Ray de luchtbokser

No no.
No no no no.
No no no no.
No no there's no limit.
No no.
No no no no.
No no no no.
No no there's no limit.
No no.
No no no no.
No no no no.
No no there's no limit.
No no.
No no no no.
No no no no.
No no there's no limit.

Het is alweer jáááren geleden dat 2 Unlimited huge was. Nog altijd verbaas ik me daarover, iedere dag. 2 Unlimited. De naam alleen al: iets wat schijnbaar niets betekent en alleen door succes een bepaalde lading krijgt.

Aanvankelijk was 2 Unlimited een gezichtsloos producersdingetje uit België, maar die producers hadden het slim gezien: zet er een leuk poppetje bij dat een beetje kan zingen en een mannetje dat rapt en een gouden formule is geboren. Iedereen deed dat toen, er is een hele stroming gebaseerd op dit format: van Cappella tot Captain Hollywood, van de debielen van Captain Jack tot het eveneens zeer populaire Culture Beat, het is allemaal gevangen onder de noemer eurodance.

Terug naar 2 Unlimited. Anita Dels typte parkeerbonnen over in de computer van de Amsterdamse politie. Ray Slijngaard was koksmaatje op Schiphol. Anita, die zich om onverklaarbare redenen Doth ging noemen, bleek te beschikken over precies dat schrille piepgeluid dat het goed doet op de dansvloer. Met Ray hadden de producers het minder getroffen als rapper. Hij had echter andere kwaliteiten.

Get Ready For This, Twilight Zone, Workaholic, The Magic Friend, de singles van het eerste album werden regelrechte monsterhits. Uiteraard vierde 2 Unlimited grote successen in Nederland en België, maar ook Groot-Brittannië stond op z'n kop. Waar ze daar minder blij mee waren was Ray. Zijn raps waren nauwelijks verstaanbaar en bovendien opgebouwd in een soort Havo-Engels waar je je over de grens prima mee kunt redden, maar liever geen nummer één-hit mee scoort. De Britten moesten het dan ook doen met de instrumentale versie van No Limit, dus zonder Ray de Rapper. Het was alleen maar minutenlang de stampende beat, overstuurde flipperkastgeluiden en het door Anita liefdevol ingekrijste refrein, keer op keer:

No no.
No no no no.
No no no no.
No no there's no limit.
No no.
No no no no.
No no no no.
No no there's no limit.
No no.
No no no no.
No no no no.
No no there's no limit.
No no.
No no no no.
No no no no.
No no there's no limit.

Toch jammer, zo hebben die arme Britten toch heel wat interessante teksten moeten missen. Een kleine greep uit het rap-oeuvre van Ray.

Een strofe uit No Limit:
"Tick tick ticka tick take your time,
when I'm goin' I'm goin' for mine."

Uit Twilight Zone:
"Me and the lady howl megatone
Fuck you up in the Twilight Zone"

Uit Magic Friend:
"Don't just stand there, let's get loose
I am Ray, I've got the juice"

Een heel couplet uit Maximum Overdrive:
"Put some pressure upon the gas
I don't know how long I'm gonna last
Feel the force of the main source
The power is strong with the strength of a horse
The ultimate ride that makes you to the overdrive
Remember this only the strong survive
Bum stikkie di bum stikkie di bum stikkie di bum
Take you down to the maximum!"

Een tekst uit No One van the rap singer by the name of Ray:
"You better recognize when I pass your way
It's the techno-rap singer by the name of Ray"

Nee, echt een taalwonder was het niet. Maar zoals eerder opgemerkt: Ray had heel andere kwaliteiten. Hij kon namelijk prachtig luchtboksen. In elke video van 2 Unlimited is te zien hoe Ray zijn denkbeeldige tegenstanders op afstand houdt met zijn unieke stomptechnieken. Soms ging het richting karate als ook Rays benen in actie kwamen. Terwijl Anita haar gegier playbackte, voerde Ray in z'n eentje hele bokswedstrijden op. En dat is ook een kunst.

Het ging even minder met Ray en Anita. Heel lang eigenlijk. Ze gingen uiteen, hadden genoeg van elkaars gezelschap en kozen allebei voor een solocarrière. Anita deed dat onder meer met een lied dat de zin 'I wanna live life like life should be lived' bevatte, een tongbreker van de bovenste plank. Ray bokste nog wat solodingetjes bij elkaar, maar echt veel deed dat allemaal niet. Niks zelfs. Nu zijn Ray en Anita weer bij elkaar en proberen ze hun successen uit de periode 1991-1995 te evenaren. Ik gun ze alle geluk van de wereld en hoop stiekem op een nieuwe Jump for Joy of het bijna Simple Minds-waardige Spread Your Love (met z'n allen: Laaaaa lalalalaaaaaaaa lalalaaaaa!)

Tot slot de moves van Ray, te beginnen bij Tribal Dance. Hier is het namelijk dat Rays boksdans tot volle wasdom kwam.