Eens, lang geleden, kwam ik op het spoor van Caviarusthuis Knoevel. Dit was een opvangcentrum voor oude, vermoeide of anderszins lichamelijk aangetaste cavia's. Het rusthuis werd gerund door een ziekelijke dame, die er inmiddels vanwege gezondheidsredenen mee is gestopt. Maar wat hebben we een avonturen beleefd met Caviarusthuis Knoevel, mijn goede vriendin Nina Rosa en ik. In het rusthuis kwamen regelmatig doodzieke cavia's door de poort naar binnen, die vervolgens liefdevol werden opgelapt en herplaatst. Wat begon met één Caafje, zoals de vertederende diertjes bij Knoevel genoemd werden, groeide uit tot een serieus centrum waarin menig afgeschreven Caafje (we houden gewoon vol dat die beesten zo heten) een goedverzorgde oude dag kreeg.
Al die verzorging kost natuurlijk geld. Daarom gaf Knoevel adoptiecertificaten uit waarmee liefhebbers een van de gehavende Caafjes konden adopteren. Nina Rosa bedacht zich geen moment, en zo werden wij de ouders van Miepje. Miepje was een meervoudig gehandicapte cavia die tijdens haar leven heel wat te stellen heeft gehad met haar eigen nageslacht. Ze werd geregeld aangevallen door haar jongen, die heel gemeen al haar tepels afbeten. Ik kan me even niet meer herinneren of er nog meer ledematen misten, maar een echt vrolijke cavia kon je Miepje niet noemen - daarvoor had ze teveel leed moeten verstouwen.
Waar Nina Rosa ook ging, het adoptiecertificaat met daarop de gegevens en de foto van Miepje (een vrij generieke cavia was het, niks bijzonders. Maar de gekwelde blik in haar ogen brak je hart) overal mee naar toe. Op een dag waren we uitgenodigd voor het Rex Gildo Gala. Tijdens een feestelijke avond konden vrienden, familie en fans kijken naar een documentaire, over het tragische leven en het nog veel treuriger einde van deze Duitse Schlagerzanger. Het werd al snel duidelijk dat de tragiek veel te vet was aangezet, want de zaal stond in no-time op z'n kop. Iedereen lag dubbel, behalve een groepje hardcore fans, en ook bij de familie van Rex kon er geen lachje af. Het mocht onze pret niet drukken, want we hadden Dennie Christian gespot. Hij praatte een en ander aan elkaar en na afloop kon iedereen een glaasje sekt met hem toosten.
Bij het tweede glas waren Nina Rosa en ik melig genoeg om Dennie een handtekening te vragen, want wie wil dat nou niet? De vraag was alleen: waar laten we die handtekening zetten? Niet op het lichaam, dat zou zonde zijn: dan was je hem er zo weer af. Nina Rosa viste daarom het adoptiecertificaat van Miepje uit haar tas. We schaamden ons wel een beetje natuurlijk, want a) we gingen een derderangs schnabbelzanger om een handtekening vragen en b) die zou hij plaatsen op een adoptiecertificaat. Van een gemankeerde cavia. Die Miepje heet. We verzonnen maar dat de handtekening voor een ernstig ziek nichtje was. De volgende scène ontvouwde zich. 'Hallo Dennie, wil jij hier je handtekening op zetten? Het is voor ons ernstig zieke nichtje.' 'Jah naturlich wil ik dat. Heet zij Miepje?' 'Nee dat is de naam van de cavia. Die is gehandicapt. Het nichtje niet, die is alleen maar ernstig ziek.' En toen zette Dennie in keurige krulletters op het certificaat: 'Voor Miepje. Heel veel beterschap.'
Maar daar houden de Miepje-avonturen nog niet op. Ook alweer jaren geleden was er een programma op tv, genaamd Dierenmedium. Hierin ging een helderziende dame op zoek naar verborgen dierenleed of bijzondere gaven anders dan pootjes geven of salto's maken bij huisdieren. Jullie raden het natuurlijk al: in één van de afleveringen dook Miepje op. Het Dierenmedium had direct door dat Miepje geen gewone cavia was. Ze deed prompt een aantal zeer schokkende mededelingen over de toestand van Miep. Allereerst maakte ze wereldkundig dat Miepje meerdere malen was verkracht door haar eigen zoons. En Miepje hield al helemaal niet van het mannelijke caviageslacht, want dat was de volgende onthulling van het dierenmedium: Miepje viel op vrouwen! Onze multigehandicapte Miepje had zich al die jaren in het Caviarusthuis afgezonderd van de mannetjes om haar heen, en eindelijk wisten we waarom: ons Miepje was lesbisch...
Het was naast alle geleden leed de druppel die de emmer deed overlopen, want hoeveel Caafjes zijn er nu lesbisch? Miepje zou voor altijd eenzaam blijven. Niet lang daarna stierf Miepje een wisse dood, na een leven waarin ze nauwelijks liefde heeft gekend.
Gelukkig voor Miepje is ze in gedachten héél even bij Dennie Christian geweest.
En Miepje heeft geweten dat wij er voor haar waren.
BeantwoordenVerwijderen