Keurigheid in Amstelveen

Zojuist een typisch Gooische Vrouwen-moment meegemaakt in een jarendertigwijk in Amstelveen. Langs de weg stond de auto van Hondenbusje.nl, een uitlaatservice zoals ik ze hier wel meer tegenkom (een uitlaatdame met een bodywarmer bijvoorbeeld, lijkt haar honden op kleur te sorteren: ze paradeerde net weer voorbij met twee dalmatiërs, een Drentse patrijs en andere in grijstinten uitgevoerde soortgenoten). Naast het busje stond een vrouw in een duster, met op haar arm een chihuahua-achtig dingetje. Toen ze het beest wilde overhandigen aan de dame van Hondenbusje, denderde er vanuit het niets een enorme golden retriever voorbij die hop! jump! het hondenbusje in sprong. Op de achtergrond hoorde ik nog net geen Willemijn: 'Eeevert! Eeevert! Kom terug met die hond!'

Amstelveen is soms precies het Gooi, maar dan zonder de poeha van Hilversumse types als Caroline Tensen of Linda de Mol. Het is een enclave van keurigheid. Fraai gerestaureerde wijken vol peperdure, vooroorlogse doorzonwoningen met keurig aangeharkte tuinen. Hoge bomen langs lange straten met namen als Catharina van Clevepark, Gijsbrecht van Amstellaan en Laan Rozenburg. Sloten en vaarten waar eenden vrolijk in rondplonzen, met om de 45 meter een reiger die op één been een vis staat te vangen.

En dan de mensen. Ook die zijn allemaal keu-rig. Bij de warme bakker zegt de bakkersdame met een keurig knikje: 'Vriendelijk bedankt, meneer. Tot ziens.' Dat kun je in Amsterdam wel vergeten, daar is het 'Masssoooolll' (Jordaan) of 'Doe-doei' (PC Hooft), 'Bye' of gewoon helemaal niks (Kalverstraat). Ondanks alle keurigheid gaan dames van bepaalde leeftijd er hier wél vanuit dat ze zonder pardon voor kunnen dringen bij de Keurslager, dat doen ze nu eenmaal zo. En op de fiets (vaak een roodgroenwitte die een hele wijk hier vorig jaar heeft gewonnen met de Postcodeloterij) heeft alles hier keu-rig voorrang - alleen de mensen van buiten Amstelveen houden hier geen rekening mee.

Is er dan helemaal niets vervelend in Amstelveen? Genoeg! Dat keurige is natuurlijk ook maar een laagje decorum. In het dorpsdeel waar ik werk is wat crimineel volk omgelegd. En achter ons bedrijfspand staat een rijtje sociale woningbouw van waaruit één idioot het hele plein terroriseert. De stoep voor zijn huis is het afgelopen jaar veranderd in een uitdragerij met een doorgezakte bank, een afgefikte barbecue en veel meer zooi. Maar ook daar gaan ze keu-rig mee om in Amstelveen: gewoon door er met een vriendelijk knikje in een grote boog omheen te lopen.

Is Wendy van Dijk een racist?

Lucretia van der Vloot en Clark Accord kunnen niet lachen om het nieuwe typetje van Wendy van Dijk, Lucretia: een luie, luidruchtige Antilliaanse met een dikke reet en ladingen kokos in het haar. Van der Vloot zegt op de website van Revu: '‘Belachelijk. Normaliter meng ik me nooit in de discussie over zwarte piet en het woord neger, sterker nog; ik noem mezelf gewoon een negerin, maar ik ben er helemaal niet blij mee. Ook niet omdat ze de naam Lucretia gebruikt. Lucretia is een Surinaamse naam en niet Antilliaans, dat hadden ze beter mogen researchen. Het accent klopt ook niet helemaal. Ze praat als een Surinaamse, terwijl haar typetje van de Antillen komt. Ik zou ook graag weten waarom ze mijn naam gebruikt voor haar stereotypering van een zwarte vrouw.’ En zo raast ze nog even door.

Allereerst: Lucretia is helemaal geen Surinaamse naam en bovendien zal een detail als een verkeerd accent de kijkers worst zijn. Maar Van der Vloot wil blijkbaar aantonen dat Wendy van Dijk zich niet heeft verdiept in de cultuur die ze persifleert. Want meer is het niet, in mijn ogen: een persiflage. Een generalisatie, een humoristische opsomming van vooroordelen. Zij en Accord halen er van alles bij om Dushi (zoals de bijnaam van Wendy's Lucretia luidt) af te fakkelen. 'In Amerika zou dit niet eens worden uitgezonden, maar ja in een land waar elk jaar in december mensen zichzelf zwart schminken als zwarte piet kun je niet anders verwachten.'

Thank god leven we hier niet in Amerika, met z'n hypocriete, hyper-correcte cultuur. En wat zeurt hij trouwens: de Wayans Brothers deden jaren geleden precies hetzelfde, ín de VS: in White Chicks speelden ze twee achterlijk domme blonde bimbo's. Ook een persiflage, ook vol uitvergrote vooroordelen. Maar hebben we Paris Hilton toen horen klagen? Nee.

Creatief met bodypaint

Het liedje is een beetje suf, maar de video maakt geweldig gebruik van stop/motiontechniek.

Creatief met aftiteling

Geniaal bedacht!

Creatief met milieu

Prachtige animaties.

Hier nog meer geweldige nieuwe video's.

Tien jaar V&V, tien jaar musicalellende

V&V Entertainment bestaat tien jaar. Tien jaar alweer krijgt het Nederlandse theaterpubliek mierzoete musicalellende over zich heengestort. In een interview met de Volkskrant proberen Albert Verlinde en Roel Vente alvast de vliegen af te vangen door te zeggen dat het typisch Nederlands is om af te geven op V&V, maar ik doe het lekker toch. Want ik háát musicals.

Geloof me, ik heb het geprobeerd. Toen begin jaren negentig de eerste musical-revival ontstond door toedoen van Joop van den Ende, ben ik naar Phantom of the Opera geweest. Het enige wat ik me er nog van herinner was de vreselijke bombast die over een zaal vol adorerende musicalfans werd heengekieperd. Jaren later kwam daar Cabaret bij, een musical die stukken minimalistischer van opzet was, maar toch: die jazz-handjes! Die vreselijke pianodeuntjes! Gewoon, die hele Pizazz, of hoe Willem Nijholt het ook noemt. Toen weer een paar jaar later mijn eten bijna omhoog kwam tijdens het drakerige Elisabeth had ik genoeg gezien.

Voor mij dus geen Mamma Mia of ander Abba-gehuppelkut. Geen Dolly Dots, de Musikots. Geen Cyrano, geen Grease met Jim, Jamai of andere Idols-leftovers, geen Tarzan en geen Joseph & the Technicolour Nightmare. Maar, hoor ik de musicalliefhebbers nu zeggen, wat V&V doet is ánders. Die maken geen megalomane producties vol effectbejag, maar mooi, verfijnd theater. Niet waar. Doe Maar, Grease, Annie, Fame, Ja Zuster Nee Zuster: allemaal dezelfde zoete, blije, kinderachtige, flauwekul. En voor het grootste deel nog eens niet zelf bedacht ook, maar van a-z nagespeeld.

Dieptepunt is wat mij betreft Piaf, waarin Liesbeth List het imago van de echte Edith voorgoed om zeep heeft geholpen. Bij leven was Piaf een felle heks met een stem als een klok, bij List is het een bibberige bejaarde met onvaste kraakstem die krom loopt van ellende. Dat de echte Piaf zo moest eindigen was al sneu, maar dat we haar nu met z'n allen zo eendimensionaal herinneren pas echt erg.

Wat mij vooral steekt is dat programma's als RTL Boulefart vooral aandacht besteden aan musical-quatsch (en dan met name die van V&V entertainment), terwijl echt goed gespeeld, serieus toneel nooit aan bod komt. Ja, behalve als Rick Enkelkes het produceert en Georgina Verbaan in een stuk zit. Of - en daar gaan we weer - als V&V zelf met toneelstukken als De Gelukkige Huisvrouw op de proppen komt. Maar waarom nooit eens een item over Toneelgroep Amsterdam? Of Carver, die met Beppie Melissen & co. de ene na de andere humoristische toneelhit neerzet? Een mediahoer als Albert Verlinde zou daar eens naar moeten streven: gewoon laten zien dat theater zonder musical-gehups ook zeer de moeite waard is. Zo moeilijk is het allemaal niet!

Vier keer stom, vier keer leuk

Stom:
Dat het Europees Parlement heeft tegengestemd over de persvrijheid in Italië. Rechts heeft als argument dat het een interne aangelegenheid is die de Berlusconi-regering zelf moet oplossen. Links wil ingrijpen: dictator Berlusconi is de vleesgeworden vijand van de persvrijheid. Idioot dat door een ouderwetse tegenstelling tussen links en rechts één van de meest basale principes van een modern land overboord wordt gezet.

Leuk:
Lullatone, een Japans elektroduo dat slaapliedjes samenstelt met vage blieps. Om hun nieuwste werk te promoten, hebben de Lullatoners een tool op hun site gezet waarmee iedereen zelf een regendruppelsymphonie kan samenstellen.

Stom:
Dat collega's vertellen dat ze ongesteld zijn. Dat soort dingen hoef ik niet te weten.

Leuk:
De blog van Hester, die vaak nog grappiger over haar leven/gezin/belevenissen vertelt dan Sylvia Witteman. Hester is de vrouw van mijn ex-collega Jeroen en kan geweldig schrijven.

Stom:
Dat mensen in astrologie geloven. Dat er anno 2009 nog altijd tijdschriften zijn die een obligaat sterrenbeeldenpraatje houden voor de komende week. En dat een toch wel verstandig figuur als Désanne van Brederode in een interview met het Volkskrant Magazine doodleuk beweert dat iemand een leeuw is omdat die persoon een obsessie heeft met status. En dat alles omdat die figuur toevallig, per ongeluk, vanzelf, is geboren op 13 augustus.

Leuk:
Dat een freak uit Rotterdam een werkstraf heeft gekregen omdat hij Clairy Polak met de dood had bedreigd. Pleury vertelde in haar aangifte dat ze wel wat gewend was, maar dat het tijd werd om aangifte te doen. Wat zou ze gewend zijn: mijn regelmatige kritiek op de badpakken die ze onder haar jasjes draagt?

Stom:
Dat de meerkoeten in de Amstel het altijd winnen van de eenden en zelfs van de poelifinario's (ondefinieerbaar gevederte lijkende op eenden maar dan een slag groter en met een knobbel op hun kop, ik heb ze maar vernoemd naar de fictieve Toon Hermans-vogels).

Leuk:
Het concert van Fever Ray, op 3 december in Paradiso. Karin Dreijer is na The Knife solo gegaan en maakt nu beklemmende, betoverende elektroballads. Wat mij betreft een van de beste cd's van het jaar. Er zijn nog kaarten!

De hypocrisie van Dirk Scheringa en zijn personeel

Met stijgende verbazing kijk ik naar de soap, of het drama, dat DSB heet. De gretigheid waarmee Dirk Scheringa zich aan de aanwezige camera's vergrijpt duidt niet alleen op een enorme mediageilheid en ijdeltuiterij, hij weet het journaille namelijk enorm goed te bespelen. Het resultaat: de argeloze kijker krijgt bijna medelijden met de zelfbenoemde selfmade man / mensenvriend / prooi van De Nederlandse Bank 'die mij en DSB kapot wil maken' / weldoener voor de mensheid.

Heel hypocriet eist Scheringa een slachtofferrol op, die hem lijkt te passen als een handschoen. De media zetten hem neer als een sympathieke rots in de branding, die er - huilerdehuil - alles aan heeft gedaan om Zijn Bank en Zijn Personeel te redden. Zelfs zondagochtendvroeg spartelde hij nog met een 'plan b' waarbij hij uitriep: 'de staat wil mij geen honderd miljoen geven, dus zadelen ze de belastingbetaler met een schuld op van anderhalf miljard.' Lulkoek, en zo lust ik er nog wel een paar.

Feit is dat er niets meer te redden viel aan DSB, dankzij het wanbeleid van Scheringa en co. dat al maanden voortwoekerde. Die gevraagde honderd miljoen had DSB nooit kunnen redden - en bovendien hadden de meeste klanten, waaronder velen op de rand van de afgrond, alsnog hun spaarrekening geplunderd.

Hoe bestaat het dat er nog steeds mensen zijn die sympathie voelen voor Scheringa? En waarom krijgen zijn werknemers alle ruimte om publiekelijk uit te huilen? Aan de schandpaal moeten ze, voor het jarenlang uitbuiten, voorliegen en erin luizen van argeloze mensen. DSB heeft jarenlang allerlei malafide rotzooi verkocht en moet nu eindelijk open kaart spelen. Het idee alleen al dat Scheringa het geld uit zijn bank gebruikte voor persoonlijke speeltjes als een museum en een voetbalclub - waardoor een paar Noord-Hollandse gehuchten nu zitten opgescheept met megalomane bouwprojecten - is te idioot voor woorden. Ik heb alleen medelijden met het museumpersoneel, dat hun duurbetaalde werk letterlijk voor hun ogen ontmanteld zag worden.

En ja, natuurlijk kun je zeggen dat die domme leners er zélf zijn ingetrapt. Maar vind je het gek, met allerlei-koopsompolisconstructies en boekwerken met van a tot z kleine lettertjes. Maar een bank met een beetje ethiek zou zijn klanten geen rad voor ogen moeten draaien, maar juist transparantie moeten bieden. Dat die huichelachtige Dirk nu loopt te zwartepieten zegt opnieuw genoeg over wat voor man dat eigenlijk is. En nu wil meneer ook nog de politiek in. Ik hou m'n hart vast...

Maar het ergst van alles is nog wel dat de DNB als toezichthouder totaal heeft gefaald. Laat ze daar maar eens een parlementaire enquete over houden.

Taartwrakken

Waarom ook niet: een website waarop mislukte taarten worden verzameld. Ik kwam hierop terecht via de wekelijkse bijdrage van Sylvia Witteman aan de Volkskeuken, de kookrubriek van de Volkskrant. Witteman woont alweer ruim een jaar met haar gezin in Washington, vanwaar ze in Linda, Volkskrant Magazine en andere bladen hilarisch verslag doet over haar leven in de States.

Misbaksels dus. Sommigen blinken uit door hun lelijkheid, anderen vanwege de instructies die per abuis in het glazuur zijn beland. Zo valt op één taart te lezen: 'Flat top, lots of fruit in the middle'. Of 'Congratulations as small as possible'. Anderen proberen lollig uit de hoek te komen, wat niet altijd lukt. Wat alle taarten gemeen hebben is dat ze er ronduit smerig uitzien.

Oordeel zelf:

Lily Allen kidnapt Elton John

Altijd oorspronkelijk, keer op keer origineel: Lily Allen. Voor haar nieuwste single Who'd Have Known kidnapt ze Elton John. Jammer alleen dat die oude draak niet wilde meewerken aan haar video, want de lookalike is het nét niet...

De ondergang van Dale Bozzio

Met dank aan RapidShare ben ik al ruim een week aan het plunderen: meer dan 150 albums uit de eighties vinden razendsnel hun weg van blogs als '80s on ADHD' naar mijn harde schijf. Die piept en kraakt inmiddels van een overdosis foute synthesizermuziek en overbodige albumtracks. Maar er zitten pareltjes tussen.

Zo was ik Missing Persons compleet vergeten, een new wave-groepje uit de VS dat begin jaren tachtig hitjes scoorde met Walking In L.A., Mental Hopsnotch en Destination Unknown. De band werd aangevoerd door Dale Bozzio, een platinablonde bimbo met een kapotte permanent in een sloerie-outfit die in Lady GaGa haar reïncarnatie heeft gevonden.

Gitarist Warren Cuccurillo ging later de porno in, Dale probeerde het in de tweede helft van de jaren tachtig als solozangeres. Ze maakte een dance-album waarvan de eerste single, Simon Simon, ook een hit werd in Nederland. Het was louter toeval dat ik Dale Bozzio vandaag tegenkwam op Dlisted.com, een blog over de sleazy kant van het sterrenbestaan. Dale is inmiddels veranderd in een kattenvrouwtje, maar wel een héél arm kattenvrouwtje. Zo arm zelfs dat ze de huur van haar appartement niet meer kan betalen, laat staan dat ze haar katten kan verzorgen. Inmiddels zijn twaalf katten uit hun lijden verlost, zit Dale in het gevang en is haar flat gehackt door paparazzi. Klik hier voor de ontluisterende foto's (sla foto 8 over als je niet tegen kattenkannibalisme kan. Het is net een mensenhandje).

Hier zien we Dale in betere tijden:

Fotosoep

Het retoucheren van foto's leidt al vanaf het prille begin van de fotografie tot griezelige resultaten. Maar sinds digale fotografie en Photoshop hun intrede hebben gedaan is het helemaal lachen geblazen. Photoshopdisasters is een blog dat de bizarste Photoshop-mislukkingen verzamelt. Hier een aantal dieptepunten.


Raar armje.


Gekke vingers.


Hou deze snack nooit voor je oog, tenzij je gaat voor een katten-look.


Een oude bekende: de Poolse Microsoft duldt geen negerts in corporate advertenties.


2x Beyonce. Vrolijk blank of glamourous black.


Is die computer gekrompen of zijn haar handen juist gegroeid?

Copycat Madonna

Dat de scheidslijn tussen eerbetoon en rip-off dun kan zijn, heeft Madonna tijdens haar inmiddels 27 jaar durende carrière meermalen bewezen. Maar dat ze een uitgekiend talent heeft voor het precies kopiëren van voorbeelden die op dat moment in the picture zijn, staat vast. In een aantal voorbeelden laat ik zien hoe Madonna keer op keer de grenzen verkent: van de Gentlemen Prefer Blondes-pastiche in de Material Girl-video tot het regelrechte jatwerk van Justify My Love en van de gerecyclede Horst P. Horst-fotografie van de Vogue-clip (zie hierboven) tot de goedkope Monroe/Warhol-imitatie op de cover van haar laatste verzamelalbum, Celebration.

Al zolang ze beroemd is heeft Madonna een fascinatie voor getormenteerde filmdiva's, met Marilyn Monroe als ijkpunt. Vanaf het begin van haar carrière tot de hierboven genoemde Celebration-disk, keer op keer spiegelt Madge zich aan de veel te vroeg overleden filmster. In Material Girl kan dit nog geïnterpreteerd worden als een pastiche of eerbetoon, wat bovendien klopt met de strekking van het nummer. Maar latere fotoshoots en video's laten regelrecht kopieergedrag zien. Hieronder een aantal sprekende voorbeelden:






Niet alleen Monroe is een onuitputtelijke inspiratiebron, ook Marlene Dietrich, Jayne Mansfield, prinses Diana en verder eigenlijk iedere actrice die ze name-dropt in het nummer Vogue.






Over Vogue gesproken: de beroemde dans keek ze af van de nichten-gangs in New York, nadat Malcolm McLaren dat ook al had gedaan. De video was opnieuw een eerbetoon, nu aan de fotografie voor het blad Vogue van Horst P. Horst, die niet wist of hij de zangeres nu moest bedanken of juist aanklagen. Nog geen jaar eerder had ze eenzelfde kunstje geflikt met Express Yourself, wat destijds de duurste video ever was. Het bleek een update van Metropolis, de film van Fritz Lang uit 1927.


Gaan we verder naar 1990. Voor haar eerste verzamelalbum The Immaculate Collection nam Madonna twee nieuwe tracks op. Justify My Love was een collaboratie met Lenny Kravitz, maar later bleek dat Prince-protégé Ingrid Chavez grote delen van de tekst had aangeleverd. Bovendien had Madonna de sound van Chavez minutieus gekopieerd, zoals te horen is op het album van Chavez uit 1991. De tweede track was Rescue Me, een soort update van Deee-Lite's The Power of Love.

Vanaf het album Ray of Light pakt Madonna telkens een nieuwe underground-producer en zet deze aan het werk: William Orbit, Mirwais en Stuart Price geven haar met wisselend succes een nieuw geluid. Maar ook in dit tijdperk is het knippen en plakken geblazen. Voor Music maakt Madonna gebruik van de instrumental Never Young Again van Mirwais, die er allerlei elementen aan toevoegt uit Debbie Deb's When I Hear Music. Op het nogal gekunstelde album American Life staat Hollywood, waarvoor Madonna een experimentele video maakt, met dank aan fotograaf Guy Bourdin. Zie hier hoe ze complete settings van a tot z kopieert:


Ray of Light, de single, is een van Madonna's iconografische songs. Wat bijna niemand weet: de basis is afkomstig van een psychedelisch niemendalletje uit de sixties, genaamd Sepheryn - uitgevoerd door Curtis & Muldoon. En de video hebben we ook eerder gezien: dit is het soortgelijke idee van Bagio Antonacci:


En zo zijn er nog veel meer voorbeelden. De hoes van American Life, met Madonna als een moderne Che Guevara/Patricia Hearst. De Belgische rechtszaak rond Frozen. De video van Love Profusion, die wel erg veel lijkt op Billie Piper's Honey to the Bee. Madonna's re-inventions van haar hits tijdens toernees: Like a Virgin à la Dietrich in 1993's Girlie Show. Music, dat bewerkingen kent met samples van de Trammps (Disco Inferno) en Fedde Le Grand (Put Your Hands Up For Detroit), Frozen gemixed met Calvin Harris, Like a Prayer Mecon-style.

Rest de vraag: is dit allemaal zo erg? Nee, ik vind van niet. Het is altijd interessant om uit te vinden waar iemand als Madonna de mosterd vandaan haalt. Dat er mensen zijn die hier anders over denken, blijkt uit websites als Madonna The Thief, MadonnaRevelations en AntiMadonna. Maar dit zijn types die op alle slakken zout leggen en overal iets kwaads in zien. Feit blijft dat Madonna iets signaleert, zich iets eigen maakt en het verkoopt als iets wat ze zelf heeft ontdekt. En dat laatste is niet altijd eerlijk. Vandaar ook dat ik het hier laat zien. En hoe ik aan mijn informatie kom? Ook gewoon copy/paste natuurlijk!

Ter afsluiting twee briljante Monroe-pastiches van Madonna: klik hier voor Happy Birthday Mr. President en bekijk vervolgens een van haar beste performances tijdens de Oscars in 1991:

De Apple-fobie van Dell

Hij lijkt zo zoet, de commercial van Dell waarin werklui samen een liedje zingen over een lolly. Maar wat blijkt nou: Dell heeft de tekst gecensureerd. Kijk maar naar het origineel:

Lollipop lollipop
Call my baby lollipop
Tell you why
His kiss is sweeter than an apple pie
And when he does his shaky rockin' dance
Man, I haven't got a chance

En luister nu eens naar de tekst in de commercial:


Inderdaad, Dell heeft de Apple pie vervangen door een variant met kersen. Voor de luisteraar een mineur detail, maar ik zie nu al voor me hoe complete corporate afdelingen elkaar hierover in de haren zijn gevlogen: 'Ze zingen Apple! Dat kan ééécht niet! Wat gaan we daaraan doen, mensen?' :-)

Een witte lipleeslegging in de Jordaan

Amsterdam, hartje Jordaan. We hadden bedacht dat het leuk was om tapas te gaan eten bij A La Plancha, om de hoek bij de Elandsgracht. Hoewel er een of ander muziekfestival gaande was op het plein met de lelijke beelden van Johnny Jordaan en Tante Leen, was er precies voor het podium nog een parkeerplek. Op dat podium stond een Wolter Kroes-impersonator Wolter Kroes-nummers te playbacken. Ernaast een piszuil die werd bemand door vier lallende figuren, erachter vier hoogblonde dames die fungeerden als bierdragers voor de heren.

Maar goed. Om de hoek was alles stil. Het stuk chagrijn achter de bar bij A La Plancha legde - zij het ietwat geïrriteerd - rustig uit welke tapas er uit het keukentje tevoorschijn kwamen. We kozen gehaktballen, dorade, aubergineprut en visdingen in olie en namen plaats. Het was passen en meten, maar het lukte de vlezige ober alle gerechten in één geheel op ons minuscule tafeltje te vouwen. Eet smakelijk, en of we nog wat wilden drinken.

Toen ging het mis. Aan het tafeltje naast ons ploften vier door het Jordaanfestival-bier gemarineerde types neer: twee Amsterdammers en hun gasten, die een ontraceerbaar soort Engels spraken. De Amsterdamse zag eruit als een ranzige versie van Patty Brard (ja, dat kan). Ze had zwartgeverfd haar, een pijplijntje om haar mond, droeg een glittertop en een witte lipleeslegging. Haar man had z'n vadsige bovenlijf in een veel te strak Heinekenshirt gepropt. De gasten droegen een nondescripte toeristen-outfit: hij een afritsbroek met polo en bergschoenen, zij een roze trainingspak met uggs.

Al snel was het lachen geblazen. De ordi-Patty vond het namelijk nodig om haar bedverhalen met haar buitenlandse gasten te delen. 'You know he has a very bik kok, hè! I always tell him he is my personal dildo', waarop een gierende lach volgde waar Ron Brandsteder het patent op lijkt te hebben. 'No I'm joking! He has a very small kok! But I always tell him: it's not about the size of the ocean, it's about the motion!' En weer een lachstuip.

Toen haar kerel opstond op wees ze behulpzaam naar zijn kruis: 'Look! Nothing there to see, hè!' Beschaamd je hoofd afwenden had geen enkele zin. Gelukkig hing zijn buik ervoor...

Internet als meme-medium

Een van de grappigste fenomenen op internet is het meme-effect. Dat wil zeggen: iemand doet iets na, waarop tientallen anderen dat ook weer gaan doen. Websites als Urlesque.com en Buzzfeed.com draaien volledig op dit soort acties. Een van de grootste hypes van dit jaar is Single Ladies, een opgefokt dansdeuntje van Beyonce waar een hyperactief dansje bij hoort. Wat begon met serieuze interpretaties, werd gevolgd door tal van persiflages van onder andere Justin Timberlake. In Nederland werkte John Williams zich in het zweet, compleet met gympak en paardenstaart, voor het programma Let's Dance. Naarmate de tijd vordert wordt het steeds lastiger iets origineels te verzinnen dat nog iets toevoegt aan de oorspronkelijke versie. Het is Joe Nation gelukt: gehuld in een luier en met een speen in zijn mond doet hij zijn uiterste best in een ruimte die voor Amerikaanse begrippen modern is ingericht. Rest mij de vraag: waar zou dat fraaie cirkelbehang te koop zijn?

Een bonsai-varken voor mijn verjaardag

Paris Hilton zet weer eens een trend: ze neemt een varken als huisdier. Niks bijzonders, zou je zeggen. Er zijn wel meer mensen die varkens houden - en dan niet om er bacon van te maken. Klopt, maar de laatste trend op varkensgebied is de Teacup Pig. Het micro-varken, of beter: bonsai-varken. Weer eens wat anders dan het geijkte hangbuikzwijn.

Een micro-varken wordt niet groter dan een kleine 50 centimeter, ongeveer de schofthoogte van een cocker spaniel. Micro-varkens zijn slim, snel zindelijk en passen met enig propwerk dus in een theekop. Eenmaal vetgemest maak je er een lekker winterse stoofpot van, maar tot die tijd is het knuffelen geblazen met dit stukje miniatuurnatuur.

20 jaar Simpsons

The Simpsons bestaan 20 jaar. Nooit eerder was er een sitcom op tv te zien die het zo lang heeft volgehouden. Nooit eerder ook heeft een animatieserie deze mijlpaal bereikt. Dat The Simpsons het zolang hebben volgehouden komt door de bij vlagen vlijmscherpe humor en het feit dat de karakters in al die jaren nooit ouder zijn geworden.

Zelf heb ik alleen de eerste paar seizoenen gevolgd via de satelliet, totdat Sky Plus definitief achter een decoder verdween. Begin jaren negentig startte Veronica met uitzenden, helaas in een vreselijke nasynchronisatie. De Simpsons werden een hype: Bart stond in de Top 40 met Do the Bartman, speelgoedwinkels kwamen met een Simpsons poppenlijn en tienduizenden andere merchandising-artikelen. Zie bijvoorbeeld Kryptonitekollectibles voor een hele lading Simpsons-zooi.


Zo nu en dan blijf ik hangen als ik langs de Simpsons zap, en inderdaad: het is nog altijd best leuk. En voorlopig gaan ze vrolijk door. Zo komt er hoogstwaarschijnlijk een tweede speelfilm en bovendien poseert moeder Marge binnenkort naakt in de Playboy. Een belachelijk idee natuurlijk, want wie zit er te wachten op een naakte tekenfilmfiguur? Nou, meer mensen dan je denkt. Kijk maar eens op MargeSimpsonXXX.com. Hier zien we Marge in tal van pornostandjes met haar eigen man Homer, maar ook de buurman, Moe en andere vooraanstaande persoonlijkheden uit Springfield krijgen beurt.

Pas op: Not suitable for work. Aan de andere kant: toch een beetje sneu als je hier opgewonden van raakt of aanstoot aan neemt...

Thank god: Buma/Stemra schrapt omstreden embedtarief

Zo. Even een week onder een steen gekropen met een fikse griep. Precies in die week brak er een storm van tumult los omdat auteursrechtenorganisatie Buma/Stemra had bedacht dat het embedden van YouTube-video's wel eens een smak geld kon opleveren. Particulieren die filmpjes - die dus al op YouTube stonden - zouden plaatsen op hun eigen Hyve, Facebook of blog, hadden hier vanaf 1 januari 130 euro voor moeten betalen. Per zes filmpjes. Kijk ik naar mijn eigen blog, dan had dat betekend dat ik per maand gemiddeld 260 euro aan de Buma zou moeten betalen.

Een idioot plan natuurlijk. Want wat is er tegen op het doorplaatsen van video's? Grote, gevestigde artiesten hebben óf een deal met Youtube via hun platenmaatschappij (Shakira bijvoorbeeld), óf doen er nu al alles aan om video's van YouTube te weren (zoals Prince). Minder bekende artiesten hebben er juist baat bij dat hun video's worden doorgeplaatst op andere sites en blogs: het virale karakter van internet zorgt voor een groter publiek waar uiteindelijk ook auteursrechtenorganisaties weer baat bij hebben. Bovendien: hoe bepaalt Buma/Stemra welke video valt onder auteursrecht en welke niet?

Inmiddels is het plan van Buma/Stemra teruggedraaid. De organisatie is in gesprek met Bits of Freedom, een beweging die het wél begrepen heeft. Volgens BoF is het Buma-debacle nog lang niet opgelost. Zelf heb ik ook niet direct een oplossing, maar het betalen voor doorgeplaatste content die elders gratis (namelijk op YouTube) is te vinden, is geen optie. Het is wederom een geval van symptoombestrijding, waar ik me al eerder over heb opgewonden.

Yunomi is verschrikkelijk

Voor me ligt Yunomi, het nieuwe advertentiefuik van Unilever. Onlangs stapte het bedrijf met veel bombarie uit RTL4's Life & Cooking omdat producten aan programma's koppelen niet meer van deze tijd zou zijn. Dus komen ze nu met een blaadje.

Het is een gratis magazine voor vrouwen, dat is gekoppeld aan een online platform, Yunomi.nl. Hierop gaan lezeressen helemaal los op onderwerpen als 'Bewust kinderloos', 'Heimwee naar eigen land' of 'Montego moederfiets'. Dat is handig voor de printversie, dat de 'leukste' reacties doodleuk recyclet. Lekker makkelijk: user generated content = gratis bladvulling.

Het mag duidelijk zijn: ik ben niet vies van commercie, maar geen fan van blaadjes waar het ervan afdruipt dat het om de advertenties gaat en niet om de inhoud. Yunomi is daar typisch een voorbeeld van. Eerst een opmerking over de vormgeving: die is zo vreselijk zoet dat de tranen je bijna in de ogen springen. Alles is roze, voorzien van leuke frutseltekeningetjes, hartjes, bloemetjes, varkentjes, handgeschreven lettertjes, ballonnetjes...

Irritant hè, die verkleinwoorden. Daar staat het hele blad dus vol mee. Net als met rare profielnamen van de lezeressen die in het blad zijn gecopy/paste: Blanche.83, Butterfly1984, Marleen01NL, heel vermoeiend allemaal. En kijk ook eens naar de onderwerpen - geen klaagmuur maar een overdreven positieve jubelmuur, waarop 'Msmile' meldt dat haar dochters tweede tandje los zit: 'Ooww wat is ze trots!' Kots. Even verderop: 'Wist je dat Yunomi Japans is voor theekopje? Zes trutten vertellen over hun favoriete theeplek.' Oké, er stond vrouwen, maar wát een getrut! Dan volgt er wat Happinez-geneuzel van Catmama, die meedeelt dat temidden van de moeilijkheid de mogelijkheid ligt. Wow, diep. Wat mooi.

Het allerdiepste dieptepunt start op pagina 16. Daar schrijven lezeressen drie pagina's lang een brief aan hun lievelingsspijkerbroek. Lees mee:

Dag lieve Levi's 501,
Ik was nog jong en onbezonnen toen ik jou voor het eerst zag. Je was zo mooi van kleur en je vorm was... niet te beschrijven. [knip] Helaas zijn we uit elkaar gegroeid. Ik ben wat voller geworden en een beetje uit vorm. Je paste niet meer en jou in een maatje groter stond me niet. Tranen met tuiten heb ik gehuild. [knip] Uit pure wanhoop heb ik je in de kledingbak gegooid. [knip] Ik ben nu vele jaren verder en heb vele broeken gepast. Maar één zoals jij vind ik nooit meer.
Dag Levi's 501, ooit pas je me weer. A3tte.

Tja. Natuurlijk, het gaat ook helemaal niet om de inhoud van een blaadje als dit. Het is gewoon vulling tussen de advertenties van Bertolli pastasaus, Calvé Pindakaas, heel veel soorten soep en Sun Vaatwastabletten. Maar wat een dieptriest niveau denkt Unilever te moeten aanboren om zijn waar aan de man te brengen met dit gedrocht van een blad. Bah, bah, bah!

De beste albums van de jaren nul

De Volkskrant verzamelt lijstjes van lezers met de beste albums van de noughties. Hieronder volledig uit de losse pols mijn top dertien (die waarschijnlijk over een uur alweer heel anders is, dus is het een momentopname):

1) Portishead - Third
2) Fever Ray - Fever Ray
3) El Guincho - Alegranza
4) The Knife - Silent Shout
4) Panda Bear - Person Pitch
5) Air – 10,000 Hz Legend
6) MGMT – Oracular Spectacular
7) Yeah Yeah Yeahs - It's Blitz!
8) Arcade Fire - Funeral
9) Madonna - Music
10) The Field - From Here We Go Sublime
11) Aerial - 2562
12) Amy Winehouse - Back to Black
13) Trentemøller – The Last Resort