Gisteren naar de voorstelling Over Dieren geweest, van het Nationale Toneel. Voorafgaand aan de voorstelling viel het me op dat er aardig wat jongeren op het toneelstuk waren afgekomen, wat ik niet had verwacht. Het verhaal - gebaseerd op afluistertapes van de Oostenrijkse politie over een escortbureau dat wordt verdacht van vrouwenhandel - lijkt toegankelijk, maar is dat totaal niet. Integendeel zelfs: de uitgesproken zinnen en gespreksflarden worden telkens herhaald. Toch bleven de jongeren - ik vermoed 4 Havo, cultuurpunten of een klasje Maatschappijleer - opvallend rustig.
Dat was fijn, want het stuk vergde enige concentratie. In het verhaal wordt duidelijk dat een oudere vrouw haar lichaam aanbiedt, maar genegeerd wordt. Tegelijkertijd bieden drie ambtenaren tegen elkaar op wat ze zoal willen doen met hoeren. Het stuk, een aanklacht tegen vrouwen- en kinderhandel, wordt naarmate de voorstelling vordert steeds grover en platter, op het banale af. Het decor is een verzameling tv's met daarop vorsend kijkende gezichten, waartussen de zes spelers zich voortbewegen. De dames op wiebelende stiletto's, de drie heren in lichtblauwe businesspakken en continu op jacht naar seks. Het eindigde redelijk voorspelbaar met een horrorhoogtepunt: een scène in blacklight met muziek van Laibach: een cover van Opus' Life is Life.
Mijn eindoordeel: een rauw stuk dat bij vlagen op Gummbah-achtige wijze de draak steekt met alles wat vies en ranzing is, en tegelijkertijd duidelijk maakt hoe het gesteld is met de positie van prostituees en misbruikte kinderen. Lees hier een aantal recensies over de voorstelling. En hieronder de beelden:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten