk maar wat er dit jaar aan hoeden rondloopt.


Volgens Michael K. van DListed.com is het alsof de dames lijm op hun haar hebben gesmeerd om vervolgens het hoofd in de vuilnisbak van Lady Gaga te steken. Klopt als een bus. Alleen Joan Collins zag er nog enigzins beschaafd uit:

Een futuristisch meesterwerk

Al zo lang ik me kan herinneren luister ik naar rap en hiphop. Eind jaren tachtig was het Public Enemy met Fear of a Black Planet dat me de ogen opende, met tracks als Fight the Power en Anti-Nigger Machine. Daarna kwam Ice T met z'n Cop Killer en Body Count. Heftige, militante muziek was het, die vrij snel eentonig begon te worden. De La Soul en A Tribe Called Quest vormden een vredelievende tegenbeweging, maar ook dat gedoe met madeliefjes en Bonita Applebum gingen vervelen. In de nineties kregen we Busta Rhymes (WHOO-HA!), Dr. Dre en Snoop Doggy Dogg. Daarna werd hiphop razendsnel bloedcommercieel, met de postuum uitgebrachte lading rotzooi van 2Pac als ultiem dieptepunt.

Voor mij was de lol eraf tót het moment dat Missy Elliott eind jaren '90 haar entree maakte. Samen met Timbaland introduceerde ze een nieuw, abstract geluid dat in de afgelopen tien jaar vaste voet heeft gekregen in hiphopland: minimale beats, een kale productie, loeistrakke flows en humor. Get Your Freak On, Pass That Dutch, Lose Control en vooral Work It zijn stuk voor stuk klassiekers.


In het nieuwe millennium kreeg hiphop weer glans, wat met name te danken is aan figuren als Missy dus, Pharell Williams, Jay-Z, Timbaland (al is hij alweer jaren over z'n hoogtepunt heen), de cartooneske Eminem, T.I., Swiss Beatz, The Dream, Lil' Wayne en Kanye West. Vooral die laatste drukte zijn stempel op de hedendaagse hiphop, met name omdat zijn vier albums vanaf 2004 telkens een nieuw, verfrissend geluid lieten horen. Zijn allerbeste album maakte Kanye West in 2008, getiteld 808s & Heartbreak. Kanye, die niet bepaald bekend staat als gevoelige jongen maar wel vanwege zijn mega-ego en onuitstaanbare karakter (IK BEN DE BESTE HIPHOPPER TER WERELD! - inderdaad, in kapitalen, want zo communiceert Kanye nu eenmaal), gaat op 808s & Heartbreak helemaal op in zijn verdriet en woede vanwege het overlijden van zijn moeder en een relatie die op de klippen liep.

Even een break: is het raar om een recensie te schrijven over een album dat meer dan anderhalf jaar oud is? Nee, helemaal niet. Juist niet zou ik zeggen. Vooral niet als je dat album al meer dan anderhalf jaar lang zeker een keer per twee weken helemaal draait. 808s & Heartbreak dus. Het bijzondere aan dit album is dat Kanye nergens rapt, maar zingt. IJskoude met autotune rechtgetrokken zanglijnen zijn het, waarin Kanye het leed van zijn leven op hartverscheurende wijze ten gehore brengt. Het is een futuristisch meesterwerk dat voorlopig niet zal worden geëvenaard. Van kop tot staart hangen alle songs samen in een duidelijk verband, iets wat van 95% van de hiphopalbums niet gezegd kan worden.

Het begint al geweldig met de openingstrack Say You Will. Kanye trekt de luisteraar een soundscape binnen die wordt begeleid door zowel sacrale koorzang als een spelletje pong. Naarmate de 6.18 minuut lange track vordert, grijpt Kanye je bij de strot om je de rest van het album niet meer los te laten. Basis van het album, dat leunt op synthpop, elektronica en R&B, is de TR 808-drummachine. Een apparaat dat in de jaren tachtig werd gebruikt door new wavepioniers als Gary Numan, maar ook door Phil Collins. Kanye verstoort zijn beats en breaks, met als resultaat een lekker rafelige sound die desondanks toch emotie weet op te roepen. Hoogtepunten zijn de singles Love Lockdown - perfecte tribal upbeat - en Heartless, dat door South Park overigens op sublieme wijze op de hak werd genomen: in een aflevering was Kanye te zien als 'Gay Fish'.



Uiteraard kon Kanye hier niet om lachen, maar het had wél effect. Lees maar: "Kanye West has told fans he's working on playing down his "crazy ego" after being ridiculed in a new episode of "South Park."

Terug naar het album, terug naar Love Lockdown. Bij het nummer hoorde een baanbrekende video, geregisseerd door kunstenaar Simon Henwood, die zich op zijn site bekendmaakt als 'Creative Director of Rihanna'. Maar hij maakte ook de geweldige drag-video bij Roisin Murphy's Movie Star en daarnaast schildert hij niet onverdienstelijk. Kijk maar eens op z'n website, en klik voor de grap op Kylie.



Voor we afdwalen: andere hoogtepunten zijn het funky Paranoid (met een gastbijdrage van Mr. Hudson), de op hol geslagen kermisdraaimolen van Robocop, het heftige See You In My Nightmares met Lil' Wayne die als een duivel tevoorschijn komt, en de afsluiter Coldest Winter. Zoals je al aan de songtitels kunt zien is het geen vrolijke plaat, maar een verwerkingsalbum waarin de rapper zich van een heel persoonlijke kant laat zien, een onvermoede kant bovendien. Want de schreeuwlelijk heeft heel duidelijk wél een hart. Wie nog niet genoeg heeft na het luisteren van dit briljante album, moet het nooit officieel uitgebrachte remixalbum van Max Justus maar eens proberen. Het geheel van zíjn plaat haalt het niet bij het origineel, maar het is een gedurfde poging om de muziek van Kanye van een andere kant te laten zien.

Hoe ik hier ineens bij kwam? Door een recensie te lezen van het nieuwe album van rapper Drake. Bij vlagen even briljant als Kanye op z'n 2008-album, sterker nog: Drake heeft erg goed naar deze plaat geluisterd. En inderdaad, Thank Me Later is geweldig. Maar hij haalt het niet bij 808s & Heartbreak!

Het verhaal van Sletta

Het grootste deel van mijn studietijd in Utrecht heb ik gewoond bij een hospita. Dat klinkt ouderwetser dan het is, want in wezen kwam het erop neer dat ik een halve etage van haar huurde, met gebruik van douche en toilet. We lieten elkaar volledig vrij, de enige regel die we hadden was dat we tijdens het bellen altijd de wisselgesprekken opnamen. De hospita, we noemen haar maar even Mies, was half Indisch en vond alles best. Ze woonde op een etage met een zolder (die ik dus van haar huurde) en een bergkast (die ze later lucratief als tweede kamer in de verhuur deed).

Mies was erg schoon op zichzelf, maar minder op de spullen om haar heen. En dat waren er véél. Haar woonkamer was van vloer tot plafond gestoffeerd. Een pompeuze groenbeklede bank met tachtig kussens domineerde de woonkamer, maar viel desondanks nauwelijks op tussen alle tafeltjes met kleedjes met daarop weer ontelbaar veel snuisterijen. Werkelijk geen plek bleef onbenut. Als je een nummer wilde opzoeken in het telefoonboek (er was toen nog geen internet. Niet bij Mies in huis, althans), moest je eerst drie muziekdozen-met-ballerina een nieuw onderkomen geven, wat nog niet meeviel want overal stond wel iets. Dat ging door tot in de badkamer: een minuscule ruimte met plek voor een smalle wastafel en douche. Ook deze ruimte was overdadig gestoffeerd: kleedjes en ruches waar je ook keek. Zelfs de wasmand had een wit beschimmeld jasje aan.

Omdat Mies erg gezellig was - vaak haalde ik de trap naar boven alleen na het nuttigen van enkele glazen sherry uit zo'n grote, in pitriet gehulde karaf - had ze meestal geen tijd om schoon te maken. De stofnesten hoopten zich op van april tot maart; een keer per jaar was het tijd voor de grote schoonmaak. Het was prima uit te houden, vooral op mijn kamer. Maar dat kwam vooral doordat ik de vloerbedekking er in week één al had uitgerukt - zo maakten de kattenvlooien geen kans zich in mijn ruimtes voort te planten (beneden wel: daar sprongen ze met tientallen tegelijk tegen je benen omhoog. Mies had altijd dikke panty's aan).

De situatie verergerde ietwat toen Mies haar zoon in huis nam. Hij kwam te slapen in de L-vormige uitbouw van haar woonkamer, op een divan die tot dan toe dienst deed als slaapplaats voor de katten. Dirk heette hij, een ex-junk van achterin de dertig met een woeste blik in z'n ogen en lang, zwart haar. Hij had drank en heroïne afgezworen en rookte alleen nog maar Aldi-sjek. Vanaf de dag dag Dirk arriveerde hing op de etage van Mies een donkerblauwe rooksluier die zelfs het zicht op de in het zonlicht rondspringende vlooien benam. Dirk had de gewoonte de wc dagelijks urenlang bezet te houden. Kwam je hem daarna toevallig tegen in de hal, dan was zijn standaard vraag: 'Moet jij ook altijd zo zweten bij het schijten?'

Afijn, het huis van Mies kon wel wat frisse lucht gebruiken. De hulp kwam uiteindelijk uit onverwachte hoek. De buren van Mies waren nogal op zichzelf en na een paar in sherry genevelde avonden vertelde Mies waarom. Buurman was namelijk bij Mies gaan klagen over zijn vrouw. Hij had Mies, die in de buurt bekend stond als uitermate tolerant, in vertrouwen genomen nadat buurvrouw het zat was dat hij thuis in vrouwenkleren rondliep. Buurman was een stille travestiet en had bovendien een fetisj: hij wilde gedomineerd worden. Tijdens weer zo'n sherry-gelag hadden Mies en Dirk samen een gouden ei uitgebroed. Buurman zou in het huis van Mies met een gerust hart kunnen rondparaderen in een jurk en op hakken, in ruil voor lichte schoonmaakwerkzaamheden. Vooral dat laatste vond Dirk geweldig: het vooruitzicht alleen al dat hij iemand zonder gène mocht rondcommanderen!

En zo is het gegaan. Er werd een pakje aangeschaft voor Buurman in het model 'Kamermeisje'. Buurman zelf maakte een badge met daarop de naam waarmee hij als vrouw door het leven wilde gaan: Sletta. Op een dag kwam ik thuis. Ik hoorde Dirk al roepen: 'Ga de keuken stofzuigen, Sletta! En maak daarna op je knieën het toilet schoon.' Het duurde niet lang voordat het gedaan was met de vlooien. Zelfs Dirk zette nu een raampje open als hij weer een sjekkie opstak. En dat allemaal dankzij de therapeutische inzet van Buurman Sletta en het praktische inzicht van Mies.

Nu viert onze eigen schoonmaakster binnenkort twee maanden vakantie in haar geboorteland. Misschien moest ik Mies maar eens bellen. Of Sletta nog bestaat.

Breien met Kevin

Waarom ook niet, de winkels hangen immers ook al bijna weer vol met de wintermode voor het komende seizoen (is dat zo? Ik kom eigenlijk nooit in winkels). Hoe dan ook, ik wil het hebben over Kevin Kramp, een ontwerper die kleding breidt voor mannen. En dat ziet er best leuk uit, in ieder geval origineel.

Kevin Kramp woont in Londen en stelt zijn breisels samen uit angora, mohair, wol, katoen, nou ja, de hele mikmak. Ik vind vooral de foto's leuk omdat het eigenlijk gewoon een soort mislukte dekens zijn waarin Kevin zijn modellen drapeert. Maar ook dat is mode. Kijk maar:

Vragen, vragen, vragen. Wie weet het antwoord?

Waarom bestaat er geen 'Laatste Waarschuwing Kattengif'? Een van de buurtkatten hier heeft de carport ontdekt als ideale plek om zijn behoeftes te doen. Op zich is het wel een nette kat: hij dekt z'n boodschap (meestal pis, soms kak) netjes af met de deurmat. We hebben dat vieze stinkspul Kattenschrik al geprobeerd, nu doen we een poging met kiezels en citroenplanten. Maar als dat ook niet helpt: gif! Geen doodmaakgif, maar hetishiernietpluisgif. Bestaat dat?

Ik heb nog eens nagedacht over Alejandro, het nietszeggende Ace of Bass-deuntje waarmee Lady Gaga waarschijnlijk wil laten zien dat ze ook over een lichtvoetige kant beschikt. Dus, waarom maakt ze er dan een video bij die uitblinkt in duisternis? Vol nazi-symboliek, rauwe onsympathieke beelden en zogenaamde dubbele bodems? Liever had ik een over the top gestylede video gezien vol kleurrijke beelden, geregisseerd door David LaChapelle. Denk Army Of Lovers, 'Crucified' of 'Obsession'. Had ik veel leuker gevonden. Het shock-and-awe truukje van Gaga wordt wel erg eendimensionaal, vindt u niet?



Gisteren op tv: eerst staat een cosmetisch chirurg aan de voorhuid van een dikke, bejaarde man te kloten waarbij het betreffende geval vol in beeld komt. Inclusief bloed en snijwonden. Nog geen half uur later ligt een mevrouw met haar reet omhoog, terwijl ze in een manisch ritme genomen wordt door een apparaat dat Robotic Erotic heet. Een neukmachine dus. Daarvóór zag ik al zappend hoe Dennis Storm bij BNN met z'n vingers in een realdoll zat.
Soms verlang ik terug naar de tijden dat mensen nog onbekommerd plaatsnamen in een bad vol bruine bonen. Of naar iemand die met een uitgeholde aubergine om z'n snikkel indianengeluiden stond te maken in een Blokker-wigwam. Menno Buch, waar zit je?

Wat is er geworden van Massara? Je kent ze wel (of hoogstwaarschijnlijk niet): een italodisco-act uit de jaren zeventig die scoorde met het lied Margherita, dat onlangs nog werd geremixed door de onvolprezen dj Todd Terje. En klinkt het lied je bekend in de oren: het is 'groot' geworden in een gruwelijke verkrachting van Boney M, die het 'Felicidad' noemde. Het origineel is stukken beter, maar Massara bleef een eendagsvlieg. Is dat oneerlijk?

En waarom kost een loungebank bij Intratuin of TaanSintrum Osdorrup honderdduizend euro terwijl je ze op internet voor 750 euro kunt bestellen?

Oranje plastic troep

Zoals verwacht is alles momenteel Oranje wat de klok slaat. Dat we maar mogen winnen, zeg ik dan. Maar waarom moet dat gepaard gaan met zoveel creatieve armoede? En dan heb ik het niet over mensen die hun huis oranje verven of hun tuin versieren met honderden vlaggetjes. Die weten hopelijk niet beter. Wat veel erger is: enorme reclame- en marketingbudgetten zijn opgegaan aan het ontwikkelen van Lelijke Plastic Troep.

Het was nog nooit zo erg als met dit WK. Supermarktketen Plus doet het met juichbandjes, Super de Boer met Bungels, Dirk van den Broek met WK-handjes, C1000 met die achterlijke gogo's en zo zijn er in totaal meer dan honderd bedrijven en merken die inspelen op het WK met een actie. De veel te vergezochte Pletterpet van Heineken is lelijk en gaat voorbij aan de boodschap: het moet namelijk een mijnwerkerspet voorstellen, las ik ergens. Want de mensen in Zuid-Afrika werken veelal in mijnen. Dan is er nog de Bondscoat van Expert en natuurlijk de oranje Bavaria Bierjurk, die de meest geraffineerde dame op een snol laat lijken.

Albert Heijn maakt het helemaal bont: nadat de superkruidenier de verwachtingen flink had opgeschroefd door pas in de laatste week voor het WK los te gaan, komen ze met een of ander stupide wormvormig ding. Zo'n pluche rupsbeestje dat vroeger in dierentuinhoreca op kindersorbets rondhing! Hoe verzin je het...

Nu is de Nederlander vrij zuinig en heeft ieder huis hier een rommelhok of -zolder, dus we hoeven niet te vrezen dat de plastic oersoep op de oceaan straks knaloranje kleurt. De Nederlander is namelijk dol op recycling. Daarom zien we de plastic opblaaskroon nog steeds tevoorschijn komen op Koninginnedag, bij voetbalwedstrijden en tegenwoordig zelfs op Prinsjesdag (dan móet je immers een mal hoedje op!). Deze zomer beleven de Roeptoeter en het Brulshirt hun comeback, zij het respectievelijk wat ingedeukter en wat valer.

Hou toch op met al die nutteloze spaaracties! Inhaken op het WK, ok. Dat het hierbij misschien niet direct gaat om originaliteit, ook ok, maar wel minder ok. Maar maak er dan in ieder geval iets moois van, zoals ING bijvoorbeeld heeft gedaan met zijn inhaak-commercial. Want wie mij opnieuw laat kennismaken met Hugh Masekela's 'Don't Go Lose It Baby' is een held.

Joran - Het Vijfde Lustrum

Even een stukje fictie, want tot de verdachten hun schulden hebben bekend staat niets vast natuurlijk. Bovendien maken we een reuzensprong in de toekomst.

Het is 2035 als Joran van der Sloot de gevangenis van Montgomery, Alabama mag verlaten. Hij heeft daar het grootste gedeelte van zijn straf uitgezeten na de uitlevering in 2014 aan de staat waar Natalee Holloway is opgegroeid. De eerste jaren heeft hij geestelijk en lichamelijk moeten revalideren - drie jaar bajes in Peru zijn hem niet in de koude kleren gaan zitten. Maar een deel van zijn therapie heeft hij benut voor het schrijven van zijn memoires.

Vanuit het perspectief van Joran gezien is het ineens niet meer zo vreemd dat hij opnieuw toesloeg. Het was zijn vader die hem tot die daad heeft gedreven. Of eigenlijk het feit dat die er niet was om hem tegen te houden toen hij exact vijf jaar na Natalee opnieuw een onschuldig slachtoffer bij de keel greep, en doorzette.

Gaandeweg we dieper in de biografie van Joran verzeild raken, blijkt dat vader Van der Sloot juist de remmende factor was die er na Jorans fatale daad in mei 2005 voor kon zorgen dat zijn zoon niet opnieuw kon toeslaan. Maar een speling van het lot besliste anders: hij stierf anderhalf jaar voordat Joran zijn zinnen zette op de schatrijke coureursdochter Stephany Flores Ramirez. De argeloze Stephany tartte dat lot opnieuw door in zijn laptop te gluren. Joran bedacht zich daarop geen moment en brak haar nek, met blote handen.

Want wat had Stephany nu ontdekt (en we zijn nu op pak 'm beet tweederde van het boek)? Joran bleek al veel eerder te hebben toegeslagen. In zijn laptop ontdekte Stephany documenten uit het testament van Jorans vader, waaruit viel op te maken dat de familie van der S. jaarlijks een som geld overmaakte op de rekening van een familie die in 2000 hun dochter onder verdachte omstandigheden ontzield had aangetroffen in de achtertuin van de Vanderslootjes. En ook de nazaten van een zwerver kregen zwijggeld na zijn plotselinge hartaanval in een speeltuin, gedateerd op 31 mei 1995.

Van der Sloot probeerde zijn 5 year itch nog voort te zetten in de gevangenis van Montgomery. Wat hem ervan weerhield was het lichamelijke trauma dat hem in Peru was overkomen. Maar nu was het 22 mei 2035. Joran was weer vrij man, en vrij om te doen wat hij niet langer kon tegenhouden.... (drie puntjes vol suspense). Het was eindelijk tijd voor het Vijfde Lustrum.

Denk er een Dexter-achtige voice-over bij en je kunt deze horror/thriller zo verfilmen.

Update: de eerste complottheorie is een feit: de moeder van Natalee Holloway zou Stephany Flores hebben ingehuurd om de laptop van Joran te onderscheppen. Zie hier:

Video: Lady Gaga - Alejandro

Regisseur Steven Klein heeft Madonna ingeruild voor Lady GaGa en gaat helemaal los in de video voor Alejandro. Al z'n vaste thema's komen voorbij: de lady in een latex nonnenpak, veel bondage en veel bedden. En grappig hoe makkelijk je een braaf Ace of Bass-achtig deuntje als dit van een fascistoïde randje voorziet...



En skip eens naar 3.51 in de weer erg, erg lange video. Dan zie je hoe Klein zichzelf wel heel letterlijk herhaalt. Laten we het maar een eerbetoon aan Vadge noemen, net als Gaga's interpretatie van de punt-bh aan het einde.



Lees hier een kritisch artikel over de Alejandro-clip.

BBQ time!

Op ons compleet geredecoreerde dakterras nog wel. En dit is de playlist:

Scarlet takes a tumble

Ik weet het, dit filmpje is oud. Maar hij blijft grappig...!

Roken

Het viel me laatst in Brussel weer op hoe we in Nederland inmiddels gewend zijn aan het rookverbod. Ja, er zijn zat cafés waar er weer vrolijk op los wordt gepaft, maar in de regel kun je vrijwel rookvrij door het leven tegenwoordig. Hoe anders is het in de Belgische hoofdstad. Werkelijk overal rookt iedereen als schoorstenen. Ookal staat de ruimte knalblauw van de rook en is ademhalen zelfs voor de meest verstokte roker nauwelijks mogelijk: gepaft moet er worden. Zo stond ik met tranen in de ogen te kijken naar een bizarre drag act in de uistpanning L'Homo Erectus (ja ja, ik weet het), maar ik heb het einde niet gehaald. Wel jammer: op het podium was te zien hoe iemand Lady Gaga's Telephone imiteerde, compleet met bierblikken in het haar. De drag queen in kwestie had gekozen voor volle blikken die direct naar beneden begonnen te zakken. Hierdoor moest ze haar act vrijwel roerloos vervolgen. Het ging vast goed denk ik, want ik heb geen gekletter gehoord.

Maar goed, roken dus. Jarenlang deed ik het zelf ook. Vol overgave. In 1999 werkte ik bij World Online, waar de redactie bestond uit een bende losgeslagen schoolverlaters die één ding gemeen hadden: paffen. Dampen. De hele dag door. Op alle bureaus stonden asbakken vol smeulende peuken. Regelmatig vloog er een prullenbak in de fik als iemand zo'n overvolle asbak achteloos leegkiepte. Zelf had ik de gewoonte om alvast een volgende sigaret op te steken voordat ik de vorige had uitgemaakt, met als gevolg dat ik aan het einde van de dag door m'n eerste pakje heen was. Maar dat gaf niet: overal hingen sigarettenautomaten en als je geen geld bij je had, stelde je je eigen peuk samen met de restjes uit de asbakken en een geleend vloeitje. Wat helemaal triest was: een van de weinige collega's die niet rookte had ook nog eens astma. Ze klaagde geregeld over ons rookgedrag, maar als ze kuchend en met roodomrande ogen verhaal kwam halen, was de standaard reactie: dan ga je toch ergens in je eentje op een kamer zitten? Dat ging natuurlijk veel te ver, dus ter compensatie mocht er nog maar op de helft van de redactie gerookt worden. Een denkbeeldige streep moest ervoor zorgen dat er geen rook bij de astma-collega terechtkwam. Onbegonnen werk in een ruimte van tien bij tien, waar op sommige momenten twaalf collega's hun rook over dat denkbeeldige lijntje stonden te blazen.

Een flash forward naar 2003. Inmiddels was ik van werkgever veranderd. Bij Wanadoo mocht alleen in de pantry gerookt worden, de plek waar iedereen z'n koffie haalde. Ook de gangen waren in nevelen gehuld. Maar de werkplekken waren redelijk rookvrij. Op 1 januari 2004 werden nieuwe rookregels ingevoerd: alleen in daarvoor bestemde, afgesloten bushokken mocht je nog een sigaret opsteken. Aangezien ik dat ellendige gepaf eigenlijk allang zat was, greep ik de gelegenheid aan om te stoppen. Wat ik in het begin het meest miste was niet de nicotine, maar het vaste kliekje met wie je rookpauzes nam. Nu was ik ineens geen deelgenoot meer van de grappen die tijdens rookpauzes bedacht werden en ook de laatste roddels gingen plots aan me voorbij. Met andere woorden: ik hoorde er niet meer bij als het vertrouwde 'peukie doen?' over de afdeling galmde. Maar het wende snel.

In zo'n kroeg in Brussel merkte ik dat het waar was wat ze zeggen: de ergste anti-rokers zijn ex-rokers. Maar zeg nou zelf: het is toch ook smerig?