Vrouwen met een bruggetje

Tijdens mijn studie aan de Utrechtste School voor Journalistiek had ik tijd zat om ernaast te werken. Dat deed ik aanvankelijk door kantoren en TBS-klinieken schoon te maken, maar daarover een andere keer meer. Vandaag gaat het over mijn eerste echte baan, bij het glossy mannenblad sQueeze.

Het blad werd destijds uitgegeven door een reclamebureau uit Rotterdam, dat speciaal voor sQueeze een uitgeverij had opgericht: Maximum Media. Over dat reclamebureau wil ik het nu hebben. Het was mijn eerste echte ervaring met hoe volwassen mensen kantoortje spelen, en alles wat daarbij komt kijken. Samen lunchen bijvoorbeeld, en de wekelijkse woensdag-, donderdag- en/of vrijdagmiddagborrel.

Waar andere bedrijven het houden bij bier of een slobberwijntje, werden hier ladingen wodka vergoten. De mensen die er werkten waren allemaal op hun eigen manier kleurrijk. Er werd dan ook wat afgebabbeld. Tijdens de lunch waren dode Bekende Nederlanders een dankbaar gespreksonderwerp. Een van de directeuren had een fictief eiland verzonnen waarop BN'ers zich terugtrokken als ze het zat waren om herkend te worden. Dus elke keer als er weer een BN'er dood neerviel was het raak. 'Goh, wat leuk hè, dat Leen Jongewaard een café heeft geopend op het eiland.' 'We zagen Annie M.G. Schmidt al met haar wandelstok op de bar rammelen: 'waar blijft die neut!'' 'En Georgette Hagendoorn maar acteren dat ze Annie níet irritant vond.' 'Wat een vakvrouw hè, die Georgette. Toch jammer dat ze haar acteercarrière heeft ingeruild voor een bestaan als dakdekker van rieten strandstoelen.'

Zo ging dat zo'n beetje elke dag, als ze het niet hadden over rustieke interieurinrichtingen met veel terracotta potten erin. De trend destijds was 'Toscaans'. Mensen verfden hun kasten met grondverf, schuurden die vervolgens er half weer af, om het meubel daarna te lijf te gaan met een spons en - heel belangrijk - gele verf. Zo'n beetje alles dat neigde naar pastel was eigenlijk 'Toscaans', maar de kleur geel was dat toch wel het meest. Het duurde niet lang of de gekste dingen hadden een Toscaanse interpretatie. Had iemand de wc niet doorgetrokken, dan 'lag de pot er wel heel Toscaans bij.'

Afijn, ik dwaal af. Borrelpraat was er natuurlijk ook, in alle ranzige gradaties. Wij doken vanuit ons homohoekje bovenop de wodka en hoorden tijdens dergelijke vrijdagmiddag-gelagen de heterocollega's uit. Zo kwamen we erachter dat veel mannen het opwindend vinden wanneer vrouwen 'zo'n geil bruggetje' hebben. Een bruggetje krijgt een vrouw wanneer ze in spijkerbroek zó superslank is dat de binnenkanten van haar bovenbenen elkaar niet raken. Staat zo'n vrouw met haar bruggetje voor bijvoorbeeld een raam of een beamer, dan schijnt er licht doorheen. De vagina is op die manier in wezen het bruggetje tussen het linker- en het rechterbeen. En dat vonden die mannen dus een opwindend gezicht. Vooral de eerder genoemde directeur vond het schitterend.

Nu was er in ieder geval één collega die over een dergelijk bruggetje beschikte. Ze werd dan ook met complimenten overladen wanneer ze in spijkergoed het pand betrad, wat in feite een indirecte aanmoediging was. Natuurlijk werd in haar nabijheid nooit over haar bruggetje gesproken, maar ik zag ze naar elkaar kijken als ze voorbijkwam, die mannen.

En zoals dat gaat in dit soort bedrijven, ging uiteindelijk de directeur er met het bruggetje vandoor. Voor zover ik weet heeft hij z'n bruggetje nu nog, al is moeilijk vast te stellen wat daar na ruim vijftien jaar nog van over is...