Partycrashen bij Misty

Eens, lang geleden, ik denk een jaar of tien, zijn mijn goede vriend David en ik terechtgekomen op het afschuwelijkste feest ever. Helemaal per ongeluk, maar we zijn een uur gebleven om te zien of het echt waar was wat we allemaal mee maakten.

Het ging als volgt. Tussen de Amsterdamse Zeilstraat en de Vaartstraat (of Fart-straat zoals de Amerikaanse David zegt) ligt de Baarsstraat (of Aarsstraat. Vonden we tien jaar geleden erg lollig). Middenin het kleine, smalle straatje zat een bruin café, genaamd Witte de Wit. Nu zit er een wat hippere uitspanning die De Smoezer heet, maar destijds was het een donker hol. Binnen was het altijd leeg, op een paar hangouderen na, die meestal verveeld aan de bar hingen.

Op en dag liepen David en ik langs het café. Tot onze verbazing zat het bomvol. We dachten: áls we al een keer onopvallend naar binnen wilden, moesten we het nu doen. Eenmaal binnen zat de stemming er al snel in. We bestelden wijn bij de barvrouw, die er vandaag extra feestelijk uitzag: in haar kapotte blonde haar een gouden strik, haar bodywarmer bedrukt met een lekker ordinaire panterprint.

De overige gasten zagen er ongeveer uit zoals die barmevrouw. Zowel mannen als vrouwen droegen veel grote sieraden. De dames hadden hun haar in roodtinten geverfd, of blond in geel-, grijs- en platinatinten. Overal om ons heen diepe décolletés vol bruine rimpels. We bestelden nog een wijn bij de gouden strik en begaven ons in de drukte.

We hadden snel door dat het hier ging om een privébijeenkomst. Oma was jarig, oftewel de moeder van de barmevrouw. Oma had zich voor de gelegenheid in een glitterjurk gehesen, met ter hoogte van haar forse boezem een enorme pelikaan erop geborduurd. Ze zag eruit als een Veerkampje avant-la-lettre, zoals ze daar zat mee te deinen op de gezellige volksmuziek.

Die muziek was volstrekt live, overigens. Een zanger die zichzelf Misty noemde had een enorm keyboard het café ingereden. Hij zong zo vals als een kraai, maar dat merkte niemand. Het publiek overstemde zijn gezang met gemak, en om de aandacht terug te pakken greep Misty naar zijn geheime instrument: de 'Beam-Me-Up-Scotty-toets'.

Telkens als Misty een zin had voltooid, deed zijn keyboard alsof het probeerde op te stijgen. Het ging als volgt en met heel veel galm:

'Ik heheheb hihihier een brihief vohoor mijn moehoederrrr'
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrroetsjjjjjjjjjj!
'Dihie hohoog in de hehemel is'
Vaavoooooommmmm!
'Deheze brihief bind ihik vahast aan mijn vliehieger'
Ssssssssssssssssjplikkkk!
'Tohot zijhij hem ontvangt, zij dihie ik mihis
En nog een keer Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrroetsjjjjjjjjjj!

We konden ons nauwelijks bedwingen, maar bij de tweede Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrroetsjjjjjjjjjj! schoten we pas echt in de lach. In de tussentijd hadden we kennis gemaakt met Ria, een vrouw met vuurrood kortgeknipt haar die net terug was van een tripje naar Egypte. Ze stond net in geuren en kleuren te vertellen hoe erg het was met haar diarree, dat ze daar nog steeds last van had en dat al dat vreemde vreten toch echt niet goed voor je is, toen de hapjes langs kwamen.

Op een groot dienblad stonden huzarenslaatjes uitgestald. Gewoon, nog in de bekende plastic ronde kuipjes, het plastic lepeltje er nog in. Nou, huzarenslaatjes lustten ze daar wel, in café Witte de Wit. We sloegen het lachend gade, maar blijkbaar deden we dit iets te luidruchtig. En nadat we een lachstuip kregen bij Misty, vielen we door de mand.

'Jullie horen hier niet bij hè!?!'. Voor ons stond één van oma's dochters, ook al zo'n struis Veerkampje. Ze trok de glazen wijn uit onze handen en we werden gesommeerd meteen te vertrekken. Nadat we een schamele 25 gulden hadden betaald struikelden we hikkend van de lach naar buiten, daarbij Misty passerend.

Helaas misten mijn vingers nét de Scotty-toets. Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrroetsjjjjjjjjjj!!!