Logeetje

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik op bezoek ging bij een vriendin van een vriend van mij. Ze woonde in het hartje van de Jordaan en dan ook nog eens in een huis dat bijna uit z'n voegen kraakte - vooral ook omdat het stond volgestouwd met antiek. Dit zijn herinneringen, voor hetzelfde geld waren het gewoon oude meubels. De dame in kwestie - we noemen haar Mien - is in de tussentijd uitgegroeid tot een tv-persoonlijkheid van ongeveer 65 jaar. Zo'n vijftien jaar geleden stond ze alleen lokaal bekend als 'gezellig'.

Mien trakteerde op ragoutpasteitjes en serveerde deze tussen de schemerlampen in haar salon. Voor het raam hingen van die Amsterdamse vitrages. In de ruimte stonden her en der ronde tafeltjes opgesteld met keurig een kleedje erover. Het huis was spic en span, op een paar details na. Zo lag het hoogpolige tapijt bezaaid met poppenkleertjes.

Op de vraag wat Mien met die kleertjes moest, antwoorde ze laconiek: 'Oooh, die zijn van Logeetje.' En hoe achteloos dat ook klonk: daar moest een verhaal achter zitten. Logeetje bleek een pluche teddybeer te zijn die een tijdje bij Mien had doorgebracht. Mien vertelde dat ze Logeetje uit het huis had gered van een bevriend echtpaar voor wie ze tijdens hun vakantie de planten verzorgde. Nu was dat echtpaar kinderloos gebleven en hadden ze in Logeetje het ideale surrogaatkind gevonden. Logeetje zat elke avond bij het echtpaar aan tafel en kreeg zelfs een bordje eten. Logeetje mocht daarna uitbuiken op de bank, met de afstandbediening tussen z'n stoffen klauwtjes. Logeetje werd elke avond liefdevol naar bed gebracht en de volgende ochtend weer vrolijk gewekt. Logeetje ging ook altijd mee op vakantie, zoals op vele zomerse kiekjes was te zien.

Maar toen waren de pappa en mamma van Logeetje hem zomaar pardoes vergeten in te pakken. Vanaf hun vakantieadres hadden ze in paniek Mien gebeld: 'Help! Logeetje ligt helemaal alleen in een hoekje van de bank! Het arme kind heeft al twee dagen niet gegeten! Mien, red Logeetje!' Zo gezegd, zo gedaan. Maar Mien was natuurlijk niet helemaal gek. Logeetje in huis halen, à la. Maar net doen of dat pluche beest een levend wezen was? Niks ervan. Logeetje verdween dus gewoon in een la.

Bij thuiskomst was het bevriende echtpaar nauwelijks te houden. Ze stormden Miens trap op en wilden hun geliefde Logeetje snel in hun armen sluiten. Ik hoef hier niet uit te leggen hoe wanhopig het echtpaar probeerde de platgeslagen Logeetje te reanimeren. Om het nog enigzins goed te maken is Mien aan het naaien geslagen. Broekjes, jasjes, vestjes, mutsjes, in de weken erna breide Mien een complete minigarderobe bij elkaar voor Logeetje.

Eind goed, al goed? Niet helemaal. Hoewel de ouders van Logeetje best blij waren met al die nieuwe kleren, mocht hun berenkind nooit meer bij Mien logeren. En Logeetje ging vanaf dat moment gewoon weer mee op vakantie.