Aan het werk

Het bloggen is er de laatste weken nogal bij ingeschoten. Dat heeft twee redenen: eerst heb ik een week op een luchtbed om Ibiza heengedobberd, daarna ben ik weer gaan werken. En dat bevalt erg goed, na drie maanden te hebben rondgelummeld. Nou ja, gelummeld, als ik achteraf terugkijk op drie maanden 'vakantie' heb ik toch best veel gedaan.
Eerst de reisjes: naar Ierland, Berlijn en Brussel, plus die week naar Ibiza natuurlijk.
Dan de klusjes: van een achttal interviews over en met accountants tot een verhaal over Glee of over exorbitante sterrenbruiloften (kijk maar in het tijdschriftenschap en zoek naar de laatste Grazia).
Ook leuk: de fietstochten van soms wel zestig kilometer op een dag. Van Muiden via Weesp en Abcoude weer terug naar Amsterdam. Of een tochtje Ronde Hoep, met als enige gezelschap eenden, libellen en identiek geklede bejaarde echtparen. Uitstapjes die altijd een dag later plaatsvonden dan gepland: naar de Praxis, het postkantoor of boekhandel Atheneum.
Dingen-die-altijd-al-moesten, maar nu eindelijk gelukt zijn: een archief voor de administratie, Sophie's Choice kijken (boooooring! Maar wel aangrijpend), vingervlekken die de schoonmaakster niet ziet van deuren verwijderen, et cetera.

Luieren natuurlijk. Boeken lezen op het dakterras. Tip: de nieuwe van Arthur Japin, Vaslav genaamd. Hij is nog niet uit, maar ik had een recensie-exemplaar van het verhaal over een balletdanser die er in 1919 ineens de brui aan geeft. Het is een fictief verslag van een waargebeurd incident, gezien door de ogen van zijn dienstknecht, zijn vrouw en zijn minnaar, die ieder op eigen wijze laten zien waar en hoe deze Vaslav Nijinsky precies ontspoorde. Japin kleurt het verhaal subtiel in door het van deze drie kanten te belichten. Je gaat bijna geloven dat het echt zo is gegaan, wat voor een deel ook zo is: achterin het boek staat een uitgebreide bronvermelding. Nog een tip: de boeken van David Sedaris, die overigens prima beluisterbaar zijn op de iPod - al lispelt de schrijver dat het een lieve lust is.
Minder fijn: de verveling. Wéér twee afleveringen van Who's The Boss, met de suffe verwikkelingen rond Tony en Angela. Die Angela werd gespeeld door Judith Light. Ze speelde het klaar er in de jaren tachtig oubolliger uit te zien met al haar schoudervullingen en jampotbrillen dan in Ugly Betty. Daar speelt ze de opvallend strak uitziende Claire Meade. De verveling sloeg ook toe tijdens de fietstochten. Wéér een dijk. Wéér een molen. Wéér een polder. En wéer die uniseksbejaarden op identieke fietsen.
Het allerleukst vond ik de lunches en borreldates overdag met zusjes, ex-collega's en vrienden op terrassen of in cafés in de stad, of daarbuiten. Iedere week was het wel een paar keer raak.
Nu weer aan het werk, dus. Gisteren naar het hoofdkantoor van Ajax gefietst voor een interview, op de kopse kant van de Arena. Vlak voor de ingang werd ik staande gehouden door drie toeristen die met het logo op de foto moesten. Na afloop van het gesprek fietste een jongetje me achterna: 'Heeft Ajax gewonnen?' 'Ja', zei ik. 'O, dan zijn we door! Joepie!'. Kijk, dat zijn leuke ontmoetingen voor tussendoor. Maar drie maanden lang waren dat de enige gesprekken die ik overdag voerde. En dan is het toch een stuk leuker om overdag iets zinnigs te doen, en daar ook nog geld voor te krijgen.