Wachten bij de apotheek

Ping! De schuifdeur van apotheek Zeeburg is zo afgesteld dat ie bij elke voorbijganger openspringt. Ping! Zoeffffff. Ping! Achter de balie staan vier medewerkers opgesteld. Alle vier kijken ze glazig naar de bijsluiter van een recept. Dan loopt er eentje naar achteren, blijft daar tien minuten tegen een kast aanhangen en verdwijnt vervolgens volledig uit het zicht.

Er zijn zo'n vijftien klanten binnen. Patiënten. Allemaal houden ze nauwlettend in de gaten wie de eerstvolgende ná hun is, zodat ze precies weten wie voordringt. Af en toe galmt een ringtone door de verder zwijgende menigte. En natuurlijk Ping! Zoefffff. Ping!

Het nummertjestrekapparaat is al vijf jaar leeg. Al even lang staat het elektronische bord aan de muur op nummer 90. Het lijkt eerder een mededeling: er zijn nog 90 wachtenden voor u. Ping! Een mevrouw is aan de beurt. Ze schuifelt met haar looprek naar baliemedewerker nummer drie. 'Ik ben op zoek naar glijmiddel. Voor mijn vagina.' Nu is dat wel de laatste plek om naar glijmiddel te zoeken, bedenk ik. Mijn gesmoorde lach valt gelukkig samen met een Ping! Zoefffff. Nummer drie gaat nu zuchtend op zoek naar een plastic kruk, klimt erop en schuift wat tubes opzij. 'Op waterbasis?' Zo keutelen ze samen nog een tijdje door, waarna de vrouw afdruipt (moet ik alweer lachen).

Dan gaat opnieuw een telefoon. Frans Bauers Heb je even voor mij schalt door de apotheek. 'Hai met Cindy! Wat? In de apotheek! Moet ik voor jou ook nog wat meenemen? Nee ik kan nu niet naar buiten. Ik ben bijna aan de beurt en ik sta hier al 25 minuten. Doe die rooie onderbroek maar aan. O wacht ik ga je hangen, ik ben aan de beurt en er hangt een bordje bij de balie dat je daar niet mag bellen. Nou, doe-doei!' Triomfantelijk stapt Cindy naar baliemedewerker nummer drie. Wat één en twee aan het doen zijn is niet helemaal duidelijk, maar het lijkt nog het meest op pantomime. Samen voeren ze een toneelstuk op dat in het teken staat van wijzen naar de hoge kast. Ping! Klotedeur...

De temperatuur loopt inmiddels lekker op. De 90 wachtenden voor mij zetten het op een gezamenlijk zweten, net als de 90 wachtenden na mij. Dan, ineens, ping!, gaat het snel: maar liefst vier van de vier medewerkers roepen 'volgende alstublieft'. Er ontstaat een run op baliemedewerker nummer drie, aangezien zij al die tijd het minst traag op en neer heeft gesloft. Ik mag bij nummer vier. Ze kijkt me glazig aan, tikt mijn geboortedatum in de computer en Ping! Zoefff! daar ga ik al bijna door de deur naar buiten. Vier zegt echter: 'Oh...' en kijkt me nóg glaziger aan. 'Wat is er loos?', vraag ik dan maar. 'De bestelling is denk ik niet doorgekomen.' 'Kijkt u dan even bij de vorige bestelling, die is namelijk precies hetzelfde.' 'Nee meneer, ik heb echt een nieuw recept nodig.'

Het voelt als een afgang. 25 minuten ben ik een wachtende geweest om nu zonder resultaat Ping! naar buiten te zoeven. Niemand kijkt me meewarig na, behalve nummer vier. Maar dat komt omdat ze altijd zo kijkt.