Kat versus slang: wie wint?

Madonna full circle

In het laatste nummer van Interview Magazine een pictorial van Madonna, met daarbij een interview door filmregisseur Gus van Sant. En passent komt haar hele carrière voorbij.

Through the looking glass, een blog gewijd aan Madonna's alter ego's en steeds wisselende stijl, zette een aantal foto's op een rijtje en haalde de originelen slash inspiratiebronnen tevoorschijn.

=


=


=


+ =


=


+ =



+ =


=



+ =

Het interview in Interview is hier te lezen.

Gruwelen met M.I.A.'s Born Free

Zo, dat hakt erin: Tamiltijgerdochter M.I.A. roeit voor haar nieuwe video Born Free een compleet dorp vol roodharige kinderen uit. Ginger genocide! Het is een minispeelfilm geworden die nog het meest lijkt op een ontspoorde Aphex Twin-video. Bekijk hem hieronder in al z'n gore glorie.




En dat terwijl een van M.I.A.'s vorige singles nog zo'n vrolijk dartel Indiadansje was:



Wat ik dan weer niet wist: dat hele Jimmy-lied was een regelrechte cover van Bappi Lahiri, die er onder de naam Disco Dancer een hit mee had in het stenen discotijdperk.

Gisteravond, 20.00 uur. Ergens in een hotel in Oslo

Tring Tring!
M: Ja, hallo?
S: Shalalie shalala! Hahahi hahaha!
M: Wie is dat?!?!
S: Sieneke natuurlijk! Wie anders?
M: Ik dacht even dat het Frans Bauer was. Die loopt me nu al weken uit te lachen om dat Shalalie van jou.
S: Ja daar wil ik dus over hebben.
M: Kindje, je mag niet praten, je hebt een keelontsteking en bovendien heb ik geen tijd. Ik sta net je broekrok te strijken die je morgen aanmoet.
S: Maar juf Marianne? Wanneer gaan we dan weer met het vliegtuig? Ik vond dat zó keigaaf! En vannacht was ik heel alleen. Mijn bed is zo groot als onze woonwagen. Mag ik bij jou in bed slapen vannacht?
M: Nee, Sieneke, je past er gewoonweg niet naast. Met dat Tros-budget lig ik in een bezemkast in het soutterain. Maar je hoort mij niet klagen hoor! We gaan er morgen een mooie dag van maken!
S: En daar wil ik het even over hebben. Over het Piratenfestijn.

M: Song-Fés-Ti-Val. Hoe vaak moet ik het nog zeggen: morgen is het Song-Fés-Ti-Val. Het Eurovisie Song-Fés-Ti-Val!!!
S: Jaaahaaa hihihi. Dat weet ik toch, juf Marianne. Maar ik wil dus eigenlijk morgen Empire State Of Mind zingen van Alicia Keys. Want het komt toch op tv?
M: Ja, in heel Europa. En nee, we gaan gewoon Shalalie doen. Dat hadden we toch afgesproken? We hadden heel duidelijk afgesproken dat we een STOM liedje gingen doen zodat we in ieder geval heel hard zijn afgegaan met Nederland als we niet door de halve finale komen. En dan geven we jóu morgen de schuld. Dat heeft Vader Abraham heel goed voor de Tros uitgedacht.
S: Maar dan word ik de rest van mijn leven geassocieerd met een heel onbenullig deuntje en dat is slecht voor mijn reputatie!
M: Heb je weer met de pers gepraat? Met de man met de oortjes, kom hoe heet ie, Cornald? Die probeert je hier nu al dagen op het verkeerde been te zetten.
S: Maar hij is de enige die me de waarheid vertelt. Zegt ie. O wacht, ik krijg een SMS.
M: Niet oppakken, dat SMS-je en NOOIT meer zomaar met de pers praten. Van wie is het SMS-je eigenlijk?
S: Getsie! Frans Duijts! En hij zegt iets heel vies: toi toi toi!
M: Ach kindje, dat betekent gewoon succes.
S: En die meneer van de Playboy belt ook de hele tijd. Of ik in klederdracht voor een molen wil met een tulp in mijn mond. Maar wel zonder bovenstukje.
M: Jou vraagt ie tenminste. Mij komt hooguit Frans Bauer een poets bakken. En nu hup, slapen jij. Er is morgen werk aan de winkel!
S: Houdoe!

Foto van het toilet

Zoals ik gisteren al meldde heb ik een foto gemaakt van ons toilet. Zie het resultaat hieronder.



Zoals je kunt zien staat het kleinste kamertje helemaal vol met Japanse plastic troep. Dergelijke minifiguren zijn ons huis binnengedrongen na een bezoek aan Hongkong in 2004. Het begon met een stel Hamtaro's, een dreinende Shin Chan, het hondje Cinnamoroll en zijn soortgenoot Pompompurin, een hele lading Badtz Maru-vleermuizen, de lieftallige ChocoCat en nog veel meer. Tijdens onze trip naar Hongkong en Shanghai in februari dit jaar kwam daar weer een hoop prachtigs bij, waaronder de berenserie op de onderste plank en de vibrerende vlinder (afblijven! Alleen voor decoratief gebruik!) naast de opblaasbare Wereldtentoonstelling-mascotte Haibo.

Het grappige is dat de meeste poppetjes een functie hebben. Zo zijn er een iPod-speaker, een wekker, een klok, een nagelknipper, een lenzendoosje, een spiegel, een rekenmachine, een ventilator, een spons, spaarpotten, gum, een lampion die geluid maakt, een luchtverfrisser en onderzetters te vinden. We hebben er sinds een week een plank bij moeten timmeren omdat we alle zooi niet meer kwijt konden. Maar alles staat nu weer netjes in het gelid. Het merendeel, maar lang niet alles komt uit de stal van Sanrio, die groot werd met Hello Kitty. Maar zij komt er bij ons niet in!

Overigens hoef je voor al deze overbodige pracht en praal niet naar Japan of China, een en ander is in wagonladingen te koop op eBay. In de jaren tussen onze twee reizen door heb ik daar regelmatig mijn slag geslagen. Kijk hier voor cadeautips.

3 Words

Hoe is Cheryl Cole ineens zo cool geworden? Haar nieuwe single 3 Words is geweldig, ondanks of dankzij Will.I.Am.

Druk druk druk!

Het is helemaal niet erg om even zonder vaste baan te zitten, merk ik. Ik kom eindelijk eens toe aan dingen die je anders nooit doet. De handleiding van een camera uit mijn hoofd leren bijvoorbeeld. Foto's maken van het toilet. Vier liedjes van 2 Unlimited tegelijk bekijken op YouTube om te horen hoe dat klinkt (niet zo best om eerlijk te zijn). Een minuscuul spinnetje bestuderen dat z'n best doet een enorme vlieg te verzwelgen. Poepbruin worden op het dakterras. En vooral urenlang nadenken over het leven van Patricia Paay. Waarom wil een vrouw van zestig die gedumpt wordt voor een jongere vrouw van de weeromstuit haar kut laten zien aan heel Nederland? En waarom is de remix van 'Who's that lady with my man' geflopt? En hoe zat dat ook alweer met de bitterbal die ze in het gezicht van een paparazzo duwde?

Natuurlijk zijn er ook belangrijker dingen. De tv-schade van een weekend Brussel inhalen: 3 afleveringen Dexter, X Factor (bye bye BadBoyz, nu die malle Mr. Potatohead nog), de bij vlagen best grappige TV-Kantine, Nurse Jackie (cracky), Bloedverwanten (Henriëtte Tol is geweldig als jiddische mamma van een totaal ontspoorde familie), Ugly Betty, Cougartown, Diary of a Call Girl (ook geweldig, met de ooit zo brave Billie Piper als duurbetaalde hoer), DWDD, enzovoort. Dan zijn er nog de stapels dvd-boxen van Spooks, The Wire, Mad Men en Sopranos.

Maar aangezien het veel te mooi is buiten, moet ik m'n tv-verslaving even on hold zetten. Het is dus lunchen geblazen met zusjes in parken, bijkletsen met andere werklozen, ik bedoel, werkzoekenden, hier en daar een klusje buiten de deur en leuke boeken lezen. Ben net gruwelijk verbrand (nou ja, een klein beetje rood geworden) met David Sedaris en zijn korteverhalenbundel 'Van je familie moet je het hebben.' Hilarisch is het verhaal over zijn Griekse oma, die telkens werd geweerd uit bejaardentehuizen. Of het verhaal over zijn vader, die zijn dochters als pronkjuwelen beschouwt. Hieruit het volgende fragment:

' Ik kon vrijelijk lurkend aan een plastic emmer met pannenkoekenbeslag door het huis banjeren, maar als bij een van mijn zussen een reepje huid over haar bikinilijn bolde, stond mijn vader meteen klaar met zijn mengeling van metaforen. "Jezus, Flossie, je bent toch geen melkkoe? Kijk nou eens naar jezelf. Nog een pondje erbij en je mag de straat niet meer op zonder vrachtrijbewijs. '

Vannacht droomde ik dat David Sedaris bij ons woonde. We hadden de hele dag buikpijn van het lachen en aan slapen kwamen we niet meer toe. Hier meer over Sedaris, van wie ik al z'n andere boeken nu ook wil hebben. Ik heb dan wel even geen baan, maar het is druk druk druk!

Joanna Lumley bij Graham Norton

Zet een groep gays bij elkaar en al snel vliegen de oneliners over tafel. Het is alweer achttien jaar geleden dat het eerste seizoen op tv was, maar nog altijd kennen we complete afleveringen van Absolutely Fabulous uit ons hoofd. Bij het zien van een glas bubbels is het daarom altijd 'Champagne for Lulu!' en bij het uitdelen van kauwgom of mint 'Give the drugs to Patsy!'

Zaterdagavond zat ik in het gloednieuwe entertainmentcentrum Viage, ergens in Brussel. We kregen een diner voorgeschoteld op een ingewikkeld servies in een casino. Wat begon met AbFab, eindigde in een avondvullende dialoog waarin alle hoogtepunten uit de Britse humor aan bod kwamen. Zo bleek een van de aanwezige Britten Dawn French en Jennifer Saunders te hebben geïnterviewd. Vooral Dawn was geliefd, en over Jennifer wist hij te vertellen dat de scripts voor AbFab eigenlijk helemaal geen scripts waren, maar kladderige aantekeningen die ze op weg naar de opnamen had gemaakt. Dat het altijd goed kwam was te danken aan het acteertalent en de humor van haar, maar vooral van Joanna Lumley. Hierop bracht ik een fragment ter sprake uit de Graham Norton Show, waarin het gaat over de prachtige stem van Joanna. Wat volgt is een hilarisch staaltje live tv, dat begint op 5m15s.

Belaagd door bejaarden op Brussel Centraal

Brussel Centraal, maandagmiddag, 12.00 uur. Ik zit op het perron te wachten op de trein. Twee vrouwen naderen, de een schat ik 65, de ander tien jaar ouder. De jongste van de twee is gekleed in een dikke winterjas en draagt bergschoenen. De oudste is damesachtiger, loopt op hakken en in een fleurige omajurk. Hun doel is duidelijk: dat ben ik. Ze omcirkelen me terwijl ik net bezig ben een broodje zalm naar binnen te werken. In een combinatie van Engels, Frans en Duits maken ze me duidelijk dat ze naar Amsterdam willen. Dat komt mooi uit zeg ik, dan staat u goed. Om 12.22 uur vertrekt de trein, precies op dit spoor.

Daar nemen de dames geen genoegen mee. Verward kijken ze om zich heen om andere mensen te vragen of het echt zo is dat hier de trein naar Amsterdam zal arriveren, op het door mij uitgesproken tijdstip. Even verderop staat een jongen met een iPhone. Op een drafje stuiven ze op hem af. Aan de gebaren te zien geloven ze niet wat ik ze net op de mouw heb gespeld, waarna de jongen op zijn iPhone laat zien dat er echt een trein aankomt die ze naar Amsterdam zal brengen. iPhones liegen niet, maar daar hebben de dames lak aan. Ze keren terug naar mij en vragen: 'Waarom staat daar dan op het bord 'Eindbestemming Antwerpen?' Ik leg uit dat dit de stoptrein naar Antwerpen is, die bovendien om 12.14 uur vertrekt. Onze trein komt daarna pas.

Weer gaan de dames op pad. Ik hoor de jongste vragen: 'Are you from Romania?' aan een groep jongeren die bepakt en bezakt naast me is neergestreken. 'No, from Portugal.' De dame weer: 'Oh, de Algarve! Daar is het altijd zo lekker warm, daar hoef je geen winterjas aan, zoals hier. Nee, daar hoef je geen winterjas aan!' En daar komt ze weer: 'Weet je echt zeker dat die trein naar Amsterdam gaat? Hiernaast moeten ze naar Portugal!'

Intussen ben ik omsingeld door de dames, die Zwitsers blijken te zijn. De oude dame dreigt bijna in het plasje sinas naast me te gaan zitten, maar net op tijd ziet ze de natte plek en schurkt ze dicht tegen me aan. 'Komt u uit Amsterdam?' Ik zeg ja. 'Wat eten de mensen in Holland?' 'Bami. En tapas. En hamburgers.' De dames gieren het uit van het lachen, maar nemen geen genoegen met het antwoord. 'Als we in Amsterdam zijn willen we echt iets authentiek Hollands eten. Eten jullie vis?' Dat brengt me op een idee: vlakbij Amsterdam Centraal staat een haringkar. 'Wel uitjes en zuur erbij nemen, je weet niet wat je proeft!'

Omstandig word ik bedankt. 'Als ik kleingeld bij me had, zou ik je een centje hebben gegeven. Dan had je voor gids kunnen spelen. Waar zit jij eigenlijk, in de trein?' Ik voel de bui al hangen en vraag of ik haar kaart mag zien. 'O, u zit voorin de trein.' Zelf rijd ik eerste klas, godzijdank. 'O, eerste klas! Dat is mooi, met al die gecapittoneerde kussentjes!' Het is duidelijk: deze dames hebben sinds de tijd van Lodewijk de Zestiende niet meer met de trein gereisd.

Het is 12.14 uur. Er is geen spoor te bekennen van de stoptrein naar Antwerpen, waardoor de dames zich zenuwachtig afvragen of de trein naar Amsterdam wel op tijd komt. Ze moeten namelijk door naar Zwitserland en vliegen vanaf Schiphol. Gezien de paniek rond de vertrektijden adviseer ik ze om dan vooral op Station Schiphol uit te stappen en de overgebleven uren stuk te slaan voor de juiste gate. 'O dat hoeft niet hoor, we redden ons altijd. Bovendien moeten we nog bloembollen kopen, je kan natuurlijk niet zonder aandenken thuiskomen als je in Amsterdam bent geweest.'

Dan gebeurt er iets heel geks. De oude dame naast me heeft het gesprek zwijgend gevolgd en pakt een mp3-speler uit haar tas. Ze ontwart de snoertjes, plugt de earphones in haar oren en klikt op play. Dan, op volle sterkte: RARA AHAHA RAMA RAMAMA, GAGA OOH LALA, WANT YOUR BAD ROMANCE! Pas als het hele lied is afgelopen zegt ze, wijzend op het apparaat: 'Van mijn kleinzoon gekregen. Er staat maar één liedje op en dat ken ik nu helemaal uit mijn hoofd.'

12.21 uur. De trein zoeft binnen. Ik probeer na te gaan wat ik zojuist precies heb meegemaakt, het schijnt dat ze in België allemaal rare programma's op tv uitzenden waarin bejaarden streken uithalen. Maar voor zover ik kan zien hangen er geen camera's. 'See you in Amsterdam!', roept de jongste me nog na. 'Bye bye, guide!'

Ray de luchtbokser

No no.
No no no no.
No no no no.
No no there's no limit.
No no.
No no no no.
No no no no.
No no there's no limit.
No no.
No no no no.
No no no no.
No no there's no limit.
No no.
No no no no.
No no no no.
No no there's no limit.

Het is alweer jáááren geleden dat 2 Unlimited huge was. Nog altijd verbaas ik me daarover, iedere dag. 2 Unlimited. De naam alleen al: iets wat schijnbaar niets betekent en alleen door succes een bepaalde lading krijgt.

Aanvankelijk was 2 Unlimited een gezichtsloos producersdingetje uit België, maar die producers hadden het slim gezien: zet er een leuk poppetje bij dat een beetje kan zingen en een mannetje dat rapt en een gouden formule is geboren. Iedereen deed dat toen, er is een hele stroming gebaseerd op dit format: van Cappella tot Captain Hollywood, van de debielen van Captain Jack tot het eveneens zeer populaire Culture Beat, het is allemaal gevangen onder de noemer eurodance.

Terug naar 2 Unlimited. Anita Dels typte parkeerbonnen over in de computer van de Amsterdamse politie. Ray Slijngaard was koksmaatje op Schiphol. Anita, die zich om onverklaarbare redenen Doth ging noemen, bleek te beschikken over precies dat schrille piepgeluid dat het goed doet op de dansvloer. Met Ray hadden de producers het minder getroffen als rapper. Hij had echter andere kwaliteiten.

Get Ready For This, Twilight Zone, Workaholic, The Magic Friend, de singles van het eerste album werden regelrechte monsterhits. Uiteraard vierde 2 Unlimited grote successen in Nederland en België, maar ook Groot-Brittannië stond op z'n kop. Waar ze daar minder blij mee waren was Ray. Zijn raps waren nauwelijks verstaanbaar en bovendien opgebouwd in een soort Havo-Engels waar je je over de grens prima mee kunt redden, maar liever geen nummer één-hit mee scoort. De Britten moesten het dan ook doen met de instrumentale versie van No Limit, dus zonder Ray de Rapper. Het was alleen maar minutenlang de stampende beat, overstuurde flipperkastgeluiden en het door Anita liefdevol ingekrijste refrein, keer op keer:

No no.
No no no no.
No no no no.
No no there's no limit.
No no.
No no no no.
No no no no.
No no there's no limit.
No no.
No no no no.
No no no no.
No no there's no limit.
No no.
No no no no.
No no no no.
No no there's no limit.

Toch jammer, zo hebben die arme Britten toch heel wat interessante teksten moeten missen. Een kleine greep uit het rap-oeuvre van Ray.

Een strofe uit No Limit:
"Tick tick ticka tick take your time,
when I'm goin' I'm goin' for mine."

Uit Twilight Zone:
"Me and the lady howl megatone
Fuck you up in the Twilight Zone"

Uit Magic Friend:
"Don't just stand there, let's get loose
I am Ray, I've got the juice"

Een heel couplet uit Maximum Overdrive:
"Put some pressure upon the gas
I don't know how long I'm gonna last
Feel the force of the main source
The power is strong with the strength of a horse
The ultimate ride that makes you to the overdrive
Remember this only the strong survive
Bum stikkie di bum stikkie di bum stikkie di bum
Take you down to the maximum!"

Een tekst uit No One van the rap singer by the name of Ray:
"You better recognize when I pass your way
It's the techno-rap singer by the name of Ray"

Nee, echt een taalwonder was het niet. Maar zoals eerder opgemerkt: Ray had heel andere kwaliteiten. Hij kon namelijk prachtig luchtboksen. In elke video van 2 Unlimited is te zien hoe Ray zijn denkbeeldige tegenstanders op afstand houdt met zijn unieke stomptechnieken. Soms ging het richting karate als ook Rays benen in actie kwamen. Terwijl Anita haar gegier playbackte, voerde Ray in z'n eentje hele bokswedstrijden op. En dat is ook een kunst.

Het ging even minder met Ray en Anita. Heel lang eigenlijk. Ze gingen uiteen, hadden genoeg van elkaars gezelschap en kozen allebei voor een solocarrière. Anita deed dat onder meer met een lied dat de zin 'I wanna live life like life should be lived' bevatte, een tongbreker van de bovenste plank. Ray bokste nog wat solodingetjes bij elkaar, maar echt veel deed dat allemaal niet. Niks zelfs. Nu zijn Ray en Anita weer bij elkaar en proberen ze hun successen uit de periode 1991-1995 te evenaren. Ik gun ze alle geluk van de wereld en hoop stiekem op een nieuwe Jump for Joy of het bijna Simple Minds-waardige Spread Your Love (met z'n allen: Laaaaa lalalalaaaaaaaa lalalaaaaa!)

Tot slot de moves van Ray, te beginnen bij Tribal Dance. Hier is het namelijk dat Rays boksdans tot volle wasdom kwam.

Gayclub in Brussel

Afgelopen weekend was ik in Brussel om een reportage te maken voor het tijdschrift Winq (voor wie het nog niet kent: koop het nou eens! Staat gewoon bij de mannenbladen in de betere kiosk. Ook in de mindere trouwens). Wat aanvankelijk leek op een tripje vol Belgische traditie en cultuur, bleek bij nadere bestudering van het programma drie dagen keihard naar de tering gaan. Onder auspiciën van het Belgische Verkeersbureau. Drie van de zes uitgenodigde journalisten besloten dat dan ook te doen, maar aangezien ik het vooral van mijn observatievermogen moet hebben voor dit soort verhalen, heb ik me keurig ingehouden.

Wat hier volgt is een uitvoerige omschrijving van het doen en laten in een enorme gayclub. Ga er maar eens lekker voor zitten, want de ranzige details zal ik voor de verandering eens voluit benoemen. Het spektakel begon al bij het indrinken in de hotelkamer. De Tering 3 - zoals ik ze vanaf nu omschrijf - wisselden uit welke drugs ze zoal mee wilden nemen, polsten of er onder de Serieuze 3 - ik plus twee - interesse is in XTC, K of GHB en goten intussen hun bierblikken tot de rand toe vol met wodka. Dat laatste - bier met wodka - is trouwens een uitstekende combinatie om op gang te komen, zolang je de boel een beetje weet te doseren. Ook voor de Serieuze 3. Afijn, nadat de reisbegeleider ons een taxibusje had gepropt, z'n iPhone inspecteerde op mogelijk guestlist-volk en een hijs nam van z'n joint, was het op naar de Mirano, een oud theater waar met gemak zo'n 1500 man in passen.

Het is min of meer standaard dat grote clubs een doorbitch in dienst hebben. In dit geval waren het er twee: travestieten met gevaarlijke hakken en enorme blonde pruiken die elkaar proberen af te troeven in het beledigen van het publiek. Maar wij stonden natuurlijk op de gastenlijst en mochten gelijk door naar de tequilabar. Het was rond half een 's nachts dat we de Mirano betraden. Het feest was al sinds 18.00 uur in volle gang en het zou nog tot de volgende ochtend zes uur duren voor de after party begon. Die was ergens in een sekssauna, maar als je dit verhaal uitleest zul je zien dat ik nooit zover ben gekomen. De stemming zat er om half een al goed in, dat wil zeggen: de eerste mannen die ik tegenkwam stuiterden in een strak tempo op en neer in de garderoberuimte. Daarachter openbaarde zich een enorme zaal met in het midden een draaiende dansvloer. Daarover later meer.

We stelden ons op bij de eerste bar, met een Aphex Twin-achtige jongen achter de kassa. Het was er bloedheet. De Tering 3 trokken meteen hun shirt uit en begonnen in het wilde weg neukbewegingen te maken. Om ons heen alleen maar mannen, bijna allemaal identiek aan elkaar. Stuk voor stuk met een opgepompt bovenlijf, naakt en nat van het zweet. De meesten met een kaalgeschoren kop, een baard, tribal tattoos en sieraden uit de ijzerwinkel: halsbanden met spikes en dergelijke. In het gunstigste geval hadden ze een lange broek aan, maar ook dat laatste stukje decorum verdween naarmate de avond vorderde. Naast me stond een knulletje van nog geen achttien in een jockstrap, daarnaast (en dat verzin ik echt niet) een opaatje met alleen een witte luier om. Dat waren weliswaar uitzonderingen, maar de gangbare outfit was een witte slip of boxershort - hier en daar opgevuld met een sok. Of een damespanty, want dat schijn je minder goed te voelen als je iemand ongegeneerd in z'n kruis tast. Want ook dat is natuurlijk heel gewoon.

Nu is dat alles nog niet zo erg wanneer het allemaal een beetje om je heen danst, er zit zeker ook smaakvol gedecoreerde eyecandy tussen. Maar anders wordt het als zo'n vleespakhuis vol steroïden naast je komt staan om een biertje te bestellen (of iets smerigs gemixt met red bull). Deze mannen hebben namelijk al uren staan zweten en ze stinken dus al evenveel uren in de wind. Bovendien zijn ze zeiknat van dat zweet: niet alleen hun eigen zweet, maar ook dat van mannen waar ze urenlang tegenaan hebben lopen dansen en rijden. Want het was bomvol en dus overal dringen geblazen. Het duurde dan ook niet lang voor we plakkerig waren van alle rondspetterende lichaamssappen. Goor? Helemaal niet! De vorige avond was iemand namelijk zo opgewonden geraakt dat hij staande op een podium z'n lul uit z'n broek had gehaald. Nu schijnt dat vrij normaal te zijn op een gegeven moment op zo'n avond, maar dat het vervolgens tot een grande finale komt blijkt dan ineens het toppunt van smerigheid. Terwijl de meesten in zo'n mensenmassa toch al hartstikke vies zijn, waar maken ze zich dan druk om. Dat is toch een beetje raar, denk ik dan. Ook raar: naast mij stonden twee van die vleesbomen wazig voor zich uit te staren, tot het moment dat de één een hap uit de baard van de ander probeerde te nemen. Die vanzelfsprekend meteen begon te gillen als een wijf.

Anygay, daar stond ik dan in mijn Benetton-polootje de boel te becommentariëren. Met een Spaanse collega die net als ik droog probeerde te blijven, besprak ik welke beroepen de mannen die voorbij stuiterden zouden hebben in het dagelijks leven. Tandarts. Of accountant. Reisleider. Seriemoordenaar. En of ze thuis ook naar X-Factor kijken of slechts hele ranzige seks hebben de hele tijd. Toen een dwerg met z'n afgeschoren borsthaar langs mijn hand schuurde (au!) en er een natterik schuimbekkend werd afgevoerd (iew!) was de maat vol. Wij naar boven, naar het balkon dat uitzicht bood op de kolkende massa beneden in de zaal. Stel je eens voor: een oneindige kluwen halfnaakte opgepomte natte mannen die opeengepakt heen en weer deinen op de beat, en dat op een draaiende dansvloer.

Het was net een enorme wasmachine, vol krioelende, vleeskleurige maden. Time to go home.

Theater: Over Dieren

Gisteren naar de voorstelling Over Dieren geweest, van het Nationale Toneel. Voorafgaand aan de voorstelling viel het me op dat er aardig wat jongeren op het toneelstuk waren afgekomen, wat ik niet had verwacht. Het verhaal - gebaseerd op afluistertapes van de Oostenrijkse politie over een escortbureau dat wordt verdacht van vrouwenhandel - lijkt toegankelijk, maar is dat totaal niet. Integendeel zelfs: de uitgesproken zinnen en gespreksflarden worden telkens herhaald. Toch bleven de jongeren - ik vermoed 4 Havo, cultuurpunten of een klasje Maatschappijleer - opvallend rustig.

Dat was fijn, want het stuk vergde enige concentratie. In het verhaal wordt duidelijk dat een oudere vrouw haar lichaam aanbiedt, maar genegeerd wordt. Tegelijkertijd bieden drie ambtenaren tegen elkaar op wat ze zoal willen doen met hoeren. Het stuk, een aanklacht tegen vrouwen- en kinderhandel, wordt naarmate de voorstelling vordert steeds grover en platter, op het banale af. Het decor is een verzameling tv's met daarop vorsend kijkende gezichten, waartussen de zes spelers zich voortbewegen. De dames op wiebelende stiletto's, de drie heren in lichtblauwe businesspakken en continu op jacht naar seks. Het eindigde redelijk voorspelbaar met een horrorhoogtepunt: een scène in blacklight met muziek van Laibach: een cover van Opus' Life is Life.

Mijn eindoordeel: een rauw stuk dat bij vlagen op Gummbah-achtige wijze de draak steekt met alles wat vies en ranzing is, en tegelijkertijd duidelijk maakt hoe het gesteld is met de positie van prostituees en misbruikte kinderen. Lees hier een aantal recensies over de voorstelling. En hieronder de beelden:

Wachtrij op Schiphol

Heel naar allemaal, die aswolk en alle vertragingen van dien. Maar wat een schitterende foto vanmorgen in de Volkskrant!

Kijk eens goed naar de man met het blauwe shirt. Het idee dat hij met díe tekst naast een onbekend iemand in het vliegtuig komt te zitten. Ik vind dat humor, zij het van het allersimpelste soort. Hahaha. (Klik op de foto voor een vergroting.)

Hans Poep op bezoek

Niets irritanter dan een verstopte gootsteen. Helemaal als dat betekent dat de afwasmachine ook niet meer leegloopt. Helemáál als dat betekent dat alle vaat in de machine ineens naar zalm stinkt. Huishoudelijk ongemak, dus. Via vrienden kwamen we op het spoor van een loodgieter die zichzelf Hans Poep noemt. Het eerste kennismakingsgesprek ging als volgt:

- Ja heuuy!
- Goedemiddag, spreek ik met Hans?
- Spreekt u mee!
- Ik heb uw nummer gekregen van R. uit de Javastraat. Doet u ook verstoppingen?
- Vandaag niet!
- Volgende week misschien?
- Ja hoor. Bel woensdag maar op.

Klik. Woensdag teruggebeld en wat bleek: Hans had donderdagochtend om negen uur tijd. Hij kwam aangereden op z'n Spartamet, met in de fietstassen een lading AH-zakken waarin weer loodgieterbenodigdheden zaten. Hij sleepte alles mee naar boven, waar zich de keuken bevindt. Intussen was Hans een monoloog gestart die het hele uur zou gaan duren.

Allereerst nam Hans de inrichting in zich op. Die was mooi en strak en bovendien waren alle leidingen makkelijk benaderbaar. Heel anders dan die looien pijpies in Oost waarin de boel verrot vast kan komen te zitten. Dan kun je er met een veer doorheen en een week later terugkomen. Het is allemaal de schuld van de moderne schoonmaakmiddelen. Een natuurlijk stukje zeep is er niet meer bij tegenwoordig, alles is nu synthetisch. Gooi maar eens Biotex in een teil en laat het een nacht staan: pikzwart! Dat kan nooit goed zijn natuurlijk.

Terwijl Hans z'n carrière als loodgieter uit de doeken deed (op z'n achttiende begonnen in de bakkerij van z'n moeder, waar hij het schoonmaken het leukste moment van de dag vond, dus al snel de switch gemaakt naar loodgieter. Op een dag vertrok hij naar Amerika en kwam terug met een serie reinigingsapparaten - hartstikke duur maar hij was de eerste in Amsterdam en die dingen hebben hun geld in goud terugverdiend) schroefde hij de waterleiding in het gootsteenkastje open, hing er een slang in en spoelde de boel door met heet water. Glunderend riep hij: '3 bar! 3 bar staat erop, dat is een fijne druk om de boel mee door te spoelen!'

Nadat Hans uitlegde hoe het kan dat vanaf de jaren zeventig vooral badkamerleidingen verstopt raken (oorzaak is naast synthetische zeep het bijwerken van de bikinilijn door de dames), een verhandeling startte over de teloorgang van de Javastraat (dat was vroeger de P.C. van Oost en nu een verloederde bende vol belwinkels en islamitische groenteboeren die goedkope dunne boontjes verkopen in plaats van lekker sappige dikke), nam hij afscheid. Hij drukte me op het hart frituurvet nooit door de gootsteen of de wc te spoelen, pakte z'n slang en z'n AH-tassen en vertrok. 'Zet maar in je telefoon: Hans Poep, 06 - en dan het nummer. Doe doei!'

Don’t Stop Believing

Check out these videos from last night’s Almay Concert for the Rainforest Fund’s 21st Birthday in New York. The first one is an amazing performance with Gaga, Bruce Springsteen, Sting, Dame Shirley Bassey, Sir Elton John, and Debbie Harry singing Journey’s Don’t Stop Believing.

Gayngs - Relayted

Mijn favoriete album van dit moment. Epische eightiesballads waren er in alle soorten en maten. Maar denk aan de fluff van Gloria Estefan, de synths van Gino Vanelli en de meeslepende melodieën van 10 CC en je hebt Gayngs. Deze gelegenheidsband stopt dit soort ballads in een plastic sneeuwbol, schudt daarmee en alle elementen dwarrelen in 2010 op hun plaats. Hoogtepunt is The Last Prom On Earth: cheesy! De eerste single is een bijna letterlijke interpretatie van Godley & Creme's Cry. Destijds had dit nummer een van de meest geavanceerde video's, de al even letterlijke remake doet eerlijk gezegd gedateerd aan. Maar dat is waarschijnlijk precies de bedoeling...

Monsterlijke outfits

Maribelle, die met een enorme strik op haar hol een paasei imiteerde. Marga Bult, die Rechtop in de Wind keihard achterover sloeg vanwege haar enorme schoudervullingen. De tent van Linda Wagenmakers waar een compleet showballet onder verstopt zat. Het oma-ensemble van Willeke Alberti. De afdankertjes van Marianne Weber waarin Sieneke straks mag op- dan wel afgaan. Oh, the horror, the bloody shame, de creaties waarin de Nederlandse Songfestival-deelneemsters jaarlijks hun 'zero points' in ontvangst nemen!

Van 12 tot en met 16 mei zijn de meest gruwelijke outfits in al hun ontluisterende glorie te bewonderen en te bewenen in het Amsterdamse Lloyd Hotel. Sandra Reemer - die zelf vier keer monsterlijk uitgedost op het festivaltoneel verscheen, onder meer in een plastic regencape met neonroze driehoeken - heeft haar eigen foundation opgericht die mensen in ontwikkelingslanden helpt. In plaats van al die malle jurken daar ter recycling naar toe te sturen, heeft Sandra samen met het Lloyd een overzichtstentoonstelling bedacht met de naam 'May we have your dress please?!'. Voor € 5,- per persoon mogen we nog een keer lachen om zoveel wansmaak.



Kijk voor meer informatie op SandraReemerFoundation.nl.

Britain's Got Talent

Dit weekend was ik in Ierland. We keken naar Britain's Got Talent, samen met twee Engels sprekende meisjes van acht (1) en tien (2) en hun tweetalige logeetje (3) dat ook rond die leeftijd was. Het ging ongeveer als volgt.

Act 1. Een groep zingt acapella en doet er breakdansjes bij. Het eindigt met een solo van de oudste, een donkere jongen die duidelijk niet kan zingen.
(1) Nice yellow ties!
(2) Nice yellow shoes!
(3) Nee, veel te geel allemaal. Lelijk.
(2) That last guy can't sing, though.
(1) Don't vote them off! Nooooooo!!!!
(3) Ik denk I like them...
(1) Me toooooo!!!
(2) Ok. Ok...

Act 2. Een echtpaar, beiden 46 jaar oud. De vrouw hooggeblondeerd in minirok met uitpuilende vetrollen erboven. De man met mat, trainingspak en een zonnebril die fel begint te knipperen zodra hij z'n mond opentrekt. Zij zingt, hij rapt.
(1) They're old!
(2) I really like them. She sings very nice.
(3) Niet waar ze zingt vals!
(1) Get rid off that awful woman! Off! Off! Off!
(2) I like the guy, though. I love rap music.
(3) Me too!
(Ik) Maar dat is toch geen rap? He's just trying to rhyme stupid words.
(1) That IS rap.
(2) Yeah! Let them go through!
(1) I like the glasses. He can stay but the woman has to go.


Act 3. Een vrouw van 81 zingt een Engelstalige versie van Non, Je Ne Regrette Rien. Ze wordt het podium opgeholpen door het presentatieduo Ant & Dec.
(2) Nooo! She's almost falling down!
(1) She's very very old!
(3) I hope she doesn't die on stage...
(Ik) She could be the mother of Susan Boyle.
(1, 2, 3) NOOOOOOOOOOOO!!!! Susan Boyle is OOOOOLLLDDD!
(2) But her singing is very nice, for a granny.
(1) For a granny it is.
(3) I think she's cute and I hope she doesn't break anything.



Act 4. Een meisje met een soort collie. De hond legt een parcours af waarbij hij op twee poten staat en andere kunstjes doet.
(3) That's not talent! Any dog can do that!
(1) Yeah! Boring!
(2) Boring!
(Ik) Niet waar, ik ken geen enkele hond die spontaan een koprol doet of op z'n achterpoten door de kamer wandelt.
(1) Baily! Come here!
Hond Baily komt binnen. Ik roep: 'Up! Up! Up!' Geen reactie.
(2) Let me try! Mij lukt het wel!
Hond Baily ruikt aan haar hand en springt acuut in de verticale stand.
(2) See? I told you!
(1) Duuuhhhh!
(3) See? Any dog can do that.
(2) No talent. NEXT!

Koken con Beyoncé

Sophia Loren bracht in de jaren zeventig een serie kookboeken uit waarvan er in ieder geval één in het Nederlands is vertaald als Koken Con Amore. Hierin deelt de actrice haar lievelingsgerechten uit de Italiaanse keuken.

In haar nieuwe video beeldt Beyoncé weer een nieuw typetje uit: na Sasha Fierce en Honey Bee hebben we nu B.B. Homemaker, een treurige huisvrouw die zich tijdens allerlei huishoudelijke karweitjes afvraagt waarom haar lover niet meer van haar houdt. De video mixt fifties, sixties en seventies tijdloos door elkaar, zoals je hieronder kunt zien. En ergens aan het eind channelt Beyoncé haar inner Koken Con Amore-Sophia.

Werk aan de winkel voor Grace Jones

Wat doet een mens als hij overdag thuis is en het buiten regent? Juist, troep kopen op eBay en Youtube-filmpjes kijken. Ik was op zoek naar een dvd met alle video's van Grace Jones, het liefst aangevuld met live-optredens en fragmenten uit tv-shows. Ik kwam op het idee omdat we gisteren een oude videoband tevoorschijn hadden getoverd met daarop 'I Love '85', een aflevering uit de weergaloze BBC-serie over de eighties die begin deze eeuw werd uitgezonden.

Inmiddels weten we dat Grace Jones vorig jaar een glorieuze comeback maakte met het album Hurricane en een waanzinnig goed optreden in Paradiso. Maar het is nog maar een paar jaar geleden dat Grace was afgeserveerd als freak, die hooguit kwam opdagen als je haar eerst vol coke stopte - en dan ook nog vijf uur te laat. Maar goed, 'I Love '85' dus. Grace Jones presenteerde de aflevering met humor en klasse en zag er ook nog eens fantastisch uit. Hoog tijd dus voor de aanschaf van een dvd-collectie met daarop in ieder geval het volgende:



















Vooral de laatste twee zijn hilarisch: een interviewfragment waarin ze de presentator te lijf gaat en een aflevering van Ruby Wax' talkshow. Maar let ook op de geweldige styling van de video's van Grace Jones. Helaas is dit alles alleen beschikbaar in brakke Youtube-kwaliteit, want er bestaat naast een live concert dus helemaal geen Grace Jones DVD Collection. Ja, op eBay. Maar die is illegaal. En regio 1 bovendien...

Better marriage blanket