BBC3 zendt een serie uit waarin mensen zich van hun meest intieme kant laten zien. En het gaat niet eens over seks. Nee, in Freak Like Me komen rare gewoontes en gebruiken aan bod. Zo was er een stel dat elkaars vingernagels eet. Een jongen die vuilnisbakken inspecteerde op voedsel en dat opat. Een meisje dat een glas water een dag liet staan en het pas dronk als er een laagje stof op zat. Een man die zich volledig uitkleedde als hij naar de wc ging. Of deze kerel:
BNN zendt het programma nu ook uit en is op zoek naar Nederlandse kandidaten voor een eigen versie. Natuurlijk ga je dan nadenken of je zelf over dergelijke idiote gewoontes beschikt. Ik kon er niet één verzinnen. Die ik met de mensen zou willen delen althans. Maar hoe dieper ik nadacht, hoe meer ik er tegenkwam. Dit is de leukste.
Heel lang heb ik gedaan alsof ik gefilmd werd. Wanneer ik alleen thuis was, werd ik me ineens heel erg bewust van een fictieve camera, die me observeerde. Elke handeling en houding werd geregistreerd, dus daar gedroeg ik me dan ook naar. Af en toe wendde ik me dan tot die denkbeeldige camera en gaf ik uitleg over wat ik deed of waar ik aan dacht. Voor de tv, met een hand onder de kin om de woorden kracht bij te zetten, met het hoofd een beetje schuin naar links: 'Ik vind dat die panda dat heel knap doet, met die bamboe. Interessant, hoe hij zijn eten met beide handen vasthoudt.' Waarop een instemmend knikken volgde.
Liep ik naar de keuken, dan ging dat theatraal. Ik speelde dat ik mank was vanwege een ernstig auto-ongeluk. Of dat ik over een catwalk liep om de laatste mannenmode te showen. Eenmaal in de keuken pakte ik weer de camera en zei ik dingen als: 'Ik ben een tikje nerveus. Madonna komt zodadelijk op visite. Nu weet ik dat zij geen vlees eet, dus zal ik een ei voor haar bakken.' Waarop ik wederom heel theatraal de koelkast openzwaaide, een ei pakte en in een pannetje deed met de mededeling: 'Koken is wellicht verstandiger. Madonna eet vast geen bak- en braadproducten.'
Ik heb me destijds nooit opgegeven voor Big Brother, maar heel even hebben we serieus overwogen om het programma op gezette tijden bij ons thuis na te spelen. Iedere dinsdagavond zouden we een stuk of twaalf mensen uitnodigen, die dan vanaf twee rijen stoelen konden volgen wat er bij ons thuis gebeurde. Dat zou per definitie dramatische situaties opleveren. Ik, die de krant las. Mijn vriend, die vanaf de bank naar de tv schreeuwde. Ik, die daar weer op reageerde. Niet als mezelf, maar op de theatrale wijze die ik mezelf aanmat wanneer ik zogenaamd gefilmd werd. Het is er gek genoeg nooit van gekomen.
Net doen alsof ik gefilmd word. Het is alweer jaren geleden, de laatste keer kan ik mezelf niet eens herinneren. Misschien wordt het tijd voor een experiment. Als ik het nog kan, geef ik me op voor de Nederlandse Freak Like Me.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten