Op 1 mei eindigt mijn contract. Dat betekent dat ik op zoek moet naar ander werk. Ook zal ik niet langer dagelijks van het Amsterdamse Oostelijk Havengebied naar het Stadshart van Amstelveen fietsen. Eens kijken, wat zal ik zoal gaan missen?
Het deel tot aan de Berlagebrug valt mee, daar kom ik ook zonder werk in Amstelveen vaak genoeg langs. Maar bij het Rivierstaete-gedrocht aan de President Kennedylaan houdt de stad zo'n beetje op. Vanaf daar is er natuur.
Het ritje langs de Amstel duurt vanaf dat punt een minuut of tien, maar er valt genoeg te zien. Het De Het De Het De Het De Mirandabad en -paviljoen. Het Martin Luther King-park. Een Amstelbewoner heeft de naast zijn woonark gelegen oever tot tuin omgetoverd met een heuse waterval - alsof er nog niet genoeg water om hem heen stroomt. Begraafplaats Zorgvlied, waar dooie BN'ers, schrijvers en charlatans kriskras door elkaar liggen. Vanaf de weg is een gebroken zuil te zien: een ietwat simpel doch treffend symbool voor de vergankelijkheid. Verderop enkele villa's, al meer dan een jaar omgeven door antiworteldoek. Doe daar wat aan, denk ik dan, maar misschien is dat juist heel sjiek: dat je zelfs je eigen tuin niet tolereert.
We gaan verder. Onder de Ring A10 door. Raadselachtige graffiti roept op tot protest, maar mist hier alle zeggingskracht. De doelgroep bestaat hier uit werkfietsers, wielrenners, vissers, roeiers en hardlopers die zeker niet en masse een vuist zullen maken tegen welk werelds onrecht dan ook.
Langs het water vissers dus. Een zwijgzame mensensoort is dat, mannen die gehuld in windjack of regenpak urenlang naar hun dobber staren en af en toe broodkorsten naar de meerkoeten keilen. Even voor de Kalfjeslaan zit trouwens een enorme kolonie van die beesten op de wal. Ze ruziën met eenden, duiven en kraaien die er op hun beurt een sport van maken de fietsers voor de wielen te vliegen.
Dan, vlak voor de Kalfjeslaan een typisch toeristendecor. Links over het water gaat een pontje (althans: de suggestie wordt gewekt met een vlonder, het betreffende vaartuig heb ik nog nooit in het echt gezien), rechts staat een rietgedekte molen met eromheen een buslading Japanners/Duitsers/Britten die er foto's van maken. Uiteraard ontbreekt een perfect onderhouden tulpenbed niet.
Om op de Kalfjeslaan te komen kun je twee dingen doen: langs uitspanning-met-lange-wachttijden Klein Kalfje of een stuk afsnijden door Het Natuurgebied. Dit is een zandweggetje en tevens broedgebied van een vogelpaar met een knobbel op hun hoofd. Hoe ze heten, heb ik nooit kunnen achterhalen, dus noem ik ze de Poelifinario's.
De Kalfjeslaan zelf is recht en lang met aan weerskanten natuurlijke begroeiing, water en hoge bomen. Er staan een paar huizen, waarvan de laatste vóór het fietspadgedeelte al meer dan een jaar in verbouwing is. Zielig vind ik het, voor die mensen. Maar zielig vooral ook voor hun buren, die ook problemen moeten hebben met hun andere buren: daar staat namelijk een tuinkabouter pontificaal king of the world te zijn in de voortuin.
Bij de hockeyvelden staat het Wake Up Light-gebouw, dat 's avonds precies zo is verlicht als de bekende wekker van Philips. Honderd meter verder is aan de overkant van het water een grasveld. Het is de hang-out van een mannetjesfazant. Er zijn eigenlijk nauwelijks dieren waarbij ik meteen aan eten denk, maar bij het idee van een gebraden fazant loopt het water me in de mond. Het arme beest zit daar totaal onwetend schrille piepgeluiden te maken, terwijl ik hem het liefst eigenhandig in de pan wil hakken.
Me afvragend hoe ik aan een jachtgeweer kom, beland ik al fietsend in Amstelveen. Hier zijn meerdere touropties, maar meestal ga ik voor het Spoorlijntje. Maar eerst kom ik nog langs de computer says no-makelaar, waar een mevrouw in een makelaarsbloes al meer dan anderhalf jaar onafgebroken naar haar beeldscherm staart. Langs het spoor is het een gekwinkeleer van jewelste, al vermoed ik dat er hier en daar luidsprekers in de bomen hangen om de Amstelveners te plezieren: soms klinken die merels en lijsters wel érg overdreven, exotisch of ringtone.
Op de brug over de A9 bedwing ik de neiging om naar beneden te spugen en dan ben ik er bijna. Voor het ROC staat een groepje ondervoede tienermeisjes te flirten met scooterjongens, op het plein maakt de dorpsgek er weer een flinke zooi van en dan ben ik binnen. Meestal is dan net de koffie op, maar soms heb ik geluk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten