Tussen Kunst en Kitsch

Oké, ik geef het toe: ik vind Tussen Kunst en Kitsch leuk. Hoewel ik het programma slechts eens in de zoveel tijd zie (want gemopper naast me op de bank), kijk ik er al praktisch mijn hele leven naar. De laatste eeuw wordt de antiekshow gepresenteerd door Nelleke van der Krogt, het idool aan wie collegabloggers Helga en Joke ooit een maand lang hun blog volledig wijdden.

Nelleke doet haar best, maar het lijkt of al die binnengebrachte kunstwerken haar geen lor interesseren. Ze richt zich liever op de op geld beluste zolderplunderaars. Wanneer meneer A. Aardewerk of mevrouw Z. Zilverpoets een aardewerken vaas of zilveren taartschep onderhanden neemt, ginnegapt Nelleke wat met degene die het stuk curiosa heeft meegenomen - meestal een vrouw met een parelketting en een knot, of een vrouw met roodgeknipt haar en een bodywarmer. Meestal vangt zo iemand bot ('dit stuk aardewerk is in een Chinese fabriek vervaardigd, op een lopende band in 1995'), maar soms is het raak ('deze taartschep heeft nog toebehoord aan de moeder van Napoleon die het voor veel geld heeft verpatst aan de erven van Michelangelo. Hij is honderd miljoen euro waard.'). In dat geval zegt de parelketting met een zuur gezicht 'leuk', de roodgeknipte bodywarmer slaakt een harde gil die ze smoort met haar hand. En dan vraagt Nelleke, onverstoorbaar als altijd: 'die gaat u zeker thuis niet meer gebruiken?'

Tussen Kunst en Kitsch is een guilty pleasure, waarvan ik er nog veel meer heb die ik hier af en toe zal onthullen. Terwijl ik dit typ, neurie ik het Tussen Kunst en Kitsch-beginlied: tudu tuup tuup tuup tuup tudududududu tuup tuup tuup tuup tududududududu du du du du duuuuu du du, enz.

Helaas kan ik het fragment uit Kreatief met Kurk niet vinden waarin een bezoeker zijn bejaarde moeder laat taxeren door deskundigen uit het programma. Wel kwam ik de Spaanse les tegen uit KmK. Die heeft hier verder niets mee te maken, maar hij is te leuk om niet te laten zien: