Het verhaal van Sletta

Het grootste deel van mijn studietijd in Utrecht heb ik gewoond bij een hospita. Dat klinkt ouderwetser dan het is, want in wezen kwam het erop neer dat ik een halve etage van haar huurde, met gebruik van douche en toilet. We lieten elkaar volledig vrij, de enige regel die we hadden was dat we tijdens het bellen altijd de wisselgesprekken opnamen. De hospita, we noemen haar maar even Mies, was half Indisch en vond alles best. Ze woonde op een etage met een zolder (die ik dus van haar huurde) en een bergkast (die ze later lucratief als tweede kamer in de verhuur deed).

Mies was erg schoon op zichzelf, maar minder op de spullen om haar heen. En dat waren er véél. Haar woonkamer was van vloer tot plafond gestoffeerd. Een pompeuze groenbeklede bank met tachtig kussens domineerde de woonkamer, maar viel desondanks nauwelijks op tussen alle tafeltjes met kleedjes met daarop weer ontelbaar veel snuisterijen. Werkelijk geen plek bleef onbenut. Als je een nummer wilde opzoeken in het telefoonboek (er was toen nog geen internet. Niet bij Mies in huis, althans), moest je eerst drie muziekdozen-met-ballerina een nieuw onderkomen geven, wat nog niet meeviel want overal stond wel iets. Dat ging door tot in de badkamer: een minuscule ruimte met plek voor een smalle wastafel en douche. Ook deze ruimte was overdadig gestoffeerd: kleedjes en ruches waar je ook keek. Zelfs de wasmand had een wit beschimmeld jasje aan.

Omdat Mies erg gezellig was - vaak haalde ik de trap naar boven alleen na het nuttigen van enkele glazen sherry uit zo'n grote, in pitriet gehulde karaf - had ze meestal geen tijd om schoon te maken. De stofnesten hoopten zich op van april tot maart; een keer per jaar was het tijd voor de grote schoonmaak. Het was prima uit te houden, vooral op mijn kamer. Maar dat kwam vooral doordat ik de vloerbedekking er in week één al had uitgerukt - zo maakten de kattenvlooien geen kans zich in mijn ruimtes voort te planten (beneden wel: daar sprongen ze met tientallen tegelijk tegen je benen omhoog. Mies had altijd dikke panty's aan).

De situatie verergerde ietwat toen Mies haar zoon in huis nam. Hij kwam te slapen in de L-vormige uitbouw van haar woonkamer, op een divan die tot dan toe dienst deed als slaapplaats voor de katten. Dirk heette hij, een ex-junk van achterin de dertig met een woeste blik in z'n ogen en lang, zwart haar. Hij had drank en heroïne afgezworen en rookte alleen nog maar Aldi-sjek. Vanaf de dag dag Dirk arriveerde hing op de etage van Mies een donkerblauwe rooksluier die zelfs het zicht op de in het zonlicht rondspringende vlooien benam. Dirk had de gewoonte de wc dagelijks urenlang bezet te houden. Kwam je hem daarna toevallig tegen in de hal, dan was zijn standaard vraag: 'Moet jij ook altijd zo zweten bij het schijten?'

Afijn, het huis van Mies kon wel wat frisse lucht gebruiken. De hulp kwam uiteindelijk uit onverwachte hoek. De buren van Mies waren nogal op zichzelf en na een paar in sherry genevelde avonden vertelde Mies waarom. Buurman was namelijk bij Mies gaan klagen over zijn vrouw. Hij had Mies, die in de buurt bekend stond als uitermate tolerant, in vertrouwen genomen nadat buurvrouw het zat was dat hij thuis in vrouwenkleren rondliep. Buurman was een stille travestiet en had bovendien een fetisj: hij wilde gedomineerd worden. Tijdens weer zo'n sherry-gelag hadden Mies en Dirk samen een gouden ei uitgebroed. Buurman zou in het huis van Mies met een gerust hart kunnen rondparaderen in een jurk en op hakken, in ruil voor lichte schoonmaakwerkzaamheden. Vooral dat laatste vond Dirk geweldig: het vooruitzicht alleen al dat hij iemand zonder gène mocht rondcommanderen!

En zo is het gegaan. Er werd een pakje aangeschaft voor Buurman in het model 'Kamermeisje'. Buurman zelf maakte een badge met daarop de naam waarmee hij als vrouw door het leven wilde gaan: Sletta. Op een dag kwam ik thuis. Ik hoorde Dirk al roepen: 'Ga de keuken stofzuigen, Sletta! En maak daarna op je knieën het toilet schoon.' Het duurde niet lang voordat het gedaan was met de vlooien. Zelfs Dirk zette nu een raampje open als hij weer een sjekkie opstak. En dat allemaal dankzij de therapeutische inzet van Buurman Sletta en het praktische inzicht van Mies.

Nu viert onze eigen schoonmaakster binnenkort twee maanden vakantie in haar geboorteland. Misschien moest ik Mies maar eens bellen. Of Sletta nog bestaat.