Ja, ja, ja!

De nieuwe video van de Yeah Yeah Yeah's:

14 Awesomely Necessary Bathroom Signs

Je mag ook niks meer tegenwoordig. Hier meer voorbeelden.

80's Sax Solo's

Een jarentachtig-hit was niet compleet zonder saxofoonsolo. Van Bruce Springsteen tot Billy Joel, van INXS en Hall & Oates tot Dire Straits, stuk voor stuk hebben ze zich bezondigd aan het overmatig misbruiken van deze lawaaitoeter. Uiteraard is er weer iemand die tientallen saxsolo's beoordeelt en van commentaar voorziet:


Mijn ergste muzieknachtmerrie is geen saxsolo, maar een ellenlang intermezzo op mondharmonica, dat het lied There Must Be An Angel van de Eurythmatics zo'n twee minuten meent te moeten teisteren. The horror!

Even bijkletsen? Bek houden!

Vandaag kwam de nieuwe Yes binnen op de redactie. Gezellig. Aanleiding was iets goededoelerigs, maar mijn oog viel op de rubriek 'Mijn stijl'. Hierin mogen twee schaapachtige studentenmeisjes vertellen over hun interieur. Nu dacht ik altijd dat meisjes van 20 en 21 die studeren middenin het leven staan en zich niet al te druk maken over poefjes en koeienschilderijen, laat staan dat ze een lievelingskleur hebben (dat houdt toch wel een beetje op na je elfde). MIS! Helemaal MIS.

Anne (houdt van roze) en Mirjam (dol op groen) hebben hun snoeperige studentenhuisje van boven tot onder volgestouwd met een soort kleutermeubilair. Hun wc is (ik citeer) 'gezellig ingericht met Delfts Blauw. Aan de muur hangen servetjes van Delfts Blond.'

Laat die laatste zin eens goed op je inwerken. Aan de muur hangen servetjes van Delfts Blond. Servetjes? Aan een wc-muur? Om je reet mee af te vegen of voor de sier? Van Delfts Blond? Nu is dat laatste een retrogimmick van het vreselijke merk Blond Amsterdam, dat bestaat uit truttige kleding en dito oorbellen, beddengoed, badspul en allerhande neerzetfrutsels voor in je huis. Het naarst is het mallemeidenservies genaamd 'Even bijkletsen'. Petitfour-bordjes, voorraadpotten en eierdoppen zijn beklad door een Tina-illustratrice en voorzien van onbenulligheden als 'hmmm koekjes eten', 'bla bla bla' en 'Nee joh! Dat meeeeeeen je niet!'

Zucht. Verzoekje aan de (ongetwijfeld vlotte, hippe maar lekker gekke) ontwerpsters van Blond: maak ook eens eens servies met de naam 'Bek houden'.

Welkom in Nederland

Documentairemaker Michiel van Erp brengt al jaren de wortels van het Nederlanderschap in beeld. Hij doet dat zeer geraffineerd, door te registreren en mensen zelf hun verhaal te laten vertellen. Door zijn manier van filmen legt hij op soms schrijnende wijze bloot hoe 'wij' op talloze manieren tekortschieten.

Voor zijn reportageserie 'Lang Leve...' fileerde Van Erp het Nederlandse verenigingsleven. We zagen verveelde huisvrouwen in de weer met Slaaphazen, een rijke rentmeestersvrouw regelde ergens een paddentrek en een truckchauffeur stortte zich als vertegenwoordiger in de wereld van de schoonheidsbehandelingen ('want hij wilde binnen een jaar zo'n vette bak onder z'n kont'). Goedbedoelde, maar jammerlijk mislukte initiatieven, die op z'n minst medelijden opwekken.

Inmiddels is zijn trucje ietwat doorzichtig, maar toch is het weer leuk om te zien hoe mensen zich opwerpen als barmhartige Samaritanen voor allochtone Nederlanders, in een programma dat toepasselijk 'Welkom in Nederland' is genoemd. In de eerste aflevering proberen twee Gooise dames een Afghaanse meneer op te vangen - tot ergernis van een van hun echtgenoten besteedt z'n vrouw tot wel dertig uur per week aan die man. De meneer was eigenlijk iets van fysiotherapeut, maar in Nederland wilde hij zich kwalificeren als schilder. De ene Gooise vrouw stelde daarop haar huis open als schilderclub, schikte wat fruit in een vaas en prompt schilderde de Afghaan een 'sjtiel leven'. De andere Gooise vrouw was praktischer ingesteld en nam de Afghaan mee naar het clubhuis van haar tennisvereniging: 'kijk, helemaal ruw, dat hout. Lekker schilderen.'

Op het eind kwam het toch nog goed, de Afghaan kreeg zijn eigen tentoonstelling. Terwijl ze de schilderijen in de auto laadden, namen de Gooise dames zijn werk even door. 'Moet je zien, dit is het zuiden van Afghanistan.' De vrouw wees naar een denkbeeldige berg, ver boven het schilderij. 'Dat weten jullie niet hè, maar kijk: híer zit Osama bin Laden.'

In de komende uitzending: 'Vier oer-Hollandse vrouwen storten zich vol overgave op het wel en wee van allochtone dames. Zo maken we o.a. kennis met Ria, die via indianenrituelen Turkse en Marokkaanse vrouwen confronteert met hun oergevoel.'

Brrr!

Kindertelevisienostalgie

Net geopend: de canon van de kindertelevisie. Een verkiezing van de beste Nederlandse jeugdprogramma's. Als kind van de jaren tachtig heb ik gestemd op de Familie Knots, de Zevensprong en Mevrouw ten Kate, maar mijn echte favorieten waren series over stoere volwassenen als Sanne (Ikon-meisje dat in de kraakbeweging van Amsterdam belandde), Switch (NCRV-serie over een popgroep in oprichting) en Kanaal 13, over een radiopiraat met Anna van der Staak en Pim Vosmaer. Vooral Anna vond ik übercool, al valt dat vies tegen als je haar terugziet op YouTube: een tutje met pluishaar en spijkerpak.

Ook leuk was de ontregelende humor van VPRO's Villa Achterwerk, met Rembo & Rembo (Gluurbuur, Familie Mag Dat, en Purno de Purno - een raar mannetje in een paars schaatspak met Buuv' en Kietelaar als beste vrienden. Maar het aller- allerleukst vond ik Theo & Thea. Hoewel mijn ouders het vreselijk ordinair vonden, moet ik nog altijd ontzettend lachen om hun thema-afleveringen over Dood, Ongewenste Intimiteiten, Bejaarden of Homoseksualiteit. Kan nog hele dialogen oplepelen uit Theo & Thea en de Ontmaskering van het Tenenkaas Imperium: 'Sla maar een toets aan, het is jazzzzz!' - waarop ze ontaardden in een jamsessie op Slaap Kindje Slaap.

Hier de parodie van T & T op Zeg es Aaa:


Vreemde eend in de bijt in het nostalgische overzicht is Plafond Over de Vloer, de tv-serie die hoorde bij RonFlonFlon met Jacques Plafond. Wekelijks luisterde ik naar deze anarchistische chaos vol lullige jingles, optredens van types als Etna Vesuvia en de depressieve dichteres Wilhelmina Kuttje Jr. - die verzen voordroeg van haar overleden grootmoeder, liefst dwars door de muziek heen. Het werk van Wim T. Schippers is onlangs op dvd uitgebracht, en Wilhelmina Kuttje kwam langs om de presentatie op te luisteren met wat nieuwe gedichten. Blijft grappig, al komen die lelijke liedjes van Clous van Mechelen me al snel de neus uit en bovendien is de radioversie leuker dan de tv-serie.

Tot slot nog wat commercials uit de jaren tachtig, die ik tegenkwam toen ik bovenstaande links verzamelde. Met Duo Penotti (twee kleuren in een pottie), Heinz (Ik hou van lekker fris, ik hou van lekker anders, ik hou van lekker anders, lekker fris, ik hou van bruin, ik hou van wit, ik hou van brood waar fris op zit, dus als ik iets op tafel zet dan is het lekkere vieze sandwichspread), Melk de Witte Motor (Mag ik twee Coebergh, een heleboel andere drankjes en één melk?), John Cleese voor Giroblauw, Popla (Koning, Keizer, Admiraal, schijten doen we allemaal), McDonald's (Ze zei meneer tegen me!) en Petje Pitamientje.

Zomerstop en de nek van Matthijs

De zomerstop hakt er vroeg in, dit jaar. Blijkbaar zijn de budgetten voor fatsoenlijke programma's weer eerder op dan in voorgaande jaren. Beetje vreemd is het wel, om al halverwege mei te stoppen met talkshows als Pauw en Witteman en De wereld Draait Door. Helemaal als je ziet wat ervoor in de plaats komt.

Knevel en Van den Brink. Twee Ejo'ers die talkshowtje spelen in het timeslot van Jeroen en Paul. Vorig jaar nog met BN'ervrouwen als levende decorstukken, dit jaar moeten de heren het geheel op eigen kracht doen. Echt van de grond komen wil het maar niet. Waar Pauw en Witteman hun gasten redelijk snel hebben waar ze ze willen hebben, blijft het bij Andries en Tijs een beetje om de brij heenemmeren. Begin vorige week zat er een Tokkie die aspergeslaven op haar erf gevangen hield. In plaats van haar keihard aan te pakken mocht ze keurig haar verhaal doen: het was allemaal de schuld van de gemeente en de burgemeester was een leugenaar. Tja, als je je al door zo'n figuur onder de tafel laat lullen, dan schiet het niet op.

Ben wél nieuwsgierig naar De Zomer Draait Door. Waldemar Torenstra en Art Rooijakkers (is dat stiekem een tweeling?) staan om beurten Froukje Jansen bij in de komkommerversie van DWDD, waarbij de formule verder niet verandert. Dus gewoon met Jakhalzen, Fokke en SUkke en opvallende tv-fragmenten. Dit kan een verademing zijn na maandenlang dat hijgerige toontje van Matthijs van Nieuwkerk in je nek (die hij overigens zelf nog steeds niet heeft), maar ook vies tegenvallen. 2 juni gaan Matthijs' batterijtjes eruit en kan hij zijn 'inner duracell rabbit' een maand of vier te ruste leggen. Kom maar op dus, met die zomerstop.

Vergina Bier, Pee Cola, Shitto-saus en Megapussi chips

Vier voorbeelden van productnamen die er net naast zitten, dan wel faliekant de plank misslaan. Nu weet een product developer uit Ghana natuurlijk niet altijd wat de Engelse connotatie is van een bepaald woord, maar Shitto-saus?


Oddee.com verzamelde een twaalftal mislukkingen, die vrolijk aan de man worden gebracht in soms even slechte commercials. Gewoon even klikken en al dan niet besmuikt lachen om zoveel onbenul. (Geschreven voor MarketingTribune, maar leuk genoeg om ook hier te posten).

Watchimal

Waarom hadden wij Nederlanders dit niet in de jaren tachtig?


Ik verzamel horloges die er net even anders uitzien. Onlangs kocht ik nog een opwinddingetje uit 1975 op eBay en ik ben fan van Tokyoflash. Maar nu wil ik een watchimal. Ik heb nog nooit zoiets moois gezien.

Who's That Lady With My Man?

Who can she be? Aah-aah-aa-aah with my man...

Update: ok, ik geef het toe, echt origineel was het niet. Maar om deze grap nog geen uur later terug te zien bij DWDD? Meh.

Twitter als verlengstuk van je imago

Alweer een maand of wat volg ik een stuk of tachtig mensen via Twitter. Sommige daarvan ken ik persoonlijk, anderen vakmatig en een deel ken ik alleen omdat ze beroemd zijn. Dat is meestal leuk, soms interessant, maar vaak ook vreselijk onzinnig. Ook ik Twitter er op los, maar weet vaak niet wat ik moet vertellen. Vaak een verwijzing dan maar, naar een blogbericht als deze of naar andere sites die ik al internettend tegenkom. Want om anderen te vermoeien met m'n koffieconsumptie? Nou nee...

Wat me opvalt is dat iedereen allerlei interessants meemaakt of doet - onderweg of gewoon achter het beeldscherm van de computer. Iemand schrijft 'Geweldig interview gelezen met Tommy Wieringa in HP'. Eigenlijk zegt zo iemand: 'Kijk mij eens met mijn intellectuele bagage die ik zomaar even uit m'n mouw schud.' Vaak wordt ook maar de helft verteld, want achter 'in HP' hoort eigenlijk 'terwijl ik op de wc zit met recht onder me een stinkende drol maar ik dwing mezelf altijd eerst het verhaal uit te lezen want anders gaat het halve blad ongelezen de papierbak in.'

Maar dat past niet in 140 tekens. Iedereen probeert zichzelf zo scherp mogelijk neer te zetten in dat kleine bestek van die vijftien, twintig woorden. Het wordt pas leuk als mensen hun eigen stijl ontwikkelen - en daarvan volg ik er een aantal. Overigens is Twitter als medium te vluchtig om er lang bij stil te staan, laat staan dat je complimenten uitdeelt aan andere Twitteraars over de kwaliteit van hun berichten. Misschien moet ik daar maar eens mee beginnen. Is vast goed voor mijn imago.

Happy Chaos met Marijke H.

Niemand minder dan Marijke Helwegen was gisteren in TrouwAmsterdam om een pleidooi te houden tegen vooroordelen over BN'ers, waarvan zij er één zegt te zijn. Een fragment uit haar speech:

"Het lot van de celebrity. Beflitst, bevraagd, beoordeeld; men wil weten wat ik eet, waar ik woon, met wie ik het bed deel en wat ik meeneem op vakantie. (...) Is het niets meer dan ontspannen leedvermaak als u aan het eind van de dag onderuitgezakt op de bank zitten te zappen? Een op te vullen leegte als u wacht bij de kapper?"

Nee, Marijke, dat is het allemaal niet. Ik wil vooral weten waarom u met koeien tongzoent.

Makkelijk scoren met Tinkebell

Tegenwoordig hoef je maar 'iets' te doen en je bent kunstenaar. Beetje irriteren, beetje shockeren, beetje klooien met dooie dieren en de media storten zich als gieren op het kadaver dat zich artiest noemt. Nu snap ik enerzijds wat Tinkebell bedoelt als ze haar kat de nek omdraait en transformeert tot een handtas. Er is immers een levendige bontindustrie en als aanklacht werkt een shockeffect als deze het beste. Ook haar kuikentjesproject was geslaagd als statement. Tinkebell redde zestig mannetjeskuikens van de versnipperaar, maar dreigde deze zelf door de mangel te halen wanneer er zich geen liefhebbende kopers voor de diertjes zouden melden. Zo heeft Tinkebell meer van dergelijke kunstuitingen op haar kerfstok.

Het probleem van Tink (oftewel Katinka Simonse) is in mijn ogen dat ze er geen zak van lijkt te menen. Ze wil hoe dan ook in the picture met wat voor onzinnig excuus voor 'kunst' dan ook. Ze lijkt er op uit om zoveel mogelijk mensen tegen zich in het harnas te jagen, want ze is zo lekker gek en excentriek. Dat je je kat gebruikt als handtas - doe maar lekker. Daarmee krijg je vooral mensen op de kast die ook niet snappen dat ze in Korea honden slachten om te eten (zie de reacties op Telegraaf.nl, de hypocrisie druipt er vanaf).

Tinkebell heeft de reacties die ze heeft uitgelokt met haar provocatieve werk gebruikt voor een boek, genaam Dearest Tinkebell. De afzenders van de hate- en dreigmails zijn met naam en toenaam genoemd. Ook dit is weer een publiciteitsstunt voor een kunstenares met matige ideeën die misschien origineel overkomen, maar in wezen niks nieuws bieden na de stunts van Damien Hirst en andere kunstenaars. Maar scoren doet ze wel, die Tinkebell.

Volendams inteeltgedoe

Lang, lang voordat de TROS zich op Volendam heeft gestort, bestond er zoiets als de palingsound. Piet Veerman en The Cats, BZN en Annie Schilder en Marietje Kwakman (oftewel Maribelle) hadden een muzieksoort uitgevonden die het midden hield tussen carnavalshoempa en middle of the road, aangevuld met in de jaren zestig en zeventig exotisch bevonden instrumenten als sitar en mandoline. BZN en The Cats begonnen beide in het rocksegment, maar veranderden hun stijl nadat ze merkten dat de palingsound ontzettend scoorde. Het begon allemaal met Mon Amour, een Franstalig nummer dat door Annie Schilder fonetisch was ingezongen. Ze had geen idee waar ze het over had, ook niet in het Engels, wat was te merken aan haar belabberde internationale uitspraak.

Nu gaan er geruchten dat vóór haar toevoeging aan BZN Annie Schilder haar mond slechts opendeed als haar zo'n andere paling werd voorgehouden. Met andere woorden: Annie was de slet van de Dijk, de hoer van het Hemeltje, de Zangeres Mét Een Bepaalde Naam. Ze oogde o zo braaf en onschuldig, maar stiekem stond ze symbool voor alles wat smerig is in Volendam: de stiekeme seks en het latere, veelvuldige cokegebruik onder de Volendamse jeugd.

Ik heb dat Volendamse inteeltgedoe nooit zo gesnapt. Al die zangers en zangeressen met dezelfde achternamen, die kleinburgerlijke moraal van doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg, middelmatige meedeiners, die vieze glibbergarnalen... Het is triest dat de TROS dit ook in dit millennium tot norm heeft verheven en dat we dus nog steeds vastzitten aan types als Nick & Simon, de complete familie Smit - inclusief tobberige huismoeder, kapster Monique en een ruftende manager. Niet gek ook, dat Yolanthe Kabeljauw van Casbergen gillend naar Madrid is gevlucht, daar wíl je gewoon niet tussenkomen.

Overigens bestaat Annie Schilder nog steeds. Ze heeft nog altijd hetzelfde kapotgeblondeerde matjeshaar als twintig jaar geleden en maakt nog steeds 'muziek' in het soort Volendams-Engels dat zij op de kaart heeft gezet. In haar eigen woorden: 'Nou lllleuk hoorrrr....'

De eerste ontluisterende beelden

Jan en Jolanda Smit zijn officieel uit elkaar. Groot nieuws, dat ook op deze site niet mag ontbreken. Volgens Volendamse geruchten ging Yolanthe al een tijdje vreemd, en de onderstaande beelden laten nu ook heel duidelijk zien met wie:



Ja, ja, jullie zien het goed: de nieuwe vlam van Yolanthe is Wesley Sneijder! Miss TROS is met de voetballer gesignaleerd in een Amsterdamse parkeergarage. Vanavond meer in RTL BouleFart.

Update: Laurens Verhagen van Nu.nl vraagt zich af wat het nationale belang is van het heengaan van Jan en Jolanda als stel en vergelijkt een aantal krantensites met elkaar. Hij rept over de Hiltonisering van het nieuws. In dat kader nog een leuk voorbeeld: ten tijde van de inauguratie van Obama was ik in de VS. Het Obamanieuws werd onderbroken omdat er beelden binnenkwamen van Paris Hilton die was gesignaleerd met een zwarte pruik. Dit was op CNN.

Nudevertising, mannelijke geisha's en psychedelische toestanden

Een van mijn favoriete sites van dit moment is Trendhunter. Het is een netwerk van trendwatchers of figuren die zichzelf zo noemen met dagelijks een overzicht van wat er speelt op het gebied van trends in marketing en advertising. Het grappige is: werkelijk overal waar maar een serie foto's of video's bij denkbaar is, wordt automatisch bestempeld als trend.

Een selectie. Om te beginnen maakt Trendhunter zich druk om Nudevertising. Volgens de auteur een van de populairste en effectiefste advertentiemethoden, die niet alleen in print en op tv te zien is, maar steeds vaker in het straatbeeld. In een - gecensureerd - YouTubevideootje zien we hoe ene Matt en Kim de drukke straten van New York opluisteren met een striptease. Wat opvalt is dat Kim met geblurde tieten een beetje lijkt op Pete Burns anno 2007. Het winkelend publiek lijkt zich niet echt te bekommeren om de twee bloteriken - pas wanneer Matt & Kim worden gearresteerd komen ze in actie. Met hun camera's. Overigens zijn Matt & Kim met kleren aan veel leuker:


Ook leuk is het overzicht van mannelijke geisha's in Japan. Vrouwen betalen 50.000 dollar per avond in ruil voor een luisterend oor - seks komt er in de meeste gevallen niet aan te pas. Niet zo gek als je de foto goed bekijkt, echt stoer zijn ze niet met hun make-up en pruikjes.

Trendhunter gaat helemáál los als het gaat om psychedelische toestanden. Maar liefst 87 verschillende categorieën staan gedefinieerd op één pagina, waaronder:
- Psychedelic Therapy
- Surreal investment ads
- Psychedelic Barbie
- Cutesy Pop Surrealism
- Psychedelic Exploding Heads
- Ethereal Graffiti
- Psychedelic Bodyslamming ads (zie video hieronder)

Seksistische advertenties

Leuk! Meer op Oddee.com.

Lekker slim

RTL5 is zo'n zender waar ik langszap maar bijna nooit blijf hangen. Toch hebben ze dit jaar een paar leuke programma's. Eerder had ik het over Beauty & The Nerd (beertje Paddington doet nog steeds mee!) en gisteren heb ik erg gelachen om Lekker Slim. Drie mannenkoppels moeten raden of meisjes slim genoeg zijn om het antwoord op vragen als 'Waar ligt het Rode Plein?' te weten. Het overlegmoment van die meisjes levert heel grappige tv op. Enkele citaten:

• Ik ben Kelly en ik ben personal shopper van mezelf.
• IJsland ligt in het werelddeel Rusland.
• Een purser? Dat is een tasjesdief.
• De Martinitoren? Dat is toch van die glaasjes op elkaar en dan Martini er in?
• Antartica? Dan denk ik aan parelwitte stranden, hitte en lekker mijn slippertjes aan.
• Guillotine is een verslaving. Je hebt heroïne, cocaïne, cafeïne, nicotine... Allemaal verslavingen met -ine op het einde.
• Fellatio, misschien heb ik het wel een keer gegeten.
• Mandela is níet schuldig aan de December-moorden want hij heeft ook in andere maanden gemoord.
• Karin Bloemen is een vulva.
• Een indiaan komt niet uit India maar uit het bos.
• Prinsjesdag is het kiezen van prins carnaval.

Het is soms zó erg dat je denkt dat het gescript is. Volgens iemand die met John de Mol heeft gepraat is het allemaal echt. Maakt eigenlijk niet uit ook. Hopelijk gaan ze er nog maanden mee door.

Mediacolumn: Shite, Shite, Shiiiiite!

Wat heeft het floppen van de Toppers op het Songfestival gekost? En had deze afgang ons land bespaard kunnen blijven? De juiste antwoorden op deze vragen luiden: veel te veel, en: ja. Kijk de statistieken er maar op na, want dit is alweer het vijfde achtereenvolgende jaar dat Nederland tijdens de halve finale van het Eurovisie Songfestival is uitgeschakeld. Waarom we er desondanks duizenden euro's in blijven pompen om kansloze acts te promoten is mij een raadsel.

De Toppers dus. Eén mediageile relnicht in een glitterpak, geflankeerd door twee kroegzangers die zich geen raad lijken te weten met het oubollige repertoire, plus een trits zangeressen met witte pruiken - iets wat anno 1995 nog voor hip door kon gaan maar nu compleet achterhaald was. De heren raasden als een tornado door Moskou en smeten bakken met geld over de balk. Zo las ik dat ze een paginagrote advertentie hadden geplaatst in een Russische krant. Waarom? Om televotend Europa over de streep te trekken? En waar waren die lichtgevende pakken die de heren in drievoud uit Amerika hadden laten invliegen? O ja, kapot.

Lees verder op MarketingTribune.nl

Brigadier FUB en het Eeuwig Menselijke

Gummbah is een held. Hij maakte samen met Toneelgroep Carver een geweldige voorstelling onder de naam Brigadier FUB en het Eeuwig Menselijke. Vier potsierlijk bewegende amoebe-achtige stripfiguren staren voor zich uit in een lege ruimte die nog het meest weg heeft van een futuristische onderzeeër. Meer dan aanzetten tot contact doen ze niet. Ze wiegen onbeholpen heen en weer en voeren monologen uit die kant nog wal raken.

Zo begint Ton Kas (schitterend spel!) een verhaal over cruiseschepen en de amusementswaarde van het entertainment aan boord, aangevuld door dooddoeners van de drie anderen op het podium: 'Maar dat zeggen ze er natuurlijk niet bij', of 'Dat dan weer wel.' Raymonde de Kuiper is al even geniaal, met een monotoon opgedreund stuk over iemand die probeert een schaap op te tillen, wat na veel gevloek niet blijkt te lukken. Joke Tjalsma davert daar weer dwars overheen met lompe zinnen, die vaak niet eens worden afgemaakt. Beppie Melissen ten slotte neemt vaak niet eens de moeite wat te zeggen. Je ziet haar naar adem happen, een woord vormen, maar nee: ze houdt toch haar mond. En als ze dan wat zegt is het zo absurd dat je werkelijk niet snapt waar het over gaat. 'Ik ben Rita. Denk ik.'

Zelf kreeg ik na een kwartier de slappe lach, maar ik had het idee dat de helft van de zaal geen flauw benul had waarnaar ze zaten te kijken. De verongelijkte toon, de meninkjes van deze figuren die te sneu zijn om zelf iets mee te maken maar wel een neef kennen die heeft gehoord dat...., de verbeelding van porno op een leverkleurig bankstel en het commentaar daarop: 'Dit is al heel goed.' 'We gaan het 's ochtends tussen half tien en kwart voor tien uitzenden op tv. Als je 's ochtends klaarkomt ben je de rest van de dag lekker leeg.' 'En ik ga er voor staan praten. Net als bij het weerbericht.'

Na een uur en een kwartier was het voorbij. Het is lang geleden dat ik zo'n bizar stuk heb gezien - en dat terwijl ik zeker zo'n twintig voorstellingen per jaar zie. Ik heb vreselijk gelachen, al was het vaak om de treurigheid die van de karakterloze karakters afdroop.

Nog tot en met 30 mei in Theater Bellevue in Amsterdam. Gaat dat zien!

Wat stuurt Nederland volgend jaar naar het Songfestival?

Aan die gedateerde Toppers-onzin wil ik geen woorden vuil maken. De grote vraag is nu: hoe gaan we volgend jaar verder met het Songfestival? Wat mij betreft: niet. Maar als het per se moet, dan op één van de volgende manieren.

1) Jaren geleden riep mijn goede vriendin Helga Lagerveld het al: we moeten de Jostiband sturen. Gisteren in Shownieuws zag ook Patty Brard in dat dit de beste optie is. Een andere suggestie van Helga uit 2006: 'maak er volgend jaar iets volslagen krankzinnigs van. Zet twee bejaarden naast een draaiorgel en voer een aapje dronken, dat al wankelend met een centenbakje het publiek rondgaat. Maak een medley van Tulpen Uit Amsterdam en andere Jordaanse flauwekul, voer het draaiorgel flink op en laat het in een finale ontploffen zodat het hele publiek wordt bedekt met een lading confetti.'

2) Nederlandse folklore slaat blijkbaar niet aan. We moeten dus géén act uit Volendam sturen. Géén Jantje of Moniekje Smit of Drie HeremeJee's. Lees van die laatste de songtekst 'Bevlogen vogels' en huiver!

3) Of we moeten die Hollandse folklore er juist keihard doorheen rammen. Vanaf volgend jaar organiseert de TROS het Festival van de Wansmaak, dus mogelijkheden te over. Bij deze tip ik Wesley de Zingende Aardappel, de bastaardversie van Thomas Berge en hoogstwaarschijnlijk de liefdesbaby van Dries Roelvink en iets blonds ordinairs uit een poldergehucht.

4) In hetzelfde genre zijn De Germa's ook niet onaardig: drie ronde dames in babydolletjes die bekend zijn van hits als 'De Kanarie van Ome Arie'. (Let op de cameo van Arie B. in de bijbehorende amateurvideo.)

5) Dit is de aller-, allerbeste oplossing. We nemen de ultiemste der Songfestivalhits aller tijden, Armi en Danny. Let op de bijbehorende choreografie.



Wacht! Niet wegklikken! Helemaal uitkijken!
Update: ik lees net dat Army zich in 2002 heeft doodgezopen. Remake-je dan maar?

Madonna 2.0 en kindje Jesus

Bijna 51 is Madonna en volgens de familie van het 22-jarige fotomodel Jesus Luz had ze zijn oma kunnen zijn. Maar dan moet je net háár hebben. Deze week werd bekend dat Vadge en Baby Jesus een kabbalah-pact met elkaar hebben gesloten. Nu snap ik heel goed dat een oud mens als Madonna haar menopauze opleukt met een strakgespierd modepopje (dat overigens geen woord Engels spreekt en op commando klaarligt, zie foto), maar andersom? Brrr!

- Even een terzijde. De fotoserie met Jesus en andere modellen uit W Magazine lijkt heel origineel, maar wat blijkt: voor de zoveelste keer zijn de scènes bijna letterlijk gekopieerd - net als haar video's voor Vogue en Hollywood, de Vanity Fair-shoot uit 2008 en ga zo maar door. -

Het ging over Jesus dus. Je moet wel heel dom zijn (of nog gehaaider dan Vadge) om hier in te trappen, als 22-jarig knulletje. Het schijnt dat hij zelfs niet mag bellen in het bijzijn van de Queen, want dat leidt alleen maar af. Wat ik wel weer grappig vind is dat Madonna voor de zoveelste keer de rollen omdraait. Normaalgesproken is het de man die zijn midlife crisis moet zien door te komen met een op geld beluste tienerhoer. Al zijn sinds de jaren tachtig de zeden wel veranderd, toen Rolling Stones-bassist Bill Wyman op zijn 47e een relatie aanknoopte met de toen 13-jarige Mandy Smith.

Nog even en Madonna's eigen dochtertje Lola is 13 en klaar voor haar eigen Bill Wyman. Zij lijkt te worden klaargestoomd voor een carrière in de spotlights. Op Nu.nl vandaag een complete modeserie over Madonna's mini-me, waarin wordt beweerd dat het kind haar eigen stylist heeft. Een hele slechte, zo te zien, die dezelfde modeblunders begaat als Madonna 1.0. Maar ik heb het vaker gezegd: dergelijk gedrag moet je aanmoedigen, dan gaan ze nóg gekker doen...

Soms zegt een foto meer dan duizend woorden...

Deze en andere familieportretten op de website AwkwardFamilyPhotos.com. Overigens zijn sommige foto's lang niet zo awkward als de twee hierboven. Vaak gaat het om superverveelde gezinnen of om een vreselijk achterhaald modebeeld. Maar het blijft lollig, zo'n site vol idiote foto's.

SGP en ChristenUnie doen poging tot viral

Nog twintig dagen en dan is het zover: Nederlanders stemmen voor het Europees Parlement. Aangezien de verkiezing niet heel erg leeft onder onze bevolking, maken sommige partijen rare sprongen. Zo komt de gezamenlijke fractie van SGP en ChristenUnie met een viral op de proppen waar de honden geen brood van lusten.

Ergens moet iemand binnen de Eurofractie - zoals de twee partijen zich gezamenlijk noemen - het licht hebben gezien: 'wat ze bij de SP zo goed kunnen, dat kunnen wij ook!' Helaas, de uitvoering van het filmpje mag op de tekentafel nog heel wat lijken, maar de uitvoering is zo treurig dat het ze weinig stemmen zal opleveren.

Lees verder op MarketingTribune.nl

Dodelijke thee

Het is een beetje een off-day vandaag. Nog een beetje lui van gisteren, want feest gevierd bij de Esprix. Ik drink dus geen koffie, maar Sleepytime thee. Het is een kruidenmelange van Celestional Seasonings en eigenlijk is het een wijvendrankje, maar op dagen als deze prima te hachelen.

Wat me alleen verontrust: de afbeelding op de kartonnen verpakking toont een koddig beertje, dat op het punt staat in slaap te vallen. Echter: dit beertje zit heel dicht bij een hoog opgestookte open haard. Zou dat wel goed gaan? Rechts van het beertje ligt een poes, ook die is ten dode opgeschreven. Helemaal omdat het raam boven de poes geen echt raam is, maar een trompe l'euil. Al heeft die kat dat totaal niet in de gaten. Overigens heeft het koddige beertje nog niet eens een slokje van zijn sleepytime-thee genomen, wat het tafereel extra triest maakt.

Van die dingen schieten er door m'n hoofd als ik ga lopen trutten met kopjes thee. Hm.

Let op het gezicht van de vrouw rechtsvoor...

No matter how they try to rehabilitate them, you can always spot one of the wild animals that were removed from Michael Jackson's Neverland Ranch.
Via Dlisted.

MINI-rijders pikken het niet langer

Tja. Regelmatig komen we bij MarketingTribune belachelijke acties of idiote plannen tegen van bedrijven en bureaus. Zo ook de laatste actie van MINI, waarover ik een bericht heb geschreven op MarketingFacts. Het is m'n eerste bericht, dus dat is leuk.

Zie http://www.marketingfacts.nl/berichten/20090514_mini_rijders_pikken_het_niet_langer_leuk_bedacht/

Downloaden: Del Marquis

Vroeger kocht ik soms wel tien cd's per week. In een winkel. In Amsterdam en Utrecht had ik mijn vaste adressen die ik allemaal afging. Later bestelde ik veel bij platenmaatschappijen, om er recensies over te schrijven. Anno 2009 bestaan de meeste winkels niet meer. Mede dankzij mij, omdat cd's online veel goedkoper zijn. Bovendien is de meeste muziek gratis te downloaden via torrentsites. Alleen bij hoge uitzondering koop ik nog cd's, en alleen de exemplaren die niet via Limewire, Soulseek of Isohunt zijn te vinden. Zoals het eerste album van Sabres of Paradise bijvoorbeeld, of een ouwetje van Malcolm McLaren (Waltz Darling). Allebei via Amazon besteld voor een paar dollar.

Soms, heel soms wil ik toch nog een fysieke cd kopen, omdat ik het de artiest gewoon gun. Del Marquis is daar een voorbeeld van. Als lid van de Scissor Sisters was hij me nooit zo opgevallen, maar dat komt vooral doordat zanger Jake Shears alle aandacht opeiste. (Over de Scissor Sisters gesproken: lang voordat ze doorbraken had ik een bootleg gedownload met tracks die stuk voor stuk leuk waren. De eerste cd was al vrij mainstream en op de singles na saai, de tweede cd heb ik slechts één keer gedraaid: omdat hij in een luxe box zit die niet open kan, maar vooral omdat het een vreselijk suffe plaat is.)

Goed, de Sisters staan voorlopig on hold en Del Marquis werkt aan een serie soloprojecten. En die zijn goed! Denk white soul, midden jaren tachtig, Prefab Sprout, Robbie Nevil, Wax, Tears for Fears. Klinkt minder fout dan het hier staat, frisser en moderner ook. Z'n derde EP, Litter to Society, is ijzersterk en stukken beter dan de zizzer zisters. Downloaden dus, en als het bevalt: kopen!

12 Most Extremely Modified People

Op Oddee.com een overzicht met onder meer Rick de Zombieboy, Katman Dennis, Tom Luipaard, Het Enigma en 's Werelds meest gepiercte vrouw. Hebben we dergelijke types ook in Nederland? Er schijnt ergens een Hell's Angel rond te lopen met een kop vol ijzerbeslag. In Amsterdam hebben we Fabiola, het zelfbenoemde levende kunstwerk (oftewel: een in cellofaan verpakte zestigplusser met een parapluutje). Voor de echte freaks moeten we toch echt naar het buitenland...

Kook-tv

Altijd grappig als een zender iets probeert te claimen. RTL gaat er nu met het eten vandoor. Etenvandaag.nl moet uitgroeien tot dé portal over alles wat te maken heeft met eten en drinken. Uiteraard platgesponsord door Unilever en andere 'derde' partijen, dus in wezen een verkapt reclamefuik. Niet erg, als dat maar duidelijk is.

Nu heeft de zender een scala aan programma's waarin eten aan bod komt, het ene leuker dan het andere. Sinds jaar en dag is er Life & Cooking, dat binnenkort van formule verandert omdat Unilever zich heeft teruggetrokken als hoofdsponsor. Niet jammer, want het wekelijkse geschmier van Carlo en Irene verveelde me al bij Telekids. Daarbij komt dat het best triest is wanneer je als kok je eten moet klaarmaken met pakjes en poeders uit de Unileverwinkel. Er stond nog net geen cup-a-soup op het menu en ieder spoortje van culinaire creativiteit werd gesmoord in een lading Calvé-smurrie, afkomstig uit de Sausmobiel.

Dan Mijn Tent Is Top. Op instigatie van Heineken mogen duo's restaurantje spelen in de provincie. Herman den Blijker mompelt de boel vrijwel onverstaanbaar aan elkaar, maar verder geeft het programma een aardig kijkje achter de schermen van het Nederlandse horeca-wezen. Wat ik me wél afvraag: waarom denken de restaurateurs hun gasten blij te maken met thema-avonden met gezwollen buikdanseressen, toeterende drumbands en andere ellende? Als ik zie dat zoiets op het menu staat, blijf ik júist weg.

S.O.S. Sonja. Mevrouw Bakker heeft het slim bekeken en ze praat grappig. Zegt dat mensen zich best af en toe mogen 'voldouwen'. Echter: iedereen die het nodig achtte, heeft haar boek inmiddels in bezit. En iedereen die is begonnen met Sonjabakkeren - halfbakken of full force - is er ook weer mee gestopt. De hype is simpelweg voorbij. In een laatste poging haar succes te continuëren is Sonja op tv in de weer met dikkerds die dun moeten worden. En inderdaad: na een maand worteltjestaart vliegen de kilo's eraf. Maar daarna? Liever zie ik een follow-up, gemaakt door een team kritische journalisten: 'Sonja Bakker, 5 jaar en 500 kilo later'. Want reken maar dat al die dungeworden dikkerds het nooit hebben volgehouden om een jaar geen mars, snickers of andere zoetigheid te eten.

Tot slot Wie Is De Chef? Vier mensen sloven zich uit in hun keukentjes en maken dingen als 'asperges op een bedje van rucola met zalmsnippers en in wijnazijn geweckte kappertjes' of een 'vegetarische mixed grill met tofu, tarly en tamarindesaus'. Meestal zijn het kapsters met makkelijk haar (kort, roodgeverfd, stekeltjes met van die plukjes naar voren gekamd bij hun oren) of IT-jongens die een Jamie Oliverkookboek uit hun hoofd hebben geleerd, maar vergis je niet: er zit één echte chef bij die moet doen alsof hij een gewone hobbykok is. Een week lang gaan ze bij elkaar eten (Wat een mooie keuken! Is dat een wokbrander? Wat gezellig!) en aan het einde van de week krijgt de chef een prijs omdat hij van de vier het lekkerst heeft gekookt. Duh!

Overigens staan er ook recepten op Etenvandaag.nl. Ik kreeg meteen zin in de bread & butterpudding van paasbrood, maar helaas: 'De webpagina die je hebt opgevraagd bestaat niet.'

Sixpack

Aaf Brand Corstius schrijft vandaag in haar column 'hoe veel hoogopgeleide, invloedrijke, zogenaamd progressieve heteromannen tegen homo’s aankijken: als figuren die op kleine jongetjes vallen en met alles naar bed willen wat een sixpack heeft.' Vooral Pauw en Witteman hebben er een handje van om zogenaamd leuk bedoelde opmerkingen te maken. Aaf slaat de spijker op z'n kop. Hear hear!

Jomanda vs. Sylvia

Wat ik nou zo belachelijk vind aan de hele zaak van het OM tegen twee kwakzalvers en gebedsgenezeres Jomanda is dat het al meer dan acht jaar geleden is dat Sylvia Millecam overleed. Terwijl familie en vrienden de zaak wilden laten rusten, rakelt het Openbaar Ministerie een zaak op die al lang gesloten had moeten zijn.

Zeg nou zelf. Millecam was bij leven misschien een hysterische trut, maar achterlijk heb ik haar nooit gevonden. Met het krijgen van borstkanker heeft ze vast niet meteen haar verstand verloren. Dat ze dus kon weten dat alternatieve geneeskunde geen soelaas biedt - behalve als je erin gelooft, net als met god en sinterklaas - staat voor mij als een paal boven water. Dat ze vervolgens heel bewust kiest voor het alternatieve circuit en alle risico's van dien en dit moet bekopen met de dood, is haar eigen stomme schuld.

Denk niet dat ik me hiermee achter Jomanda & co. schaar. Natuurlijk niet. Ik heb ooit, ruim tien jaar geleden, een healing meegemaakt en wat ik daar aantrof was te belachelijk voor woorden. Met bezwerende samenzang en pallets vol ingestraald water wist Joke Damman zeker te imponeren. Huilerige bijstandstypes lieten weten radeloos te zijn: in het medische circuit konden ze niet meer terecht met hun problemen, waren opgegeven of anderszins aan het einde van hun latijn. Jomanda gaf ze een laatste sprankje hoop, en van gekkigheid of uit pure ellende renden ze spastisch op en neer in de gangpaden.

Dat zo'n type als Jomanda wat losmaakt bij sommige mensen: ja, dat geloof ik meteen. Dat ze mensen bewust weghoudt van reguliere geneeskunde? Misschien niet met die woorden, maar ja, ik kan me voorstellen dat sommigen meer vertrouwen hebben in een engel in een blauw gewaad dan in een dokter met een witte jas. Maar Sylvia Millecam? Die jarenlang, de nuchterheid zelve, Ook Dat Nog presenteerde en prima wist wat er in de wereld te koop was, door Jomanda erin geluisd? Nee. Dat gaat er bij mij niet in. Dat zij dood is heeft ze toch echt aan zichzelf te wijten.

TMF komt naar je toe deze zomer

Of eigenlijk: dit weekend. Zaterdag lag ik herstellende van een fikse griep in bed nog wat te zappen, toen TMF voorbijkwam met een live programma. Leuk, dacht ik. Een live programma om half één 's nachts. Dat moet ik zien!

In de studio een presentator, die hard z'n best doet heel tof over te komen. Hij communiceert met twee 'chickies' die in den lande op lokatie zijn, namelijk in discotheek FOX in Stadskanaal en in Empire New York in Hengelo.

Aanvankelijk verstond ik het verkeerd en dacht ik dat we getuige waren van een live-verbinding met een übercool iets in de échte Big Apple, maar gezien het aantal hobbezakken dat door het beeld schoof wist ik al snel dat ik er naast zat.
Waar ging het nou precies om in dit programma? Mensen die zich thuis zaten te vervelen, konden bellen met de presentator en zeggen wie ze in beeld precies een lekker wijf vonden. Vervolgens ging het chickie op lokatie polsen of het betreffende lekkere wijf vrijgezel was. Andersom gebeurde ook, dat een meisje (altijd met een Brabants accent) belde op zoek naar een lekkere vent.

Dit ging een tijdje zo door, totdat er een jongen belde voor Miranda uit Stadskanaal. Die stond zich als een van de weinigen uit te sloven op de dansvloer van bar dancing FOX, de rest van het publiek stond er bier en breezers drinkend omheen. 'Hee gozer, waar bel je vandaan?', vroeg de presentator. 'Uit bed. Ik bel voor Miranda in de FOX. Ik ken haar. Zij heeft een tatoeage op haar kont.' 'Echt waar joh? Hoe weet je dat?' 'Dat heb ik gezien. Vraag maar aan Miranda of ze haar broek naar beneden doet.'

Zo gezegd, zo gedaan. De chick op lokatie kreeg instructies om Miranda uit haar broek te praten. 'Heeej! Jij daar! Ben jij Miranda?' Zegt Miranda: 'Ja hoesoow?''Heb jij een tatoeage op je kont?' Miranda, zonder blikken of blozen: 'Nee, maar wel eentje op mijn buik', waarop ze prompt haar t-shirt (a-symmetrisch, mouwloos) omhoogslingert. Kijk maar! Twee pootafdrukken van een chihuahua worden zichtbaar, maar voor Miranda is het nog niet genoeg. 'Kijk, ik heb ook zeven mieren op mijn voet.' De camera pant naar beneden en de TMF-chick vraagt: 'Miranda. Waarom zeven mieren?''Nou gewoon. Iedereen noemt mij Mier en Miranda is zeven letters. Dusseh...'
Als een wervelwind stuift Miranda weg. Terug naar de studio. 'Maar ze heeft er echt eentje op haar kont hoor. Ik heb het zelf gezien. Kan Miranda haar broek echt niet naar beneden doen?'

Ik zeg: zet dit op prime time ná Lekker Slim (ook al zo'n hoogtepunt...)!

Keuvelen met vrouwen (over bijvoorbeeld masturbatie)

Praten met vrouwen over zomaar wat dingetjes met andere vrouwen is de formule van Vrouw en Paard, een nieuw programma van de Vara. Hanneke Groenteman, Carrie, Heleen Mees, Gertie Bierenbroodspot (met verfvlekken) Soundos el Ahmadi en Sanne Wallis de Vries presenteren het. Afgelopen vrijdag was de eerste aflevering. Bij de wereld draait door (DWDD) werd ik opgewarmd voor dit programma door een kort interview met enkele presentatoren.
Over de vraag wat een leuk onderwerp zou zijn voor een aflevering werd al direct druk gediscussieerd bij DWDD. Heleen Mees riep masturbatie. Een taboe daarop moest worden doorbroken. Sanne Wallis de Vries leek dat geen leuk onderwerp. Gerti kon het intussen alleen over zichzelf hebben. (Vermoedelijk is dat ook de reden waarom ze er in de eerste aflevering al niet meer bij zat). Een onderwerp bood zich echter vanzelf aan zo bleek in aflevering 1 op 1 mei: Koninginnedag.
Presentator Carrie (zonder achternaam) trapte af. Carrie woont als bekend in Rdam in een wijk met zuiver alleen allochtonen en koketteert daar al jaren in diverse media mee. In Rdam liep zij tijdens Koninginnedag over de vrijmarkt en heeft ze zich kennelijk urenlang op zitten winden over het feit dat niet direct al bekend was dat de dader autochtoon was. De vraag van haar was dan ook: ‘Waarom was het zo laat dat we de identiteit van de dader hoorden?’ Ach vrouw! De foto’s van Pim Ras waren luttele minuten na het incident al gepubliceerd. Iedereen kon zien dat het hier hoogstwaarschijnlijk om een autochtoon ging. En niet pas om kwart voor vier ’s middags zoals Carrie (zonder achternaam) in Vrouw en Paard vertelde. Als gast was de coördinator van het publieke omroep journaal uitgenodigd en een psycholoog. De mevrouw van het journaal vertelde dat ze zich ten tijde van het incident op de redactie voor aan het voorbereiden waren op de persconferentie van Ab Klink.
‘Ab Klink?’, vraagt Hanneke Groenteman. ‘Ja’, zegt – ik meen - Heleen Mees. ‘Dat is de minister van Volksgezondheid.’ 'Oh, interessant!', zegt Groenteman, Met het verdwijnen van haar hamwangen verdween kennelijk ook een deel van de hersenen. Derde generatie feministe Heleen zit er intussen lief lachend in een kort jurkje bij, want ze wil graag een man en ze heeft geleerd dat lief lachen dan helpt. Hanneke zegt vervolgens na wat lijkt urenlang oeverloos ouwehoeren: ‘Is het wel zinvol om het lang over dit onderwerp te hebben? Mijn antwoord: nee! En er is ook geen behoefte aan een programma voor en door vrouwen. Niet bij mij, maar bij anderen bespeur ik ook niet de vraag. Ik zag dat Vrouw en Paard het minst opgevraagde programma was bij Uitzending gemist. Niemand vroeg het op. Behalve ik dan. Hoewel ik moet bekennen dat ik nog erg zat te twijfelen (uiteraard had ik op 1 mei wat beters te doen, dus was ik aangewezen op uitzending gemist) tussen Max geheugentrainer en Vrouw en Paard.
Over vrouwen en paarden gesproken: ik zag gisteren het zusje van Anky van Grunsven bij strandtent South Beach te Scheveningen... Ze was daar met twee van haar veulentjes en haar man.

Lubbers de goede vriend van Bea

'k wil niks afdoen aan de tragedie. En we mogen er nog lang en breed over praten. Maar toen ik vanochtend Buitenhof zat te kijken, werd ik wel een beetje misselijk. Ruud Lubbers was samen met Clairy Polak de woorden van Beatrix aan het analyseren die ze uitsprak na het incident in Apeldoorn. Hoe vaak heb ik dat nu al niet voorbij zien komen. Enige leuke was dat Clairy meldde dat Ruud zo bevriend was met Bea. Ruud zei aanvankelijk: 'Nou laten we het niet overdrijven'. Om vervolgens met talloze voorbeelden van ontmoetingen te komen. Want uiteraard is onze Ruud heel dik met Bea.

Even Apeldoorn bellen

Hoe vaak zou die grap gisteren gemaakt zijn? Om precies kwart voor tien zat ik startklaar voor de tv en precies twee uur later haakte ik af. Dit jaar was het allemaal nog gezapiger dan anders, helemaal omdat we de door velen verwachte abdicatie toen al konden vergeten. Ineens hoorde ik geroep vanuit de woonkamer: 'Jaap! Jaap! Kom snel, er gebeurt iets!' Ik dacht eerst nog dat er een prinsje in het water was gevallen, of de koningin zelf, maar het bleek te gaan om de allereerste echte aanslag op de hedendaagse koninklijke familie.

Verschrikkelijk, wat er gebeurd is. Wie zich het recht toe-eigent om zo'n bloedbad aan te richten, juist op een dag als Koninginnedag, en met als doel een groep publiek bekende figuren uit te schakelen, verdient de allerzwaarste straf. Ik was benieuwd naar de beweegredenen maar die zullen we van hem nooit meer horen.

Eergisteren riep ik hier dat ik het hele K-daggebeuren één grote poppenkast vond. Maar het is wel ónze poppenkast! Hoe nu verder, volgend jaar? Ik vrees dat dat defilé er definitief gaat komen. Met de koningin voor het laatst op het balkon, terwijl het voorbijtrekkende publiek vooraf gescreend, gescand, gestripsearched en gefouilleerd wordt. Met detectiepoortjes aan de oprijlaan bij het paleis en plastic bakken voor schoeisel, riemen en horloges. Brr.