Geen idee hoe te beginnen over een memoriam over Martin Bril. Wat moet je nou opschrijven... Dagelijks volgde ik zijn columns in de Volkskrant - al moet ik eerlijk zeggen dat ik de laatste twee jaar regelmatig oversloeg als het ging over dorpjes en de gewone mensen daarin.
Martin Bril had kanker. Hij schreef de laatste tijd over zijn ziekteproces. Dat kwam af en toe erg dichtbij, omdat ik de laatste tien jaar zelf ook afscheid heb moeten nemen van een aantal mensen.
Wat me vooral verbaast is hoe snel het is gegaan. Net gepromoveerd naar de vp van de Volkskrant. Zelf had hij liever nog twee jaar gewacht. Ik mis nu al zijn huisje in Frankrijk, de verhalen rond zijn opgroeiende dochters, de binnenplaats van zijn huis in de Helmersbuurt... Bizar eigenlijk hoeveel je weet van iemand die je eigenlijk alleen maar uit de krant kent. En tegelijkertijd ook heel weinig, want dit had ik niet zien aankomen. Mijn hart gaat uit naar de familie van Martin Bril. We zullen hem missen!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten