Obscuur

Zo. Ik ben wat verloren hoekjes van iTunes ingedoken en heb allerlei obscuur materiaal waarvan ik niet eens meer wist dat ik het had gedownload, in een aparte playlist gestopt. De naam: heel origineel 'obscuur'. Dankzij de shuffle-functie komt er allerlei (eigen)aardigs voorbij.

Kelpe bijvoorbeeld. Elektronische soundscapes die rustgevend zouden zijn als er niet van die atonale zoem-dingen doorheen gierden.
De zweverige bleep-wave van Atlas Sound.
Koushik, die psychedelisch getinte jarenzestig-fluisterpop combineert met chill-out samples.
Het album Saint Dymphna van Gang Gang Dance, met poptracks die ergens halverwege de jaren tachtig hangen. De zangeres doet ergens denken aan Siouxsie van de Banshees.
No Age. Compact geproduceerde indie-rock die is opgebouwd uit verschillende lagen noise.
Devendra Banhart, die klinkt als een halve hare krisha en uitblinkt singer/songwriter-kitsch.
De toegankelijke elektropop van Kelley Polar, afstandelijk en intiem tegelijk.
Engelse R&B van Mr. Hudson, die al eens samenwerkte met Kanye West en solo een alternatieve hiphopplaat-met-zang heeft uitgebracht.

Yuksek, lekker vet aangezette dance.
Zangeres van de Yeah Yeah Yeahs Karen O, die met een compleet kinderkoor spooky deuntjes heeft opgenomen voor de soundtrack van de fantasiefilm Where The Wild Things Are.
Experimentele rock van de Dirty Projectors.
Het laatste album van de Super Furry Animals, meerstemmige vocalen en wijd uitlopende, filmische arrangementen.
Afgestofte sixties-psychedelica van de 13th Floor Elevators.
Galmende eighties-wave van The Horrors.
Kale, intieme tracks van Loney, Dear.
Fuck Buttons met raggende rave-herrie.
Lust for Life, een geweldige, ranzig geproduceerde track van Girls, een nieuw punkachtig bandje uit San Francisco.
Earth. Heel trage, melodieloze, uitgerekte muziek met gitaar en noise.

Lo-fi electrieke liedjes van The Notwist.
See Mystery Lights van YACHT. Beetje schurende dance met (altijd lekker) een casio cowbell.
Dennis Wilson - van de Beach Boys. Een heruitgebracht solo-album uit 1977. De 'legacy edition'. Blues met hier en daar een toeter, stonerrock.
Who the fuck is Johann Johannson? Ah: een IJslandse componist die zo te horen wel raad weet met een piano. Het album Fordlandia heeft als thema de ondergang van een Braziliaanse rubberplantage. Zo klinkt dat dus...
Evangelista. Muziek om bang van te worden. De zangeres doet vaag denken aan Diamanda Galas en de muziek is een melting pot van goth en horror-soundtracks.
Een beetje nep-The Knife, zo klinkt Zeigeist. Een hitparadevariant. Zoiets.
Aardige synth-rock wel, van de Semifinalists op het tweede album '2'.
Gekke naam: jj. Heb ik al vaker over geschreven hier. Ecstacy is fijn. Mistflarden, doolhofmuziek.

James Yuill klinkt dan weer een stuk makkelijker, met melancholische gitaar en zang.
Jammer, niet doorgebroken maar bijna net zo leuk als soundgenoten MGMT: Late of the Pier.
Of Montréal is een favoriet, wat doet die band in deze lijst? Waarschijnlijk omdat ze zich weinig aantrekken van songstructuren en daardoor niet geschikt zijn voor andere playlists. Of Montréal is experimenteel ingesteld, met vreemde tempowisselingen, meezingkoortjes, reggae en funk. Dit smaakt beslist naar meer!
Leuke naam: Padded Cell. Het is disco, maar ook weer niet. Dansbaar zeker, maar niet per se uplifting. Eerder donker. Inderdaad, leuk voor in een isoleercel.

Dragons. Doen denken aan White Lies of Editors en ergens in de verte aan Depeche Mode zonder synthesizers.
Grizzly Bear. Een van de beste albums van het afgelopen jaar is Veckatimest. De mooiste muziek is muziek die je niet direct kunt thuisbrengen. Dit is zo'n plaat. Geen rechttoe-rechtaan tracks, maar uitgesponnen ballads die rustig beginnen met piano, maar uitmonden in sacrale koorzang, dat werk. En een prachtige stem...
De band Doves bestaat al sinds 1998, maar ik ken alleen het album Kingdom of Rust. Alternatieve rock.
Portugal. The Man is een band uit Wasilla, Alaska. Blues, folk, soul, alles zit verwerkt in raadselachtig aandoende nummers.
De zangeres Juana Molina maakt kleine ambient folksongs. Leuk voor af en toe.
The Black Keys: vuige bluesrock.
The XX brengt soul zonder ziel: ijskoude arrangementen gekoppeld aan warme vocals.

Afro-dubstep: duister underground-dance van de Britse Benga.
The Kills: uitgeklede minimalistische rock met een vleug elektro. Fijne zangeres ook.
Wie is Clark ook alweer? Oja, een vaag elektrofiguur. Best trippy, dit.
En Jeremy Jay was ik ook al vergeten. Singer/songwriter met een galm.
Snowflake Midnight, een album van Mercury Rev. Blieps, clicks, melodies.
Tot slot Bibio, die geluidscollages op fijne stuiterbeats zet. Om erg vrolijk van te worden.