V&V Entertainment bestaat tien jaar. Tien jaar alweer krijgt het Nederlandse theaterpubliek mierzoete musicalellende over zich heengestort. In een interview met de Volkskrant proberen Albert Verlinde en Roel Vente alvast de vliegen af te vangen door te zeggen dat het typisch Nederlands is om af te geven op V&V, maar ik doe het lekker toch. Want ik háát musicals.
Geloof me, ik heb het geprobeerd. Toen begin jaren negentig de eerste musical-revival ontstond door toedoen van Joop van den Ende, ben ik naar Phantom of the Opera geweest. Het enige wat ik me er nog van herinner was de vreselijke bombast die over een zaal vol adorerende musicalfans werd heengekieperd. Jaren later kwam daar Cabaret bij, een musical die stukken minimalistischer van opzet was, maar toch: die jazz-handjes! Die vreselijke pianodeuntjes! Gewoon, die hele Pizazz, of hoe Willem Nijholt het ook noemt. Toen weer een paar jaar later mijn eten bijna omhoog kwam tijdens het drakerige Elisabeth had ik genoeg gezien.
Voor mij dus geen Mamma Mia of ander Abba-gehuppelkut. Geen Dolly Dots, de Musikots. Geen Cyrano, geen Grease met Jim, Jamai of andere Idols-leftovers, geen Tarzan en geen Joseph & the Technicolour Nightmare. Maar, hoor ik de musicalliefhebbers nu zeggen, wat V&V doet is ánders. Die maken geen megalomane producties vol effectbejag, maar mooi, verfijnd theater. Niet waar. Doe Maar, Grease, Annie, Fame, Ja Zuster Nee Zuster: allemaal dezelfde zoete, blije, kinderachtige, flauwekul. En voor het grootste deel nog eens niet zelf bedacht ook, maar van a-z nagespeeld.
Dieptepunt is wat mij betreft Piaf, waarin Liesbeth List het imago van de echte Edith voorgoed om zeep heeft geholpen. Bij leven was Piaf een felle heks met een stem als een klok, bij List is het een bibberige bejaarde met onvaste kraakstem die krom loopt van ellende. Dat de echte Piaf zo moest eindigen was al sneu, maar dat we haar nu met z'n allen zo eendimensionaal herinneren pas echt erg.
Wat mij vooral steekt is dat programma's als RTL Boulefart vooral aandacht besteden aan musical-quatsch (en dan met name die van V&V entertainment), terwijl echt goed gespeeld, serieus toneel nooit aan bod komt. Ja, behalve als Rick Enkelkes het produceert en Georgina Verbaan in een stuk zit. Of - en daar gaan we weer - als V&V zelf met toneelstukken als De Gelukkige Huisvrouw op de proppen komt. Maar waarom nooit eens een item over Toneelgroep Amsterdam? Of Carver, die met Beppie Melissen & co. de ene na de andere humoristische toneelhit neerzet? Een mediahoer als Albert Verlinde zou daar eens naar moeten streven: gewoon laten zien dat theater zonder musical-gehups ook zeer de moeite waard is. Zo moeilijk is het allemaal niet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten