Het lege huis

Bijna driekwart jaar staat het huis leeg, nu. Eerst woonden ze hier met z'n tweeën, daarna hij alleen. Toen ook mijn schoonvader ging, was het huis leeg. Lang niet alle spullen staan er nog, maar toch is het nog steeds onmiskenbaar hun huis. De brievenbus vol post, die niet meer beantwoord zal worden. De ooit smetteloze vitrinekast vol 'dingen om neer te zetten', nu onder een fijn laagje stof. Geen planten, geen eten in de koelkast, alles wat leeft is naar buiten verbannen.

Kasten met dozen met daarin kleinere dozen die op hun beurt weer spullen bevatten. Spullen van een vorige generatie. Speldenkussens. Een speeldoos met er bovenop een roterende ballerina van porselein. Kerstversiering in alle trends van de laatste 25 jaar. Koektrommels met alleen nog kruimels. Een walkman, die er met veel moeite heel langzaam Una Paloma Blanca uitperst. Een tekendoos vol aquarelspullen. Uitgescheurde recepten, verzameld in een map. Handleidingen van broodroosters uit 1980. Een leeg schrift met een uitgescheurde pagina waarop staat: 'Ik schrijf je deze brief omdat...' en verder niets. Vulpennen zonder inkt. Het bed met daarop een sprei, alsof het vanmorgen nog is opgemaakt. De verzameling van twee mensenlevens, die nog even niet in restanten wil veranderen.

Buiten gaat het leven gewoon door. De buurvrouw heen-en-weert met haar nieuwe knie over de oprit, haar hond buitelt door het veel te hoge gras. De brievenbus kleppert: alweer een ongelezen krant. Het Te Koop-bord schittert in de zon. Pas als dat bord is verdwenen, zal het lege huis ook pas écht leeg moeten zijn. Tot die tijd kijken we af en toe naar de klok, die niet meer tikt.