Ik moest er altijd een beetje van braken, van het zoetsappige gekweel van Jason Donovan. Hij speelde net als Kylie Minogue in het eeuwigdurende Neighbours en zong precies dezelfde Stock Aitken & Waterman-liedjes als haar, die overigens weer even identiek klonken als de hits van Donna Summer, Rick Astley, ja wie niet in 1989. Zelfs Cliff Richard en Debbie Harry brachten Stock Aitken & Waterman-troep uit.
Maar waar Donna Summer langzaam van de radar verdween en Rick Astley ineens, waar Kylie zichzelf opnieuw uitvond als indie-zangeres, daarmee mislukte en terugkeerde als dansdeuntjesdiva, bleef het met Jason altijd aanmodderen. Hij sloeg een pleefiguur toen hij The Face aanklaagde omdat het fameuze popblad beweerde dat hij homo was. Daarna speelde hij een homo in een musical, en nog een, en een travestiet, en dat was het dan.
Was het zijn vlakke stem waardoor hij niemand meer opviel? Zijn saaie voorkomen? Zijn veel te snel verdwijnende jongenstrekken? Ja. Allemaal ja. Maar Jason blijft het proberen. Met zijn vroomste huisvadertronie staat hij op de cover van zijn nieuwste album, dat een eerbetoon moet heten aan de jaren tachtig.
Nou heb ik dat album natuurlijk meteen gedownload. Mijn iTunes sprong spontaan op slot, want wat ik hoorde was inderdaad nauwelijks te geloven. Nu hadden tracks als 'I Just Died In Your Arms Tonight' en The Cars' 'Drive (Who's Gonna Take You Home)' al last van de tand des tijds, maar Jason heeft het klaargespeeld dat soort middle of the road-ellende nóg vlakker en makker te laten klinken. Hoe krijg je het voor elkaar!
Het ultieme dieptepunt is 'Everybody Wants To Rule The World', met muziek die letterlijk uit een karaokemachine komt. Of nee, 'Right Here Waiting' is nog erger. Je gaat bijna terugverlangen naar die slechte oude tijd...
Had zó in het overzicht van beste muziek uit 2010 gekund, deze track van Games. Van het label Hippo's in Tanks. Games klinkt in Strawberry Skies precies als Propaganda, je kent ze wel: van Dr. Mabuse, Duel (eye to eye) en P-Machinery.
En zo ben ik nog wel meer highlights vergeten. Maar die volgen de komende weken wel, onder het mom van leuke nieuwe muziek.
Shlomi Arbeitman is een Israëlische voetballer die speelt voor Gent. Z'n Engels is zo vreselijk beroerd dat het volgende interview heeft geleid tot verschillende parodieën. Kijk zelf:
Hieronder mijn favoriete tracks, albums en video's van de afgelopen twaalf maanden. Een lukraak overzicht, met waar mogelijk muziekfragmenten. Wat tussen " " haakjes staat is eerder gepubliceerd in Winq. Enjoy!
Lady Gaga ft. Beyoncé - Telephone De eerste keer dat ik de ruim negen minuten durende video van Telephone zag, was ik in Hongkong. Een perfecte setting voor het bekijken van deze totaal over the top bizarre minispeelfilm. Het lied zelf is een niemendalletje met genoeg hooks om in je hoofd te kruipen, maar in combinatie met beeld is dit mijn lied van het jaar 2010.
Gayngs - Relayted Het beste album van het jaar, wat mij betreft. Ik heb het eerder dit jaar omschreven als volgt: " Epische eightiesballads waren er in alle soorten en maten. Denk aan de fluff van Gloria Estefan, de synths van Gino Vanelli en de meeslepende melodieën van 10 CC en je hebt Gayngs. Deze gelegenheidsband stopt dit soort ballads in een plastic sneeuwbol, schudt daarmee en alle elementen dwarrelen in 2010 op hun plaats. Hoogtepunt is The Last Prom On Earth: cheesy!
Twin Shadow – Forget "Hoe verfrissend is het om anno 2010 nog te willen lijken op eighties-helden als Morrissey en Depeche Mode? Twin Shadow is het gelukt. Brooklyner George Lewis, die achter dit pseudoniem schuilgaat, heeft een album gemaakt dat helemaal klopt. Zijn prachtige stem past naadloos in het synthesizervuurwerk dat hij op zijn luisteraars loslaat. Nooit gedacht dat het kon: new wave en fris in één adem." Bekijk het prachtige Castles in the snow:
Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy Eerder dit jaar bombardeerde ik zijn vorige album 808's & Heartbreak tot het ultieme meesterwerk van de jaren nul. Zijn 'Fantasy'-album verscheen ongeveer een maand geleden en ik draai 'm bijna elke dag. Het is op alle mogelijke manieren megalomaan, met gastbijdragen van Nicki Minaj en Bon Iver tot Elton John en John Legend. Het is wederom een meesterwerk, met Runaway als ultiem hoogtepunt.
CEO - White Magic Een soloalbum van de Zweedse Eric Berglund, die eerder het duo Tough Alliance vormde. White Magic biedt uptempo dance met rafelrandjes, hier en daar een fraai synth-orkest en moody melodieën. Dit vind ik de mooiste: Come With Me
Ariel Pink's Haunted Graffiti - Before Today Gewoon, lekkere indie poprock. Luister naar Round and Round:
Sleigh Bells - Treats Lawaaierige bubblegumpop. Zoiets. Hieronder Rills Rills en Run The Heart.
Yeasayer - Madder Red Niet alles van Yeasayer vond ik even goed, dus kies ik hier niet voor het album Odd Blood, maar voor de single Madder Red. Het was een van de droevigste video's van het jaar, met een gemutileerd hoopje dier als stralend - en later stervend - middelpunt. Kijk zelf:
Massive Attack - Paradise Circus Het album Heligoland is een van de vergeten platen van 2010. Oké, het was weinig vernieuwend, maar wat maakt het uit: mooi was het zeker. Vooral de eerste single, Paradise Circus, kon mij bekijken. In de video zien we een uitgerangeerde pornoactrice die terugkijkt op haar carrière. Klik hier om de video te bekijken.
Royksopp - The Drug Nog zo'n act die min of meer over het hoofd werd gezien, dit jaar. Vorig jaar knalden ze nog met Junior, een album dat dit jaar werd opgevolgd met het veelal downtempo en instrumentale Senior. De video van The Drug is op z'n minst disturbing te noemen. Een groep tienermeisjes struint door een sloppenwijk en komt daar op allerlei manieren verwrongen kindertjes tegen.
MGMT - Congratulations Met hun vorige album werd MGMT binnengehaald als de redding van de popmuziek. De psychedelische dancepop met tracks als Kids en Electric Feel brak door bij een groot publiek. MGMT vervreemde zich van datzelfde publiek met Congratulations, een album vol ingewikkelde songstructuren. Wat wél heel mooi was: de titeltrack. Met een video vol special effects en een vogelachtig dier dat langzaam uit elkaar dondert.
Robyn - Body Talk Eigenlijk is het niet heel nieuw meer wat Robyn doet, maar hoe ze het doet is wél geweldig. Dit jaar bracht ze haar album Body Talk uit in drie delen. Robotpop met gevoel, waar je ook nog op kunt dansen.
Beyoncé - Why Don't You Love Me Het album waar dit opstaat is alweer jaren oud, maar ook in 2010 bleef Beyoncé er singles vanaf trekken. Zelfs het bonusmateriaal is goed. In de video speelt ze de ongelukkige huisvrouw B.B. Homemaker, en dat doet ze met de van haar bekende flair en humor.
Sade - Soldier Of Love "Grappig is dat. Net wanneer je denkt: waar is die en die ook alweer gebleven, duiken ze stuk voor stuk weer op. Na tien jaar afwezigheid levert Sade een prettig coherent album af dat het uitstekend doet bij een vroege voorjaarscocktail. Breezy jazz, lichte reggae en als altijd Sade's husky stem, die niet langer koel, maar juist warm klinkt."
Nicki Minaj - Pink Friday Na Missy Elliott (waar hangt zíj eigenlijk uit?) is er eindelijk een grote vrouwelijke hiphopster opgestaan. Nicki Minaj rapte de ene gastbijdrage na de ander aan elkaar en kwam en passant met een erg goed album.
Die Antwoord - $O$ "Ninja, Yo-Landi en DJ Hi-Tek vormen met z'n drieën dit rap- en ravegezelschap uit Kaapstad, Zuid-Afrika. Ze zijn ietwat weird. Rapper Ninja, die in niet meer dan een wijde boxershort z'n graatmagere, volgetatoëeerde lijf toont en met z'n lul heen en weer zwaait. Zangeres Yo-Landi, die er met haar te korte pony en afgeschoren wenkbrauwen uitziet alsof ze uit een gesloten inrichting is ontsnapt. De muziek doet denken aan hyperactieve Japanse eurobeat, maar dan in het Engels en Zuid-Afrikaans. De video's van Die Antwoord zijn ronduit scary, maar het scoort: hun vorig jaar via internet verspreide album $O$ verschijnt nu officieel via het Amerikaanse label Interscope. Check de single Evil Boy."
Deerhunter - Halcyon Digest Fraaie kunstwerken zijn het, die Deerhunter aan ons laat horen op Halcyon Digest. Knisperende elektronica, lo-fi folk... Betoverende muziek.
Kelis - Flesh Tone "In het jaar dat urban artiesten steeds verder opschoven naar dance en elektro, doet Kelis vrolijk mee. Voor haar album Flesh Tone schakelde ze producers als David Guetta in om haar van een nieuwe sound te voorzien." De eerste single Acapella deed het goed en dat is niet zo gek:
Goldfrapp - Head First Wederom een album dat meer aandacht had verdiend. Rocket was als eerste single misschien wat suf, maar het foute eighties-geluid van Alive maakt veel goed.
Scissor Sisters - Night Work "Eens, lang geleden, waren de Scissor Sisters een sleazy act waarin zanger Jake Shears zijn uitdossing omschreef als 'a late-term back-alley abortion'. Ze braken door met een discocover van Pink Floyd's Comfortably Numb, waarna een demo opdook met dezelfde soort vreemde, vrolijke tracks. Met het succes veranderde ook het geluid van de band: voor het tweede album werd gekozen voor de seventies sound die we kenden van Elton John, Billy Joel, Roxy Music en Bee Gees. Leuk, maar sloom. Op Night Work zijn de fun en sleaze weer teruggekeerd en hoeven we niet langer met samengeknepen billen te luisteren. " Hieronder opnieuw de onbegrijpelijke video van Invisible Light.
Basement Jaxx – Zephyr EP "Zephyr is een vreemd tussendoortje van dit over-energieke Britse houseduo. Nu eens geen vol geluidseffecten gepropte floorfillers, maar downtempo tracks. Noem het géén chill-out, want daarvoor zijn de tracks te bizar. Hip Hop Hooray is een Bollywood-trip, terwijl Walking in the Clouds al even druggy is."
jj - jj no.3 "jj komt uit Gothenburg en vernoemde zichzelf naar de Franse film Jules et Jim. Ze combineren atmosferische hiphop met het typische balearic Ibiza-geluid. Dat klinkt mysterieus en vaag, maar erg mooi..."
The Knife - The Colouring of Pigeaons Na een jaar solo als Fever Ray keerde Karin Dreijer terug naar The Knife. Samen met Mount Sims en Planningtorock maakten ze een elektro-opera gebaseerd op Darwins The Origin Of The Species. Het dubbelalbum heette Tomorrow, In A Year en was bij vlagen onbeluisterbaar. De eerste single, The Colouring of Pigeons, was daarentegen prachtig.
Christina Aguilera - Woohoo Een copycat werd ze genoemd, toen ze haar Bionic-album aan de wereld presenteerde. Jammer, want ookal klinkt ze hier en daar als Lady Gaga en Rihanna, er staan geweldige tracks op het album. Ook aardig wat bagger trouwens, maar luister naar Woohoo en je bent om:
Crookers – Tons of Friends "De titel zegt het al: massa's bevriende musici werken mee aan dit feestelijke pretpopdanceconcept. Vette grooves en rhymes van Major Lazer, het Franse zangeresje Yelle, twee keer Roisin Murphy en Kelis die (whoop whoop!) strijkt met de eer voor de beste track. Ook fijn is Remedy, waar Miike Snow aan meewerkte."
Gabriella Cilmi - Ten "Twee jaar geleden brak Gabriella door met het suikerzoete retrodeuntje Sweet About Me. De track komt terug op haar tweede album, maar nu in een gelikte electroversie. De zangeres is pas achttien, maar kiest nu al voor een compleet ander geluid. Luister bijvoorbeeld naar On a Mission, de eerste single die doet denken aan het eighties-geluid van de Pointer Sisters. Ten is een perfect popalbum dat is gemaakt door Xenomenia, de producers achter Girls Aloud, Kylie en Pet Shop Boys."
Class Actress - Journal of Ardency "Nog iemand die koos voor een drastische carrièreswitch is Elizabeth Harper. Solo maakte ze akoustische folk, met Class Actress kopieert ze het geluid van Human League, New Order en Depeche Mode. Haar stem doet bovendien denken aan Debbie Harry: zowel zwoel als speels. Het resultaat: hippige retro synth-pop en liedjes die doen denken aan de stijl van Morrissey en The Smiths."
Etienne Jaumet – Night Music "Vooral niet 's nachts luisteren naar dit album. Als de term horror house nog niet bestond, is deze uitgevonden voor Etienne Jaumet. Sinister en bezeten, zo zou je deze muziek het best kunnen noemen. Met geluiden die aan slechte slasherfilms doen denken."
Salem - King Night Ook duister en donker is Salem, maar zijn overgeproduceerde beats maken dat je naar iets heel anders zit te luisteren. Het is even wennen, al dat vervormde lawaai, maar ik vind het wel wat.
Janelle Monáe – The ArchAndroid "Pas 25 jaar is ze, dit met grammynominaties overladen multitalent uit Kansas City, USA. Met haar Lucille Ball-achtige kapsel en übertuttige kledingstijl is ze bovendien een opvallende verschijning. Haar debuutalbum bestaat uit de delen 2 en 3 van een zelfbedacht science fiction-verhaal, dat zijn oorsprong vond in de EP 'Metropolis Suite' uit 2007. Dit klinkt vrij conceptueel en is waarschijnlijk de reden waarom velen Janelle over het hoofd zien. Onterecht, want The ArchAndroid biedt pure fantasiefunk, ademt seventies soul en eert Prince, George Clinton en Michael Jackson. Janelle polijst al deze invloeden tot een poppy geheel dat tegelijkertijd absurd en toegankelijk klinkt."
Major Lazer & La Roux – Lazerproof "Mixtape alert! Het kakelbonte rap/reggae/dancehall/R&B-gezelschap Major Lazer is aan de slag gegaan met de instrumentale en vocale tracks van La Roux' op 80s/Yazoo geïnspireerde debuutalbum. Hier geen retroklanken, maar retehippe stuiterbeats en lome dubstep, die de ietwat hysterische zang van Ellie Jackson (voorvrouw van La Roux) van een compleet nieuwe dimensie voorzien. Een van de leukste dansplaten van het jaar, en bovendien 100 procent bulletproof."
LCD Soundsystem - Drunk Girls In tegenstelling tot veel muziekcritici was ik niet laaiend enthousiast over This is Happening, het derde album van LCD Soundsystem. De singles All I Want en Drunk Girls vond ik wél heel goed. De laatste kreeg bovendien een fantastische video.
Lützenkirchen Trifft Knorkator - Ich Hasse Musik De Duitse DJ Thomas Lützenkirchen werkte voor dit bijzondere gimmickhitje samen met Knorkator, een Berlijnse heavy metalband die zwaar leunt op humor. Dit is geen rock, maar subtiele dance met een grappige songtekst.
Laserkraft 3d - Nein, Mann! Dé Top40-hit en dé verrassing van het jaar. Gortdroge Duitse teksten over een al even droge, minimale beat, en toch onweerstaanbaar lekker. Wow.
Uwu Lena - Schland, o Schland De Duitse inhaker op het WK, op de wijs van het winnende Songfestivallied van het jaar. Duitse meligheid die bijzonder aanstekelijk werkt.
Safri Duo - Helele Nog meer WK. Helaas totaal geflopt in Nederland, deze typische Safri Duo-bewerking van het klassieke Ae Mwana. Keihard zetten en alsnog van genieten.
Far East Movement - Like a G6 Geen idee wát er precies zo pakkend is aan dit typisch 2010-dancenummer. Maar het werd een enorme hit en ik geniet er nog steeds van.
Tesla Boy – Modern Thrills "Ze haalden deze pagina al eens eerder, dit Russische collectief dat volledig teert op foute eightiesmuziek. Denk aan Enola Gay van OMD, Modern Talking en Duran Duran op de piek van hun succes. Maar Tesla Boy komt er mee weg omdat de twaalf songs van dit album zich direct en hardnekkig in je hoofd nestelen."
Panda Bear – Tomboy en Slow Motion "Uit zijn synthesizers tovert Noah Lennox de fraaiste en zonnigste soundscapes. Daarbij samplet hij zijn eigen stem tot er complete koren ontstaan. Alsof de Beach Boys de Mama's van de Papa's hebben losgerukt en in een centrifuge hebben gepropt met Aphex Twin. Zelf noemt ie het Psychedelische elektronica, of freak folk."
Delorean - Real Love Zonniger dan dit krijg je het niet in de hedendaagse popmuziek. Subiza is een van de beste albums van het jaar, met deze single als hoogtepunt. De video is... weird.
Mark Ronson & The Business Intl. – Bang Bang Bang "Af en toe komt er zo'n nummer voorbij waarvan je denkt: wat was dát!?! De single Bang Bang Bang is een glitzy synthpopding dat onderkoeld en direct is ingezongen door MNDR, oftewel de Brooklynse Amanda Warner. Het lied is gebaseerd op een Frans kinderdeuntje dat je niet meer uit je hoofd krijgt. Ronson scoorde met zijn vorige album een dikke hit, met Valerie (Ft. Amy Winehouse) als grootste succes. Voor zijn nieuwe album liet hij het orchestrale retrosoul-geluid los en zocht hij het in gastoptredens van Boy George en Simon LeBon. Het resultaat was wisselend en Bang Bang Bang de enige echte uitschieter."
Hurts – Happiness "De onberispelijk uitgedoste heren van Hurts hebben een neus voor klassieke popmuziek. Wat betreft stijl grijpen ze terug op de New Romantics uit begin jaren '80, maar hun muziek is helemaal 2010: epische synthpop." Stay:
El Guincho - Pop Negro Het recept: mix een allegaartje van allerlei Zuid-Amerikaanse muziekstijlen door elkaar en je krijgt een van de aanstekelijkste, opzwependste popalbums van het jaar. Bekijk ook de ietwat kinky video van de single Bomba.
Vampire Weekend - Giving up the gun Het tweede album had minder impact dan het debuut. Toch viel er veel te genieten, zoals met deze track. Let op de cameo van JakeyPoo Gyllenhaal in de video.
Skream - Outside the Box Het soort dubstep dat dit jaar populair werd, verenigde allerlei verschillende elementen, waaronder drum & bass. Skream blonk uit op een prachtig donkergekleurd album vol zware bassen en meeslepende ritmes. Het allermooist: The Epic Last Song.
Gorillaz - Plastic Beach Dit is geen ranglijst, maar Plastic Beach is een van de topfavoriete albums uit dit overzicht. Stylo bood als eerste single al een voorproefje van wat we konden verwachten: stijlvolle beats, emotionele zang van onder andere Bobby Womack en stilistisch gezien een van de meest complete albums die dit jaar uitkwam.
Sia - Clap Your Hands Plastic Beach is een van mijn favoriete albums van het jaar, dit is een van de favoriete singles. Veel gedraaid vanwege het volstrekt ontwapenende karakter van het liedje. Vier minuten zomerzon.
Deadmau5 - Ghosts & Stuff (Nero Dubstep Remix) Meer dan tien minuten knetterende dubstep met een opbouw waar je niet omheen kan. Wat begint met stuwende strings, eindigt in pure elektro-bombast.
Stromae - Alors on Danse De eendagsvlieg van het jaar en een van de grootste hitparadehits van 2010. Lome new beat uit België.
Don Diablo ft. Dragonette - Animale (Datsik Dubstep Remix) In het origineel klinkt de zangeres van Dragonette nét niet helemaal op haar plaats. Maar gooi er een ontzettend lompe beat onder, trek die bassen open, en knallen maar!
The Roots & John Legend - Wake Up Geïnspireerd door oude soul én door Barack Obama, naar het schijnt. The Roots gooien oude klassiekers op één hoop en laten ze opnieuw inzingen door John Legend. Waar hij solo nogal eens omfloerst uit de hoek komt is het hier erg mooi wat ie doet.
Joker - Tron Nog meer dubstep. Nu van een van de pioniers op dit vlak, Joker. Tron schuurt en kraakt, totdat er allerlei subtiele melodielagen aan worden toegevoegd. Hier wil ik meer van in 2011.
Kendal Johansson - Blue Moon Deze Zweedse zangeres covert de fraaie ballad van Big Star. Ze doet dat op zo'n manier dat het helemaal haar eigen lied wordt. De orchestratie doet denken aan William Orbit en Prince's eighties ballads tegelijk. En dan die stem...
Wat viel er tegen? Groove Armada viel tegen, net als het laatste album van Chromeo. Het was vooral meer van hetzelfde. Dat gold ook voor Kylie, die per album afgezaagdere dansdeuntjes aflevert. Alphabeat vond ik ronduit kinderachtig: waar hun enthousiasme vroeger aanstekelijk werkte, vond ik het nu vooral amateuristisch overkomen. Dan waren er soloalbums van Brandon Flowers (The Killers) en Kele Okereke (Bloc Party). Flowers klonk solo hetzelfde als met zijn groep, maar dan slapper. Okereke vergat liedjes te maken op zijn dancebeats. De eerste single Tenderoni was bovendien een complete rip-off van andere, betere dance-dingen. Tot slot M.I.A. Die leek dit jaar helemaal de weg kwijt met haar recalcitrante rotherrie. Toegegeven: een enkele track was goed te pruimen, maar luister naar Born Free en je hoort wat ik bedoel. De video was daarentegen een van de betere van het jaar: controversieel en erg goed gedaan.
"Nu kan Gordon wel zeggen dat hij is aangeraakt door God, maar het echte kerstengeltje, dat ben ik. O, o, o, ik ben nog nooit zo gelukkig geweest. Het gaat ook zo goed met mij. Mijn ex-man Hans en ik houden nog altijd zielsveel van elkaar, al vond hij mijn aanwezigheid zo verstikkend dat hij voor een jongere, blondere vriendin koos. Begrijp ik wel hoor. Hans mocht mij overigens nooit zijn 'vrouw' noemen, maar zijn Moemi. Net zoals mijn kleinkinderen mij geen oma mogen noemen, maar Fuffy.
Ik ben een gezegend mens. Met mijn adoptiekindertjes heb ik een heel sterke band, met de mooie althans. De lelijke heb ik lang geleden weggedaan natuurlijk. De mooie adoptiekindertjes hebben inmiddels zelf baby's, en als Fuffy zing ik ze elke avond in slaap. Ze kunnen niet wachten tot Fuffy belt. Zo gauw ze horen dat Fuffy aan de telefoon is, zetten ze het op een krijsen, net zolang ik ze in slaap heb gesust met mijn zachte, licht-hese stem. Mijn schoonzoon zei eens in een olijke bui dat ik ze in een coma joeg met mijn schorre gekraai, maar gelukkig weet ik dat hij een grapje maakt.
Zelf maak ik ook graag grapjes. Zo liet ik gisteren in de Telegraaf weten dat ik bijna naar een derdewereldland was vertrokken om daar zielige kindjes te helpen. Daar meen ik natuurlijk geen woord van. Ik heb niet voor niets mijn dubbele pied-à-terre aan de P.C. Hooftstraat voor een vermogen (van Hans) laten verbouwen. Ik heb een heus altaar laten bouwen met ladingen snoep, waar mijn kleinkinderen af en toe naar mogen kijken. Als die zielige derdewereldkindertjes mijn hulp willen, komen ze maar naar Amsterdam. Mogen ze ook naar mijn snoepaltaar komen kijken.
Zoals ik al zei: ik ben een gezegend mens. Maar ik ben vooral ook jazz-zangeres. De nieuwe Billie Holiday. Nadat Hans uit mijn liefdesleven verdween, realiseerde ik me dat ik het al die jaren zó ontzettend heb gemist: zingen. Of in mijn geval: zachtjes tegen een microfoon aan hijgen en kirrende geluidjes maken.
Vanmiddag zal ik in de Bijenkorf mijn nieuwe cd signeren. Ik kan er ook met een paperclip een kras op maken, als u dat liever heeft."
De derde single van het derde album heet Invisible Light. Het is een van de betere tracks die de Scissor Sisters de laatste jaren uitbrachten. Jammer dat ze de vette disco teniet doen met een onmogelijk te begrijpen video, vol vergezochte en tegelijkertijd voor de hand liggende symboliek. Met monniken, stigmata en andere reli-mikmak. Kijk zelf:
Eens, lang geleden, ik denk een jaar of tien, zijn mijn goede vriend David en ik terechtgekomen op het afschuwelijkste feest ever. Helemaal per ongeluk, maar we zijn een uur gebleven om te zien of het echt waar was wat we allemaal mee maakten.
Het ging als volgt. Tussen de Amsterdamse Zeilstraat en de Vaartstraat (of Fart-straat zoals de Amerikaanse David zegt) ligt de Baarsstraat (of Aarsstraat. Vonden we tien jaar geleden erg lollig). Middenin het kleine, smalle straatje zat een bruin café, genaamd Witte de Wit. Nu zit er een wat hippere uitspanning die De Smoezer heet, maar destijds was het een donker hol. Binnen was het altijd leeg, op een paar hangouderen na, die meestal verveeld aan de bar hingen.
Op en dag liepen David en ik langs het café. Tot onze verbazing zat het bomvol. We dachten: áls we al een keer onopvallend naar binnen wilden, moesten we het nu doen. Eenmaal binnen zat de stemming er al snel in. We bestelden wijn bij de barvrouw, die er vandaag extra feestelijk uitzag: in haar kapotte blonde haar een gouden strik, haar bodywarmer bedrukt met een lekker ordinaire panterprint.
De overige gasten zagen er ongeveer uit zoals die barmevrouw. Zowel mannen als vrouwen droegen veel grote sieraden. De dames hadden hun haar in roodtinten geverfd, of blond in geel-, grijs- en platinatinten. Overal om ons heen diepe décolletés vol bruine rimpels. We bestelden nog een wijn bij de gouden strik en begaven ons in de drukte.
We hadden snel door dat het hier ging om een privébijeenkomst. Oma was jarig, oftewel de moeder van de barmevrouw. Oma had zich voor de gelegenheid in een glitterjurk gehesen, met ter hoogte van haar forse boezem een enorme pelikaan erop geborduurd. Ze zag eruit als een Veerkampje avant-la-lettre, zoals ze daar zat mee te deinen op de gezellige volksmuziek.
Die muziek was volstrekt live, overigens. Een zanger die zichzelf Misty noemde had een enorm keyboard het café ingereden. Hij zong zo vals als een kraai, maar dat merkte niemand. Het publiek overstemde zijn gezang met gemak, en om de aandacht terug te pakken greep Misty naar zijn geheime instrument: de 'Beam-Me-Up-Scotty-toets'.
Telkens als Misty een zin had voltooid, deed zijn keyboard alsof het probeerde op te stijgen. Het ging als volgt en met heel veel galm:
'Ik heheheb hihihier een brihief vohoor mijn moehoederrrr' Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrroetsjjjjjjjjjj! 'Dihie hohoog in de hehemel is' Vaavoooooommmmm! 'Deheze brihief bind ihik vahast aan mijn vliehieger' Ssssssssssssssssjplikkkk! 'Tohot zijhij hem ontvangt, zij dihie ik mihis En nog een keer Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrroetsjjjjjjjjjj!
We konden ons nauwelijks bedwingen, maar bij de tweede Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrroetsjjjjjjjjjj! schoten we pas echt in de lach. In de tussentijd hadden we kennis gemaakt met Ria, een vrouw met vuurrood kortgeknipt haar die net terug was van een tripje naar Egypte. Ze stond net in geuren en kleuren te vertellen hoe erg het was met haar diarree, dat ze daar nog steeds last van had en dat al dat vreemde vreten toch echt niet goed voor je is, toen de hapjes langs kwamen.
Op een groot dienblad stonden huzarenslaatjes uitgestald. Gewoon, nog in de bekende plastic ronde kuipjes, het plastic lepeltje er nog in. Nou, huzarenslaatjes lustten ze daar wel, in café Witte de Wit. We sloegen het lachend gade, maar blijkbaar deden we dit iets te luidruchtig. En nadat we een lachstuip kregen bij Misty, vielen we door de mand.
'Jullie horen hier niet bij hè!?!'. Voor ons stond één van oma's dochters, ook al zo'n struis Veerkampje. Ze trok de glazen wijn uit onze handen en we werden gesommeerd meteen te vertrekken. Nadat we een schamele 25 gulden hadden betaald struikelden we hikkend van de lach naar buiten, daarbij Misty passerend.
Helaas misten mijn vingers nét de Scotty-toets. Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrroetsjjjjjjjjjj!!!
Vergane glorie, roept de één. Een natuurlijk oud geworden diva, zegt de ander. Gisteravond was Brigitte Bardot op tv. In een documentaire, uitgezonden door de Avro, blikte ze terug op haar carrière. Maar de werkelijke reden van het tv-portret was dat ze nog eenmaal een vuist wilde maken tegen dierenleed, nu het nog kon.
In de jaren vijftig en zestig werden de mensen wild van BB. Vanaf de seventies werd zij zo chagrijnig van al die mensen dat ze zich terugtrok in haar eigen dierenrijk. Geen films meer voor Brigitte, ze vertoonde zich alleen nog in het openbaar om op de bres te springen voor babyzee-, ketting- en zwerfhonden en ander dierlijk ongenoegen.
Blijkbaar kon de 74-jarige Brigitte Bardot heel wat eisen stellen aan de makers van de documentaire. Zo bleef ze geheimzinnig over het lot van haar zoon, die zij op jonge leeftijd min of meer in de steek had gelaten. Het enige dat ze over hem kwijt wilde was dat ze hem al heel lang niet meer had gesproken, sinds het verschijnen van haar autobiografie Initiales B.B., tien jaar geleden.
Een ander aspect van haar leven werd compleet genegeerd: haar politieke voorkeur. Ja, Brigitte vertelde dat ze de meeste mensen haat. Mensen zijn in haar ogen door en door slechte wezens. Maar die haat zat ooit zo diep geworteld dat ze sympathiseerde met de rechts-radicale ideeën van Jean-Marie le Pen en zijn Front National.
Is Brigitte Bardot daardoor een slecht mens? Het is niet het beeld dat je krijgt na het bekijken van de documentaire. Nog altijd trekt ze fel van leer tegen dierenellende, maar tegenwoordig moet ze er een beetje bij huilen. En als je haar ziet voortstrompelen op haar krukken roept dat vooral medelijden op.
Toen ze zich helemaal aan het eind van het tv-portret tijdens een persconferentie liet verleiden tot een Flamenco-dansje, was dat vooral ontroerend.
Overigens heb ik een cd-box met liedjes van Brigitte Bardot, die ik regelmatig draai. Echt een zangtalent is het niet, maar je weet hoe dat gaat met Franstalige zuchtmuziek: dat klinkt vooral ontwapenend...
Eerder dit jaar bracht Massive Attack een album uit dat vrijwel direct van de radar verdween. Jammer, want er staan fijne tracks op. Bekijk de video van Atlas Air, met een waanzinnig konijn in de hoofdrol.
We leerden haar kennen als het springerige zangeresje van No Doubt: Gwen Stefani met haar platinablonde paardenstaart. Ze ging daarna solo en verruilde de spikey punkrock van No Doubt voor electropop. Blond bleef ze, terwijl ze met donker haar veel en veel mooier is. Kijk maar eens naar de prachtige video van 'Cool', dat een simpel liefdesverhaaltje vertelt. Let ook op het mannelijke model, is ie stoned of valt hij bijna in slaap?
Ik woon samen met een puddingfetisjist. Dat is minder smerig dan het klinkt, het gaat hier namelijk om een notoire Saroma-toetjesfan. Al jaren gaat er bijna geen week voorbij of het tv-geluid wordt overstemd door razende keukenapparatuur. Eerst was dat een standaard mixer, daarna een blender (die hooguit één keer per jaar gebruikt werd voor andere zaken dan het mixen van Saroma-toetjes) en tegenwoordig een hi-tech keukenmachine.
En o, o, o, wat is het smullen geblazen, als de Saroma-toetjes een uur later opgestijfd uit de koelkast komen. Het liefst gaat er nog een Tova-topping overheen, ook al zo'n uitvinding uit de oude doos.
Ik ken Saroma nog van vroeger. Gemixt met yoghurt was het nog wel te hachelen, maar gewoon met melk vond ik het nogal een laffe, muffe, synthetische derrie. Alleen als je de pudding heel lang liet staan en er gaten in de bovenlaag verschenen die daardoor hard en ietwat knapperig werd, vond ik Saroma-toetjes doable.
Eenmaal op eigen benen bande ik Saroma uit mijn leven. Maar met het samenwonen kwam de Dr. Oetker-pudding keihard terug: eerst schoorvoetend, al snel zonder enige schroom of schaamte. Af en toe dwing ik mezelf een hapje te nemen uit zo'n vaal pastelkleurige, sponsige substantie, al is dat vooral om mezelf eraan te herinneren hoe smerig Saroma-toetjes ook alweer waren.
Sinds kort hebben we een probleem. De Saroma-toetjes zijn spoorloos verdwenen uit de winkelschappen. Het is een mysterie, want mijn puddingfetisjist is vast niet de enige die verslingerd is aan het geurige poeder. In alles probeer ik hem te helpen met het scoren van zijn dope. Inmiddels ben ik iets op het spoor gekomen.
Saroma bestaat namelijk niet meer! Gelukkig voor de instant-toetjeslovers heeft Dr. Oetker het product niet uit zijn assortiment geschrapt, maar een andere naam gegeven. Een heel creatieve naam bovendien, die doet denken aan die nepslagroom uit vervlogen tijden: Kloppudding. Kloppudding is er in de bekende smaken aarbei, banaan, chocolade, framboos, caramel en vanille. Nu maar hopen en bidden dat Albert Heijn deze vernieuwde zooi in het assortiment opneemt. Vooralsnog moeten we het doen met AH.nl, die slechts de vanillevariant verkoopt.
Ik zal binnenkort zo'n paars krat vol kloppudding met vanillesmaak bestellen. Probleem voor 1/6 deel opgelost.
Uit de oude doos: Courtney, die met uitgesmeerde lipstick Madonna bekogelt en daarna het interview met Kurt Loder zwaar irritant interrumpeert. En wat doet Madonna? Die blijft stoïcijns, geeft Courtney, die dronken op de vloer ligt een zoen en loopt weg. The dignity. En Courtney? Die klettert nog een keer van haar stoel. Een meesterlijk MTV-fragment.
Waarom ook niet: een zitzak die je opblaast door er met je eigen voeten lucht in de trappen. Of een condoom, gevuld met overheerlijk ijs. En ziek zijn kan natuurlijk ook heel goed in een Hello Kitty-hospitaal.
Eens, lang geleden, kwam ik op het spoor van Caviarusthuis Knoevel. Dit was een opvangcentrum voor oude, vermoeide of anderszins lichamelijk aangetaste cavia's. Het rusthuis werd gerund door een ziekelijke dame, die er inmiddels vanwege gezondheidsredenen mee is gestopt. Maar wat hebben we een avonturen beleefd met Caviarusthuis Knoevel, mijn goede vriendin Nina Rosa en ik.
In het rusthuis kwamen regelmatig doodzieke cavia's door de poort naar binnen, die vervolgens liefdevol werden opgelapt en herplaatst. Wat begon met één Caafje, zoals de vertederende diertjes bij Knoevel genoemd werden, groeide uit tot een serieus centrum waarin menig afgeschreven Caafje (we houden gewoon vol dat die beesten zo heten) een goedverzorgde oude dag kreeg.
Al die verzorging kost natuurlijk geld. Daarom gaf Knoevel adoptiecertificaten uit waarmee liefhebbers een van de gehavende Caafjes konden adopteren. Nina Rosa bedacht zich geen moment, en zo werden wij de ouders van Miepje. Miepje was een meervoudig gehandicapte cavia die tijdens haar leven heel wat te stellen heeft gehad met haar eigen nageslacht. Ze werd geregeld aangevallen door haar jongen, die heel gemeen al haar tepels afbeten. Ik kan me even niet meer herinneren of er nog meer ledematen misten, maar een echt vrolijke cavia kon je Miepje niet noemen - daarvoor had ze teveel leed moeten verstouwen.
Waar Nina Rosa ook ging, het adoptiecertificaat met daarop de gegevens en de foto van Miepje (een vrij generieke cavia was het, niks bijzonders. Maar de gekwelde blik in haar ogen brak je hart) overal mee naar toe. Op een dag waren we uitgenodigd voor het Rex Gildo Gala. Tijdens een feestelijke avond konden vrienden, familie en fans kijken naar een documentaire, over het tragische leven en het nog veel treuriger einde van deze Duitse Schlagerzanger. Het werd al snel duidelijk dat de tragiek veel te vet was aangezet, want de zaal stond in no-time op z'n kop. Iedereen lag dubbel, behalve een groepje hardcore fans, en ook bij de familie van Rex kon er geen lachje af. Het mocht onze pret niet drukken, want we hadden Dennie Christian gespot. Hij praatte een en ander aan elkaar en na afloop kon iedereen een glaasje sekt met hem toosten.
Bij het tweede glas waren Nina Rosa en ik melig genoeg om Dennie een handtekening te vragen, want wie wil dat nou niet? De vraag was alleen: waar laten we die handtekening zetten? Niet op het lichaam, dat zou zonde zijn: dan was je hem er zo weer af. Nina Rosa viste daarom het adoptiecertificaat van Miepje uit haar tas. We schaamden ons wel een beetje natuurlijk, want a) we gingen een derderangs schnabbelzanger om een handtekening vragen en b) die zou hij plaatsen op een adoptiecertificaat. Van een gemankeerde cavia. Die Miepje heet. We verzonnen maar dat de handtekening voor een ernstig ziek nichtje was. De volgende scène ontvouwde zich. 'Hallo Dennie, wil jij hier je handtekening op zetten? Het is voor ons ernstig zieke nichtje.' 'Jah naturlich wil ik dat. Heet zij Miepje?' 'Nee dat is de naam van de cavia. Die is gehandicapt. Het nichtje niet, die is alleen maar ernstig ziek.' En toen zette Dennie in keurige krulletters op het certificaat: 'Voor Miepje. Heel veel beterschap.'
Maar daar houden de Miepje-avonturen nog niet op. Ook alweer jaren geleden was er een programma op tv, genaamd Dierenmedium. Hierin ging een helderziende dame op zoek naar verborgen dierenleed of bijzondere gaven anders dan pootjes geven of salto's maken bij huisdieren. Jullie raden het natuurlijk al: in één van de afleveringen dook Miepje op. Het Dierenmedium had direct door dat Miepje geen gewone cavia was. Ze deed prompt een aantal zeer schokkende mededelingen over de toestand van Miep. Allereerst maakte ze wereldkundig dat Miepje meerdere malen was verkracht door haar eigen zoons. En Miepje hield al helemaal niet van het mannelijke caviageslacht, want dat was de volgende onthulling van het dierenmedium: Miepje viel op vrouwen! Onze multigehandicapte Miepje had zich al die jaren in het Caviarusthuis afgezonderd van de mannetjes om haar heen, en eindelijk wisten we waarom: ons Miepje was lesbisch...
Het was naast alle geleden leed de druppel die de emmer deed overlopen, want hoeveel Caafjes zijn er nu lesbisch? Miepje zou voor altijd eenzaam blijven. Niet lang daarna stierf Miepje een wisse dood, na een leven waarin ze nauwelijks liefde heeft gekend.
Gelukkig voor Miepje is ze in gedachten héél even bij Dennie Christian geweest.
Heel cultuurminnend Nederland zette het afgelopen zaterdag op een potje schreeuwen. Intussen genoot ik van échte cultuur, namelijk van Arnold Schwarzenegger in Kindergarten Cop. Wat blijkt: Arnie kan heel mooi schreeuwen. Zo mooi zelfs dat bloger The FilmDrunk een compilatie heeft gemaakt. Kijk zelf:
Natuurlijk, het is fijn om iets omhanden te hebben. Maar als dat iets leidt tot volkomen overbodige en nutteloze dingen, dan kun je het in mijn ogen net zo goed níet doen. Vooral vijftigplussers houden zichzelf bezig met nutteloze werkzaamheden, en dan zijn het ook nog eens bijna allemaal vrouwen. Een voorbeeld van zo'n vrouwenhobby is scrapbooken. Vrouwen verzamelen plaatjes, stofjes, theezakjes, wc-rollen en troep die een normaal mens direct in de vuilnisbak gooit, om daar een fotoboek mee op te leuken.
Als je je erin verdiept (ik zeg: níet doen!), gaat er een wereld voor je open. Kijk, als zo'n vrouw een aardig aquarelletje in elkaar waterverft: gewoon haar gang laten gaan. Zelf kleding maken? Bij vlagen oké. Maar mij ontgaat het nut van mozaiekvormen maken van de papiertjes die aan de eerder genoemde theezakjes zitten. Treurige, troosteloze hobby's vind ik het, waar blijkbaar een enorme markt voor is. Kijk voor de grap eens op de website van Betsy Lurvink, een fröbeltrolletje dat zich vermaakt met het maken van 'herfst dioramakaarten en draaikaarten', 'Sfeerlichtjes met gelamineerde vellum en servetten (kerst)' en 'Vaas met bloemen (met stempelafdrukken van de vaas)'. Mens, waar begin je aan, denk ik dan. Maar Betsy punnikt, tamponeert, stempelt en lamineert dat het een lieve lust is.
Jaren geleden zat ik in de trein. Ik werd omringd door een groep plattelandsvrouwen, die een dagje Jaarbeurs hadden gedaan. De Utrechtse hallen staan ieder jaar een week in het teken van de 'KreaDoe-beurs' en daar hadden de dames hun slag geslagen. Trots toverde de vrouw tegenover mij (ik weet nog precies wat ze aanhad: een vest met een zelfgeborduurde beer erop) een lading plastic zakken tevoorschijn. In die tassen zaten weer kleinere zakjes met kraaltjes, knopen, onbestemde stukken plastic en poesiealbumplaatjes. 'Die gaan thuis allemaal in mijn dozensysteem', sprak de vrouw. Bij nader afluisteren bleek de vrouw een abonnement te hebben op de plaatselijke Scapino, die haar wekelijks voorzag van lege schoenendozen. 'Nu zul je denken: wat lelijk, schoenendozen. Maar daar heb ik wat op gevonden.' Wederom toverde de vrouw een plastic tas uit haar boodschappenmand. Deze zat vol repen stof, linten en lijm. 'Kijk, hiermee versier ik de schoenendozen. Mooi hè?'
De mevrouw had dus als hobby het beplakken van schoenendozen die ze vervolgens vulde met kralen en knopen. Terwijl ik dacht: 'Dat mens is knettergek', knepen haar vriendinnen haar kirrend in de arm. 'Ja! Mooi!', riepen ze. 'Wil je voor mij ook zo'n doos versieren?' Pfff...
Normaal gesproken vind ik het niet nodig mensen te vermoeien met mijn vrij ingewikkelde dromen, maar deze is te leuk om niets mee te doen. Het ging als volgt.
Om het belang van crowd sourcing in het reclamevak te benadrukken kregen mijn collega's en ik een workshop. Het was de bedoeling om eerst in je eentje zoveel mogelijk termen te bedenken die de TomTom gebruikt om je de weg te wijzen, en daarna als groep. Het doel: laten zien dat een groep mensen meer weet dan één, maar natuurlijk niet alles. In een volgende fase werd daarom een beroep gedaan op alle mensen buiten de groep, om alsnog tot een totaalplaatje te komen. Via twitter en telefoonlijnen kwamen mededelingen binnen als:
'Na honderd meter linksaf slaan' 'Een. Twee. Drie. Vier. Vijf. Zes. Zeven, etc.' 'Ga terug naar start.' 'Vergeet niet uw gordel om te doen' 'Wacht tot het rode licht gedoofd is, er kan nog een trein komen' 'Na tweehonderd meter linksaf slaan. Daarna rechtsaf slaan.' 'Bij de volgende rotonde de tweede afslag nemen.' 'O nee, toch niet. Bij de vorige rotonde de tweede afslag nemen.'
Na ongeveer een half uur repeteerde een van ons alle binnengekomen mededelingen. Vervolgens gingen we op pad met de auto en de door ons met teksten gevulde TomTom. Wat bleek: er waren veel meer groepen die op dat moment een soortgelijke workshop hadden gevolgd. Wat ook bleek: geen enkele groep was in staat gebleken een volledige verzameling TomTom-teksten bij elkaar te krijgen. Die avond opende het journaal met een serie vreselijke auto-ongelukken.
Toen werd ik wakker, enigzins verward. Maar niet gek verzonnen, toch?
Kijk. Persoonlijk heb ik er totaal geen moeite mee dat mensen met bont rondlopen. Sterker nog, ik vind zo'n ordinaire Russin in een stevige bontmantel gemaakt van honderden nertsen juist prachtig. Ook de jas gemaakt van het onvolgroeide haar van ongeboren lammetjes die Madonna ooit droeg: gewoon heel erg mooi.
Minder fraai zijn die lelijke bontkragen, waar iedereen tegenwoordig mee loopt. Hoe groter, hoe mooier, lijkt het credo. Maar ik vind het er vooral tacky uitzien.
Op dit moment is er ophef over een spaarvarken, gemaakt van een opgezet biggetje. Volgens de ontwerper zijn die biggetjes niet met opzet gedood, maar op een natuurlijke manier aan hun einde gekomen. Een spaarbig moet 4000 dollar kosten, dus ik geloof er niks van dat die beestjes zomaar zijn omgevallen, maar cute is het wel. Te koop via Cheeky.com.
Van deze opgezette biggen is het maar een kleine stap naar het werk van de Nederlandse kunstenares Tinkebell. Zij werd in één klap bekend met haar tas, gemaakt van het vel van haar kat. Ik dacht tot dusver dat het daarbij bleef, maar nee: hieronder voorbeelden van een schijfjespoes en een blokkendoos-Lassie.
Ik vind dat kunst best mag prikkelen of provoceren. Wat kleding betreft heeft bont of leer nu eenmaal een mooie uitstraling. Maar wat ik me afvraag: in een tijd dat we alles letterlijk kunnen namaken, is het dan nog nodig om hier échte dieren voor te gebruiken?
Erg goed gedaan: een oude video van Hall & Oates, digitaal bewerkt met de mond van de zanger van Broken Bells, zodat het ineens de video is van hun 'The Ghost Inside'. Hieronder het origineel.
Iedereen is gevoelig voor stemmen. De een misschien meer dan een ander, maar vaak herinner ik mij wél de stem van een persoon waarmee ik gesproken heb en niet het gezicht.
Een van de stemmen die ik bijna dagelijks hoor is de voice-over van Nederland 2. De man spreekt lichtelijk bekakt en doet zijn uiterste best Engelse of Franse programmatitels zo mooi mogelijk uit te spreken. Zo had hij het altijd over Carnivááále als hij de Amerikaanse tv-serie Carnivale bedoelde. Inderdaad, gewoon Carnivol, op z'n Engels. Ik weet niet hoe man van de stem er uit ziet, maar ik stel me een soort Harry Mulisch voor, met een zilveren microfoon, voor zich op een tafel. En als hij begint met aankondigen zet hij snel nog even een hoedje op.
Een andere veelgehoorde stem is de automatische halte-aankondiger in de Amsterdamse tram. Deze stem hoort gevoelsmatig bij die oranje beer uit dat kinderprogramma, kom hoe heet het, oja: 'Bruine beer in het blauwe huis'. Dit is 'm:
Als de stem het Leidseplein aankondigt in het Engels is hij op z'n bruineberigst:
'Laidse Square. Enderdainmend Aria! Please rimmembir do djeck out wid yur poblic drenspord DZJÍP card.'
Echt. Elke keer als ik dat hoor, moet ik denken aan die malle beer. Maar de stem der stemmen blijft toch altijd de man van Ontdek je Plekje, oftewel de saaiste stem aller tijden. In het Avro-programma werden wekelijks stoffige plaatsjes aangedaan, om daar alle markante historische gebouwen uit te lichten. De stem van de man, die klonk alsof hij op z'n sterfbed lag, deed mededelingen over de markante gebouwen die in slowmotion voorbijschoven. Hij rekte alles zo lang mogelijk uit en leek zich er zelf over te verbazen dat al die tekst in één zin paste: 'Alk? Maaaaaaaarrrrrr..... De waaaaaaaaaggggggg.... Gewoooochen werden de kaaaaaazzzennnnn.... In het ochtendlicht.....' Of: Den? Burghghghgghhhh.... Een stadje als géééénnnn annnnnderrrrr.... In het ochtendlicht.....' En: 'Oude? Waaaterrrrr.... Vreedig kabbelend... In het ochtendlicht....'
Vreemd, hoe een VVD'er aan de haal gaat met het regeerakkoord. De Publieke Omroep zou zich volgens dat akkoord moeten 'beperken tot audiovisuele taken.' De vicefractievoorzitter van de VVD, Anouchka van Miltenburg legt dit uit door te stellen dat de nieuwssites van de omroepen moeten verdwijnen. 'De omroepen hebben de afgelopen jaren allemaal internetredacteuren aangenomen om die sites op te zetten. We willen dat terugdraaien.'
Volgens de VVD hebben de nieuwssites van de NOS en 'discussiesites' als Joop.nl van de Vara een 'vervuilend' effect. 'Kranten moeten proberen op internet geld te verdienen, terwijl de omroepen dat soort beperkingen niet hebben. Het is oneigenlijke concurrentie. Bovendien is er op internet geen sprake van schaarste. De activiteiten van de publieke omroepen zijn niet nodig.'
Wat een vreemd verhaal. Internet is een audiovisueel medium bij uitstek. En oneigenlijke concurrentie? Waarom niet samenwerking zoeken met kranten en andere printmedia? En waarom pakt de VVD er zoiets groots en ongrijpbaars uit als 'Het Internet'? Al eerder riep de Publieke Omroep zélf al dat het minder met commerciële omroepen zou moeten concurreren door amusementsprogramma's als Bananasplit niet langer uit zou moeten willen zenden (bij monde van omroepbaas Henk Hagoort). Waarom daar niet op gefocust, VVD? En wat te denken van al die omroepgidsen in het tijdschriftenschap, die naast het aanbieden van programmagegevens (exclusief!) ook nog allerlei verstrooiing voortbrengen? Dat zou je ook kunnen zien als oneerlijke concurrentie. Net als themazenders als Sterren.nl, die direct concurreren met Oranje TV.
Laat ze daar eerst eens naar kijken, dan naar het beknotten van de mogelijkheden op internet. Want internet is niet meer dan een nieuw doorgeefkanaal dat vele extra mogelijkheden biedt, zoals het tonen van extra interviewmateriaal in plaats van een fragment van enkele minuten, zoals het NOS Journaal nu al online doet. Dat is geen oneerlijke concurrentie, maar het delen van eigen nieuwsgaring. En ja, op kosten van de belastingbetaler. Maar die heeft er blijkbaar behoefte aan, want als geen hond op die extra reportages had geklikt, waren ze er natuurlijk allang mee gestopt bij de NOS.
Kortom: het eerste proefballonnetje zal hopelijk snel overwaaien, want dit plan raakt kant noch wal.
Een van de beste cartoonisten die ik ken is Gummbah. Z'n humor is onnavolgbaar grappig en genadeloos grof. Wat hij ook te kakken zet: homo's, gehandicapten, smurfen of 'gewone' mensen, ik schiet bijna altijd in een kramp van het lachen.
In zijn laatste boek brengt Gummbah een serie zelfverzonnen net niet verschenen boeken bij elkaar. De auteurs van die nepboeken hebben de idiootste namen, net als de titels: Mieke Kuitschoot, met het boek 'Op het kerkhof der waanzin waaien winden het hardst. Of Kelvin Hesse, met 'Het grapje dat moest kunnen'. 'In Net niet verschenen boeken' staat telkens de (wanstaltig lelijke) cover links, met rechts een pagina uit het boek. Dat kan een verhaalfragment zijn, of een gedicht. Of een serie verhalen van één zin, waaruit ik deze citeer:
Terend op een verzonnen verzetsverleden reeg Remco de koffiemeisjes bij bosjes aan zijn boekhouderslul.
Meesterlijk. Meer op Gummbah.nl. En hieronder nog wat oude Gummbah-cartoons.
Eens, lang geleden, maakte Katja Schuurman reclame voor een computermerk genaamd Laser. Dat resulteerde in een reeks hits, waarin Katja net deed alsof ze een relatie aanging met de computer, met allerlei tenenkrommende teksten tot gevolg die vijftien jaar later nog steeds door m'n hoofd spoken.
Het begon met 'Maar nu heb ik er één', waar Katja's sexy, hese (lees: beperkte) zangstem voor het eerst solo te horen was. Hierin zingt ze dat haar oude computer een beetje sloom en traag werd, maar gelukkig kreeg ze er nu een die precies weet hoe het moet, die er altijd voor haar is en die alles voor haar doet.
Iets jongs, moderns en ook nog heel veel snellers. Tja. Dat kan beter, moet Laser Computer gedacht hebben. Ze kwamen op de proppen met Wereldmeid, een ballad waarin Katja zingt dat haar computer haar veranderd heeft van een provinciaal tutje in een vrouw van deze tijd, een meid die alles durft, een echte wereldmeid. En al in 1996 was Katja haar tijd al ver vooruit door haar Lasercomputer te gebruiken als een TomTom avant la lettre: "ik wist echt heg nog steg, maar hij weet de weg. Hij maakte me vrij, hij gaf de wereld aan mij." En: "Hij laat me alles zien, hij is voor mij een tien." Dat is toch om jaloers op te worden? Zo'n vriendje willen we allemaal wel!
Hoorden jullie dat inbelmodem, helemaal in het begin? Mooi hè? Het was een jaar later dat Katja op zoek ging naar een nieuwe Laser. Ze had hem al een tijdje in de gaten en wist: die hoort gewoon bij mij. En toen was het zover: "Ik zag je, ik wou je, ik heb je, ik hou je, naar jou heb ik zo lang gezocht. Ik ben totaal verkocht." Katja droeg in die tijd haar haar in slierten met paarse en rode linten erin. Een beetje luizig misschien, maar nog steeds sexy.
Het mooiste compliment dat je een computer kunt maken komt uit dit lied: "Jij bent zo goed gebouwd!"
Aan alles komt een eind. Niet lang daarna ging Katja weer analoog en ruilde ze haar Lasercomputer in voor de oude, vertrouwde Gouden Gids. Jammer vond ik dat. Technisch gezien was dat toch een stap terug. Toch fijn dat ene Robert de moeite heeft genomen net zolang met zo'n loeizware gids rond te zeulen tot hij Katja in het echt tegenkwam:
Hoe val je op tijdens een bruiloft vol sketches, liedjes, stukjes en alfabetten? Met een klysma-act, dachten wij. En dan niet de suffe kliedertoestand waarmee Patty Brard zich ooit voorgoed voor schut zette, maar het échte werk. Die week ervoor had ik een verhaal gelezen over Leigh Bowery, het Britse clubfenomeen dat in de jaren tachtig de aandacht trok met zijn klysma-fontein. Men neme een liter Histor Levend Wit en een trechter. Vervolgens beklim je het podium van een dancing of middelgroot theater, buigt voorover met de rug naar het publiek en tadaa: spuiten en sproeien maar.
Uiteraard hebben we de act niet opgevoerd. Maar toen ik vorige week vertelde over Leigh Bowery, bleek niemand uit mijn gezelschap ook maar een vermoeden te hebben wie of wat Leigh Bowery was. Leigh Bowery dus. Levend kunstwerk dat taboes doorbrak. Leigh, die door Boy George ooit werd omschreven als 'moderne kunst op pootjes', brak in januari 1985 door met zijn eigen clubnight, genaamd Taboo. Al snel groeide deze avond uit tot de Britse tegenhanger van New York's Studio 54. Bowery was niet alleen bedenker van de avond, maar ook performance artist, fashion designer, acteur en model.
Gaandeweg de eigthies ging Bowery zich steeds extravaganter kleden en gedragen. In wezen is Lady Gaga kattenpis vergeleken met de bizarre, kolossale outfits waarmee deze artiest zich continu bleef vernieuwen. Begin jaren negentig scoorde hij zelfs nog een klein hitje in Nederland met de single Useless Man, met Minty als de 'sickest band in the world': ook nu kon Bowery het niet laten bij tijd en wijle het podium onder te schijten - alles in het teken van de kunst. Zijn podiumact bestond daarnaast uit een live-bevalling. Natuurlijk kreeg Bowery aids. In zijn nadagen toonde hij zijn moddervette lijf als naaktmodel en trouwde vlak voor zijn dood in 1994 met zijn hartsvriendin, Nicola Bateman.
Hoewel Bowery zelf vaak riep: 'The only reason I'm here is to make an entrance', heeft hij aardig wat wapenfeiten op z'n naam staan. Zo was hij regisseur van de baanbrekende video voor Massive Attack's Unfinished Sympathy. Verder bedacht hij podiumdecors voor U2 en verschillende modecollecties, waaronder eentje genaamd 'Pakis from Outer Space'.
Op zijn sterfbed sprak Leigh Bowery voor het laatst zijn zieke gevoel voor humor uit. 'Tell them I've gone pig farming in Bolivia', en toen was het klaar. Begin deze eeuw kwam er een musical uit over zijn leven, Taboo geheten. Boy George, op dat moment ook niet meer de slankste, leek als twee druppels water op Leigh.
Bekijk het Groot Lexicon der - bijna - Vergeten Bekende Nederlanders. Iedere dag een nieuwe aha-erlebnis. Met BN'ers waarvan je niet meer wist dat je ze nog kende.
Ik moest er altijd een beetje van braken, van het zoetsappige gekweel van Jason Donovan. Hij speelde net als Kylie Minogue in het eeuwigdurende Neighbours en zong precies dezelfde Stock Aitken & Waterman-liedjes als haar, die overigens weer even identiek klonken als de hits van Donna Summer, Rick Astley, ja wie niet in 1989. Zelfs Cliff Richard en Debbie Harry brachten Stock Aitken & Waterman-troep uit. 
