Het was nog even wennen voor kersverse Zomergasten-presentatrice Margriet van der Linden. Viktor en Rolf trapten af dit jaar, een verrassende keuze aangezien het niet bepaald toegankelijke types zijn. Waarom niet begonnen met de veel makkelijker pratende Alexander Pechtold? Dan had Margriet niet constant hoeven te peuteren om de spaarzame antwoorden van het ontwerpersduo iets meer glans te geven. Viktor leek zich meer op zijn gemak te voelen dan droefsnoet Rolf, die de meeste stiltes liet vallen. Margriet kondigde van de weeromstuit maar weer een volgende filmfragment aan, waardoor de eerste twee uur een eenzijdig beeld werd geschetst van 'Het Modehuis Viktor En Rolf'. Echt doorvragen leek Margriet nog niet te durven, terwijl de twee identiek geklede modejongens heel bewust het achterste van de tong níet lieten zien.
Wat we kregen te zien waren fragmenten uit oude films die ik persoonlijk nogal voor de hand vond liggen. Een modeshow uit The Women, een fraaie spektakelscène uit Funny Face (Think Pink!), Romy Schneider in Visconti's Ludwig en over the top-toestanden met Liz Taylor uit Cleopatra. Dit gelardeerd met fragmenten uit modeshows uit de jaren tachtig, de eerste schreden op couturegebied van Yves Saint Laurent en platte modeporno van Fashion TV. Ik kreeg de indruk dat Viktor en Rolf in een fictieve wereld leefden en zich bewust een plek buiten de dagelijkse beslommeringen hadden toegeëigend. Zelf zeiden ze zich vaak kluizenaar te voelen, te willen vluchten in een droomwereld en liever hun eigen realiteit te creëren.
Allemaal leuk en aardig, maar veel van die eigen realiteit kregen we niet te zien. Keuzes voor hun eigen modeshows werden nauwelijks toegelicht. Pas in het derde uur was er ruimte voor meer persoonlijk contact tussen de presentatrice en het modeduo. Vanaf toen ging het vooral over homoseksualiteit, de eenzame jeugd van beide heren en het anders (willen) zijn. Maar wederom bleven de iets toeschietelijkere Viktor en de totaal gereserveerde Rolf een gesloten boek. Nu is het zo dat beide heren introvert of zelfs verlegen zijn, maar tegelijkertijd probeerden ze het zorgvuldig gecreëerde, gekunstelde mysterieuze imago hoog te houden.
Daardoor bleef een beetje in het midden hangen wat ze nou wilden met Superstar, de barbie-biografie over Karen Carpenter uit 1987, Paris is Burning (een docu over nichten-gangs in New York die elkaar al vogue-end proberen af te troeven) en de idiote uitdossingen van Leigh Bowery. Uiteindelijk leken Viktor en Rolf hun (door eenzaamheid?) (door excentriciteit?) (uit verveling?) bedachte eigen realiteit lekker voor zichzelf te willen houden - al zeiden ze zelf dat het 'heel dichtbij' kwam. Echt veel wijzer ben ik er niet van geworden, al heb ik een paar erg leuke fragmenten gezien.
Volgende week Prem. Prem is ongelooflijk vervelend en ik hoop dan ook dat Margriet tegen hem ook iets vervelender probeert te doen zodat dit misschien meer vuurwerk oplevert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten