'Sweetheart, listen,' sprak hij zacht, doch dwingend. Het waren z'n allereerste woorden. Ik hapte meteen toe. Nog voor hij zich van z'n parlando intro had gekweten was ik verkocht. Terence Trent d'Arby was mijn eerste echte muzikale ontdekking.
De bovenste woorden zijn afkomstig van If You Let Me Stay, de eerste single van een in 1987 volstrekt onbekende zanger. Maar wat had ie een prachtige geslepen soulstem, die het ene moment suikerzoet klonk en het volgende hees en rauw. If You Let Me Stay was een song in de oude soultraditie, compleet met koortjes en scheurende instrumenten. Daarna volgden klassiekers als Wishing Well (met die gortdroge fluit na het refrein, of wat was het!), het aanstekelijke Dance Little Sister en Sign Your Name, een ballad die 24 jaar na dato nog altijd even fris klinkt.
Terence was met z'n strakke jeans, dito hemdje, leren jack en alpinopet een stijlicoon. Ook droeg hij pakken met bolerojasjes, iets waar ik ook nog een tijdje in gelopen heb. Z'n lange haar in vlechtjes, nu en dan samengebonden in een staart. Verder had Terence een body om jaloers op te zijn en in iedere videoclip een ander schatje. Vaak was dat een meisje met een jarentachtigbob, zo eentje waarvan we toen vonden dat dat tuttig stond. Maar terugkijkend denk ik: wow, stijl en klasse! Tot besluit kon Terence ook nog eens waanzinnig dansen en speelde hij piano, gitaar, saxofoon, gewoon alles wat je hem in z'n handen duwde.
Terence was goooeeeed! Z'n debuutalbum was mijn allereerste muziekaanschaf ever. Het cassettebandje ligt nu ergens versleten in een doos. Z'n tapes heb ik natuurlijk allang vervangen door cd's en nog altijd is hij een prominente gast op mijn iPod.
Wat alleen zo jammer was: al in het begin van z'n carrière werd Terence zo gigantisch bejubeld dat ie naast z'n schoenen ging lopen. Tegen iedereen die het wilde horen (of niet) riep hij hoe goed hij was. Z'n volgende album zou een ultiem meesterwerk worden waar helemaal niemand meer omheen kon. Hij noemde dat album Neither Fish Nor Flesh, en dat was een titel die de lading volledig dekte. Inderdaad: een paar lekkere tracks, maar verder was het een overgeproduceerde janboel zonder kop of staart. Ja, hij bespeelde weer zo'n beetje alle instrumenten zelf, van saxofoon tot kazoo, timpani of sitar. En zingen kon ie ook nog. Maar ik vond er niet veel meer aan...
Er volgde nog een aantal middelmatige albums, waarna Terence zijn naam veranderde in Sananda Maitreya. Hij maakt nog steeds muziek, maar niets kan tippen aan dat veelbelovende debuutalbum, Introducing The Hardline, According To Terence Trent D'Arby. En die draai ik dus nog steeds, want het is een van de beste albums in m'n collectie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten