Belaagd door bejaarden op Brussel Centraal

Brussel Centraal, maandagmiddag, 12.00 uur. Ik zit op het perron te wachten op de trein. Twee vrouwen naderen, de een schat ik 65, de ander tien jaar ouder. De jongste van de twee is gekleed in een dikke winterjas en draagt bergschoenen. De oudste is damesachtiger, loopt op hakken en in een fleurige omajurk. Hun doel is duidelijk: dat ben ik. Ze omcirkelen me terwijl ik net bezig ben een broodje zalm naar binnen te werken. In een combinatie van Engels, Frans en Duits maken ze me duidelijk dat ze naar Amsterdam willen. Dat komt mooi uit zeg ik, dan staat u goed. Om 12.22 uur vertrekt de trein, precies op dit spoor.

Daar nemen de dames geen genoegen mee. Verward kijken ze om zich heen om andere mensen te vragen of het echt zo is dat hier de trein naar Amsterdam zal arriveren, op het door mij uitgesproken tijdstip. Even verderop staat een jongen met een iPhone. Op een drafje stuiven ze op hem af. Aan de gebaren te zien geloven ze niet wat ik ze net op de mouw heb gespeld, waarna de jongen op zijn iPhone laat zien dat er echt een trein aankomt die ze naar Amsterdam zal brengen. iPhones liegen niet, maar daar hebben de dames lak aan. Ze keren terug naar mij en vragen: 'Waarom staat daar dan op het bord 'Eindbestemming Antwerpen?' Ik leg uit dat dit de stoptrein naar Antwerpen is, die bovendien om 12.14 uur vertrekt. Onze trein komt daarna pas.

Weer gaan de dames op pad. Ik hoor de jongste vragen: 'Are you from Romania?' aan een groep jongeren die bepakt en bezakt naast me is neergestreken. 'No, from Portugal.' De dame weer: 'Oh, de Algarve! Daar is het altijd zo lekker warm, daar hoef je geen winterjas aan, zoals hier. Nee, daar hoef je geen winterjas aan!' En daar komt ze weer: 'Weet je echt zeker dat die trein naar Amsterdam gaat? Hiernaast moeten ze naar Portugal!'

Intussen ben ik omsingeld door de dames, die Zwitsers blijken te zijn. De oude dame dreigt bijna in het plasje sinas naast me te gaan zitten, maar net op tijd ziet ze de natte plek en schurkt ze dicht tegen me aan. 'Komt u uit Amsterdam?' Ik zeg ja. 'Wat eten de mensen in Holland?' 'Bami. En tapas. En hamburgers.' De dames gieren het uit van het lachen, maar nemen geen genoegen met het antwoord. 'Als we in Amsterdam zijn willen we echt iets authentiek Hollands eten. Eten jullie vis?' Dat brengt me op een idee: vlakbij Amsterdam Centraal staat een haringkar. 'Wel uitjes en zuur erbij nemen, je weet niet wat je proeft!'

Omstandig word ik bedankt. 'Als ik kleingeld bij me had, zou ik je een centje hebben gegeven. Dan had je voor gids kunnen spelen. Waar zit jij eigenlijk, in de trein?' Ik voel de bui al hangen en vraag of ik haar kaart mag zien. 'O, u zit voorin de trein.' Zelf rijd ik eerste klas, godzijdank. 'O, eerste klas! Dat is mooi, met al die gecapittoneerde kussentjes!' Het is duidelijk: deze dames hebben sinds de tijd van Lodewijk de Zestiende niet meer met de trein gereisd.

Het is 12.14 uur. Er is geen spoor te bekennen van de stoptrein naar Antwerpen, waardoor de dames zich zenuwachtig afvragen of de trein naar Amsterdam wel op tijd komt. Ze moeten namelijk door naar Zwitserland en vliegen vanaf Schiphol. Gezien de paniek rond de vertrektijden adviseer ik ze om dan vooral op Station Schiphol uit te stappen en de overgebleven uren stuk te slaan voor de juiste gate. 'O dat hoeft niet hoor, we redden ons altijd. Bovendien moeten we nog bloembollen kopen, je kan natuurlijk niet zonder aandenken thuiskomen als je in Amsterdam bent geweest.'

Dan gebeurt er iets heel geks. De oude dame naast me heeft het gesprek zwijgend gevolgd en pakt een mp3-speler uit haar tas. Ze ontwart de snoertjes, plugt de earphones in haar oren en klikt op play. Dan, op volle sterkte: RARA AHAHA RAMA RAMAMA, GAGA OOH LALA, WANT YOUR BAD ROMANCE! Pas als het hele lied is afgelopen zegt ze, wijzend op het apparaat: 'Van mijn kleinzoon gekregen. Er staat maar één liedje op en dat ken ik nu helemaal uit mijn hoofd.'

12.21 uur. De trein zoeft binnen. Ik probeer na te gaan wat ik zojuist precies heb meegemaakt, het schijnt dat ze in België allemaal rare programma's op tv uitzenden waarin bejaarden streken uithalen. Maar voor zover ik kan zien hangen er geen camera's. 'See you in Amsterdam!', roept de jongste me nog na. 'Bye bye, guide!'