Nadenken op een mopje Mahler

Maandagavond naar het Nederlands Philharmonisch Orkest geweest, dat de tweede symfonie van Gustav Mahler opvoerde in het Amsterdamse Concertgebouw, samen met het Nederlands Concertkoor en twee klassiek geschoolde zangeressen. Het was een prachtig stuk, dat bestond uit vijf delen die steevast eindigden in een bombastische finale waarvan ik telkens dacht: hoe gaan ze hier in het volgende deel in godsnaam overheen?

Tussen die muzikale orgasmes door keek ik mijn ogen uit. Naar de bejaarde harpist met z'n vingervlugge spel. Naar de voorste violist, die z'n gezicht in een karikaturale grimas trok voordat hij de kinnebak tegen zijn gezicht zette. Naar de dirigent, die al na het eerste kwartier het zweet uit zijn nek stond te deppen. Naar het publiek, dat met hoedjes op zat te knikkebollen dan wel ritmisch mee te deinen op de maat van de muziek.

Maar na een tijdje trad de gewenning op. Tijdens een zoveelste intermezzo tussen de trompetsectie en het slagwerk, the mind went wandering. En waar denkt een mens aan als hij niet wordt afgeleid door weer zo'n grandioze finale? Aan het volgende.

'Wat voelt mijn mond raar. Hij zit niet lekker. Mijn tanden staan scheef op elkaar. Mijn mond zit niet lekker. Even met mijn tong voelen tussen mijn voortanden. Ja, die zijn wel goed. Maar de tong zelf, wat is daarmee aan de hand? Wat een raar glad stukje daar. Ik heb vast last van een schimmel. Of tongkanker.'

BAMBAMBAMBAM KLETTERKLETTERKLETTER! Paukenslag, bekken, en ik dwaal weer af.

'Morgen niet vergeten vragen te verzinnen voor Bacardi. Wat is precies de lokale insteek van die campagne. Getsie, niet aan denken nu. Focus op de cellist met de leuke krullen. Shit, om elf uur moet dat ene stuk al af. De wekker op half acht dan maar. Of nee, toch maar om acht uur want ik kan vast niet slapen vannacht.'


IIIIEEEPPPPP! FUUUUUUUUUWIIIIIIIEEEEET! Hè wat? Ja, mooi. Blijven opletten nu, het wordt steeds prachtiger.

'Hoeveel joden zijn hier samengebracht in de oorlog? Er passen er wel een paar duizend in. Best heftig, als je je realiseert hoe mooi dit gebouw is, en dan die geschiedenis, plus dat er ook nog eens in het Duits wordt gezongen. Hoeveel van de op dit moment aanwezige joden zou hier ook aan denken? Helemaal zo vlak na 4 en 5 mei. Volgend jaar toch maar eens naar de Westermarkt op Bevrijdingsdag. Dat was best leuk, een paar jaar geleden.

BAAM!!! BAAMMMM! BABABABAMMMM!!!! Met een daverend kabaal is weer een deel ten einde. Nu blijf ik bij de les, want het slotstuk is van een schoonheid, daar wil ik echt niets van missen.

'Zou die dame voor me elke dag opnieuw die parels in haar oren hangen? Hoe doe je dat op je tachtigste? Of zou je ze gewoon kunnen laten zitten op die leeftijd? En groeit dat dan dicht? Oren groeien door als je ouder wordt. Best grote oren heeft ze. Zouden die parels daardoor elk jaar kleiner lijken? Als ze slim is koopt ze één keer per jaar een paar grotere pareloorbellen die...'

Ineens begint iedereen luidt te applaudiseren en 'Bravo!' te scanderen. Ook ik heb genoten, en tussen het nadenken door heb ik zeker genoeg meegekregen om te kunnen concluderen dat het een geweldig concert was. De volgende keer neem ik zelf een tamboerijntje mee. Zodat ik wel op de muziek móet letten en niet telkens afdwaal.