Review: Ellen ten Damme in Cirque Stiletto

Donderdag naar de première geweest van het circusspektakel met Ellen ten Damme. Zoals dat gaat in Nederland staat de roddelpers aan weerskanten van de ingang op gesteld om types als Lee en Laura Towers, de boezem van Xaviera Hollander, Hind, Fuckje de Both, Tineke Schouten en haar dochter en Katja Schuurman te fotograferen. Het was een bijna volle bak in Carré. De zaalvloer was veranderd in een lichtgevende circuspiste, het podium gaf plek aan een uitgebreide band die de voorstelling een avond lang van uitstekende muziek voorzag.

Eerst het goede nieuws. Ellen zag er fris en fruitig uit in haar Jan Aarntzen-outfits. Ellen, die ik vaak een beetje ranzig vind, die zomaar een week dezelfde witte onderbroek met gele vlekken draagt, en als je met haar naar bed zou gaan dat je dan eerst zes tampons tegenkomt, kwam op in een oogverblindende baljurk waarvan de verschillende onderdelen al snel van haar lichaam werden afgepeld. Een wervelende show moest het worden, dat straalde vanaf de eerste minuut af van haar en de andere artiesten. De muziek bood voldoende afwisseling - het eigen nummer 'Durf jij' was een fraai hoogtepunt, net als de Nina Hagen-tracks die we nog kennen uit eerdere Ellen-shows. Haar uitvoering van het moeilijk uitvoerbare Naturträne bezorgde kippenvel. Het mag duidelijk zijn: Ellen is een geweldige zangeres die zowel de ruigere nummers van Blondie (One Way or Another) of een treurige ballad als Lili Marlene volledig naar haar hand weet te zetten.

Ellen buitelde al flikflakkend over het podium, liep op haar handen en verplaatste zich gedragen door dansers en acrobaten over de piste. Toch miste ze geen enkele noot en raakte ze nooit buiten adem. Haar optredens werden begeleid door de dansers en acrobaten, die op andere momenten van Cirque Stiletto zelf de show wisten te stelen. Alle gebruikelijke onderdelen van het circus kwamen voorbij: het slangenmens (een vrouw zo lenig dat het bijna eng werd), de messenwerp-act (met vreselijk gedateerde elektrische gitaarmuziek), atleten die torentjes bouwden van zichzelf, een idioot goede mannelijke paaldanser die zich geen lor aantrok van de zwaartekracht, moderne acrobatiek met street-invloeden en een clown.

Nu zou je zeggen dat dit erg afwisselend klinkt. Maar hoe knap het ook is wat al die circusartiesten doen: het haalde de vaart uit de voorstelling als geheel. Het vaste patroon Ellen zingt - circusact - Ellen zingt en danst en hangt in glitterbol - circusact - Ellen doet handstand en gymt met acrobaat en zingt - circusact ging mij een beetje vervelen. Vooral ook omdat Ellen nooit eens uit de band sprong, iets geks riep of deed - de voorstelling zag er zo geölied uit dat het op een gegeven moment nogal obligaat overkwam. Leuk hoor, zo'n eerbetoon aan Michael Jackson. Maar als daarna ook nog een disco-medley voorbijkomt én een medley met ellenlange tango-toestanden, dan is dat een beetje veel van het goede. En mede doordat Ellen zo geweldig zingt, vallen de andere vocalisten toch wat tegen. Al met al had ik het gevoel dat Cirque Stiletto na de pauze inzakte als een kaassoufflé.

Het was een leuke avond met een show die op losse onderdelen zeker scoorde, maar als geheel geen hoogtepunt wilde worden. Met minder medleys, meer humor, minder acts die elkaar als een soort Holland's Got Talent afwisselen, meer dingen tegelijk op het podium (Ellen zingt en op de achtergrond doen acrobaten tegelijkertijd een act) en zonder clown was het nóg leuker geweest.

O ja. Wie Nina Hagens Naturträne niet kent, moet zich eerst gaan schamen en daarna hieronder op de playbutton klikken: