De blonde cavia

Mijn eerste fulltime baan was bij een van de grootste internetproviders van Nederland, World Online. Het was in het jaar voorafgaand aan de legendarische beursgang, het jaar dat de bomen de hemel in leken te groeien. Alles kon, alles leek te mogen. World Online hield aanvankelijk kantoor in Vianen, maar terwijl de spanning rond die beursgang toenam kwam er een hoofdkantoor bij in Rotterdam. Een ivoren toren was het, zoals wij die in Vianen alleen kenden in de vorm van de ontoegankelijke bovenverdieping waar de directie zetelde.

Op de redactie liep voornamelijk pas afgestudeerd jong volk rond, bijeengehouden door een flamboyante hoofdredacteur die in zijn gedrag regelmatig over de schreef ging. Zo riep hij regelmatig: 'Jongens wat heb ik zin om te neuken!' of 'Ben jij ook zo geil vandaag?'. Niemand die ervan opkeek of er ook maar iets van zei. Dat er überhaupt iets tot stand kwam was een klein wonder. Regelmatig vlogen de wc-rollen over de afdeling. Het nieuws werd tussen het bekijken van ranzige filmpjes door online gezet, maar elke dag waren alle channels weer voorzien van nieuwe content. Op een dag kregen we bordjes boven onze bureaus. Daar stond dan op: redactie ZDNet, of redactie Muziek. Boven het hoofd van de redactie-assistent kwam te hangen: 'Plakmiep'. Geintje van de hoofdredacteur.

Minder grappig was alles dat met De Directrice te maken had. De Directrice, door haar personeel de Blonde Cavia genoemd, ontbood haar staf regelmatig op haar landgoed in het Belgische Brasschaat, het liefst op zondagochtend. Ze heerste vanaf de bovenste verdieping van het pand, maar niemand kreeg haar ooit in levende lijve te zien op de werkvloer. Op een paar uitzonderingen na. De eerste keer dat ik haar trof, was op een foto. Naast de koffieautomaat hing een portret van de Blonde Cavia, waarop ze gekleed ging in een overall of soortgelijke werkkleding met verfspatten erop. In haar hand een kwast - alsof ze het World Online-pand eigenhandig en in haar eentje had opgeschilderd en ingericht. Een tweede Nina-sighting vond plaats in de kantine. Ze marcheerde langs de lange rij wachtende werknemers voor de kassa, wees haar chauffeur op hetgeen ze wilde eten en liep zonder wat te zeggen de kassière voorbij.

De derde keer dat Nina haar voetvolk tegemoet trad had ze een roodharige, ietwat mollige maar ook muizige, dame in haar kielzog. Sarah Ferguson was duidelijk geïmponeerd door de ijzeren dame. Toen ze mij op de eindredactiestoel zag zitten sprak ze tot mij. 'Where's Hans!' waren de woorden die ze persoonlijk aan mij richtte. Het antwoord ('He is in a meeting') wachtte ze niet eens af, want ze moest verder. Naar andere belangrijke mensen. De laatste keer dat wij als redactie met de Blonde Cavia te maken kregen, zat ze in Zuid-Afrika. Worldonline.nl had destijds nog een homepage die puur uit tekst en een paar advertenties bestond. Deze pagina werd opgemaakt in html en er stonden nog geen foto's op. Maar Nina was net op de foto gegaan met Nelson Mandela en dat moest de wereld weten. 'NOE!' Oftewel: nu meteen! De afdeling studio liet subiet al het werk uit de handen kletteren om ervoor te zorgen dat mevrouw en Mandela het wereldwijde web konden betreden. 'NOE!' duurde nog veel te lang, want ze bleef maar bellen dat ze nog niets zag.

Nog geen jaar later was het imperium van de Directrice ingestort. De hoofdredacteur en vele anderen - waaronder ik - waren toen allang vertrokken naar werkgevers waar niet met wc-rollen werd gesmeten. Maar mijn ex-collega's en ik moeten nog regelmatig denken aan de Blonde Cavia.