Een Gucci-kettingzaag en een kattenmasker

Twee jaar geleden was ik in Cannes om daar het jaarlijkse reclameprijzenfestijn bij te wonen. De uitreiking van de Cannes Lions zal de meeste bezoekers worst wezen: het gaat ze om de feestjes. Mij ook natuurlijk, maar het allerleukst vond ik het interview dat ik had met de mensen van het Japanse reclamebureau Hakuhodo.

De avond ervoor was ik met mijn collega door Hakuhodo uitgenodigd op het dakterras van een hotel, alwaar honderden Japanners en een enkele westerling elkaar rond het zwembad vermaakten. We babbelden wat met een Aziatische Michael Jackson-lookalike, gingen op de foto met een Japanner die verkleed was als condoom en sloegen hier en daar wat sushi met wodka achterover.

Om elf uur stipt was het feest afgelopen. De Japanners - waarvan enkele in het zwembad waren gesprongen - dropen letterlijk af en wij gingen naar een volgend soiréetje alwaar Craig David z'n hits er in een akoestische set doorheen jakkerde.

De volgende dag hadden we een lichte kater, maar de mensen van Hakuhodo waren kraakhelder. Ze gingen ons uitleggen hoe zij als reclamebureau holistisch te werk gingen. Erg interessant allemaal, zo bleek toen ik later mijn memo's uitwerkte, maar tijdens het gesprek was ik vooral bezig met Cindy Gallop. Zij, een ravissante verschijning uit New York, had de Hakuhodo-mensen onder haar vleugels genomen. Ze zorgde ervoor dat er geen stiltes vielen en ving waar nodig het gebrekkige Engels van de Japanners op.

Bij het afscheid gaf iedereen ons een visitekaartje, zo ook Cindy. Onder haar achternaam stond heel toepasselijk: 'Why walk when you can gallop?' Leuk bedacht, vond ik. En het werkt, want nu, bijna twee jaar later, kwam ik haar naam weer tegen op Adfreak.com en ik dacht: die ken ik toch? Wat blijkt: die Cindy is Heel Erg Rijk. Echt Veel Te Rijk. Jaloersmakend Rijk. Wansmakelijk Veel Geld heeft ze.

Met al die bakken geld heeft ze haar appartement op Manhattan door high end interieurdesigners laten inrichten. Het resultaat: een combinatie van plaatsvervangende schaamte en dat-wil-ik-ook-hebberigheid. Cindy wil thuiskomen in een huis dat bij nacht lijkt op een hippe bar in Shanghai. Verder heeft ze een opgezette bever, een Gucci-fiets, een Chanel-geweer, een Gucci-kettingzaag en een in goud gevangen Gucci-krokodil. Overal liggen dooie dieren, vermomd als haardkleed of plaid. In haar boudoir een spiegel met de tekst: 'God is not the only one watching'. Op de vensterbank een serie parfumflessen in de geuren 'jasmin et cigarette' en 'putain des palaces'.











Ergens op haar site staat dat Cindy mannen betaalt voor seks. Eens kijken of ik Cindy's kaartje nog heb, dan wip ik even langs voor een kop koffie uit haar zilveren Miele Espressomachine. Of we rijden een rondje met de Gucci-fiets om haar met zwart leer beklede bed. Of ik zet haar kattenmasker op en trek haar groengeverfde bontjas aan. Zou ze me nog kennen? Hier een foto-overzicht, hier meer informatie over Cindy. Hier haar project 'Make love not porn' en hier haar goededadenproject 'If we ran the world'.

Bold Color, Small Space: The Black Apartment | Cindy Gallop > for Dwell > by Gary Nadeau from gary nadeau on Vimeo.