Natuurlijk, het draait bij spektakelfilms als Twister, Independence Day en 2012 om entertainment, special effects en de hoeveelheid rampen die als bioscooppubliek voor de kiezen krijgt. En inderdaad, in alle rampspoed is 2012 de overtreffende trap. Maar juist het gegeven dat het in deze film over het einde van de wereld gaat om méér, méér, méér, zorgt ervoor dat het na een half uur al begon te vervelen.
Het plot van een rampenfilm als 2012 verloopt volgens het geijkte patroon. Eerst wordt een deskundige opgevoerd die naderend onheil bespeurt. Vervolgens worden wat karakters het verhaal ingeslingerd met wie de kijker een band moet opbouwen tijdens het verhaal, die allerlei leed meemaken en elkaar daarna opgelucht in de armen vallen. In dit geval een stel gescheiden ouders met twee kinderen, waarvan de oudste, een meisje van zeven, nog in haar bed plast. Vader is vooral met zichzelf bezig, zodat moeders nieuwe vriend zijn rol met verve heeft overgenomen. Tot zover de emotionele constructie.
Omdat het vergaan van de wereld nu eenmaal geen pretje is, hebben de makers gemeend dat het verhaal vooral luchtig moet blijven. Dus zien we een superrijke Rus met zijn gepimpte sletje - voorzien van beftekkel - die à 1 miljard dollar p.p. een plaatsje heeft gekocht aan boord van de arken die het laatste restje mensheid moeten redden. Vanzelfsprekend gaat dat gruwelijk mis, maar niet nadat de Rus en zijn entourage wat karikaturale grappen hebben gemaakt.
Zoals gezegd: het draait bij films als 2012 om de special effects. In eerste instantie ziet het instorten van de wereld er fantastisch uit. Complete steden worden verzwolgen door de scheurende aarde. Dat het gezinnetje op mirakuleuze wijze weet te ontsnappen (eerst per auto, dan per vliegtuig, vervolgens in een camper en daarna in een groter vliegtuig) is vooral lachwekkend, helemaal omdat de film talloze plotholes kent. Zo zijn ze per ongeluk ineens in China - en toevallig ook nog eens op de plaats waar al die arken liggen opgeslagen - omdat de aardkorst is gaan bewegen. Yeah right. En eenmaal aan boord van zo'n ark geldt niet het recht van de sterkste, welnee: iedereen die in de buurt is komt gewoon lekker aan boord. En dat uitgerekend de held uit ons verhaal - de afwezige vader - de ark van de ondergang weet te redden? Dat is na twee uur meer van hetzelfde lawaai en geweld niet meer dan logisch.
Het einde van de film laat zich raden. Ik verklap alleen dat het zevenjarige dochtertje na afloop van het drama haar bed niet meer onderzeikt. Hebben ze toch wat bereikt, met z'n allen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten