Af en toe wagen we de overtocht naar het kille, dorre IJburg. Tussen de massa's identieke en onverkochte huizenblokken zitten namelijk enkele goede restaurants verstopt. Het is even zoeken, want alle bouwputten lijken op elkaar, maar dan heb je ook wat.
Is IJburg mislukt? Nee, dat niet. Niet helemaal, althans. De BH-brug die naar Amsterdams verstgelegen stadsdeel leidt, biedt nog een vrolijke entree. Ook de lange fietsbrug aan de andere kant van IJburg is uitnodigend en veelbelovend. Maar eenmaal óp IJburg slaat de treurnis je tegemoet.
Je zou denken dat een compleet nieuw stuk opgespoten land ruimte genoeg biedt voor een creatieve en vooral ruimtelijke bebouwing. Het tegendeel is waar: huizen staan als containers dicht opeengestapeld en ondanks de leegstand is er bijna geen parkeerplaats te vinden. Wijk je af van de ellenlange IJburglaan, dan stuit je al snel op onnodig smalle eenrichtingsweggetjes, wederom omsloten door krap bemeten hoogbouw.
Vijftien jaar geleden werden de Amsterdammers lekker gemaakt met leuzen die leken op 'Open wonen aan het IJ' of 'Vrij in de natuur, maar wél in de stad'. En ja, de natuur is overal. Vooral op de plekken waar bestrating ontbreekt sta je tot je knieën in de blubber, en dat al bijna tien jaar lang.
Niet alles sucks op IJburg. Zo zijn er eilanden waar bewoners hun kavel of aanlegplaats naar eigen inzicht mogen bebouwen en inrichten, wat soms leidt tot verrassend inventieve bouwsels. En er is best veel leuke horeca. Gisteren hebben we geprobeerd te eten bij Dok48, een nieuw, strak tentje met een eenvoudige maar lekkere menukaart. Helaas zat een groep IJburgpioniers luidkeels zijn verdriet weg te drinken. Omdat we elkaar wilden verstaan, zijn we het hele modderpad teruggelopen en beland bij N.A.P.
De eerstvolgende keer dat we Blubberburg opdurven gaan we het opnieuw proberen bij Dok48, als de stilte is wedergekeerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten