Van bloggen is het de laatste tijd niet veel gekomen. Druk met andere zaken. Voor volgend jaar beloof ik hier weer wekelijks iets neer te pennen. Of ik die belofte ook daadwerkelijk hard ga maken zien we dan wel weer.
Tot die tijd: geniet net als ik van dit prachtige, geweldige, bloedstollende nummer van de Irrepressables uit 2008. Het stond het hele jaar bovenaan vele playlists en de video van kunstcollectief PAG is een lust voor het oog.
Hier nog een keer, in een langere versie en met de originele videoclip.
zaterdag 31 december 2011
vrijdag 9 december 2011
De beste albums van 2011
1. Processory - Change Is Gradual
De Finnen Jori Hulkkonen en Jerry Valuri maken elektronische droompop met diepgang. Ze putten hierbij schaamteloos uit de eighties-archieven van de New Romantics. Denk aan de overdadig georchestreerde ballads van Tears for Fears, de laag-op-laag stapelende Godley & Creme en de fluffy productie van Spandau Ballet. Hun hedendaagse soortgenoten vind je bij Gayngs en M83, die net als Processory aardig experimenteel te werk kunnen gaan. Maar laat je hierdoor niet weerhouden, want het album vormt in zijn geheel een warme, romantische muziekdeken voor zwoele zomeravonden en later dit jaar voor bij het haardvuur. Mét sax-solo's, en dat is een aanbeveling.
2. M83 - Hurry Up, We're Dreaming
Als er iemand is die muziek episch kan laten klinken, is het Anthony Gonzalez van M83. Geef je eraan over en je voelt de zwaar georchestreerde tracks keihard bij je binnenkomen.
3. The Weeknd - House of Balloons
Progressieve R&B voor na het uitgaan. Nakateren op donker ingekleurde, druggy technosoul. Over het gezelschap achter The Weeknd is weinig bekend, wat alleen maar bijdraagt aan het mysterieuze van deze muziek. 'You wanna be high for this.'
4. Destroyer – Kaputt
Zowel arty als grappig en tegelijkertijd retro en futuristisch. Liedjes met trompetsolo’s en melancholische zang die soms aan Roxy Music doen denken.
5. Danger Mouse & Daniele Luppi – Rome
Geïnspireerd door de muziek van oude spaghetti westerns. Met zang van Norah Jones en Jack White (van de White Stripes). En dat is moooooi.
6. Araabmuzik - Electronic Dream
Als hiphop-producer zorgde Aarabmuzik voor de comeback van rapper Cam'ron, als soloartiest zoekt hij het totaal ergens anders: bij de kazige haargel-house van Jam & Spoon (Right in the Night) en Culture Beat- en Capellla-klonen. Hij vervormt samples en loops tot kunstwerken waar je niet op kunt dansen, maar fijn op kunt relaxen.
7. James Blake - James Blake
Met Limit To Your Love scoort James Blake een van de meest onwaarschijnlijke Top 40-hits in West-Europa. In Nederland haalt zijn dubstep-ballad zelfs de toptien. De afgelopen jaren leverde Blake enkele EP's af die zeer van elkaar verschilden. Wat ze gemeen hadden waren Blakes virtuoze pianospel en een melancholisch elektrogevoel. Op zijn eerste album laat Blake zich van een meer toegankelijke kant zien.
8. Metronomy - The English Riviera
Denk aan de seventies jazzrock van Steely Dan, maar dan met de sounds van nu: Junior Boys en Phoenix.
9. Katy B - On A Mission
Een van de fijnste dancetracks van 2010 was Perfect Strangers van het Britse dubsteppioniers Magnetic Man. Op deze single was Kathleen Brien te horen, die inmiddels als Katy B een solocarrière nastreeft. Haar muziek is een aanstekelijke combinatie van dubstep, R&B, pop en dance. Loeiende bassen, opzwepende beats, met hulp van Ms Dynamite en wederom de magnetische mannen.
10. Gil Scott-Heron & Jamie XX - We're New Here
In mei ging Gill Scott-Heron dood. Producer Jamie Smith van The XX geeft zijn breekbare soulstem een minimale elektronische sound mee. En dat werkt.
11. Light Asylum - In Tension EP
Heel zelden komt er een band voorbij waarvan je denkt: WOW! Dit is anders! Light Asylum is zo'n band. Alsof Grace Jones ineens als frontvrouw van Joy Division opduikt, met een serie tracks die zowel pikdonker gothic als ultralicht elektronisch klinken. Zangeres Shannon Funchess zingt letterlijk alsof haar leven ervan afhangt in lang uitgesponnen, fraai opgebouwde nummers die door partner Bruno Coviello subtiel van lichte synthezisertoetsen worden voorzien.
Beste single van het jaar is Light Asylum's Dark Allies, een repeterend dance-monster om bijna bang voor te worden.
12. Beyoncé – 4
De eerste single Run The World (Girls) komt in eerste instantie wat weird over, met z'n stuiterende Major Lazer-beats en repeterende rateldrums. De bonustrack Schoolin’ Life heeft een fijn foute 80s rocksound, Love on Top glijdt lekker binnen en Countdown is gewoon stand-out Beyoncé.
13. Black Keys – El Camino
Lekker ranzige rock, met orgels, koortjes en nog veel meer vertier.
14. tUnE-yArDs - W H O K I L L
Normaal ben ik nooit zo van folk, maar als het wordt gemixt met funk, R&B en afropop: yummie!
15. Bombé and Mr. Caribbean - James Drake
Het werkt: de muziek van James Blake en Drake zijn door een blender gehaald en vormen samen een geluid dat beide muzikanten recht doet.
16. Jessica 6 - See The Light
Een spin-off van Hercules & Love Affair. Denk disco, denk New York. Met wederom een gastbijdrage van Antony Hegarty.
17. Nicolas Jaar - Space Is Only Noise
Downtempo soundcollages met lagen jazz, hiphop, house en lounge. Relaaaxed….
18. Jamie Woon – Mirrorwriting
UK Bass wordt de muziek van Jamie ook wel genoemd. Hij maakt er bij vlagen een feestelijk rave-achtig geluid van. Op andere momenten klintkt ie melancholisch nineties-retro.
19. Com Truise – Galactic Melt
Achter dit geniale pseudoniem gaat de uit Princeton, New Jersey afkomstige Seth Haley schuil. Hij maakt instrumentale tracks die het midden houden tussen staccato soundtracks van computergames uit de eighties tot atmosferische midtempo chill-out grooves. De een wordt er bloednerveus van, de ander doet er een tripje op.
20. Kate Bush - 50 Words For Snow
Veel muziek brengt ze niet uit, maar als er iets komt is het raak. Langdurende ballads zijn het waarop haar stem deze keer fraai fragiel klinkt. Haar zoon en Elton John zingen ook mee, al had dat laatste niet per se gehoeven.
21. Neon Indian - Era Extraña
Bijna net zo episch als M83, maar dan met zeezieke synthesizers, Mario Brothers-geluiden en gelaagde soundscapes. En dan gaat het in de teksten ook nog eens over eenzaamheid en verbroken relaties…
22. Toro Y Moi - Underneath The Pine
Beetje Brian Eno-achtig wel, deze laptop-achtige drones die soms ineens heel erg akoustisch voor de dag komen.
23. Pinch & Shackleton - Pinch & Shackleton
Alsof een grote muziekcomputer je in het donker van een afstandje toegromt. Kom je dichterbij, dan walsen de reggae-achtige loops dwars over je heen.
24. Azari & III - Azari & III
Feest! Denk aan de house van Steve ‘Silk’ Hurley en Todd Terry. Soms slaan ze even rechtsaf een poppaadje in, maar in de beste tracks herleeft de rave van de eerste helft van de jaren negentig.
25. Cat’s Eyes – Cat’s Eyes
Met The Horrors maakt frontman Faris Badwan duistere garagerock. Voor dit project werkte hij samen met Rachel Zeffira, een klassiek geschoolde sopraanzangeres. Het resultaat: dromerige nachtmuziek die Julee Cruise en Twin Peaks in herinnering roept. Maar ook sixtieshelden als Lee Hazlewood en Nancy Sinatra. Gloomy, doomy, spooky.
26. Adele – 21
Nooit gedacht dat ik een voor mijn smaak zó mainstream album zo mooi kon vinden. Die stem…
27. SBTRKT – SBTRKT
James Blake en Jamie Woon zorgden ervoor dat dubstep een mainstream publiek heeft bereikt. SBTRKT borduurt hierop voort. Toegankelijke pop is het, gezongen door een trits gastvocalistes, met hier en daar een spooky soundeffect, een doffe drumklap of een dreigend rommelende bas.
28. The Horrors – Skying
Beetje gothic, beetje new wave, beetje navelstaren. Indie eyelinerpop.
29. Ill Skillz - Nectar & Ambrosia
Drum ‘n Bass die nergens klinkt alsof het weer 1997 is. Gewoon je kop in de speaker steken en stuiteren maar!
30. Drake – Take Care
Elektro-R&B waarin het af en toe behoorlijk spookt. Die Drake is een gevoelig mannetje. Met hersens ook nog, bovendien. Beste track is het duet met Rihanna, die zelf met een album kwam waarvan maar een paar tracks echt beklijfden.
31. Tom Waits - Bad As Me
De oude troubadour is terug. Z’n rommelpotterig geproduceerde liedjes zijn rafelige chansons. Z’n stem vertelt per track een heel verhaal.
32. Panda Bear – Tomboy
Alsof de zon ineens gaat schijnen. Orchestrale meerstemmige harmonieën, gemaakt van één stem. Voor op het strand of in bed. Ga in ieder geval in de ligstand om deze muziek te beleven.
33. The Field - Looping State Of Mind
Axel Willner maakt mini-minimale techno die hij voorziet van samples en geluidsflarden die hij in een loop hangt zodat het bijna klinkt als trance. Maar dan héél rustige trance. Muziek om per koptelefoon in een vage vibe mee te geraken.
34. Pictureplane - Thee Physical
Beetje onduidelijk wat de Pictureplaners nou eigenlijk willen: een vette dansplaat neerzetten of een op elektropunk gestoeld album. Het ene liedje neigt naar hitparadepop, het andere naar ouderwetse shoegaze. Maar toch klopt het allemaal bij elkaar.
35. Oneohtrix Point Never – Replica
Afstandelijke robotstemmen, lawaaierige samples, stemflarden. Klinkt vaag, en dat is het ook. Maar toch levert het een collectie miniaturen op die zó als een sci-fi soundtrack kunnen dienen.
36. Yelle - Safari Disco Club
Geen zuchtmeisje maar een zingmeisje. Robyn, maar dan in het Frans.
zaterdag 3 december 2011
De junks next door
Ik niet. Ik heb namelijk een fascinatie ontwikkeld voor alles wat men raar of afwijkend vindt. Ik loop juist graag langs het vermakelijke biotoopje voor de ingang van het pand. Vaak ook extra langzaam zelfs. Gedurende het halfjaar dat we nu op deze locatie zitten heb ik al aardig wat mafs meegemaakt met 'mijn' junks next door. Zo hangt er een oude gerimpelde donkerbruine neger rond met een enorme witte baard. De Zwarte Sinterklaas noem ik hem. Hij doet niet veel meer dan rondzwalken over het rijtje tegels voor het grote pand, maar dat dan wél met zo'n statig trage Sinterklaas-tred. Wat gun ik die man zijn eigen Witte Piet. *
Dan is er de Skelterman. Dit is een figuur van een jaar of veertig dat rondrijdt op een voertuig waarvan ik even niet meer weet of het nou een rolstoel is of een trike-voor-beginners. De Skelterman schept er genoegen in rondjes om je heen te rijden, terwijl hij je omstandig begroet. Negeer je zijn geschreeuw, dan begint ie je uit te schelden. Soms heeft hij z'n dag niet. Dan racet hij recht op je af. Wijk je uit naar links, dan pakt hij je op links. Voor rechts geldt hetzelfde. Uiteindelijk is de Skelterman alleen te ontwijken door ver opzij te springen en weg te rennen. Zijn reactie: 'Ha! Weer gewonnen!'
Er is ook een troetel-Marokkaantje in het opvangcentrum. Dit is een joch van een jaar of twintig dat bij het geringste zonnestraaltje z'n shirt uittrekt om z'n sixpack te flashen. Bij hem vraag ik me af wat ie daar te zoeken heeft. Als Gordon hem ziet, neemt ie alsnog een zwerver in huis.
In HVO-Querido bestaan op het eerste gezicht geen klasseverschillen. Het Marokkaantje praat net zo makkelijk met de Zwarte Sinterklaas als met de twee tandeloze wijfjes die je in het voorbijgaan om een centje vragen. Een van de twee vroeg laatst: 'Ga je naar de Albert Heijn?' Ja, zei ik. 'Kun je dan een zak drop meenemen?' Sorry, zei ik weer. Drop is veel te verslavend.
Mijn laatste contactmomentje dateert van afgelopen donderdag. Bij het verlaten van de tramhalte fladderde er vanuit het niets een gezette, in grijze joggingkleding gehulde homo tegen me aan. Het was zo'n typische lossepolsjes-homo uit de oude doos. Hij tikte me op de arm en gilde met overslaande stem: 'Joehoe, haaaai!'
Ik keek hem vriendelijk doch dringend aan: 'Ehm… ikke niet hoor.'
*De man op de foto hierboven is niet de Zwarte Sinterklaas, maar gewoon iemand die ik via Google heb opgeraapt.
Abonneren op:
Posts (Atom)
