Jomanda vs. Sylvia

Wat ik nou zo belachelijk vind aan de hele zaak van het OM tegen twee kwakzalvers en gebedsgenezeres Jomanda is dat het al meer dan acht jaar geleden is dat Sylvia Millecam overleed. Terwijl familie en vrienden de zaak wilden laten rusten, rakelt het Openbaar Ministerie een zaak op die al lang gesloten had moeten zijn.

Zeg nou zelf. Millecam was bij leven misschien een hysterische trut, maar achterlijk heb ik haar nooit gevonden. Met het krijgen van borstkanker heeft ze vast niet meteen haar verstand verloren. Dat ze dus kon weten dat alternatieve geneeskunde geen soelaas biedt - behalve als je erin gelooft, net als met god en sinterklaas - staat voor mij als een paal boven water. Dat ze vervolgens heel bewust kiest voor het alternatieve circuit en alle risico's van dien en dit moet bekopen met de dood, is haar eigen stomme schuld.

Denk niet dat ik me hiermee achter Jomanda & co. schaar. Natuurlijk niet. Ik heb ooit, ruim tien jaar geleden, een healing meegemaakt en wat ik daar aantrof was te belachelijk voor woorden. Met bezwerende samenzang en pallets vol ingestraald water wist Joke Damman zeker te imponeren. Huilerige bijstandstypes lieten weten radeloos te zijn: in het medische circuit konden ze niet meer terecht met hun problemen, waren opgegeven of anderszins aan het einde van hun latijn. Jomanda gaf ze een laatste sprankje hoop, en van gekkigheid of uit pure ellende renden ze spastisch op en neer in de gangpaden.

Dat zo'n type als Jomanda wat losmaakt bij sommige mensen: ja, dat geloof ik meteen. Dat ze mensen bewust weghoudt van reguliere geneeskunde? Misschien niet met die woorden, maar ja, ik kan me voorstellen dat sommigen meer vertrouwen hebben in een engel in een blauw gewaad dan in een dokter met een witte jas. Maar Sylvia Millecam? Die jarenlang, de nuchterheid zelve, Ook Dat Nog presenteerde en prima wist wat er in de wereld te koop was, door Jomanda erin geluisd? Nee. Dat gaat er bij mij niet in. Dat zij dood is heeft ze toch echt aan zichzelf te wijten.