Wildplassen met Samantha

Als man heb ik het maar makkelijk. Als je moet plassen, gewoon gulp open en gaan. Nog goed voor de natuur ook, alhoewel... Niet iedereen is even gecharmeerd van een plas in een portiek of tegen een boom, maar het feit dat het kan als de nood het hoogst is: fijn.

Wat dat betreft hebben vrouwen het een stuk lastiger. Zo liep ik alweer jaren geleden met Samantha door Amsterdam. Zo heet ze niet echt, maar het staat wel charmant in de kop: wildplassen met Samantha. Heeft zelfs iets kinky's, iets waarop deze blog binnenkort veel gevonden gaat worden in Google. Hoop ik dan maar.

- Eerst even een anekdote tussendoor: Samantha en ik liepen ooit eens door Utrecht toen zij plotseling moest poepen. Ik wachtte voor het café tot ze klaar was, maar het duurde en duurde... Wat was er aan de hand: het toiletpapier was op. Samantha was met haar broek op de knieën naar het herentoilet gestrompeld, maar wat bleek: het was de bezemkast. En net op dat moment kwamen er mensen binnen. Daar sta je dan, met je ongeveegde damesbillen tussen dweil en bezem. Gelukkig voor Samantha lag daar ook het toiletpapier. Al vond ze het in het donker nog knap lastig... -

Anypee, Samantha en ik liepen dus door Amsterdam. We waren wezen stappen en uit de Exit-bar naar buiten gerold. We waren op weg naar het Centraal Station, op de een of andere manier moest dat via de Nes. En daar hield Samantha het niet meer. 'Ik moet zóóó nóóódig!', kermde ze, daarbij haar dijen stevig tegen elkaar aanknijpend. 'Ik hou het echt niet meer!'

Dan maar een hoekje opzoeken dacht ik, en ik begon mijn jas - zo'n lange, zwarte potloodventers-unit - al open te knopen. Die kon mooi dienen als gordijn. Samantha trok al aan de rits van haar broek toen ze vanuit haar ooghoek een marktkraam spotte. 'Mijn redding!' riep ze en rende naar de kraam, die voor cultureel centrum De Brakke Grond stond opgesteld.

Samantha kroop onder het plastic dat over de kraam was gespannen, ledigde haar blaas en slaakte een zucht van verlichting. Opeens hoorden we nóg een kreet. Onder het andere uiteinde van de kraam was iemand wakker geworden. Grommend krabbelde een aangekoekte zwerver overeind, aan één kant helemaal doorweekt. De Nes liep schuin af, en meneer had het gootje tot rustplaats gekozen.

Intussen bleef Samantha gewoon doorzeiken. 'Ja, zeg, ik ga nou echt niet stoppen! Dat kan ik niet eens! Doe die man weg!' En zo was het dat ik een doornatte zwerver van me af probeerde te houden, terwijl een meter verderop Samantha onder het plastic van een marktkraam al mopperend zat te klateren.

Tja. Soms kan een avond raar lopen.