Onze puppies

In oktober 2008 hadden we een nest puppies. Het waren er zes en ook nog eens van een heel bijzonder ras: het ging om de Japanse Shiba Inu, een soort poolhond in dwergvorm. Als pup hebben ze al een dikke vacht, wat ervoor zorgt dat ze er vanaf het begin op hun allercutest uitzien.

Nu hadden we die pups natuurlijk niet zelf thuis. We bekeken ze via een webcam, want de pups woonden in het verre San Francisco. Ze sliepen in een bench en hadden daaromheen een afgeschermde speelruimte, waar ze als tazmanian devils rondrenden.

In het begin lagen de zes pups vooral te slapen. Zo'n beetje iedere keer dat we keken, dus op een gegeven moment was de lol er wel af. Maar na een paar weken kregen de beestjes de geest. Ze begonnen te ravotten, aan elkaar te knagen, te spelen met de pluche winterpeen en dito pompoen, hingen aan hun moeder of buitelden over elkaar heen.

Al gauw werden het onze puppies. Er waren drie meisjes, Autumn, Ayumi en Amaya, en drie jongens: Aki, Akoni en Ando. Ze hadden elk een eigen kleur halsband om, wat het voor ons makkelijk maakte om ze uit elkaar te houden. Al snel was Ando favoriet: een rauwdouwer die z'n wat sukkelige zusje Ayumi op de huid zat. Aki en Akoni sloopten steevast alle kussens uit de bench, om er vervolgens al saltoënd overheen te schijten.

Op een nacht werd ik wakker van een schril gepiep. Gealarmeerd stoof ik de trap af naar beneden. De laptop stond nog open, zag ik. Op de webcam was te zien hoe Ayumi bekneld was geraakt tussen de bench en het hek. Het arme diertje gilde het uit. Tot mijn geruststelling zag ik dat de chatbox overliep met berichten van verontruste medekijkers. Ik was niet de enige die de ondergang van Ayumi live mee zat te maken. Integendeel: op hetzelfde moment keken er zo'n 30.000 mensen naar de martelgang. Vanaf die dag moest de laptop mee naar bed.

Uiteindelijk kwam alles goed. De pups werden bij nieuwe baasjes ondergebracht en via de mail kregen we af en toe een mededeling dat Autumn of Amaya weer even voor de webcam plaats zou nemen. Maar zo'n bijna volgroeide pup in z'n eentje, daar was niet veel aan.

Maar nog steeds hoor ik die opgewonden hondenstemmen door ons huis schallen. Gelukkig heb ik de kalender nog...